[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Uiteindelijk had Fire besloten om te blijven en om zijn afdeling op een ander moment bij elkaar te rapen. Fayr was de doorslaggevende factor geweest. Fox’ verhaal had haar iets geleerd over de jongen die ze leuk vond en dat had hem de hoop gegeven dat er nog meer dingen waren die ze van elkaar konden leren. Er gebeurde mooie dingen. Dingen werden opgehelderd over Dezi en doordat hij zo zijn vragen over Yrla’s loyaliteit had gehad, werd hij er wel in bevestigd dat hij nu inderdaad het juiste pad wilde bewandelen. Hij kon wel tussen de regels doorlezen; het was Zebediah geweest die gewild had dat de nieuwe knul zo erg gepest werd en hoewel Yrla in eerste instantie zijn wil had uitgevoerd, had hij zich er nu toch tegen verzet. En dat vond hij veelbelovend – en gewaagd. Wel begon hij zich weer af te vragen of Zebediah ook iemand binnen de Lions had benaderd. Het was nu wel duidelijk wie hun zwakke schakel was – en de Rhino’s wisten dat nu ook. Romeo wist dat ook. Als Tony hun House één keer verraden had, waarom zou hij het dan niet nog een keer doen? Hij beet op de binnenkant van zijn wang, daarna schoof hij het voor zich uit. Morgen. Morgen moest hij bedenken wat hij hiermee aan moest. Misschien dat Jester hem hiermee kon helpen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Tegenover hem grijnsde Merrin. "Een voor allen, allen voor één," merkte de jongen op en hij hief zijn glas. Jester grinnikte en knikte hem even toe. Dit jaar hadden ze elkaar, inderdaad. Daarvoor was Merrin alleen geweest en had een hele hoop moeten doorstaan om op dit punt uit te komen en dat kwam door hem.
      Jester haalde een hand door zijn haar en slaakte een zucht. "Precies. Teammentaliteit, is dat. De vraag is hoever je dat moet doortrekken en wanneer je het niet meer kan gebruiken als excuus voor wat je doet." Jester wist er een wrang glimlachje uit te persen en staarde naar zijn handen.
      "Uiteindelijk is het onder andere mijn schuld dat we hier nu met zijn allen zitten. Dit moment is goed, weetje. Maar het had ook anders kunnen aflopen. Dit was wraak voor iets wat ik gedaan heb. Waar ik bij heb geholpen." Jester was zich maar al te goed bewust van alle blikken die nu op hem rustten. Opkijken had hij niet echt in zich. "Een paar dagen geleden zei Fox tegen me dat hij mijn gave creepier vond dan gedacht. Dat ik leraren op de tafel kon laten dansen, maar ze ook van het schooldak af kon laten springen. En bij mezelf dacht ik meteen dat ik dat nooit zou doen en ik zei dat ik mijn gave veel liever gebruikte om drankvoorraden leeg te roven." Hij haalde zijn schouders op. "Dat laatste is waar. Veel leuker. Maar over dat andere begin ik te twijfelen."
      Wauw, Jes. Dat is nog eens een manier om dit bondgenootschap echt eens goed te verstevigen. Nu denkt iedereen dat je niet alleen een verkrachter bent, maar in je vrije tijd ook nog eens na denkt over het worden van moordenaar. Lekker gedaan, gozer.
      Hij negeerde het valse stemmetje in zijn hoofd en ging koppig verder. "Het punt is namelijk- ik heb de naamlozen jaren lopen treiteren. Alle soorten rottigheid, ook bij mijn eigen afdelingsgenoten. Maar toch had ik al die tijd een soort... morele code ofzo. Grenzen die ik niet overging omdat ik het niet vond kunnen. Ethisch niet verantwoord, al die shit." Jester speelde met zijn vingers. "Toen kwam Tony en ik ben zo ver over die grens heen gegaan dat ik hem niet eens meer in de verte kon zien."
      "Dat... doet dingen met m'n hoofd. Want als ik daartoe bereid was... wat zou ik dan nog meer doen onder het mom van zuivere motieven? Voor die teammentaliteit? Stel dat een of andere klootzak op het dak van de school staat en dreigt een van jullie te vermoorden. En ik weet dat de klootzak in kwestie het echt zou doen ook. Ik wéét dat het niet genoeg is om het pistool simpelweg uit zijn hand te praten, want dan gooit hij jullie alsnog over de rand en zijn jullie dood. Stel nou, dat de enige optie is om hém van het dak te laten wandelen. Zou ik dat doen? Of- of niet? Het is een weloverwogen keuze, moet je weten. Geen impulsieve, spur-of-the-moment beslissing. Ik weet wat ik doe. Maar is het goed, of niet?" Jester had zijn blik weer laten zakken. "Ik weet het niet en ik word er verdomme gek van."
