[RPG • 200] Down The Rabbit Hole • Speeltopic - Speeltopics

---

The Undergrounds — de ingang van de club is te vinden in een steegje, niet al te centraal is gelegen. Lopende praktijken gebeuren onder de radar, mond op mond reclame hetgeen nieuwe mensen binnenhaalt en autoriteiten tot noch toe op afstand houdt.       Achter de vervallen en bekladde deur betreed men een gang welke zelfs nuchtere mensen al het gevoel van een trip geeft, lichten verspringend en de opzwepende muziek al hoorbaar. De deur aan de andere zijde brengt je direct in de grootste ruimte van de club, links de garderobe, achteraan een bar met daarboven de VIP ruimte, rechts de trap zowel naar boven als naar beneden en de dansvloer voor je neus — diens centerpunt iets wat direct in het oog springt.       In de kelder vind men direct onderaan de trap de toiletten, links nog een dansvloer waar voornamelijk techno wordt gedraaid en rechts zijn privé booths te vinden voor hen die zich tijdelijk terug willen trekken uit de drukte of gewoonweg privacy zoeken. tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Amren Kane Lola Decker Calissa Manderson Sierra Connell Rebecca Lewis Savea Acker Myrna Simmons Mea Roberts Silas Connell Vesper Rollins Benji Simmons Cassim Cortes AJ Cooper Dominic Liddell Seth Huxley G P P G G P G P G P G G G G G Fraternity Suriel Velns Niran Hakuna_Matata Luchasaurus Lavore Venustic Luchasaurus Suriel Fraternity GoldenTrout Reflection Dumb Lovecraft 1.1 1.2 1.3 1.2 1.3 1.3 1.4 1.4 1.2 1.2 1.2 1.2 1.2 1.3 1.3 Wanna join? Just ask! tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Ben lekker creatief met de club! Rookkanonnen, confetti, de flitsende lichten, noem het maar op! Het is een opzwepende scène, constant in beweging en eeuwig meeslepend. MOODBOARD Soundtrack ROLLENTOPIC teksttekstteksttekstteksttekstte PRAATTOPIC       Have fun Down The Rabbit Hole

[ bericht aangepast op 17 aug 2020 - 16:04 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

∎ ∎ ∎ SETH BLAKE HUXLEY ∎ ∎ ∎ Op een gegeven ogenblik hadden de twee elkaar een bepaalde blik gestuurd en waren ze begonnen over zijn relatie. De cryptische rebel hen enkel aanstarend tot ze beiden de mond weer hielden, daar hij realiseerde waar dit naartoe ging. Dit bleek geen avondje stappen, maar een interventie ━ wat hem nogmaals liet beseffen dat hij de enige was die Dom's complexe natuur begreep en apprecieerde. In de liefde zocht hij verschillende aspecten; iets dat pijn doet, tegendraads is, moeilijk en destructief, levensveranderend en voornamelijk heel, heel bijzonder. Waarheid is dat weinig mensen dit van hem erkennen en in plaats daarvan hem zullen aanmoedigen het te beëindigen, waarvan daarstraks het perfecte voorbeeld was. Onder het mom van “liefde hoort geen pijn te doen”, zou Seth zijn perfecte leven pas kunnen starten zonder het “blok aan zijn been”.       Toegegeven, het was geen typische relatie ━ maar dat was nu net hetgeen waar hij op floreerde. De chaos die Dom hem gaf, was tegelijkertijd helend, daar deze liefde geen schaamte kende. Wellicht was het tot op de dag van vandaag nooit nadrukkelijk vermeld, alleen hij weet dat ze als twee gehavende vogeltjes bij elkaar een thuis hebben gevonden, een samenzijn dat het hart is geworden van het bestaan. Er is er maar één ━ en dat is hij. De aanwezigheid van zo’n ontembare ander in de diepte van zijn hart maakte het wellicht instabiel, ware het niet dat hij het enige constante is waar hij op kan rekenen. Als het iets is wat zijn omgeving onderschat, is het de kracht van een mensenhart. Het is een spier, die kan wel wat meer aan dan eenieder zou denken. De twee jongens, die uiteindelijk hadden opgegeven gezien ze inzagen dat het niets positief zou opleveren, verdwenen uit beeld. Om als halvegare debielen de dansvloer onveilig te maken, om vrouwen te charmeren met hun net zo'n idiote grijns en ze vervolgens een drankje aan te bieden. Daarentegen liet Seth zich niet meetrekken, hij was dit geneuzel meer dan zat en wilde niets liever dan naar huis te gaan om een magische nacht met Dom te spenderen. Wat zijn oorspronkelijke plan was geweest, mocht hij niet overrompeld zijn in de tattoo parlor. Hoewel er wel gelegenheden zijn voorgevallen waarbij hij uitsluitend met zijn kameraden of een ander in de nachtclub had vertoefd, werd Dom's afwezigheid al vrij snel gemist.       Het besef van tijd werd hem bijster, daar het geestdodend begon te worden hier nog langer te blijven dan enigszins nodig zou zijn. Normaliter gesproken had de enigmatische man zich een weg gebaand naar de uitgang, alleen het gegeven dat Dominic nog ten tonele kon verschijnen, liet hem afwachten. ∎ ∎ ∎

