[200-RPG] Mythicon Highschool - Speeltopic - Speeltopics

You must learn how to fight.

Caleb Liam Wetherbee ── Caleb' Hebrew name meaning "a dog; faithful." ── Liam' Strong-willed warrior and protector. ── Wetherbee' family name meaning "settlement on the bend of a river". ── 22 years old. ── July 30th. ── Leo. His biography ── Op dertig juli 2086 werd Caleb geboren in het ziekenhuis van St Margeret's Hope. Zijn ouders hebben elkaar ontmoet in de kerk van St Margeret's hope, in 2081. Sinds die dag zijn ze onafscheidelijk geweest. Beide ouders zijn christelijke en Caleb is ook christelijk opgevoed, alleen doet hij niet zo veel met het geloof. Hij heeft op de basisschool gezeten en hier heeft hij altijd goed zijn best gedaan. De middelbare school was echter niet echt een optie. Caleb's ouders hebben er voor gekozen om hem vanuit huis te scholen. Zijn moeder heeft hem vooral Engels en geschiedenis geleerd. Zijn vader heeft hem geholpen met wiskunde, rekenen en wat politiek, voor wat daar nog van over is. Over aardrijkskunde wilt eigenlijk niemand praten thuis, omdat het maar een naar iets is wat er is gebeurd. Er is bijna niks meer van de wereld over en niemand weet hoe de kaarten er nu uit zouden zien.       Toen Caleb 15 was vertelde zijn moeder hem dat ze weer zwanger was. Caleb vond het echt fantastisch, omdat veel gezinnen binnen St Margeret's Hope niet aan een 2e kind begonnen. Na negen maanden werd dan ook zijn zusje in het ziekenhuis geboren, Melody. Caleb is ontzettend trots op de kleine meid en hij zorgt goed voor haar samen met zijn ouders.       Caleb's vader heeft een soort garage voor fietsen en scooters. Er is al flink wat jaren geen brandstof meer voor de auto's, dus daar is hij mee bezig gegaan. Er moest een soort vervoer komen waardoor ook ouderen makkelijk konden reizen binnen St Margeret's Hope. Hij heeft in 2074 een elektrische scooter ontwikkeld die gewoon thuis aan de oplader kan. Ook zijn er elektrische fietsen, steps en skateboards. Natuurlijk zijn er voor de ouderen scootmobielen. Alles kan gewoon met een accu worden opgeladen.

Caleb's moeder werkt in een grote villa die is gebouwd speciaal voor de ouderen van de stad. Alle ouderen die geen familie meer over hebben en niet meer voor zichzelf kunnen zorgen wonen nu in de villa. Hier verzorgt zijn moeder de ouderen en zorgt ze er voor dat ze dagelijks nog wat te doen hebben. Zo is er daar iedere winter weer een markt met mooie zelf gehaakte mutsen en shawls die de ouderen hebben gemaakt. Caleb gaat ook 1 keer per week langs de villa om koffie te drinken met de ouderen daar. Hij neemt zijn zusje ook wel eens mee, ook zij vindt het hartstikke gezellig.       De broer van Caleb's vader heeft een eigen boksschool in St Margeret's Hope. Zelfverdediging en goede uiting van woede en energie is erg belangrijk als je in zo'n kleine stad woont met mensen die iedereen kent. Caleb komt hier heel erg vaak om te sporten en alle energie er uit te gooien. Dat zorgt er ook voor dat hij zo'n rustige jongen is. Als hij zijn energie niet goed kwijt kan, kan hij heel agressief worden.

His Job Caleb werkt zelf in de garage van zijn vader. Hier helpt hij iedere dag aan scooters en fietsen. Samen met zijn vader denken ze ook iedere dag na over andere soorten brandstof en andere ontwikkelingen. Ze zijn bijna altijd wel bezig samen. Caleb heeft best wel een passie voor auto's, tenminste, met de foto's die hij er van heeft gezien. Hij heeft nog nooit echt een mooie auto gezien in het echt. Hij is samen met zijn vader bezig met het ontwikkelen van een gezinsauto op energie. Hij weet dat ze al wel bestonden, alleen nog niet op het eiland waar zij wonen. Verder werkt Caleb ook in de sportschool van zijn oom. Hier traint hij zelf 3 keer per week en geeft hij 1 keer per week les aan jongeren onder de 18. Hij geeft les in simpel kickboksen, zodat de jeugd hun energie goed kwijt kan. Hij legt ook aan hen uit dat het hem altijd heel erg helpt en dat het hem fit houdt. His personality rustig ── sportief ── sociaal ── eigen wil ── koppig ── brutaal ── eerlijk ── sarcastisch ── creatief ── avontuurlijk ── waaghals ── kort lontje ── beschermend ── loyaal Caleb is een rustige jongen als je hem voor het eerst ziet. Hij zal niet meteen heel veel praten, maar hij blijft wel beleefd. Als je hem eenmaal wat beter leert kennen merk je al snel dat hij best brutaal kan zijn en ook erg sarcastisch is.       Hij kan zijn energie goed kwijt, maar als hij dat te lang niet heeft gedaan en iemand irriteert hem dan kan hij heel agressief worden. Dat is hij niet graag, maar soms kun je er niets tegen doen. Hij kan door zijn trainingen dan ook best goed vechten, ondanks dat hij dat liever niet doet. Hij heeft een goed hart, dat is alleen niet altijd even goed te zien. Daar doet hij wel zijn best voor.