      Een klootzak zoals Zebediah, bijvoorbeeld.
      Het was niet zijn bedoeling geweest om die bij het verhaal te halen, maar het voorbeeld kwam zomaar in hem op. Jester haalde een hand door zijn haren en trok zijn knieën op. "In hoeverre kan je door je motieven nog goedpraten wat je doet?" Hij haalde zijn schouders op en het bleef even stil. "Ik weet dat we fout zaten bij Tony. Op het moment dat het gebeurde al. We wilden onze meiden beschermen en de jongens straffen en we gingen te ver.
      Maar was het ook verkeerd om ze te willen straffen? Gewoon een reprimande zou het klusje echt niet geklaard hebben. En ik ben Zebediah niet. Ik kan mensen niet in de ogen kijken ze vertellen iets niet te doen en ze halen het zich nooit meer in hun hoofd. Zo werkt mijn gave niet- ik heb geen garantie voor op de lange termijn.
      "Maargoed, onze actie dus ook niet. Want in plaats van dat onze meiden veilig waren, zijn er nu twee hele afdelingen de dupe geworden, hen incluis. De cirkel van geweld gaat maar verder. Zo beginnen bloedvetes, weet je. Verdienen wij nu hier weer wraak voor? Tony ging te ver, maar wij gingen bij Tony te ver. Die jongen voelt zich onveilig, onbegrepen en ongelukkig, natuurlijk haalt hij uit. Maakt dat het vervolgens oké? Of niet?"
      Jester zuchtte. "Ik vind het moeilijk en daardoor schiet ik jullie tekort. Ik ben ermee bezig, maar zoals jullie wel doorhebben is het allemaal niet zo zwart-wit. Dit hier vanavond, komt onder andere door mij. Het spijt me dat jullie dit moesten doorstaan. Dat verdienden jullie niet." Hij keek de groep rond en zijn blik bleef hangen bij Adam.
      "En als we het dan toch hebben over tekortschieten en fouten maken... volgens mij is Damon het met me eens dat ik nog wat excuses heb aan te bieden." Jester haalde even diep adem en keek de laatst overgebleven naamloze van de Panther recht aan. "Het spijt me, Adam, dat ik niet op tijd was om Dezi tegen te kunnen houden, maandag. Dat ik niet genoeg opgelet heb om te zien in welk gevaar je verkeerde, daarvoor al. Dat ik niet wist waar je mee kampte. Dat had ik moeten zien," zei hij zacht. "Het spijt me, Merrin," ging hij verder, "dat ik je een jaar lang het leven zuur heb gemaakt. Ik had je veel eerder moeten helpen met je gave." Hij slikte en wendde zich tot de blonde jongen aan de overkant van de cirkel. "Het spijt me, Yrla, dat ik niet meer de vriend kan zijn die jij nodig hebt."
      Toen keek hij als laatste opzij naar zijn vriend, van wie hij zo zielsveel hield en wie hij zo gekwetst had. "En het spijt me, Onyx. Dat ik zo stom was om iets kapot te maken wat ik niet wilde verliezen."

[ bericht aangepast op 15 juni 2020 - 0:59 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Maar toch had ik al die tijd een soort... morele code ofzo. Grenzen die ik niet overging omdat ik het niet vond kunnen. Ethisch niet verantwoord, al die shit. Toen kwam Tony en ik ben zo ver over die grens heen gegaan dat ik hem niet eens meer in de verte kon zien.
      Toen kwam Tony, zei ie.
      Wat ie bedoelde, was: toen kwam Onyx.
      Onyx wist maar al te goed dat híj de reden was dat Jester zijn grenzen overschreed. Zoals Jester het beste in hem naar boven haalde, haalde Onyx het slechtste in Jester naar boven. Zo zag Jester het tenminste. Onyx stond nog steeds achter zijn daden.
      Dezi, Tony… Ze hadden het verdiend.
