[RPG • 250] Hotel Aphrodite (16+) [Speeltopic] - Speeltopics

‘Waarom had je me dat niet meteen gezegd Max!?’ En daar hadden we de Romy waar ik dus geen zin in had. Ze leek geschrokken en keek me wantrouwend aan, nadat ze haar armen over elkaar had gevouwen. ‘Maar goed, ga maar naar Cléo, als je toch liever met haar praat dan met mij.’ Ik rol mijn ogen en sta ook op van de bank.
      ‘Ik heb je niets gezegd omdat ik het onnodig vond en ik bovendien niet wilde dat je drama ging schoppen.’ Ik haalde mijn schouders op, pakte een koffiebroodje van het bord en keek Romy aan. ‘En ik ga met Cléo praten omdat zij, net zoals jij, mijn verantwoordelijkheid is.’ Ik nam een hap van het broodje en keek Romy met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Doe waar je zin in hebt voor nu, maar doe alsjeblieft niets waar je later spijt van zult krijgen, ook rond de andere jongens weet je.’ Ik twijfelde even maar drukte toch even kort een kus op haar lippen, om vervolgens weg te lopen. Cléo waar hang je uit. Ik beende richting het trappenhuis – gezien ik haar daar heen had zien vluchten, samen met Bailey. Iene miene mutte... laat ik maar naar beneden lopen.

Ik wandelde het bargedeelte binnen en keek een beetje vreemd op toen mijn oog op Zeke en een tamelijk nieuwe meisje viel. Hoe heette ze ook alweer? Het was seizoenen gerelateerd; Autumn? May... oh wacht nee, Snow. Ik kon het niet laten Zeke vragend aan te kijken toen ik zag dat ze een touw om haar nek had zitten. Nah ja, whatever. Het was Zeke.
      ‘Not my bitch,’ mompelde ik en haalde mijn schouders op. Ik verplaatste mijn focus naar het meisje waar ik voor was gekomen, dat overigens het hele gebeuren tussen Snow en Zeke een beetje stond aan te gapen. Naast haar stond Bailey. ‘Cléo?’ Ik stapte op de twee meisjes af en pakte Cléo's hand vast. ‘Onder twee ogen?’ Ik keek Bailey aan. ‘Ik steel haar even van je.’ Zonder op enige vorm van reactie te wachten trok ik Cléo vervolgens met mij mee. Ik wilde de bar uitlopen maar stopte even om mij toch weer om te draaien. ‘Zeke?’ riep ik van een afstandje. ‘Ik stel voor dat je haar–’ ik knikte in Snow's richting ‘–voorlopig nog niet wurgt of te erg verminkt – we hebben haar nog nodig en ze moet er ook een beetje representatief uitzien.’ Nadat ik dat gezegd had liep ik echt weg, nog steeds Cléo met mij meetrekkend.
Eenmaal binnen sloot ik de deur naar mijn kamer. ‘Tegen de drukte buiten enzo–’ ik gebaarde wat in de lucht ‘–ik neem aan dat je al op de hoogte bent gebracht over Mason?’

