250 | Hotel Entropy • Speeltopic - Speeltopics

      ’Dan was het dus een overdosis neem ik aan? Was het bewust of onbewust?’
      Kort stopt hij met eten, als de vraag hem toch enigszins weet te overvallen. Imogen lijkt niet op haar mond gevallen, iedere vraag zonder veel twijfel op hem afvurend. In andere omstandigheden zou hij zijn irritatie ook duidelijk laten zien — doch hij nooit de beste is geweest in zijn frustraties voor zich houden — maar nu, in deze situatie, weet het hem bitter weinig te storen.
      Het probleem waar hij echter mee zit, is dat hij geen duidelijk antwoord weet te geven. Onbewust, ja. Hij zocht zijn gewoonlijke high — meer, hij had hem nodig — maar hij wilde niet sterven. Echter, hij is altijd slim genoeg geweest te weten dat elke keer hij de heroïne opzocht, het zijn dood kon worden. Het kon hem echter niet genoeg deren om hem tegen te houden.
      ’Heel specifiek kan ik niet zijn, want ik weet niet alles. Een paar dagen voor mijn dood kwam ik terug uit Tanzania, waar ik iets had opgepikt: een ziekte. En ja, dat is dus waar ik aan ben gestorven, maar ze zijn er nooit echt achter gekomen wat het was. Ik heb in ieder geval geleerd beter op mijn fascinaties te letten, maar denk dat ik die les te laat kreeg.’
      Hij merkt dat ze de woorden met een zekere nonchalance probeert uit te spreken, doch heeft het vermoeden dat er meer emoties achter verscholen zitten — begrijpelijk ook. Het is haar dood. Door deze simpele realisatie heeft Finn een kort gevoel van sympathie voor zijn tafelgenote.
      ’Dat is kut,’ zegt hij rustig en knikt er wat bij. ‘Lijkt me heavy.’ Hij prikt nog wat eten op zijn vork en neemt een hap, als hij al kauwend naar haar kijkt. ‘Dus Tanzania hm? Veel gereisd?’ Zelf is hij eigenlijk nooit buiten Ierland geweest, op een paar familievakanties toen hij klein was na.
      ’En — om je eerdere vraag te beantwoorden; Onbewust, denk ik.’ Hij haalt zijn schouders in een simpele beweging op. ‘Zoals ik zei, het is allemaal best vaag.’

      ’Het lijkt me een beter idee als je terug gaat naar de bar om die angstige jongedame een geruststelling te geven — ze scheen erg over haar toeren. En je hebt een zeer kalmerende uitwerking op andere personen. Dan zal ik op zoek gaan naar die tape voor je — en of er nog andere personen rondwandelen in dit gehucht. Dan moet jij me beloven nieuwe thee te vinden, oké? Denk eraan: Earl Grey is het beste.’
      Wanneer de jongeman’s mondhoeken omhoog krullen, doet Everest in puur automatisme hetzelfde — en omdat ze zich aanzienlijk meer op haar gemak voelt bij hem dan eerst. Had hij haar nou net een compliment gegeven?
      Een paar seconden kijkt ze hem na om dan alle moed te verzamelen en even naar binnen te kijken in de bar. Nee, daar kan ze nog niet naar binnen. Dat beseft ze meteen. Niet alleen vanwege haar onwennige gevoel, maar al simpelweg door het feit dat de twee serieus met elkaar in gesprek lijken te zijn.
      In plaats daarvan focust ze zich op een nieuw doel; die thee vinden. Gericht stapt ze terug naar wat haar kamer zou zijn en vindt al snel iets wat op een schoudertas lijkt, waar ze haar bril in deponeert — om de tas dan over haar schouder te slaan. Ze probeert niet aan de kamer te denken. Een kamer. . . met kledij die haar perfect past, haar naam draagt en-
      Nee. Ze schudt haar hoofd zachtjes en stapt verder, in haar gedachten zoekend naar waar ze eventueel thee zouden hebben. De bar had geen goede, zoveel was duidelijk. Maar waar zou ze mogelijks betere kunnen vinden?
      Uiteindelijk besluit ze zich een weg te banen naar de keuken en neust in alle kasten. Alles is tot in de details in orde, alsof het nog geen uur geleden schoon gemaakt is. De vriezer is gevuld, het water loopt perfect en alles wat ze vindt is verst. En dan — ja. Ze vindt een paar nette doosjes op een rij, met daarin een duidelijke theemengeling — in tegenstelling tot die zakjes. Aangezien ze de namen niet kan lezen — en de geur nooit zou weten te herkennen — steekt ze ze allemaal in haar tas en maakt haar weg terug naar de plek die ze kent.
      Net waar ze voorheen stond, laat ze zich weer tegen de muur zakken als ze de moeder verzamelt naar binnen te stappen en haar bril bedachtzaam uit de schoudertas neemt.
      ’He — sta je daar nog steeds?’
      Lichtelijk geschrokken kijkt ze op, doch ze het poogt te verbergen — wanneer ze Levi terug ziet lopen mét tape, en uiteindelijk haar bril uit haar handen neemt voor ze de kans krijgt tegen te spreken, doch ze dat niet van plan was. Een deel van haar is opgelucht dat hij terug is.
      ’Ik heb je tape gevonden, hoor. Hier — laat me je helpen.’
      Ze kijkt bedachtzaam toe als hij de bril begint te repareren, als een hert dat voor het eerst een ander wezen ziet. ‘Tadaa — zo goed als nieuw. Nu, eens zien of je me beter kan zien.’
      Wanneer hij de bril op haar neus plaatst, gaat er een vloed van warmte door haar heen. Ze is het alles behalve gewend zo behandeld te worden, zonder in een ziekenhuisbed te liggen — alsof niet langer dat fragiele wezen is. Wanneer de jongeman dan ook nog eens drie vingers opsteekt, kan ze een zachte grinnik niet onderdrukken.
      ’Hmm. . . Steek je vingers op?’ probeert ze op een grappende toon te zeggen — ondanks ze nog wat overweldigd is door zijn vriendelijke houding naar haar — maar glimlacht dan gemeend. ‘Het is perfect, bedankt. Je drie vingers zijn heel helder voor me. Dankje.’
      In dezelfde, bijna automatische beweging duwt ze hem weer wat verder op haar neus, doch hij nu bijlange niet zo naar beneden zakt. ‘Ik heb misschien ook wat voor je,’ zei ze fronsend, ‘Misschien. Ik ben namelijk ook op avontuur geweest.’
      Ze houdt haar schoudertas naar hem uit, met daarin de variatie aan dozen thee. ‘Ik eh — kon de namen niet lezen. . . Dus ik heb ze maar allemaal mee genomen? Ik hoop dat de goede erbij zit,’ zegt ze gemeend, als ze even subtiel fronst. Ze wilt de jongeman maar al te graag goede thee gunnen, na wat hij voor haar gedaan heeft.
      Ietwat onwennig wiegt ze op haar voeten heen en weer. ‘Ik heb een keuken ontdekt,’ voegt ze er dan nog aan toe. ‘Nou ja niet ontdekt-ontdekt. . . Je snapt me wel.’ Ze knippert even snel, als ze haar eigen woorden zoekt, en besluit haar lippen dan maar gewoon op elkaar te persten — zichzelf dwingend te zwijgen.

