[200-RPG] Mythicon Highschool - Speeltopic - Speeltopics

You must learn how to fight.

Caleb Liam Wetherbee ── Caleb' Hebrew name meaning "a dog; faithful." ── Liam' Strong-willed warrior and protector. ── Wetherbee' family name meaning "settlement on the bend of a river". ── 22 years old. ── July 30th. ── Leo. His biography ── Op dertig juli 2086 werd Caleb geboren in het ziekenhuis van St Margeret's Hope. Zijn ouders hebben elkaar ontmoet in de kerk van St Margeret's hope, in 2081. Sinds die dag zijn ze onafscheidelijk geweest. Beide ouders zijn christelijke en Caleb is ook christelijk opgevoed, alleen doet hij niet zo veel met het geloof. Hij heeft op de basisschool gezeten en hier heeft hij altijd goed zijn best gedaan. De middelbare school was echter niet echt een optie. Caleb's ouders hebben er voor gekozen om hem vanuit huis te scholen. Zijn moeder heeft hem vooral Engels en geschiedenis geleerd. Zijn vader heeft hem geholpen met wiskunde, rekenen en wat politiek, voor wat daar nog van over is. Over aardrijkskunde wilt eigenlijk niemand praten thuis, omdat het maar een naar iets is wat er is gebeurd. Er is bijna niks meer van de wereld over en niemand weet hoe de kaarten er nu uit zouden zien.       Toen Caleb 15 was vertelde zijn moeder hem dat ze weer zwanger was. Caleb vond het echt fantastisch, omdat veel gezinnen binnen St Margeret's Hope niet aan een 2e kind begonnen. Na negen maanden werd dan ook zijn zusje in het ziekenhuis geboren, Melody. Caleb is ontzettend trots op de kleine meid en hij zorgt goed voor haar samen met zijn ouders.       Caleb's vader heeft een soort garage voor fietsen en scooters. Er is al flink wat jaren geen brandstof meer voor de auto's, dus daar is hij mee bezig gegaan. Er moest een soort vervoer komen waardoor ook ouderen makkelijk konden reizen binnen St Margeret's Hope. Hij heeft in 2074 een elektrische scooter ontwikkeld die gewoon thuis aan de oplader kan. Ook zijn er elektrische fietsen, steps en skateboards. Natuurlijk zijn er voor de ouderen scootmobielen. Alles kan gewoon met een accu worden opgeladen.

Caleb's moeder werkt in een grote villa die is gebouwd speciaal voor de ouderen van de stad. Alle ouderen die geen familie meer over hebben en niet meer voor zichzelf kunnen zorgen wonen nu in de villa. Hier verzorgt zijn moeder de ouderen en zorgt ze er voor dat ze dagelijks nog wat te doen hebben. Zo is er daar iedere winter weer een markt met mooie zelf gehaakte mutsen en shawls die de ouderen hebben gemaakt. Caleb gaat ook 1 keer per week langs de villa om koffie te drinken met de ouderen daar. Hij neemt zijn zusje ook wel eens mee, ook zij vindt het hartstikke gezellig.       De broer van Caleb's vader heeft een eigen boksschool in St Margeret's Hope. Zelfverdediging en goede uiting van woede en energie is erg belangrijk als je in zo'n kleine stad woont met mensen die iedereen kent. Caleb komt hier heel erg vaak om te sporten en alle energie er uit te gooien. Dat zorgt er ook voor dat hij zo'n rustige jongen is. Als hij zijn energie niet goed kwijt kan, kan hij heel agressief worden.

His Job Caleb werkt zelf in de garage van zijn vader. Hier helpt hij iedere dag aan scooters en fietsen. Samen met zijn vader denken ze ook iedere dag na over andere soorten brandstof en andere ontwikkelingen. Ze zijn bijna altijd wel bezig samen. Caleb heeft best wel een passie voor auto's, tenminste, met de foto's die hij er van heeft gezien. Hij heeft nog nooit echt een mooie auto gezien in het echt. Hij is samen met zijn vader bezig met het ontwikkelen van een gezinsauto op energie. Hij weet dat ze al wel bestonden, alleen nog niet op het eiland waar zij wonen. Verder werkt Caleb ook in de sportschool van zijn oom. Hier traint hij zelf 3 keer per week en geeft hij 1 keer per week les aan jongeren onder de 18. Hij geeft les in simpel kickboksen, zodat de jeugd hun energie goed kwijt kan. Hij legt ook aan hen uit dat het hem altijd heel erg helpt en dat het hem fit houdt. His personality rustig ── sportief ── sociaal ── eigen wil ── koppig ── brutaal ── eerlijk ── sarcastisch ── creatief ── avontuurlijk ── waaghals ── kort lontje ── beschermend ── loyaal Caleb is een rustige jongen als je hem voor het eerst ziet. Hij zal niet meteen heel veel praten, maar hij blijft wel beleefd. Als je hem eenmaal wat beter leert kennen merk je al snel dat hij best brutaal kan zijn en ook erg sarcastisch is.       Hij kan zijn energie goed kwijt, maar als hij dat te lang niet heeft gedaan en iemand irriteert hem dan kan hij heel agressief worden. Dat is hij niet graag, maar soms kun je er niets tegen doen. Hij kan door zijn trainingen dan ook best goed vechten, ondanks dat hij dat liever niet doet. Hij heeft een goed hart, dat is alleen niet altijd even goed te zien. Daar doet hij wel zijn best voor.