      Jester kwam dan wel elke keer met het feit dat hij bíj zulke dingen wilde zijn, maar daardoor dwong hij zichzelf zijn eigen grenzen over te gaan óf drong hij anderen zijn morele grenzen op.
      Eens te meer werd het hem duidelijk dat het nooit gewerkt zou hebben. Jester en hij. Jester zei dan wel dat ze elkaar aanvulden maar dat was niet zo. Niet als Jester nooit achter zijn besluiten stond. Niet écht.
      Zag hij dat zelf dan echt niet in?
      Jester was slim. Had hier veel over gepiekerd, blijkbaar. Duwde hem voor zijn gevoel wéér in zijn gezicht dat alleen zijn eigen moralen acceptabel waren en dat Onyx niet écht een andere mening mocht hebben.
      Toen hij aan verscheidene mensen zijn excuses begon aan te bieden, kostte het hem moeite om niet met zijn ogen te rollen. Hij was echt een heilig boontje aan het worden en iedereen moest het maar aanhoren, álle fouten die hij zogenaamd gemaakt had en hoe hij daarvoor uit durfde te komen. Goh wat was dat knap van hem. Echt de perfecte leider, die z'n fouten durfde toe te geven en zich openlijk excuseerde.
      ‘Je geeft jezelf veel te veel credit man,’ bromde hij. ‘Dat het licht uitging, dát is onze schuld. Dat er een fucking Rhino naar binnen kwam heeft niets met ons te maken. Dat komt door het feit dat we in een fucking zuivering zitten en zij hun tegenstanders zo veel mogelijk willen verzwakken. Ook zonder Tony z’n gejank hadden ze dit gedaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Hij wilde wraak, man. De Rhino's waren alleen de manier om dat te bereiken." Jester hield even Onyx' blik vast. "We zaten fout met Tony, net als met Dezi," mompelde hij zachtjes.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Dat is jouw mening,' snoof Onyx. Hij begon steeds meer te wensen dat hij die dingen alleen had gedaan. Hij had een paar stomme fouten gemaakt de afgelopen weken, door Jester erin mee te nemen, maar hij zou voorkomen dat dat weer gebeurde. Vanaf nu was hij weer iemand die alleen opereerde, zodat niemand anders zich voor zijn keuzes hoefde te verantwoorden of er spijt van hoefde te hebben. Hij wist niet waarom Jester zo graag de zondebok wilde zijn, want hij wist dondersgoed dat Damon anders wel op een ander moment het House was binnengestapt en alle goede herinneringen uit hen had gezogen. En het zou nog wel een paar keer gebeuren. Zeker met Jesters vredelievendheid.

[ bericht aangepast op 15 juni 2020 - 11:56 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze merkte dat ze onbewust knikte bij het verhaal van Jester. Het was ergens fijn te horen dat hij het lastig vond om leider te zijn, dat hij soms het gevoel had dat hij te kort schoot. Onbewust merkte Fersephone dat ze meer respect voor Jester had gekregen, dat ze dit wel aan hem kon waarderen. Hij was in ieder geval niet een leider die zijn wil aan de anderen oplegde, die gewoon zijn eigen zin doordreef, althans die hoogte kreeg ze niet van hem. Het was echter wel de tweede keer (blijkbaar) dat het stel de oorzaak was van het feit dat de Rhinos hun house hadden aangevallen, en dat moest toch echt veranderen. Net als het feit dat Onyx en Jester met elkaar aan het kibbelen waren alsof ze een getrouwd stel waren. En voor het eerst was ze bereid om zich ook echt in te zetten voor iets, om zich in te zetten voor een team of leider waar ze wel oké mee was.
      "Weet je wat jouw probleem is, Jester? Je praat over Team effort, maar ik heb nog altijd het gevoel dat je alles alleen probeert," zei ze heel eerlijk. Ze keek even naar de jongen ernaast. "En zo te horen mag je vriendje af en toe meespelen. Wat een eer..." Ze haalde haar schouders op. Misschien was het niet aan haar om dit te zeggen, maar nu ze moeite moest doen om deel uit te maken van een team, moest ze ook maar eens een zegje doen. "Nu ben ik ook weer niet een ster in team-mentaliteit. Maar mij heb je niets gevraagd bijvoorbeeld. Als jij op het dak staat met die schutter, dan sloop ik hem gewoon. Dat zie ik nu als mijn taak in dit team, aangezien ik de gevaarlijke gave heb. En ik heb daar absoluut geen problemen mee, als het voor de goede zaak is. Dan ga ik die grens maar over als ik anderen daarmee bescherm." Ze knikte even naar de jongen naast hem. "Ik geloof dat hij daar ook geen problemen mee heeft."
