[RPG • 200] Down The Rabbit Hole • Speeltopic - Speeltopics

---

The Undergrounds — de ingang van de club is te vinden in een steegje, niet al te centraal is gelegen. Lopende praktijken gebeuren onder de radar, mond op mond reclame hetgeen nieuwe mensen binnenhaalt en autoriteiten tot noch toe op afstand houdt.       Achter de vervallen en bekladde deur betreed men een gang welke zelfs nuchtere mensen al het gevoel van een trip geeft, lichten verspringend en de opzwepende muziek al hoorbaar. De deur aan de andere zijde brengt je direct in de grootste ruimte van de club, links de garderobe, achteraan een bar met daarboven de VIP ruimte, rechts de trap zowel naar boven als naar beneden en de dansvloer voor je neus — diens centerpunt iets wat direct in het oog springt.       In de kelder vind men direct onderaan de trap de toiletten, links nog een dansvloer waar voornamelijk techno wordt gedraaid en rechts zijn privé booths te vinden voor hen die zich tijdelijk terug willen trekken uit de drukte of gewoonweg privacy zoeken. tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Amren Kane Lola Decker Calissa Manderson Sierra Connell Rebecca Lewis Savea Acker Myrna Simmons Mea Roberts Silas Connell Vesper Rollins Benji Simmons Cassim Cortes AJ Cooper Dominic Liddell Seth Huxley G P P G G P G P G P G G G G G Fraternity Suriel Velns Niran Hakuna_Matata Luchasaurus Lavore Venustic Luchasaurus Suriel Fraternity GoldenTrout Reflection Dumb Lovecraft 1.1 1.2 1.3 1.2 1.3 1.3 1.4 1.4 1.2 1.2 1.2 1.2 1.2 1.3 1.3 Wanna join? Just ask! tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Ben lekker creatief met de club! Rookkanonnen, confetti, de flitsende lichten, noem het maar op! Het is een opzwepende scène, constant in beweging en eeuwig meeslepend. MOODBOARD Soundtrack ROLLENTOPIC teksttekstteksttekstteksttekstte PRAATTOPIC       Have fun Down The Rabbit Hole

[ bericht aangepast op 17 aug 2020 - 16:04 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

∎ ∎ ∎ SETH BLAKE HUXLEY ∎ ∎ ∎ Voor de zoveelste keer deze nacht drukte Seth met stevige klik het groene knopje op zijn gedateerde mobieltje in. De beltoon ging enkele malen over voor ‘ie het volledig afbrak en oversprong op een algemeen gekende pieptoon. Voicemail. Met een lichtelijk geagiteerde zucht drukte hij de bedoeling weg, om vervolgens een SMS bericht tevoorschijn te toveren. From: Seth Huxley To: Dominique ❤ Babe — ik belde je om te zeggen dat ik met vrienden @ The Undergrounds ben. Gisteren voelde je je niet helemaal lekker, dus liet ik mijn schattige konijntje expres doorslapen. Als je zin hebt om te komen, weet je waar ik ben mocht je me nodig hebben, en anders zal je een paar uur zonder me moeten doorbrengen. . . PS. Je lag er zo schattig bij dat ik het niet kon laten een foto in mijn portemonnee ervan te bewaren. Wat tegelijkertijd kan dienen als chantage. Wat heb je ervoor over om dat terug te krijgen, mhm? Je weet dat ik mijn vrienden graag over je vertel immers. De donkerharige man maakte nauwelijks gebruik van emoticons, daar hij niet het doel van die dingen begreep. Desalniettemin was de schalkse toon in het bericht helder aanwezig, en Dom in het specifiek zou zijn kwajongensachtige stemming kunnen doorzien. Of hij het waardeerde was een andere vraag.       Hij stopte het ding in de kontzak van zijn broek en begaf zich naar de rij die niet konden wachten tot ze alles mochten doen wat God verboden had. Voornamelijk de drugs waren een echte feestmaker hier — waar hij in feite niet zijn best voor deed het te snappen. Het was allemaal één pot nat, en hij had de effecten tot vervelens toe bij Dom en zijn eigen vrienden gezien. Wat hij het liefste wilde doen, was al die troep in de duisterste krochten van de Hel gooien zodat niemand er meer last van had — maar aangezien dat geen optie was, moest hij er maar op een bepaalde wijze mee dealen.

Zijn vrienden, waarvan sommigen zelfs klanten van hem waren, hadden al vrij snel hun weg naar de club weten te vinden. Ze hadden hem al vanaf het begin af aan gepord gewoon van de feestgelegenheid te genieten, ze hadden hem zelfs uitgedaagd niet zoveel op zijn telefoon te kijken aangezien de gezelligheid er zo vanaf ging. “Buzzkill”, zeiden ze dan, een feestverpester, en dat hij “onder de plak zat”, wat dat ook moge betekenen. Maar ze wisten niet hoe Dom kon zijn, en ze realiseerden zich niet dat Seth zich bijna elk moment van de dag zorgen om hem maakte. Een week terug hadden ze één van hun stormachtige gevechten gehad, waarbij Seth gepoogd had hem in huis te laten blijven maar waar hij — in zijn koppige driftbui — uiteindelijk toch het pand had verlaten. Dominic was pas net terug, daar moest hij met zorg mee omgaan. Als het aan hem lag, had hij hem hier zelfs mee naartoe gesleurd, ware het niet dat zijn vrienden hem gelijk vanuit het werk mee hadden gesleurd. Met een diepe zucht bekeek hij de menigte, waar de mensen al dansend, rokend, drinkend en flirtend hun nacht besloten door te brengen. Zijn donkere poelen vonden zijn zus, Savea, bij de DJ Booth, glimlachte kort en bestelde vervolgens een glas whisky, waarna hij zich een weg baande naar zijn maten in de hoek van de club.       “Eindelijk, daar issie dan!” zei de één met luide stem, om een flinke hijs van zijn sigaret te nemen die, bij het zien ervan, pas net was aangestoken.       “Moest Doornroosje wakker gekust worden?” ginnegapte de ander.       “Bek dicht,” gromde hij, en schoof naast hem neer op de lederen bank, “je hebt geluk dat hij er nu niet is.” Gelukkig hadden deze gasten een vrij goed beeld van wie hij was als persoon, want als het iemand anders was geweest zou hij wellicht niet zo geduldig gereageerd hebben. Het was iets over twaalven, maar zolang de tijd doortikte kon Seth niets anders dan zijn blik steevast op de ingang gericht te houden. ∎ ∎ ∎

[ bericht aangepast op 19 juni 2020 - 22:00 ]

---

[ heaven knows ]

