|
|
Ik was doodop, dat merkte ik aan de manier waarop ik op Valentine reageerde die me achterna was gekomen nadat ik naar hem, Celeste en Jake gezwaaid had. Roman werkte er ook niet helemaal aan mee, want je was niet in één keer van je crush af. Dat was toch ook wel logisch. Natuurlijk was ik er kapot van nadat ik hem afgewimpeld had en zijn berichtje had gelezen die bijna mijn hart brak. Het was geen leugen dat ik de vriendschap van Celeste véél belangrijker vond, maar dit was een van mijn eerste echte verliefdheden. Ja, oké, ik had Jake, maar dat was toch meer als een broertje voor me, dus dat telde niet.
Vandaar dat ik misschien, door alles wat me vandaag overkomen was, iets te emotioneel reageerde op de doodnormale vraag van Valentine. Waarschijnlijk een totaal evenbeeld van mijn zelfvertrouwen die ik uit leek te stralen in de kantine, maar het kon me niets schelen als hij me nu zag als een zwak iemand. Misschien was ik dat ook wel, diep van binnen.
Ik legde mijn situatie aan hem uit en hem was zeker niet mijn bedoeling om medelijden op te wekken, al had ik op dit moment wel iemand nodig die me vertelde dat ik er niet alleen voor stond. Jake was mijn held over de telefoon geweest, hij kreeg het altijd voor elkaar om me weer aan het lachen te maken. Alleen toen kwam Newt in de picture en zoals ik Valentine al uitlegde, begreep ik hem volkomen. Maar zijn woorden deden daardoor niet minder pijn.
De druk van zijn hand op mijn schouder deed me goed. Ik had het even nodig en ik wist dat het egoïstisch van me was, aangezien Celeste hem nog harder nodig had dan ik. Ik wilde niet dat ze zou denken dat ik hem van haar stal, want dat was absoluut niet het geval. Hij was uit zichzelf naar me toe gekomen op de verkeerde tijd en plaats, waardoor ik mijn dag bij hem uitstortte.
”Het spijt me, Valentine. Voor wat er gebeurde in de kantine. Ik weet dat ik dit tegen Cel moet zeggen, maar ik ben bang dat ze niet naar mij zal willen luisteren op dit moment.” Omdat ik me realiseerde hoe dit eruit zou zien als Celeste deze kant op zou kijken, en zoals ik al aangaf wilde ik niet dat ze de verkeerde conclusies zou trekken, schudde ik zijn hand van mijn schouder en zette een stapje naar achteren. Mijn handen kruiste ik voor mijn borst, half over mijn buik. Ik merkte dat ik me wapende voor zijn reactie, bang voor meer teleurstelling die ik vast en zeker niet aan zou kunnen. Maar de verwachte teleurstelling en/of woede kwam niet. In plaats daarvan zette hij een stapje in mijn richting, dat kon ik zien omdat ik naar de grond keek en zijn voeten in mijn blikveld verschenen waren en wreef hij teder over mijn arm. Ik had geen jas aan en door de warmte van zijn hand op mijn huid merkte ik hoe koud ik het had. Een kort klappertandend geluidje verliet mijn lippen en ik klemde snel mijn tanden op elkaar om daarna Valentine aan te kijken in de hoop dat hij dat net gemist had.
