[RPG • 200] Down The Rabbit Hole • Speeltopic - Speeltopics

---

The Undergrounds — de ingang van de club is te vinden in een steegje, niet al te centraal is gelegen. Lopende praktijken gebeuren onder de radar, mond op mond reclame hetgeen nieuwe mensen binnenhaalt en autoriteiten tot noch toe op afstand houdt.       Achter de vervallen en bekladde deur betreed men een gang welke zelfs nuchtere mensen al het gevoel van een trip geeft, lichten verspringend en de opzwepende muziek al hoorbaar. De deur aan de andere zijde brengt je direct in de grootste ruimte van de club, links de garderobe, achteraan een bar met daarboven de VIP ruimte, rechts de trap zowel naar boven als naar beneden en de dansvloer voor je neus — diens centerpunt iets wat direct in het oog springt.       In de kelder vind men direct onderaan de trap de toiletten, links nog een dansvloer waar voornamelijk techno wordt gedraaid en rechts zijn privé booths te vinden voor hen die zich tijdelijk terug willen trekken uit de drukte of gewoonweg privacy zoeken. tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Amren Kane Lola Decker Calissa Manderson Sierra Connell Rebecca Lewis Savea Acker Myrna Simmons Mea Roberts Silas Connell Vesper Rollins Benji Simmons Cassim Cortes AJ Cooper Dominic Liddell Seth Huxley G P P G G P G P G P G G G G G Fraternity Suriel Velns Niran Hakuna_Matata Luchasaurus Lavore Venustic Luchasaurus Suriel Fraternity GoldenTrout Reflection Dumb Lovecraft 1.1 1.2 1.3 1.2 1.3 1.3 1.4 1.4 1.2 1.2 1.2 1.2 1.2 1.3 1.3 Wanna join? Just ask! tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Ben lekker creatief met de club! Rookkanonnen, confetti, de flitsende lichten, noem het maar op! Het is een opzwepende scène, constant in beweging en eeuwig meeslepend. MOODBOARD Soundtrack ROLLENTOPIC teksttekstteksttekstteksttekstte PRAATTOPIC       Have fun Down The Rabbit Hole

[ bericht aangepast op 17 aug 2020 - 16:04 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

Vez zuigt op zijn tanden, de tong in zijn mond rusteloos heen— en weer zwiepend in de nasleep van haar insolente weerwoord. De gewaagdheid van de groengeoogde overwoekerd zijn ondoorgrondelijke kijkers, lokt hem dichterbij met zondige intenties.       De zichtbare verandering van haar wezen laat hem net dat stukje verder duwen, de winst op haar afwachtende stilte te verslavend om te laten liggen. Waar hij echter op reactie had gehoopt—zij het een poging tot een uithaal, een felgesproken belediging of iets veel milder dan dat—houdt de gemillimeterde helleveeg haar lijf onder de grootste controle. Hij is niet blind voor de pezige spieren welke zich onderhuids bewust of onbewust hebben aangespand in zijn nabijheid. Vez anticipeert de felle tik die deze dame aan ieder ander ongetwijfeld allang had uitgedeeld en, ja, lijkt zelfs het miniemste beetje teleurgesteld wanneer dat uitblijft.       Desondanks is de afweging die ze met zichzelf heeft te maken een beeld dat hij schaamteloos verslindt, de radartjes achter haar luxe omlijste poelen vooralsnog onbekend, het er niet minder intrigerend op makend te willen weten hoe ze tikt. Dan is de beslissing gevallen, vergroten haar pupillen net die ene fractie om een beving in zijn mondhoek te veroorzaken.       Haar aanraking is een trefzekere, de valselijk innemende glimlach die op haar gelaat ontspruit er niet één die hij beantwoord wanneer ze de fles van hem overneemt. Brave meid. Vez kan het niet ontkennen dat er in de minuut die het haar kostte om tot een besluit te komen, er niet al meerdere scenario's door zijn perverse gedachten zijn geschoten om de tequila op minder gracieuze wijze tussen haar lippen te laten verdwijnen.       ‘Hmmm — kost dit me mijn ziel?’ Ze hevelt de fles omhoog voor ze de een royale slok achterover tikt en zijn blik op de samentrekking van haar keel beland. De ijver waarmee ze zich groot tracht te houden laat hem zijn kin iets heffen, de geruststelling dat ze geen afgedropen alcoholiste is er één waarvan hij niet wist dat hij die wilde hebben.       ‘Maak je geen zorgen.’ Zijn inmiddels donkerblauwe kijkers dwalen af naar de mond welke hem tartend uitdaagt met de tong die er overheen glijdt. ‘Er is geen enkele schuld die niet vereffend kan worden.’ Het doet hem weinig dat niets aan die woorden hoopgevend klinkt.       ‘Jij op jouw beurt ziet eruit alsof je het enorm warm zou moeten hebben met al die kleding,’ zegt ze, hem op geheel goddeloze wijze in zich opnemend. Vesper negeert de hardleerse siddering die vanuit zijn ruggengraat omlaag schiet, vanuit zijn hersenen rechtstreeks naar de heer en meester van dit lichaam.       ‘Is dat zo?’ Hij spreekt elk woord langzaam uit, gezicht iets kantelend voordat hij zijn ene hand onvermurwbaar over de vingers sluit die de fles nog altijd omklemmen—de ander in diezelfde hartslag naar haar kin brengend, welke hij eveneens in gijzeling neemt. Vez vraagt zich onbewust af met hoeveel ze nog weg zal komen voor hij haar aan haar keel de trap naar boven op zal slepen. Het moment dat haar gezicht oplicht in vuurrode neon, een beeltenis dat zich in zijn netvliezen brandt.       ‘Help jezelf,’ spint hij, de woorden alleen al provocerend genoeg, maar niet voldoende om te voorkomen dat hij zijn tong naar haar kaak brengt en het ontsnapte spoor tequila met verve van haar huid likt. Het idee dat ze hem hier en nu zou ontkleden, zou zich absoluut terugbetalen in een soortgelijke behandeling voor de jongedame. Hij is benieuwd naar de grenzen van haar ogenschijnlijk onbevreesde voorkomen—gewillig deze te lokaliseren en volledig onbestaand te maken.       De getatoeëerde duivel maakt er geen enkel geheim van dat hij zijn tijd neemt de huid eronder te proeven, overwegend zijn markering in dit precaire stadium achter te laten of te wachten tot ze enkel nog kan stamelen.       Het vooruitzicht daarop brengt een halve grijns tot leven, ontbloot zijn tanden welke hij kortdurig doch voelbaar over het erogene plekje tussen hals en kaak laat zweven, voor hij zich het nietigste beetje terugtrekt en de fles terug in bezit claimt zonder het gevestigde oogcontact daarmee te verbreken.       Nee—van plan om haar persoonlijke ruimte terug te geven is hij niet.

I licked it so it's mine

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

The center of his attention is a very bad place to be tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

