[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze raakte in paniek bij het zien van de blik van Fayr. Ze had nooit kunnen vertellen over Thor, over wat hij gedaan had. Ook niet vanwege het feit dat Fayr zo blij was dat ze terug was, dat ze het nooit had kunnen vertellen van die donkere periode. Ze had het uitgesteld, wist dat ze zelf een keer aan de beurt zou komen, maar had het zo lang mogelijk uitgesteld. Kon ze wel vertellen over Thor? Wat als alle anderen hetzelfde zouden denken als hem? Wat als ze niets waard was en het nu bevestigd kreeg? Wat als alle anderen deden alsof ze zich aanstelde? Ze voelde een hand op haar schouder, waar ze van schrok. Met een ruk keek ze om, recht in twee helderblauwe ogen die haar vriendelijk aankeken. En lag een lichte glimlach op zijn gezicht. "Je kunt het wel. Ze zullen gewoon luisteren, er gebeurt niets ergs. Je hoeft het niet te vertellen, maar dit is misschien je kans om het eindelijk achter je te laten." Vienna propte een kleine glimlach op haar gezicht, die niet oprecht voelde. Ze schoof op, kroop tegen Yrla zijn benen aan en pas toen ze die veilig in haar rug voelde, merkte ze dat ze er iets geruster op werd. Wat er nu ook gebeurde, Yrla was er altijd voor haar. Net als afgelopen twee jaar.
      "Ongeveer vier jaar geleden kreeg ik een relatie met een Rhino, Thor. In het begin was hij altijd heel lief voor me, verwende me als het kon. Ik was verliefd, zwaar verliefd. Ondanks het feit dat mijn beste vriendin de kriebels kreeg van de jongen en me waarschuwde voor wat hij kon doen." Ze gaf even een klein glimlachje naar Fayr. "Ik negeerde haar waarschuwingen, bleef gewoon omgaan met Thor. Ik heb zo'n anderhalf jaar verkering met hem gehad, een knipperlicht-relatie wel dan en de problemen bleven zich opstapelen. Hij... had er nogal een handje van om met andere meiden te flirten. Recht voor mijn neus." Ze durfde niet opzij te kijken, niet naar Fox. Dit was het gedeelte waarop ze hem vergeleken had met Thor, hij was precies zo. "Als ik hem daarop aansprak, dan schoof hij dat altijd af op mijn jaloezie. Maar ik had altijd het gevoel dat er iets niet klopte, dat er meer was dan hij liet zien. Op een dag..." Ze huiverde. Vienna wist dat ze steeds dichterbij de waarheid kwam, steeds dichter bij die ene scene. Maar ze was nu begonnen en ze voelde Yrla zijn hand bemoedigend op zijn schouder. "We waren hier, in mijn slaapkamer. Fayr en ik hadden ruzie over Thor. Ze had me gewezen op zijn fouten. Maar elke keer dat ik hem erop wees, wist hij het zo te draaien dat ik hem weer vergaf. Of dat ik de schuld op mezelf schoof." Vienna liet haar hoofd hangen op haar knieën, haar blik stond op oneindig, alsof ze weer terug was in het moment. "Thor liet me kiezen. Of hij eruit, of Fayr eruit. Natuurlijk koos ik voor mijn beste vriendin, ondanks het feit dat we ruzie over Thor hadden."

[ bericht aangepast op 3 sep 2020 - 18:18 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze huiverde nog steeds, maar nu ze het verhaal begonnen was, kwam de rest er ook direct uit. Alsof het een trein was die niet te stoppen meer was, zonder remmen afreed op de afgrond. Ze kon zichzelf niet stoppen. "Een dag later ging ik verhaal bij hem halen. En ik betrapte hem precies op waar ik bang voor was. Hij was met een ander bezig." Ze slikte de brok in haar keel even weg. "Op het moment dat ik weg probeerde te komen, botste ik in de gang tegen Zebediah op. Mijn bril viel van mijn neus erdoor en hij..." De tranen liepen inmiddels weer over haar wangen heen. De kamer leek op de achtergrond te verdwijnen, terwijl ze Zebediah zijn stem door haar hoofd hoorde schallen. "Hij zei dat ik terug moest gaan en dat - dat ik nog wel wat kon leren van Thor en zijn nieuwe liefje. Ik moest wel gehoorzamen. Ik moest wel kijken... T- terwijl hij gewoon zijn ding deed." Ze kreeg het er niet uit. Iedereen begreep vast wat ze met die zin bedoelde, ze hoefde niet de details te vertellen toch over hoe hij seks had met een ander. "Zodra hij klaar was, stuurde hij het andere meisje weg en greep die kans aan om me volledig de grond in te boren. Vertelde me dat ik niets waard ben, dat het allemaal mijn schuld was dat hij het buiten onze relatie zocht."