[ bericht aangepast op 8 aug 2019 - 19:02 ]

---

- thank you for existing -

Mt

---

Aan niets denken is ook denken.

My topic

---

Do I look like Mother Teresa?

Cornelian Marcus Flint 18 • The normal kid • Detention Class • Outfit • Ik wist niet hoelang ik al voor mijn kluis stond, maar ik kon maar geen keuze maken welk boek ik mee zou nemen naar het nablijven. Natuurlijk wist ik dat er waarschijnlijk niks gedaan werd aan het huiswerk, maar het gaf me (voor mij doen) een 'geldige' reden om later te arriveren bij het klaslokaal. Wanneer ik echter op mijn horloge keek zag ik dat ik best wel aan een late kant was. 'Dat wordt waarschijnlijk morgen wéér nablijven...' mompelde ik tegen mezelf. Ik pakte mijn economieboek maar uit mijn kluis en stopte deze in mijn tas. Slenterend kwam ik aan bij het nablijf lokaal, maar tot mijn verbazing was deze leeg. "De leraar is niet aanwezig" Ik las de tekst, die op het bord stond, hardop. Zuchtend zette ik mijn tas neer en keek even de klas door. Ik vroeg me af of andere nablijvers gevlucht waren. Ik nam plaats aan de bureaustoel van de docent en legde mijn benen op het bureau, waarna ik een sigaret opstak. Er was toch niemand in de buurt om te stoppen en als de docent kwam, was hij waarschijnlijk bozer op het feit dat enkel ik nog in het lokaal aanwezig was. Na mijn laatste trek verstopte ik mijn peuk in het aarde van een bloempotje. 'Waarom zou ik mijn tijd hier verspillen?' sprak ik mezelf toe. Ik had enkele minuten gewacht, maar het bleef stil. Ik sprong op uit de stoel en pakte mijn tas weer op, waarna ik vervolgens het lokaal uitliep.

---

Do I look like Mother Teresa?

Jezus, hij was nog maar even terug op deze **** school en het ging alweer mis. En dat was naar zijn mening niet eens zijn schuld. Er was behoorlijk over hem geroddeld had hij wel gemerkt, gezien iedereen hem in de hal aankeek. Hij was immers een tijd lang van school verdwenen, gewoon zonder wat te zeggen, ook niet tegen zijn vrienden, en nu kwam hij opeens weer terug. Hij was ook niet meer de oude: de straat had hem veranderd. Zijn lieve gezichtje was er dan nog steeds, hij gebruikte ook wel eens kohlpotlood om zijn ogen wat te omtrekken zodat hij er niet meer zo jongensachtig uitzat. Hij had meerdere tatoeages –het klopte wel wat ze zeiden, dat als je er eenmaal 1 nam, je er aan verslaafd raakte- en kleedde zich heel anders. Alternatief en stoer. Zijn zwarte halflange laarsjes zouden niemand hem afpakken, samen met zijn zwarte korte leren jackje. Hij droeg een loszittend hemd en een gescheurde spijkerbroek, met natuurlijk dat jasje erover.

Hij had dus gelopen in de hallen en de starende blikken zoveel mogelijk proberen te vermijden. Maar dat een jongen recht voor zijn neus achteloos over hem ging roddelen –ook al had hij niet door dat hij hem hoorde- kon hij echt niet hebben. Ze moesten hem niet zwart maken! Hij had –voordat hij het wist- hem tegen zijn kluisje aangedrukt en voordat de jongen hem kon slaan uitgehaald. Dat daar een gebroken neus uit voortkwam kon hij ook niet weten. Maar wat ging het kind zitten jammeren zeg. Zo hard dat hij nu mocht nablijven, op zijn eerste dag school wel..