---

I am an acquired taste tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

Als kind wilde Amren nooit met de andere meisjes uit hun buurt spelen. Theekransjes en poppen en pony's niets dan dingen die ze ervoer als doodsaai — haar aandacht eeuwig opgeëist door praktijken die niet hoorden bij een dame uit haar milieu. Ze wilde niet op ballet, had geen behoefte aan strikjes in haar haren en heeft met tegenzin piano leren spelen — verachtte alles wat haar ouders haar opdrongen om binnen een bepaald beeld te passen. Gala's en benefieten en tentoonstellingen leken oneindig en haar leven was een sleur waarnaar ze geen connectie leek te hebben.       De eerste keer dat ze het gevoel had dat ze werkelijk leefde was toen Tommy Lowell haar een blauw oog sloeg in zijn enthousiasme te laten zien wat hij bij kickboksen had geleerd. De tweede keer was in een club, de muziek oorverdovend, de drommen mensen in complete extase en haar ziel gegrepen om niet meer losgelaten te worden. Nog diezelfde week schoor ze haar haren af en schreef zich in bij de meeste achterstallige boksvereniging in Manhattan — kreeg voor het eerst te maken met een vader die niet slechts discipline afdwong, maar er ook zeker met harde hand naar zou streven.       In haar ogen is er niets aangrijpenders dan de scène die zich voor haar afspeelt. Haar hartslag lijkt al omhoog te gaan nog voor ze zelf ook maar ergens deelgenoot van is — het toekijken in een poging het te laten bezinken iets waarover ze niet eens nadenkt. Pas wanneer de drang om mee te doen te overweldigend begint te worden scheurt ze haar blik los van de mensenmassa, haar rechterhand belachelijk leeg ter overstaan van haar kurkdroge mond.       De muziek heeft al grip op haar bewegingen terwijl ze richting de bar struint, tred moeiteloos en onbewust meegaand op het ritme van de muziek, haar ogen dartend om zich heen. Amren is het niet anders gewend dan dat er naar haar gekeken wordt — zij het om de ene reden of de andere. Sommigen kennen haar, persoonlijk of uit weinig positieve artikelen, maar de meeste blikken komen voort uit het schaamteloos opnemen van haar voorkomen. Ze voldoet niet aan het schoonheidsideaal en streeft ernaar dat zo te houden, smacht naar de afkeurende blikken van de kuddemensen, welke haar nu eveneens tegemoet komen vanaf de twee dames leunend tegen de bar aan haar rechterhand.       Haar lippen vormen zich tot iets zelfbewusts, haar eigen ogen gespeeld hongerig over hun lichamen rovend alvorens ze naar hen knipoogt en met plezier hun verontwaardigde gezichten ontlokt. De grijns bij het idee dat zij zich ooit aangetrokken zou voelen tot iets blonds in een roze jurkje er een vol spot. Een grijns welke op subtiele wijze bevriest wanneer ze voor zich kijkt in dezelfde stap dat ze de bar daadwerkelijk bereikt.       Amren weet nog goed hoe het voelde om Tommy Lowell zijn vuist te vangen — het moment zelf iets wat zich evengoed vertraagd af had kunnen spelen. De manier waarop anticipatie haar had gegrepen was zachts gezegd opwindend, haar fascinatie naar de uitkomst groter dan de angst welke ze misschien had moeten voelen. Het is exact die sensatie welke haar overvalt wanneer ze helblauwe ogen vind.       Ze slikt zwaar — haar lippen als automatisch heel iets wijkend en zelf geen idee hebbend of het voorkomt uit de hitte die haar lichaam kortstondig grijpt of vanuit het onderbewustzijn welke haar toe lijkt te schreeuwen. Ze tracht voor één luttele seconde te horen wat dat stemmetje haar toewerpt — de aura van de man aan de andere kant van de bar er een die zich zonder zichtbare moeite over haar uitstrekt en dat stemmetje de kiem smoort.       "Hmm — is al het barpersoneel hier zo fit, of draag je die last helemaal alleen?" Want nee, niemand heeft ooit gezegd dat ze slim is.

[ bericht aangepast op 19 juni 2020 - 21:58 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

The moral of this story is that no matter how much we try, no matter how much we want it... some stories just don't have a happy ending

“Hi guys,” begroet Myrna het bekende gezelschap dat haar had staan opwachten. Met een argeloos boogje werpt ze haar trui in de richting van een van de verkleurde matrassen, die op de keukenvloer tegen de muur aan is geschoven. Op het aanrecht staat een verzameling van flessen, de meeste leeg, maar Myrna weet er al snel een ongeopend flesje bier tussenuit te vissen, ongetwijfeld lauw maar ze is niet de moeilijkste. Met een sigaret vervaarlijk balancerend tussen haar wijs- en middelvinger duwt ze behendig de rand van de dop tegen het aanrecht omhoog om het flesje te openen. Het kraakpand is al een tijdje hun verzamelplaats voordat ze gezamenlijk het nachtleven van Manhattan in duiken, het is er goor en de meeste bewoners zijn zacht gezegd onguur en toch verkiest Myrna deze slaapplek dikwijls boven haar eigen bed. Ze voelt Fynns ogen in haar rug prikken al voordat zijn stem de ruimte vult “Myr waar bleef je nou, je zou hier verdomme al twee uur geleden zijn?” Myrna tikt ongeïnteresseerd een askegeltje van haar sigaret af in de gootsteen en haalt haar schouder op. De onnatuurlijke geladen stilte die in de keuken hangt, duidt erop dat niet alleen Fynn op haar antwoord wacht. “Ik ben er nu toch. Ontspan een beetje Fynn, wil je,” bromt ze terwijl ze een kringeltje rook over haar lippen blaast. Ze heeft absoluut geen zin in een kruisverhoor. Ze is bovendien ook niet van plan om te vertellen dat ze als een zestienjarige tiener heeft moeten wachten totdat haar vader naar zijn slaapkamer vertrokken was alvorens ze uit het raam is geklommen omdat ze er vrij zeker van is dat hij haar anders aan haar haren terug naar binnen zou sleuren. Nee. Ze voelt Fynn’s zware hand op haar schouders, zijn vingers drukken net iets te stevig in het vlees tussen haar nek en sleutelbeen. Aanrakingen waar ze niet al te lang geleden nog van zou hebben genoten, nu spant ze onwillekeurig haar spieren aan “Ik vind het gewoon niets als je zo alleen over straat zwerft ’s nachts.” Met een ferme klap mept ze zijn hand van zich af en draait zich soepel op haar hakken om “Jezus Fynn, hou je poten thuis,” valt ze naar hem uit terwijl ze hem dreigend aankijkt. Enkele weken geleden had ze nog wel een zeker gevoel van geborgenheid uit zijn woorden kunnen putten, misschien zou ze het zelfs wel een beetje charmant hebben gevonden. Inmiddels kent ze Fynn goed genoeg om zijn bezorgdheid te zien voor wat het is, bezitterig en controlerend. Fynn blijft roerloos staan, lijkt te verstillen in het moment en kijkt haar dan strak aan. In zijn ogen flikkert iets wat ze daar nog nooit eerder heeft opgemerkt, iets wat ze maar al te goed herkent; woede. Direct voelt ze haar adem in haar keel stokken, de echo van haar hartslag gonst in een vertraagd cadans door haar hele lichaam terwijl ze zich onbewust schrap zet. Voordat de situatie echter uit de hand loopt wordt er een arm om haar nek geslagen. “Zullen we dan maar,” oppert Luna monter, en zonder iemand de kans te geven om te reageren begint ze naar buiten te lopen. “Jij papt ook altijd wat aan met de verkeerde types Myr,” sist ze beschuldigend terwijl ze haar hoofd schudt. En daar kan Myrna haar geen ongelijk in geven “Je hebt geen idee Lun,” beaamt ze dan ook, maar ze is opgelucht dat haar vriendin er niet op in gaat. Luna is in korte tijd haar beste maatje geworden, ze is levenslustig, onbesuisd en bij vlagen ook ontzettend dramatisch. Haar ongetemde bos rossige krullen kriebelen in Myrna’s nek terwijl ze haar vriendin gedwee volgt richting het uitgaanscentrum. Myrna is slechts een keer eerder in the undergrounds geweest, eerlijk gezegd heeft ze niet al te veel herinneringen meer aan die avond. Doorkneed glipt ze met Luna tussen de drommende horde mensen door, passeert met een brede glimlach de portiers en komt dan terecht in de psychedelische hal die hen de club in leidt. Adrenaline stroomt als warme honing door haar bloedvaten en met iedere stap wordt ze meer en meer overvallen door een gevoel van anticipatie. Vlak voordat ze de club binnenstappen legt Luna een hand op haar onderarm en steekt met haar rechterhand iets in haar kontzak. “Cadeautje, omdat je het indrinken hebt gemist” roept de brunette met haar lippen veel te dicht bij Myrna’s oor “ik zie je zo goed?” grijnst ze waarna ze een vluchtige kus op haar wang drukt en de menigte in verdwijnt. Myrna hoeft niet te kijken om te weten wat haar vriendin zojuist in haar zak heeft geduwd, een beetje pep. Vermoedelijk heeft ze het spul gekregen van haar vriend, Chris, die zorgt wel vaker voor aanvoer. Myrna is niet Chris’ grootste fan, met de voornaamste reden dat de weinige keren dat ze hem heeft gezien hij altijd slaande ruzie had met Luna, wat dan weer resulteerde in een hoop getier en flink wat voorwerpen die door de ruimte werden geslingerd, alsof ze daar in haar leven nog niet genoeg van had gezien. Maarja een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. Dus zet Myrna met een tevreden glimlachje op haar gezicht koers richting de bar, eerst maar even wat alcohol.