      Met dat ze het hardop zei, werd ze weer teruggetrokken in de herinnering. Ze hoorde de snijdende stem van Thor door haar hoofd heen. "Ik ben niets waard," fluisterde ze zachtjes zijn woorden na. "Vienna..." klonk er waarschuwend achter haar. De stem en het kneepje van Yrla in haar schouder brachten haar terug in het hier en nu. Ze schudde de gedachte van zich af, wist voor even de stem te verdrijven. "Achteraf bleek dat dit zijn manier van wraak nemen was geweest. Voor het feit dat ik mijn beste vriendin boven hem had gekozen. Ik weet nu dat het allemaal niet waar is wat hij zei, maar soms zit hij nog in mijn hoofd. En toen op dat moment geloofde ik hem. Onze relatie was zo dat ik hem in elk woord geloofde wat hij zei. Dat was het moment dat ik verdween, ik kon het niet aan anderen te zien. Ik was hun gezelschap niet waard," zei ze huiverend. Ze schudde haar hoofd, daar wilde ze niet in blijven hangen. "Ik weet niet wat er gebeurd is precies, ik kan het me allemaal niet herinneren. Ik weet alleen dat als Yrla er niet was geweest, dat ik... dat ik..." Ze kon de zin niet afmaken. Vienna liet haar hand langs Yrla zijn been naar beneden zakken en kneep er zachtjes in. "Vertel jij het maar. Ik begrijp nu dat het ook heftig voor jou moet zijn geweest." Ze keek hem niet aan, ze wist alleen dat hij er was, omdat ze hem voelde. Voor de rest was ze verzonken in paniek. Wat zouden de anderen nu van haar denken? Was ze echt een aansteller? Zou Fayr boos zijn, omdat ze dit verhaal niet eerder met haar had kunnen delen? Zou Fayr boos zijn dat dit de reden was dat ze twee weken weg was? "Weet je het zeker?" klonk het zachtjes achter haar. Vienna knikte alleen. Ze kon nu niet de helft van het verhaal vertellen. Het was niets of alles.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij was niet zeker of hij dit wel wilde vertellen. Het was altijd tussen hem en Vie geweest, altijd iets wat hij voor haar als geheim bewaard had. Maar nu hij toestemming had het te vertellen, wist hij niet zo goed wat hij moest doen. Stel dat ze alsnog boos op hem werd straks als ze dit over hem gedeeld had? Het kneepje in zijn been liet hem ietwat onzeker beginnen. Hij schraapte zijn keel.
      "Ik vond Vie pas na een week. Ik had Thor helemaal gek moeten maken, voor hij losliet wat er gebeurd was en waar ik haar kon vinden. Toen ik haar vond..." Verdomme, wat was dit lastig hard op te zeggen. Hij ging niet alles zeggen, dat kon hij niet. "Ze zag me niet eens staan en dan bedoel ik letterlijk. Het bleek dat ze door de situatie al een week lang niet geslapen had, waardoor ze last had gekregen van hallucinaties. Ze viel die beelden aan met haar gave, waardoor ze uiteindelijk in elkaar klapte. Totaal uitgeput. Ik heb haar op dat moment naar de ziekenzaal gebracht, waar ze nog een week nodig had om te herstellen. Vienna vroeg me op dat moment te zwijgen over het feit dat ze gewoon op de schoolcampus was. Zo dat deed ik... Het duurde een hele week voor mij om haar ervan te overtuigen om gewoon weer terug naar het Panthers house te komen. En nog eens drie maanden om erachter te komen wat nu precies gebeurd was." En nog veel langer om de woorden van Thor uit haar systeem te krijgen, om Vienna te laten geloven dat ze wel wat waard was, voor verschillende mensen om haar heen. Dat was ook de reden dat hij deze date-fase zo eng vond, het feit dat Vienna het weer wilde gaan proberen met een jongen. Terwijl haar ervaring met jongens zo slecht was.