Zijn humeur was dan ook niet goed, want hij had geen zin in nablijven. Wat resulteerde in dat hij ook te laat kwam bij nablijven. Typisch. Daar vond hij echter wel een goede oude bekende. Zijn goede vriend Cornelian. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij liep op de jongen af. Zou hij hem nog herkennen?

Hij was net het lokaal uitgekomen en zag er even zonnestraaltje achtig uit als hem. ‘Hee, oude bekende’ ‘Wat heb jij geflikt dat je hier terecht bent gekomen’ ‘Hoezo is er niemand in het lokaal?’ vroeg hij vervolgens nog, omdat de deur open stond maar hij niemand in het lokaal zag zitten.

[ bericht aangepast op 22 aug 2017 - 17:26 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Emily Alice Johnson With: Jax and Laslo • Detention • Talking Zodra ik het lokaal binnen paradeer valt mijn blik op het meisje. Ik knijp kort mijn ogen bij elkaar, maar doe dan toch of ik haar niet zie. Ik was sociaal maar ik kon het niet hebben als mensen mijn plannen ook maar lichtelijk verstoorde. Ik haalde achteloos een hand door mijn haren heen waardoor mijn gezicht weer iets beter zichtbaar was. Ik verschool me immers maar al te graag achter een bos haren. Ironisch genoeg voelde het veilig aan alsof het me zou beschermen voor al het kwaad in de wereld. Ik wist dat het slechts bij geloof was maar hé, alsof het heel normaal was om zelf werelden te kunnen creëren. Hoe dan ook ik mocht niet klagen. Sierlijk draaide ik me om en keek de jongens aan. 'Nou het ziet er naar uit dat het lokaal al bezet is' ik zij het op een scherpe toon om duidelijk te maken dat ik vond dat het meisje moest oprotten, nu wist ik niet zeker hoe ze het op zou vatten, maar ik ging weer verder zoals ik eigenlijk gepland had. Ik negeerde haar en nam plaats achter het drumstel op zoek naar de drumstokjes. Ik stond op en trof de stokjes in de kast aan, zonder een woord trok ik ze eruit waarbij er ook een triangel naar beneden viel. Zonder het ding terug te leggen nam ik weer plaats achter het drumstel en begon ik rustig met de stokjes te tikken. Mijn ritme was niet altijd even goed en ik had nog altijd een beetje moeite met het feit dat je de twee stokjes tegelijk moet gebruiken. Na een paar foutjes had ik het basis ritme weer te pakken. Dat was al lang geleden dat ik die had gespeeld. Zodra ik het riedeltje weer had opgepakt maakte ik het voor mezelf tocu allemaal weer wat lastiger en voor ik het echt doorhad zat ik als een lichtelijke idioot de drums te mishandelen.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Cornelian Marcus Flint 18 • The normal kid • Detention Class with Ryan • Outfit • Ik wilde net mijn weg vervolgen, toen ik plots een bekende stem achter mij hoorde. Het was sowieso een jongen, van ongeveer mijn leeftijd, maar ik wist geen naam aan de stem te koppelen. Ik draaide me om en keek naar een jongen die inderdaad in dezelfde leeftijdsgroep als ik bleek te zitten. De jongen had zwart haar en droeg een gescheurde spijkerbroek met een hemd en een zwart leren jack. Mijn ogen kruiste zijn donkerbruine pupillen en toen pas drong het tot me door. Die blik in die ogen... 'Ryan?' sprak ik verbaast uit, waarna ik hem een schouderklopje gaf als begroeting. ‘Wat heb jij geflikt dat je hier terecht bent gekomen’ vroeg mijn oude vriend, waarna hij direct de vraag stelde waarom het lokaal leeg was. 'Nou ja kijk,' begon ik mijn verhaal. 'Er gebeuren allemaal rare dingen hier op school. Het valt me de laatste tijd steeds meer op, dus ik moest op onderzoek uit, snap je? Ik ben gisteravond de school weer binnengeslopen en wilde op onderzoek uit en ben gesnapt...' Dat was de echte reden, maar dat kon ik Ryan niet vertellen, nog niet. Hij was pas net terug. 'een ruzie met een docent. Je herkent me toch... Ik heb nogal een kort lontje,' lachte ik. Vervolgens keek ik om naar het lege lokaal achter me, waarom wist ik ook niet. Misschien als extra controle dat hij echt leeg was? 'Op het bord stond dat de docent niet aanwezig was, dus tja...' er kwam een kleine grijns op mijn gezicht. 'Geen docent, geen straf, dus...' Ik wreef enthousiast in mijn handen. 'Wat gaan wij doen, terwijl jij mij vertelt waar je al die tijd was.' vroeg ik Ryan nieuwsgierig.

