250 | Hotel Entropy • Speeltopic - Speeltopics

      Stom. Stom. Stom.
      Everest laat haar gezicht kort in haar handen rusten, als ze probeert te bepalen wat te doen. Ze heeft zichzelf net compleet voor schut gezet tegenover de anderen — anderen die niet anders dan vriendelijk waren, ondanks ze waarschijnlijk helemaal niks met ze gemeen heeft. Eerst door het drinken niet eens te kunnen binnenhouden, dan door weg te lopen zonder meer dan een paar woorden te zeggen. Maar ze kon niet anders. Niet omdat ze bang van ze is, of wat dan ook — integendeel, ze waardeert de anderen in zekere zin, ondanks ze vreemden zijn. Maar ze weet niet hoe zich te gedragen tussen die personen die een veel duidelijker leven geleid hebben dan zij zelf. Althans. . . daar gaat ze vanuit, een feit waar ze zich enigszins schuldig over voelt. Ze kent hun verleden niet, ze mag er niet over oordelen — niet?
      ’Eh — je vergat je bril? En het spijt me, voor je. . . dood? Ik weet niet hoe het is om zo ziek te zijn.’
      Geschrokken kijkt ze op en wrijft even snel in haar ogen, die in haar paniekgedachten waterig zijn geworden — waarbij ze ziet dat Levi naar haar toe is komen lopen, haar bril met zorg in zijn handen.
      ’Ik begrijp niet waarom jij hier terecht bent gekomen en niet op een. . . beter plek.’
      Een subtiele frons verschijnt tussen haar wenkbrauwen, als ze Levi subtiel bestudeert. Twee dingen schieten doorheen haar gedachten. De eerste dat hij haar een goed persoon lijkt te vinden, zodanig zelfs dat hij haar een betere plek gunt. De tweede. . . dat hij dat niet van zichzelf vindt.
      Zachtjes zet ze zich af van de muur en stapt naar hem toe. ‘Dankje. . . van de bril’, mompelt ze zachtjes en met en verontschuldigende toon, ‘En sorry van wat daarbinnen gebeurde. Ik wist niet-‘ Ze kapt haar zin af. ‘Ik ben nog niet helemaal ervaren met dat soort dingen,’ geeft ze uiteindelijk toe, zonder hem aan te kijken. Hoe graag ze wilt dat ze al die dingen wél had kunnen meemaken, zo schuldig voelt ze zich dat ze zo egoïstisch kan zijn.
      Pas dan zoekt ze zijn ogen weer op. ‘Het spijt me, voor jouw dood,’ zegt ze zacht, zijn eerdere woorden enigszins herhalend — en trekt zachtjes een mondhoek omhoog, om die net zo snel weer te laten zakken.
      ’Maar een betere plek. . . Hoe ben je er zo zeker van dat ik daar thuishoor, en jij niet?’

