[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Voor een ogenblik had Fire op het punt gestaan om zich om te draaien en weg te gaan – het bevel trok aan zijn geest maar was niet overtuigend genoeg.
      ‘Ik ga je niet proberen te troosten,’ riep Fire van een afstandje. ‘Niet als je dat niet wilt.’ Hij stapte wat dichterbij. ‘Maar mag ik één ding tegen je zeggen zonder te hoeven schreeuwen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze ging vol enthousiasme mee in het idee dat Fox had voorgesteld. Ze liep de kring rond en trok iedereen overeind die nog zat en trok hen het kringetje in. De groepsknuffel was een beetje ongemakkelijk, maar op zich best wel grappig. Met het moment dat ze elkaar loslieten, sloeg Vienna random haar armen om Heidi heen. Gewoon omdat ze het gevoel had, dat die het kon gebruiken. Vienna zag dat anderen haar voorbeeld volgden, knuffels aan elkaar uitdeelden. En ze merkte dat haar vrolijke humeur met het moment steeds verder terug kwam. Ze had naar haar idee wel iedereen een knuffel gegeven. Sommigen waren was steviger, zoals die met Fayr, Merrin, Yrla en Fox. Anderen wat aarzelend, zoals die met sommige Lions. En eentje maakte haar nerveus, omdat ze niet zo goed wist hoe ze zich tegen Emil te gedragen.Ze schonk hem een glimlach toen ze hem weer losliet. Ze wist niet zo goed wat tegen hem te zeggen. Ze wilde niet ingaan op wat ze beiden gedeeld hadden en... "Nice speech," knipoogde hij naar haar."Bedankt," zei ze met een grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nee.
      Blijf gewoon weg.
      De vuurballetjes zweefden rond zijn hoofd en het koste moeite niet weg te duiken als er eentje te dichtbij kwam. Maar hij kreeg zichzelf zover te blijven staan. Als Fire maar praatte, dan bleven Onyx' woorden weg. Rennen of praten, maar er zat niets tussenin. Hij staarde naar Fire en haalde even ongemakkelijk zijn schouders op bij wijze van antwoord.
      Ga dan. Zeg iets.

[ bericht aangepast op 17 juni 2020 - 18:50 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam vond het niet erg om mensen te knuffelen, ook als hij ze niet zo goed kende. Fox keek hem een beetje onzeker aan, maar Adam trok hem ook in een omhelzing.
      ‘Ik vond het knap dat je je verhaal gedaan hebt,’ zei hij zacht nadat ze elkaar los hadden gelaten.
      Fox zocht zijn blik en glimlachte toen dankbaar. ‘Wil jij je verhaal nog doen?’ vroeg hij op een even zachte toon. ‘Misschien dat het jou ook wel oplucht. Ik vind het heel fijn dat ik bij niemand op mijn woorden hoef te letten en dat ze soms weten waarom ik me op een bepaalde manier gedraag. Ik begrijp het als je het niet wilt, maar degenen die er nu zijn, van mijn afdeling, die zullen echt aan niemand wat zeggen.’
      Adam aarzelde. ‘Is het niet gek als we nu weer over nare dingen gaan praten?’
      Fox haalde zijn schouders op. ‘Jij hebt ook het recht om net als ieder ander je hart te luchten. Niemand vindt dat gek, jij hebt Onyx niet gevraagd of hij je wilde afkappen.’
      Adam beet op de binnenkant van zijn wang. Hij dacht weer aan Onyx’ woorden en aan hoe hij een paar dagen geleden had gezegd dat hij bang was om als hem te worden. Door alles op te kroppen. Hij kon doen wat Onyx deed en anderen schuwen uit angst dat iemand hem weer pijn zou doen, of hij kon vertrouwen op de goedheid in anderen. Iets wat Onyx niet meer kon – maar wat Adam wel heel graag wilde. Vienna en Fox hadden dat gedaan en zij vonden dat het hen goed had gedaan. Dan kon dat ook voor hem gelden, toch?
      ‘Oké,’ zei hij toen nerveus. ‘Misschien – misschien moet ik het maar gewoon doen.’
      Fox glimlachte, legde even een hand op zijn onderrug en trok die toen al gauw weer terug terwijl hij een verontschuldiging mompelde. Ongemakkelijk was het wel, zo met elkaar omgaan, dacht hij met een onderdrukte zucht. Maar het was maar voor even.