      Fersephone keek even de kring rond, ze voelde zich een beetje ongemakkelijk onder haar eigen standpunt. Aangezien het iets was wat ze net ontdekt had en ze nog niet zeker wist of ze daar wel deel uit van wilde maken. "Als je een feestje wil vieren, ga je naar Vie. Als iemand hulp nodig heb, kom je bij Fayr. Heb je hersens nodig ga je naar 8175 of Merrin. Als je wilt weten hoe iets uitpakt, kom je waarschijnlijk bij Nenya terecht. En als je een idioot nodig hebt die alles weer verpest in onze groep, dan ga je naar Yrla," zei ze tevreden. Ze zag de blonde jongen haar aankijken, de irritatie op zijn gezicht. "Je wordt bedankt, Phone," bromde hij zachtjes. Fersephone voelde een grijns op haar gezicht zakken, om een of andere reden helemaal in haar nopjes. "Je weet wie het zegt, Yr," zei ze met een knipoog. De blonde jongen schudde zijn hoofd, maar had toch een grijns op zijn gezicht staan.
      Als laatste keek ze naar Jester. "Wij hebben jou gekozen als leider. Maar dat betekent dat jij ons moet sturen. Het is niet dat we zelf niets kunnen, maar het is jouw taak de bigger picture te zien, of wat dan ook. We hebben allemaal onze sterke kant, maak daar gebruik van. Je hoeft niet alles alleen te doen, en dan voelen wij ons ook nog eens nuttig. Win-win toch?"

[ bericht aangepast op 15 juni 2020 - 16:36 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Een teamplayer ben je niet in je eentje, wil je soms zeggen?" Jester grinnikte en knikte. "Goed advies. Het komt me bekend voor, zelfs." Hij keek opzij naar Fire en zijn lippen krulden om in een kleine glimlach. Hij was het niet vergeten, hun gesprek in de Arena. Het waren ware woorden en ze waren hem ook niet voor niets bijgebleven. Toen had hij ze alleen op Onyx betrokken, maar Fersephone had gelijk. Hij had hier een heel team dat hij kon sturen. Mensen met wie hij kon overleggen.
      If I was You-Know-Who, I'd want you to feel cut off from everyone else. Because if it's just you alone, you're not as much of a threat.
      Met dank aan Luna Lovegood. En dat van Fersephone.
      "Wijze woorden, Phone." Jester knikte en keek naar het meisje op terwijl hij zich weer ontspande en in kleermakerszit ging zitten. "Hoewel ik — in alle eerlijkheid — Vienna en Yrla wel iets meer vaardigheden toebedeel dan feestjes organiseren en dingen verpesten..." Jester schudde toch zachtjes grinnikend zijn hoofd, "maak je een goed punt."
      Uiteindelijk hielp het niet met het scenario van de klootzak op het dak. Als hij Fersephone (of zelfs Onyx) toestond om de klootzak in kwestie te vermoorden, ging hij net zo goed die grens over. Alleen deed hij het die keer niet zelf en liet hij een ander het vuile werk opknappen. Als hij de Panthers inderdaad veilig op het goede pad wilde houden, zou dat kunstig manoeuvreren worden.
      "Misschien stelt het je gerust om te horen dat ik inderdaad niet alles alleen oppak," zei hij met een klein lachje. "Ik wist bijvoorbeeld al van de eerste opdracht voor die begon, inderdaad door Nenya. Die maandagavond zijn Fire, Fox en ik de Arena gaan verkennen. Fox en Vie hadden die gevonden." Hij haalde even zijn schouders op. "Van de twee extra rondes wisten we dan weer niet, maargoed. Het is een begin." Hij knipoogde. "Ik zal die win-wins in de gaten houden."