Glad ijs. Ze voelt het in ieder zenuwuiteinde, herkent het grillig kloppen van haar hart als geen ander en ziet de waarschuwing in donkerder kleurende, blauwe ogen. Alcohol en adrenaline zijn echter haar grootste vijanden — naast de wetenschap dat ze nooit goed is geweest in het weglopen van dingen waarvan ze gewoonweg weet dat ze slecht voor haar zijn. En dat hij slecht voor haar zou zijn is wat buiten kijf staat en waartoe hij absoluut geen moeite doet het te verbergen. Nee, haar valkuil is er een waar ze ook vandaag weer in zal tuimelen, misschien ditmaal haar nek wel zal breken op weg naar beneden.       "Is dat zo?" Kraakhelder ondanks de pieken in de muziek, het oorverdovend bonken van de bass iets wat zijn traag over de tong rollende woorden niet verbloemt — de afstand tussen hen vooralsnog bijna niet-bestaand. Amren haar onrustige vingers worden omvat door een hand beduidend groter dan de hare, gedwongen hun geroffel tegen de flessenhals te staken door de ijzeren greep. Ook haar kin wordt gevonden, de vingers welke haar gezicht kundig beteugelen een waarschuwing dat hij geen tegenspraak of actie duld. Tegendraads zijn ligt in haar natuur, maar ze gaat hem voor nu geen tegengas geven, daar hij exact doet wat haar hersenen influisterden te willen — de escalatie vanaf het moment dat hun ogen elkaar hebben getroffen een zoete belofte op wat er te wachten kan staan. Waarheid — Amren schuwt niet weg van intimiteiten met complete vreemden, maar laat hier normaliter toch op zijn minst een aantal drankjes aan vooraf gaan. Ditmaal zal ze het moeten doen met twee slordige teugen uit een fles Patron alvorens hij het voor haar een verloren zaak maakt.       "Help jezelf," daagt hij uit, het gemak waarmee hij zich binnen haar persoonlijke ruimte begeeft ongeëvenaard, haar vrije hand als automatisch tussen hen in brengend in een waardeloze poging enige controle te houden — het waanidee te creëren dat ze hem weg zou kunnen duwen. In werkelijkheid vinden haar vingers de granieten spieren van zijn onderbuik, de stof van zijn shirt niets wat maskeert dat hij fit is, en niet enkel in de zin van het woord welke ze eerder heeft aangekaart. Het is dan ook op geheel eigen akkoord dat die vingers op bijna bezitterige wijze uitwaaieren tegen zijn abdomen op het moment dat zijn tong haar huid vind, het net die fractie draaien van haar hoofd iets waarop hij niet aan hoeft te sturen.       "Graag." Amren neuriet haar goedkeuring nauwelijks hoorbaar, het samentrekken van haar eigen buikspieren onmiskenbaar en de druk op haar vingers kortstondig krampachtiger. De streep welke hij over haar huid trekt is geen overhaaste beweging en het moment dat zijn tanden zich ietwat dreigend kenbaar maken op een voor haar overgevoelige locatie is tevens het moment dat haar vingers zich afzetten tegen zijn lichaam — hem van haar weg-dwingen juist wanneer hij haar de fles ontfutselt en zich van haar losmaakt op eigen beweging.       "Voorzichtig—" spiegelt ze zijn eerder gesproken waarschuwing op sluikse wijze, waarop ze haar hoofd kantelt om hem vanonder donkere wimpers aan te kunnen kijken, de pruil welke haar natuurlijk komt benadrukkend tot iets stoutmoedigs. De scherpte in het groen van haar irissen is onmiskenbaar maar verliest in aanzien door de hitte die haar blik heeft beslopen — verraad dat ze niet daadwerkelijk te klagen heeft over zijn aanpak en zeker niet onaangedaan is, "—grotere mannen hebben tanden verloren om minder."       Ze is een lichtgewicht, daar waar hij dat overduidelijk niet is — breder dan haar, een fractie langer zélfs nu ze op plateauzolen staat en, zoals ze net heeft kunnen voelen, drooggetraind onder dat verhullende lederen jack. Amren is bij voorbaat al in het nadeel maar is er niet een om weg te lopen van een uitdaging, heeft geleerd gebruik te maken van andermans aanname dat ze voor de poes is en staat bekend om het ontbreken van remming. Zijn ondoorgrondelijke gezicht maakt haar één ding kristalhelder; hij zou de betekenis van dat woord niet eens kennen.       Haar vingers vinden blindelings de met zwart bont beklede hoek van zijn jack, net onder de messcherpe kaaklijn die zijn gezicht in haar optiek nog verleidelijker maakt. Ogenschijnlijk ondervind ze hoe de stof voelt — in werkelijkheid peilt ze de reactie welke hij zal geven wanneer zij hem nadert in plaats van andersom, zoekt waar de grens ligt zodat ze die genadeloos op zal kunnen zoeken wanneer het haar uitkomt.       "En die schuld lijkt me niet goedkoop om af te betalen."

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

Hij is zich bewust van de strategisch geplaatste hand tegen zijn onderbuik—de futiele aanraking riskant zij het op voor haar geheel onbekende wijze. Vez tolereert doorgaans geen lichamelijk contact dat niet uitdrukkelijk door hemzelf is geautoriseerd, noch geïnitieerd.       De stoutmoedig te noemen hebberigheid achter de verkenningstocht motiveert hem daarentegen haar te onderbreken, al voorkomt het niet dat hij zijn nagels net die fractie strakker in haar gezicht laat wegzinken.       ‘Graag.’ En de instemming is als muziek in zijn oren, haar mond zo dicht bij dat hij de onvaste klank kan boven de onuitputtelijke baseline kan onderscheiden. Vesper stoot een waarschuwende grauw uit wanneer hij de tegendruk van haar eerder zo poezelige vingers bemerkt. Van plan om zich verder van haar te verwijderen dan hij al heeft gedaan is hij niet—en iets aan die handeling zorgt ervoor dat hij zich maar al te graag tegen haar lieflijke boezem zou willen drukken.       ‘Voorzichtig,’ zegt ze, hem nabootsend op een wijze die zijn rechter wenkbrauw de hoogte in doet tippen, ‘grotere mannen hebben tanden verloren om minder.’ Hij glimlacht—de omkrulling van zijn linkermondhoek te macaber om zo te worden genoemd, het amusement in die lach roofachtig en reflecterend in zijn lichte kijkers wanneer hij deze gemakzuchtig over haar snode lippen omhoog laat kruipen. De hoedanigheid die haar langzaam in bezit heeft genomen toont niet alleen zijn sporen in haar fonkelende ogen, maar laat ook zichtbare tekenen na op de scherpe randen van haar jukbeenderen. En rood is altijd zijn lievelingskleur geweest.       Vez durft het af te schuiven aan de Patron die zijn werking neemt, ongeacht de hoeveelheid die ze ervan genuttigd heeft. Het biedt haar echter geen enkel respijt voor de woorden die ze zojuist naar hem toe heeft geslingerd—het dreigement reden voor zijn aanhoudende stilte.       ‘Dat klinkt als een spannende avond.’ Het is niet te zeggen of hij het afspeelt als grap, of er daadwerkelijk zo over denkt. De blauwogige alleenheerser maakt geen enkele aanstalten tot bewegen wanneer ze ingaat op zijn eerdere vrijpostige uitnodiging, hoewel zijn blik geen enkele seconde van de hare wijkt en iedere beweging nauwlettend volgt.       ‘En die schuld lijkt me niet goedkoop om af te betalen.’ Vez knippert traag, betrapt zichzelf erop dat hij zijn gedachten heeft laten afdwalen en vat daardoor pas waar ze op doelt als haar hand in veiligere wateren blijft hangen.       ‘Geen enkele schuld die de moeite waard is—is goedkoop, love.’ Hij bevochtigd zijn mondhoek met het puntje van zijn tong, laat deze er een tel langer liggen dan nodig in de tijd waarin hij overweegt hoe hij haar het liefst zou willen hebben.       Het beeld dat hem besluipt—zich vanuit zijn diepste fantasieën aangrijpt—laat hem schaamteloos naar verkoeling zoeken in de fles die hij op automatische wijze naar zijn mond brengt. Het is de onrust in zijn lijf die hem inlicht in hoeverre zijn wensen voor de nacht duidelijk zijn geworden en de onverdunde tequila is louter in staat hem die illusie voor zich uit te laten schuiven. Later.       Als hij zijn vrije hand naar haar ontblote middenrif brengt, de getatoeëerde vingers ogenschijnlijk besluiteloos over de huid kozend, is het de gedachte dat ze haar lot heeft bezegeld door te blijven staan wat hem domineert.       ‘Denk je dat je de VIP—ruimte zelfstandig kunt vinden, of heb je hulp nodig?’ Hij haakt één vinger bedenkelijk tussen de broekrand en navel—daarmee bevestigend dat de spieren die onder zijn beroering verharden, geen loze beloftes spuwen. En enkel bijdragen aan zijn eetlust.       ‘Hoe onbeleefd,’ mijmert hij als hij zijn hand wederom terugtrekt, ‘normaliter lik ik pas nadat ik mezelf heb voorgesteld.’ De glinstering in zijn ogen zou kunnen vertellen dat hij zich voorstelt hoe zijn naam zou klinken geschreeuwd door die ruwgeslepen stem. En als de duivel een naam zou hebben. . . ‘Vesper Rollins.’