      Fox floot op zijn vingers en trok daarmee de aandacht naar zich toe. Ietwat onverwacht, plotseling kwetsbaar, sloeg Adam zijn armen om zijn schouders. Hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen nu iedereen naar hen keek.
      ‘Uhm… Ik eh, ik heb nagedacht over wat Onyx heeft gezegd, maar ook wat jullie allemaal hebben gezegd. En ik – ik wil eigenlijk ook nog iets delen. Omdat – omdat ik ben bang voor de invloed die het op me heeft als ik dingen net als Onyx jarenlang voor me ga houden.’
      Hij zag wat begripvolle glimlachen en knikjes, daarna gingen ze weer in een kring zitten. Hij zorgde ervoor dat hij naast Merrin zat en greep zijn hand vast. Zijn ogen hield hij op de grond gericht.
      ‘Ik durfde het eerst niet te zeggen. Omdat – omdat ik me heel erg schaam en bang ben dat ik in paniek raak. Wat al – best vaak is gebeurd. Maar het zal verklaren waarom Onyx me net wilde tegenhouden en waarom hij Dezi in haar gezicht gekrast heeft. Hij – hij was degene die me vond. Daarna. Onder de douche. Onderkoeld, in shock en bijna bewusteloos.’ Hij haalde scherp adem, wist dat hij het nu op een onsamenhangende manier vertelde. ‘Ik zou met Agami – met Nenya naar het bal gaan,’ begon hij. Hij wierp even een blik op het meisje, haar vriendelijke gezicht gaf hem weer een beetje moed. ‘Maar toen zaterdag, toen kwam Dezi opeens. Yrla had haar verteld dat ik uhm, homo was. Zij zei dat ze me kon helpen. Dat ze wel een manier wist hoe ik weer hetero zou kunnen worden.’ Hij slikte, kneep zijn ogen weer even dicht. ‘Na het bal nam ze me mee naar haar kamer. Daar zou ze me leren om van een vrouwenlichaam te houden. Ik moest haar aanraken en zij – zij raakte mij aan.’ Hij voelde zijn onderlip trillen, maar hij moest doorgaan. Hij dacht aan Fox, aan wie hij zijn verhaal al verteld had, en deed net alsof niemand anders erbij was. Alsof ze daar weer in het bos zaten. ‘Ik wilde al heel snel niet meer, ik zei dat ik het niet fijn vond en wilde stoppen. Maar – maar ze wilde niet stoppen. Ze klemde mijn keel dicht, ze was zo sterk… Ik wilde schreeuwen, maar ze zei dat ze naar Merrin zou gaan als ik niet meewerkte.’ Een traan drupte langs zijn wang en hij had even de tijd nodig om de beelden weg te duwen en zich op het hier en nu te focussen. Details waren niet belangrijk. ‘Ze – ze heeft me verkracht. En ze – ze bleef dreigen dat ze bij Merrin hetzelfde ging doen. Het was afschuwelijk en…’ Hij viel stil, probeerde de tranen voor te blijven. Het lukte niet om uit te leggen hoe ontmand hij zich voelde, hoe geschonden, hoe zwák hij zich voelde omdat hij het niet had kunnen voorkomen. Misschien hoefde dat ook niet, konden ze zich dat wel indenken, maar hij wilde een stem geven aan alle gedachten en alle twijfels die hem sindsdien plaagden. Het lukte echter niet, hij zag zichzelf weer in dat bed liggen terwijl hij zich zo leeg en zo smerig voelde en hij kromp ineen en begon toen te huilen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire liep in een rustig tempo naar de jongen toe. Jester zag er zo… geslagen uit. Niemand vond het leuk om afgewezen te worden, maar hij kon zich geen ergere manier indenken dan de manier waarop Onyx dat net gedaan had.