      ’De thee is. . . perfect, Everest. Dank je wel. Ik vind het moeilijk om toe te geven, maar — volgens mij zijn deze smaken nog beter dan Earl Grey. En dat is hoogstwaarschijnlijk de allereerste keer in de geschiedenis dat een Engelsman dat hardop toe durft te geven.’
      Everest moet zoeken naar de moeite niet al te erg te glunderen na Levi’s woorden, doch ze niet anders dan trots is op zichzelf dat ze hem toch enig geluk lijkt te hebben bezorgd — waar ze meer naar verlangt dan ze wenst toe te geven, iedere keer ze een blik werp op de duidelijke markeringen op zijn hals en polsen.
      ’Ik zou die keuken wel eens willen zien. Ik heb honger, namelijk.’
      Subtiel schieten Everest’s wenkbrauwen omhoog. Zelf had ze ook nog niet gegeten sinds. . . nou ja, haar dood. Echter had ze zelf nog niet eens nagedacht over het hebben van honger, een gevoel wat ze tijdens haar ziekte zelfs maar al te vaak verloren was. Toen had ze alleen misselijkheid, vermoeidheid — en daaropvolgend werd ze niet meer dan een schim van wie ze ooit was.
      Wanneer ze zich uit haar gedachtegang weet te bevrijden, laat ze haar mondhoeken alsnog wat omhoog krullen.
      ’Kom mee,’ zegt ze hem als ze de nu lege schoudertas weer over haar schouder heen gooit en zich omdraait van hem — meteen rustig doorstappend naar waar ze eerder vandaan kwam. Ze telt het aantal hallen ze eerder passeerde, de deuren die erop volgde, en al snel vindt ze — alweer — haar doel in het enorme hotel.
      ’Oh sorry,’ mompelt ze plots fronsend als ze beseft dat hij de theedozen nog steeds in zijn handen heeft. ‘Je mag de tas wel even lenen, als je wilt. . . Hij is niet helemaal vrouwelijk.’ Ze kijkt wat bestuderend naar het ding en knippert even snel, om hem daarna op een van de keukentabletten neer te leggen. Pas dan kijkt ze verder rond.
      ’Het is zo absurd. Alles lijkt gloednieuw.’ Zachtjes laat ze haar vingers langs het koude ijzer glijden, om daarna een van de kastjes open te trekken. Bij het zien van al het eten, begint haar maag lichtjes te knorren en verspreidt er zich een lichte blos over haar wangen. Het is gek, realiseert ze zich. Normale gevoelens. Althans, zo stelt ze het zich voor, alsof er de voorbije jaren over ieder gevoel een duistere wolk hing. Geluk was van korte duur, honger betekende misselijkheid, energie betekende uitputting.
      ’Ik heb een bekentenis,’ begint ze dan zacht, ‘Ik eh — Ik kan niet koken. Cornflakes met melk, dat is mijn niveau.’