”Hey, rustig maar.” Ik fronste mijn wenkbrauwen en kon me niet voorstellen hoe in vredesnaam op dit moment rustig kon worden. Zowel mijn partner, als vriendin en crush hadden mijn hele leven door elkaar gegooid in één dag. Er was op dit moment geen zekerheid voor mij op school en het voelde weer als de eerste dag dat ik door de gangen liep van Princeton High. “Ik vind het erg sterk dat je toch voor Cel kiest, dat meen ik,” vervolgde Val oprecht. “En Cel zal wel bijdraaien, maar je moet haar ook begrijpen. Girl of Bro-code, het is iets wat je niet mag verbreken.” Bij zijn laatste woorden knikte ik begrijpend. Zelfs al had ik geen flauw idee hoe die Girl-Code in elkaar stak. Hadden ze niet een foldertje, of wat dan ook? Maar ik was ook dankbaar voor wat Valentine me vertelde. Hij wist als geen ander hoe Celeste in elkaar stak en als hij zei dat ze wel zou bijdraaiden, dan geloofde ik hem. Al was ik er vrij zeker van dat ze dat niet zonder slag of stoot zou doen…
”Kom hier,” zei Valentine terwijl hij zijn armen om me heen sloeg. Ik werd compleet verzwolgen en verstijfde onder zijn aanraking. Hij bedoelde het zo ontzettend lief, maar als Celeste hem zou zien, zou hij ook nog eens te wind van voren krijgen. Ik maakte me van hem los, met een verschrikte uitdrukking op me gezicht. Meteen merkte ik het verlies van zijn warmte op en ik klemde mijn kaken op elkaar. “Het spijt me, Valentine. Ik ben bang dat als Celeste ons zo ziet, dat ze dan, nou ja, ik wil niet dat jij ook nog eens de wind van voren krijgt terwijl je me troost. Dank je wel, ik had dat echt even nodig.” Bij mijn laatste woorden glimlachte ik terwijl ik mijn ogen droogdepte met mijn mouw. Een paar koppige tranen waren ontsnapt en ik kon degene die waterproof mascara bedacht had wel zoenen.
“En wie is die eikel die niet met je wilt samenwerken? Dan laat ik hem wel zien wat voor idioot hij is om je te laten stikken.” Valentine glimlachte naar me en ik had geen flauw idee waar die jongen was gebleven die me vernietigend aan had gekeken in de kantine. Heel even schoot de gedachte door me hoofd dat hij misschien iets van me nodig had, maar zijn glimlach was veel te oprecht dus die gedachte verwierp ik gauw weer. Ik liet mijn armen zakken, weg van mijn gezicht en dacht na. Ik zou het hem kunnen vertellen, maar ik wilde niet dat Newt ik nog meer problemen door mij zou komen te zitten. En ik kon redelijk mijn eigen problemen oplossen, tenminste dat hoopte ik dan. “Dat is lief van je, maar dit is iets wat ik zelf op moet lossen. Ik stuur hem wel een appje en anders hoop ik dat er nog iemand is die geen geschiedenispartner heeft.” Ik knikte en haalde mijn telefoon uit mijn tas als bewijs dat ik er ook echt mee aan de slag ging. In een oogopslag zag ik dat ik een berichtje van Roman had gekregen en ik hoopte dat Val niet meelas. Snel klikte ik het appje weg en besloot dat ik daar thuis wel op zou reageren. Voor nu tikte ik op Newt’s icoontje en tikte een berichtje in.
Naar: Newt
Het spijt me voor wat er in de bieb gebeurde. Je hebt gelijk dat we misschien niet de beste partners zijn, dus ik zal vragen aan de docent of we allebei op zoek mogen gaan naar iemand anders. Is dat oké?
Nu hoopte ik met heel mijn hart dat hij daar gewoon in mee zou gaan, want dan waren we allebei van elkaar af. Hij had een hekel aan mij en ik had geen flauw idee hoe ik daarmee om zou moeten gaan. Wel waren mijn excuses oprecht en ik hoopte ook dat dat zo over zou komen. Ik zette mijn mobiel weer uit en keek Valentine weer aan. “Sorry, ik was niet zo sociaal bezig maar jouw peptalk zorgde voor genoeg energie om dat te regelen. Ik ben bang dat zodra ik thuis kom, die energie compleet verdwenen zou zijn.” Het gedeelte waarin ik 7 kilometer op hakken naar huis zou moeten lopen, liet ik maar even achterwege en ik haalde diep adem. De wind blies mijn haar in mijn gezicht en ik haalde mijn hand erdoorheen voordat ik weer naar Valentine glimlachte.
|
Valkyria