      ‘Waarschijnlijk kan niets je op het moment schelen, maar wij als leiders dragen wel een verantwoordelijkheid voor onze teams. En we weten allebei dat jij op nummer één in Zebediahs prioriteitenlijst staat en ik daar vlak onder. Er mag je niets gebeuren, en het is nu midden in de nacht én je bent emotioneel, dus ik laat je niet alleen. Je hoeft niet met me te praten, ik ga ook niet naast je lopen, maar weet dat ik ergens achter je ben zodat ik kan ingrijpen als Zebediah straks wel opeens voor je neus staat.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij trok zijn vriendje tegen zich aan, drukte een kus op zijn haren en suste zijn tranen. "Ik weet dat het zwaar is geweest, maar het is voorbij. Dezi kan je nooit meer wat doen!" Hij drukte nogmaals een kus in zijn haren. "Ik kan me niet voorstellen hoe heftig het voor je geweest moet zijn. Maar ze kan ons niet meer raken."
      Merrin keek even naar de anderen, en hij zag bij velen een meelijwekkende blik in hun ogen. "Ik ben trots op je, weet je dat?" zei hij zachtjes."Heel dapper van je om dit te delen." Onbewust keek Merrin even naar Yrla, die bleek weggetrokken was. Hij had een hand voor zijn mond geslagen en keek met grote ogen naar de grond.

---

It's never gonna happen, Guys.

      Jester haalde zijn schouders op. "Er zit al een fucking opdracht in mijn hoofd van hem en hij doet niet aan multitasken, dus ik zit wel veilig," wist hij eruit te krijgen. "Bovendien ga jij hem echt niet tegenhouden als hij me van het hoogste dak af wil laten huppelen. Maar thanks." Ruw veegde hij een traan van zijn wang en deed een stapje achteruit. "Onyx heeft het mes achter zijn matras verstopt, ter hoogte van zijn kussen. Voor als je je zorgen maakt."
      Goden, het was triest dat hij dat wist.
      Er streek een windvlaag langs zijn nek en hij rilde. Heel even leek het aanbod van Fire om te blijven aanlokkelijk, maar tegelijkertijd wilde Jester niets liever dan even van de aardbodem te verdwijnen en dat kon niet met een babysitter achter je aan. Lekkere Onyx-move was dit ook. Maar Fire was Jester niet en Jester was Jester wel en als hij echt alleen wilde zijn, dan zou hij dat ook zijn. Einde van de conversatie.
      Zijn borst verkrampte en het holle gevoel dat heel even was vervaagd toen Fire dichterbij kwam, laaide weer helemaal op. Jester zette weer een stap verder bij de jongen vandaan en dwong zichzelf om hem nu aan te kijken. "En als ik echt nummer één ben, overleef ik het wel even in mijn eentje," stootte hij uit en hij draaide zich om en zette het weer op een rennen.
      Weg.
      Weg.
      Weg.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Met hangende schouders keek Fire de jongen na. Dat hij het op een rennen zette, bewees wel hoe graag hij alleen wilde zijn. Ondanks de risico’s. Fire wist dat hij hem moest laten gaan, dat hij zijn keuze moest respecteren en hij begon weer terug in de richting van de campussen te lopen. Wat moest hij nu doen? Hoe lang zou het duren voordat Jester hier weer bovenop kwam? Kreeg hij die tijd van het schoolbestuur? Wie weet wanneer de volgende opdracht kwam. Zuchtend haalde hij een hand over zijn gezicht. Deze hele avond voelde als een nachtmerrie, met een tweedeling in zijn eigen huis, de Rhino’s die er overduidelijk op uit waren om hen emotioneel zo veel mogelijk schade toe te brengen en dan ook nog eens een doorgedraaide Onyx die zijn ex weleens wilde opensnijden.
      Onyx heeft het mes achter zijn matras verstopt, ter hoogte van zijn kussen.
      Jester had erover gesproken alsof hij het over zijn pyjama had die hij onder zijn kussen bewaarde. Hij moest inderdaad maar zorgen dat dat mes niet in Onyx’ handen terechtkwam, daar gebeurden alleen maar nare dingen van. Hij zette koers naar het huis van de Panthers, hopend dat iedereen nog al zijn ledematen had.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had het bloed uit zijn wangen voelen wegtrekken. Relax, ik doe niets wat je niet lekker vind. Nish zijn stem galmde door zijn hoofd heen. Hij voelde de viezigheid van vier jaar geleden ineens over zich heen trekken. Het was te veel. Het was te veel! Het voelde alsof hij nog een keer met zijn neus op de feiten gedrukt werd. Nee, zijn daad was nog niet erg genoeg geweest. Dit was er ook nog gebeurd. Dezi had hem verkracht. "Je bent net aangerand! Wat voor monster denk je dat ik ben?" Een groot monster blijkbaar. Hij kon het niet geloven. Ze had hem zo erg geholpen om over het gebeuren met Nish te komen en dan deed ze dit... Wat ze had gedaan bij Adam, was nog veel erger dan Nish bij hem had gedaan. En het was zijn schuld, geen wonder dat de jongen hem zo erg haatte.