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

CASSIM ILYAS CORTÉS

---

Callie haalde haar wenkbrauw bedenkelijk omhoog eens ik mijn voorkeur van drankje voorlegde, echter haar blik liet me meteen twijfelen over mijn keuze. Cola was nu inderdaad niet het stoerste drankje of het meest ingegoten liquide aan de bar van deze ondergrondse dancing. Mijn blik gleed onbewust over de andere gezichten aan de bar. Stuk voor stuk allemaal verschillende gezichten, maar toch mensen dat , waarbij ik me kon inbeeldend at ze dit nachtleven gewoonwaren. De Meesten let een blik zo intrigerend, dat het intimiderend werkte. Het was ergens een opluchting dat ik niet zo hard opviel zoals de jonge mannen met de tattoos in hun gezichten of de dames met opvallend gekleurde haren. Ik kon zo verdwijnen in de meute en dat zorgde onbewust voor een opluchting. Ik antwoorde wat twijfelachtig maar eerlijk op Calissa haar vraag terwijl mijn vingers met elkaar prutsten als een soort afleiding van mijn op hol draaiende gedachten. Mijn opbiechting dat ik de club intimiderend vond beantwoorde ze met een knikje, waarna ze me een fancy champagne glas voorschoof met een uitnodigende oranje mix in. Versierd met een sinasschijfje waarvan ik niet zeker wist of het bedoeld was als decoratie of als extra knabbeling. ''Maak je niet druk, hoe vaak ik daar al over gestruikeld ben..'' sprak de barista met een grijnsje om haar lippen. Mijn vingers had ik ondertussen verplaatst naar het mimosa glas, waar deze een stuk rustiger dan eerst over de voet van het glas wreven. Callie leunde iets voorover, haar ellebogen steunend op de bar zodat ik haar beter kon begrijpen boven de luide beats van de dance muziek. ''Met mij gaat het prima, ik vind het werk leuk dus dat scheelt een hoop.'' sprak ze let een glimlachje om haar volle lippen en ik knikte begrijpend. Het verbaasde me wel een beetje dat ze niet hardhorig werd van haar baantje, maar ik kon wel begrijpen dat Callie er plezier in had, de dame kwam zo goed als met iedereen erg goed overweg. Iets wat ik altijd al bewonderingswaardig had gevonden. ''En? Staat het me een beetje?'' Ik knipperde verrast om haar woorden, mijn blik even over de brunette laten gaan. Echter eens ik doorhad dat ze niet bedoelde of ze er fysiek aantrekkelijker door werd, maar gewoon haar job bedoelde werden mijn wangen weer dat tikkeltje roziger. "Ja natuurlijk! Alles staat je - er - wel goed, ook dit baantje." stamelde ik en haalde iets verlegen een hand door mijn krullen. Ik moest wel zeggen dat ik iets liever dat tikkeltje kleur op zijn gezicht had, dan dat mijn blik wittrok, iets wat niet zo gauw na haar volgende woorden gebeurde. ''Maar hoe zit het met jou? Zie je er tegen op om hem te zien? Anders kan ik je natuurlijk ook nog bezighouden.'' Mijn nervositeit kwam weer oplaaien, waardoor ik een slokje van de mimosa nam om mijn droge keel weg te krijgen. Het drankje was erg fris en lekker al kon je wel smaken dat het geen onschuldig drankje was zoals een cola. ''Is het wat? Anders mag je het eerlijk zeggen, dan gaan we op zoek naar iets wat beter bevalt.' sprak Callie vervolgens en ik knikte als teken dat ze een goede keuze had gemaakt. "Erg lekker, is het een mimosa? Ik ben geen drankjes expert zoals jij." sprak ik met een zwak glimlachje, mezelf wat kalmerend ."Daarmee bedoel ik niet eh dat jij een alcoholiekster bent ofzo, of erh- dat je veel drinkt... - Ik bedoel met je professionele eh carrière als barista enzo." ratelde ik algauw verder, en besloot nog een slok va het drankje te nemen voor ik mezelf ging verdrinken onder de beschamende waterval aan woorden die over mijn lippen vloeiden.
Ik schraapte mijn keel zacht. Ik was even stil, waarna ik Callie met mijn gemengde gevoelens vertrouwde "I-ik weet niet of ik klaar ben om mijn broer onder ogen te komen." sprak ik mijn blik van de brunette afdwalend naar mijn vingers welke om het glas zaten. "Wat als hij me niet wilt zien? Ik bedoel... Ik heb het hem niet gemakkelijk gemaakt. " Callie had enkele stukken van mijn verleden aangehoord, ik vertrouwde haar en als één van mijn weinige vrienden -misschien wel de enige- was het altijd wel fijn om mijn hart bij haar te kunnen luchten. Maar nu ik hier aan de bar zat, wist ik niet of een peptalk van de brunette me zekerder zou maken om mijn oudere broer onder ogen te komen. "Misschien was dit niet zo'n goed idee."

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

"You wish, miss Roberts—" riep Benji over de muziek heen, terwijl er een grote grijns op zijn lippen speelde. Natuurlijk zou Mea zeker niet kunnen ontkennend at Benji een goede lover was, ze had het meerdere malen mee mogen maken, maar de beste... dat zou ze nog wel even voor zich houden, vooral nu. "—maar kan Rebecca hier werkelijk over oordelen als ze nog geen eens een rit heeft gehad?" Mea schudde lichtelijk haar hoofd bij het horen van Benji zij bewoording. 'Daar heb je wellicht een punt, maar waarom iets minder goed proberen, als je het beste al hebt gehad.' zei Mea terwijl ze de zwart harige een grote grijns liet zien.
Ondertussen pakte Mea het glas bier op wat ze eerder al voor zichzelf had ingeschonken, vaak dronk Mea wel een beetje wanneer ze achter de bar stond, maar nooit zoveel dat ze echt helemaal van de kaart af was. Hoewel Mea in het laatste jaar zich zelf ook een stuk beter in de hand had gekregen en allang niet meer stom dronken de club uit strompelde. "Dames, dames, er is natuurlijk een manier om te ondervinden wie de meest genereuze lover is — hu," ging Benji inmiddels verder over hun eerder besproken onderwerp. "—we ondervinden het gewoon met z'n drietjes. Of ik kijk toe, werkelijk, ik ben niet de moeilijkste." Mea haar blik ging direct terug naar naar Rebecca om te kijken hoe de roodharige dit opvatte. De jongedame gaf nog niet direct een kick, Mea dacht zelf snel over Benji haar woorden toe. Mea had al veel meegemaakt wat bedpartners betrof, maar had nog nooit met twee mensen in hetzelfde bed gelegen. Ze zag zich zelf het gewoon niet echt doen, ze kende zich zelf goed genoeg, haar jaloezie zou het waarschijnlijk niet heel goed aankunnen. "Je geeft zelf aan dat ik nergens over kan oordelen als ik nog geen rit heb gehad B,-" voegde Benji nog aan zijn vorige woorden toe om de roodharige van het trio te overtuigen.
"Hoe ga ik dat doen als jij je zo makkelijk gewonnen geeft en gewoon gaat staan toekijken? Over Mea.. kan ik inmiddels wel oordelen hoor. " reageerde Rebecca, een antwoord dat niet bepaald in Mea haar voordeel was. Mea keek even naar Benji en probeerde haar gezicht in de plooi te houden, zo makkelijk gaf ze zich ook weer niet gewonnen. "Maar met enkel dat ene oordeel gaat er toch nooit een meest genereuze lover uitkomen? Wordt het wel een saaie wedstrijd van hoor." voegde Rebecca toe. Mea keek weer even op naar de roodharige jongedame. 'Daar heb je gelijk, ik denk dat we daar wel meer dan één ronde voor nodig hebben,' zei Mea terwijl ze een stukje voorover leunde, om zich beter verstaanbaar te maken, maar ook zodat haar boezem iets beter zichtbaar was. Mea mocht dan niet heel veel hebben, altijd nog genoeg om het te gebruiken als een pluspunt, die Benji natuurlijk niet had.
"Je kan altijd roepen als je wat stress relief nodig bent hè, zij het op wat voor manier dan ook." zei Benji, als reactie op Mea haar frustratie over haar studie. Ze hield echt van haar opleiding, maar er ging gewoon heel veel werk in en voor Mea die eerst zo'n vier jaar stil had gezeten was dat echt wel weer even wennen. 'Thanks love, je hoort van me.' zei Mea waarna ze naar de casanova knipoogde, ze wist dat ze waarschijnlijk altijd bij Benji terechtkon als ze een bootycall nodig had.
"Mea ik sta droog, Wil je bijvullen?" vroeg Rebecca "Of, wat sterkers mag ook. Verras me" Mea pakte Rebecca haar glas van de bar. 'Natuurlijk,' zei ze waarna ze naar Rebecca glimlachte. 'En jij?' vroeg ze aan Benji om te peilen of hij nog wat nodig had.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Yes, I did mean to push your buttons tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

