[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

      Beau heeft zijn vakantie niet gebruikt om de bewuste gebeurtenis te vergeten — en laat er ook totaal geen gras over groeien haar er aan te blijven herinneren. Zelfs nadat ze zich heeft teruggetrokken in haar kamer om zich gereed te maken voor de welkomstborrel — blijft die indringende blik in zijn ogen haar achtervolgen.
      Het is echter niet Beau Sinclair die haar plaagt met een binnenkomend SMS'je — maar Kevin. Fronsend laat Candy een zakje lichtblauwe pillen terugvallen in de koffer die ze zojuist heeft geopend, waarna ze de woorden snel scant. Afwezig. Hoofdschuddend tikt ze in enkele seconden een bericht terug, waarna ze de telefoon aan de oplader legt en verder gaat met haar inmiddels wel bekende routine: het sorteren van de stash die ze vandaag succesvol door de controle heeft weten te jagen. Toen de blauwe monsters langs de mannen gingen in de mooie pakjes, zat er uiteraard nog niets illegaals in. . . Een minieme glimlach speelt met haar lippen als ze één van de vloerplanken omhoog wipt en vervolgens de kluis eronder opent met het sleuteltje dat ze als bedel om haar armband heeft hangen. Vertrouwen in anderen heeft ze niet — maar met geld kun je in zekere zin wel wat tijdelijke loyaliteit kopen. Voorheen bracht ze haar spul altijd eigenhandig binnen — maar met de nieuwe regelgeving heeft ze helaas een stuk creatiever moeten denken.
      Na een tweede telronde sluit ze de kluis, duwt ze de plank terug op zijn plek en drapeert ze haar schapenwollen kleedje netjes over het geheel. De overige inhoud van haar koffers kan wel even wachten — ze heeft enkel de zorgvuldig ingepakte jurk nodig die ze straks aandoet naar de borrel. Een geheel andere kledingstyle dan hetgeen dat ze nu draagt.
      Candy werpt een korte blik op haar spiegelbeeld, voor ze zich terugtrekt in haar badkamer en de nodige voorbereidingen treft. Tegen de tijd dat ze het comfort van haar slaapkamer verruild voor de grote zaal — is haar metamorfose compleet. Alhoewel haar roze lokken en de blik in haar ogen weinig veranderd is. Ze heeft ervoor gekozen geen tasje mee te nemen, aangezien ze enkel kan raden dat ook deze doorzocht zullen worden, waardoor ze voor het gemak gewoonweg wat spul heeft opgeborgen in haar BH.
      Candace is niet lang alleen ten midden van de grote zaal — aangezien ze na het aanpakken van haar ene glas champagne, al wordt begroet door het welbekende gezicht van de Southern prince. Zonder er twee keer over te hoeven denken, brengt ze twee vingers naar haar lippen en fluit ze een welbekend deuntje van goedkeuring zijn richting in. Midas is echter niet de enige die zich naar haar omdraait — maar wel degene die ze bedoelde.
      ‘Midas!’
Ze omhelst hem met een greep en kracht waar een footballplayer jaloers op zou zijn, alhoewel de glimlach op haar gezicht groeit zodra ze hem heeft losgelaten en er aan wordt herinnerd haar jurk opnieuw te fatsoeneren. Zelfs met de hoge hakken die ze wederom uit de kast heeft getrokken — steekt hij nog een geheel stuk boven haar uit.
      ‘Ik heb bijna overwogen om naar Dallas te vliegen omdat ik dat verdomde accent van je miste.’
Candy nipt van de champagne waarvan ze weet dat hij op zal zijn nog voor ze heeft geproost, er van uitgaande dat dit niet de enige drank zal zijn die vanavond gaat vloeien.

      Midas schroomt niet om zijn wederzijdse goedkeuring te laten blijken — waardoor Candy het niet kan laten haar extraverte zelve te zijn, en een galant rondje te draaien zodat hij de roze—harige jongedame vanuit elke hoek kan bewonderen.
      ‘Very Morticia Addams, very Candy. I like.’
Candy neemt een kleine buiging om zijn woorden te ontvangen, waarna ze al snel weer rechtop staat en de laatste bodem uit haar glas laat verdwijnen, zodat ze deze weer kan wegzetten om haar handen vrij te hebben. Midas heeft het bij deze een geheel stuk slimmer aangepakt: door gewoonweg een fles te claimen.
      ‘Always welcome, Sweetie. En bellen kan ook altijd, eender wanneer.’
      ‘Ik heb niet gedacht te bellen vanuit Parijs. Mijn ouders zouden een rolberoerte krijgen mochten ze er ooit achter komen dat ik niet in Engeland zat.’
Candy schenkt hem een glimlach die verklaard dat haar vakantie niet alleen ontspanning heeft ingehouden, alhoewel de stad van de liefde haar ook allesbehalve ongeroerd heeft gelaten.
      ‘Straks afterparty op mijn kamer? Amara is er ook. Kan je me vertellen wat je deze zomer gedaan hebt... of wie je gedaan hebt.’
Ze steekt haar tong naar hem uit door de suggestieve grijns die hij haar laat zien, waarna ze haar armen over elkaar slaat. Candy staat op het punt hem een comeback voor te serveren — wanneer ze zijn gelaat ziet betrekken en wijselijk haar lippen op elkaar houdt. Zij is blijkbaar niet de enige die met haar gevoelens worstelt.
      ‘Ik neem aan dat de bestellingen vlotjes binnen komen?’
Langzaam knipperend probeert ze een glas van een voorbij komende serveerster te ontfutselen — maar wanneer deze haar herkend en daarmee rechtstreeks een andere kant oploopt, kan ze niet anders dan zich opnieuw tot Midas richten. Wanneer de zaken naar voren komen: veranderd de open blik in haar ogen en vouwen haar handen zich afwachtend samen voor haar benen.
      ‘Hé, Rydell,’ ze wacht tot hij haar daadwerkelijk aankijkt voor ze haar hoofd schudt. ‘De eerste schooldag is nog niet eens begonnen. Ik heb haar vandaag niet gezien.’
Wanneer ze merkt dat er her en der wat nieuwsgierige blikken haar kant op kijken, pakt ze Midas bij zijn mouw en leidt ze hen naar een rustiger plekje.
      ‘Je bent mijn vriend, Midas. Eén van mijn beste vrienden. Dit jaar gaat er van alles veranderen. Onze deal? Vanaf nu krijgt ze nog steeds minder dan ze zou willen, maar hoef jij mij niet te betalen om dat goed te maken. Er gaat heel veel veranderen, maar onze vriendschap is niet één van die dingen. Maak je geen zorgen, oké? Het is mijn taak voor de mensen te zorgen, maar ik kies nog altijd op welke manier ik dat doe.’
Om haar woorden kracht bij te zetten, omhelst ze hem nog maar eens, alhoewel ze snel genoeg de fles uit zijn handen pakt om de luchtigheid terug te brengen.
      ‘Cheers op ons Senioryear. Dat we überhaupt nog leven om dit mee te maken.’
Ze kan het niet helpen om te grijnzen, bij de herinneringen die haar op dat moment overspoelen. Alle domme dingen die ze al hebben doorstaan in de laatste jaren. . . Nee, de leerlingen van Davenport zijn allesbehalve makke lieverdjes.
      Maar Candy zou niet anders willen.