[ bericht aangepast op 8 aug 2019 - 19:02 ]

---

- thank you for existing -

Hoe blij Ryan was om Cornelian te zien, hoe chagrijnig hij was als hij Nolan zag. Als hij zijn mond hield was het prima, maar als hij een opmerking maakte die hem niet beviel, kon hij niet op zijn gezicht verbergen dat het hem irriteerde. Hij wilde Nolan het liefst volledig negeren, maar zijn woorden deden hem wel degelijk iets, waardoor hij dit niet voor elkaar kreeg. Het boeide hem niet wat hij van hem vond, maar hij werkte wel als een stoorzender. Hij wilde gewoon met Cornelian praten en niet met hem, en dan kwam hij er iedere keer tussen met irritante woorden.

Opeens verscheen daar een vrouw, zijn redding vond hij. Want zo hoefde hij niet zijn aandacht op Nolan te richten, maar kon hij zich op haar richten. Wat ook niet heel vervelend was, gezien ze behoorlijk knap was. Hij vroeg zich af hoe het kon dat hij haar niet eerder was opgemerkt. Hij dacht dat zij wel een populair persoon zou kunnen zijn, heel anders dan hem. Ze was wat langer dan hem en haar lichaam was sierlijk door de vrouwelijke rondingen die in goede verhouding waren. Nee, het was niet erg om naar haar te kijken.

Hij glimlachte vriendelijk naar haar, zoals hij bij iedereen deed die hij nog niet kende. 'Sorry dat ik het gesprek verstoor hoor jongens, maar voel jij je wel goed?' Shit, was het dan zo duidelijk? Hij probeerde stil te blijven staan en erop te letten dat hij zich niet vreemd gedroeg tegenover haar. Ze had hem wel door, maar toch besloot hij om te liegen. Ze was bovendien een vreemde, hij ging haar niet aan haar neus hangen dat hij zich kut voelde. ‘Bedankt voor de bezorgdheid, maar ik voel me prima’ zei hij dan ook.

'Heb je toevallig gevochten of iets in die richting?'. Jeetje, kon deze meid gedachte lezen ofzo?. Doordat hij zich niet zo prettig hierbij voelde merkte hij dat hij zijn onrustigheid niet verborgen kon houden. Zonder dat hij het doorhad had hij dus van de ene voet naar de andere voet gebalanceerd en waren zijn ogen kort de andere kant, richting Nolan en Cornelian opgegaan. Hij besloot om maar de waarheid te zeggen, roddels gingen hier immers als zoete broodjes over de toonbank… ‘Pfft ja, maar hij verdiende het’ zei hij met een kleine ietwat ondeugend grijnsje. Het was niet dat hij trots was dat hij iemand een gebroken neus had geslagen, maar hij vond het wel mooi dat zijn aanvaller er slechter af kwam dan hijzelf.

‘Ik ben Roxana trouwens, jullie hebben me vast al wel een keer gezien.' ‘Aangenaam, ik ben Ryan. Misschien heb je me niet gezien omdat ik ook al een tijdje niet meer op school ben geweest’. Ze hoefde niet over zijn tijd op straat te weten, maar hij kon dit niet liegen. Hij was immers gemist geweest door vrienden en bekenden. Hij stak zijn hand uit maar zag plots dat er bloed op zat. Niet zijn eigen bloed, maar dat van dat rotjoch. ‘Sorry’ hij veegde het snel af aan zijn broek en schudde haar vervolgens even haar hand.

Vervolgens werd hij afgeleid door die andere twee. 'Ryan en ik wilde net een drankje gaan halen, willen jullie mee?' Pfft, eigenlijk waren dit te veel mensen voor dit moment. Hij wilde misschien nog liever alleen zijn. Nee dat ook niet, hij hield van mensen om zich heen, maar als hij zich slecht voelde wilde hij niet dat iedereen het aan hem zag. Dat hield hij liever voor zichzelf.

Nolan had natuurlijk heel sarcastisch op hem geantwoord, hoe kon het ook anders. Samen waren ze eigenlijk twee ping pong balletjes, die van de ene kant naar de andere kant sprongen. 'De vraag is of hij zich ooit wel eens goed voelt.' Toen hij dit had gezegd was hij dus met Roxana aan het praten geweest, maar even hadden zijn ogen zich vernauwd. Fijn, Nolan ging wel mee. Die wilde hij niet liever mee.

‘En jij?’ vroeg hij aan Roxana. Hij hoopte ten zeerste dat zij ook mee zou gaan, gezien hij dan met haar kon praten en die andere twee met elkaar kon laten kletsen. Hij voelde zich kut en had echt geen zin in een clash met Nolan. Beter bleef hij dan ook uit zijn buurt. Hij had even kort op zijn lip gebeten, waardoor een klein beetje bloed uit zijn lip was gekomen. Slechte gewoonte, maar hij voelde zich op dit moment niet lekker.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