---

Seduce my mind and you can have my body, find my soul and I'm yours forever

De beat van de muziek was zoals gewoonlijk heerlijk om aan te horen en maakte het werk een stuk leuker, een stuk verdraagzamer, al zou je Calissa niet horen klagen over het werk. Lichtelijk bewegend op de beat focuste ze zich op het maken van de drankjes, het serveren van de klanten en vooral welke klanten al het langste aan de bar wachtten. Als ze aan iets een hekel had dan waren het wel de mensen die voordrongen en daarmee stennis schopten. Helaas voor hen was Calissa gefocust en inmiddels geoefend genoeg om dat in de gaten te houden.       Het verliep tot nog toe rustig en eerlijk gezegd noot ze ook wel van die 'rust'. Zo nu en dan had ze de tijd om even achterover te leunen en de club in zich op te nemen. Na een blik op de klok fronste ze en wierp ze een vluchtige blik op haar telefoon. Zou Cassim nog komen? Ze betwijfelde het ten zeerste maar zou het lullig vinden als hij niet even een berichtje stuurde om te laten weten dat hij niet kwam.       Nog altijd snapte ze niet hoe klein de wereld soms was en hoe ze precies hem tegen het lijf had kunnen lopen - het broertje van Amin. De twee spraken elkaar al lang niet maar ze leken als twee druppels water op elkaar waardoor ze in eerste instantie Cassim had aangezien voor zijn oudere broer. Als ze dat niet hard op had gezegd en hem begroet had als Amin, dan waren ze er nooit achter gekomen.       ''Dametje!'' Calissa draaide haar hoofd naar de man die half over de bar hing, joelend om haar aandacht. Een glimlach verspreidde zich over haar gezicht en ze maakte haar weg om de man te helpen.       ''Callie, we hebben hier een pervert voor je." klonk een stem net nadat ze de man had afgehandeld. Met een verbaasd gezicht draaide ze zich om naar haar collega, welke seinde naar een nerveuze jongen aan de bar. Cassim.       "WA-! Nee dat is nie- eh-" Een lach rolde over haar lippen en ze schudde kort haar hoofd.       ''Pest die jongen niet zo, ik handel het wel af.'' glimlachte ze naar haar collega terwijl ze al naar Cassim liep. Vragend keek ze de jongeman aan. ''Je kan wel iets te drinken gebruiken denk ik. Wat wil je?'' Zodra hij aan gaf wat hij wilde - ging ze dan ook daadwerkelijk aan de slag met het drankje terwijl ze sprak tegen hem.       ''Ik dacht al dat je niet meer zou komen. Toch jezelf weten te overtuigen?'' plaagde ze lachend terwijl ze zijn gezicht kort bestudeerde. ''De club is misschien ook wat heftig bij binnenkomst, of vond je het wel meevallen?''

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek Work hard smart

Haar bruine ogen vinden het pilletje tussen zijn vingers — focussen erop terwijl hij juist haarscherp haar gelaatstrekken in de gaten houdt. Daar waar deze onbekende dame hem vol zelfvertrouwen heeft benadert, lijkt ze nu niet al te happig op het blindelings ingaan op zijn woorden. Benji ziet de overweging — ziet diezelfde overweging tientallen malen per avond en poogt altijd bij voorbaat te raden wat iemands beslissing gaat zijn. Wanneer ze weer opkijkt naar zijn gezicht is er echter nog dusdanige twijfel te lezen dat hij het ditmaal niet met zekerheid durft te zeggen.       "De naam is Rebecca." En ze kijkt wederom terug naar de verleiding welke hij haar aanbiedt, staart ernaar alsof het haar de oplossing zal geven voor de som in haar hoofd. Benji weet haar beslissing al nog voor ze deze kenbaar maakt, benijd deze Rebecca enigszins voor het feit dat ze in staat is het niet te doen. De hand welke ze gebiedend heft komt hem echter evengoed uit — betekend in ieder geval dat hij weer een pil heeft verkocht en wat geld binnen heeft geharkt. Het zal hem een worst wezen of ze in de loop van de avond het lef nog vind de X in te nemen, al zou het zonde zijn van de verspilling zou ze het niet doen.       "Vind je niet dat de naam aanzich ook korting verdiend?" De grijns die hij haar hierop werpt is niet eens zozeer gespeeld, zijn voorliefde voor een brutalere slag mensen zeker niet iets wat hij onder stoelen of banken schuift. Misschien zou zijn leven een stuk makkelijker zijn al zou hij dat wel doen.       "Oeh, Becca is cheeky—" speelt hij haar toe met opgetrokken wenkbrauwen, zijn vrije hand naar het hart brengend om enige dramatiek aan te wenden, "—wat heel toevallig Benji zijn grootste zwakte is. B en B, wat een duo."       Met een knipoog ten teken dat hij haar de gek aansteekt laat hij het pilletje in haar hand vallen, keert zijn eigen vervolgens met de palm maar boven om aan te geven dat hij zijn betaling wil ontvangen.       "Ik weet het goed gemaakt — tientje in het handje en je trakteert mij op een biertje. Deal?" En hij lacht zijn meest charmante lag richting de redhead, hoopt dat ze er niet toch voor kiest hem er vijftien te doen om zich uit de voeten te maken.

