• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    22 December 2017 — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep mensen binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 17 december in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren.


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen

    Finn O'Connor — Overdosis — Dylan Rieder — Entropy — 5
    Leviathan Johnson — Verhanging — Timur Simakov — Kaur — 5
    Christiano Rodriguez — Neergeschoten — Zayn Malik — Campeon — 1
    Wayne Andrews — Verkeersongeval — Sempre — 3
    Frank Dunhill — Blikseminslag — Jonathan Bellini — Soco — 4
    Silas Monroe — Aangevallen — Ziegler — 4
    Alexander Howel — Osteosarcoma — Max Irons — Vaiana — 4
    Gabriël Carter — Beroofd/Neergestoken — Devin Paisley — Necessity — 5

    Everest Moreau — Leukemie — Charlotte McKee — Entropy — 5
    Cassidy Montana — Wurging — Naressa Valdez — Campeon — 4
    Amelie Rousseau — Vermoord — Nadia Mejia — Gadot — 5
    Ivory Jackson — Overdosis [ZM] — Kiersey Clemons — Gareth — 3
    Olivia Guistina — Bevalling — Canagan — 5
    Romy Fallon — Val 3e Verdieping — Kailey Hsu — Vaiana — 4
    Imogen Moon — Tropische Ziekte — Lily Macapinlac — Greenlight — 4
    Lean Keys — Verbranding — Holland Roden — Appelboompje — 5



    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Beginsituatie
    22 December ’17 — 18:25
    Enkele uren geleden zijn de verscheidene gasten van Hotel Entropy gearriveerd, om exact 16:01 op deze koude winteravond. Ze herinneren zich niks van hoe zij daar gekomen zijn, het laatste moment in hun geheugen zijnde dat van hun dood of net daarvoor. Sommigen zijn zich meteen bewust dat ze gestorven zijn, anderen nog niet zo overtuigd. Echter hebben ze stuk voor stuk hun naam in het gastenboek gevonden, met daarna hun eigen kamersleutel.
          Nu zijn de gasten het hotel aan het ontdekken, aan het genieten van de nieuwgevonden luxe of op zoek naar antwoorden. Of ze die zullen vinden, is nog maar de vraag.

    *In het restaurant op het gelijkvloers staat een rijkelijk gevuld buffet, de bar is aangevuld en in hun kamers ligt gepaste kledij. Tevens ligt er een notitieboekje met de titel 'Request' waarin ze hun verzoeken kunnen noteren, die niet veel later zullen verschijnen.
    .




    [ bericht aangepast op 20 juli 2017 - 4:04 ]


    A girl who wonders.

    Leviathan Johnson
    I was angry ——— I didn't mean what I said. I was happy ——— I didn't mean what I said.

    23 • United Kingdom • Suicide — Hanging • @ Kitchen • Chris & Everest & Ivory

          ‘Hm, nog niet — je hoeft me nog niet naar mijn bed te slepen.’
          Levi kan niets anders doen dan zacht te grinniken bij Chris’ woorden, hij kan zichzelf gemakkelijk een voorstelling maken om een persoon onder invloed naar een bed te slepen. Echter, een persoon zoals Chris? Levi heeft hoogstwaarschijnlijk hulp van andere personen nodig om dat voor elkaar te krijgen, Chris ziet er gespierd en groot uit. Wanneer Levi opnieuw omhoog kijkt, ziet hij dat Chris bezig is met het begeleiden van Ivory naar een van de barkrukken. Echter, de angstige blik in Ivory’s kijkers doet hem lichtelijk fronzen. Waarom is ze op het moment zo bang? Wellicht is er iets voorgevallen tussen haar en Chris terwijl hij en Everest bezig waren met het repareren van Everest’ bril? Levi weet dat hij het op het moment niet kan vragen, met alle aanwezigen — dus kijkt hij Ivory onderzoekend aan, voordat hij de rest van de pannenkoeken op een bord schuift.
          ‘Oh, sounds good chef. Weet je. . . Voor een hele rare situatie waar je in gedumpt wordt, is het wel een luxe.’
          ‘Ja. . . Mijn hoofd zit helemaal vol met vragen over deze plek. Gelukkig hebben we lekker eten? Het smaakt beter dan het eruit ziet. Niet eh — dat het er slecht uitziet. Ivory, gaat alles goed?’
          Levi is van mening dat Chris gelijk heeft. Waarom zijn ze hier allemaal, overladen in de luxe van bijvoorbeeld een volledig uitgeruste keuken? Alsnog worden zijn vraagtekens snel uit zijn gedachten verwijderd op het moment dat Everest een grapje maakt over zijn eten. Alhoewel hij het ermee eens is dat zijn eten beter smaakt dan het eruit ziet op het moment, hij heeft wel eens betere momenten gehad achter het fornuis.
          ‘Ja, prima.’
          Levi neemt een bord met eieren voor zich en begint vol enthousiasme te eten, hij heeft honger en die moest direct gestild worden. Levi weet diep van binnen dat dit geen goed teken is. Gedurende zijn eerdere leven waren dit altijd voortekenen dat er een slechte periode aan zat te komen, maar wellicht is dat veranderd op het moment dat hij hier is gekomen?
          ‘Jullie hebben gelijk wat de luxe betreft, maar ik ga er niet over klagen — wie weet worden we morgen wakker in een hutje op de hei met een stapel brandhout.’ Levi maakt even een rillende beweging om zijn woorden te ondersteunen. ‘En je hebt gelijk hoor, Everest — mijn eten ziet er niet uit. Maar fijn om te horen dat het wel lekker smaakt, dat is het belangrijkste niet waar?’
          Levi kijkt even opzij naar Ivory — hij gelooft voor geen centimeter dat alles prima met haar gaat, zo’n beetje alles aan haar gezichtsuitdrukking en houding liet weten dat ze hier niet wilde zijn. Voorzichtig schuift Levi een fles siroop naar haar toe.
          ‘Dit is ook lekker op je pannenkoek, Ivory — zoetig. Ik heb helaas nog geen chocoladesaus kunnen vinden.’