Roxana - 18y/o - detention - Ryan, Nolan, Cornelian Ik had Ryan gevraagd of hij zich wel goed voelde, hij zag er nogal nerveus uit en ik kon bloed ruiken. De jongen naast hem antwoorde met een sarcastische opmerking, nog voordat Ryan zelf kon antwoorden.       'De vraag is of hij zich ooit wel eens goed voelt.' snauwde de jongen zijn kant op. Ik haalde even kort een wenkbrauw op, moest die opmerking grappig zijn?       ‘Bedankt voor de bezorgdheid, maar ik voel me prima’ antwoorde Ryan terug. Ik kon zien dat hij loog, ik hoorde zijn hartslag verspringen. Waarom zou hij liegen, misschien omdat zijn vrienden er bij staan. Ik kuchde even kort en keek weer Ryan's kant op, ik vroeg of hij had gevochten, of iets in die richting.       ‘Pfft ja, maar hij verdiende het’ had Ryan hier op geantwoord. Ik schudde even kort met mijn hoofd, jongens, domme wezens. Ik had mezelf voor gesteld aan de jongens, van alle drie kreeg ik een hand en een naam te horen, de hand van Ryan viel me echter het meest op. Er zat bloed op zijn hand, kan hij zichzelf niet eens douchen na een gevecht?       'Ryan en ik wilde net een drankje gaan halen, willen jullie mee?' vroeg Cornelian met een glimlach. Eigenlijk wilde ik wel even een wandelingetje maken met Ryan, zodat ik er achter kan komen wat hij verbergt.       'Vind je het goed als ik Ryan mee neem? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hij allemaal te vertellen heeft.' ik knikte even Ryan's kan op en gaf hem een geruststellende glimlach.       'En volgensmij, mogen Ryan en Nolan elkaar niet zo, dus ik denk dat het beter is als je alleen met hem wat gaat drinken, misschien komen wij later wel.' zei ik vriendelijk maar een beetje dwingend. Als ze niet gingen luisteren, liet ik ze gewoon luisteren, ik rook geen verbena in hun bloed, dus dat was wel mogelijk.

---

- thank you for existing -

Cornelian Marcus Flint 18 • The normal kid • Detention Class with Ryan&Nolan&Roxanne • Outfit • Ik keek Nolan en Roxanne om te beurt aan. Op het gezicht van Nolan kwam een lichte grijns, waar ik meteen uit concludeerde dat hij wel mee wilde gaan. Ik kon aan Ryan zien dat hij er niet blij mee was, maar ik was nou niet het persoon dat zomaar weg zou lopen bij mensen. Ryan vroeg of Roxanne ook meeging en ik keek haar vragend aan. 'Vind je het goed als ik Ryan mee neem? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hij allemaal te vertellen heeft.' mijn mond viel net niet open van verbazing. Die meid was hier net een minuut en wilde nu Ryan meenemen? 'En volgens mij, mogen Ryan en Nolan elkaar niet zo, dus ik denk dat het beter is als je alleen met hem wat gaat drinken, misschien komen we later wel.' de manier waarop ze het zei stelde me zeker niet gerust. Die meid leek wel een zesde zintuig te hebben. Ze wist dat Ryan gevochten had en dat Ryan Nolan niet mocht. Ik schudde even mijn hoofd om uit mijn gedachte te komen. Het was voor de hand liggend. Ryan had nog bloed aan zijn hand en Nolan maakte opmerkingen waaruit je het kon concluderen. 'Het was Ryans plan om wat te gaan drinken,' zei ik terwijl ik Roxanne nog eens goed bestudeerde. 'Je kunt toch ook gewoon met hem in het café praten?' ik haalde mijn schouders op en keek naar Ryan. 'Ga je nu mee of zie ik je daar later?'

---

Do I look like Mother Teresa?

---

---

Hoewel Nolan het zelf geen probleem vond om met de andere drie een drankje te gaan drinken leek Roxanna andere plannen voor haar en Ryan te hebben. 'Vind je het goed als ik Ryan mee neem? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hij allemaal te vertellen heeft.' zei de jongedame. 'En volgens mij, mogen Ryan en Nolan elkaar niet zo, dus ik denk dat het beter is als je alleen met hem wat gaat drinken, misschien komen wij later wel.' Nolan fronste, wat dacht ze eigenlijk wel niet, dat ze een waarzegster was en precies wist wat er allemaal speelde. Nolan moest heel eerlijk zijn dat hij Roxanna niet bepaald zag zitten en ook Cornelian leek niet blij te zijn met haar uitspraak. 'Het was Ryans plan om wat te gaan drinken,' zei Cornelian 'Je kunt toch ook gewoon met hem in het café praten?' Nolan knikte kort als of hij Cornelian zijn woorden hiermee kracht kon geven. 'Ga je nu mee of zie ik je daar later?' Kort beet Nolan op zijn lip, nu voelde hij zich toch wel een beetje schuldig,hij had het dan wel niet zo op Ryan hij wou niet tussen en hem Cornelian komen te staan. Nolan zag zich zelf als een humeurige oude man, iets wat hij technisch gezien ook was, hij was misschien een groot deel van de tijd gemeen tegen wie dan ook, maar hij had ook een hart voor bepaalde mensen. Cornelian was één van deze mensen en hij was niet van plan om zijn drink date met Ryan te verpesten. 'Ik denk ook wel dat het een beetje onfatsoenlijk zou zijn als we hun afspraak komen crashen en ze uit elkaar te halen.' zei Nolan, waarna hij zo vriendelijk mogelijk naar Roxanna glimlachte. 'Maar hé als mijn relatie met Ryan hier het probleem is dan ga ik wel dan kunnen jullie met zijn drieën drinken ofzo.' zei Nolan, waarna hij zijn schouders nonchalant ophaalde, hij was het inmiddels wel gewend om alleen te zijn een middag daarbij maakte ook niet zoveel uit. 'Dan ga ik even kijken of ze buiten nog altijd aan het huppelen zijn dan kan ik mee doen.' zei Nolan, waarna hij naar Ryan knipoogde, als hij zijn best deed kon hij nog best degelijk zijn. 87 18 years | Vampire | Detantion | Ryan, Roxanna and Cornelian