De duisterling wilde zich net verliezen in de diepe poel van herinneringen welke al met hem waren gemaakt of de telefoon ging af. Nieuwsgierig greep Seth het verouderde toestel van het tafelblad, om te bekijken wie de verantwoordelijke was geweest. Als je het over de Duvel had ━ Dom. Op dat moment deerde de afwezigheid van zijn vrienden hem niet eens zijn blik gefocust was op de SMS. Een gewiekste grijns versierde zijn mond; Per slot van rekening had zijn truc om de jongeman naar zich toe te lokken gewerkt. Wetende dat het nu niet lang zou duren eer de excentriekeling op zou dagen, trachtte hij deze nieuwe uitdaging gelijk aan te nemen door zijn gewoonlijke drankje te bestellen; een “Bloody Mary”. Seth was pas enkele minuten teruggekeerd of zijn kameraden namen plaats met een brede grijns en frons respectievelijk. Rusteloos gleden zijn kijkers naar de ingang, naar zijn vrienden, de ingang, het glas whiskey wat opeens uitermate interessant was, en vervolgens terug naar de twee idioten. In plaats van te vragen wat er gaande was, besloten ze vanzelf te beginnen door hem een uitermate slaapverwekkend verhaal op te hangen. Met enig ritme tikte zijn wijsvinger tegen het doorzichtige glas, nam een slok van het brandende goedje, en liet zijn blik naar het plafond staren.       Net op het moment dat hij het voor gezien wilde houden, gleed de persoon op wie hij zo ongeduldig zat te wachten op zijn schoot. Geheel gedachteloos verscheen er een schelmachtige glimlach op zijn gezicht, die haast onophoudelijk in zijn bijzijn op de lippen was geplakt, en keek triomfantelijk over de jongeman’ schouder naar tweedledum en tweedledee.       “Mhm, engel is niet het eerste woord waarop ik zou komen,” grijnsde hij guitig, waarbij hij zachtjes in zijn zij kneep, “maar Lucifer is een gevallen engel, so I’ll take it.” Een gegrinnik met ondeugende ondertoon maakte zich kenbaar, met als doel om de jongen op zijn schoot uit te dagen. Zijn ruige handen wreven over Dom’s bovenbenen naar zijn heupen toe, waar hij ze uiteindelijk ten ruste legde. Seth kende hem lang genoeg om te weten dat de onschuldige act die momenteel getoond werd niets meer was dan een goedgeplaatste valkuil waar iemand zijn nek nog in kon breken. Een zachte, goedkeurende grom verliet zijn keel wanneer er op zijn oorlel gebeten werd. Het moedigde de man aan om zijn handen op het achterwerk van Dominic te plaatsen en hem dichter tegen zich aan te trekken. De donkerte van genot duidelijk in zijn poelen afgetekend eens hij deze in de zijne had binnengedrongen.       “Wat is het magische woord? Maar allereerst gok ik dat ik wat meer motivatie nodig heb. . .” Om zijn vriendje niet teveel zijn eigen plan te laten trekken, kronkelde zijn arm als een geniepige slang rond zijn middel met een stevige greep. En waar zijn ene arm rondom zijn middel lag, vlochten de vingers van zijn vrije hand zich door de donkerblonde, verwilderde haarlokken om ten slotte een tikkeltje rauw deze vast te grijpen.       “Wat krijg ik in ruil ervoor?” fluisterde hij hees tegen zijn volle lippen, “Je weet dat er wat tegenover moet staan, Dominique.” Een verleidelijke glimlach sierde zijn gelaat terwijl de adem als een warme belofte tegen hem aansloeg. Ongetemd had Seth zijn mond in een luttele seconde tegen de zijne aangedrukt, waarbij hij onbeschaamd en gepassioneerd zijn controle liet weten. Het werd beëindigd met een zachte beet in zijn onderlip, al maakte hij geen aanstalten zijn ijzeren greep rond de middel los te maken. Diegene in Dom’s haren werd echter wel bevrijd door het aanschouwen van het lederen jasje, alsof hem nu pas duidelijk werd dat deze van hem was. “Darling, you look absolutely delicious in that jacket. I want to pull it off you, throw you on this table and━”       “Wow wow wow, gast ━ te veel informatie, en je bent niet alleen!”       “Vergeet vooral niet dat dit een publieke ruimte is,” klonk er van de ander droog achteraan. Seth kuchte luchtig om zichzelf in te tomen, schoot zijn blik van zijn twee vrienden naar Dom en bekeek hem kort. De hand die ondertussen onder Dom's shirt was gekropen, kroop weer braaf terug boven de stof.       “Heb je je pillen ingenomen?”

[ bericht aangepast op 26 juni 2020 - 19:09 ]

---

[ heaven knows ]

De por in de zij van Silas laat zijn lichaam even dubbelklappen van de schrik, waarna een vermakelijke lach zijn lippen over rolt — zich niet storende aan de pijn die er door zijn rug heen schoot door de spontane samentrekking van zijn spieren. Al gauw wordt hij echter al naar binnen gesleurd, waar ze door de psychedelische gang wandelen, waar Silas ietwat afgeleid is door de bekende kleuren en vormen die erin te vinden zijn — welke bij elke entree haast anders ogen.       'Goed, druk. Maar dat is alleen maar beter voor de fooien.'       Een grijnst siert de beide Connell kinderen, gezien Silas dat al mooi ziet als een reden ziet om Sierra deze avond hem van een paar drankjes te voorzien, de rest zal hij moeten bietsen bij anderen — de twee leuke barvrouwen die nu aan het werk zijn bijvoorbeeld, misschien dat Benji wel in een hele lieve bui is en ten slotte is daar Savea nog. Wanneer zijn hersenen hem af weten te leiden, hierbij een antwoord achterwege latend, hem laten proberen de lazerstralen op te eten, voelt hij hoe zijn zus hem poogt bij zinnen te trekken — al is een ander haar al voor.       Silas weet nog net niet tegen Sierra aan te knallen wanneer iemand hem een duw geeft, voelt hierbij zelfs hoe zijn zus een hand op zijn borst drukt — alsof dat hem tegen had kunnen houden. Nu is Sierra zeker geen zwak poppetje, maar Silas is net iets te lomp om daadwerkelijk op verstandige wijze de grond te raken, vooral niet met de motoriek die hij nu heeft. Het feit dat hij zich staande weet te houden is al een wonder op zich.       'Jezus, Sil.'       Een lach ervoor, een grinnik erna. Silas weet niet wat hij heeft gedaan, maar het feit dat Sierra vermaakt is doet hem goed — zorgt ervoor dat hij niet eens wil achterhalen wat de reden daarvan is. De grijns op zijn gezicht glijdt daarom soepel door in een lach, welke hij zachtjes hoorbaar maakt. Zijn ogen vinden de DJ beneden, net wanneer Sierra naar haar zwaait. Iets dat de dame met de rode pruik enthousiast terug laat zwaaien — waar Silas zich door afvraagt hoe ze hen heeft kunnen spotten hier.       'Uh-huh. De volgende ronde is voor jou dan?'       'Maar natuurlijk,' antwoord Silas zo onschuldig mogelijk, voordat haar zin überhaupt afgerond is. Een poeslieve glimlach siert zijn gezicht, terwijl hij haar al richting de bar sleurt, waar ze al gauw vooraan te vinden is en iemand weet te wenken.       'Weet je het zeker? Je kunt nu nog zelf iets kiezen.'       Silas schud zijn hoofd direct, waarna hij al hoort dat Sierra wat bestelt. De ogen van de junk glijden even zoekend over de menigte heen, waar hij Benji al spot met een aantrekkelijke roodharige dame nabij — eentje die hem vagelijk bekend voorkomt. Dagen en gezichten zijn wazig, maar wanneer je eens iets goeds hebt gedaan in de ogen van Silas ben je altijd bekender. Benji voorziet hem van drugs, dat is al reden genoeg zijn gezicht te herkennen, ongezien welke toestand hij in verkeerd.       Al dansend wacht hij geduldig af, focust hij zich even op de muziek, minder op de mensen en beweegt zijn lichaam als vanzelf mee — niet even soepel als deze in sommige gevallen zijn ding doet. Sowieso zoekt Silas altijd liever de ruimte beneden op, de techno die Savea speelt voelt heerlijk na iets — of alles. 'Wat heb je besteld?' Hij schreeuwt de woorden richting Sierra, gezien er wat afstand is gecreëerd zonder dat hij het geheel beseft. Pas dan nadert hij haar weer, manoeuvreert zich aardig onhandig tussen de anderen door, voor hij naast haar op de bar kan leunen. Wanneer een rood drankje met een parasolletje erin voor hem verschijnt ruikt hij er kort naar, voor hij een slok uit het rietje neemt. De zoetheid raakt hem, evenals het level aan alcohol, waardoor zijn gezicht lachend vertrekt. 'Oh, heftig!'       Een grijns siert zijn lippen, wanneer zijn ogen naar Sierra glijden. 'Verwacht een sugar rush in enkele minuten.' Toch maakt zijn uitdrukking duidelijk dat hij het lekker vind, dat ze weer eens geslaagd is — ondanks dat dat niet altijd een gewoonte is, al ligt het soms ook gewoon aan de zwaar verpeste smaakpapillen van Silas. Schrap dat, in negen van de tien gevallen lag het simpelweg daaraan.       'Gaan we naar beneden, Ukkie?' Silas' grijns groeit enkel meer, voor hij nog een slokje neemt. Zijn stem plagerig, maar toch luid genoeg om boven de muziek uit te komen — iets dat aardig wat oefening heeft gekost, en dat hij nog niet altijd even goed onder de controle heeft. Voordat Sierra echter een poging kan wagen hem wat aan te doen, trekt Silas een ietwat onhandig sprintje — stoot hierbij een jongen haast omver, welke hij onhandig staande laat houden door één van zijn armen beet te pakken — voordat hij deze weer loslaat en de trap naar beneden neemt, het drankje klotsend in het glas in zijn hand. Het feit dat hij eruit moet zien als een klein kind dat zojuist heeft gehoord dat hij zich mag verstoppen ontgaat de jongeman ook compleet, hiervoor is hij veel te ver heen.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