      "Ik had het niet gekund zonder jou," hoorde hij zachtjes van het meisje voor hem. En die woorden raakten hem om een of andere manier diep. Natuurlijk was hij blij dat hij er voor Vienna had kunnen zijn, dat ze nog altijd hier naast hem zat. Maar van haar te horen dat ze hem zo waardeerde, raakte hem om een of andere manier. Ergens wilde hij zijn armen om het meisje heen slaan, maar had het gevoel dat hij misschien even moest wachten op de reactie van anderen. Hij was er altijd voor haar, dat wist zij ook. Nu moest ze zien dat er ook anderen waren.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox schrok van het verhaal. Thor kende hij wel. Die had altijd graag met ontbloot bovenlijf rondgelopen – maar dat was ook het enige geweest was Fox leuk aan hem had gevonden. Hij vond hem grof en al zijn emoties leken altijd erg overdreven. Toen ze over Zebediah begon, sloeg hij zijn ogen neer. Hij schaamde zich voor de gevoelens die hij voor de jongen had gehad. Bijna een jaar lang had hij van hem gehouden – terwijl hij zoiets vreselijks bij Vienna had gedaan. En bij zoveel anderen.
      Ze was voor Yrla gaan zitten en hij twijfelde wat hij moest doen. Hij wilde haar supporten, wilde haar laten merken dat ze een hartstikke leuke meid was. Ze zat alleen niet meer direct naast hem. Uiteindelijk schoof hij ietsje dichterbij, legde hij een hand op haar knie en gaf een kneepje terwijl hij even naar haar blik zocht, terwijl hij stilletjes naar Yrla luisterde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Oh, Vie..." Fayr kwam overeind en liep meteen naar haar vriendin toe. Fox zat er ook al naast en ze zat tegen Yrla aan, maar Fayr zakte toch naast haar neer en trok haar vastberaden in een stevige knuffel. "Dus daarom was je weg," fluisterde ze zachtjes. "Meisje toch, wat vreselijk." Ze wist niet heel goed wat ze nog meer kon zeggen, maar de knuffel zou de andere woorden invullen die ze er zelf niet voor had.
      Nog voordat ze doorhad dat het nog eens gebeurde, was daar die glinstering onder haar vingers weer en een hartslag later stroomde het al richting haar beste vriendin. Fayr wist nog altijd niet precies wat het deed, maar Fox had erna geglimlacht dus ze dacht wel dat het iets goeds was. Het kostte ook geen moeite, het ging gewoon vanzelf.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze wist niet zo goed wat ze met de hand van Fox moest. Ergens voelde hij verkeerd, aan de andere kant wilde ze niets liever dan de jongen naast haar in een knuffel trekken. Zwijgzaam luisterde ze naar hoe Yrla het verhaal afmaakte, maar ze hoorde hoe hij het feit wegliet dat ze zichzelf had willen straffen. En dat vond ze om een of andere reden totaal niet erg.
      Net op het moment dat Vienna had besloten dat ze Fox steun toch wel fijn vond, eindigde Yrla zijn verhaal. En werd ze plots in een knuffel getrokken. In eerste instantie dacht ze dat het de jongen met de krulletjes was, maar toen ze de stem van haar beste vriendin hoorde, brak ze volledig. Ze begroef haar neus in Fayr haar schouder. "Het spijt me dat ik het niet eerder kon vertellen. Je was zo blij toen ik terug was," zei ze zachtjes. "Ben je boos?"

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Alleen op die stomme- stomme- lijpkikker!" zei Fayr vastberaden en ze hield haar vriendin stevig vast. "Natuurlijk ben ik niet boos, Vi."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij voelde zijn eigen hart scheuren toen hij naar het verhaal van zijn zus luisterde, en bij het zien van het verdriet op haar gezicht. Zodra Yrla klaar was met zijn verhaal, had hij op haar af willen rennen. Haar in zijn armen willen nemen en haar willen vertellen dat zij voor hem alles was. Dat hij alles voor haar zou doen, dat ze tienduizenden zonnen waard was. Hij wilde zijn zus in zijn armen nemen en vertellen dat zonder haar zijn wereld maar koud zou zijn. Zij was zijn enige familielid wat hij nog over was, en hoewel hij niet van vechten hield, zou hij dat voor haar doen. Fayr was hem echter voor en Merrin liet de twee meiden even voor wat ze waren. Hij begreep het, dat Fayr voor haar net zo goed familie was.