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Zijn blik was gericht op Roxana. Met haar wilde hij ook wel een drankje doen, niet alleen om Nolan er bij was, maar ook omdat ze er wel interessant uitzag. Hij had een vermoeden dat haar uiterlijk op de een of andere manier niet bij haar innerlijk paste. Dat ze niet een van de standaard populaire meiden was, maar misschien wel een eigen wil had. Of misschien hoopte hij gewoon om, nu er zoveel over hem geroddeld werd op school, iemand te ontmoeten die zich daar niets van aan zou trekken en wellicht wel aangenaam gezelschap was. Hij kon het eigenlijk niet verteren dat sommigen allemaal onzin over hem doorvertelde, dingen als dat hij niet op school was geweest omdat hij een meisje zwanger had gemaakt, en dat anderen dat wellicht ook nog geloofden.

Natuurlijk zou zijn goede vriend, Cornelian, wel beter weten. Hij zou hem gewoon vragen wat hij gedaan had in die tijd. Al was dat het pijnlijke punt, daar wilde hij liever niet over praten. Roxana sprak, maar het waren niet echt de woorden die hij wilde horen. Ze liet weer zien dat ze akelig goed wist wat er aan de hand was. Alsof ze een geheim zesde zintuig had. Opeens wist hij niet zeker of hij wel wilde dat ze mee ging. Ze kwam te dichtbij.

'Vind je het goed als ik Ryan mee neem? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hij allemaal te vertellen heeft.' 'En volgensmij, mogen Ryan en Nolan elkaar niet zo, dus ik denk dat het beter is als je alleen met hem wat gaat drinken, misschien komen wij later wel.' Wat wilde ze? Het was duidelijk dat ze iets vermoedde, wilde ze hem ondervragen? Maar waarom? Wat zat daar voor haar in?

Terwijl hij daarover nadacht, over wat ze zou kunnen willen en of hij wel met haar wilde praten, wachtte hij geduldig de andere reacties af. Zowel Cornelian als Nolan leek het niet zo te vinden dat Roxana zich opeens tussen hen allen mengde. Ergens wel terecht. Toch was hij ergens ook nieuwsgierig naar haar, en vond hij dit een kans om Nolan te ontlopen en tegelijkertijd haar ook wat vragen te stellen, al wilde zij hem vragen stellen, dan kon hij best vragen terug stellen.

Het klopte wel, hij wilde liever niet Nolan in buurt. Maar voornamelijk omdat hij niet wilde dat hij zag hoe slecht dat hij zich voelde, niet omdat hij hem niet mocht. Hij deed zowaar ook aardig tegen hem. En hoewel hij betwijfelde of het oprecht was, glimlachte hij wel even zwak bij die laatste opmerking.

Hij wilde met Cornelian wat drinken. Dat was wat hij wilde. Gewoon bijkletsen met zijn beste vriend, ze hadden elkaar ongetwijfeld genoeg te vertellen. Maar dan was er ook dat ene onderwerp, eigenlijk waarom hij van school was gegaan voor een tijd, dat hij niet aan hem wilde vertellen. Waardoor hij eigenlijk nog liever met Roxana, de onbekende, wilde lopen praten.

'Ga je nu mee of zie ik je daar later?' Hij voelde zich een kat in het nauw, maar liet het niet zien. Natuurlijk wilde hij mee, maar ergens wilde hij ook dingen vermijden en met Roxana praten. Waarover ze dan wilde praten. Hij keek naar Cornelian. “Het is niet erg. Ik kom zo wel, we maken het niet lang” antwoordde hij en hij glimlachte even naar zijn goede vriend. Hij zond hem een blik die alleen hij wel kende, dat hij het echt niet lang zou maken en dat hij zo zou komen, voor hem. Hij was immers ook heel goed in mensen afwimpelen, zelfs meisjes.

Nolan was in goede stemming, althans deed zich zo voor en hij wist nog steeds niet wat hij daar van moest denken. Maar hij vond het ook onfatsoenlijk om hem dan maar af te wimpelen en in zijn eentje weer te laten gaan. Hij en Cornelian kenden elkaar immers ook redelijk goed. “Je hoeft niet in je eentje te gaan huppelen, gaan jullie maar alvast, dan komen wij zo” zei hij en hij keek naar Roxana. Het was beter om nu even met minder mensen te zijn, gezien hij zich behoorlijk crappy voelde en het met de minuut lastiger werd om te verbergen. Niet iedereen hoefde dat te zien, en gezien Roxana al veel door leek te hebben, kon hij misschien wel eerlijk tegen haar zijn. Misschien had hij daar ergens behoefte aan, hoewel hij nooit over zijn gevoelens sprak. Dit was anders, hij voelde zich anders, echt ziek. Hij wachtte dan ook af totdat Nolan an Cornelian zouden gaan en totdat Roxana iets zou doen.

---

Aan niets denken is ook denken.

Sorry sorry sorry voor de verwaarlozing! ben super druk geweest en ben vergeten het door te geven! Morgen reageer ik weer op de topics!