De fles Patron bungelt achteloos tussen duim— en wijsvinger als zijn ijsblauwe kijkers nietsontziend als een zweep over de massa slaan. Het zijn de rustigere avonden waarop het meeste gebeurt, waarbij het de vaste gezichten en langgebruikers zijn die voor de vervelende problemen zorgen. Vesper heeft zichzelf na eerdere akkefietjes dan ook opgelegd zijn gezicht prominent en volledig willekeurig te tonen, de illusie wekkend dat hij altijd toekijkt. Die tactiek lijkt zijn vruchten inmiddels ruimschoots af te werpen.       Waar hij zelf het uitzicht vanuit de VIP—lounge prefereert—blijkt het aanblik van onderaf ook zo zijn charmes te hebben. Zijn linkermondhoek krult net die ene fractie opzij terwijl zijn greep rondom de flessenhals als geheel automatisch aanspant.       Ze is lang—langer dan ze vanop een afstandje leek—met jukbeenderen waaraan hij zijn vingers wil snijden. De afwezigheid van volumineuze lokken maakt dat zijn blik vrijwel direct op de donker omlijste poelen valt die volledig op hem zijn afgestemd wanneer ze haar opwachting maakt.       Vez neemt de moeite niet ongeïnteresseerd te ogen, de ongrijpbaarheid die van hem af pulseert een levendig iets ondanks dat hij haar op emotieloze wijze catalogiseert. Hij ziet alles dat hij hoeft te zien in die paar seconden die het haar kost om tot stilstand te komen: de kleding die haar ranke lijf decoreert, de manier waarop ze beweegt en het gebrek aan gêne als ze hem dezelfde behandeling tracht te geven. Hm.       Spreken hoeft hij niet, het is zij die het woord neemt, haar stem iets vervormd over de klanken van de muziek, maar niet minder verstaanbaar of aangenaam. ‘Hmmm — is al het barpersoneel hier zo fit, of draag je die last helemaal alleen?‘ En ze krijgt het zowaar voor elkaar hem te beledigen en complimenteren in één ademteug. De getatoeëerde man schroeft de dop van zijn tot dan toe onaangeroerde fles, vouwt zijn lippen over de rand en eigent zich een slok toe zonder haar kijkers—groene kogels—los te laten.       ‘Is dat hoe je aan je drankjes komt? Aandoenlijk.’ Vesper verheft zijn stem niet, betwijfeld of de jongedame voor zijn neus in staat is hem te horen, daar hij geen enkele inspanning maakt over de bar naar haar toe te buigen. Hij geeft haar vijf seconden om te keren, weg te schrijden op die schandalig lange benen, van gedachten te veranderen voor het te laat is.       Vijf—ze kijkt niet weg—vier—haar wimpers werpen zwarte schaduwen over haar wangen, leiden hem af—drie—zijn greep rondom de fles maakt dat zijn knokkels wit worden—twee—hij voelt zijn mond grijnzen, speelt vals op zijn eigen wedje om tijdens de laatste tel ongehaast achter de bar vandaan te stappen.       Vez neemt hij elke stap naar haar toe afgemeten met geen enkele intentie te stoppen op wat anderen een respectabele afstand zouden vinden. Hoewel ze niet klein genoeg is om op neer te kijken, valt er iets enerverend uit de manier waarop hij rechtstreeks in haar gezicht staart te halen—is de zoete geur van haar vrouwelijkheid iets dat zelfs de smaak van dure tequila overstemt. Hij wil dat ze zijn adem langs de scherpe randen van haar gelaat kan voelen strelen als hij zo mogelijk nog verder naar voren leunt.       ‘Voorzichtig,’ zegt hij, zijn ogen verduisterend als deze omlaag blikken naar de volmaakte lippen die hem onreine verlangens influisteren, ‘laat deze mond je niet in situaties brengen waaruit je woorden je niet meer kunnen redden.’ Hij brengt de vingers van zijn vrije hand omhoog, de verleiding niet weerstaand haar onderlip een venijnig kneepje te geven voor hij een resolute stap achteruit zet.       Haar lef lijkt geen bijproduct van een overweldigende high. Het is duidelijk dat hij een totale vreemde voor haar is, en gezien dat een zeldzaamheid is dezer dagen, kiest hij ervoor mee te spelen. Het uitblijven van entertainment op deze avond plotsklaps verdwenen. Het is echter de vraag of zij zich gelukkig mag prijzen met die analyse.       ‘Je ziet eruit alsof je dorst hebt, babydoll.’ Hij houd de fles omhoog, de miniemste hint van uitdaging in dat gebaar. Niemand heeft ooit gezegd dat hij geen manieren heeft.

We are all mad down here

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

Should probably have walked away tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

