[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

      Er zit een duidelijk kern van waarheid achter zijn woorden. Alhoewel Candace Fairhavens ouders meerdere nullen achter hun gezamenlijk vermogen tellen — is Candy zelf niet van plan van haar trustfonds te leven zodra ze de leeftijd van 21 bereikt. Haar dealende praktijken binnen de school zijn dan ook nooit puur voor de lol geweest: ze heeft vanaf dag één een doel voor ogen gehad met het opzetten van deze zwarte handel. Na Davenport zal Candy namelijk niet in de voetstappen van haar ouders of broer treden: maar naar de universiteit van haar eigen keuze gaan, aan de andere kant van de oceaan. Haar ouders hebben haar altijd verteld dat ze niet op hun hulp hoeft te rekenen als ze geen studie van hun voorkeur zou volgen — waardoor ze langzaam maar zeker een eigen bankrekening bij elkaar is gaan sparen. Candace Fairhaven heeft misschien geen extra cash nodig — maar toekomstige, vogelvrije Candy wel.
      ‘Dus, Parijs hé. Heb je veel baguettes gegeten?’
Het duurt enkele seconden voor het kwartje valt, maar dan is ook meteen het moment dat ze hem een stomp tegen zijn schouder geeft en in lachen uitbarst.
      ‘Dat zou jij wel willen weten, hè?’ kan ze nog net uitbrengen voor ze de fles aanpakt die hij al naar haar heeft uitgestoken om te voorkomen dat ze naar zijn onkuise gedachtes vraagt.
      ‘Ik ben meer fan van de Amerikaanse subways, denk ik.’
Candy laat het laatste kwart dat er nog in de fles zat, in één tik naar binnen glijden waardoor ze het niet kan helpen dat er een beetje langs haar mondhoek omlaag loopt.
      ‘Oh, fuck.’ Ze veegt het van haar gezicht en hals wanneer er een professor op hen afloopt, overduidelijk not amused omwille van het feit dat ze gewoonweg een fles achterover hebben gedrukt.
      ‘Miss. Fairhaven.’
Hij houdt zijn vinger dreigend in de lucht en Candy houdt de fles met een makke glimlach voor zich uit.
      ‘Sorry, hij is leeg. Maar als u wilt, kan ik er best nog eentje voor u halen. Volgens mij zijn het de ouders van Beau Sinclair die de welkomstborrel dit jaar financieren.’
Zijn ogen vernauwen zich iets als hij de fles harder dan nodig uit haar vingers haalt.
      ‘Na de borrel. Mijn kantoor.’
Candace laat een zucht aan haar lippen ontsnappen wanneer hij verder gaat om een ander groepje te terroriseren, waarna ze Midas aanstoot en grijnst.
      ‘Ziet er naar uit dat ik een ander soort afterparty ga bijwonen, Mi.’
Candy rilt bij het idee alleen al bij de oude viezerik op het matje te komen, alhoewel ze er bijna zeker van is dat Beau haar er wel onderuit zal krijgen. No way dat hij zich een avondje filmkijken zal laten ontzeggen door een professor.

      Candy luistert met hernieuwde interesse naar wat Midas te vertellen heeft — alleen al omwille het feit dat hij de informatie niet zomaar met iedereen zou delen. Candace weet als geen ander hoe kostbaar kennis is op dat gebied.
      ‘Een klein vogeltje heeft me verteld dat hij dol is op straight rye whisky. Wij hebben er eentje in het gamma, maar die wordt slechts in kleine batches en met bepaalde gelegenheden uitgegeven. Als jij hem een fles belooft, in ruil voor je vrijheid -al zou ik meer vragen in de onderhandeling- dan zorg ik ervoor dat je een voorraadje krijgt voor gevallen zoals dit. Moet je me wel helpen het spul binnen te krijgen.’
Als zijn woorden een plekje hebben veroverd in haar geheugen, knikt ze na enkele seconden om te bedenken hoe ze de whiskey de school binnen gaat krijgen. Drank is toch geheel andere koek dan drugs. Op dit moment kan het haar echter een eerste tripje naar die vreselijke man besparen, wat de jongedame enorm op prijs stelt.
      Om de smaak en geur van de alcohol iets te vermilderen, haalt ze een paar snoepjes te boven die ze eerder samen met wat drugs zorgvuldig heeft weggestopt, waarna ze deze in haar mond stopt en Midas er uit gewoonte ook maar een aanbied. Hierbij volgt ze zijn blik naar een ander koppel verderop in de ruimte. Candy focust zich meestal maar op één ding tegelijkertijd — waardoor ze Marla noch Beau heeft gezien. Als ze echter ziet wat de twee aan het doen zijn, en dan voornamelijk Beau, verslikt ze zich bijna in een kleine, roze gummy.
      ‘—Of je gaat gewoon niet naar zijn kantoor toe, en dan staat er binnenkort een flesje uit jouw naam aan zijn kantoor. The party ain't sweet without some candy.’
Candy knippert de tranen uit haar ogen die zijn gevolgd op haar hoestsalvo, en laat zich ditmaal niet uit het veld slaan wanneer ze een glas champagne van een voorbijkomend dienblad grist. De serveerster in kwestie wil haar een standje geven — maar wanneer ze wordt ontmoet door de vurige blik van de rozeharige dame laat ze het er toch maar bij zitten. Binnen twee slokken is het glas echter leeg en kan Candy weer enigszins normaal ademhalen.
      ‘Ik sta bij je in het krijt, Midas.’
Ze geeft hem een schaapachtige glimlach die niet van plan is meer te zeggen over haar zojuist bijna stik—ervaring. Candy heeft het plotseling bloedheet, en niet op een goede manier, alhoewel ze weet dat het haar eigen verdomde schuld is geweest. Dit is het universum — die haar lachend verteld: I told you so.
      ‘Ik snak naar een beetje frisse lucht.’
Mompelt ze, terwijl haar ogen al rondgaan op zoek naar de dichtstbijzijnde uitgang.