|
Mary Elizabeth MacDonald
Do something instead of killing time 'cause time is killing you.
Ik heb een brief voor je geschreven, ik zal hem voorlezen en hem daarna aan je geven. Ik keek hem verbouwereerd aan, maar ik durfde niets te zeggen bang dat ik iets verkeerds zou zeggen. Misschien zou hij dan terugkrabbelen, wat ik overigens volkomen zou begrijpen, want ik zou zoiets doodeng vinden om te doen maar ik wilde toch wel graag horen wat hij te vertellen had.
Lieve Mary, Liefste Mary,
Ergens weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen, dus begin ik maar gewoon bij sorry. Sorry Mary, dat ik soms een beetje een eikel ben. Sorry Mary, dat ik soms te veel tijd aan mijzelf besteed. Sorry Mary, dat ik je het gevoel gaf dat ik niets om je geef, want ik geef wel om je. Heel veel zelfs.
Mary, ik heb wil je wat over mijzelf versell vertellen. Hoewel ik het vaak zo goed mogelijk probeer te verbergen, ben ik eigenlijk heel onzeker. Dat klinkt echt heel stom en als een slap excuus, maar het is wel waar. Ik ben heel makkelijk te beïnvloeden erdoor, want alles wat ik wel wil is geliefd zijn.
Het feit dat de GG lijst zegt dat ik de meest gehate jongen van Hogwarts ben, maakte mijn dag vandaag al naar. Ik vertel iedereen trots dat ik mijn naam staat bij degene die de meeste kans heeft om beroemd te z worden, maar dat is ook het enige positieve wat ik heb gekregen.
Sorry Mary, dat ik alweer te veel over mezelf praat. Misschien is het wel waar wat ze zeggen. Misschien ben ik wel een narcist. Ik vind dat zon versikkelijk verschrikkelijk woord, hé? Narcisme. Vind jij mij een narcist, Mary? Iedereen zegt het
Maar ik heb helemaal niet zon groot ego? Misschien praat ik gewoon alweer te veel over mijzelf. Laten we het nu dus eens over jou hebben, of beter gezegd: over ons.
We Vanaf het moment dat ik je leven redde (samen met Marlene voordat daar weer gezeur over komt) vond ik je al leuk. Je bent schattig, lief, mooi, dapper, heldhaftig en je bent altijd lief voor mij geweest. Al vond ik het niet zo tof dat je het via WhatsApp uitmaakte. Ik Zoiets doet zeer, Mary. Heel veel zeer. Ik weet dat ik je eigenlijk niet de schuld mag geven, maar ik wil dat je weet dat je me a n wel geraakt hebt. Ik deed gewoon wat Maia mij opdroeg. Is het mai Maias schuld dan? Nee, het is mijn schuld. Het is de schuld van Gilderoy Lockhart. Ja, dat heb ik echt opgeschreven. Wauw. Blijkbaar ben ik toch niet zo perfect. Perfectionisme. Daar heb ik zeker wel last van. Schokkend.
In ieder geval, ik weet niet of ik de juiste woorden heb gebui gebruin gebruikt, maar ik zal daar snel genoeg achter komen. Liefste Mary, ik hoop dat je me nog een kans wil geven, want ik vind je echt heel leuk.
Liefs,
Gilderoy Lockhart <3
Roy duwde de brief in mijn hand, terwijl ondertussen de tranen over zijn wangen liepen. Ik keek even naar de brief en stopte 'm vervolgens weg, voordat ik op Roy afstapte en hem in een knuffel trok. Een enorm schuldgevoel knaagde aan me, omdat ik wist dat ik hem van streek had gemaakt. Hij had mij ook flink gekwetst, maar lelijk terugdoen was nooit de oplossing.
Mijn gedachten gingen alle kanten op. Ik wist dat ik hem al vergeven had en na deze brief zeker. Het feit dat hij de tijd en moeite had genomen om zo'n brief voor mij te schrijven, liet toch wel zien hoeveel hij om mij gaf. Desalniettemin wist ik niet zeker of hij wel vriendjesmateriaal was. Roy was veel voor mij gaan betekenen en ik gaf veel om hem, maar ik wist niet zeker of dat verder ging dan enkel een goede vriendschap. Misschien konden we beter verder gaan als vrienden. Bovendien leek hij niet op dezelfde manier naar een relatie te kijken als ik. Dit klonk waarschijnlijk belachelijk, maar ik wilde ontzettend graag kinderen. Niet nu, hoor, maar wel ooit. Roy wilde absoluut geen kinderen; überhaupt trouwen leek hij maar niets te vinden. Het feit dat hij 'ik hou van je' niet eens over zijn lippen kon krijgen, gaf me ook te denken. Ik wilde niet noodzakelijk hiermee zeggen dat ik verwachtte dat ik straks voor het altaar zou komen te staan met Roy en mijn trouwgeloftes voor hem zou uitspreken, maar zulke dingen hield ik toch in mijn achterhoofd. Ik was nu eenmaal een enorme, hopeloze romanticus dat kon Lily vast en zeker beamen en aan zulke dingen hechtte ik gewoon enorm veel waarde. Langzaam liet ik hem weer los en keek ik naar hem op.
Roy, ik... begon ik, maar kreeg het plotseling even moeilijk en mijn stem viel spontaan weg. Ik wilde hem niet nog erger kwetsen, hij stond hier al te huilen en ik wilde niet de rest van zijn dag verpesten. Zoals hij al had verteld in zijn brief, was zijn dag al begonnen met een naar begin en van wat ik had gelezen in de groep, was de rest van zijn dag ook niet geweldig, deels dankzij mij. Ik keek Roy aan, sloeg mijn ogen vervolgens neer en keek naar mijn voeten, waarmee ik ongemakkelijk over de grond schuifelde. Dankjewel... bracht ik uit en keek naar hem op, om hem een gemeende, dankbare glimlach te schenken. Ik pakte zijn hand en gaf er een zacht kneepje in. Maar ik... Begrijp me niet verkeerd, want ik geef echt heel veel om je, maar ik nee wij kunnen misschien beter vrienden blijven. Het spijt me. Ik keek hem met een spijtige, schuldige bleek in mijn ogen aan en liet toen zijn hand los. Een waterig en droevig glimlachje stond op mijn gezicht, waarna ik weer zachtjes verder ging met praten, het spijt me dat ik je alleen een appje had gedaan, dat had ik niet moeten doen en ik wilde je niet kwetsen. Je betekent echt veel voor mij Roy, je bent mijn vriend.
16 Year 6 Muggleborn Gryffindor Seeker Somewhere Roy
|