Zijn gezicht is onveranderlijk bij haar woorden — de ogen welke haar onderwerpen aan een weinig subtiele vleeskeuring onpeilbaar op een manier welke haar vrijwel onbekend is. Meestal is er de eerste indruk — duidelijk afgespiegeld en vaak óf waarderend óf afkeurend. Hij laat het aan haarzelf over om in te vullen.       Ongehaast openen zijn met inkt bekladde vingers de fles Patron in zijn hand en het besef dat ze hem onterecht als barpersoneel aan heeft gezien komt wanneer hij zijn lippen aan de hals zet en drinkt — ogen niet wijkend van de hare en niet het kleinste beetje grimassend wanneer de tequila zijn keel raakt. Al zou het personeel zelf al mogen drinken, dan nog lijkt het punt wat hij wil maken plots uit iedere porie te sijpelen. Het is dat haar ogen af zijn gedwaald naar zijn lippen dat ze zijn woorden in weet te vullen, de stem welke haar toespreekt onaangedaan door haar misvatting.       "Is dat hoe je aan je drankjes komt? Aandoenlijk." Amren haar wenkbrauw schiet omhoog op eigen akkoord, lippen vaneen wijkend in een geluidloze o — haar geveinsde verontwaardiging van korte duur alvorens ze weer vervalt in haar onbesuisde manier van doen. Niet veel mensen brengen het woord aandoenlijk met haar in verband en dit is ook zeker iets wat de kortharige zo wil houden.       "Geloof me maar, als ik wil dat je mijn drankje betaald dan weet je het wel." En hij kijkt enkel naar haar, het blauw van zijn ogen zenuwslopend op een voor Amren enerverende manier, ondanks de dreiging, ondanks de alarmbellen welke zich kenbaar maken. Van deze man wegkijken blijkt echter een te moeilijke opgave, zijn gezicht oogstrelend zij het op macabere wijze — inkt in scherp contrast met zijn huid en bijstaand aan de intensiteit van zijn ogen. De seconden die wegtikken alvorens die zondig aantrekkelijke lippen omkrullen tot een goddeloze grijns zijn gevuld met iets huiveringwekkends — het gevoel haar bekruipend langs haar ruggengraat en haar onderbewustzijn wederom roerend.       Zijn naderen wordt bijgestaan door het flitsen van een stroboscoop, de korte tussenpozen waarin ze vrijwel niets ziet afgewisseld door schimpen van het brede figuur. En dan is hij voor haar neus — dichterbij dan ze had verwacht en aangekondigd door de geur van gedragen leer. Hun lengte verschilt nauwelijks, al heeft hij dusdanig de overhand dat ze zichzelf net die fractie meer recht — aangespoord door de dreiging die haar hart prettig sneller doet kloppen, kin heffend en lichaam alert. Amren ademt in en houdt die teug onbewust vast wanneer hij zijn gezicht nog dichter naar het hare brengt — zijn door alcohol onderlijnde adem langs haar kaak.       "Voorzichtig—" waarschuwt een nu hoorbaar fluwelen stem, "—laat deze mond je niet in situaties brengen waaruit je woorden je niet meer kunnen redden." En als het zijn blik niet is welke haar lichaam laat reageren, dan is het wel de manier waarop zijn vingers haar onderlip voor het kortste moment beroeren — de grens naar pijnlijk naderend. De tegenstrijdigheid is hevig, het samentrekken van de spieren in haar onderbuik in scherp contrast met het vervaarlijk oplichten van haar ogen en het aanspannen van haar armspieren in reflex. Haar ingehouden adem ontsnapt scherp door haar neus terwijl hij weer afstand neemt, zij het vooralsnog niet beduidend. Alarmbellen, alarmbellen, alarmbellen. Al haar instincten zeggen haar weg te lopen, zijn waarschuwing aan te nemen en voor eens een verstandige beslissing te maken — niet haar vingers te branden aan een man die eruit ziet alsof hij regelrecht uit de krochten van de hel is gekropen.       "Je ziet eruit alsof je dorst hebt, babydoll." En ze betwijfelt of ze er enkel dorstig uitziet, haar honger oplaaiend bij die minieme tik die zijn wenkbrauw maakt, de daarboven getatoeëerde compel iets wat voor haar klikt op alle fronten. Hij daagt haar uit, de fles welke hij heft in haar ogen symbool voor veel meer dan alleen het aannemen van een drankje. Ze kan zich omdraaien en weglopen — kan op zoek gaan naar een leuke jongen of meid die liefjes naar haar lacht en met haar danst en haar zoetere beloften voert dan het pact welke haar hier word aangeboden. O, als ze toch eens verstandiger was.       Amren zorgt ervoor dat haar vingers de zijne beroeren wanneer ze de fles aanpakt, haar hoofd een tik kantelend en pogend liefelijk naar hem te lachen — hetgeen haar compleet misstaat ondanks de duidelijke spot.       "Hmm— kost me dit mijn ziel?" vraagt ze, duidelijk makend dat het antwoord haar weinig deert door een nonchalant toostend gebaar in zijn richting te maken en de fles naar haar lippen te brengen. Amren neemt een flinke teug, het brandende spoor wat de alcohol achterlaat in haar keel iets wat haar ogen vochtiger laat worden in haar poging niet te grimassen. Eenmaal ze de fles weer ontspannen laat zakken bevochtigd ze eindelijk haar lippen met het puntje van haar tong, maakt nog geen aanstalten hem de versnapering weer terug te geven. "Jij op jouw beurt ziet eruit alsof je het enorm warm zou moeten hebben met al die kleding."       De groen-ogige maakt er geen geheim van dat ze hem wederom in zich opneemt, het uitzicht iets wat haar vingers ongedurig tegen de fles doen tikken, de nieuwsgierigheid naar wat er onder dat jasje schuilt met de seconde groter. Om zichzelf af te leiden neemt ze nog een slok, een dun spoor tequila ontsnappend vanuit haar mondhoek — zich een weg banend langs haar hals naar beneden en haar ogen geen moment wijkend van de zijne.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek Holy fuck I'm a Mess

"Complimentjes gaan je echt geen tweede biertje opleveren hoor," hoort hij vanonder zijn arm vandaan, wat zijn aandacht weer weg trekt bij Mea en terugbrengt naar de redhead naast hem. De uitdaging in haar stem ontgaat hem niet, prikkelt zijn eigen speelsheid op aangename wijze. Benji lacht oprecht vermaakt — kuiltjes in zijn wangen en de hele mieterse zooi — alvorens nonchalant zijn schouders op te halen.       "Hé, ik kan het allicht proberen hè. Wacht maar, tegen de tijd dat de eerste drankjes op zijn wil je niet meer van me af. Ik ben van nature likable," deelt hij haar gespeeld belerend mede, waarop Rebecca zich van hem losmaakt en zich op een barkruk plant. Hij komt juist naast haar staan wanneer de dame in de richting van zijn donkerharige vriendin roept.       "Mea, heb jij een biertje en een wijn voor ons?" En Benji verstart voor het kortste moment, grijns met gemak wegzakkend om plaats te maken voor iets scherpers terwijl hij Mea een blik werpt. Haar gezicht spreekt boekdelen — de zelfvoldane trek rond haar lippen er een waarmee hij ondertussen wel bekend is. Hij en de fashion design studente kennen elkaar al langer dan vandaag, hebben meermalen het bed gedeeld wanneer geen van beiden iets aan de haak had geslagen die avond. Hun geouwehoer om wie het vaakst kan scoren is enigszins uit de hand gelopen tot een kleinschalige competitie en uit zowel Rebecca haar woorden als Mea haar blik kan hij wel ophalen dat die twee elkaar niet zozeer kennen van een theekransje. Hij rolt zijn ogen naar de bruinogige achter de bar en laat zich dan weer afleiden door het plaatje naast hem, zijn glimlach terug rond zijn lippen tegen de tijd dat hij haar weer aankijkt.       "Terugkomend op je vraag, puur nieuwsgierigheid," verklaart ze, waarop Benji even zijn hersenen moet kraken over wat hij ook weer had gevraagd. Het niet innemen van de drugs.       "Nieuwsgierigheid moet bevredigd worden—" stelt hij achteloos, zijn eigen filosofie misschien niet de slimste maar vooralsnog iets wat hij niet links kan laten liggen, "—dus mijn vraag is hoe ken je Mea?" Hij weet het antwoord, wil echter zeker weten dat de barvrouw hem niet voor de gek houdt, wat zeker niet de eerste keer zou zijn. Juist op dat moment zet die hun drankjes voor hen neer en mengt zich in het gesprek.       "Geniet ervan, hoe is jullie avond tot nu toe?" Benji werpt haar een geveinsd strenge blik en pakt zijn versnapering aan, heft zijn glas in Rebecca haar richting zonder in eerste instantie oogcontact te breken met Mea.       "Perfect, dankjewel. Rebecca en ik kunnen het prima met elkaar vinden, is het niet, Becca?" dweept hij in haar richting, alvorens hij zijn ogen tot de genoemde dame richt en pas dan daadwerkelijk haar glas aan tikt. Het is dan dat hij bemerkt dat hij zijn benen minder begint te voelen, de tintelingen hetgeen de eerste indicatie is naar het inwerken van de drugs waarvan hij onderhand was vergeten dat hij ze had ingenomen. Het duurt nog even voor het volle effect hem zal raken, maar de anticipatie naar dat moment neemt gestaag toe. "En hoe is het met ons studentje?" vraagt hij dan ook een tik opgewekter aan de dame aan de andere kant van de bar.