Cléo leek te schrikken nadat ik Masons naam uit had gesproken. Ze leek te schrikken op zo'n manier dat ik de indruk kreeg dat ze er al behoorlijk wat van af wist... maar hoeveel? Ik kneep mijn ogen achterdochtig samen en sloeg mijn armen over elkaar heen.
      ‘Wat?’ Ze klonk verbaasd en ze zette onschuldige ogen op. Het totaal plaatje maakte me nog achterdochtiger. ‘Nee? Ik wist niet dat Mason dood is.’ Ik maakte een afkeurend geluidje en kwam langzaam dichterbij. ‘En waarom moet je mij dat achter een gesloten deur vragen? Is het een geheim dat niet doorverteld mag worden?’
      ‘Oh nee?’ Ik snoof luidruchtig, haar laatste vraag compleet negerend. ‘Wist je dat niet?’ Ik likte kort over mijn lippen en walsde zonder pardon Cléo's personal space binnen. Iet wat dreigend kwam ik tegenover haar staan, terwijl ik haar indringend bleef aankijken. ‘Wil je me dan uitleggen hoe je weet dat Mason dood is, terwijl ik nooit heb gezegd dat hij dood is?’ Ik liet mijn armen langs mijn lichaam vallen en balde langzaam mijn handen tot vuisten. ‘Cléo, Cléo...–’ ik schudde langzaam mijn hoofd en liet kort mijn ogen door de kamer dwalen ‘–ik had toch echt gehoopt dat je na zes jaar inmiddels wel wist dat ik een hekel heb aan leugenaars.’ Uit het niets haalde ik met mijn vuist uit. Op een haar na miste ik haar gezicht en raakte in plaats daarvan de muur. Er klonk een soort gekraak, maar ik betwijfelde of het geluid afkomstig was van de botten in mijn hand. Ik keek Cléo sinister en een tikkeltje onheilspellend aan. ‘Dus... opnieuw. Wat weet je al over het hele gebeuren? En waag het niet om te liegen, want–’ ik knikte naar de muur, waar nu een deuk in zat ‘–ik denk niet dat jij die muur wilt spelen, of wel soms?’

‘Je staat in mijn personal space,’ zei ze zachtjes. Het lef... Ik lachte schamper en bewoog geen centimeter. Haar probleem dat ze zich nu ongemakkelijk voelde,– ik stond wel fijn zo eigenlijk. ‘Kan je alsjeblieft wat naar achter gaan?’ Ze smeekte het bijna. Iet wat verwonderd keek ik Cléo aan, gezien ik dit niet van haar gewend was. Meestal zette ze een grote bek op. Ik lachte weer en schudde mijn hoofd. Iemand had dit moeten filmen, Cléo die zowaar geïntimeerd was en smeekte, wat aandoenlijk toch. ‘Ik.. Ik wist helemaal niet dat Mason dood was…–’ haar blik kruiste de mijne ‘–… I-ik dacht gewoon dat jij dat zei en..’ Volgens mij had ze haar dag niet, want haar leugens waren vandaag wel heel doorzichtig. Het enige wat ik op dit moment uit haar mond hoorde komen was ‘bullshit dit– blablabla– bullshit dat.’ Er viel een stilte, een lange, gespannen stilte. Ongeduldig begon ik met mijn vingers tegen de muur te tikken en zuchte gearchiteerd. ‘Maar.. Wat is er dan gebeurd?’ Ik snoof opnieuw en duwde me wat van de muur af. Kreeg ze toch nog de ruimte waar ze zo – pathetisch – om had staan smeken.
      ‘Ik heb echt geen idee, zie ik eruit als Sherlock Holmes of zo?’ Ik trapte tegen een stoel aan. ‘En nee, ik heb ook niet zijn handje vastgehouden terwijl hij stierf – hij is vermoord door iemand in het hotel hier.’ Ik blikte naar Cléo vanuit mijn ooghoek. ‘Enfin... Watson. Gezien jij toch al behoorlijk op de hoogte bleek te zijn van deze ochtenddrama, vraag ik me af of jij niet degene bent die me misschien nog wat meer kunt vertellen?’ Ik speelde wat met een schaar die op mijn bureau lag. ‘We weten beiden dat je niet bepaald... Masons nummer één fan was.’