[ bericht aangepast op 19 juni 2020 - 23:57 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Rebecca wacht met haar hand opgehouden enigszins ongeduldig op zijn reactie, haar opmerking wordt beantwoord met een grijns. Bingo. "Oeh, Becca is cheeky—" en de hand zonder het pilletje vind plaats aan zijn hart "—wat heel toevallig Benji zijn grootste zwakte is. B en B, wat een duo." Wat een duo indeed. Becca ziet de knipoog op zijn gelaat verschijnen en voelt het pilletje, hoe zacht het gevoel ook is, in haar hand vallen. De jongeman - Benji - steekt zijn eigen hand precies zo op om betaling te ontvangen. "Ik weet het goed gemaakt — tientje in het handje en je trakteert mij op een biertje. Deal?" Rebecca kan bijna niet anders dan kort beginnen te lachen op zijn voorstel en ze kijkt hem geamuseerd aan. Misschien toch niet de volledige bingo.. Een tientje plus de kosten van een biertje zouden haar als nog op bijna de volledige vijftien euro gaan brengen. Ze kon natuurlijk gaan kijken of ze zich er bij een ander goedkoper vanaf kon brengen, maar Becca kon de poging die gedaan werd wel degelijk waarderen. "Die zwakte van je is dan blijkbaar nog niet groot genoeg," Ze kopieerde zijn actie door haar vrije hand op haar hart te plaatsen "Ik ben toch lichtelijk beledigd Benji. Wat moet ik hier nou van vinden?" Haar antwoord word gegeven met een kleine bedenkelijke pruil die zichzelf al snel weer in dezelfde geamuseerde lach rond haar mond veranderd, waarna de vingers van die zelfde hand haar jurk in gaan en een briefje van tien uit haar bh toveren alvorens ze deze op de palm van zijn hand legt als een akkoord op de deal. "Vooruit dan" en haar hoofd maakt een knikje richting de trap omhoog, als uitnodiging om mee te gaan naar boven "Maar ik ga het je niet niet brengen." Trakteren was een ding, maar ze was geen serveerster en weigerde simpelweg om op haar hoge hakken met drankjes de trap op en neer te moeten. Dat was na de drank ze al ophad geheid een avontuur wat zou eindigen in een rampage, en dan vooral de trap af... De roodharige neemt niet de tijd om te wachten op een antwoord, er vanuit gaande dat hij toch wel mee zal gaan - hij zal immer wel moeten als hij zijn biertje hebben wil - en loopt zelf de trap op naar boven richting de bar om daar twee biertjes te bestellen.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek Work hard smart

Haar lach vult de ruimte tussen hen en maakt dat haar ogen kort oplichten, zijn grijns groeiend bij het zien van haar vermaak. Het spiegelen van zijn eerder gemaakte beweging gaat haar gemakkelijk af en de pruil welke rond haar lippen komt te liggen is zeker niet minder aantrekkelijk dan de glimlach van eerder.       "Die zwakte van je is dan blijkbaar nog niet groot genoeg. Ik ben toch lichtelijk beledigd Benji. Wat moet ik hier nou van vinden?" En hij doet niet de moeite te verhullen dat zijn ogen haar hand volgen, welke een briefje van tien wegtoveren vanuit haar onderkleding — wat toch echt wel zijn meest favoriete verstop plek van geld moet zijn al zou hij er een op moeten noemen. Benji zorgt dat zijn vingers het subtielste beetje opkrullen wanneer ze hem het geld overhandigt, waarmee hij de gevoelige huid van haar pols vederlicht aanraakt wanneer zij de hare terugtrekt — ogen op zoek naar ieder spoortje reactie wat hij op kan vangen. Die komt er niet en dat verteld hem dat ze niet is gefocust op van hem af komen en zijn flirterij niet iets is wat haar afschrikt.       "Zie het voor wat het is! Ik wil je gezelschap nog niet kwijt." Waarbij hij zijn handen matter-of-factly spreid en zijn rechter wenkbrauw optrekt als om haar uit te dagen hem tegen te spreken.       "Vooruit dan, maar ik ga het je niet niet brengen," speelt ze hem dan ook toe, alvorens zich van hem af te wenden en van hem weg te lopen met licht wiegende heupen, het klikken van haar hakken iets wat zijn hersenen invullen ondanks dat het wordt overstemd door Savea haar muziek. Hij neemt zeker even een paar seconden om het beeld in zich op te nemen alvorens haar op een paar passen te volgen, wat hem een erg vervelend beeld op haar derrière geeft bij het bestijgen van de trap.       Eenmaal bovenaan is hij vrijpostig genoeg om een arm over haar schouders te slaan — zij het op speels wijze. Vanuit zijn ooghoeken kijkt hij op de beduidend kleinere dame neer, zonder complete focus te verliezen op het tussen mensen door manoeuvreren in de richting van de bar — ogen eeuwig alert op wie zich in zijn omgeving bevinden. Vez, bijvoorbeeld, staat op de plek waar ze recht op afstevenen en met een subtiele wending stuurt hij Rebecca richting het andere uiterste van de bar — geen zin hebbend om daar zijn vingers aan te branden.       "Vertel me eens Rebecca, wat brengt een prachtige dame als jou richting iemand zo doorsnee als mij, om drugs te kopen en deze vervolgens niet in te nemen?" vraagt hij luchtig, ondertussen zoekend naar een plek waar ze zo snel mogelijk aan de beurt zullen zijn. Het komt als een godsgeschenk wanneer hij Mea spot, uitgerekend daar waar er zo veel mogelijk ruimte ligt tussen hen en de macabere onderbaas van de club. Al van een afstandje poogt hij haar blik te vangen, grijnst de zwartharige tegemoet als om te zeggen; kijk eens wie mij een drankje gaat verzorgen.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