[ bericht aangepast op 28 juni 2020 - 2:40 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

"Hé, ik kan het allicht proberen hè. Wacht maar, tegen de tijd dat de eerste drankjes op zijn wil je niet meer van me af. Ik ben van nature likable," De jongeman was in ieder geval alles behalve onzeker. Rebecca had zich intussen op een barkruk geplaatst en Benji nam zijn plaats naast haar terwijl de zwartharige barvrouw hun drankjes klaarmaakte. "Nieuwsgierigheid moet bevredigd worden—" Dat was waar, en Rebecca wist dat die nieuwsgierigheid nooit volledig bevredigd zou worden zolang het pilletje in haar hand bleef liggen. En toch leek de stap van het pilletje kopen, en het roze geval werkelijk in haar mond stoppen een enorme. "—dus mijn vraag is hoe ken je Mea?" Kans om direct antwoord te geven kreeg ze niet want Mea sloot zich weer bij het tweetal en en plaatste de drankjes op de bar. Becca leunde naar hem toe, haar mond vlak bij zijn oor "Ik kan me niet voorstellen dat je dat werkelijk nog moet vragen, of ben je bang dat iemand aan het einde van de rit werkelijk kan beoordelen dat zij beter is dan jij?" De woorden kwamen fluisterend uit haar mond waarna ze zich lachend terugtrok en haar wijntje vast pakte. Mea en zijzelf hadden een dronken avond gehad die was uitgelopen op meer dan alleen praten, dansen en drinken. Het was niet iets waar ze een geheim van maakte, hij mocht het rustig weten. "Geniet ervan, hoe is jullie avond tot nu toe?" Ze richtte zich terug naar Mea maar Benji was haar voor met antwoorden. "Perfect, dankjewel. Rebecca en ik kunnen het prima met elkaar vinden, is het niet, Becca?" waarna hij haar glas aantikte, hij legde het er wel even dik bovenop. Was het waar, wat ze hem had ingefluisterd? Rebecca kon nog niet helemaal achter de relatie van de twee komen, behalve dan dat ze er inmiddels zeker van was dat ze elkaar kenden. Ze knikt kort, "De avond is prima, duo B en B niet waar?" Herhaalde ze zijn woorden van eerder op de avond. "Maar volgens mij voelt Benji zich een klein beetje bedreigd Mea," de roodharige wierp een amusante blik opzij waarna ze een slok van haar wijn nam en op haar onderlip beet om hem niet uit te lachen maar ze wist dat het plezier in haar ogen alleen al gezien was, laat staan de rest van haar gezicht. "En hoe is het met ons studentje?" Rebecca ging iets verzitten en plaatste een been over het andere terwijl ze wachtte op het antwoord dat Mea geven ging, stiekem was ze zelf ook wel benieuwd. Ondanks dat ze hier bijna elke dag rond hing betekende het niet dat ze Mea elke dag sprak.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

---

• 25 • Guest • Outfit • The Undergrounds w/ Silas •

Silas' onschuldige instemming opdat het volgende rondje drank voor zijn rekening is, maakt het dat Sierra vagelijk humt alvorens ze een bestelling plaatst. Ze wist wel beter dan te verwachten dat hij ook daadwerkelijk een keer drinken ging halen, maar ze klaagt niet — besloot ook niet om er verder een opmerking over te maken daar het voor de brunette niks van waarde was. Discussies voeren deed ze liever om andere reden en het deed haar veel te goed haar jongere broertje eindelijk weer om zich heen te hebben, laat staan hem weer van haar af te duwen.       "Wat heb je besteld?" Schreeuwend over de muziek heen treft de vraag Sierra al gauw, waarop haar mondhoeken veelzeggende op krullen en een speelse twinkeling in haar poelen verschijnt. De brunette reikt haar hand naar hem uit, trekt de jongen met een grip op zijn pols terug naar zich toe als Silas zich door het bewegen op de muziek iets van haar verwijdert lijkt te hebben. Langs haar worden twee longdrink glazen op de bar geplaatst, de felle kleur van het drankje dusdanig opvallend dat er niet langs af te staren valt.       "Proef maar," prevelt Sierra op een zoete toon, overhandigt een van de twee glazen aan Silas — waar het parasolletje het allereerst zijn aandacht weet op te vangen. Grinnikend schud ze licht met haar krullen, plaatst het rietje aan haar lippen en neemt al snel een flinke slok van het mierzoete, doch ijzersterke drankje. "Oh, heftig!" Zacht zinken haar tanden in haar onderlip en probeert Sierra de lach binnen te houden, welke anders een lachbui gaat veroorzaken bij haar al niet al te nuchtere broertje.       "Verwacht een sugar rush in enkele minuten." Een tevreden uitdrukking wordt zichtbaar op haar gezicht als duidelijk wordt dat het drankje is goed gekeurd, hetgeen in bijna alle trekken te zien is die Silas aan haar toont. Kort laat Sierra haar blik rond glijden, van haar broertje af en over de menigte heen — scannend naar een bekend gezicht, of wellicht één waar ze later nog naar opzoek kon gaan. De teleurstelling is echter niet zo groot als blijkt dat het vooralsnog niet tegenvalt.       "Gaan we naar beneden, Ukkie?" Op plagende wijze kijkt Silas op Sierra neer, wiens uitdrukking een mengeling vormt tussen geamuseerdheid en de drang hem wellicht iets aan te doen. Voor Sierra echter ook maar iets kan zeggen, laat staan doen, besluit de jongen voor haar al tot actie over te gaan. Op een onhandige wijze wringt hij zich tussen de menigte door, weet onderweg een andere jongen zowat onderste boven te lopen, maar gaat bijna ongestoord verder als deze het prima weet te redden. Sierra schudt licht met haar hoofd, volgt haar jongere broertje op een veel soepelere manier — glijdt zowat ongemerkt tussen de verschillende lichamen door, in de richting van de trap waar Silas zojuist naar beneden is verdwenen.       Het duurt niet lang voor ze hem vind, daar zijn lange lengte eerder opvalt dan het hare en waarbij ze schaamteloos gebruik weet te maken. Onopvallend verschijnt Sierra achter hem, glimlacht een enkeling zoetjes toe en haakt geheel onverwachts haar arm in die van Silas — degene waar ze veilig is voor het rijkelijk klotsen van zijn drankje, gezien de jongen amper stil weet te blijven staan.       "Hoe is het met je sugar rush, lang end?" Uitdagend vormt zich een glimlach rondom haar mond, trekt Sierra daarbij een van haar wenkbrauwen veelzeggend op en weet blindelings het rietje van het drankje in haar vrije hand aan haar lippen te plaatsen.