---

Do I look like Mother Teresa?

---

---

Jax      ◆      Music Room      ◆      Laslo&Emily      ◆      Listening            Bij het betreden van het lokaal blijkt als snel dat het er niet zo verlaten is als we hadden verwacht. Een blonde meid zit op een bureaustoel alsof het haar troon is en kijkt afwachtend in onze richting.       Uiteraard ben ik niet van plan om initiatief te tonen en klaarblijkelijk denkt Emily daar hetzelfde over. Ze werpt een blik op het blondje, lijkt het niet bepaald interessant te vinden en neemt vervolgens plaats achter het drumstel.       Ik overweeg of ik het ondertussen niet te druk begin te vinden. Laslo kan ik verdragen, maar hoe meer vreemden, hoe minder ik me op mijn gemak voel. Ik heb geen idee wie er op de hoogte zijn van gaven binnen deze school, of dat Laslo en ik de enigen zijn. Feit is, ik denk niet na bij het gebruiken van mijn telekinese en dat heeft me al vaker problemen opgeleverd dan me lief is.       Wanneer Emily echter begint te spelen is dat de druppel. Hoewel het in eerste instantie goed klinkt, lijkt het er na een aantal minuten op dat ze het drumstel aan het mishandelen is. Het lijkt of ze te veel hooi op haar vork heeft genomen en nu door de bomen het bos niet meer ziet wat maat houden betreft. Automatisch snuif ik –luid– en schud mijn hoofd. Als ze zo goed kan zingen als ze eerder beweerde, dan kan ze het misschien beter daar bij houden. Ik maak aanstalten om weg te gaan.

---

[ bericht aangepast op 22 aug 2017 - 23:07 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

Nolan slenterde door de gang, hij had eigenlijk allang bij het nablijf lokaal moeten zijn, maar zijn snelheid leek vandaag niet aanwezig te zijn. Net zoals vanochtend, de reden voor het nablijven, hij was te laat geweest voor zijn tweede les van de dag en de eerste les was hij niet eens op komen dagen. Het was niet zozeer dat Nolan zich had verslapen, slapen deed hij sowieso bijna niet, het was meer dat hij geen zin had gehad in zijn lessen en dus één van de twee had gemist. Helaas werd dat afgestraft en moest Nolan de rest van zijn middag spenderen in het nablijf lokaal. De jongeman dacht er nog over na om dit ook maar aan hem voorbij te laten gaan, te doen als of hij het was vergeten, maar besloot uiteindelijk dat het beter was dat hij dit niet deed. Het zou hem enkel maar meer problemen bezorgen. Eenmaal aangekomen bij het lokaal zag hij twee bekende gezichten, de ene zag Nolan net iets liever dan de anderen, maar hij zou het er maar mee doen. Toen hij een blik het lokaal in wierp leek deze behoorlijk verlaten, dus veel beters om zijn tijd mee te verdoen had hij niet. 'Hi.' mompelde Nolan terwijl hij bij het tweetal bleef staan, zijn blik bleef kort op Ryan hangen. 'Hoi, Ryan, leuk om je hier weer te zien.' zei Nolan op waarschijnlijk de meest sarcastische toon ooit, nee Ryan kon hem gestolen worden. Nolan wist niet precies wat het aan de jongen was, maar hij was nooit een groot fan van hem geweest en dat was nog maar erg zwak uitgedrukt. Nolan dacht ergens dat dit wederzijds was en had er dan ook geen enkel probleem mee om Ryan te tonen dat hij liever had gehad dat de jongeman thuis was gebleven. 'Maar waar is iedereen, je kan me niet vertellen dat iedereen buiten ineens koembaya staat te zingen en in rondjes staat te huppelen omdat ze ineens allemaal zo lief voor elkaar zijn.' zei Nolan, zolang hij in het nablijf lokaal kwam, en dat was al best lang, was het er nog nooit zo rustig geweest. En er was zeker altijd wel een docent ter plaatse geweest om te zorgen dat niemand iets doms deed. Niet iets dommers dan ze al hadden gedaan tenminste. 87 18] years | Vampire | Detantion | Ryan and Cornelian

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Hij was blij om zijn vriend Cornelian weer te zien. Een van de betere gezichten om tegen te komen! Daarvan klaarde zijn enigszins slechte humeur weer van op. Het zat hem bepaald niet lekker dat hij iemand een gebroken neus had gegeven, ook omdat hij het idee had dat hij niet eens zo onverwacht had geslagen, hij had zijn slag toch wel kunnen ontwijken? Maar nee, hij was natuurlijk sjaak de paashaas (random) meneer een gebroken neus gaf, waardoor hij dit keer wel ‘het recht’ had om als een jammerend kind naar hem te wijzen en de rector erbij te halen. Pffttt..