‘Hoor ik daar nu een beschuldiging in?’ Ik keek Cléo perplex aan en mijn wenkbrauwen schoten dan ook de hoogte in. ‘Word ik nu serieus beschuldigd van moord?’ Nou misschien wel, Cléo. Ze snoof, net zoals ik had gedaan een aantal minuten geleden. ‘Ik dacht dat je mij wel beter zou kennen na zes jaar.’ Ik rolde met mijn ogen. Wat was je toch hilarisch Cléo, echt humor van de bovenste plank. Ze ging zonder überhaupt om toestemming te vragen op mijn bed zitten. Let it slide Max... let it slide. Ik besloot niet al te moeilijk te gaan doen, daarover althans. Haar opmerkingen waren een ander verhaal. ‘Ik kan je weinig vertellen eigenlijk, behalve eh.. Dat hij er nogal - hoe zeg je dat netjes…–’ het bleef even stil. ‘Er nogal onsmakelijk uit zag.’ Had ze het lijk dan al gezien? Ik knikte langzaam. Op zich begrijpelijk dat een vermoord iemand er niet al te appetijtelijk uitzag. ‘Is het.. Is het al bekend wanneer hij daadwerkelijk is overleden?’ Ik zuchte diep en zette de schaar terug in zijn houder voordat ik me weer tot Cléo wende en naast haar op mijn bed ging zitten.
      ‘Ik wil je nergens van beschuldigen, maar denk niet dat ik je niet verdenk, je hebt je motieven, Aguillard,’ zei ik duister en keek haar ijzig aan. Ik plaatste mijn hand op haar bovenbeen en kneep er zachtjes in. ‘Maar goed, je hebt het lijk dus al gezien, wanneer dan?’ Ik keek haar vragend aan. ‘En nee, ik weet niet wanneer hij is overleden. Ik zei toch al dat ik niet zijn handje had vastgehouden?’

Ik gooide een bakje champignons, een pakje geraspte kaas en wat bacon op het aanrecht.
      ‘De rest is voor het avondeten, dus daar durf ik niet aan te komen,’ mompelde ik en staarde voor een aantal tellen enkel naar de inhoud van de koelkast.
      ‘Schiet alsjeblieft een beetje op met die pannenkoeken wil je? Mijn maag heeft honger.’ Ik schrok op en sloeg gelijk de deur van de koelkast dicht. Jezus Laelia, calm your tits.
      ‘Als je zo ongeduldig bent, dan mag je genoegen nemen met een saaie, kale kom met cornflakes en melk. Dus als je liever warme, lekkere pannenkoeken hebt, sssh.’ Ik keek Alyx verbaasd aan, tjonge, die durfde. Ze had geluk dat het Nika was. Als het Misha was geweest had ze nu waarschijnlijk een keukenmes ‘perongeluk’ naar haar hoofd toeggegooid gekregen.
      Sorry.. Voor eh.. Je weet wel, wat er net allemaal is gebeurd,’ verontschuldigde Nika zichzelf. Ik schudde mijn hoofd en wuifde het weg – het was niet alsof de andere jongens mij beter behandelden, dus wat dat betreft viel het nog mee dat hij zijn excuses aanbood.
      ‘Meisjes slaan, hmm?’ Alyx greep opeens mijn pols vast en ik verstijfde even terwijl ik haar wantrouwend aankeek. ‘Volgende keer wanneer meneer hier je suckerpunched, dan vorm je zo je vuist en geef je hem een koekje van eigen deeg. Pols recht houden, anders kan je die kneuzen.’ Ik keek haar onbegrijpend aan, verwachtte ze nu echt van mij dat ik iemand van de jongens hier ging slaan? Ik trok mijn pols terug uit haar greep en schudde mijn hoofd. Beau had haar vast nog niet verteld waarom ze hier werkelijk was.
      ‘Eh– ik weet niet of je al helemaal bekend bent met iedereen en hoe het er hier aan toegaat–’ ik trok een lade open en reikte haar een koekenpan aan ‘–maar als ik wil dat ik bond en blauw word geslagen, en dan bedoel ik niet alleen mijn wangen, dan moet ik vooral terugslaan ja.’ Ik blikte kort naar Nika. ‘Dus bedankt voor die snelcursus zelfverdediging, maar ik had 'm niet nodig.’