    Cristiano 'Chris' Romeo Rodriguez
    24|Shot|@ the bar >>> Kitchen



    ‘Ja. . . Mijn hoofd zit hélemaal vol met vragen over deze plek,’ mompelt Everest zachtjes en ik knik.
    'Same..' mompel ik. ‘Gelukkig hebben we lekker eten?’ Ik glimlach even en knik. 'Dat wel eh.' zeg ik en kijk kort naar Levi. ‘Het smaakt beter dan het eruit ziet, Niet eh — dat het er slecht uitziet.’ zegt ze dan en ik neem ook een paar kleine happen waarna ik knik. 'Dit is goed spul...' zeg ik met een kleine tevreden grijns en ga dan weer stilletjes verder met eten. ‘Ivory, gaat alles goed?’ ik kijk weer op en veeg een beetje poedersuiker weg van mijn lip, terwijl ik naar Ivory kijk. Ik frons lichtjes. Ik had al door dat ik wat moest uitkijken met haar maar ze zag er anders uit dan net. Ik had toch niks gedaan? Niet dat ik wist. Misschien was het gewoon het hele gedoe hier, who knows. 'Ja, prima,' mompelt ze snel en ik glimlach zwakjes, terwijl ik weer naar het eten voor me kijk.
    ‘Jullie hebben gelijk wat de luxe betreft, maar ik ga er niet over klagen — wie weet worden we morgen wakker in een hutje op de hei met een stapel brandhout.’ ik lach zachtjes. 'Ik hoop het niet, dit kan ik nog hebben maar dat.' zeg ik. ‘En je hebt gelijk hoor, Everest — mijn eten ziet er niet uit. Maar fijn om te horen dat het wel lekker smaakt, dat is het belangrijkste niet waar?’ Na deze woorden stop ik het laatste stukje in mijn mond en knik. 'Dat zeker.. I can get used to this.' zeg ik grijnzend en lach zachtjes. 'Ik kan alleen Mexicaans eten maken, als ik heel eerlijk ben. Dus tenzij daar nog liefhebbers voor zijn, laat ik het maar aan anderen over.' mompel ik en leun naar achter.


    El Diablo.