Daarbij voelde hij zich ook anders dan normaal. Onrustig. Hij meende geluiden te horen die van verdere afstand kwamen. Zou hij gek worden? Hij besloot om het zeker niet aan iemand te zeggen, zelfs niet aan zijn goede vriend Cornelian. Maar hij voelde de onrust in zijn hele lichaam, dat had hij wel vaker maar nu kon hij het gevoel niet negeren, alsof hij niet kon stilstaan.

Een grijns was op zijn gezicht verschenen toen de jongen voor zich verbaast zijn naam sprak, alsof hij zeker wilde weten dat hij de goede was. “Ja ik ben het echt” sprak hij en hij haalde een hand door zijn haar. Ergens was dit ongemakkelijk, gezien hij niet zo snel een goed ‘excuus’ kon verzinnen waar hij al die tijd was gebleven. Het echte verhaal vertellen, dat hij op straat was gezet door zijn ouders, zou hij niet snel doen.

‘Nou ja kijk,' Hij verwachtte hierna een heel verhaal aan te horen. Het viel mee. Gelukkig ook niets bijzonders. 'een ruzie met een docent. Je herkent me toch... Ik heb nogal een kort lontje,' Hij grijnsde nogmaals. “Was waarschijnlijk een terechte ruzie ook” Ryan gaf sowieso docenten niet snel gelijk, gezien hij ook nogal koppig was en meerdere malen vond dat ze onzin vertelden of niet gelijk hadden. Hij had zelf ook wel wat geschiedenis met bepaalde docenten, dus begreep zijn vriend volledig.

'Op het bord stond dat de docent niet aanwezig was, dus tja...' Ryan haalde zijn schouders op. Hij ging er bepaald niet om zitten malen of huilen. Dat betekende voor hem maar 1 ding: vrij. 'Geen docent, geen straf, dus...' De grijns van Cornelian was aanstekelijk.

'Wat gaan wij doen, terwijl jij mij vertelt waar je al die tijd was.' ‘Wij gaan…’ Ryan dacht even na en keek naar buiten. Het was mooi weer, dus sowieso buiten chillen. ‘Wat te drinken halen en dan ergens chillen in het park, stel ik zo voor’ zei hij met een glimlach. Het leek hem de perfecte bezigheid, zijn vriend stemde vast in.

Maar net op het moment dat hij wilde gaan lopen, weg van dat stomme lokaal, kwam er een partypooper in beeld. Een geest uit zijn verleden die nog leefde en die hij eigenlijk niet weer terug wilde zien: Nolan. Zijn glimlach verdween direct van zijn gezicht. Eigenlijk wilde hij hem negeren, maar gezien ‘het ding’ sprak, deed hij dit niet. Soms irriteerde hij zich heel erg aan hem, soms ook niet, maar omdat hij wat tegen hem had, had hij automatisch ook wat tegen hem.

'Hoi, Ryan, leuk om je hier weer te zien.' Dat Nolan sprak, gaf hem wel het moment om even zijn onrust te uiten in de vorm van dat hij meer gewicht zette op zijn andere voet. Bah, hij voelde zich eigenaardig. Er was nu een soort honger in hem, maar hij had al gegeten.. En het was niet een honger naar voedsel maar meer een soort leeg zuigend gevoel naar iets…. Anders… ‘Insgelijks’ sprak hij even sarcastisch terug.

'Maar waar is iedereen, je kan me niet vertellen dat iedereen buiten ineens koembaya staat te zingen en in rondjes staat te huppelen omdat ze ineens allemaal zo lief voor elkaar zijn.' ‘Vertel jij het eens’ antwoordde Ryan terug. Alsof zij wisten waar iedereen uithing, of dat hij dat wilde weten. Hij wilde naar buiten. ‘Niet in het lokaal dus maar waar ze verder uithangen boeit me niet, ga jij er maar achterna huppelen’. Het was meer dat hij nu weg wilde, dat hij de opmerking maakte. Hij snakte naar frisse lucht en voelde dat hij onbewust van de ene voet naar de andere voet aan het balanceren was om dat zuigende lege gevoel te vermijden. ‘Dus, Cora, laten we gaan, naar het park, wat meneer hier doet weet ik niet maar ik wil hier weg’ Hij noemde zijn vriend wel vaker zo, vond hij leuk. Hij nam dan ook de arm van Cornelian vast en trok hem mee, weg van het lokaal. Meneer kon hen best volgen en mocht best meekomen wat hem betreft, maar dan moest hij zelf het initiatief nemen, gezien hij hem niet uitnodigde. Hij wilde ook niet tussen Cornelian en Nolan staan, dus zou het wel toestaan als hij zou meekomen.