De bijna dierlijk te noemen grauw welke hij uit is niet bedoeld om haar op te winden, wat er uiteraard voor zorgt dat het dat des te meer doet. Het geluid is niet weloverwogen, maar abrupt op een instinctieve manier — zijn ongedurigheid een waarschuwing op geheel eigen wijze en ze kan zich scharen achter zijn statement dat het een spannende avond zou zijn, maakt niet uit wat voor lichamelijke activiteiten ze aan zouden wenden.       "Geen enkele schuld die de moeite waard is—is goedkoop, love." En zijn tong heeft haar onverdeelde aandacht, vooral nu ze het bijbehorende gevoel op haar huid er haarscherp bij voor de geest kan halen. De vingers welke de naakte huid van haar middel vinden laten verzengend hittesporen achter ondanks de misleidende voorzichtigheid welke hij handhaaft — het bewijs dat die vingers nu slechts spelen tegenover wat ze kunnen veroorzaken nog steeds voelbaar rond haar kin. "Denk je dat je de VIP—ruimte zelfstandig kunt vinden, of heb je hulp nodig?"       Het samentrekken van haar buikspieren vloeit door tot verder naar beneden, de belofte welke die vraag meebrengt er een die haar hongerig haar blik neer doet slaan vanonder lange wimpers — naar waar zijn vinger zich hebberig achter de rand van haar broek haakt.       "Er is me altijd verteld niet mee te gaan met vreemden," spint ze zoetjes onder het gewillig in zijn richting kantelen van haar heupen, haar ogen pas weer naar hem opslaand wanneer hij het contact wederom verbreekt.       "Hoe onbeleefd—" geeft hij toe, al ligt er absoluut geen spijt in die toon, "—normaliter lik ik pas nadat ik mezelf heb voorgesteld." En zijn innemende ogen worden haar ondergang, ze weet het zeker.       "Vesper Rollins." De flits herkenning is onmiskenbaar en het kan niet anders of het is te zien in haar ogen, want nee — ze is niet onbekend met die naam, heeft hem meermalen horen vallen in contexten die hem niet goed aan hebben geprezen, maar hem nu des te interessanter maken in haar ogen. Amren tuit haar lippen in iets wat afkeuring zou kunnen zijn en zuigt een teug lucht naar binnen tussen haar tanden, het geluid scherp, neus kortstondig rimpelend en het vernauwen van haar ogen slechts fractioneel.       "Wel— ik hoop dat je voldoening hebt gehaald uit die eenmalige onbeschoftheid, meneer Rollins, want je reputatie is je voor," speelt ze hem op tergende wijze toe, pogend zichzelf niet te verliezen in de plotselinge vlaag adrenaline welke haar overvalt wanneer ze haar lichaam gereed maakt om weg te lopen. Ondanks dat ze zelf weet dat ze de spot met hem drijft is het vooralsnog een opgave zichzelf er toe aan te zetten die stap achteruit te nemen, tastend naar de reactie welke hem dit zal ontlokken.       Zie, ze heeft horen zeggen van de weinig tolerante man die The Undergrounds als territorium heeft en tracht nu zelf te ondervinden in hoeverre die geruchten aan waarheid grenzen — snakt ernaar die rijkelijk bewerkte vingers terug op haar lichaam te voelen, maar schuwt niet weg voor het testen van de wateren. "Amren Kane salutes you."       En terwijl ze nog een stap naar achteren tracht te zetten en met haar wijs- en middelvinger metterdaad vanaf haar slaap salueert, weet ze dat ze zichzelf zojuist gigantisch in de problemen heeft gewerkt — ziet hoe die verontrustend blauwe ogen ongekend huiveringwekkend haar bewegingen volgen en voelt de rilling langs haar ruggengraat ter indicatie dat er agressie in de lucht hangt, zij het in de ene vorm of de andere. De spanning welke ze hierbij voelt is zinderend, anticipatie als het korte moment van stilte voor een storm — de man voor haar ogen de meest lugubere visie die ze ooit heeft aanschouwd en niets waarvan ze daadwerkelijk van plan is weg te lopen. Ze doet echter graag alsof.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek Slowly floating away from reality

"Thanks love, je hoort van me." Mea haar knipoog is er een recht uit zijn eigen boekje — speels en ondeugend en iets wat hem er eveneens een ontlokt in antwoord, zijn 'hell yeah' druipend van insinuatie. Het is echter Rebecca die het gesprek terugkoppelt naar het eerder lopende onderwerp, zijn interesse hierin uiteraard nog niet vervlogen en slechts kortstondig verlegd.       "Je geeft zelf aan dat ik nergens over kan oordelen als ik nog geen rit heb gehad B,—" wijst ze hem terecht, haar wenkbrauwen opgetrokken in gespeelde verbazing, uitdagend op bijdehante wijze, "—hoe ga ik dat doen als jij je zo makkelijk gewonnen geeft en gewoon gaat staan toekijken? Over Mea kan ik inmiddels wel oordelen hoor."       En Benji neemt de laatste teug van zijn biertje om zichzelf een moment respijt te geven, lippen veel te tevreden rond het glas krullend bij haar woorden en nu al geen spijt hebbend van de deal welke hij met haar heeft gemaakt. Deze dame weet wat fun is, zoveel is hem al wel duidelijk en hij begint zo'n vermoeden te krijgen dat ze niet eens zo nodig tegen het eerder door hem geopperde idee is.       "Maar met enkel dat ene oordeel gaat er toch nooit een meest genereuze lover uitkomen? Wordt het wel een saaie wedstrijd van hoor."       "Daar heb je gelijk, ik denk dat we daar wel meer dan één ronde voor nodig hebben." Doet Mea een duit in het zakje, haar voorover leunen tegen de bar iets wat zowel hem als Rebecca een zeer verleidelijk uitzicht geeft. Ben maakt er geen geheim van dat hij zijn ogen af laat dwalen, daar de zwartharige heel goed weet wat ze doet en hij er niet de persoon naar is dat soort uitnodigingen af te slaan — zelfs niet ondanks dat hij het beeld kent ook zonder het nauwsluitende jurkje waarin ze zichzelf heeft gestoken.       "Oehoe, vrouwen naar mijn hart, jullie," dweept hij, zijn lege glas met een klap op de bar plaatsend en van de een naar de ander kijkend, de schittering in zijn ogen nog ondeugender dan anders. Het komt hem gemakkelijk, steeds gemakkelijker naarmate hij het gevoel in zijn ledematen begint te verliezen — het zwevende gevoel waarin hij zich zo graag drenkt binnen handbereik. Nog even. "I'm all for meer dan één ronde."       De getatoeëerde legt zijn ellebogen op de bar en plaatst hier zijn gewicht op, laat zijn hoofd tussen zijn schouders zakken en kijkt Rebecca vanonder zijn wimpers aftastend aan, pogend in te schatten in hoeverre ze een loopje met hem neemt of werkelijk in is voor de insinuaties die worden gemaakt. De redhead rolt haar ogen naar hem en zet haar eveneens lege glas op de bar, de pruil welke haar volle lippen overneemt aandoenlijk maar niets wat het antwoord wat hij zoekt duidelijker maakt.       "Mea ik sta droog,—" spint ze in de richting van de dame achter de bar, "—wil je bijvullen? Of, wat sterkers mag ook. Verras me." En daar waar hij ervoor kiest tand-ontblotend te grijnzen bij haar woorden, kiest Mea ervoor de opmerking op te vatten op de onschuldigere wijze — hetgeen het verschil tussen hen misschien maar al te duidelijk maakt.       "Natuurlijk, en jij?" vraagt de studente hem, waarop hij voor het kortste moment overweegt wat te doen, alvorens uiteraard de verkeerde keuze te maken — het besef hiervan echter iets wat later pas zal komen. Veel later.       "Is dat überhaupt een vraag, gorgeous?" En hij schuift zijn lege glas in haar richting ten teken bijgevuld te willen worden, de droogte van zijn mond iets wat hem later toch parten gaat spelen en dus geen reden ziend om niet alvast te beginnen met drinken. Zijn vingers ratelen voor het kortste moment onrustig op de bar alvorens hij naar achteren reikt en zijn pakje sigaretten tevoorschijn tovert, er zelf een uithaalt om tussen zijn lippen te steken en het pakje vervolgens in Becca haar richting te steken. De muziek trekt hem langzaam meer aan en nog even en zijn rusteloosheid moet geblust worden, zijn energie vrijgelaten op de dansvloer.       "Hoelang moet je nog zwoegen onder Vespers toeziend oog?" vraagt hij Mea, peilend of ze zich al snel vanachter de bar bij hen kan voegen, mee kan om zich te mengen tussen de dansende massa achter hen. "Want ik ben heel benieuwd of Becca even goed kan dansen als dat haar tong scherp is."