CASSIM ILYAS CORTÉS

---

Volgenmij was ik zo rood als een tomaat en ik wilde mezelf verstoppen onder mijn hoodie en wegsneaken, echter had de opmerking Callie’s aandacht wel gegrepen waardoor ik de brunette naar me toe zag komen. Niet wetend wat te doen met het schaamrood op mijn wangen verstopte ik mijn gezicht in mijn handen en piepte pas tussen mijn vingers door als Callie voor me stond.
''Pest die jongen niet zo, ik handel het wel af.'' Hoorde ik de meid voor me nog zeggen, tussen mijn vingers door keek ik haar aan, ze had een glimlach op haar mooie gezicht. Hoewel met deze lichten het onderscheiden van mensen moeilijk was, herkende ik haar glimlach meteen. ''Je kan wel iets te drinken gebruiken denk ik. Wat wil je?'' vroeg ze me, dat was een goede vraag ik mijn mijn handen over mijn gezicht glijden door mijn zwarte krullen heen, waarna ik ze weer onder de bar liet verdwijnen. “Eh, ik zou cola zeggen, maar jij bent de barvrouw… wat raad je aan?” vroeg ik haar dan met een klein glimlachje, terwijl mijn vingers nerveus onder de bar met elkaar aan het friemelen waren. ''Ik dacht al dat je niet meer zou komen. Toch jezelf weten te overtuigen?'' ondanks dat de woorden van Callie bedoeld waren om me te plagen zat er toch wel enige waarheid in, waardoor de blossen op mijn wangen niet helemaal weg geraakten. “Eh-nou. ” Begon ik iets stamelend. ''De club is misschien ook wat heftig bij binnenkomst, of vond je het wel meevallen?'' het lachje van de meid deed me wat geruststellen en ik knikte, een hand weer even door mijn krullen halend. “Het is wat intimiterend.” Sprak ik oprecht en liet mijn blik nog even over de club glijden. “Veel mensen.” Sprak wat in gedachten, al had ik niet echt door dat ik het luidop zei. “Ik ben zelf van het opstapje gevallen” zei ik iets beschaamd maar er kon zeker een lachej vanaf, Callie kende ik nu ondertussen al een maandje, dus ze wist hoe onhandig en nerveus ik kon zijn met momenten. “ Hoe is het trouwens met je? Het is wat anders om je eens achter de bar te zien.”mijn Mondhoekjes gleden omhoog en wat gefascineerd keek ik toe hoe de brunette haar job deed.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

• 25 • Guest • Outfit • The Undergrounds w/ Silas •

Middernacht geweest en Sierre liep zo snel als het op haar hoge hakken wilde lukken van de ene club — waar ze een paar shotjes vooraf had genomen samen met enkele collega's — naar de ander; The Undergrounds. Minuten eerder had ze daar al afgesproken met Silas, maar door simpelweg de tijd te vergeten was ze voor heel even ook hun afspraak vergeten. Althans, dat was tot één van de andere waar ze bij was verkondigde wat de exacte tijd nu bleek te zijn, daar de drukte leek toe te nemen. Al vloekend had de brunette daarop haar werkplek verlaten en liep ze nu met een ferme pas in de juiste richting.       Sierra kon alleen maar hopen dat haar jongere broertje het haar niet al te kwalijk ging nemen, of dat hij al heel lang op haar stond te wachten. Ergens moest hij wel beter weten, de keren dat ze optijd was namelijk maar op slechts één hand te tellen. Het was niet dat ze dat ze het expres deed, maar door haar chaotische bestaan de laatste maanden was het een gebeuren wat niet te voorkomen leek. Haar handen woelden lichtjes een keer door haar lange lokken heen, schikte ze vervolgens over haar schouders heen, terwijl ze zorgvuldig een passerend groepje jongeren wist te mijden.       Het duurt niet lang vooraleer Sierra in de verte haar broertje spot, diens uitdrukking vooralsnog onpeilbaar gezien de afstand. Een glimlach vormt zich haast als vanzelf rondom haar lippen, waar haar kijkers hem volledig op zich nemen — zoekend naar iets dat wellicht niet helemaal klopte. Silas zag er beter uit dan weken geleden, of na dat ene telefoontje wat haar hele wereld op dat moment op zijn kop leek te zetten. Sierra had hem erom vervloekt vanwege de zorgen in haar binnenste, maar was de jongen ergens op een onbewuste wijze ook dankbaar voor het excuus om weer nader tot elkaar te komen.       "Hey jij daar," klinkt het zoet, doch op een geamuseerde toon naarmate ze dichterbij komt. Nog eenmaal glijden haar vingers door haar bruine krullen heen, waar de eerste verontschuldiging haar mond al weet te verlaten. "Ik was je echt niet vergeten, alleen de tijd een beetje."       Eens Sierra haar broertje bereikt heeft dwingt ze zichzelf iets omhoog op haar tenen, leunt daarbij naar de lange jongen toe en drukt een zoen op zijn wang ter begroeting — alvorens ze een arm aan de zijne haakt en de jongen op deze wijze mee naar binnen tracht te leiden. "Stond je al lang te wachten?" Met een schuine blik kijkt de brunette onderweg een keer op. Ondanks dat ze anderhalf jaar ouder was, was ze beslist niets groter dan hem. In tegendeel zelfs, Sierra smokkelde haar langere lengte met centimeters hoge hakken; waar ze later op de avond vanzelf een keer spijt van ging krijgen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Rebecca hoeft niet om te kijken om te weten dat ze gevolgd word, hij leek niet het type om een gratis drankje af te slaan. Soepel baant Rebecca zich door de mensenmassa en de trap op. Eenmaal boven word ze al snel begroet met een gewicht om haar schouders dat er voorheen niet was - de arm van Benji had plaats genomen en heel even overweegt het meisje een opmerking te maken, maar slikt deze dan toch in. Wat gezelschap was nooit verkeerd. In haar linkerhand bleef ze spelen met het roze pilletje dat er even daarvoor in was gelegd. "Vertel me eens Rebecca, wat brengt een prachtige dame als jou richting iemand zo doorsnee als mij, om drugs te kopen en deze vervolgens niet in te nemen?" Als ze nog volledig nuchter was geweest dan had Rebecca waarschijnlijk beginnen te blozen, wellicht zelfs beginnen te stotteren na het compliment. "Complimentjes gaan je echt geen tweede biertje opleveren hoor," gooit ze hem spottend toe, ergens zelfs wat uitdagend. Ze wilde reactie, het was veel te leuk. Waarschijnlijk wist hij het antwoord toch allang. Of zou hij wellicht niet vaker mensen tegenkomen die het gewoon even niet laten kunnen, maar niet eens echt een verslaving hebben. Je bouwt uiteindelijk natuurlijk gewoon een vaste klantenkring op. Eens bij de bar aangekomen wurmt Becca zich toch onder de arm uit om zichzelf op een kruk te plaatsen, de donkergroene pumps waren leuk en deden niet snel pijn, maar het was toch fijn om tussendoor even te kunnen zitten. Ze had Mea al gespot achter de bar en roept haar naam om de barvrouw haar aandacht te trekken. "Mea, heb jij een biertje en een wijn voor ons?" Ze had zich toch maar bedacht op twee biertjes die ze eerder in haar hoofd had gehad. Ze dronkt wel eens bier, maar hield niet echt van de bittere smaak die erbij hoorde. De roodharige richt zich weer terug naar Benji, haar linker onderarm en hand inmiddels leunend op de bar nog altijd friemelend met het pilletje. "Maar terugkomend op je vraag, puur nieuwsgierigheid." Het verhaal dat dit wel vaker voorkwam, maar dat ze aan het einde van de avond altijd nooit het lef had gehad hem werkelijk in te nemen liet ze buiten het gesprek.