      Hij voelde willekeurig een eigen traan over zijn wangen lopen. Adam naast hem gooide een arm om hem heen, en Merrin keek met een kleine glimlach naar zijn vriendje naast hem. Het voelde goed om Adam te hebben, om niet weer alleen te zijn. Hij had zijn zus en Adam. En Merrin wist dat ook voor Adam er alles aan zou doen om hem te beschermen. Hij was ook familie nu. Merrin wachtte tot de dames een beetje bedaard leken en kroop toen ook dichterbij. Vienna zag hem naderen en liet op dat moment Fayr pas los. Ietwat aarzelend stak hij zijn handen uit naar de zijkant, maar hij hoefde niet lang te wachten voor zijn zus in zijn armen kroop. Ze mocht dan vier jaar ouder zijn, op dit moment leek ze kleiner dan hij was. Hun knuffel was stevig, bijna heftig. En Merrin moest moeite doen om niet zelf te gaan huilen. Dit was wat hij al wilde sinds het moment dat Damon binnen was gekomen. Hij wilde van alles tegen haar zeggen, maar het kon niet. Niet hier...

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze grinnikte om het flauwe scheldwoord wat Fayr uitkraamde. Het was eigenlijk een verschrikkelijke opluchting om het nu eindelijk eens te kunnen delen, om het eindelijk eens aan nog iemand te kunnen vertellen en dan vooral aan Fayr. Nu Fayr naast haar zat, durfde ze eindelijk voor het eerst de kring rond te kijken. Overal op elk gezicht zag ze medelijden of een kleine glimlach liggen. Niemand keek oordelend, niemand keek boos, behalve dan misschien het stoïcijnse gezicht van Onyx. Maar hij was gewoon een lul, daar hechtte ze geen waarde aan. Haar blik bleef hangen bij haar broertje, die ook dichterbij was gekomen. Natuurlijk, haar broertje! Ze wist niet zo goed hoeveel ze voor Merrin betekende, maar ze wist en zag aan zijn gezicht dat hij er zou zijn. Een warme golf overspoelde haar en ze liet haar beste vriendin los om haar broertje te knuffelen. Merrin maakte van zijn hand een schelp om in haar oor te kunnen fluisteren, en dat niemand mee kon luisteren. "Ik hou van je, zus," zei hij zo zacht mogelijk. Die woorden lieten haar zachtjes in de lach schieten. Ze kon ze op dit moment niet terug zeggen, maar ze wist dat Merrin ook wist dat ze van hem hield. Toen ze hem losliet, had ze alweer een grote lach op haar gezicht staan. "Pfoe, dit lucht op," zei ze met een zucht.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam voelde de tranen in zijn ogen prikken bij het horen van Vienna’s verschrikkelijke verhaal. De gedachte dat iemand op zo’n manier wraak wilde nemen op iemand van wie hij hield of gehouden had… Hij vond het onvoorstelbaar. Uit het gesprek tussen de meiden maakte hij op dat Vienna het al die jaren voor haar beste vriendin geheim had gehouden. Had het haar erg in de weg gezeten? Ze voelde zich nu duidelijk opgelucht. Zijn eigen trauma had hij nog altijd voor zich gehouden. Niemand had vanavond veroordeling laten blijken, maar hij voelde de schaamte nog steeds overal in zijn lijf prikken. Hij slikte moeizaam, keek Merrin aan toen die weer naast hem kwam zitten. Die had ook dingen voor zich gehouden. Vorige week had hij nog gehuild toen hij had verteld hoe Onyx hem bedreigd had. Was hij nog steeds zo bang voor de jongen dat hij dat niet durfde te delen? Hij kende deze mensen veel beter dan Adam zelf. Kon hij ze echt vertrouwen? Hij dacht aan Yrla, die hem al walgelijk had gevonden omdat hij op een jongen verliefd was. Dat hij ook nog door een meisje verkracht was, maakte hem in zijn ogen vast nóg minder man. Maar toch… Toch verlangde hij ook naar een beetje heling dat anderen gevonden leken te hebben.