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

⬧      23      ♠      With spooky boy      ♥

Hoewel ik veel kon hebben van deze duistere engel en vaak mee ging in zijn fratsen, had ook ik een grens. Het plannetje om me naar hem toe te lokken was met vlag en wimpel geslaagd en hij had me met zijn acties bijna laten vergeten waarvoor ik daadwerkelijk uitgerukt was. Hij had mij vanzelf meegetrokken in het spelletje wat hij aan het spelen was en ik had me er gewillig aan over gegeven. Toch kon ik het kleine stukje irritatie dat het met zich meebracht niet ontkennen. Ik was altijd in voor wat zoet geplaag, maar was nog altijd niet gecharmeerd van de streek met de foto. Toen hij de hersenspinsels over wat hij van plan was met de foto met mij deelde was mijn geduld op. Dit liet ik dan ook duidelijk merken toen hij me van een gebrek aan motivatie beschuldigde. Mijn blik vernauwde zich en een korte grom verliet mijn mond waarna ik hem toch even vast greep bij zijn kaak en mijn lippen weer dichtbij zijn oor bracht. 'Careful what you wish voor, Huxley. Je weet dat ik de kleding ter plekke van je over heerlijke lichaam zou scheuren.' waarschuwde ik de jongen met een gevaarlijke twinkeling in mijn ogen maar een onschuldige grijns rond mijn lippen. Uiteraard was de "motivatie", hoe Seth het noemde, niet enkel om bewijsstuk A te bemachtigen. Het was ook om heerlijk te provoceren en zijn maatjes de kast op te jagen. Daarnaast was alles natuurlijk gewoon gemeend, ik kon mijn handen ook haast niet van Seth af houden, laat staan de rest van mijn lichaam. Mijn handen schoten dan ook over zijn lichaam heen, verkennend, of dat ze er nog nooit eerder geweest waren. Mijn lippen had ik van zijn lippen al snel naar zijn nek gebracht en er een markering te plaatsten om ieder ander te laten weten dat dit mijn terrein was, alsof ze zich daar nog niet van bewust waren. Aan Seth zijn reactie te merken had hij mijn lippen niet op deze specifieke plek verwacht. Mijn mondhoeken krulden omhoog tegen de huid in zijn nek aan. Na zijn volgende woorden maakte mijn hart een heus sprongetje. Zulk soort momenten kwamen niet vaak voor binnen onze relatie. Onze liefde was nou eenmaal niet gebaseerd op zoete woorden en zacht liefelijke acties. Maar dat betekende niet dat ik dat soort woorden en daden niet kon appreciëren. Een klein beetje verbluft door zijn plotse woorden verwijderde ik mijn lippen van zijn huid en keek ik hem voor enkele seconden aan. Mijn blik verzachtte en ik bracht één van mijn handen naar zijn bovenbeen. Er waren genoeg nieuwe deuren geopend tot plagerijen met de woorden die hij zojuist uitgesproken had maar ik besloot me in te houden. Ik glimlachte voorzichtig naar hem, welke al snel in een grijns veranderde. 'Ik ook van jou,' zei ik voorzichtig waarna ik mijn lippen weer naar die van hem bracht maar net voor ze elkaar zouden raken stopte. 'Maar dat wist je natuurlijk allang, toch?' sprak ik waarna ik een kus op zijn mondhoek drukte. Echter was deze plotselinge zoetsappigheid alweer net zo snel verdwenen als dat het gekomen was. Ik rouwde er niet om, of het nou rustig aan ging of hardhandig, zolang ik maar aandacht kreeg van Seth. De jongeman wist me in één soepele beweging zo om te draaien dat ik nu onderop lag. 'Hmm,' spinde ik tevreden terwijl ik me vastklampte aan de jongen. 'Er zijn nog genoeg lege plekken waar je een krabbeltje mag zetten.' grijnsde ik uitdagend en beet op mijn onderlip. Er waren weinig aanrakingen van Seth voor nodig om me te laten verlangen naar meer. Elk van zijn aanrakingen voelde als een kleine overwinning en een tevreden geluid verliet mijn mond toen ik zijn tong over mijn huid voelde gaan. Het kostte Seth nooit veel moeite om me opgewonden te maken, wat wilde je ook met iemand zoals Seth. Voor een moment sloot ik mijn ogen terwijl ik Seth zijn werk liet doen. Een nauwelijks hoorbare kreun verliet mijn mond toen hij zijn tanden in mijn huid zette. Met lichte tegenzin besloot ik toch maar toe te geven aan het geen wat hij van me vroeg. Ik trok zette mijn nagels in de stof rond zijn rug en boog mijn hoofd uit puur genot weer wat naar achter om vervolgens een hese 'Alsjeblieft' uit te brengen. Seth had me waarschijnlijk precies waar hij me wilde hebben maar ik voelde er op het moment niet veel voor om tegen te sputteren, hoe dwars ik normaliter ook was. 'Fucking dammit Seth,' hijgde ik. Ik klemde mijn benen rond zijn onderstel en trok hem aan zijn shirt dichterbij zodat ik gretig mijn lippen weer op die van hem kon drukken. Wat kon mij die verdomde foto eigenlijk ook schelen.

---

How far is far

---

Het is de manier waarop ze hem gade slaat, haar opwinding evident zelfs al zouden haar rationele gedachten de situatie in een ander licht plaatsen. Vesper weet dat hij zich niet heeft vergist wanneer de spieren onder zijn ogenschijnlijk lichte aanraking stuiptrekken en dat is alles wat hij nodig heeft om door te zetten.       ‘Er is me altijd verteld niet mee te gaan met vreemden.’ Oh, kleine draak. Ze heeft erom gevraagd, niet de woorden maar de nieuwsgierig ondertoon, en wie is hij om het simpele request niet in te willigen? Gegeven—veelvoorkomend is het niet dat hij zichzelf in dit milieu nog voor dient te stellen.       Zijn naam—maar misschien nog wel meer zijn gezicht—loopt zijn reputatie doorgaans ver vooruit. Fluisteringen infaam onder de schaduwlingen over waartoe hij in staat is en die een club als deze kleuren.       Dat is dan ook waarom de blauwogige duivel er geen moment over twijfelt dat zijn kale engel verdwaald is. In tegendeel. Deze plek is een haven voor types als zij en vanavond. . . Vanavond voelt hij zich buitengewoon gastvrij.       De samentrekking van haar lippen verteld hem allicht meer dan hij uit de blik in haar ogen kan halen, en de lichamelijke reactie die gepaard gaat met herkenning op zijn introductie is er desondanks geen die hij niet eerder heeft gezien. De stilte aangrijpend om de verhalen te zoetvooizen doet hij niet—anticiperend op haar volgende acties, de werking van de fight flight freeze—methode in levenden lijven iets dat hem nooit weet te vervelen.       ‘Wel— ik hoop dat je voldoening hebt gehaald uit die eenmalige onbeschoftheid, meneer Rollins, —’ zijn ogen verduisteren, neusvleugels iets sperrend onder de onverdeelde aandacht die ze op zich afroept — ‘want je reputatie is je voor.’ De woorden labelen zich als niet—belangrijk, veel te gefocust op de rigide staat die haar lichaam aanneemt en zelfs in de flikkeringen van het licht niet verbergen dat ze zich gereed maakt om ervandoor te gaan.       Zijn mondhoeken kruipen millimeter voor millimeter de hoogte in, de siddering die vanuit zijn onderrug naar voren trekt een pijnlijk bekende. Er is één kant waarop deze furie zich zal begeven en die zal niet naar de uitgang leiden. Vesper heft zijn kin als de eerste tekenen van afstand tussen hen in duidelijk worden, en hij is heel zeker dat hijzelf niet degene is geweest die het initiatief hiervoor heeft genomen. De tsk die hem ontglipt, de eerste en tevens enige waarschuwing die hij laat klinken, gaat echter finaal langs haar heen.       ‘Amren Kane salutes you.’ En dat doet ze. Het militaire gebaar een luie kopie, niettemin entertainend genoeg om zijn ene wenkbrauw omhoog te laten wippen. Amren Kane.       ‘Amren.’ Hij proeft elke letter aandachtig voor deze naar buiten rolt en de intonatie waarmee hij deze uitspreekt een voorbode op de hand welke hij omhoog brengt, zijn wijsvinger tegen zijn lippen drukkend. Het is het universele stilte—gebaar, ja, en geldt er op dit moment voor dat ze er wijs aan zou doen hem niet achter zich aan te laten komen.       Hij werpt een kortstondige blik over hun directe omgeving, de onwetende massa, voor hij zich terug in haar persoonlijke ruimte schaart—ditmaal slechts tijdelijk, een aanraking op haar middenrif stelend in de seconde die het hem kost naar de trap richting de VIP—ruimte te gebaren.       ‘Dames eerst,’ zegt hij. Vesper passeert haar, wendt zich zodanig dat hij haar achterste nu als uitzicht heeft wat om geheel voor de hand liggende redenen geen enkele teleurstelling is. De goedkeuring vult zijn aangezicht amper, maar is desalniettemin onzichtbaar voor de uitdagende dame. ‘Of... Is dat hoe Amren speelt? Met haar staart tussen haar benen —’ hij beweegt zijn vingers slinks langs de achterkant van haar dijen, het geluid dat hij hierbij wil maken inslikkend ‘—afdruipt net wanneer het spannend wordt?’ Hij ademt scherp in, zijn hoofd langzaam schuddend.       ‘Jammer.’ De donkerblonde duivel trekt zich met geveinsde teleurstelling terug, de fles al tussen zijn lippen voor hij de dop volledig heeft losgeschroefd waardoor hij dit mijn zijn tong bewerkstelligd. Hij weet dat de beteuterde woorden klauwen hebben en er rest hem niets anders dan deze hun werk te laten doen in de seconden waarin hij de ruimte tussen hen gewillig vergroot door zich om te draaien.       Geen haar op zijn hoofd die er daarentegen over denkt te verliezen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Mea leek haar opmerking helemaal niet erg te vinden en ging zelfs even door over meer dan één ronde nodig hebben. 'Daar heb je gelijk, ik denk dat we daar wel meer dan één ronde voor nodig hebben,' Waarna de barvrouw over de bar leunde, haar opmerking die ze net maakte niet het enige wat een lach op de roodharige haar gezicht bracht. Het uitzicht dat het meebracht, bijna net zo goed. "Oehoe, vrouwen naar mijn hart, jullie," Rebecca trok haar ogen bij de barvrouw weg en richtte zich op het persoon naast haar "I'm all for meer dan één ronde." Good that's settled then. Rebecca plaatst haar lege wijnglas op de bar en besteld bij Mea direct nog een drankje hoewel de zwartharige de dubbelzinnige opmerking niet direct door lijkt te hebben, maar wel haar glas van de bar pakt om het bij te vullen en Benji te vragen of hij ook nog wat wil. "Is dat überhaupt een vraag, gorgeous?" Rebecca trekt haar wenkbrauw op en kijkt hem aan "Ik kan me niet herinneren dat ik akkoord heb gegeven op meer dan een drankje.." Haar stem gevuld met een spottende ondertoon, wachtend op een come back tot ze het pakje sigaretten voor haar neus ziet verschijnen en er een uit pakt. Ze was al omgekocht "Oké misschien toch nog eentje dan.." Bij het gebrek aan broekzakken had ze er zelf niet heel veel meegenomen die avond en de laatste was zeker een uur geleden, als het inmiddels niet langer was, al weg gerookt. Ze haalt een aansteker uit de zijkant van haar bh en steekt het uiteinde van de sigaret tussen haar lippen om hem aan te steken. De geur van rook al snel haar neus binnendringend terwijl ze inhaleert, even vasthoud en vervolgens de rookpluim uitblaast. Ze ontsteekt de vlam van de lichtblauwe aansteker opnieuw en houd hem voor, aanbiedend ook Benji zijne aan te steken. "Hoelang moet je nog zwoegen onder Vespers toeziend oog? Want ik ben heel benieuwd of Becca even goed kan dansen als dat haar tong scherp is." Ze pakt de brandende sigaret tussen wijs- en middelvinger en haalt hem tussen haar lippen weg om een toevoeging op de jongeman zijn woorden te maken. "Als je hier de komende twee maanden toch bijna niet zijn gaat, kun je net zo goed mee een beetje plezier maken toch?" Het was een poging de zwartharige dame mee te krijgen op de dansvloer. "Two is company three is a party"