---

- thank you for existing -

---

Roxana - 18y/o - detention - Ryan, Nolan, Cornelian De drie jongens leken een beetje verbaasd door mijn opmerking, ik kon er niets aan doen dat ik zo sprak, dat is gewoon van vroeger uit. Ik luisterde naar de antwoorden van de jongens, Nolan en Cornelian leken niet zo heel erg blij met mijn opmerking, wat me vrij weinig interesseerde. Ik wist dat Ryan er wel anders over dacht, hij is vast zelf in de war, over wat er met hem aan de hand is.       'Sorry jongens, ik probeer Ryan niet van jullie te stelen, het is gewoon dat ik geïnteresseerd ben in zijn verhaal - en ik heb een beetje weinig geduld, sorry daarvoor.' zei ik vluchtig terwijl ik de drie jongens een glimlach schonk. Ryan's antwoord was zoals verwacht, instemmend.       'Het is niet erg. Ik kom zo wel, we maken het niet lang.' zei Ryan gericht op Cornelian en Nolan. Ik glimlachte tevreden en zo vriendelijk mogelijk, ze zullen wel denken dat ik denk dat ik een prinses ben ofzo, maar zo zit het niet, ik weet gewoon zeker dat er iets niet pluis is aan die jongen.       'Je hoeft niet in je eentje te gaan huppelen, gaan jullie maar alvast, dan komen wij zo' vervolgde Ryan nog gericht op Nolan. De opmerking van Nolan over het alleen rond huppelen is best sneu, waarom zou je dat doen. Ryan keek mijn kant op en ik knikte naar hem.       'Stuur maar een berichtje van de locatie,' zei ik terwijl ik mijn telefoon nummer op een blaadje schreef dat ik uit een schrift trok. Ik overhandigde het blaadje en glimlachte naar Nolan en Cornelian. Ik nam de hand van Ryan en liep het lokaal uit richting de kluisjes. Een van de kluisje maakte ik open en ik gooide mijn tas er in terwijl ik Ryan bestudeerde.       'Dus, vertel eens Ryan, waarom zit er bloed aan je hand?' vroeg ik nieuwsgierig en zo onschuldig mogelijk. Ik kon duidelijk ruiken dat het twee verschillende bloedtypes waren, de een was O-Negatief, maar de ander wist ik niet zo goed te plaatsen. Waarschijnlijk zat zijn eigen bloed er in vermengd. Ik smeet mijn kluisje dicht en liep samen met Ryan door de gang richting de kantine en ging daar nonchalant aan een tafel zitten.

---

- thank you for existing -

Ik hoorde Emily iets achter Roxanna aan roepen, waarom besteed ze aandacht aan dat mens, lekker laten gaan. Die prinses krijgt aandacht genoeg. Eenmaal gekalmeerd liep ze op een gitaar af en begon er op te spelen, het klonk al een stuk beter dan dat geram op de drums.       'Dus laten we is zien wat onze band samen voor een geweldige muziek kan produceren,’ daagt Emily uit. Ik moest ff kort lachen, dat leek me wel wat, al helemaal omdat Jax onmogelijk nee kan zeggen tegen deze uitdaging, ik voel het gewoon. Ik liep naar een trompet, een instrument dat ik daadwerkelijk kon bespelen, maar dat weet niemand. Ik vertel ook altijd aan iedereen dat ik muzikaal gehandicapt ben, maar misschien is het met Emily en Jax wel leuk om te laten zien wat voor stiekeme talenten ik heb. Ik grinnikte even kort en zette mijn lippen tegen de trompet waarna er een sierlijk jazz toontje uit kwam. Het duurde echter maar 5 seconden voordat ik de trompet weer had laten zakken en in lachen uit barstte.       'Dit klinkt zo lelijk in deze eeuw, het klonk alleen goed in New Orleans, daar is het echt het geluid van de stad.' zei ik nonchalant terwijl ik Emily en Jax aankeek, ik was zo nieuwsgierig naar wat Jax ging doen, misschien had hij wel echt stiekem een talent.       'Jongens, speel eens even wat leuks, ik ben benieuwd. Vooral naar jou Jax.' zei ik terwijl ik mijn vinger naar hem uitstak en uitdagend keek. Ik wilde hem echt tot het puntje drijven dat hij daadwerkelijk wat terug ging zeggen. Ik zou toch bijna vergeten hoe zijn stem was, Emily weet volgensmij niet eens hoe Jax klinkt. Ik heb het zelf niet meer dan 15 keer gehoord in het afgelopen jaar.

---

- thank you for existing -

Toen ze met zijn tweeën waren stond hij met zijn mond vol tanden. Hij wist niet waar te beginnen, anders dan “Ik voel me niet zo geweldig, daar had je gelijk in” Hij keek haar even kort aan. Ze leek hem niet iemand die makkelijk te lezen was. In ieder geval was er nu niet veel op haar gezicht te lezen. Na een korte stilte en nadat hij zijn hoodie iets dichter had getrokken, begon hij met praten.

Hij wist niet of hij er blij van werd dat hij haar hand vasthield. Hij werd er een beetje zenuwachtig van, ondanks dat hij voor weinig dingen bang was. Hij wist gewoon niet wat er aan de hand was, zij ook niet. Hoe moest hij dit gevoel uitleggen zonder onsubtiel over te komen? Ach, fuck it, hij was toch nooit de subtiliteit zelve. “Ik voel me gewoon kut en ik weet niet eens wat het is…” vertelde hij haar en hij keek haar even aan. Hij voelde zich… anders. Niet op een goede manier. Hij was misselijk, maar meer een soort misselijkheid dat hij te weinig gegeten had, maar hij wilde ook niet eten. Wat hij wel wilde wist hij niet. Of wel: hij wilde dat het ophield, dit ‘gevoel’.