      ‘Denk je uhm, denk je dat ik het moet vertellen?’ fluisterde hij tegen Merrin. ‘Over – over zaterdagnacht?’

[ bericht aangepast op 16 juni 2020 - 17:19 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had de vraag niet verwacht, keek Adam bijna verrast aan. Daarna liet hij een glimlach op zijn gezicht komen. "Doe wat voor jou goed voelt, Adam. Ik kan best begrijpen als je dat niet met mensen wil delen, het is heel moeilijk." Hij keek even om zich heen en aarzelde. "Je hebt nu wel de ruimt ervoor om het delen," zei hij zachtjes."Niemand zal je veroordelen en wie weet, je zag het bij Vien. Misschien lucht het wel heel erg op het te delen."

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam aarzelde. Natuurlijk lag de beslissing bij hem, maar juist op dit moment verlangde hij ernaar dat iemand hem kon vertellen wat hij moest doen. Schichtig keek hij rond. Daarna schraapte hij zijn keel, vouwde nerveus zijn handen in elkaar. ‘
      ‘Ik eh, ik wil nog wel iets zeggen.’ Hij beet op zijn lip. ‘Maar… Maar ik weet niet of het me lukt.’
      Zijn blik gleed opzij naar Jester en Onyx. Jester gaf hem een aanmoedigend knikje, Onyx’ kaak verstrakte daarentegen.
      ‘Ik zou er maar heel goed over nadenken voordat je besluit of je dit wilt delen of niet. Zal ik je eens vertellen hoe dat bij mij is afgelopen?’
      Adam aarzelde. Er flakkerde iets donkers in Onyx’ ogen. Tot nu toe had de jongen helemaal niets gezegd. Ging dit over Maaya? Over het meisje dat hem verraden had, dat ooit zijn beste vriendin was? Hij begreep dat de jongen vertrouwensissues had. Blijkbaar moedigde dit hem toch aan om daar iets over te vertellen en dus gaf hij de jongen een knikje.
      ‘Vertel maar,’ zei hij zacht. Hij kon daarna nog zijn verhaal doen, hij had het gevoel dat er maar een ademtocht voor nodig was voor Onyx weer dichtsloeg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Om te zeggen dat het hem verraste dat Onyx iets met de groep wilde delen, was nog zwak uitgedrukt. Waarschijnlijk was hij niet de enige. Grote Boze Onyx die mee ging doen aan het kneuterige laten-we-over-al-onze-problemen-praten clubje was wel het nieuwe wereldwonder. Zachtjes legde Jester een hand op de knie van zijn vriend en glimlachte naar hem. Wat de jongen ook wilde vertellen over Maaya, makkelijk zou het niet zijn. Maar Onyx kon op hem steunen. Dan kwamen ze er wel doorheen.

[ bericht aangepast op 16 juni 2020 - 20:27 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Aanvankelijk was Onyx niet van plan geweest om ook maar iets aan iemand te vertellen. Hij vond het maar een onzinnig gebeuren, het was haast een open uitnodiging om een dolk in je rug te laten werpen. Vroeg of laat, tijdens een ruzie of wat dan ook, kregen ze dat wat ze nu in vertrouwen verteld hadden in hun gezicht terug gesmeten .
      Hij snapte dat Adam eraan mee wilde doen. Die jongen was hier amper een maand, hij wilde erbij horen, zelfs al had hij zijn naam nog niet. Het was zijn eigen keuze om dat te doen, maar Onyx wilde hem toch op het gevaar ervan wijzen. Tenslotte was hij tot tweemaal toe bedrogen uitgekomen.