---

Aan niets denken is ook denken.

Na mijn opmerking over wat voor prachtige prinses Jax was, kreeg ik nogal een bedreigende blik op me af van Jax. Ik besloot het te negeren en me op Emily te richten, waarna ik zei dat ze de weg moest lijden voor ons. Ik was tevens nog nooit in het lokaal geweest. We liepen met z'n drieën naar het lokaal, ik kon een vierde hartslag horen in de richting waar we naartoe liepen. Zodra we bij het lokaal waren, zag ik van wie die hartslag was, Roxana. Zowel Emily als Jax liepen zonder een woord te zeggen langs haar heen waardoor haar blik op mij viel.       'Jij ook goedemiddag Roxana,' zei ik waarna ik ook meteen doorliep en me aansloot bij de jostiband, wat waren ze in hemelsnaam aan het doen. Emily was als een kind met een woedeaanval op de drums aan het meppen en Jax stond er chagrijnig naar te kijken.       'Misschien is dat drumstel niet helemaal op jou afgestemd, hou het maar op zingen lieverd.' zei ik terwijl ik een overdreven glimlach aanbood. Emily was een schat van een meid, maar dit klonk toch wel erg slecht.       'Jax, heb jij nog een talent? behalve mij negeren natuurlijk, want dat talent ken ik al.' vroeg ik terwijl ik mijn tong uitstak en hem een klap op zijn schouder gaf. Hopelijk nam hij dat met een korreltje zout. Ik liep naar de triangel en pakte het op, ik gaf er zachtjes een tik tegen aan met het stokje dat er bij hoorde.       'Klinkt dat niet prachtig? Ik vind van wel.' Sorry voor het slechte stukje, ben echt druk druk druk.

---

- thank you for existing -

---

Roxana - 18y/o - detention - Ryan, Nolan, Cornelian De eerste leerling kwam het muziek lokaal binnen, een meisje met blauwe ogen en donkerbruin haar. Ik had haar wel eerder gezien, Emily heette ze geloof ik. Niet interessant genoeg. Na Emily volgde nog een jongeman, hij viel me meer op. Jax, zo ongeveerde de knapste leerling van deze school, helaas ook de leerling met de minste inhoud. Als laatst volgde Laslo, Laslo kende ik, maar ik was niet zo'n fan van hem. Deze leerlingen waren niet interessant genoeg voor mij.       'Is dat alles? Saai weer, ik ga ander vermaak opzoeken, doeg lieverds.' zei ik met een korte zwaai met mijn hand. Ik besloot terug te gaan naar he nablijf lokaal, daar zullen vast nieuwe leerlingen zijn. Ik kwam het lokaal binnen en zag drie jongens zitten. Allemaal een cadeautje voor het oog, stuk voor stuk prachtige jongens. Ik kreeg bij één jongen een bepaalde vibe, alsof hij niet goed in orde was. Ik liep naar hem toe en ging tegenover hem zitten.       'Sorry dat ik het gesprek verstoor hoor jongens, maar voel jij je wel goed?' vroeg ik terwijl ik Ryan aankeek. Ik gaf hem een glimlach en bekeek hem even goed, ik rook bloed, maar ik wist niet waar het vandaan kwam.       'Heb je toevallig gevochten of iets in die richting?' vroeg ik nieuwsgierig, een knappe jongen die naar bloed ruikt is wel heel erg teasing. Ik beet even kort op mijn lip terwijl ik de drie jongens aankeek.       'Ik ben Roxana trouwens, jullie hebben me vast al wel een keer gezien.' vroeg ik uitdagend gericht op alle drie.