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

Are you flirting or starting a fight tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

Is het niet het tergende trage groeien van zijn grijns wat haar als aan de grond genageld laat staan, dan is het wel de manier waarop haar naam zijn lippen verlaat — iedere letter vergezeld door een belofte welke haar als muziek in de oren klinkt, daar het eigenlijk gelijk zou moeten staan aan nagels over een krijtbord. Het ontspruitende kippenvel op haar armen is echter niet gekoppeld aan de waarschuwing, maar aan de vinger welke hij tegen zijn belachelijk zondige lippen legt, de grijns welke hierachter schuilt er een die ze gedachteloos beantwoord met iets vele malen minder macabers — lichaam op slag dienst weigerend ondanks het feit dat ze maar deed alsof. Ze kan zelfs zichzelf niet meer voor de gek houden, lovely.       Vesper zijn wederom naderen gaat hem veel te gemakkelijk af, de twijfeling die zelfs bij de meest doorgewinterde versierders kortstondig doorschemert tegenover iemand als haar nergens te bekennen. De vleesgeworden duivel vertoont niets dan assertiviteit, want hij weet het — weet dat ze zelf niet in staat is weg te lopen van de aanlokkelijke verleiding welke hij is, of weet dat er geen andere mogelijkheid meer is dan naar boven te gaan omdat hij dat gewoonweg heeft besloten, omdat zijn wil wet is. Haar gezonde verstand is bijster stil.       De kortharige beseft zich dat ze niet de enige is die op zoek is naar een grens, niet de enige die nieuwsgierig is naar wat er te gebeuren staat wanneer de strakgespannen lading tussen hen wordt getriggerd — de sluikse aanraking er een die is bedoeld een reactie te ontlokken, te peilen wat die reactie exact zal zijn. Amren houdt zichzelf stil, dwingt haar lijf om niet mee te draaien en hem slechts vanuit haar ooghoeken te volgen terwijl hij passeert.       "Dames eerst—" klinkt het in het voorbijgaan, geen greintje geloof in het feit dat ze daadwerkelijk van hem zou weglopen, "—of... is dat hoe Amren speelt? Met haar staart tussen haar benen—" vingers strelen een gevoelige baan langs de binnenkant van haar bovenbenen, de reactie van haar lichaam al daar voor ze zichzelf kan dwingen niet te roeren, billen evident samentrekkend onder de streling, "—afdruipt net wanneer het spannend wordt?"       Ze verliest op het moment dat ze zich reflexmatig omdraait en ze weet het, bovenlip opgetrokken in een verwilderde sneer en ogen kortstondig samengeknepen in absolute toorn bij zijn woorden. De hand bedoeld om de zijne weg te petsen vind niets dan lucht, daar hij zich al heeft teruggetrokken en haar nu hoofdschuddend beoordeeld — blauwe ogen spookachtig intens.       "Jammer." En het snijdt haar, kaakspieren werkend in haar gezicht, des te duidelijker dankzij haar gebrek aan haren. Ze haat het onderschat te worden, haat het wanneer mensen naar haar kijken en ze te weinig wordt bevonden, een lafaard wordt genoemd door... Door iemand die haar nu de rug toekeert onder het tentoonstellen van een staaltje tongwerk waarvan hele andere emoties worden geprikkeld dan haar agitatie. Het besef dat hij haar bespeelt komt te laat en ze vervloekt zichzelf nog wat meer, starend naar de brede rug van een man waarvan ze nu kans zou moeten zien weg te lopen.       In plaats daarvan kijkt ze toe hoe hij drinkt, de getatoeëerde uitlopers van de vleugels in zijn nek samentrekkend door de beweging, en geeft zichzelf hiermee een aantal seconden om zijn woorden uit hoor hoofd te bannen, zichzelf te herpakken. Hij laat de Patron weer zakken en ze stapt naar voren, grist de fles uit zijn hand nog voor hij zijn beweging naar beneden geheel heeft af gemaak. Amren passeert hem in diezelfde handeling, werpt hem een zijlingse blik in het voorbijgaan die hem verteld dat hij het bij het verkeerde eind heeft alvorens de fles aan haar lippen te zetten en van hem weg te lopen, er heel bewust voor kiezend de tegenovergestelde trap op te zoeken dan welke hij haar eerder verwees — dansende lichamen ontwijkend en haar passen als automatisch vormend naar de beat van de muziek.       De trap neemt ze met twee treden tegelijk, hart kloppend in haar keel bij het besef dat ze hem niet kan zien, niet weet of hij volgt en dus niet weet waar hij precies is — iets wat haar zeer gevoelig ligt bij de man met de helblauwe ogen, zo blijkt. Ze gunt het hem echter niet een blik achterom te werpen, stevent door alsof ze al het recht heeft de VIP te betreden voor hem aan en laat zichzelf ook niet verleiden stil te staan bovenaan de trap om de ruimte goed in zich op te nemen — verkiest het in een lijn naar de afzetting te lopen en haar blik over de extatische menigte te laten gaan.       "Wel, wel, wel. Dus hier kijkt de koning uit over het gepeupel," werpt ze hem over haar schouder toe, vooralsnog zonder hem daadwerkelijk te zien, het idee dat deze man zich ergens achter haar bevind zonder dat ze exact weet waar iets wat haar nekharen overeind laat komen op onheilspellende wijze. Amren draait zich soepeltjes om en leunt tegen de balustrade, strekt haar armen uit over de reling — fles Patron losjes in haar linkerhand, er eeuwig voor zorgend dat rechts vrij is wanneer dat nodig blijkt te zijn. "Dus, vertel me eens. Fuck or fight, want die blauwe ogen geven niet veel weg, is het wel?" Want nee — ze gelooft niet dat Vesper Rollins over de koetjes en de kalfjes wil babbelen.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