      Ik vond je bij de eerste blik al een hele mooie jongen, ik vind het niet erg om mijn lichaam met je te delen. De woorden die zij tegen hem gezegd had... Yrla voelde het schuldgevoel door zich heen gaan. Hij had het gesprek afgeluisterd, was zelfs onder de indruk van haar geweest. Had hij het daar kunnen weten? Had hij kunnen weten wat Dezi met de jongen van plan was? Ergens in zijn hoofd schreeuwde alles ja. Alles schreeuwde dat hij het had kunnen weten, maar dat hij het negeerde omdat Dezi hem geholpen had. Hij had zelfs zijn kamer uitgeleend. Zou ze het daar gedaan hebben? In zijn kamer?! Hij walgde van zichzelf. De paniek, het schuldgevoel en de walging kwam zo hard opzetten, dat zijn maag opspeelde. Met een flits stond hij boven de wasbak en gooide zijn volledige maaginhoud eruit.
      Moedeloos liet hij zijn hoofd tegen het keukenkastje hangen, terwijl er een tweede golf aan kwam. Tranen liepen over zijn wangen heen. Hij was smerig, verschrikkelijk. Hij wist zelf hoe erg dit was, hoe kon hij dan iemand anders er toe veroordelen. "Yrla!" klonk het bezorgd achter hem en hij hoorde hoe Vienna dichterbij kwam. Ze wreef met haar hand over zijn rug, maar de jongen sloeg hem koppig weg. Dit verdiende hij niet, die aandacht. Nu was hij het niet waard. Hij was walgelijk. Yrla keek terug naar de woonkamer, waar Adam nog zat. In eerste instantie wilde hij wegvluchten, heel hard rennen. Alles schreeuwde dat hij moest rennen, dat hij moest vluchten voor Nish, voor Adam, voor Dezi. Niet aan denken wat de jongen gezegd had. Hij wilde niet denken aan wat hij had gemaakt, hij wilde niet herinnert worden aan Nish. Hij had het bedje voor Dezi gewoon gespreid, gewoon zijn kamer uitgeleend. Had hij dit kunnen voorkomen? Nee!! Nee, Dezi zou een relatie met hem beginnen. Ze zouden het rustig aan doen. Ze zou het net zo doen als hij voor haar altijd gedaan had. Ze zou gewoon aardig zijn en hem helpen. Het zou maar schijn zijn, er zou niets gebeuren. Hier had hij niets mee te maken, dit had hij nooit goed gekeurd als hij het geweten had. Hij zou het gestopt hebben, zelfs al was Adam een freak of gay of wat dan ook. Hij zou het gestopt hebben! Was hij dan zo dom geweest om het niet te zien? Om de eindjes niet aan elkaar te knopen? Hij had Dezi vertrouwd, op haar woorden vertrouwd... Hij had haar vertrouwd!
      Vanuit de kamer klonk de stem van Fersephone, die ook haar stem terug gevonden leek te hebben. "Je liegt! Zeg me dat je liegt!" Haar woorden waren hard, maar Yrla hoorde de wanhoop erin. Haar enige vriendin, haar beste vriendin, bleek een verkrachter te zijn. Dat moest een schok zijn. Hij wenste met zijn hele binnenste dat Fersephone gelijk had, hij wenste gewoon dat hij loog, Adam moest liegen. Maar hij wist ook direct dat die wens niet uit zou komen. Hij had de wanhoop in de blik van Adam herkend, in zijn eigen ogen van vier jaar geleden. Yrla veegde de tranen van zijn wangen af, vertelde Vienna dat het de schuld was van het kotsen (wat totaal niet zo was) en kwam iets overeind. Hij kon hier niet blijven staan zwoegen in zijn eigen medelijden. Hij kon niet hard wegrennen, ze hadden hem daar nodig in de kamer. Hij moest iets goedmaken tegenover Adam, die wel zo dapper was geweest zijn verhaal te delen. Hij verdiende niets meer dan zijn respect. Hij liep terug naar de deur, pakte de handdoek van het haakje af en veegde zijn mond schoon.
