Ik weet dat ik overeind moet komen, mijn sportkleren aan moet trekken, alle pijn en frustratie eruit moet rennen en dan gewoon aan de slag moet gaan. Ik weet dat ik mij dan beter zal voelen. Maar het is zo damn zwaar en vereist zoveel zelfdiscipline. I hate this. En ik weet stiekem allang al waar het door komt, mam. Het komt door het solliciteren en alles eromheen, voornamelijk ook door hoe mijn zus er constant vanuit gaat dat ik niks doe en alles afkraakt. Het komt door de stress van geld tekort en de stress van de naderende rechtszaak. De stress van opdrachten waarvan ik niet precies weet hoe of wat, die ik daardoor telkens weer moet verbeteren. Waar ik trouwens echt heel slecht voor betaalt krijg, maar geld is geld atm. De stress van die kut oude middelbare school groep die wil dat ik gezellig mee klets, terwijl er achter mijn rug om geroddeld wordt en ik in de stront kan zakken als ik iets heb en als ik dat niet doe, worden ze boos op mij en krijg ik verwijten naar mijzelf geslingerd omdat ik niet mijn best doe om het contact te behouden. Ik weet nu al dat als ik niet naar die verjaardag ga, ik weer een hele shitload over mij heen zal krijgen. Ik sta gewoon compleet stijf van de stress en heb het gevoel dat ik alles fout doe.
Dit van mij afschrijven helpt wel though. Laat ik mijn sportkleren aantrekken en gaan rennen. Zal wel heel ruk gaan, maar als ik telkens een klein rondje doe, wordt het vast wel weer beter. Ik kon het ooit, dus ooit moet ik het weer kunnen.
Voor zover ik weet, heb ik niets verkeerd gedaan, maar je weet maar nooit.