[ bericht aangepast op 24 aug 2017 - 17:58 ]

---

- thank you for existing -

Cornelian Marcus Flint 18 • The normal kid • Detention Class with Ryan&Nolan&Roxanne • Outfit • “Ja ik ben het echt” zei Ryan, nadat ik verbaasd zijn naam had uitgesproken. Mijn smoesje waarom ik moest nablijven trapte hij gelukkig ook in en hij zei vervolgens nog dat ik waarschijnlijk terecht een ruzie was begonnen. Om die opmerking moest ik even lachen. Qua docenten zaten Ryan en ik op hetzelfde niveau. Het enige verschil was dat Ryan ondanks zijn ongelijk, altijd gelijk moest hebben, vond ik. ‘We gaan…’ Begon Ryan, nadat ik hem had uitgelegd dat er geen docent in het lokaal was. ‘Wat te drinken halen en dan ergens chillen in een café, stel ik zo voor’ Op het gezicht van mijn goede vriend was een glimlach gekomen en ook ik kon geen lach onderdrukken. Ondanks de koud en het laagje sneeuw, vond ik het toch een goed plan. Want zeg nou zelf, wie wil er hier op school blijven? Net toen we van plan waren om een drankje te gaan halen, kwam Nolan opeens aanlopen. 'Hi.' mompelde hij naar ons, waarna ik een knikje gaf als begroeting naar hem. 'Hey,' zei ik er nog snel achteraan. Zo te zien konden Nolan en Ryan het niet echt met elkaar vinden, maar ik probeerde mezelf niet tussen die twee te mengen. Ik wilde geen kant kiezen. Ryan was dan wel mijn goede vriend, maar met Nolan kon ik het ook aardig goed vinden, maar dan had ik meestal al wel wat drank op... Ik keek Nolan om te beurt aan en wachtte tot het conflict wat gesust was. ‘Dus, Cora, laten we gaan, naar het park, wat meneer hier doet weet ik niet maar ik wil hier weg’ zei Ryan, zonder dat ik iets kon inbrengen greep hij mijn arm en trok me weg van het lokaal. Ik wilde net vragen of Nolan meeging, tot we opnieuw werden opgehouden. 'Sorry dat ik het gesprek verstoor hoor jongens, maar voel jij je wel goed?' een meisje was bij ons komen staan. Ze had lang blond haar en zag er zeker niet verkeerd uit. 'Heb je toevallig gevochten of iets in die richting?' ze had het overduidelijk al die tijd tegen Ryan, want ik had ook al zo'n idee dat hij zich niet helemaal lekker voelde, maar ik wist het niet zeker. De blondine stelde zich vervolgens voor als Roxanne. Ik wist dat ik die naam eerder had gehoord. 'Hi, Cornelian is de naam,' Ik keek even richting Ryan en besloot om Nolan en ook Roxanne uit te nodigen om mee te gaan om een drankje te doen. 'Ryan en ik wilde net een drankje gaan halen, willen jullie mee?'

---

Do I look like Mother Teresa?

Emily Alice Johnson With: Jax and Laslo • Detention • Talking 'Misschien is dat drumstel niet helemaal op jou afgestemd, hou het maar op zingen lieverd.' Na deze woorden van Laslo liet ik de stokjes eigenlijk meteen vallen en grijnsde ik een beetje sukkelachtig naar hem. Zonder nog iets te zeggen en stond ik van het krukje op om me te verplaatsen naar de microfoon. Maar eerst liep ik nog even langs de gitaren op waarvan ik er eentje meetrok. 'Jax, heb jij nog een talent? behalve mij negeren natuurlijk, want dat talent ken ik al.' Even keek ik verbaasd op toen de jongen de vraag stelde en mijn blik bleef even kort op hem hangen om hem te verplaatsen naar die van Jax. Wat zou hij hier op zeggen. Waarschijnlijk niks dacht ik snel bij mezelf. Nu werden mijn gedachten wild verstoord door die van Roxana die ze zo uitsprak. 'Is dat alles? Saai weer, ik ga ander vermaak opzoeken, doeg lieverds.' Ik balde mijn vuisten terwijl ik haar snauwend naschreeuwde.       'Mooi zo leuk vinden wij jou namelijk ook niet.' In de grond verschenen door mijn woede verschillende scheurtjes en ik dit liet me mijn mond dan ook sluiten. De trut! Niemand had zomaar een grote tegen mij, ik gaf ze vaak simpel weg de kans niet. Ik probeerde mijn gedachten zo snel mogelijk van haar af te zetten en ik begon dan ook een simpel deuntje op de gitaar te spelen. Iets wat vele malen beter klonk dan drums en ik keek de twee jongens achter me dan ook lichtelijk arrogant aan. Snel sloot ik de gitaar aan op de speaker en het geluid vulde nu de ruimte.       'Dus laten we is zien wat onze band samen voor een geweldige muziek kunnen produceren.' Zeg ik vrolijk terwijl ik met de gitaar het begin inzet wachtend op de rest.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