    Everest Moreau

    19 France Leukemia Kitchen > Levi, Ivory & Chris


          ’Ja, prima.’
          Ivory’s woorden lijken weinig overtuigend, maar ze besluit er niet verder op in te gaan. Ze kennen elkaar immers niet of nauwelijks. Zelfs al was er wat, zou er geen reden zijn dat Ivory er met Everest over moest praten – en zelf heeft ze niet de assertiviteit haar daarin te pushen. Daarbij is het niet moeilijk te raden wat er mogelijks kan zijn, realiseert ze zich als ze een blik rondom de ruimte werpt.
          ’Jullie hebben gelijk wat de luxe betreft, maar ik ga er niet over klagen — wie weet worden we morgen wakker in een hutje op de hei met een stapel brandhout.’
          Afgeleid verschijnt er een subtiele frons tussen Everest’s wenkbrauwen na Levi’s woorden, waardoor ze een deel van het gesprek blijkt de missen. De onzeker over waar ze is — en hoe lang ze hier zal zijn, overvalt haar immers. Hij zou namelijk net zo goed gelijk kunnen hebben; wie weet ontwaken ze morgen ergens heel anders, en veel erger.
          ’Ik kan alleen Mexicaans eten maken, als ik heel eerlijk ben. Dus tenzij daar nog liefhebbers voor zijn, laat ik het maar aan anderen over,’ spreekt Chris plots uit, waardoor Everest hem me een zachte glimlach aankijkt.
          ’Vind ik al best indrukwekkend hoor,’ zegt ze bemoedigend als ze hem een zacht duwtje geeft met haar elleboog. ‘Ik ben alvast voorstander. Ik heb maar één keer Mexicaans gegeten en dat was jaren geleden, maar ik vond het geweldig.’
          Ze beweegt wat met haar vork over haar bord heen, als ze weer opkijkt. ‘Net zo geweldig als jouw ontbijt nu, Levi,’ zei ze met een rustige glimlach, al laat ze haar vork na een paar happen weer liggen. Haar lichaam is nog niet gewend aan veel eten, neemt ze zichzelf voor.
          ’Wat willen jullie hierna doen. . .?’





    A girl who wonders.



    ALEXANDER EZEKIEL HOWEL

    24 | Death by Osteosarcoma | Hallway | With Olivia



    “En nu zitten we dan hier..” zei de zachte stem van Olivia waardoor een zachte zucht mijn lippen verliet al wist ik haar toch een zwak glimlachje te schenken. Haar hand had ze trotstend op die van mij gelegd wat ik erg waardeerde. We waren niet alleen hier en ondanks dat het een triest gebeuren was, wilde ik niet somber zijn, er zal ergens toch wel een positief iets aan dit hele gebeuren moeten zijn .
    “Was je familie bij je?” vroeg ze me waardoor een vlaag van heimwee me toch wel overspoelde, Sophie was bij me geweest vlak aan mijn zijde en mijn ouders waren er ook bij geweest. “Ik had alleen mijn vriend aan mijn zijde op het moment dat ik ging bevallen. Onze ouders hadden we gebeld op het moment dat we naar het ziekenhuis gingen en we hadden besloten hen te bellen zodra ze geboren was, zodat wij nog even tijd hadden samen… Om bij te komen..” vertelde Olivia me en ik knikte even zacht, ergens was het enorm dubbel, ik was blij voor Olivia dat ze niet alleen was toen ze stierf, maar die dag zou de mooiste van haar jonge leven moeten zijn. Het deed me denken aan mijn laatste minuten, iedereen leek te beseffen dat het mijn laatste dag was. Ik was namelijk erg afgetakel, graatmager en lijkbleek , een echt lijk zeg maar. Sophie had troostend haar hand door mijn krullende haren gehaald, gezien ze wist dat ik hier enorm veel van hield, fluisterend dat ze mijn zijde niet zou verlaten. "Mijn vriendin en mijn ouders waren erbij, ze wilden me niet alleen laten die laatste minuten." vertelde ik haar toch met een lichte krop in mijn keel. " Ik denk dat ze allemaal wel wisten dat ik de volgende dag niet meer zou halen." vertelde ik haar en ergens luchtte het me wel op om dit aan Olivia te kunnen vertellen. Ondanks het gemis kon ik mijn herinneringen nog delen en beseffen dat ik niet moet treuren om dit alles. Ik stond op en hield mijn hand uit naar Olivia om haar overeind te helpen. "Wat zou je ervan vinden om even onze benen te strekken en deze plek te verkennen? We zullen vast niet de enige zijn hier." ik schonk Olivia een warm glimlachje wat frisse lucht nemen zou ons misschien beiden wat opkrikken.









    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    IVORY JACKSON
    "Hush, little darling, nobody will believe you anyway." So I kept my mouth shut.