[ bericht aangepast op 15 juni 2020 - 18:15 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Wat leiderschap betreft heb ik ook nog wel wat te leren,’ zei Fire en hij wierp een blik op zijn afdelingsgenoten. ‘Ik heb überhaupt niemands mening gevraagd over een bondgenootschap met de Panthers. Ik zag daar de meest veelbelovende gaven en dacht wel dat we eventuele voorgeschiedenis wel naast ons neer zouden kunnen leggen. Maar goed – ik had dan ook niet verwacht dat we écht tot een bondgenootschap zouden komen, laat staan dat we hier zo bij elkaar zouden zitten. Ik dacht eerder aan een staakt-het-vuren zo lang als het duurt. Niet dat ik hier vrienden zou kunnen vinden.’ Zijn blik schoot even van Fersephone naar Jester en hij glimlachte. ‘En hoewel ik unaniem tot leider was verkozen, heb ook ik nog een hoop te leren en is het mooi te zien hoe jullie dat doen,’ zei hij met een blik op de Panthers. Daarna keek hij zijn eigen afdelingsgenoten weer aan. ‘Ik zal ook proberen om jullie er meer bij te betrekken. Zeker nu de helft van ons House er niet is, hebben we elkaar nodig. Toen we hiermee begonnen overwoog ik om weg te gaan, omdat het niet goed voelde om hier te zitten terwijl de helft van mijn mensen kwaad is. Toch ben ik blij dat ik gebleven ben. Dat we dingen met elkaar kunnen delen, kunnen ontdekken dat er in ons allemaal een pijn zit en dat we van elkaars fouten kunnen leren.’ Hij dacht even na, vroeg zich af of er een les was die hij zelf zou kunnen delen. Hij dacht aan zijn donkerste herinneringen. Fox had net zijn verhaal al gedaan over Zebediah, dat wilde hij niet weer aanhalen. Dat hij de jongen voor een zelfmoord had behoed, was ook niet aan hem om te delen. Hij dacht aan zijn oudste herinnering – zijn mislukte ontsnappingspoging. En aan het plan om het weer te doen. Misschien was het toch goed om te weten. Zodat ze – als de kans zich voordeed om te ontsnappen – wel wisten wat de consequenties in het verleden waren geweest. Alleen dan konden ze eerlijk voor zichzelf besluiten of ze zich bij Fersephone en hem zouden willen aansluiten of niet.
      Hij schraapte zijn keel. ‘Laat ik ook maar meteen mijn verhaal vertellen.’ Hij keek opzij, naar de oudste Panther. ‘Alleen Onyx zat toen op school en zal het zich waarschijnlijk nog herinneren.’ Hij richtte zich weer tot de anderen. ‘Toen wij net op school zaten, was het hier heel anders. Net een strafkamp, met bewakers en toezicht op alles wat je deed. Samen met vier vrienden planden we een ontsnapping. We kwamen een heel eind – via een deel van het terrein dat nu niet meer open is. We raakten voorbij de buitenmuren, daar werden we echter met schoten achteruit gedwongen.’ Hij slikte even. Het was makkelijker geweest om het toen aan Fersephone te vertellen. Nu spookten de gezichten van zijn vrienden voor zijn ogen. ‘Drie van mijn vrienden werden toen publiekelijk geëxecuteerd. Samen met een vriend – die een jaar later alsnog verdween – mocht ik blijven. Een levende waarschuwing, als het ware.’ Hij liet zijn blik naar de jongste jongens en meiden glijden. ‘Hun methodes en tactieken mogen dan veranderd zijn, maar denk nooit dat het schoolbestuur je als meer ziet dan een experiment. Dat is een harde, pijnlijke waarheid. Maar ergens je vertrouwen op stellen en bedrogen uitkomen, doet alleen maar meer pijn. We hebben alleen elkaar.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx dacht om overduidelijke redenen niet graag terug aan zijn eerste jaren hier op school. Daar kwam nog bij dat hij niet zo goed wist welke herinneringen echt waren en welke niet. Zweepslagen, executies, al dat soort dingen… Na verloop van tijd had hij het afgedaan als gekloot met zijn hoofd. Nu zag hij in dat het geen hallucinaties waren geweest. Even schoten zijn ogen naar Jester. Die jongen wist nog altijd niet dat zijn ouders tot ditzelfde bestuur hoorden die geen moer om hem gaven. Eigenlijk hoopte hij dat hij het nooit te we-
      Wat de fuck boeit het jou, Onyx? Jullie zijn geen vrienden meer. Waarom zou je je in vredesnaam druk maken om wat hij van z’n pappie vindt als hij jou net zo makkelijk laat stikken als zijn pa hem heeft laten stikken?
      Zijn kaak verstrakte bij die gedachte. Stug staarde hij naar de grond.