'Dus, vertel eens Ryan, waarom zit er bloed aan je hand?' Dit was het moment dat hij had zien aankomen, het moment dat ze vragen ging stellen. Hij was er niet zeker van of hij die vragen wilde beantwoorden. “Ik heb met iemand gevochten en je vind het raar dat er bloed aan mijn handen zit?” vroeg hij aan haar, op een droge toon. Maar eigenlijk was hij oprecht verbaasd. Totdat hij zich realiseerde dat ze gewoon wilde dat hij ging uitleggen wat er met hem aan de hand was. Hij wist het zelf ook niet, dus dat was moeilijk te verwoorden. Het was alsof er woorden op het puntje van zijn tong lagen maar hij niet verder kwam dan zijn mond open doen. Woorden kwamen er niet uit. Ook niets anders.

“Hij heeft een gebroken neus. Misschien dat er nog wat bloed uit kwam ofzo” Ryan wist het ook niet. Hij had niet veel aandacht aan die ander zijn neus besteed. Hij hoorde dat hij gebroken was, aan het gegil van de jongen maar vooral aan de ‘krak’ die hij hoorde. Pijnlijk had het geklonken, maar dat had hem vooralsnog niet een legitieme reden gegeven om als een kleine kleuter jammerend op de grond gaan zitten janken. Immers, hij had er om gevraagd. Wie de eerste klap maakt, zal ook een klap terug moeten verwachten.

Hij zuchtte en keek even naar de bladeren die nog op de grond lagen. Het was koud maar die frisse lucht was het enige wat er voor zorgde dat hij enigszins helder was. Daardoor kon hij weer spreken, althans hij probeerde het. “Ik weet niet hoe ik het kan beschrijven, meestal kan ik alles wel beschrijven.. maar dit gevoel” Hij keek haar recht in haar ogen aan. “Dit gevoel kan ik niet zomaar herkennen. Het is een soort leegte, maar dan meer alsof ik honger heb. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen trek… Een soort gemis maar dan dat ik er ook daadwerkelijk misselijk van wordt” Hij was aan het ratelen, maar dat had hij niet door. Zoals wel vaker. “Vreemd toch?” Hij keek haar weer aan, voordat hij voor zich keek en zich afvroeg of ze nog in de goede richting liepen.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

Roxana - 18y/o - detention - Ryan, Nolan, Cornelian Ik keek de jongen recht in zijn ogen aan en toonde vrij weinig emotie, de enige emotie die duidelijk toonbaar was, was nieuwsgierigheid. Ik zag dat Ryan even kort slikte en zijn keel schraapte om iets te zeggen.       'Ik voel me niet zo geweldig, daar had je gelijk in' zei hij stamelend. 'k voel me gewoon kut en ik weet niet eens wat het is…' kwam er nog achteraan. Hoe kan je nou niet weten waarom je je kut voelt, oh, wacht, natuurlijk, dat weet ik zelf wel. Ik had al wel zo'n gevoel, maar ik wist het nog niet helemaal zeker. Ik knikte mijn hoofd en hield mijn hoofd schuin terwijl ik tegen het kluisje leunde.       'Dus, vertel eens Ryan, waarom zit er bloed aan je hand?' vroeg ik terwijl ik een blik op zijn vuist wierp. Hij gaf een zucht, alsof hij de vraag aan had zien komen. Het is ook best raar dat je door de school loopt met bloed aan je hand.       'Ik heb met iemand gevochten en je vind het raar dat er bloed aan mijn handen zit?' zei hij op een droge maar toch redelijk verbaaste toon. Ik hoorde zijn hartslag versnellen, hij hield echt een paar details achter.       'Is het jouw bloed?' vroeg ik wederom heel nieuwsgierig. Zou hij weten dat hij zelf ook bloed? Ik kon het toch echt duidelijk ruiken.       'Hij heeft een gebroken neus. Misschien dat er nog wat bloed uit kwam ofzo' zei hij een beetje twijfelend. Het zou kunnen, maar dat haalt niet weg dat ik nogsteeds zijn bloed ruik. Hij haalde diep adem en begon te spreken.       'Ik weet niet hoe ik het kan beschrijven, meestal kan ik alles wel beschrijven.. maar dit gevoel' hij keek me recht in mijn ogen aan, 'Dit gevoel kan ik niet zomaar herkennen. Het is een soort leegte, maar dan meer alsof ik honger heb. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen trek… Een soort gemis maar dan dat ik er ook daadwerkelijk misselijk van wordt' ratelde hij snel achter elkaar aan. Dus, hij heeft honger, maar eigenlijk niet. Wat een herkenbaar gevoel is dat zeg. 'Vreemd toch?' voegde hij er nog aan toe. Het was inderdaad vreemd, ik zag nergens iets van een beet of bloedvlek in zijn nek. Zijn polsen waren bedekt, dus dat kon ik ook niet zien. De wond was waarschijnlijk al geheeld, maar meestal zit de bloedvlek er nog, tenzij hij het heeft gewassen.       'Ik ga even iets heel vreemds zeggen, oké?' zei ik terwijl ik hem recht in zijn ogen terug keek en beide handen vast pakte.       'Proef het bloed aan je vuist eens?' zei ik met een beetje een afwachtende glimlach, hij zal me wel gestoord vinden, maar waarschijnlijk heb ik gelijk.