[ bericht aangepast op 23 juni 2020 - 20:41 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

⬧      23      ♠      With spooky boy      ♥

Zoals gewoonlijk werd ik bezweet en ernstig gedesorienteerd wakker. Ik had mijn ogen misschien wel geopend, maar voor mijn gevoel waande ik me nog steeds in een droom wereld. Ik voelde me gejaagd, of er constant iets op de loer lag. Hoewel mijn lichaam in ruststand was, maakte mijn hoofd overuren. Normaal was Seth er om de rust weder te doen keren, maar dat leek nu niet het geval. Het eerste wat ik dan ook standaard deed was mijn blik op het deel van het bed naast me richten. Het was altijd maar de vraag of Seth aanwezig was of niet. Vaak was hij te vinden op deze oude vertrouwde plek, voornamelijk omdat ik meestal maar vier uur op een avond sliep. Echter wanneer ik een wat... mindere periode heb is Seth vaak al verdwenen. Mijn blik richtte ik wat te neer geslagen op de deur, of Seth daar op magische wijze zou verschijnen. Als dit waar zou zijn zou ik zijn naam in mijn telefoon nog moeten veranderen naar Seth the magician. Helaas was dit niet het geval en stond ik er op het moment toch echt even alleen voor. Met lichte tegenzin krabbelde ik wat omhoog en staarde ik wat schaapachtig om me heen. Al snel greep ik met mijn hand naar mijn hoofd, welke tekeer ging als een gek. Oké, misschien was een plan van aanpak verstandig. Eerst heelhuids aan zien te komen in de badkamer, pillen innemen en daarna opzoek gaan naar Seth. Het klonk als een waterdicht plan maar of ik mezelf ertoe kon zetten was een tweede. Vanaf de andere kant van de kamer hoorde ik mijn telefoon zoemen, iets wat me genoeg motivatie had gegeven om het bed te verlaten. Ik moest mezelf ervan weerhouden niet meteen naar mijn telefoon te grijpen en eerst wat tegen het gegons in mijn hoofd in te nemen. Nog wat wankel van de slaap bereikte ik de badkamer en klikte ik de momenteel veel te felle badkamerlamp aan. Het plotselinge felle licht deed me mijn ogen even samenknijpen. Kom op, Dom, get your shit together... Na het nodige gedaan te hebben had ik besloten mezelf te belonen door mijn berichtjes te mogen lezen, afkomstig van Seth. Tot mijn verbazing had ik tig gemist oproepen en een berichtje. Met een minuscule grijns opende ik de laatste. Ik wist precies wat hij aan het doen was, hij was me doormiddel van chantage aan het proberen mijn bed uit te krijgen. En het werkte. From: Dominic Liddell To: Daddy of the Dead ❤ Volgende keer kun je me ook gewoon meevragen hoor, babe. Hoe kan ik nou nee zeggen tegen zo'n duistere, charmante adonis als Seth Huxley? Goed, die optie is nu verkwist, je laat mijn geen andere keuze dan op klopjacht te gaan naar die bewuste foto. Ik zou maar oppassen als ik jou was, schat. De gedachte aan Seth zond een rilling over mijn ruggengraat. Ik was teleurgesteld dat ik niet naast hem wakker was geworden maar nu ik er moeite voor moest doen om hem in zijn poelen te kunnen kijken waardeerde ik het moment dat zijn lippen die van mij weer zouden raken misschien meer. Hij gaf me wederom een reden om mijn bed uit te komen en alle nare gedachten, ook al was het maar voor even, on hold te zetten. Voor de zoveelste keer schoot er een ijzige rilling door mijn lichaam, dit keer niet afkomstig van een gedachte aan Seth. Ik had het koud, ijskoud. Ik liet mijn blik over de kamer glijden, op zoek naar iets om aan te trekken. Mijn blik viel al snel op één van Seth zijn jasjes. Ik had ook één van mijn eigen kledingstukken uit de kast kunnen trekken, maar where was the fun in that? Ik ging Seth opzoeken, dan moest ik natuurlijk wel aan de rest laten merken dat Seth mijn terrein was en van niemand anders. Seth zijn jasjes waren me altijd te groot. Seth was dan misschien niet extreem veel langer dan ik, hij bezat wel aanzienlijk meer spiermassa dan ik dat had. Zeker één van de ontelbare dingen die ik aantrekkelijk aan hem vond. Na Seth zijn jasje geclaimd te hebben ging ik op pad naar onze vaste stek. Hoewel het helemaal geen slecht weer was, klappertandde ik nog net niet. Wat ik wel niet zou doen om tegen Seth zijn warme lichaam aan te kruipen. Snel, Dom, snel. Na de nodige doemgedachten afgekaatst te hebben met de gedachte in mijn hoofd dat ik Seth weer ging zien, kwam ik aan bij mijn bestemming. Mijn ogen schoten ongeduldig over de vele gezichten die me passeerde binnen de club, een paar in het voorbijgaan aan de kant duwend. Ik was inmiddels wel gewend aan de moordende blikken die ik ontving na deze acties. Na een klein moment gezocht te hebben spotte ik de aantrekkelijke jongeman waarnaar ik opzoek was. Hij had zich bij zijn vrienden gevoegd. Hoewel mijn plannetje nu uitgevoerd moest worden met meer publiek hield dit me niet tegen. Ze waren het vast wel gewend en anders hadden ze pech. Een ondeugende grijns verscheen op mijn gezicht en eenmaal bij hem wierp ik mezelf op zijn schoot, mijn benen aan weerszijde van hem. 'Je oogt wat... verveeld.' zei ik terwijl ik mijn hoofd iets schuin hield. 'Niet getreurd, je reddende engel is er.' grijnsde ik alvorens ik met mijn vinger wat vormen begon te tekenen op zijn borst. 'Ik wil je met alle liefde vermaken, dat weet je wel, toch?' vroeg ik terwijl ik wat onschuldig met mijn ogen knipperde. Hoe onschuldig ik me ook voordeed was deze onschuld het volgende moment net zo hard weer verdwenen. Ik trok hem aan zijn kraag naar me toe zodat mijn lippen zich bij zijn oor bevonden. 'Maar eerst hier met die foto, schat.' fluisterde ik en kon het niet laten om kort mijn tanden in zijn oorlel te zetten.