• 25 • Guest • Outfit • The Undergrounds w/ Silas & Savea •

"Ik begin er te raken." Na drie poging om blindelings het rietje in zijn mond te stoppen, geeft Silas het op. Sierra schudt enkel met haar hoofd, een minieme glimlach spelend op de hoeken van haar mond. Hij zag er bijna uit als een vis op het droge, zijn coördinatie niet iets wat on point is — vooral niet gezien de staat waarin haar jongere broertje zich nu al leek te verkeren en daarbij de rijkelijk vloeiende alcohol die ze hem zelfs eveneens voor schotelt. "Wat zit hier in, SiSi?"       "In ieder geval genoeg alcohol," lacht Sierra zacht, neemt daarbij eveneens zelf nog een slokje van haar eigen drankje.             "Je hoeft trouwens niet te babysitten," gaat Silas echter haast ongestoord verder. Net wanneer de brunette aar broertje er van wil verzekeren dat dit niet het geval is, komt een zoete stem tussenbeide. "Hi pretties," begroet Savea hen, een grijns breeduit over haar lippen heen. Tevreden laat Sierra zich in een omhelzing trekken, steekt daarbij haar tong speels uit naar Silas als deze enkel een waarschuwende tik lijkt te krijgen. "Speel nooit met de haren van een vrouw die uit, Sil."       "Ruikt zoet," klinkt het dan. Sierra grijnst bijna verduvelde naar de roodharige schone, poogt onschuldig over te komen wanneer ze haar glas naar Savea uitsteekt en kantelt daarbij haar hoofd miniem. "Slokje?" Sierra volgt met haar blik die van Savea wanneer deze in de richting van Silas gaat — wie dusdanig afgeleid lijkt te zijn dat hij niks meekrijgt van wat er langs hem besproken wordt. De complimenterende woorden van de jonge DJ naast hem worden daardoor enkel met een zwakke doch dankbare glimlach in ontvangst genomen. "Dankje, Sav. Ook jij ziet er goed uit."       Wanneer Silas zich dan eindelijk weer op het heden lijkt te richten, neemt Sierra opnieuw een slokje van haar drinken. Laat daarbij onbewust haar lichaam meebewegen op het ritme van de muziek en de dreunen van de bas die door de boxen heen klinken. "Alles prima hoor, lekker aan het werk vandaag. Hoe gaat het met jullie?" Het simpele opsteken van zijn duim is de enige reactie die haar broer aan Savea weet te geven, waarop Sierra niks anders kan doen dan wederom met haar hoofd schudden — zij het dit keer met een stuk minder vermaak. Als hij nu al aardig van de kaart af is, hoe ging ze hem dan aan het einde van de avond aan treffen? Ze kon alleen maar hopen dat het geen herhaling van weken geleden beloofden te worden.       "Hier ook alles prima, ik mag genieten van een vrije avond," reageert de brunette dan zelf maar op de roodharige voor haar, gevolgd door een knipoog en het iets opheffen van haar glas drinken. De handelingen die daarop volgen vanuit Savea ontgaan Sierra niet — het tevoorschijn halen van een welbekend kokertje een stille belofte voor straks wanneer Sav er een vermakelijk dansje aan toevoegt. Hetgeen een grijns laat spelen rondom Sierra' lippen.       "Ik ga nog een refill halen," brengt Sierra dan uit — kapt het laatste beetje in haar glas schaamteloos achterover en veegt een verdwaalde druppel van haar kin af als deze uit haar mondhoek weet te ontsnappen. "Willen jullie ook nog iets?"

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

"Oehoe, vrouwen naar mijn hart, jullie," zei Benji vrolijk tegen de twee dames, Mea keek even op naar de roodharige aan de bar, waarna ze naar haar glimlachte. "I'm all for meer dan één ronde." voegde Benji nog aan zijn andere woorden toe, Mea grinnikte terwijl ze een hand door haar donkere haren heen haalde. In de tussentijd leunde Mea een stukje achterover zodat ze een een versleten vaatdoek van de toonbank viste. Met de doek ging ze snel even over de bar heen om die vrij te maken van gemorste drankjes, ze mocht dan wel Benji en Rebecca proberen te verleiden ze moest ook nog altijd haar werk doen en dat was niet altijd even glamerous.
Vervolgens bestelde Rebecca nog een extra drankje, Mea hoorde haar wel zeggen dat ze droog stond, maar besloot de opmerking ditmaal even te negeren bij gebrek aan een goede comeback. Dan kon ze beter haar mond maar houden en doen alsof ze de dubbelzinnige opmerking niet doorhad, in de tussentijd vroeg ze Benji of hij ook nog behoefte had aan een extra drankje. "Is dat überhaupt een vraag, gorgeous?" antwoordde de donkerharige jongen. 'Hmm, zal ik daar maar opvatten als een ja,' zei Mea grinnikend terwijl ze ook Benji zijn glas van de bar pakte. Voor beide mixte ze vlug een martini. 'Van de zaak,' zei ze met een brede glimlach waarna ze naar beide haar gasten knipoog
"Hoelang moet je nog zwoegen onder Vespers toeziend oog? Want ik ben heel benieuwd of Becca even goed kan dansen als dat haar tong scherp is." Mea keek kort om zich heen toen ze Benji zijn woorden hoorde, Vesper wist ze hier niet eens te spotten. Ze had geen idee waar haar leidinggevende was, maar ze was al een goed aantal keer in de problemen gekomen op de werkvloer dus zo over de bar springen leek haar ook niet de beste keuze. . "Als je hier de komende twee maanden toch bijna niet zijn gaat, kun je net zo goed mee een beetje plezier maken toch?" voegde Rebecca er nog aan toen om Mea te overtuigen. "Two is company three is a party"
Mea grinnikte, waarna ze heel even haar oog naar de klok liet glijden. 'Hmm, eigenlijk heb ik pas over een half uur pauze, maar ik denk dat ze me nu ook wel even kunnen missen. Ik blijf vanavond wel wat langer schoonmaken,' gaf Mea aan terwijl ze zich zelf dan toch maar boven op de bar hees. 'Ik kom terug,' riep ze naar één van haar collega's terwijl ze zich omdraaide richting de twee. 'Kom help me naar benden,' zei Mea terwijl ze haar hand naar Benji uitstak.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek Quickly floating away from reality

"Hmm, zal ik daar maar opvatten als een ja," zegt Mea, het uiteraard bij het juiste einde hebbend. Ze kent hem langer dan vandaag en weet zelf ook wel dat hij te zwak is voor zijn eigen goed.       "Ik kan me niet herinneren dat ik akkoord heb gegeven op meer dan één drankje," klinkt het lichtelijk gepikeerd van naast hem, de twinkeling in zijn ogen hierbij onmiskenbaar. Hij tracht nog kort een pruillip te bewerkstelligen en puppy-ogen op te zetten, maar het enige waartoe zijn mond nog in staat lijkt is het ontbloten van zijn tanden tot het punt dat zijn kaken haast pijn doen. Becca neemt een sigaret van hem aan ondertussen dat hij zoekt naar iets gevats om te zeggen — aan het kortste einde trekkend daar zijn gedachten steeds ongrijpbaarder worden.       "Oké misschien toch nog eentje dan," geeft de roodharige schone echter al toe voor hij zijn hersenen nog verder hoeft te kreukelen.       "Niemand zei dat ik jou zou laten betalen, darlin—" dweept hij met zijn eigen sigaret tussen de lippen, in haar richting buigend wanneer ze hem vuur aanbied, "—maar als je er op staat dan spreek ik niets tegen uiteraard." Hij inhaleert een aantal malen kortstondig maar diep en kiepert zijn hoofd achterover, ogen gesloten onder het slaken van een gelukzalige en door rook begeleide zucht. Wanneer hij zich weer recht plaatst de zwartharige studente juist twee nieuwe drankjes voor hen op de bar, breed glimlachend en haar knipoog er een welke hij beantwoord met een bijna automatische wenkbrauw-wiebel.       "Van de zaak," speelt ze hen toe, wat in Benji zijn optiek de lekkerste drankjes zijn — ongeacht wat voor soort. In dit geval betreft het een martini en ergens in zijn achterhoofd weet hij donders goed dat hij ondertussen al meerdere soorten alcohol achter de kiezen heeft en dat dit weer een nieuwe variant is — weet dat hij hier zonder inname van drugs al niet al te best mee om kan gaan. De getatoeëerde kiest ervoor die wetenschap in de wind te slaan en zijn aandacht te verleggen naar de meer dringende zaken, zijn vraag aan Mea er een die zonder meer bijval krijgt uit Rebecca haar richting.       "Als je hier de komende twee maanden toch bijna niet zijn gaat, kun je net zo goed mee een beetje plezier maken toch? Two is company, three is a party." Waarop Ben een verontwaardigd kreetje slaakt en zijn hand met sigaret en al over zijn hart plaatst, ogen groot op de in groen geklede dame naast hem op de barkruk.       "I'm such a party tho," jammert hij, alvorens de martini van de bar te grissen en het drankje in één keer achterover te slaan — bijna als om te zeggen; zie! De grimas die volgt komt werkelijk vanuit zijn tenen. "Heerlijk, Mea, thanks babe." En hij wend zich tot haar, ziet de overweging in haar ogen alvorens ze hapt.       "Hmm, eigenlijk heb ik pas over een half uur pauze, maar ik denk dat ze me nu ook wel even kunnen missen. Ik blijf vanavond wel wat langer schoonmaken," waarop ze zich tot haar collega wend en verkondigt terug te komen.       "Reken daar maar niet te hard op!" roept hij vrijwel direct achter haar woorden aan richting diezelfde dame, Mea haar hand al aanpakkend nog voor ze haar vraag om hulp goed en wel heeft uitgesproken. De jongen helpt haar naar beneden van de bar en zodra haar voeten de grond raken trekt hij haar tegen zich aan, slaat zijn armen om haar heen en geeft haar een overdreven smakkende kus op haar voorhoofd — Rebecca over Mea haar hoofd aankijkend tijdens het proces.       "Welcome to the fun side of the club!" roept hij de regel-breekster toe over een piek in de muziek, zijn ongedurigheid eindelijk de overhand krijgend. Benji slaat zijn arm over Mea haar schouder, reikt met zijn andere hand gebiedend richting Rebecca en voelt euforie zijn aderen vullen door de combinatie van — wel, van alles. "Lets dance, ladies!"