      "Phone," zei hij heel rustig. Het blonde meisje keek naar hem om, hij zag de wanhoop in haar ogen staan. Maar alleen omdat hij haar kende, omdat hij diezelfde wanhoop eerder had gezien. "Hij liegt niet. Dezi is echt te ver gegaan deze keer en flink over de grens gegaan." Fersephone deed een paar stappen in zijn richting, zich terug grijpend op haar woede. "Wil je zeggen dat jij dit al wist?!" vroeg ze woest. Yrla schudde zijn hoofd. "Nee," zei hij bijna ademloos. "Nee, ik wist van niets."
      Phone leek niet te weten wat ze moest doen met deze nieuwe informatie en met alle gapende blikken van de anderen op haar, stormde ze onwennig de kamer uit. "Fersephone!" riep hij haar achterna. Yrla wilde dolgraag achter haar aanrennen, haar helpen met wat ze nu voelde. Hij wilden niets liever zijn armen om haar heen slaan, en haar vertellen dat het wel goed kwam. Maar een blik op de zwartharige jongen en hij wist dat hij niet kon gaan. Hij kon zijn vriendin op het moment niet helpen, want hij had eerst iemand anders waar hij voor moest zorgen. "Fayr, wil jij even kijken?" vroeg hij het meisje, terwijl hij met zijn hoofd naar de deur knikte. Zelfs haalde hij diep adem en knielde naast de jongen met het zwarte haar neer. Even liet hij zijn hand aarzelend zweven boven de knie van de jongen, maar legde hem er uiteindelijk op. "81- Adam," zei hij onwennig. Hij wachtte tot de jongen naar hem opkeek, en hij schrok van de gebroken blik die hij zag. Het raakte hem zo diep dat bij hemzelf de tranen aan de rand van zijn ogen kwamen te gaan. Hij voelde zijn eigen binnenste breken en alle ellende van jaren geleden omhoog komen. Hij wist net te voorkomen dat hij opnieuw in huilen uitbarstte, wat hij aan iedereen moest uitleggen. Maar hij kon het nu nooit meer vertellen, hij kon niemand vertellen wat Nish bij hem had gedaan. Dan was hij niet alleen een ontzettende lafaard, maar ook een nog grotere lul. Hem was hetzelfde overkomen, jaren geleden, en toch had hij Adam verdoemd naar dit lot. Hoe kon hij?!
      "Het spijt me verschrikkelijk dat dit bij je gebeurd is. Het ..." Hij aarzelde even, maar ging toen verder. "Het voelt alsof het allemaal mijn schuld is wat er gebeurd is. Ik ben hier ten slotte mee begonnen. Maar geloof me, alsjeblieft..." Hij voelde zijn stem dikker worden, waardoor het lastiger werd om te praten. "Ik wist het niet... Ik wist het echt niet..."

[ bericht aangepast op 3 sep 2020 - 18:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam perste zijn lippen op elkaar. Hij wist niet wat hij tegen Yrla moest zeggen. Ergens had hij wel geweten dat Yrla er niet van geweten had. Over al het andere was hij open geweest – en daarnaast twijfelde hij er niet aan dat Onyx en Jester hadden geprobeerd te ontdekken hoeveel Yrla van Dezi’s plannen afwist. Als die tot de conclusie waren gekomen dat Yrla ook in dit complot zat, dan had hij ook wel een litteken op zijn gezicht gehad. En zelfs als hij die gedachten niet meerekende, zag hij de tranen in zijn ogen, hoorde hij zijn verstikte stem.
      ‘Ik geloof je,’ zei hij zachtjes. Hij sloeg zijn blik neer. ‘Maar dat verandert niets aan het feit… Dat het zonder jou nooit gebeurd was.’
