En ik denk dus dat ik daar last van heb.
Ik heb overgeven altijd al smerig gevonden. Bij mezelf en bij anderen. Van het idee alleen al raak ik in paniek en begin ik te zweten. Ik heb echter nooit even gegoogeld op 'angst om over te geven', want niemand vind het natuurlijk prettig.
Het is nu 1:08, en ik lig nu minstens al een half uur wakker omdat ik het warm heb - met en zonder deken. En toen kwam er ineens een boer naar boven - no big deal natuurlijk, maar er kwam een zure smaak mee naar boven waardoor mijn hersenen gelijk dachten: je gaat zo kotsen.
En natuurlijk is dat niet zo, maar het blijft wel in je achterhoofd hangen. Gister (eigenlijk zaterdag dus) had ik een sinterklaasdinertje, en toen was een vriendin eigenlijk ziek, maar kwam toch langs om haar cadeau en gedicht te droppen. En dat was allemaal leuk, lief en aardig, totdat ze zei dat dat ze de hele ochtend had overgegeven. Omdat ik kort daarvoor een mini stukje rauwe kipgehaktbal (want iemand had die niet lang genoeg in de oven gedaan (wie doet z'n gehaktballen nou in de oven??)) op had, hielp dat al helemaal niet mee. En ja hoor, dan voel je een raar gevoel in je maag, krijg je het warm, en is het enige waar je aan kan denken: Ik voel me raar, dat is vast misselijkheid, waarom is het zo warm? Wat nou als ik moet overgeven? Dat kan ik echt niet maken hier. Oh nee. Oh nee. Oh nee.
Er is niks gebeurt natuurlijk, en ik heb wel een leuke avond gehad, maar het is gewoon zo stom dat het in je hoofd blijft hangen. Zo kan ik nog wel meerdere situaties opnoemen. Op Kingsland bijvoorbeeld, toen ik zo misselijk werd van de drukte dat ik bijna moest huilen, en toen ik na het festival dacht dat het over was, weer een vlaag over me heen kreeg op het station.
Of tijdens het uitgaan, of drinken in het algemeen. Dat ik mijn eigen drankgebruik heel erg in de gaten houd, en ervoor zorg dat ik de kans om over m'n nek te gaan koste wat kost vermijd (en als ik uiteindelijk draaierig word, legit bijna moet huilen en met het licht aan op de gang zit bij mijn vriend totdat ik te moe ben en met moeite ga slapen). Maar als anderen moeten overgeven kan ik er eigenlijk ook niet tegen, terwijl ik nog nooit iemand recht voor m'n neus heb zien kotsen...
Mijn vriend heeft er totaal geen last van. "Tijdens het ziek zijn is het gewoon kut want dan proef je alles, maar wanneer je dronken bent merk je er niks van en ben je er ook gelijk vanaf," zegt hij dan. En daar geeft mijn brein dan een grote error aan want waarom zou je in godsnaam vrijwillig kotsen?
Maar goed, ik heb er dus nog nooit iets achter gezocht, tot nu, om 1 uur 's nachts, omdat ik niet kan slapen doordat ik donderdag uit ben geweest en mijn slaapritme dus naar de klote is. Toen ik het googelde herkende ik me ook best wel in de symptomen die er stonden, al beheerst het niet echt mijn leven - het komt meer in vlagen. Ik weet ook bijna zeker dat als mijn kat nu naast me had gelegen (ik slaap sowieso beter/sneller met mijn kat in bed) dat ik dit hele verhaal niet had getypt.
En de grap is dus dat ik al minstens 6 jaar niet heb overgegeven.
Het is nu half 2, wat mij een prima bedtijd lijkt. Ik twijfel eigenlijk nog een beetje over de categorie lifestyle, want een kotsfobie vind ik maar een vervelende lifestyle, haha. Excuses voor eventuele taal/spelfouten, maar ik kan even geen motivatie vinden om het bericht nog eens door te lezen.
Zwerven er nog lotgenoten rond? Of denken jullie: als het moet, dan moet het.
There are poems inside of you that paper can't handle