---

- thank you for existing -

Cornelian Marcus Flint 18 • The normal kid • Detention Class with Ryan&Nolan&Roxanne • Outfit • 'Ga je nu mee of zie ik je daar later?' Het was de vraag, die ik aan Ryan had gesteld, maar het antwoord al van wist. Die blik die hij richtte op de blondine... Hij zou met haar meegaan. 'Ik denk ook wel dat het een beetje onfatsoenlijk zou zijn als we hun afspraak komen crashen en ze uit elkaar te halen.' zei Nolan. Ik was blij dat Nolan mij steunde in dit gesprek, ondanks dat Ryan en hij helemaal niet zo close waren. 'Maar hé als mijn relatie met Ryan hier het probleem is dan ga ik wel dan kunnen jullie met zijn drieën drinken ofzo.' ik schudde hier direct mijn hoofd om. 'Dat gaat niet gebeuren,' mompelde ik. Ik voelde lichte woede naar boven komen, maar ondanks mijn kort lontje, kon ik het nog onderdrukken. Ik streek met mijn hand door mijn haar als teken van frustratie. Ik wist allang hoe dit ging aflopen, maar toch bleef ik nog een klein beetje hoop houden. 'Sorry jongens, ik probeer Ryan niet van jullie te stelen, het is gewoon dat ik geïnteresseerd ben in zijn verhaal en ik heb een beetje weinig geduld, sorry daarvoor.' er kwam een glimlach van haar mond, terwijl ze het zei. Ik rolde met mijn ogen, maar gaf alleen een knikje. “Het is niet erg. Ik kom zo wel, we maken het niet lang” antwoordde Ryan. Lichtelijk teleurgesteld keek ik zijn kant op, maar aan zijn blik kon ik zien dat hij het niet te lang wilde maken. Ik slaakte een diepe zucht waarna ik instemde. 'Okay dan...' 'Stuur maar een berichtje van de locatie,' ik pakte het briefje van Roxanne aan en kneep het fijn in mijn vuist. 'Zal ik doen,' mompelde ik weer. Ik draaide me van de twee af en richtte me op Nolan. 'Dat er vandaag de dag nog van dat soort meiden bestaan, normaal moeten jongens de eerste stap ondernemen,' Ik keek snel even op mijn mobiel om te kijken welk café in de buurt was. 'Zullen we maar gaan?' vroeg ik aan Nolan. Ik had nu echt wel behoefte om even iets te gaan drinken met alcohol. 'Weet je een leuk plaatsje? Ik hoorde dat die nieuwe Pub heel goed is.'

---

Do I look like Mother Teresa?

Emily Alice Johnson With: Jax and Laslo • Detention • Talking 'Jongens, speel eens even wat leuks, ik ben benieuwd. Vooral naar jou Jax.' zegt Laslo en ik keek hem even verontwaardigd aan, alsof hij nu al geen vertrouwen had in wat ik kon, kort trok ik mijn neus op waarna ik op zijn eerste opmerking reageerde. 'Dan pakken we toch een liedje met een trompet erin, ik ken best wel wat Disney liedjes hoor' grijns ik kort. Je zou het misschien niet zeggen maar ik was een die-hard Disney fan. We waren twee handen op een buik, nu was Disney wel ietwat soft en ik hield vele malen meer van de echte sprookjes maar met Disney was verder niets mis. Het probleem was dat ik me wel eens kon verliezen in dingen als dat. Het perfectionisme dat ik hetzelfde wou hebben of een personage die ik tot leven wil wekken door diegene zelf te worden. Nu was ik daar goed in geworden en was het voor andere een vrij vervelende eigenschap. Je komt namelijk vrij veel te weten over anderen als je hen voor een korte tijd wordt. Nu had deze vreemde eigenschap deels te maken met mijn gave maar dat maakt het niet per direct beter. 'Almost there is uitermate geschikt die film speelt zich ook mooi af in new orleans' grijns ik waarna ik Laslo een speelse knipoog geef. Ik weet het het is een poep stukje sorry

[ bericht aangepast op 9 sep 2017 - 23:46 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

---

Jax      ◆      Music Room      ◆      Laslo&Emily      ◆      Playing Drum       O god. Op het moment dat ze het over Disney gaan hebben zakt mij de moed in de schoenen. Ik associeer Disney aan kleine kinderen en heb er zelf absoluut geen kennis van. Het is niet zo dat mijn vader me ooit zoiets lieflijks als een kinderfilm heeft gegund en mijn moeder was er niet om er voor te zorgen dat mijn jeugd nog iets enigszins aangenaams had. Ergens voel ik een venijnige steek, welke ik niet goed weet te plaatsen. Wat ik wel weet is dat het mijn woede voedt en dat is nooit een goed teken, al helemaal niet in gezelschap waarvan ik niet weet of ze op de hoogte zijn van het bovennatuurlijke.       Met een grom breng ik mijn armen in beweging en sla een ruige beat aan, pogend mijn woede een uitlaatklep te geven. Ik raak gefocust op het ritme en de beat en zorg er voor dat het hard genoeg is om de woorden van de anderen te overstemmen mochten ze nog iets zeggen. Het interesseert me hierin niet of ik het voor hen nu onmogelijk maak een ‘orkestje’ te vormen.       Hoewel ik erg gehecht ben aan mijn afstandelijkheid tegenover emoties, is het soms best lastig om daadwerkelijk emotioneel gehandicapt te zijn. Ik kan dingen niet plaatsen, wat automatische leidt tot een van de weinige dingen die ik wel ken; woede. En laat me dit nu net niet goed kunnen onderdrukken. Alleen als ik er aan denk kan ik de zwarte magie al voelen kolken in zijn kern, ergens ter hoogte van mijn borst. Met een resolute klap sla ik een van de drumsticks door midden.