      Hij mocht er dan wel niet van af hebben geweten, het was wel in zijn kamer gebeurd. Er waren drie mensen schuldig aan wat er die nacht was gebeurd. Dezi – die het had gedaan. Yrla – die hem de leugens op zijn mouw had gespeld. Als dat niet zo was geweest, had hij nooit toegestemd. En hij zelf – hij was zelf zo stom geweest om in die leugens te geloven. Dezi was weg, de woede en pijn kon hij niet op haar afreageren. Zichzelf had hij al pijn gedaan – en hij voelde weer de behoefte om dat te doen. Het enige wat hem ervan weerhield, was zijn vriendje. Hij schaamde zich te erg om hem over die behoefte te vertellen en hij wilde niet liegen om zijn wonden uit te leggen. En dan was er Yrla… Maar die had spijt. Die probeerde het goed te maken. En zijn bijdrage was de kleinste van allemaal.
      Hij boog zijn hoofd, wist niet wat hij verder nog moest zeggen.
      Beverig haalde hij adem. Hij had het dan wel gezegd, maar de opluchting bleef uit. Het was alsof hij weer hulpeloos en naakt onder de douche zat en deze keer iedereen naar hem keek.
      ‘Kunnen – kunnen we weggaan?’ vroeg hij met trillende stem aan Merrin.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Toen Fire bij de campus van de Panthers wat teruggekomen, had hij even door het raam naar binnen gespiekt om te kijken of hij geen fragiel moment verstoorde als hij nu binnenkwam. Hij was blij dat hij dat gedaan had, want hij zag dat de Naamloze van de Panthers toch zijn verhaal aan het doen was en hij zag er erg kwetsbaar uit. Hij zag de schok op de gezichten van de anderen en hij dacht aan de conclusies die hij al eerder had getrokken. Onyx had van de week geïnsinueerd dat Dezi ook een verkrachter was en Jester had gezegd dat ze iets onvergefelijks bij Adam had gedaan. Tel daar de herbeleving bij Fox bij op en hij kon wel raden wat de jongen aan het vertellen was. Hij nam de groep snel op, zag dat Onyx verdwenen was. Logisch – alleen het verdwijnen van die jongen kon de sfeer weer terugbrengen naar een waarin iemand over een verkrachting kon vertellen. Het stelde hem ietsje gerust – al wilde hij alsnog weten waar dat mes was. Hij liep weg bij het raam, zakte op een stoel neer en bleef wachten tot Adams verhaal klaar was.
      Na een paar minuten ging de deur open en stormde Fersephone naar buiten. Vlug stond hij op. Hij kon wel raden waarom ze overstuur was. Hij zette een paar stappen naar haar toe, had geen idee of ze alleen wilde zijn of iemand in elkaar wilde meppen, maar bij dat laatste zou ze alleen zichzelf branden.
      ‘Phone,’ zei hij op een indringende toon om haar aandacht te trekken. Wat hij verder moest zeggen wist hij ook niet zo goed, waarschijnlijk moest ze gewoon even uitrazen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla trok weg, alsof hij wist dat dit niet het moment was erbij te zijn. Merrin keek hem even met een glimlach achterna. Hij was ergens blij te horen dat Yrla hier niets van wist, ondanks het feit dat hij wel de oorzaak ervan was. Maar dat had het allemaal nog erger gemaakt, als hij had geweten dat Yrla het gewoon had laten gebeuren. Hij knikte even op Adam zijn vraag en stond al overeind. En dat was het moment dat zijn zus dichterbij kwam. Hij wist niet of het helemaal de goede timing was om nu langs te komen. Maar voor hij kon zeggen, stond Vienna al voor zijn neus. Ze nam Adam zijn gezicht even in beide handen.
"Bedankt dat je dit verteld hebt, en ons ermee vertrouwt," zei ze zachtjes. Vienna keek Adam even aan. "Ik vind het verschrikkelijk voor je dat dit gebeurd is. Weet dat als je het nodig heb, dat ik er voor je zal zijn. En ik denk dat het ook voor de anderen telt. Misschien voelt het nu niet zo, maar er komt een moment dat de pijn verzacht." Vienna trok Adam even in een knuffel. Merrin hoopte maar dat Adam het zou begrijpen, dat iedereen er voor hem was. Maar hij wist nog niet of het bij de jongen door zou dringen. Het was in ieder geval lief van zijn zus dat ze het probeerde.