    20 • United States • Suicide: overdose • in the kitchen • with Chris and Levi and Everest

    ’Dit is ook lekker op je pannenkoek, Ivory — zoetig. Ik heb helaas nog geen chocoladesaus kunnen vinden.’ Ik heb het gesprek tot dan toe amper gevolgd en kijk op naar Levi, die een fles siroop naar me toe schuift. Ik knik eventjes en neem de siroop aan als ik merk dat mijn handen licht trillen. Fuck. Ik schenk de siroop snel over de pannenkoek heen en zet deze meteen weer weg waarna ik een hap neem en dus niet gedwongen word te antwoorden. Ik heb het gewoon liever niet over mijn verleden en hoewel ik dus van deze drie aanwezigen wel weet hoe zij gestorven zijn, zie ik tot nu toe nog geen bruggetje van pannenkoeken met stroop naar mijn eigen dood. Ik krijg het gewoon amper uit mijn mond, ik heb het niet eens tegen mijn ouders gezegd. Ik kon het niet. Mijn moeder was gelukkig met Michael en ik kon dat met geen mogelijkheid verbreken. Het gesprek gaat door over koken en ik volg het stilletjes, terwijl ik zo nu en dan een stukje pannenkoek in mijn mond stop. De woorden van Chris over de telefoon die lijkt te werken maar het toch niet goed doet spoken door mijn hoofd. Ik zou er alles voor over hebben om mijn moeders stem te horen, maar aan de andere kant ben ik doodsbang dat ik haar zal horen huilen. Volgens mij was het nu een kleine week na mijn dood en normaal gesproken zou de begrafenis al geweest zijn. Dat denk ik tenminste. Een misselijkmakend gevoel verspreidt zich door mijn lichaam en snel leg ik mijn vork weg als ik voel dat ik bijna moet overgeven. Ik heb mama met die goorlap achtergelaten terwijl ik niet weet of hij ook dingen bij haar deed tegen haar zin.
          ’Wat willen jullie hierna doen…?’ vraagt Everest en ik kijk haar even aan, maar besluit niet te antwoorden. Wat zou je kunnen en willen doen als je dood bent? Ik heb die pillen genomen juist om niks meer te hoeven doen, maar dit schopt alles in de war. Ik speel met mijn lange zwarte haren en ik schuif het bord van me weg. Ik wilde dood en nu krijg ik dit ervoor terug. Wat heb ik misdaan?!


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Leviathan Johnson
    I was angry ——— I didn't mean what I said. I was happy ——— I didn't mean what I said.

    23 • United Kingdom • Suicide — Hanging • @ Kitchen • Chris & Everest & Ivory

          ‘Dat zeker, I can get used to this. Ik kan alleen Mexicaans eten maken, als ik heel eerlijk ben. Dus tenzij daar nog liefhebbers voor zijn, laat ik het maar aan anderen over.’
          Levi maakt enkele knikkende bewegingen, enigszins angstig om hardop toe te geven dat hij in zijn vorige leven nooit ofte nimmer Mexicaans eten heeft geproefd. Levi houdt zich bezig met het opstapelen van de pannen in een van de gootstenen, terwijl de anderen rustig verder eten en kletsen. Levi zelf voelt zijn eetlust met de seconde minder worden, waardoor hij enigszins klamme handen krijgt aan de herinneringen van zijn depressieve episodes en het begin daarvan.
          ‘Dat vind ik al best indrukwekkend, hoor. Ik ben alvast voorstander. Ik heb maar één keer Mexicaans gegeten en dat was jaren geleden, maar ik vond het geweldig. Net zo geweldig als jouw ontbijt nu, Levi. Wat willen jullie hierna doen?’
          Levi doet zijn best om te glimlachen, maar weet het niet voor elkaar te krijgen. Hierdoor gaat hij verder met het opstapelen van alle materialen die hij heeft gebruikt in de keuken — zijn eigen bord met pannenkoeken leegt hij boven de prullenbak en laat hij met een luid kletterend kabaal in de gootsteen boven op de rest terecht komen. Levi zucht en leunt met beide handen op het blad van het aanrecht, met zijn rug naar de anderen gekeerd.
          ‘Ik heb even alleen tijd nodig,’ mompelt Levi zachtjes, terwijl hij met één hand over zijn gezicht strijkt.


    Imogen Ivy Moon

    22 Years | Tropical sickness | Main desk | With Finn


    She was delightfully chaotic; a beautifull mess
    Loving her was like a splendid adventure.