      ‘Ik weet dat jullie me allemaal een rare vinden. Een creep, een asociale lul, whatever. Ben ik ook. Iemand die het liefst alleen is. Maar zo wás ik niet altijd. Ooit had ik vriendin met wie ik zo hecht was dat ze een deel van mezelf was.’ Letterlijk. Hij dacht aan het litteken op zijn handpalm. ‘Ik kon alles aan haar kwijt, ik vertrouwde haar met mijn leven. Wij twee tegen de wereld – zo voelde het.’ Hij klemde zijn kiezen op elkaar. Jester had zijn hand op zijn knie gelegd, maar dat liet zijn woede alleen maar aanzwellen. ‘Op een dag kwamen er afdelingen. Ik werd een Panther. Zij een Rhino. Ja – voor de trage onder jullie. Ik heb het over Maaya. Van de ene op de andere dag was het voorbij. Vond ze vrienden zwaktes, moest ze me niet meer en slingerde ze de meest walgelijke roddels de wereld in. Dus ja – Maaya, mijn beste vriendin, degene die ik onvoorwaardelijk vertrouwde, verraadde me en we werden aartsvijanden. We maakten elkaar kapot met hallucinaties en nachtmerries, wat ze in de arena luid en duidelijk heeft verkondigd tegenover de hele school. Geen greintje spijt. Ik hoefde geen vriendschap meer. Maar toen kwam Jester.’
      Jester keek op, een kleine glimlach om zijn lippen. Onyx kromde zijn vingers bij het zien van de emoties op zijn zicht. De volgende woorden zag hij niet aankomen – maar hij voelde geen stille triomf, er krulde geen tevreden grijns om zijn lippen. Het voelde eerder alsof er net een bus over hem heen gereden was, die zich nu omdraaide en opnieuw op hem af denderde. ‘Ik zei tegen Jester dat ik niemand meer vertrouwde, dat ik bang was opnieuw verraden te worden. Hij overtuigde me ervan dat hij dat nooit zou doen.’ Hij keek nu recht in zijn ogen, zag iets in zijn blik veranderen. Angst, leek het wel. ‘Hij haalde me over om mijn hart te luchten, om alles wat ik al jaren opkropte aan hem op te biechten. Ik deed het. Ik vertrouwde hem. En toen, twee dagen nadat ik alles gaf, smeet hij het terug in mijn gezicht. Wilde hij geen vrienden meer zijn, liet hij me net zo hard vallen als Maaya had gedaan.’ Hij voelde zijn ogen branden. Naarstig probeerde hij het verdriet weg te duwen, hij liet de woede het opvullen. ‘Dus hier komt mijn biecht, Jester.’ Hij greep de jongen bij zijn kin zodat hij niet kon wegkijken. ‘Ik haat je. Ik haat je zo fucking erg. En je bent een fucking mongool als je denkt dat iets van vanavond echt was. Zó voelt het, als iemand met je aan het spelen is. Ik vertrouw je nooit meer en denk maar niet dat je mij ooit nog kan vertrouwen.’ Hij trok zijn hand terug, had niet zo veel zin om nu door Fire geroosterd te worden omdat hij zijn woede onvoldoende onder controle kon houden. ‘Ik maak je kapot, hoor je. Ik haat je verdomme nog meer dan ik Maaya haat, denk maar niet dat ik je ooit nog met een gerust hart laat slapen. Als je ooit nog aankomt met je ge-sorry en ik-laat-je-nooit-alleen-liedjes stouw ik een mes in je borst en ik rijt je open als een fucking vis.’
      Vol haat staarde hij Jester aan. Kom op. Lach maar. Roep maar dat het altijd een spelletje voor je was. Dat je voor mij zo tien andere vrienden hebt. Het kan me allemaal geen moer meer schelen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij overtuigde me ervan dat hij dat nooit zou doen.
      Dat was het zinnetje waar het mee begon. Het onzekere gevoel in zijn maag, de twijfel die langzaam om zich heen begon te grijpen. Als het moment waarop je je kleine teen tegen de drempel van de deur stoor en je nog niet weet wat voor een absolute fucking shitzooi de rest van de dag gaat worden, maar dat was absoluut het begin.
      Overtuigen?
      Dat- dat klonk net alsof hij het met zijn gave gedaan had. Onyx keek hem aan alsof hij zijn verwarring merkte, maar zijn blik was donker en hard als staal. En zonder dat Jester echt begreep waarom, flakkerde er ineens een sprankje angst op. Angst voor de volgende woorden die Onyx uit zou spreken. Want iets diep van binnen waarschuwde hem met alle rode vlaggen en alarmlichten die het maar vinden kon, dat hij wat hierna kwam niet wilde horen.