[ bericht aangepast op 18 juni 2020 - 12:05 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi had iemand verkracht?
      Het voelde te afschuwelijk voor woorden. 8175 worstelde zich met zichtbare moeite door het verhaal heen en begon zachtjes te huilen toen hij eindelijk alles had verteld. Fayr wist niet wat ze moest zeggen. Wat kón je zeggen, als iemand zoiets afschuwelijks mee had gemaakt? Het meisje had maar half door dat haar zus begon te roepen dat de naamloze loog- maar iedereen kon zien dat die jongen echt de waarheid vertelde. De afschuwelijke, vreselijke waarheid.
      Fersephone stormde weg en Yrla vroeg haar om erachteraan te gaan, maar toch was ze blijven staan. Phone had het nu moeilijk, nu ze nog meer nare dingen hoorde over haar ooit beste vriendin. Maar Fayr wilde eerst 8175 steunen. Bedanken voor zijn verhaal, het vertrouwen dat er nodig was geweest om dit te vertellen. Zeker na wat Onyx gedaan had. Straks zou ze naar Phone gaan. Fayr wachtte even tot Vienna Adam had losgelaten en stapte toen ook zelf naar voren.
      "Het spijt me dat je dat mee moest maken," zei ze zachtjes en ze keek hem ernstig aan. De blauwe plekken in zijn nek die hij haar had gevraagd te helen, die kwamen dus van Dezi. Dat was er gebeurd. Ze zou het nooit gedacht hebben. "Mag ik je een knuffel geven?" vroeg ze voorzichtig. De jongen had zijn hoofd gebogen en zag er ellendig uit. Fayr kon zich wel voorstellen hoe de herinneringen eraan hem nu moesten teisteren en haar hart brak voor de jongen. Niemand zou zoiets mee moeten maken.
      "Oké," mompelde 8175, maar hij meed haar blik.
      Fayr stapte dichterbij en sloeg haar armen zachtjes om hem heen, hield haar aanraking bewust wat lichter. Ook eventjes maar, want ze zag wel in dat de jongen even heel veel aan zijn hoofd had. Als iemand iets van die glinsterende energie kon gebruiken, was hij het wel. Maar deze keer ging het een stuk minder als vanzelf en moest ze zich even concentreren voordat het als een vonkje onder haar vingers opsprong. Fayr liet 8175 weer los en stuurde het vonkje op het laatste moment nog naar hun naamloze toe.
      Of Adam, misschien. Zo leken veel mensen hem toch te noemen, ondanks dat hij nog geen naam had. Merrin deed het, Yrla en Onyx ook. Misschien was het wel een soort bijnaam. Fayr schonk hem nog een bemoedigend glimlachje en stapte weg om Merrin de ruimte te geven.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fersephone

Ze keek met grote ogen naar Fire die daar op de veranda opeens stond. Wat Adam had verteld, het was verschrikkelijk! Hoe kon haar beste vriendin dat doen? Hoe kon de vriendin die altijd voor haar was geweest zo zijn? Ze wist niet zo goed hoe ze zich voelde. Of ze boos moest zijn of verdrietig. Ze wilde boos zijn om wat Dezi de jongen aangedaan had. Ergens wilde ze schreeuwen om het feit wat haar vriendin gedaan had. Vriendin?! NEE! Phone schudde de gedachte van haar af. Dat kind wat Adam dat aangedaan had was niet haar vriendin, dat was niet Dezi. Dat kon niet... Waar was het mis gegaan? Was Dezi dan zo veranderd? Had ze dit altijd al in zich gehad? Was ze altijd al tot dit in staat geweest?
      Boven Phone haar hoofd knalde een lamp kapot en Phone slaakte verschrikt een gil. Het gebeurde niet vaak dat haar gave haar nog liet schrikken, het gebeurde wel vaker dat iets spontaan ontplofte. Maar normaal schrok ze er niet van. Ze wendde haar gezicht af van Fire. Ze wist niet zo goed wat ze nu wilde. Ze voelde zich machteloos, de woorden van Adam spookten door haar hoofd. Ze wilde het niet geloven, ze wilde het niet geloven dat haar beste vriendin zo was. Maar de tranen van de jongen waren oprecht geweest, en ook Yrla had gezegd dat Adam niet loog. Moest ze blijven, zichzelf luchten op die manier of rennen naar haar sloopplaats, zoals ze altijd gedaan had? Die twee opties vochten ineens met elkaar. Ze wilde niets liever dan alles slopen en vergeten. Maar ze had ook beloofd dat ze haar gave niet zou gebruiken. En ze wilde heel graag ergens een knuffel, zoals die ene keer met Yrla. Maar Yrla was niet hier, het was Fire die naast haar stond.