[ bericht aangepast op 28 juni 2020 - 14:43 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

⬧      23      ♠      With spooky boy      ♥

Waar ik had gehoopt Seth naast me te zien zodra ik mijn ogen opende viel dit aardig tegen. De duistere jongeman was nergens te bekennen wat betekende dat ik er wat voor zou moeten doen mocht ik van zijn gezelschap willen genieten. Echter had ik zijn hulp goed kunnen gebruiken. Ik was niet vooruit te branden en had mijn besef van tijd en ruimte per ongeluk achter gelaten in mijn droom. Of was de uitdaging om Seth te vinden juist precies wat ik nodig had? Seth wist altijd precies wat goed voor me was. Het was me echter een waar wonder hoe het me gelukt was heelhuids aan te komen bij The Undergrounds. Normaliter was ik een waar aantrekkingspunt voor alsmaar problemen en moeilijkheden. Misschien stond het universum vandaag eens aan mijn zijde. Eenmaal de levendige club binnen gewandeld te zijn begon de ware uitdaging: mijn wederhelft vinden. Waar de hevig getatoeëerde man normaal gesproken nogal in het oog springend was, viel hij binnen deze menigte een stuk minder op. De club was een trekpleister voor ieder ook maar een beetje excentriekeling. Misschien voelde ik me daarom hier zo thuis. Na me door de menigte gewurmd en geduwd te hebben vielen mijn ogen na een tijdje op het meest aantrekkelijke wezen wat ik ooit had gezien. Dit alles ging natuurlijk gepaard met een brede, tevreden grijns. Eenmaal ik Seth in mijn vizier had kon ik niet wachten om me in zijn schoot te werpen. Dit was dan ook precies wat ik deed. Ik genoot ervan om te provoceren, iets waar Seth zich inmiddels toch wel bewust van moest zijn. Precies één van de dingen waarom ik Seth zo leuk vond was dat hij altijd zo heerlijk mee ging in mijn capriolen. Naarmate het gesprek vorderde wisselde ik mijn tevreden grijns in voor een ondeugende. Ik wist namelijk dondersgoed waar hij mee bezig was. 'Oh, babe, I can be whatever you please.' spinde ik tevreden terwijl zijn ruwe hun weg baande naar mijn heupen, nog maar een summier stukje verwijderd van waar ik ze precies wilde hebben. Ik was me er allang van bewust dat ik heus ging krijgen wat ik wilde maar de aanloop ernaartoe was minstens zo aanlokkend. Een hese maar goedkeurende kreun verliet mijn lippen toen Seth zijn robuuste handen zich rond mijn achterwerk vormden en me dichter naar hem toe te trekken. Lichtelijk beledigd door zijn volgende woorden had ik mijn handen net zo snel weer van hem verwijderd als ik ze op hem geplaatst had. 'Meer motivatie? Meneer wilt meer motivatie?' sprak ik met opgetrokken wenkbrauwen. Ik snoof en schudde mijn hoofd. 'Meer motivatie...' mompelde ik al slaagde ik er niet in om mijn grijns te verbergen. Gewillig sloeg ik mijn hoofd achterover toen hij zijn ranke vingers vervlocht met mijn blonde lokken. Mijn handen vonden hun weg weer naar zijn stevige schouders, om te voorkomen dat ik van zijn schoot zou glijden. Uiteraard kon ik het niet laten om flink mijn nagels in zijn versierde huid te zetten. Een wat spottend geluid verliet mijn mond na zijn uitlokkende woorden, wetend waar hij op doelde. 'Hmm, wat dacht je hiervan?' sprak ik op een zachte toon waarna ik mijn hand over zijn hand vouwde rond één van mijn billen en zacht kneep. 'And maybe a bit of this as well...' sprak ik bijna fluisterend waarna mijn onderlijf wat tegen hem aan schuurde. Mijn ondeugende blik die van hem vindend. Voor een klein moment had ik mijn ogen gesloten uit puur genot toen zijn verrukkelijke lippen die van mijn raakten. Na de afsluitende beet in mijn onderlip opende ik mijn ogen weer en boorde ik mijn blik weer in die van hem waarna ik verlekkerd over mijn lippen likte. Seth zijn vingers verwijderde hij uit mijn weelderige lokken en ik keek hem vol afwachting aan. Ik voelde hoe hij zijn blik over me heen liet glijden en vernauwde mijn ogen uitdagend. Ik luisterde met liefde naar alle dingen die Seth van plan was met me te doen, tot dit heerlijke moment ruw verstoord werd door zijn aanhangers. Ik zond de meest dodelijke blik die ik in mijn arsenaal had toe, en balde mijn vuist rond de kraag van Seth zijn shirt waardoor ik hem ruw dichter naar me toe trok en mijn lippen passievol op die van hem plantte. Het kon me niets schelen dat we niet alleen waren, goed juist. Iedereen mocht meegenieten van het feit dat wij elkaar gevonden hadden. Om het nog wat aan te dikken besloot ik er een French kiss van te maken alvorens ik onze lippen van elkaar verwijderde en Seth strak aan keek. Mijn gezicht bevond zich nog zo dichtbij dat onze lippen elkaar nog altijd lichtjes raakte. Wat hees hijgend vond één van mijn handen zijn weg rondom zijn nek alvorens ik gulzig mijn lippen in zijn nek zetten. Als een vampier dorstig naar bloed. Na enkele seconden verwijderde ik mijn lippen weer uit zijn nek om deze naar zijn kaak te verplaatsen. Van hieruit plaatste ik een rits van kusjes terug naar zijn nek. Hier bleef ik vervolgens weer hangen om flink mijn best te doen er een donkere markering te plaatsen. Met zoveel kapers op de kust voelde ik de drang om mijn territorium te markeren. Seth was mijn eigendom en ik die van hem, mocht iedereen zich daar maar bewust van worden. Gepaard met mijn tanden die ik zacht in het vel van zijn nek zette -zette ik ook mijn nagels in zijn bovenbeen, waar ik mijn hand op had laten rusten. Wat lichtelijk buiten adem verwijderde ik mijn lippen weer van zijn huid en keek ik hem aan waarna ik mijn lippen uitdagend aflikte. 'Motivatie genoeg voor je?' vroeg ik op een zo onschuldig mogelijk toon, waarna ik zacht een hand over zijn zojuist gemarkeerde huid streelde.