---

[ bericht aangepast op 15 sep 2017 - 14:26 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

Uiteindelijk leek Ryan om één of andere reden te besluiten dat het toch een goed idee zou zijn om met Roxanna mee te gaan, iets wat Nolan lichtelijk naïef van de jongeman vond. De manier waarom Roxanna zich gedroeg tegenover hem gaf Nolan niet bepaald de goede indruk en hij wist zeker dat hij niet het zelfde had gedaan als Ryan, maar misschien kwam dat ook wel door dat Nolan er van overtuig was dat hij meer had gezien dan Ryan. Hij had slechte dingen gezien en het was goed te zeggen dat dit er voor had gezorgd dat Nolan zijn vertrouwen in de mensheid flink was gekelderd. Hoewel aan de andere kant het over het algemeen niet de mensen waren die Nolan voor geen cent vertrouwde. Echter kon zowel Nolan als Cornelian de jongeman moeilijk verplichten bij hen te blijven en lieten ze de jongeman maar met Roxanna mee gaan. Toen het tweetal buiten gehoorafstand was was Cornelian de eerste die iets zei. 'Dat er vandaag de dag nog van dat soort meiden bestaan, normaal moeten jongens de eerste stap ondernemen,' zei Cornelian wat er voor zorgde dat Nolan een korte lach over zijn lippen liet rollen. 'True, maar ze was dan ook wel apart.' zei Nolan, zijn laatste woord sprak hij langzaam uit twijfelend over zijn verwoording, dit was voor hem nog licht uitgedrukt. 'Zullen we maar gaan?' vroeg Cornelian vervolgens, waarna Nolan naar de jongeman glimlachte. 'Ja, is goed.' zei Nolan terwijl hij nog een laatste keer een blik in het verlaten lokaal wierp als of hij toch nog moest checken of er geen leraar zat. Met alles wat er op deze school gebeurde kon het zo maar zijn dat die gewoon magisch tevoorschijn was gekomen. 'Weet je een leuk plaatsje?' vroeg Cornelian terwijl ze het schoolgebouw verlieten, de kans om hier op te antwoorden en suggesties te geven kreeg hij echter niet. Cornelian leek zelf wel een antwoord te hebben op de vraag. 'Ik hoorde dat die nieuwe Pub heel goed is.' Nolan knikte kort niet precies wetend waar de jongeman het over had, Nolan was niet zo van de pubs of bars, hij was meer een club persoon of voor een drankje een koffie tentje. 'Ik vind alles goed.' zei hij nonchalant zijn schouders ophalend. 'Maar even serieus, die Roxanna was wel een beetje vreemd.' begon Nolan terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn broek stak. 'Ik bedoel je hebt assertief en je hebt iemand bijna ontvoeren, ik weet wel aan welke kant zij zat.' 87 18 years | Vampire | Detantion | Ryan, Roxanna and Cornelian

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Cornelian Marcus Flint 18 • The normal kid • Detention Class with Ryan&Nolan&Roxanne • Outfit • Een korte lach ontsnapte uit Nolan zijn mond na mijn opmerking. Nolan gaf me gelijk, maar voegde er ook nog aan toe dat ze apart was. Het woord 'apart' langzaam uit alsof hij twijfelde. 'Zeg maar gerust gestoord,' lachte ik. Nolan stemde met me in om mee te gaan, maar hij wierp eerst nog één blik het lokaal. 'Het zou wat zijn als de leraar er al die tijd gewoon bleek te zijn,' We verlieten het schoolgebouw en liepen richting de pub waar ik het kort over had. 'Maar even serieus, die Roxanna was wel een beetje vreemd.' Ik wist dat het onderwerp Roxanna nog lang niet van tafel was, maar ergens vond ik het ook weer niet erg. Huh? What's wrong with me? Ik liet de gedachte ontgaan en luisterde naar wat Nolan te zeggen had. 'Ik bedoel je hebt assertief en je hebt iemand bijna ontvoeren, ik weet wel aan welke kant zij zat.' Ik gaf een kort knikje. 'Ik kan het ook gewoon nog steeds niet snappen. Plots staat ze bij ons en wilt ze weten waarom Ryan gevochten heeft.' Ik rolde snel met mijn ogen, waarna ik verder ging met mijn klaagzang. 'Zeg nou zelf... Bijna elke dag is er wel een gevecht bij ons op school, dus waarom zou deze van Ryan zo bijzonder zijn.' Ondertussen wees ik aan waar we naar binnen moesten en bestelde ik 2 biertjes voor ons. Vervolgens pakte ik snel mijn mobiel en stuurde ik express het bericht naar Ryan en niet naar Roxanna Joh, we zijn bij de nieuwe Pub waar ik over verteld had. Cornelian Ik stopte mijn mobiel weg en focuste weer op Nolan. 'Maar ik moet eerlijk toegeven, ze zag er wel goed uit,' lachte ik.

---

Do I look like Mother Teresa?