      Hij had wel genoeg van deze avond. Hoe eerder het voorbij was, hoe beter.
      Dan kon hij Jester vertellen wat hij echt van hem vond en hoefde hij niet langer toneel te spelen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Shit man," zei Jester zacht. "Wat een stel hufters zijn het ook." Meer wist hij er niet echt van te maken. Hoe drukte je zoiets uit? Een publiekelijke executie, dan was je toch ook volledig gestoord? Wat voor geschifte mensen zaten er eigenlijk in dit bestuur? Ondertussen waren die strafkamp-vibes dan wel verdwenen, maar je wist wel beter dan de regels écht te breken. Dan kreeg je zulke shit zoals de Zuivering. Wat eigenlijk ook alleen maar een excuus was voor het opdoeken van de zwakste afdeling.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam schrok nogal door Fires woorden. Al sinds hij hier was had hij het moeilijk gevonden om de rol van het bestuur te begrijpen, maar dat er jongeren geëxecuteerd waren… Hij proefde gal in zijn mond. Even viel er een stilte. Toen nam Emil het woord, die vertelde dat hij eens bijna verdronken was in het meer, toen hij daar samen met een vriendin – Tuuli – in ging zwemmen. Het meisje had op de kant gezeten toen iemand – Maaya wisten ze nu – haar een hallucinatie had gegeven waar ze zo van in paniek was geraakt dat haar gave op hol sloeg en er een orkaan ontketend werd terwijl Emil nog aan het zwemmen was. De jongen staarde naar de grond terwijl hij het vertelde en Nenya had een hand op zijn schouder gelegd. Uit het verhaal van Fox wist hij dat Tuuli inmiddels niet meer leefde, waardoor het moeilijk uit te maken was wat hem erger aangreep, de herinnering aan het meisje of zijn bijna-doodervaring.
      Na Emil vertelde de naamloze Lion – die slechts een week langer op school zat dan hij – over hoe moeizaam het ging met haar gave en dat ze al een paar keer was aangevallen door dieren als ze met hen probeerde te praten. Ze keek een beetje onzeker, vooral omdat haar herinnering niet zo heftig was, maar na alle zware verhalen was het ook wel fijn om te horen dat iemand géén flink trauma had.
      Op Heidi na hadden alle Lions nog iets gedeeld, terwijl bij de Panthers alleen Fersephone, Jester en hij zelf geweest waren. Zouden de andere zes nog iets delen? Merrin had het afgelopen jaar een hoop meegemaakt, stiekem was hij ook wel benieuwd om meer te weten te komen over zijn andere afdelingsgenoten.

[ bericht aangepast op 15 juni 2020 - 21:37 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Merrin voelde zich ongemakkelijk voelen. Iedereen deed hier een boekje over zichzelf Open. En hij kon niets zeggen, hij kon niet zijn ei kwijt. Zeker nu Fire zijn verhaal had gedeeld bleek maar weer hoe gevaarlijk het zou zijn als het bestuur achter zijn geheim zou komen, als de leerkrachten erachter kwamen dat hij zijn geheugen had. Het voelde alsof hij loog toen hij sprak. Het was zeker niet het heftigste wat hij had meegemaakt. Maar hij kon de andere beelden gewoon niet delen, misschien straks met Adam of met zijn zus.
      "Wel, ik heb een soort gelijke situatie," haakte hij in op Heidi. "Yrla en Jester hebben het allebei al eigenlijk gezegd, ze hebben me een jaar lang geterroriseerd. Zo erg dat mijn gave klapte en ik er een jaar lang geen controle over had. De docenten begrepen er niets van, waarom mijn gave ineens zo raar deed. Waarom ze er geen grip op konden krijgen. Het bleek dat ze er al die tijd verkeerd naar keken." Hij glimlachte even naar Jester.