    ‘Ik verlang naar de high. Maar ik neem aan dat ik die hier niet ga vinden, hm? Net als jij je wereldreis.’ Vertelde Finn Imogen toen ze hem nogmaals vroeg naar zijn drugsgebruik, Imogen kneep kort haar ogen samen. Ze wist niet hoe ze zijn woorden op moest vangen, want om eerlijk te zijn vond ze zijn opmerking over de wereldreis nogal gemeen over komen. Als of hij het erin wou wrijven dat ze nooit de wereldreis waar ze altijd naar had verlangd zou kunnen maken. Imogen wist dan ook niet wat ze hierover nog tegen de jongeman moest zeggen en besloot dat het beter was om bij deze dit deel van hun gesprek maar af te sluiten. Als je niets goeds te zeggen had was het soms beter om gewoon even helemaal niks te zeggen.
    ‘Klaar met eten? Het is misschien geen wereldreis, maar we kunnen beginnen met het hotel al wat verder te ontdekken, ja?’ zei Finn vervolgens een opmerking die Imogen misschien enkel verwarder achterliet, want deze opmerking leek als of hij haar weer wou opbeuren. Ze begreep nu al helemaal niet meer wat Finn wou, maar schoof toch haar laatste hap eten naar binnen. 'Ja is goed.' zei Imogen, maar voordat ze de tafel verliet schonk ze haar glas wijn nog eens vol, en ook letterlijk vol, die kon ze nog wel gebruiken. ‘Misschien vinden we wel ergens een pooltafel. Heb wel zin in een spelletje.’ zei de jongeman tegen Imogen. 'Ik ken toevallig de spelregels van pool, maar ik moet toegeven aan mij heb je een vreselijk slechte tegenstander.' zei Imogen, waarna ze uiteindelijk haar plaats verliet, het net vol geschonken glas besloot ze maar mee te nemen op hun 'ontdekkingstocht'.
    Toen het tweetal weer op de gang liepen keek Imogen een beetje ongemakkelijk om zich heen, ze wist niet meer precies wat ze hem nou moest vragen. Het was wel duidelijk dat hij niet graag over zijn gevoelens sprak, maar sprak hij dan over het algemeen wel graag over zich zelf. Kon ze hem iets over zijn normale leven vragen of moest ze echt over koetjes en kalfjes praten. Het was wel jammer dat ze niet met hem over het weer kon praten, want dat was toch wel Imogen haar lievelings koetjes en kalfjes onderwerp. 'Waar zouden alle anderen eigenlijk rondhangen?' vroeg Imogen uiteindelijk. 'Ik bedoel ik heb een paar mensen gezien toen ik hier kwam, maar sindsdien lijken zij ook in de lucht op zijn gegaan ofzo.'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Cristiano 'Chris' Romeo Rodriguez
    24|Shot|@ the bar >>> Kitchen



    Ik vang Everest' blik op en zie de zachte glimlach op haar lippen, waardoor er ook een klein lachje op mijn gezicht plaats neemt. ’Vind ik al best indrukwekkend hoor,’ zegt ze bemoedigend en ze geeft me een zacht duwtje met haar elleboog. Iets waardoor de glimlach op mijn lippen net iets breder werd. Toen ik nog... Leefde. -Dat klinkt echt bizar raar maar goed, better get used to it- Emily en ik hadden al vanaf het moment dat we gingen samenwonen een 'Mexicaanse dag'. Dat was op de vrijdag. In het begin van onze relatie kwam ze ook altijd op vrijdag bij mij thuis, waar ik dan had gekookt. Maar altijd Mexicaans, want dat is het enige wat ik kan. Toch heeft ze nooit geklaagd en was de vrijdag aan mij, terwijl zij de rest van de week het eten verzorgde. Haar Italiaanse eten was geweldig.. Had ze geleerd van haar moeder, zei ze altijd. Mijn lach valt even weg als ik aan de hele situatie denk maar ik herpak me snel. Ivory was al duidelijk niet blij met de situatie en Levi volgens mij ook niet zo. Het laatste wat we nu nodig hebben is ik die zich niet meer sterk gaat houden.
    ‘Ik ben alvast voorstander. Ik heb maar één keer Mexicaans gegeten en dat was jaren geleden, maar ik vond het geweldig. Net zo geweldig als jouw ontbijt nu, Levi,’ .’ hoor ik Everest weer zeggen en ik kijk haar weer aan met een glimlach. 'Oké oké.. Dan wordt dat geregeld madame' lach ik en grijns lichtjes naar haar. ’Wat willen jullie hierna doen. . .?’. Even blijf ik stil, zodat de anderen ook kunnen antwoorden en ze niet compleet afgesloten worden van het gesprek. Toch antwoord Ivory niet. ‘Ik heb even alleen tijd nodig,’ mompelt Levi vervolgens zacht, wat me ergens toch het idee geeft dat hij ook helemaal niet blij is met alles. Hoe goed het net ook leek. Ik knik lichtjes en bijt kort op mijn lip, voor ik weer spreek. 'Euh.. Ja, geen probleem man..' ik glimlach zwakjes en geef hem een zacht klopje op zijn schouder, voor ik naar de twee meiden kijk. 'Hmh... Misschien kunnen we deze plek verkennen? Kijken wat het nog meer te bieden heeft behalve een luxe keuken en kamers.. Als je wil tenminste?' zeg ik en kijk naar Everest, voor ik naar Ivory kijk. 'Als je ook mee wilt?' vraag ik zachtjes met een kleine zwakke glimlach op mijn lippen gekruld.