---

How far is far

Even twijfelde ze of ze het wel goed zag maar Cassim's wangen leken roder te zijn dan de laatste keer dat ze hem had gezien. Het kon ook iets te maken hebben met zijn binnenkomst in de club natuurlijk - misschien had hij het gewoon warm of viel het licht verkeerd. Of hij schaamde zich en in dat geval zou Calissa het wel sneu vinden - naar haar idee had hij geen enkele reden om zich te schamen. Waarom had hij anders eerst zijn gezicht verborgen achter zijn handen?       ''Eh, ik zou cola zeggen, maar jij bent de barvrouw... wat raad je aan?'' Ongecontroleerd schoot haar rechterwenkbrauw de lucht in, hij was hier alleen en wilde het bij fris houden? Kende hij gewoonweg geen drankjes of deed hij niet aan alcohol? Kort liet ze haar tanden in haar onderlip zakken terwijl haar blik naar de verscheidene drankflessen achter de bar gleed. Wat was iets voor hem? Zou hij wel alcohol drinken? Ach, als hij het niet op dronk dan deed ze het zelf wel. Terwijl ze de ingrediënten voor een Mimosa bij elkaar sprokkelde, gaf ze hard op toe dat ze niet meer had gerekend op zijn komst.       ''Eh-nou..'' Menig ander mens zou misschien ongeduldig worden maar Calissa focuste zich op haar handelingen en vervolgde dat de club misschien wel wat heftig was bij binnenkomst - het idee hebbende dat ze hem toch wat op weg moest helpen.       ''Het is wat intimiterend. Veel mensen.'' Ze glimlachte en gaf een knikje, waarna ze het glas zijn kant op schoof. ''Ik ben zelf van het opstapje gevallen.'' Automatisch begon ze te grijnzen en schudde ze kort haar hoofd.       ''Maak je niet druk, hoe vaak ik daar al over gestruikeld ben..'' Meestal was dat wel in een benevelde staat maar dat liet ze achterwege.       ''Hoe is het trouwens met je? Het is wat anders om je eens achter de bar te zien.'' De brunette richtte haar blik weer op de jongen aan de andere kant van de bar en lachte zacht.       ''En? Staat het me een beetje?'' Ze leunde iets voorover op de bar zodat ze elkaar wat beter konden verstaan boven de muziek uit. ''Met mij gaat het prima, ik vind het werk leuk dus dat scheelt een hoop.'' Een geruststellende glimlach vormde zich rond haar lippen. ''Maar hoe zit het met jou? Zie je er tegen op om hem te zien? Anders kan ik je natuurlijk ook nog bezighouden.'' plaagde ze de jongen wat. Ze gaf een knikje naar het drankje dat ze voor hem had ingeschonken.       ''Is het wat? Anders mag je het eerlijk zeggen, dan gaan we op zoek naar iets wat beter bevalt.''

---

• • • Wear heelies to escape your feelies • • •

De stempel van Supernova—een club aan de andere kant van de stad—licht op in fluorescerend roze wanneer de zwartharige zich langs één van de vaste bouncers werkt. Bruno's norse expressie verzacht geen seconde, en hij knijpt een waarschuwend oogje toe op de vuurrode lolly die ze tussen haar tanden heeft gestoken, maar neemt geen akkoord op de kleine dievegge als deze zich met een onschuldige grijns naar de trippy gang begeeft die haar richting het echte feestje zal leiden. Ze is hier inmiddels zo bekend dat ze zelfs geen capriolen meer hoeft te verzinnen om met haar neppe ID naar binnen te kunnen glippen.       De wereld is net dat stukje beter dankzij de gekleurde bril die haar blauwe ogen aan het felle licht onttrekken. Het is niet zozeer een fashion statement als dat het één van de benodigdheden is waarmee ze zich gemakkelijker onder de flitsende lampen door de menigte kan bewegen. Lola laat zich letterlijk door de ogenschijnlijk eindeloze gang rollen, de levendige warmte omarmend die haar aan het einde van de optische illusie te wachten staat.       Het is nog vroeg voor haar begrippen, maar het eerste deel van haar werkdag zit er pas net op. Ze steekt een peilende hand in de jaszak van haar bomberjack, voelend hoe minstens de helft van haar snoepjes zijn verdwenen. De nieuwe, tijdelijke eigenaren van de witte zwerfpillen zullen dit weekend zonder enige twijfel naar The Undergrounds trekken voor de belofte die ze hen heeft gedaan op meer. Van de truttige studentenmeisjes, tot piepjonge zakenlui; geen van allen zijn ze bestand tegen de grandioze beleving die White Rabbit veroorzaakt.       Lola kan het weten. . . en trekt haar vingers resoluut terug voor ze zichzelf overhaalt een kwartje te nemen. Onder de vibrerende klanken van haar favoriete muziekgenre slentert ze de gedempte toiletten binnen alwaar de sterke geuren van parfum en seks haar in perfecte harmonie tegemoet wapperen.       ‘—en heb je hem gezién? Die loser denkt dat hij heel wat is. Ik zag hem wel kijken! En dat vieze vriendinnetje—’ Lola's ogen tollen achter hun kassen als ze een tweetal dames dat de spiegels bezet houdt passeert. Ze neemt de tijd om haar handen zorgvuldig te wassen onder het fonteintje, pakt het stokje van de lolly vast voor ze deze met een smakkend geluid vanuit haar mond verwijderd. Ze heeft genoeg van de conversatie geproefd om te weten dat ze met nieuwkomers te maken heeft. Haar specialiteit.       ‘Jullie zien er veel te gespannen uit voor een plek als deze,’ begint ze zonder op te kijken naar de petite blondine en haar stillere vriendin. Lola droogt haar handen uitgebreid voor ze haar vingers terloops naar haar andere zak laat afdwalen. ‘Je word hier pas opgemerkt als je net zo high bent als de rest.’ Ze blikt veelbetekenend in de felle, bruine kijkers van het rebellerende vaderskindje, maakt er geen geheim van dat ze haar latexrode mini—jurk waardeert vanachter haar roodgetinte glazen. Het is zonde dat een vrouwenlijf haar niets doet, anders zou deze absoluut bovenaan haar verlanglijstje terecht zijn gekomen.       ‘Pardon?’ wil de dame weten, haar armen geïrriteerd voor zich kruisend. Ze is er duidelijk niet aan gewend om onderbroken te worden, laat staan door een geval als de zwartharige. Deze werpt haar één van haar charmantste glimlachjes toe, het roze pilletje in een oogwenk tussen haar zwartgelakte vingernagels toverend.       ‘Dit is alles wat je nodig hebt om in de spotlight te staan.’ Ze brengt het alsof ze een magische spreuk verkoopt, haar hese stem net dat randje geheimzinniger. Uiteraard is dat is het uitgelezen moment waarop de stillere—en hoogstwaarschijnlijk verstandigere—van de twee zich ermee besluit te bemoeien.       ‘Lucille, kom op, ze is gewoon een junkie die je troep probeert te verkopen. We hebben dat spul helemaal niet nodig.’ Lola kantelt haar hoofd iets, de snoeiharde belediging in combinatie met het keurige stemmetje naast zich neerleggend. Ze is wel voor erger uitgemaakt, en bovendien is zij niet het slachtoffer dat ze heeft gekozen. Bijzaak.       ‘Ik kan je verzekeren dat het geen troep is.’ Haar ogen fonkelen vervaarlijk voor de zwartharige haar eigen tong uitsteekt en de XTC in één lik tot zich neemt, de lolly gebruikend om de bittere nasmaak te verdelgen. De blondine—Lucille—is verkocht. De omslag in haar vijandelijke uitstraling iets voelbaars.       ‘Wat is je prijs?’ Het is niet zozeer een vraag als belangeloze eis. Lola presenteert twee soortgelijke pillen in haar ene palm en houd de andere leeg omhoog—het universele gebaar voor eerlijk oversteken.       ‘Veertig dollar. Vijfendertig als je morgen terugkomt, en iemand meeneemt,’ zegt ze, de roze tabletten duizelingwekkend snel tussen haar vingers bewegend.       ‘Deal.’ De blondine houdt een perfect gemanicuurde hand op en haalt een paar gladgestreken briefjes uit de glinsterende clutch die van haar schouder bungelt. Lola's kijkers volgen elke beweging nadrukkelijk, laten de biljetten verdwijnen nog voor de pilletjes in haar uitgestoken handpalm zijn geland, de gehele transactie niet langer durend dan enkele seconden.       ‘Fijn zakendoen, dames.’ De brunette snuift op haar zoetgevooisde woorden, gunt haar geen enkele blik waardig—maar Lucille kijkt op vanaf de pilletjes alsof ze Lola voor het eerst echt ziet.       ‘Wie zegt dat ik terugkom?’ vraagt ze als de zwartharige aanstalten maakt om de ruimte te verlaten. Woordeloos werpt deze een blik over haar schouder, de dames één voor één aanstarend vanachter haar lievelingskleur.       Mensenkennis.       ‘Tot morgen, Lucille,’ is wat ze daadwerkelijk zegt, de lolly wederom tussen haar tanden klemmend voor zich laat opslokken tussen de bescheiden massa van lichamen. De XTC vers in haar lichaam stelt haar voor geheel nieuwe uitdagingen deze nacht.       Lola's blik schiet vervaardig naar boven, waar de VIP—area spookachtig verlaten lijkt, waardoor ze zich met hernieuwde energie richting de dansvloer wurmt. A little party never hurt nobody.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