      "Maar vergeleken wat sommigen uit andere houses hebben gedaan waren Yrla en Jester nog mild. Dit hele gedoe met de Rhinos is echt niets nieuws voor me. En ook een aantal buffalo's konden er wat van. Tot Yr en Jester er wat van zeiden. Toen lieten ze me pas met rust." Hij keek even naar de blonde jongen tegenover hem en daarna naar Jes, hij was nooit vergeten hoe zijn pestkoppen het voor hem opgenomen had, hem verdedigt hadden tegenover de andere houses, en de volgende dag gewoon weer keihard hem had laten vallen. Het deed pijn als hij terug dacht aan die dag, maar ook op die dag had hij beseft dat ondanks dat hij alles verknoeide hij wel tot de Panthers behoorde. En hij alles wilde doen om erbij te horen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Het jongste Lion meisje keek enigszins onzeker om zich heen na haar verhaal. Het was gelukkig lang niet zo heftig als die van de anderen — stel je eens voor dat dat wel zo was, nu al! — maar Fayr snapte wel dat dat op zo'n moment als dit ook heel niet fijn moest zijn. Met Damon had zij haar momenten ook weer opnieuw beleefd en dan waren ze misschien wat kleiner, voor het jonge meisje waren ze nog altijd naar. Fayr wist even haar blik te vangen en gaf het meisje een bemoedigend knikje. Ze hoefde zich niet ongemakkelijk te voelen. Dat was juist goed, en dat wilde ze met haar blik duidelijk proberen te maken. Ze hoopte dat het gelukt was, want het meisje zond haar een waterig glimlachje terug.
      Nu stak Merrin van wal. Hij vertelde eigenlijk niets over de afgelopen weken, maar eerder over het jaar dat hij achter de rug had, voordat ze hier na de zomer allemaal weer begonnen waren met de lessen. Het was goed dat hij erover praatte, vond ze. Op deze manier kon hij het misschien wel uitspreken en daarna achter zich laten en groeien in zijn karakter.
      "Stelletje idioten," reageerde Jester hoofdschuddend, toen de jongen even een pauze liet vallen zijn blik zocht. "Zo moeilijk was het niet." Merrin glimlachte en ging verder. Terwijl hij aan het praten was, reikte Fayr voorzichtig even met haar gave om zich heen. Het voelde beter. Er waren zware dingen uitgesproken, maar met een goed getimed grapje hier of een grijns daar, verdween de druk weer en leken de donkere gevoelens stukje bij beetje wat op te lossen. Ze voelde zich zelf al beter en zij was nog niet eens geweest!
      "De dag daarna laat je er nu wel heel politiek correct uit," merkte Jester met opgetrokken wenkbrauw op en hij knipoogde. "Kom op, zeg het maar. Yr en ik waren en stel kloothommels. Permission granted om ons eens de huid vol te schelden daarvoor," voegde hij er met een grijnsje aan toe. "Lucht vast op."
      Fayr giechelde en keek afwachtend naar Merrin, om te zien of hij het zou doen. Ze hoopte van wel.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Merrin

"Waarom zou ik dat willen?" vroeg hij droogjes. Hij had geen wrok tegenover Jester of Yrla. Ja, ze hadden fout gezeten, maar met dat Jester zijn excuses had aangeboden, hadden ze ineens allebei dat gedaan. Beide jongens hadden laten zien dat ze het anders wilden gaan doen, waar had hij dan om boos over te doen. "Wat schiet ik ermee op?" Hij vond het niet nodig. Schelden was niet zijn ding. Misschien dat ze het zelf prettig vonden om uitgescholden te worden, maar als ze dat graag wilde voor hun redemption dan hadden ze lekker dikke pech. Vriendelijkheid was gewoon zijn wraak dan. Merrin moest zachtjes lachen om die gedachte en verstrengelde zijn hand met die van Adam. Het was goed dat het eruit was, maar wat er gebeurd was lag in het verleden en op het moment had hij wel hele andere dingen aan zijn hoofd. Genieten van zijn relatie met Adam bijvoorbeeld, de herinneringen uit zijn verleden die nog altijd door zijn hoofd spookten en de drive dat nu hij weer kon lopen, zijn gave verder te ontwikkelen. Hij wilde zien wat het voor hem in petto had.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester gooide quasi wanhopig zijn armen dramatisch in de lucht in, wat een zacht gegniffel opleverde. Ook Fayr schudde zachtjes grinnikend haar hoofd. Toen het geluid wegstierf nam uiteindelijk Nenya het woord. Net zoals de Naamloze van de Lions had ze natuurlijk pas een maand of twee herinneringen en daardoor was er voor Damon niet zoveel narigheid om op te halen.