    El Diablo.


    Gabriël Wyatt Carter
    27 – Soldier – Robbery/stabbed – With Romy

    Raise a glass to freedom, something they can never take away, no matter what they tell you.



    In eerste instantie negeerde Gabriël het feit dat het meisje hem toch iets te opvallend in zich aan het opnemen was, net zoals hij in het echte leven gedaan zou hebben. Nee, niet het echte leven. Dit was helaas ook maar al te echt. Het vorige leven was misschien een betere benaming.
    “Als je je gelukkig voelde of plezier had voordat je werd neergestoken wel denk ik dan. Het ligt er natuurlijk aan, maar ey nu we hier toch zijn in het ‘hiernamaals’ kunnen we er maar beter van genieten niet?” antwoordde ze. Gabriël grinnikte even bij de herinneringen van die avond.
    “Ik heb zelf genoten van mijn korte bestaan tot ik te pletter stortte van de derde verdieping, maar ik had plezier gehad en dat ga ik nu niet verliezen door te gaan treuren over alles en nog wat dat ik nog niet gedaan heb. Dus ik zeg, hier drinken we wat op.” Tijdens haar verhaal had Gabriël goedkeurend geknikt. Eigenlijk had ze wel een punt. Ze konden weinig aan de situatie veranderen, dus misschien moest hij zichzelf ook even streng toespreken en er het maar het beste van maken.
    “Dan houden we het maar op een ‘ja ik heb genoten’,” antwoordde Gabriël lachend. Met haar vrolijke houding had ze hem best wel een beetje een oppepper gegeven en hij voelde zich niet meer zo verschrikkelijk als eerst. Hij pakte een van de glazen aan en klikte hem tegen haar glas. “Daar drinken we dan op,” herhaalde hij haar woorden, waarna hij een grote slok van de drank nam. Misschien zou hij drank moeten willen vermijden, want de drank was de reden dat hij hier nu zat, maar het klonk gewoon erg aanlokkelijk.
    “Cheers! Ik ben Romy by the way, wat is jouw naam sugar?” stelde ze zich vervolgens voor. Hij zou haar moeten afkappen, zeggen dat hij al bezet was of geen interesse had ofzo. Hij was godverdomme verloofd! Maar hij was ook dood. Zo simpel was het. Hij was hier en zou hier ook blijven, zijn verloofde was hier niet en hij was wel in het gezelschap van een knappe meid, so why not?
    “Aangenaam Romy,” zei hij. De woorden waren misschien formeel, maar uit zijn toon was wel af te leiden dat hij het niet al te formeel ofzo bedoelde. “Ik ben Gabriël. Zeg maar gerust Gabe hoor.”
    “Dus,” vervolgde hij nadat hij nog een slok genomen had. “Dit is nu het hiernamaals? Ik had het me eerlijk gezegd wat meer… wolkerig voorgesteld weet je wel? Met engelen die harp spelen en dat soort dingen.”


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Olivia Jenoah Guistini

    ”I’m an odd combination of really sweet and don’t mess with me."