‘Ja, ik heb veel gereisd. Toen ik klein was ben ik één keer met mijn ouders naar Hawaii geweest en ik vond die nieuwe omgeving zo bijzonder dat ik alleen maar meer wou reizen. Echter zijn mijn ouders afgezien van die reis; niet echt reizigers, dusja.’
      Ook wanneer ze verder vertelt over haar verlangen een wereldreis te maken — een verlangen wat waarschijnlijk onbeantwoord zal blijven — blijft Finn simpelweg rustig luisteren, terwijl hij zijn ondertussen lege bord van zich afschuift en de conversatie overgaat op zijn verleden met drugs. Ergens begint Finn enige frustratie te voelen dat ze het niet los kan laten. Ondanks ze met elkaar opgescheept zitten, kent hij haar immers niet — en zijn hele zijn weergeven is iets wat hij zelfs met zijn eigen familie zelden deed.
      ’Maar dan was je verslaafd, toch? Voel je nu ook nog de drang naar heroïne ofzo? Ik weet niet. Ik heb het gevoel alsof dingen zijn veranderd en ik kan het niet precies aanwijzen, maar dingen zijn veranderd in mijn zeg maar. En ja. . . Ik weet het gewoon niet.’
      Finn laat zijn blik wat bestuderend over de jongedame glijden. Ja, hij weet wat ze bedoelt. Ondanks hij zijn eigen zelf lijkt in de spiegel, merkt hij ook subtiele veranderingen bij zichzelf op — die hij momenteel nog toewijst aan het feit dat hij in een compleet absurde situatie is beland.
      ’Ja,’ zegt hij uiteindelijk — haar eerdere vraag of hij verslaafd is bewust negerend. ‘Ik verlang naar de high. Maar ik neem aan dat ik die hier niet ga vinden, hm? Net als jij je wereldreis.’
      Hij zucht even als hij het laatste beetje van de wijn naar binnen giet en haar aankijkt. ‘Klaar met eten? Het is misschien geen wereldreis, maar we kunnen beginnen met het hotel al wat verder te ontdekken, ja?’ vraagt hij haar kalm, aangezien hij geen zin heeft over gevoelens of dergelijke te praten. ‘Misschien vinden we wel ergens een pooltafel. Heb wel zin in een spelletje.’

      ’Ik zal een Engels ontbijt voor je maken, ja? Dan heb je voldoende keuze om te eten. Nu, ga daar maar zitten. En dan; watch and learn hoe de chefkok te werk gaat.’
      Everest’s mondhoeken krullen omhoog als ze gehoorzaam plaats neemt op de barkruk, terwijl ze wat aan haar lange, blonde haren prutst en iedere van zijn bewegingen nauwkeurig in zich op weet te nemen. Ze betrapt zichzelf erop het fijn te vinden hoe hij zit te vertellen, vol enthousiasme.
      ’Het is de kunst om de pannenkoeken zacht van binnen te houden.’
      Door zijn mismaakte Franse accentje kan ze niet anders dan lachen, tot ze zijn blik volgt en Ivory daar – ietwat wankel – ziet staan. Subtiel fronst ze, met de realisatie dat het waarschijnlijk aan de alcohol te danken is. Levi reageert echter met een glimlach, waardoor ze zich automatisch wat meer op haar gemak voelt. Ze zou niet weten hoe te reageren op iemand die te veel gedronken heeft.
      Automatisch schuift ze wat opzij met haar barkruk om ruimte te maken voor de anderen en kijkt nieuwsgierig op naar het eten.
      ’Tadaa — Chef Johnson at his finest. Het spijt me voor het gebrek aan spek en worst, daarvoor moet ik de keuken wat beter onderzoeken. Oh — en snijd de zwarte randjes maar gewoon van de pannenkoeken af. Dan zijn ze gewoon te eten. . . Denk ik.’
      Wanneer ze ook Chris’ stem hoort, kijk ze afgeleid op. ‘Weet je. . Voor een hele rare situatie waar je in gedumpt wordt, is het wel luxe.’
      Weer fronst Everest bedachtzaam, als ze haar blik over het eten laat glijden. ‘Ja. . . Mijn hoofd zit hélemaal vol met vragen over deze plek,’ mompelt ze zachtjes en trekt een mondhoek weg, om haar schouders dan weer te rechten. ‘Gelukkig hebben we lekker eten?’
      Ze kijkt even kort geamuseerd naar Levi en begint wat van het eten op te scheppen, als ze een paar happen neemt. Het smaakt – verrassend genoeg – niet eens zo slecht. ‘Het smaakt beter dan het eruit ziet,’ probeert ze te grappen. ‘Niet eh — dat het er slecht uitziet.’
      Ze fronst even en focust zich weer weg van hem, bang dat ze hem misschien beledigd heeft — om daarna even zijwaarts te kijken. ‘Ivory, gaat alles goed?’ vraagt ze met een zachte glimlach.