      Hij had haar wel een keer al zo gezien, zo machteloos, zo uit haar doen. Maar dat was vooral woede geweest. Nu, ze wist zich totaal geen houding te geven. En ze wilde ook niet alleen zijn. Ah, wat een verschrikking! "Ik..." Maar ze kwam niet verder, want ze wist absoluut niet wat ze wilde zeggen.

[ bericht aangepast op 18 juni 2020 - 13:00 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox had de tranen in zijn ogen staan, zelfs al had hij het verhaal eerder gehoord. Maar de gedachte dat hij ervoor gezorgd had dat de jongen drie dagen later alles herbeleefd had… Het zorgde voor een zwaarte die hij niet zomaar van zich af kon schudden. Hij ving Adams blik en wist even niet wat hij moest doen, hij voelde zich verloren. Eigenlijk wilde hij hem een knuffel geven, net zoals Fayr en Vienna hadden gedaan. Maar kon dat? Mocht dat? Wílde hij dat nog? Of dacht ook hij terug aan dat moment op het dak, toen hij paniek raakte en Fox van zich af vocht?
      Adam schonk hem een flauw glimlachje. Fox wist niet echt of het lukte om die te beantwoorden, zijn mondhoek trilde. Adam zei iets tegen Merrin, daarna kwam hij naar Fox toe. Aanvankelijk zeiden ze niets; Fox zette een stapje naar voren en het volgende moment voelde hij Adams armen om zich heen en trok hij de jongen tegen zich aan. Hij boog zijn hoofd, drukte zijn gezicht tegen Adams schouder.
      Het voelde zo fijn, in zijn armen.
      Hij kon er niets aan doen. Het was gewoon zo.
      ‘Ik voel nog niet de opluchting waar Vienna en jij over spraken,’ zei Adam zacht. ‘Maar misschien komt dat nog.’ Adam trok zich ietsje terug om hem aan te kijken. ‘In ieder geval bedankt voor het laatste zetje. Ik denk dat het inderdaad wel iets was wat gezegd moest worden.’
      Fox keek in die mooie mosgroene ogen, die nog glommen van het verdriet.
      Misschien was het wel de laatste keer dat hij daar in keek, de laatste keer dat hij de jongen kon vasthouden. Misschien kwam hij wel helemaal niet over hem heen.
      Ik hou van je.
      De woorden lagen op zijn lippen. Hij wist ze echter net tegen te houden. Diep vanbinnen wist hij niet of het waar was. Het voelde verkeerd om het te zeggen, alsof hij Adam tóch ergens toe wilde overhalen. Had Zebediah dat niet gezegd, op momenten dat ze onenigheid hadden? De woorden hadden hun betekenis verloren, waren iets giftigs geworden. Hij dacht weer aan wat Onyx net gezegd had. Dat hij oprecht respect had voor het feit dat hij nog een relatie met iemand zou kunnen aangaan. Hij wist niet eens of het waar was. Misschien kon het inderdaad wel niet.
      ‘Gaat het?’ vroeg Adam.
      Fox schaamde zich. Adam was degene die troost nodig had, niet hij.
      ‘Het was een heftige avond,’ mompelde hij. ‘Ik – ik ga je missen.’
      ‘Het is maar voor even, weet je nog? We blijven gewoon vrienden. Als je er doorheen zit mag je me bellen. Dat moet je echt doen, Fox. Het is beter als je naar anderen toe gaat, maar als dat op de een of andere manier niet lukt, dan kom je naar mij. Dan moet je er niet alleen mee blijven rondlopen.’
      Fox haalde zijn neus op en knikte. Hij greep de jongen nog een keer vast in een stevige knuffel, sloot zijn ogen, sloeg het gevoel van veiligheid in zijn geheugen op. En wilde niet meer loslaten.

---

Every villain is a hero in his own mind.