    • Twenty-six • Childbirth • Her room, with Alex •

    ”Mijn vriendin en mijn ouders waren erbij, ze wilden me niet alleen laten die laatste minuten,” beantwoordde Alex mijn vraag. Aan de toon van zijn stem kon ik merken dat deze hem dieper raakte dan mijn bedoeling geweest was, of in ieder geval toch niet met opzet. Een kleine, voorzichtige glimlach weet zich dan ook voor een paar tellen op mijn lippen te vormen — al is het maar om hem zo wederom iets meer te gerustellen. “Ik denk dat ze allemaal wel wisten dat ik de volgende dag niet meer zou halen.” Ergens moest het voor zijn familie en zijn vriendin een schrale troost zijn geweest om die wetenschap te hebben. Zij konden zich enigszins een beetje voorbereiden, al viel het nooit mee jezelf schrap te zetten op het verlies van een dierbare.
          ”Wat zou je ervan vinden om even onze benen te strekken en deze plek te verkennen? We zullen vast niet de enige zijn hier.”
    Heel even kijk ik voor luttele seconden naar Alex zijn uitgestoken hand, waarna ik al snel besluit deze aan te nemen. Het was fijn om met hem ons laatste moment te kunnen delen, maar even onze benen strekken klonk ook als een aangenaam idee. Ik vroeg me daardoor eveneens ook vrij direct af of we inderdaad niet de enige zouden zijn. “Dat klinkt als een goed idee,” beantwoord ik Alex zijn vraag en weerspiegel kort zijn glimlach terwijl ik zijn hand aanpak en opsta. “Denk je dat er veel hier zullen zijn?” Kort blik ik naar de jongen langs me, terwijl ik samen met hem naar de deur hal loop, waar ik de deur van mijn kamer vervolgens zacht achter ons sluit.
          Nieuwsgierig glijdt mijn blik door de lange gang heen. Ik had mijn kamer nog geen minuut verlaten nadat ik hier was aangekomen — of eerder wakker geworden? In een normale pas loop ik de gang door en besluit vervolgens bij een trap halt te houden als deze naar beneden lijkt te gaan. “Zullen we?” Met een schuine blik kijk ik naar Alex op en daal dan de eerste paar treden af.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    IVORY JACKSON
    "Hush, little darling, nobody will believe you anyway." So I kept my mouth shut.


    20 • United States • Suicide: overdose • in the kitchen • with Chris and Levi and Everest

    Ik heb mijn blik op Levi gericht, maar hij lijkt zich nu compleet af te sluiten voor de rest van ons en ik bijt op mijn lip. Hij maakt zelfs lawaai als hij zijn spullen opruimt en deze blik en houding herken ik uit duizenden. ‘Ik heb even alleen tijd nodig,’ mompelt hij, terwijl hij met zijn rug naar ons toe staat. Ik slik het laatste stukje pannenkoek door en ik neem hem in me op. Hij ziet er ineens bijna ziekig uit.
          ’Eh… ja, geen probleem, man,’ zegt Chris en ik kijk even naar de twee jongens. Ik kan me wel vinden in Levi’s gedrag, al weet ik natuurlijk niet zeker wat er gebeurd is. Ik weet echter wel van hem dat hij zijn eigen leven heeft genomen, net als ik, en daar hebben wij een overeenkomst gevonden, hoewel hij het hoogstwaarschijnlijk niet van mij weet. ‘Als je wilt, tenminste?’ vraagt Chris me vervolgens. Een antwoord moet ik enkele seconden schuldig blijven, omdat ik even niet heb opgelet tijdens het gesprek. Ik herpak me uiteindelijk en glimlach ook heel kleintjes naar de jongen.
          ’Nee… ik kom misschien zo wel,’ zeg ik vervolgens. Ik hoop stiekem dat Chris en Everest de ruimte verlaten en ik kort alleen kan zijn met Levi. Het is niet dat ik me bij de rest niet op mijn gemak voel, maar ik weet dat Levi zelfmoord heeft gepleegd en dat zowel Chris als Everest zijn overleden zonder dat ze dat zelf wilden. Het geeft een andere dimensie aan de dood. Zij krijgen haast een tweede kans op leven terwijl wij gestraft worden voor onze zelfmoord op 17 december. Als de twee weg zijn, sta ik op van de barkruk. ‘Levi?’ vraag ik op zachte toon als ik op twee meter van de jongen af sta. ‘Gaat het wel?’
          Net stelde Everest mij dezelfde vraag nog en het voelde prettig dat iemand zich om me leek te bekommeren, dus misschien geldt dat voor Levi ook wel.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Leviathan Johnson
    I was angry ——— I didn't mean what I said. I was happy ——— I didn't mean what I said.