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

De sneer welke ze volledig zonder voorbedachte rade aan hem heeft laten zien staat nog vers in zijn geestesoog—een trofee tegenover zijn kleine optreden—en hetgeen hem luid en duidelijk maakt dat zijn woorden voeting hebben gevonden in de ongetwijfeld betonharde laag welke rondom de ongepolijste schoonheid is opgetrokken.       Vesper geeft haar meer ademruimte dan hem lief is, bewust van het risico dat de pezige vechtersbaas als een konijn uit zijn donkere hol zou kunnen vluchten—een inschattingsfout, een misrekening in de interactie die hij de afgelopen minuten heeft genoten. Zou ze hem overtreffen in zijn eigen spel?       De ogen van de getatoeëerde duivel knijpen iets samen, fysiek verstijvend om te voorkomen dat hij die nieuwsgierige beweging over zijn schouder maakt, en juist op dat moment voelt hoe de halfvolle fles uit zijn vingers wordt gegrepen. Een flits van Amren Kane passeert hem, groen vuur dat hem toespuwt op een wijze die zijn beroofde handen laat jeuken, en wordt beantwoord door een trilling in zijn mondhoek die haar brutale gelaat bespaard blijft dankzij de snelheid waarmee ze zich tussen de constant bewegende mensenzee verplaatst.       Waar de muziek greep op ieder lijf lijkt te hebben gekregen, blijft Vesper doodstil onder de flikkerende neonlichten staan, de voorsprong die hij haar geeft niet zozeer voor de felle dame zelf als dat het voor hem is. Het kleine tijdsvenster zal afdoende moeten zijn om de driften die haar provocerende en buitengewoon bijdehante gedrag in hem hebben losgemaakt. Hm, en hij had nog zo gedacht dat dit een weinig enerverende avond zou worden.       Wanneer zijn verduisterde kijkers haar gestalte naar boven zien verdwijnen—de manier waarop verradend in welke conditie ze verkeerd—vergeet Vesper geen mentale kanttekening te maken bij het feit dat ze haar eigen route zowaar heeft uitgestippeld. Het is duidelijk dat ze nog niet uitgetergd is, en waar hij deze uitdaging met uitgestoken klauwen aanneemt, betwijfeld hij of ze hem nog meer zou opgrillen als ze wist naar welke afgelegen plekken ze zijn gedachten laat dwalen.       ‘Schaakmat,’ verzucht hij onder zijn adem, ervoor kiezend de parallel gelegen trap naar boven te bestijgen alsof hij alle tijd van de wereld heeft. En de uitgang was nog zo dichtbij ook. De realisatie doet hem grijnzen, zijn voetstappen geruisloos dankzij de bass die zelfs de verlaten ruimte laat vibreren. Het is aanzienlijk koeler boven, en hij weerhoud zichzelf ervan in het sensuele licht dat over de VIP—ruimte valt te stappen, het perfecte zicht dat hij hierbij heeft over de kale furie iets opwindends.       ‘Wel, wel, wel. Dus hier kijkt de koning uit over het gepeupel.’ Ze blikt achteloos naar de ingang waar zijzelf zojuist doorheen is geglipt en Vesper kantelt zijn hoofd iets, tanden ontblotend in een geamuseerde grijns. Wat hij er nu niet voor zou geven om het versnelde geluid van haar hartslag te kunnen horen, of voelen in plaats van de bass.       Ze bevindt zich op zijn favoriete plek, daar waar hij neerkijkt op de wereld die hij eigenhandig heeft gecreëerd—maar Amren kijkt de ruimte in, weg van het genot waar zij zoeven nog deel van was, één van de vele gezichten in de menigte.       Nu kijkt ze hem aan zonder te weten waar hij is, de zoekende blik in haar kijkers een veel te bekende, alleen en onverdeeld in zijn aandacht. Hij is niet de enige die deze conclusie heeft getrokken; de ontspannen houding welke ze heeft aangenomen niets meer dan een façade, de rechterhand die ze dicht bij haar lichaam rondom de reling heeft gekruld klaar om contact te maken. Slimme meid. Alhoewel. . . uiteindelijk is ze precies waar hij haar wilde hebben. Op eigen beweging. Hij heeft haar niet eens hoeven tillen. Dus wie is hier nu eigenlijk het slimst?       ‘Dus, vertel me eens. Fuck or fight, want die blauwe ogen geven niet veel weg, is het wel?’ Hij laat zijn duim over het ringetje in zijn neus glijden, zuurstof scherp in zijn longen als hij uiteindelijk naar voren stapt. De directheid in haar toon maakt in elk geval duidelijk dat hij het plaatje niet voor haar hoeft te schetsen, al denkt Vez niet dat ze dezelfde gedachten deelt die hij voor ogen heeft. Het is haar eigen schuld, alles overwogen, want de positie die ze heeft ingenomen aan de balustrade heeft het lot zo goed als bezegeld. Te prachtig om te laten schieten.       Desondanks wendt hij zich tot de onberispelijk gepoetste bank, de geur van schoonmaakmiddel iets dat hem tevreden doet hummen wanneer hij zijn jack weinig ceremonieel van zijn schouders laat glijden en vervolgens wijdbeens plaatsneemt in het midden van het zitvlak, zijn kijkers hierbij wederom in de groene kwelwateren borend.       ‘Ben je altijd zo direct, Amren?’ zegt hij, achterover leunend om haar van top tot teen te kunnen bekijken. Misschien is zijn smaak in vrouwen. . .twijfelachtig. Onconventioneel? Maar op dit moment is Amren Kane hetgeen dat zijn kern roert, hem naar nieuwe strategieën doet zoeken om haar precies te krijgen waar hij hebben wil. Maar eerst. . .eerst wil hij Amren haar plek wijzen.       ‘Laat maar zien wat je wil.’ Vesper komt in een vloeiende beweging overeind, de ruimte tussen hen in pas voor pas verdwijnend tot de neuzen van zijn schoenen die van haar raken. Maar de handen van de blauwogige duivel heeft hij netjes achter zijn rug gevouwen, zijn gezicht haast uitnodigend haar richting in gekanteld. Het is de kruidige geur die om haar heen hangt die hem zijn ene mondhoek loom laat optrekken. ’Of. . .ruik ik toch een onderdanig meisje onder die geveinsde boosheid?’ tart hij met zijn mond bij haar kaaklijn, ogen op de kleurrijke zee onder hen gericht.       In minder dan een luttige seconde grijpt hij met één hand naar haar veel te makkelijk bereikbare nek, de druk stevig genoeg om te waarschuwen als hij zijn lijf ruwer dan nodig tegen het hare drukt, haar daarbij insluitend tussen de railing en hemzelf. Hij wil dat ze voelt wat ze zich op de hals heeft gehaald, waar ze op dit moment niet meer onderuit zal kunnen komen.       ‘Neem nog een slok,’ gebied hij, doelend op de tequila welke ze zich heeft toegeëigend. ‘Je zult het nodig hebben.’

Are you scared yet?

---

Feel the fire, but do not succumb to it.