Zaldrizes schreef:
Flynn keek naar zijn voeten. Hij wilde dat hij Lotte kon opbeuren door haar een paar positieve ervaringen te vertellen, maar die waren er niet.
Natuurlijk waren er momenten dat hij en Angel weer even het gevoel hadden dat het leven weer normaal was en ze even konden genieten van dat moment en elkaar. Het werden er alleen steeds minder. Flynn wist niet waar het heen zou gaan en wat hij ertegen kon doen. Angel sloeg zijn hulp en goede bedoelingen vaak af. Ze was ongeconcentreerd, veel moe en humeurig, terwijl hij zelf het gevoel had dat hij vrede had kunnen sluiten met wat haar zijn vrienden was aangedaan. Soms was het nog wel eens moeilijk te bevatten dat Cyrith er gewoon weer was en kon hij de beelden van zijn graf en begrafenis niet uit zijn hoofd krijgen. Dan herinnerde hij zich echter weer dat het allemaal een veel te levensechte nachtmerrie was geweest en dat het goed gekomen was.
Gedeeltelijk.
Lottes relatie met hem verliep niet zoals ze had gehoopt en dat vond Flynn vreselijk voor haar. Ze had immers maanden aan zijn bed gezeten, haar leven voor hem opgegeven en om hem gerouwd. En nu ze hem eindelijk terug had, konden zowel zij als Cyrith er niet van genieten.
'We hebben vooral ruzie,' verzuchtte hij uiteindelijk. Zijn gepeins had even meer tijd in beslag genomen dan hij had gedacht. Zijn hersenen werkten dan ook trager dan op dit moment wenselijk was, maar gelukkig hielp de frisse lucht die traagheid tegen te gaan. 'Angel en ik, bedoel ik.'
Het was de waarheid, maar ongetwijfeld niet wat Lotte graag gehoord zou hebben.
'Ik dacht dat ze het geaccepteerd had en er aan wilde werken, maar ik denk dat ik al die tijd in een leugen heb geleefd. Even leek het goed te gaan, maar de laatste maanden lijkt ze weer terug bij af te zijn. Ik kan haar niet meer helpen. Jelle probeert het soms nog; en haar broers, maar mij lijkt ze compleet vergeten te zijn. Ik weet niet eens of ze vanbinnen überhaupt nog leeft.'
Dat was veel meer dan hij in werkelijkheid had willen zeggen. Hij merkte ook dat zijn stem oversloeg en hij streek verwoed met zij mouw over zijn gezicht, maar dat was droog.
'Sorry. Daar heb je niets aan. Cyrith houdt zielsveel van je. Echt waar.'
‘Ooh Flynn…’ Ze trok hem in een omhelzing, al wist ze niet of ze dat deed om zichzelf of hem te troosten. Ze wist heel goed dat het slecht ging met Angel, maar om het zo van haar vriend te horen… dat brak toch wat in haar. Een jaar geleden had Lotte geprobeerd haar vriendin te helpen, maar dat was haar nooit in dank afgenomen en uiteindelijk had ze het een beetje losgelaten. Dat deed nog steeds pijn en op dit moment voelde ze zich egoïstisch, maar ze wist dat iedereen dat begreep. Het was een mooie gedachte om elkaars leed te dragen, maar dat kón gewoon niet als iemand zich daar niet voor openstelde.
Ze liet Flynn weer los en veegde langs haar ogen. ‘Ik weet dat Cyrith van me houdt. Maar hoewel hij altijd al gesloten was, heb ik het idee dat hij zich nu helemaal in zichzelf keert en iedereen afstoot. Mij ook.’ Ze beet op haar lip. ‘Ik ben bang dat mijn gevoelens voor hem gaan veranderen, omdat hij niet meer dezelfde is als toen.’
Het was niet zo dat andere jongens haar aandacht trokken of dat hij het verliefde gevoel niet meer kon oproepen, maar ze merkte dat het soms een verademing was als ze niet bij hem in de buurt was. Het voelde alsof hij onvrijwillig ook haar energie wegzoog en ze wist dat Flynn dat ook bij Angel moest ervaren. Die worstelde daar al veel langer mee.
‘Heb je het nooit willen uitmaken?’ vroeg ze aarzelend. Ze hield van Angel en van Flynn, maar ze geloofde niet meer dat ze op een punt waren dat ze een goede invloed op elkaar hadden.
Every villain is a hero in his own mind.