    23 • United Kingdom • Suicide — Hanging • @ Kitchen • Chris & Everest & Ivory

          ‘Eh, ja — geen problem, man.’
          Levi maakt een minuscuul gebaar met één van zijn handen, ten teken dat hij Chris’ zijn woorden heeft gehoord en ze tot zekere hoogte weet te waarderen. Ondanks dat, is Levi op het moment niet in staat om zijn dankbetuigingen verbaal te uiten — de kloppende hoofdpijn in zijn slapen laat hem terug denken aan zijn depressieve periodes tijdens zijn ‘normale’ leven. Het grote verschil daarbij is echter het simpele gegeven dat het op het moment allemaal te heftig en te snel lijkt te gaan, alsof hij geen tijd heeft gekregen om zichzelf voor te bereiden en af te zonderen van andere personen.
          Wanneer enkele rommelende geluiden door de keuken galmen, is Levi enkel en alleen bezig om zichzelf vast te houden aan het keukenblad en het niet uit te schreeuwen. Zojuist bevond hij zich in een wit licht en scheen alles goed te zijn, maar nu viel hij in een donker gat en kon hij zichzelf nergens aan vast grijpen om zichzelf weer overeind te helpen. Waarom is hem dit overkomen? Waarom is hij niet simpelweg dood gegaan, zoals hij zelf zo graag wilde? Waarom kan hij zichzelf hier niet opnieuw van het leven beroven, maar gaan zijn wonden vrijwel direct weer dicht? Het is allemaal zo frustrerend, de hoofdpijn vele malen erger makend omdat hij zijn gedachten er niet omheen kan wikkelen.
          ‘Levi? Gaat het wel?’
          Levi weet de zachte stem van Ivory te herkennen, maar het duurt even voordat hij in staat is om zijn hoofd enkele malen heen en weer te bewegen in een ontkennende manier. Langzaamaan weet de stekende hoofdpijn weg te trekken, maar de duisternis rondom hem bleef — zwaarder dan ooit tevoren.
          ‘Ik wil hier niet zijn,’ fluistert Levi dan zachtjes, waarna hij zijn hoofd laat hangen. ‘Ik heb niet voor niets besloten om mezelf. . .’ Levi schudt zijn hoofd opnieuw in ongeloof — hij heeft nooit ofte nimmer gehuild tijdens zijn depressieve periodes en ook nu zijn— zijn kijkers kurkdroog, maar zijn geest verdrinkt langzaamaan in de donkere poelen van zijn gedachten. ‘Ik kan mezelf verdomme hier geeneens van kant maken, bloody Hell.’ Levi stroopt zijn mouwen omhoog en kijkt naar de vage littekens op zijn polsen.


    IVORY JACKSON
    "Hush, little darling, nobody will believe you anyway." So I kept my mouth shut.


    20 • United States • Suicide: overdose • in the kitchen • with Levi

    Na een tijd die voor mijn gevoel meer dan twee maanden duurt, schudt Levi uiteindelijk zijn hoofd en ik blijf op deze afstand staan. Ik vind dichterbij komen een inbreuk op zijn privacy en misschien wil hij me helemaal niet zien of spreken, maar hij weet dat ik er ben. We zijn alleen in de ruimte en hoeven ons denk ik geen zorgen te maken over anderen die hier naar binnen komen. 'Ik wil hier niet zijn,' verbreekt hij de stilte en ik slik kort. 'Ik heb niet voor niets besloten om mezelf...' Ik herken mezelf voor de volle honderd procent in zijn woorden en het verstikt me haast. Ironisch, gezien zijn zelfmoord door middel van verhanging. 'Ik kan mezelf verdomme hier niet eens van kant maken, bloody hell.' Ik zie dat hij zijn mouwen opstroopt en ik doe vanzelf een stapje dichterbij. Van deze afstand is het niet goed te zien, maar ik kan me voorstellen dat het littekens zijn. Ik aarzel over mijn woorden en staar even naar mijn eigen handen en speel met een krul van mijn donkere haar. Ik heb nog helemaal niets over mijzelf verteld, ook al heeft de rest van het groepje opgebiecht hoe ze gestorven zijn. De manier waarop we weer tot leven zijn gekomen is voor ons allemaal een groot raadsel en sommigen zijn er blij mee en anderen, zoals Levi en ik, zijn er totaal niet blij mee. Ik hoef geen tweede kans. Ik wilde gewoon weg.
          'Ik weet wat je doormaakt,' hoor ik mezelf na een tijdje met een zachte stem zeggen en mijn donkerbruine ogen kijken wederom op naar de jongen met de donkere haren die zich ook totaal niet op zijn gemak lijkt te voelen. 'Ik wilde ook weg... weg van de wereld. Ik heb ook zelfmoord gepleegd.' Het laatste komt haast als een fluistering uit mijn mond. Ik heb voor mam slechts een klein briefje achtergelaten, alleen maar met de tekst dat het me spijt dat het zo moet. Ik heb niks gezegd over de aanrandingen en verkrachtingen van Michael. Het liefst wis ik dat stukje van mijn leven voor altijd uit mijn geheugen, maar ik kan het niet. Hoe hard ik het ook probeer, ik herinner me elke seconde nog. 'Ik kon het gewoon niet meer...' besluit ik nog zachter. Het zou me verbazen als hij het zou horen, want mijn stem lijkt niet meer dan een zuchtje wind.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.