---

How far is far

Silas had de hele dag zijn kleine, trieste appartementje ontweken, zich maar al te goed beseffend dat er niets voor hem was —of tevoorschijn zou komen. Niemand, maar vooral geen pilletje die verscholen had gelegen of wat extra wiet voor een simpelere joint. De hele dag door had hij op zijn fiets te straten van New York doorgewandeld en had hij van achterbuurt naar achterbuurt gefietst in de hoop een bekende dealer te treffen — eentje die nog enig vertrouwen in hem kon leggen.       Het opzoeken van zijn ex was wanhoop, niets meer of minder dan dat. Hij kon zeggen wat hij wil, maar de dame had nog altijd een zwak voor hem. Zo'n grote zwak dat ze hem high had weten te krijgen, Bath Salts was iets waar Silas nog niet al te bekend mee was, dit zou zijn derde keer pas zijn — maar het gevoel voelt hij nu nog. De opwinding giert door zijn lijf, evenals het algehele genot dat het snuiven van het poeder hem bezorgd heeft.       Met een drafje maakt Silas zijn weg richting The Undergounds, waar hij met zijn zus afgesproken heeft. Zijn vaste hangplek, waar hij iedere avond wel te vinden is — niet altijd op hetzelfde uur omdat hij vaak zat de tijd kwijt is en er veel te laat voor de deur staat, of juist te vroeg. Nu hij echter een afspraak met Sierra heeft poogt hij er wel op tijd op te komen dagen, zich maar al te goed beseffend dat ze anders best eens verkeerd kan denken over hem.       Ondanks dat hij toch wat later is, lijkt ze er er zelf ook niet te zijn, waardoor Silas met een opgeluchte zucht tegen de muur gaat hangen, hierbij gaat mensen kijken en her en der een bekende aanspreekt voor een kort praatje. Pas wanneer hij de bruine, ongetemde lokken van zijn eigen vlees en bloed aan ziet komen drukt de junk zich wat onhandig van de muur af, zijn gezicht getrokken in een permanente glimlach sinds het snuiven van de drug naar keuze van Nadia.       'Hey jij daar. Ik was je echt niet vergeten, alleen de tijd een beetje.'       Silas zijn wenkbrauw trekt op door de zoete klanken van haar stem. 'Uhu, vast.' Zijn mond trekt echter al gauw op in een grijns, wat hij op de drugs af poogt te stempelen. Toch weet hij dondersgoed dat hij al veel te blij is dat ze zijn waardeloze leven binnen wilde stappen na het verbroken contact jaren terug — waardoor dit soort misstappen haar simpelweg vergeven worden. Soms, heel soms, vraagt Silas zichzelf echt af wat Sierra echt zou kunnen doen om hem kwaad te maken. Telkens komt hij uit op precies hetzelfde antwoord — niets.       Wanneer Sierra dichtbij genoeg is doet ze een poging een kus op zijn wang te drukken, waardoor hij zich wat lachend laat zakken. 'Ukkie.' Haar arm haakt om de zijne heen, waarna het duo hun weg naar binnen maakt — Silas begroet hierbij de uitsmijter met volle enthousiasme, voordat hij de muziek hoort en al wat mee begint te dansen. De vraag hoe lang Nadia's drug nog zal werken kolkt al door zijn gedachte, waardoor zijn ogen The Underground scannen, op zoek naar bekenden die hem ergens van kunnen voorzien, vooral gezien er maar weinig geld in zijn zak te vinden is op het moment.       'Stond je al lang te wachten?'       Silas schud zijn hoofd traagjes, zich maar al te goed beseffend dat de felle lichten binnen The Undergrounds zijn ogen niets goeds zullen doen op het moment — al vindt hij deze altijd wel enorm vermakelijk. Hij is als een kat op sommige momenten, probeert de lazers te vangen in zijn grote handen, of wanneer hij voldoende op heeft met zijn mond. Zijn volle lippen pogen keer op keer de lazers te laten verdwijnen in het zwarte gat van zijn keel.       Silas maakt zijn weg verder naar binnen. 'Hoe was het werk?' Met een schuine blik kijkt hij even richting Sierra, voordat hij voelt hoe hij een duw krijgt — hierbij weet hij zichzelf nog net staande te houden om niet tegen zijn zus aan te knallen op haar torenhoge hakken. De jongen die hem van een gratis duw voorzien heeft kijkt geen seconde om — wandelt doelgericht ergens op af. Silas fronst diep, werpt hierbij een blik op de kleinere dame aan zijn arm. 'Nou ja zeg.' Compleet verontwaardigd zoals enkel een junk dat kan doen, zijn gezicht haast op cartoon-achtige wijze opgetrokken in een frons.       'Drankje? Jij trakteert omdat je te laat bent,' zegt Silas met een lach, voordat hij half dansend zijn weg richting de dichtstbijzijnde bar maakt — laat zijn lichaam wat volgen door het ritme, terwijl hij Sierra haast meesleurt richting de bar. De junk is hartstikke trots op het feit dat hij een goede reden bedacht heeft om zijn zus op zijn minst voor het eerste drankje te laten betalen.       Pas wanneer hij uiteindelijk naar beneden kijkt merkt hij een van Savea's felgekleurde pruiken op, ziet haar opgaan in haar eigen set, waardoor zijn aandacht al gauw weer bij de bar ligt — waar hij enkele vage bekenden spot, maar zijn blik glijdt echter al gauw op Sierra wanneer ze eenmaal een plekje vooraan hebben weten te bemachtigen. 'Jij bent de barvrouw, maak er maar wat van.' Vaak zat is Silas de dupe van een van haar experimenten, die hij altijd wel heerlijk vindt smaken — al is hij ook te gemakkelijk op dat vlak.

---

I'm your little ray of pitch black.

Er was niks wat AJ liever zag dan de duizelingwekkende spiegels en lampen bij de ingang van The Undergrounds, de club die hij, ondanks zijn gebrek aan interactie met de mensen daar, zijn thuis noemde. Door de deur aan het einde van de gang heen was de muziek al te horen. Hij legde zijn hand op de klink, en betreedde de club.
      Er was altijd wel iets geweest wat AJ zo fijn had gevonden aan de clubs, de drukte waar je zo makkelijk in kon verdwijnen, de gezichten die je dagelijks zag komen en gaan, de manier waarom men met elkaar omging zonder elkaar echt te leren kennen. AJ was nooit een fan geweest van plekken waar hij mensen tegen het lijf kon lopen die hij ooit had gekend, en door zich te mengen in de kringen waar hij zich nu in bevond verzekerde hij zichzelf ervan dat dat nooit zou gebeuren. Soms kwam hij naar de club voor dezelfde reden als velen die zich uitbundig op de dansvloer uitleefden - voor een dans, en voor seks - maar vaak kwam hij slechts voor de drank en de pillen die The Undergrounds hem bood.
      Hoelaat het was wist hij niet precies, maar gezien de drukte en de walm van mensenwarmte die hem tegemoet kon hij oordelen dat de deuren al een tijdje open waren. De knoopjes van zijn bloes waren vandaag al los voordat hij überhaupt iemand had gesproken - vanwege de warmte, voornamelijk, en omdat hij de hele weg naar de club had gerend. Daar had hij geen logische reden voor, behalve dat hij normaal gesproken altijd voor middernacht in de club was aangekomen, en hij vandaag na middernacht was vertrokken. Het was een routine geworden, en AJ hield van routine. Het bood hem zekerheid, iets wat hij miste in zijn dagelijkse werk in de steegjes van de stad.
      Hij zeeg neer op een kruk aan een uithoek van de bar, en wenkte de eerste persoon die hij achter de bar zag staan. Hij had wel een beloning wel verdiend na vandaag.