---

Jax      ◆      Music Room      ◆      Laslo&Emily      ◆      Listening            Thank god verlaat Emily het drumstel en wordt het weer dragelijker om in het lokaal te blijven. Laslo geeft me een klap op mijn schouder waarbij mijn kaakspier in automatische reactie meteen aanspant.       'Jax, heb jij nog een talent? Behalve mij negeren natuurlijk, want dat talent ken ik al,’ vraagt hij me, waarop ik sterk geneigd ben hem eens te laten zien wat mijn talent is. Hem klem zetten tussen de eerste voorwerpen waar mijn telekinese grip op kan krijgen. Maar er zijn twee anderen bij en vandaag ben ik me hier meer van bewust. Het is de fucking hele rede dat ik hier momenteel ben, hetgeen me strafwerk opgeleverd heeft. Beter geen krachten gebruiken niet wetende of het onwetenden zijn ja of nee.       Het blondje –Roxy? Rosanne? Romy?- verlaat ondertussen het lokaal onder het verkondigen van hoe saai het is en ik kan haar niet anders dan gelijk geven. Mijn ogen gaan twijfelend naar de net behoorlijk toegetakelde drums. Emily haar arrogante, bijna uitdagende blik terwijl ze daar staat met haar gitaar in handen krijgt me echt in de verleiding haar eens te laten zien hoe je ritme houdt. Al klinkt haar gitaarspel beduidend beter.       Laslo is ondertussen behoorlijk ingenomen met zichzelf en zijn triangel en ik betwijfel of hij iets zinnigs bij gaat dragen aan Emily haar bedoeling.       'Dus laten we is zien wat onze band samen voor een geweldige muziek kan produceren,’ daagt Emily uit, en verdomme maar ik ben niet iemand die weg loopt van een uitdaging. Resoluut leg ik de laatste meters naar het drumstel af, grijp de net door Emily verwaarloosde sticks en neem plaats.

---

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

Echt hartelijk leek Ryan niet te zijn tegenover Nolan, maar ja dat was ook niet erg raar, Nolan gedroeg zich precies hetzelfde tegenover de jongeman. ‘Niet in het lokaal dus maar waar ze verder uithangen boeit me niet, ga jij er maar achterna huppelen’. zei Ryan, woorden die er voor zorgde dat Nolan kort met zijn ogen rolde. 'Oh ja dat lijkt me nou een geweldig idee, het punt is alleen dat ik niet de persoon ben om te huppelen, maar anders had ik je advies gevolgd. Dank je wel.' zei Nolan nog altijd even sarcastisch, hij was niet de persoon om iemand recht door zee aan te vallen, zijn toon zij vaak al genoeg wat hij van iemand vond. . ‘Dus, Cora, laten we gaan, naar het park, wat meneer hier doet weet ik niet maar ik wil hier weg’ zei Ryan vervolgens, hij leek maar al te gauw weg te willen gaan, maar het tweetal kreeg hier niet de kans voor. Voordat ze weg konden lopen stond er een jongedame bij het drietal. 'Sorry dat ik het gesprek verstoor hoor jongens, maar voel jij je wel goed?' zei het meisje, de vraag gericht op Ryan. Nolan kon het niet laten om een korte lach over zijn lippen te laten rollen. 'De vraag is of hij zich ooit wel eens goed voelt.' zei Nolan, waarna hij naar Ryan glimlachte om het op de andere twee over te laten komen dat het een vriendelijke grap was, Ryan zou wel beter weten, Nolan lokte hem maar al te graag uit de tent. 'Heb je toevallig gevochten of iets in die richting? vroeg het meisje Ryan ook nog, maar hierna sprak ze ook Nolan en Cornelian aan toen ze zich voorstelde. 'Ik ben Roxana trouwens, jullie hebben me vast al wel een keer gezien.' Nadat Roxana zich voor had gesteld deed Cornelian hetzelfde, Nolan zelf hielt het bij een simpele 'Nolan.' 'Ryan en ik wilde net een drankje gaan halen, willen jullie mee?' vroeg Cornelian vervolgens, een kleine glimlach verscheen op Nolan zijn lippen. Hij wist dat Ryan waarschijnlijk niet bepaald enthousiast zou zijn wanneer Nolan mee zou gaan en dat was de reden dat Nolan nou precies wel mee wou. Dat en het feit dat hij geen andere plannen had en ook niet bepaald de behoefde voelde om alleen in zijn kamer te zitten of zoiets. 87 18 years | Vampire | Detantion | Ryan and Cornelian

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.