      Voorzichtig neemt ze de bril over, niet uit angst hem te breken — ze weet namelijk perfect hoeveel het reeds gehavende ding kan handelen — maar omdat de jongeman voor zich iets fragiels over zich heeft hangen. Dit zelfs ondanks het feit hij ongetwijfeld heel wat groter is dan haar en haar waarschijnlijk — bij wijze van spreken — met één vinger zou kunnen optillen.
      ’Volgens God is zelfmoord een zonde. Volgens mijn ouders was ik bezeten, geestesziek — en ze waarschuwden me dat ik ermee diende te leren leven en geen zelfmoord kon plegen omdat dat een zonde was en ik in de Hel terecht zou komen. . . Alhoewel ik dit niet had verwacht. Wellicht is het wel een soort Hel — nooit daadwerkelijk kunnen sterven. Het is niet wat ik verwachtte toen ik. . . Nou ja — je weet wel.’
      Zachtjes fronsend valt Everest’s blik op de bril in haar handen, als ze in een soort automatisme aan een stukje tape begint te prutsen en het weer op degelijke wijze probeert te bevestigen — zonder succes. Ze zou een nieuwe oplossingen moeten vinden als ze het ding ooit nog wilde gebruiken, maar daar lijken haar gedachten nu te druk voor.
      Ze probeert zich in te beelden hoe dat moet zijn, van je ouders horen dat je in de Hel zal belanden als je jezelf het leven ontneemt. Geen ondersteuning, geen aangeboden hulp — nee, net het tegenovergestelde. Opeens begrijpt ze Levi meer dan ze voorheen gedaan had.
      ’Mijn ouders waren. . . zijn heel gelovig. Vandaar die shit over God en de Hel en de Hemel. Het spijt me als je dat verveelt.’
      Meteen weet ze haar hoofd zachtjes heen en weer te schudden, als teken dat niets minder waar is — en oprecht ook.
      ’Nee, nee. Ik vind het heel interessant,’ zei ze zacht, haar stem net zo zonder kracht als voorheen — en zelfs nu klinkt het voor haar te luid. ‘Dankje.’ Dat je dit met me wilde delen, wilt ze eraan toevoegen, maar is meteen weer druk in haar hoofd bezig met het zoeken van andere woorden.
      ’Ik. . . Ik weet dat het niet veel waard is, maar naar mijn gevoel hoor je niet in de Hel — al zeker niet in watditookmogevoorstellen.’ Ze laat haar blik rond de hal glijden, maar eindigt met haar ogen op de jongen voor zich gericht — weer een subtiel aanblik werpend op zijn littekens.
      ’Het is niet hetzelfde. . . Alles behalve, eigenlijk. Maar ik heb ook willen sterven. Misschien ben ik daarom wel h-‘ Ze kapt haar zin af, als ze zachtjes fronst wanneer een zekere realisatie haar overvalt. ‘Heb je ook hier je leven proberen beëindigen?’ vraagt ze uiteindelijk direct, en kijkt hem met een zachte blik aan — als denkt aan het feit dat hij haar vertelde dat hij hier nooit daadwerkelijk kan sterven. Ze zou ook niet anders kunnen; ze is niet boos, oordelend, verontwaardigd. Geen van die dingen horen bij haar, maar zo lijden zonder een zichtbare uitweg — ze moet het gewoon weten.

      ’Ik zie mezelf niet echt als een Watson. Ik denk dat ik meer Nancy Drew ben.’
      Zachtjes rolt Finn zijn ogen, doch hij weer op subtiele wijze een mondhoek omhoog weet te trekken, waarna hij zich een weg naar het buffet baant en de vele lekkernijen bestudeert. Zonder er veel bij na te denken, neemt hij een bord van de stapel nabij en begint een verscheidenheid van voedsel op te scheppen — totdat er nauwelijks nog ruimte is.
      ’Een snack, volgens mij is dit meer een geheel feestmaal.’
      ’Damn right, en ik ga ervan genieten ook. Doe je mee, of niet?’ reageert Finn vlot, terwijl hij plaatsneemt aan één van de vele tafels en zijn oog valt op de flessen wijn die op iedere van de tafels staan — één rood, één wit.
      ’Hallelujah,’ zegt hij met een korte grijns als hij zijn hand om de rode fles vouwt en hem even bestudeert. Niet eens een slecht merk. In duidelijke gewoonte begint hij de fles te ontkurken, als hij twee glazen volgiet — om daarna zijn blik rond de ruimte te laten glijden. Ondanks de — in zijn ogen — fucked up situatie en de vele onbeantwoorde vragen, heeft hij er even genoeg van. Nee, nu wilt hij enkel en alleen genieten; en dat zou hij doen ook. Het zal snel genoeg duidelijk worden, en wie weet is de situatie tijdelijk en valt hij zo meteen weer dood neer. Geen tijd te verliezen dus.
      ’Dus, je rookt niet — maar drink je wel?’
      Hij richt zijn blik naar Imogen en schuift één naar de glazen naar een van de plaatsen aan de tafel. Dan focust hij zich op het bord voor hem en begint zonder veel nadenken te eten.
      ’Fucking lekker,’ zegt hij tevreden. ‘Wie denk je dat dit alles klaargezet heeft?’
      Hij gebaart even rond de ruimte, duidend dat hij nog geenenkele medewerker of watdanook heeft kunnen spotten.