---

(This signature is removed for copyright infringement)

---

---

• 25 • Guest • Outfit • The Undergrounds w/ Silas •

Met een simpele doch duidelijk voelbare por in de zij maakt Sierra duidelijk hoe ze denkt over het "Ukkie" dat haar wordt toegeworpen. Een glimlach siert daarbij even breed haar lippen, terwijl ze haar jongere broertje aan zijn arm met zich mee sleurt. De brunette mocht wellicht klein zijn, de krachten die ze bezat waren echter niet te onderschatten — wat ze aan lengte mocht missen, maakt ze op andere vlakken en geheel op haar eigen manier wel weer goed. Het trage schudden van zijn hoofd in een reactie op de vraag of Silas al lag op haar stond te wachten, ontgaat Sierra niet. Evenals de blik in zijn ogen, waaraan ze kon zien dat hij zijn eerste dosis drugs al weer binnen had.       Sierra zei niks. Ze sprak hem er sowieso niet gauw op aan, in plaats daarvan hield ze haar broertje enkel en alleen maar in de gaten. De angst die haar eerder om de hals was gevlogen is niet meer verdwenen sindsdien, maar wie is zij om Silas er op te wijzen dat wat hij deed verkeerd was? Dat de innames die hij soms nam veel te ver gingen? Sierra is wellicht standvastiger in het stellen van een limiet bij het nemen van alcohol en drugs — ze had eveneens haar steken laten vallen en bleek absoluut geen heilige in het gebruik daarvan.       "Hoe was het werk?"             "Goed, druk. Maar dat is alleen maar beter voor de fooien." Een grijns siert haar mond wanneer het briefgeld in haar BH lijkt te branden als in een subtiele reminder aan hoeveel ze al mocht ontvangen voor de korte shift van deze avond. Hoofdschuddend geeft de brunette ondertussen een rukje aan Silas zijn arm, als deze in zijn benevelde toestand poogt te happen naar voorbij vliegende laserpunten. De felle kleuren weten een wazig effect af te geven, waar ze een extra toevoeging kunnen zijn voor een trip met wat drugs op, maar waar ze ook los daarvan hun werking hebben.       "Nou ja zeg," hoort Sierra haar broertje dan uitbrengen —gelijktijdig met dat ze haar vlakke hand tegen zijn borst aanlegt als de jongen vanwege een onverwachtse duw plots op haar af lijkt te komen. Een opgetrokken wenkbrauw, vervuld met afkeuring in haar donkere poelen kijkt ze de jongen na; wie op zijn beurt geheel ongestoord verder lijkt te lopen, alsof hij zojuist niemand aan de kant heeft geduwt. Het is de vreselijk foute grijns op het gezicht van Silas die haar echter laat lachen. "Jezus, Sil." Grinnikend loopt ze met hem mee, poogt de vraag in te slikken met wat het is dat hij überhaupt geslikt heeft — of gesnoven.       Eenmaal volledig binnen in de club laat Sierra haar blik rond gaan, zoekende naar enkele bekende gezichten, welke ze voorziet van een simpele glimlach ter begroeting. Tot ze Savea spot in de booth. De lach op haar lippen verbreed zich, waar ze op de tippen van haar tenen gaat staan en in de richting van de nu roodharige zwaait — eens diens blik met de hare weet te kruisen.       "Drankje? Jij trakteert omdat je te laat bent."             "Uh-huh," brengt Sierra uit. "De volgende ronde is voor jou dan?" Haast onschuldig te noemen kijkt de brunette op naar Silas, weet daarbij dondergoed hoe de vork aan de steel lijkt te zitten daar ze hem veel te goed kent, maar rept er verder geen woord over wanneer hij haar naar de bar toe leidt. De grenzen die Silas bij zijn zus wist te overschrijden hadden geen limiet. Hij was het enige dierbare dat ze nog had, het enige waar ze nog zoveel om gaf, dat hij zelfs met moord bij haar weg zou komen. "Jij bent de barvrouw, maak er maar wat van," klinkt het ondertussen, eens het tweetal vooraan bij de bar is komen te staan. Bedenkelijk blikt Sierra even voor zich uit, tuit haar lippen heel even alvorens ze weet wat ze gaat bestellen. Behendig buigt de brunette zich vervolgens iets over de bar heen, alvorens ze een van de barvrouwen heeft weten te wenken en deze haar kant op komt gelopen.       "Weet je het zeker? Je kunt nu nog zelf iets kiezen." Schuins blikt Sierra over haar schouder naar Silas, maar als deze laat blijken dat ze inderdaad de vrije keuze heeft richt ze zich weer tot het bestellen van een drankje. Om de dreunende muziek enigszins te kunnen overstemmen plaatst ze haar lippen vlak naast het oor van de blondine en dient het verzoek in voor een zoete doch sterke cocktail — vist daarbij alvast onopvallend wat briefgeld uit haar BH. Ze betwijfelde echter in hoeverre Silas het zou raken, daar de jongen inmiddels al zoveel experimentele drankjes van Sierra had mogen proeven dat er nog maar weinig echt nieuw voor hem waren.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

Mea was te laat geweest voor haar shift vandaag, ze was helemaal opgegaan in haar studieproject dat ze de tijd was vergeten. Pas een half uur voordat ze achter de bar moest staan was haar oog uiteindelijk naar de klok afgegleden en had ze alles snel aan de kant moeten schuiven. Mea haar maag rammelde dan ook toen ze achter de bar stond, ze had haar avondmaal over geslagen en het zou waarschijnlijk ook nog wel even duren voordat ze weer iets zou kunnen eten. Om de honger te stillen sabbelde ze op een stukje citroen, maar het hongerige gevoel in haar maag ging er nog niet door weg. Bovendien had ze ook niet heel veel tijd om zich vol te proppen met losse schijfjes citroen die ze achter de bar vond, want telkens dat ze dacht dat het even rustig was stond er wel weer iemand naar haar te seinen.
Mea vond het werken in The underground normaal gesproken heel leuk, maar vandaag had ze helemaal geen zin in alle klanten die de hele tijd naar haar stonden te zwaaien en de norse blikken die ze kreeg wanneer het hen te lang duurde. Normaal gesproken wist ze zich daar makkelijk over heen te zetten, maar nu leek het haar allemaal een beetje te irriteren en hoopte ze dat iedereen zo snel mogelijk de deur weer uit was, de voor uitzichten waren echter niet zo zonnig.
Toen Mea een bekend gezicht spotte tussen de mensen was ze toch wel een beetje opgelucht, misschien dat haar avond toch nog iets van een goede wending kon krijgen. Benji keek haar trots aan terwijl hij door Rebecca richting de bar werd geleid, Mea schudde lichtelijk haar hoofd, dus hij ging tegenwoordig voor haar seconds.
"Mea, heb jij een biertje en een wijn voor ons?" zei de roodharige toen de twee de bar hadden bereikt, Mea glimlachte naar hen. 'Maar natuurlijk,' zei ze terwijl ze zich omdraaide om de drankjes voor de twee in te schenken.
'Alsjeblieft,' zei Mea toen ze een biertje en een wijntje voor Rebecca en Benji neerzette. 'Geniet ervan, hoe is jullie avond tot nu toe?' vroeg ze terwijl ze een beetje over de bar leunde om de twee beter te kunnen verstaan over de luidde muziek.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.