      Toch bleef hij zitten.
      Grote. Grote fout.
      Onyx' woorden drongen als gif door zijn huid en verankerden zich in zijn hoofd. Onbewust kromp Jester een stukje in elkaar en hij sloeg zijn blik nu neer. Het deed pijn, dit verhaal van zijn vriend, zeker nu ze het al hadden bijgelegd. Maar dit was waar hij doorheen gegaan was en als alle anderen hun verhalen konden delen, moest die ruimte er ook voor Onyx zijn. Ondanks dat- dat Jester er gewoon naast zat. Dit was openheid. Teambuilding ofzo. Hij moest dit even verdragen, hij kwam er wel doorheen. Ze hadden het per slot van rekening al bijgelegd.
      Toch?
      Ze hadden toch-
      Iemand greep hem hardhandig bij zijn kin en dwong hem op te kijken. Jester viel haast naar achteren bij de plotselinge beweging en ving zich met zijn linkerhand op, de rechter in een reflex tussen hem en Onyx in geheven. De blik van zijn vriend was vervuld met zoveel haat en afkeer dat Jester geen vin meer kon verroeren. Hij staarde recht in Onyx' ijsblauwe ogen, zijn hand nog altijd zwevend tussen hen in, terwijl de jongen voor wie Jester zich een weg door de hel heen en weer terug zou vechten, met grof geweld Jesters hart uit zijn borst trok.
      En het in duizend stukjes brak.
      Ik haat je.
      Maar-
      Ik haat je zo fucking erg.
      Maar je zei-
      En je bent een fucking mongool als je denkt dat iets van vanavond echt was.
      We hadden het toch-
      Zó voelt het, als iemand met je aan het spelen is.
      Jester kon geen adem meer halen. Kon niet meer denken, zich niet bewegen, niet eens beginnen aan iets wat op een woord leek. Het was alsof Onyx' blik hem in ijs had veranderd en zelfs nadat zijn vriend hem had losgelaten, kon Jester alleen maar staren. Hij wist niet eens wat hij voelde. Er was alleen een gat waar zijn hart had gezeten en verder alleen maar pijn.
      Onyx... hij had er niets van gemeend. Van net. Van het dansen, het praten, het zoenen, het zitten op de trap, van de video, het samen op de bank- De beelden flitsten aan zijn ogen voorbij, sneller en sneller en constant opnieuw. Onyx had er niets van gemeend. Alleen- alleen maar een spel gespeeld. Om hem pijn te doen. Exprés. Zoals- zoals hij bij Mááya gedaan had.
      Ik maak je kapot.
      Er rolde een traan over zijn wang. Ontsnapt aan de barrières van zijn eigen wil en aan het ijs van Onyx. Daarna nog een. En nog een. Ze tegenhouden was als vechten tegen de wind of proberen adem te halen onder water. Onmogelijk en iets wat hem nog verder zou breken dan hij nu al was.
      Als je ooit nog aankomt met je ge-sorry en ik-laat-je-nooit-alleen-liedjes stouw ik een mes in je borst en ik rijt je open als een fucking vis.
      Maar ik hou van je-
      Als je ooit nog aankomt met je ge-sorry en ik-laat-je-nooit-alleen-liedjes stouw ik een mes in je borst.
      Als-alsjeblieft, Onyx-
      Als je ooit nog aankomt met je ge-sorry.
     
      Als je ooit nog...
     
      Er klonk een piep in zijn oren. Eerst zacht en toen harder. En harder. En harder. Tot hij helemaal niets meer hoorde. Zijn longen brandden naar lucht en de tranen in zijn ogen veranderden alles in een waas van kleuren en grijs. Hij zag alle andere Panthers niet meer. De Lions. Alleen die blik van Onyx nog. De immense haat. Jesters onderlip begon te trillen en het laatste stukje dat hem nog bij elkaar hield, brak met geweld in tweeën.
      Hij wist niet meer hoe, maar opeens stond hij overeind.
      Een seconde later had hij zich omgedraaid.
      En de volgende stormde hij de kamer uit.
      Wég, weg, weg.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.