      Ze zei kort iets over Yrla en stroop en vertelde daarna over hoe het licht weer aangegaan was en dat de naamloze van de Lions gewezen had naar de twee jongens in de deuropening. In eerste instantie had Nenya er nogal bleek uitgezien, toen iedereen weer bijkwam, maar nu leek ze weer iets steviger in haar schoenen te staan. Ze had met een glazen schaal de jongens buiten westen geslagen, waardoor het effect van de gave van de Rhino was verdwenen.
      Dapper, vond Fayr. Het viel haar op dat het meisje de Arena niet noemde, wat misschien maar beter was. Dan had ze daar geen trauma aan overgehouden, gelukkig. Ze glimlachte naar het meisje en besloot toen zelf het woord te nemen. Hoe ze het beste kon beginnen wist ze niet echt, dus ze deed het gewoon maar ergens.
      "Zoals jullie weten is het mijn gave om dingen te repareren. Alles wat je je maar kan bedenken, eigenlijk. Sommige dingen kosten wat meer moeite om het eindelijk goed te krijgen, natuurlijk. Maar het is de bijwerking van mijn gave die alles een tikje... ingewikkeld maakt. Mijn botten zijn ongeveer net zo stevig als glas." Fayr haalde haar schouders even op en keek de groep rond. "Normaal gezien heb ik er geen last van, maar zeker in mijn eerste maanden hier vonden sommigen het grappig om me te laten struikelen, of een trap af te duwen. Je raadt nooit wat ik als eerste leerde helen," zei ze kalm.
      Misschien dat ze dit erger zou moeten vinden dan ze deed. Ze was gepest en nota bene van een trap afgeduwd omdat een groepje ouderejaars wilden zien wat er zou gebeuren. Later zelfs, toen ze wisten dat ze dan iets zou breken, deden ze het soms alsnog. Soms nam Ryan zelfs de leiding en hij was óók een Panther geweest. Maar om een of andere reden zat Fayr er niet zo mee. Natuurlijk was het naar geweest en ze vond de jongens ook heus niet aardig voor wat ze gedaan hadden, maar ze had toch Vienna gehad en haar zus die er wel voor haar waren.
      Bovendien werd niemand er blij mee als je met je hoofd in de donderwolkjes van het verleden bleef hangen en toen ze eenmaal haar naam had was het vrijwel helemaal gehad. Alleen hier en daar nog wat ongelukjes. Of net-expresjes van Yrla en Jester maar die waren nooit zo heftig. Niet echt slecht bedoeld, hoewel nog best gemeen bij tijd en wijlen. Fayr draaide haar hoofd even opzij naar hun leider.
      Het verhaal van net had haar wel een beetje verrast. Het was niet makkelijk om zo openlijk je fouten toe te geven en eens te meer bedacht ze zich hoe erg die jongen was veranderd. Niet alleen van pestkop naar leider, maar ook in de kleine dingetjes die hij deed. Het fijne wist ze er niet van, maar uit zijn woorden begreep ze wel dat hij er een hand in had gehad om Merrin eindelijk te helpen met zijn gave. Nenya misschien ook wel. Hij was nog altijd zichzelf en toch weer niet. Fayr had besloten dat ze deze versie stukken leuker vond dan die andere.
      "Dat is het eerste wat ik zag," zei ze. Op haar netvlies kwam het volgende beeld al te staan en nu brokkelde er een beetje van haar kalmte af. "Het tweede... was toen met Dezi. Toen met die ijspegels." En al dat eindeloze bloed. Fayr huiverde even zachtjes en probeerde in het hier en nu te blijven. Het was tenslotte maar een herinnering, toch? Zachtjes en zo rustig mogelijk vertelde ze over het moment in het klaslokaal en ze vond steun bij haar zus, tegen wie ze aan mocht kruipen. Dat hielp.
      "En als laatste zag ik een paar momenten van een hele tijd geleden. Toen Vienna voor twee weken was verdwenen." Ze zocht de blik van haar vriendin en schonk haar een waterige glimlach. "Gelukkig is ze nu weer terug," ging ze een stukje dapperder verder. "Want ik miste haar enorm." Nog steeds wist ze niet waar het meisje heen was gegaan, maar Vienna had er niet over willen praten en Fayr had het laten rusten. Ze had wel begrepen dat haar vriendin iets heel moeilijks meegemaakt had en dat het teveel zou zijn om het opnieuw te beleven. Dat ze Vienna het beste kon helpen door gewoon haar vriendin te zijn, en dat had ze gedaan.

[ bericht aangepast op 16 juni 2020 - 10:47 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.