---

Een tevreden glimlach verscheen op Mea haar lippen toen ze Rebecca haar gezelschap met zijn ogen zag rollen. Zij en Benji kenden elkaar inmiddels goed genoeg dat ze de kleinste glimlach al genoeg kon zeggen en Mea wist zeker dat Benji door had wat hij haar wou vertellen. Hij mocht nu wel een mooi dame aan de haak geslagen hebben, Mea was er nog altijd eerst geweest. Terwijl Mea de drankjes voor de twee klaar maakte luisterde ze met een half oor naar hun woorden, maar eigenlijk wist ze alleen de laatste woorden van Rebecca op te pikken. "...het einde van de rit werkelijk kan beoordelen dat zij beter is dan jij?" hoorde Mea de roodharige zeggen, een kleine glimlach sierde Mea haar lippen terwijl ze van de jongedame naar de jongeman keek. 'Oh, we weten beide dat dat waar is.' zei Mea terwijl ze een speelse glimlach liet zien en Benji even uitdagend aankeek.
Vervolgens vroeg Mea aan de twee gasten hoe ze zich tot nu toe vermaakten vanavond, kort keek Mea om zich heen om te kijken of ze ergens anders ook nodig was, maar het was duidelijk even rustiger. Bovendien was Mea ook niet echt in de mood om de beste gastvrouw ooit te zijn, ze mocht toch ook wel een keer een beetje plezier hebben achter de bar. "Perfect, dankjewel. Rebecca en ik kunnen het prima met elkaar vinden, is het niet, Becca?" zei Benji, Mea liet een kleine lach over haar lippen rollen terwijl ze even naar Rebecca keek om haar reactie te peilen. "De avond is prima, duo B en B niet waar?" voegde Rebecca aan de woorden van Mea haar favoriete lover toe. 'Aah,' zei Mea. 'Dat klinkt lief.' Mea haalde een hand door haar donkere lokken heen terwijl ze haar blik nogmaals tussen de twee liet gaan, waarschijnlijk liet ze Benji deze keer maar winnen. Mea vond Rebecca wel interessant, maar met haar achterstand gaf ze zichzelf bij voorbaat al bijna verloren. "Maar volgens mij voelt Benji zich een klein beetje bedreigd Mea," zei Rebecca vervolgens, wat Mea aan het lachen bracht. 'Oh ja, Benji,' zei Mea grijnzend. 'No worries, love, ik doe niet eens mijn best.' Mea knipoogde naar Rebecca.
"En hoe is het met ons studentje?" vroeg Benji vervolgens, Mea liet een zucht over haar lippen rollen. 'Laten we het er ophouden dat je niet verbaasd op moet kijken als je me de komende twee maanden hier niet meer ziet.' zei Mea terwijl ze hem even zielig aankeek. 'Ik verdrink bijna in schoolwerk.' Uiteindelijk haalde Mea haar schouders kort op om het onderwerp weer een beetje af te sluiten. 'Maar verder gaat het wel goed, zeker nu jullie hier zijn.'

[ bericht aangepast op 29 juni 2020 - 21:22 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

∎ ∎ ∎ SΣTH HUXLΣY ∎ ∎ ∎ “M eer motivatie? Meneer wilt meer motivatie?” Het was werkelijk waar aandoenlijk hoe de jongen enigszins ontstemd zijn handen van zijn gestalte had gehaald en hem vervolgens met opgetrokken wenkbrauwen had aangekeken. Een vermakelijke glimlach speelde dan ook rondom zijn mondhoeken gedurende het gadeslaan van zijn acteerprestatie. Seth begreep als geen ander dat de aantrekkelijke zondaar op zijn schoot nog geen halfuur zonder zijn warme genegenheid kon, daar ze op meerdere levels verbonden waren. En gelijk had hij, daar zijn handen al direct terug kwamen te liggen op zijn lichaam, waar ze hoorden.       “Mhm, you like that, don’t you?” spinde hij, een gewaagde ondertoon in de zoete diepte van zijn stem. Voor een luttele seconde was er een glimp van de woeste storm binnen de duisterling te aanschouwen eer het goed en wel verdwenen was. Dominic realiseerde zich als geen ander dat Seth het beste reageerde op de wat rauwere variant van de liefdestaal — wat in hun geval resulteerde in geregeld wat gebijt en gekras over elkaars lichaam. Alleen al bij de herinnering van enkele nachten terug ervoer hij de nagels van zijn levensgezel over zijn rug.       Een gevaarlijk vuur brandde in zijn grijze munten, als een slang die op het punt stond aan te vallen. Bereidwillig — en opgewonden — volgde hij de handelingen van zijn partner op. Zijn ademhaling verzwaarde op het moment dat Dominic over zijn onderlijf schuurde, om hem daarna een ondeugende blik te sturen. Eens Seth begon met praten, klonk zijn stem laag, zwaar en uiterst onheilspellend.       “Ik denk dat je die foto niet graag genoeg terug wilt, Dominic.” Provocatie was het woord dat hun relatie voortzette —nee, spannend maakte, en daar was de huidige setting bewijs van. Laten we wel wezen, dit zou voor elk ander meer dan genoeg motivatie zijn geweest. Voor Seth integendeel, trachtte hij graag aan te tonen hoeveel hij eruit zou kunnen halen alvorens meneer zijn grens was bereikt. “Zodra we thuis zijn, lijst ik de foto in en zet het op mijn nachtkastje. Of nog beter, in de inkomhal —waar visite hun oog kan laten vallen op jouw schattige slaaphoofd.” Na de betoverende samensmelting van hun lippen, hem geen tijd gunnende er een reactie op te verwoorden, haalde hij vermakelijk een wenkbrauw omhoog bij het zien van zijn partner’s reactie. Dit was het moment waar Huxley duidelijk maakte wat hij het liefste met hem uit wilde spoken, totdat ze bruusk onderbroken werden —tot Dom’s frustratie. Dit werd dan ook toepasselijk beloond met één van de meest moorddadige blikken die de knappe zonderling in zijn ammunitie had, en waar hij op zijn beurt zacht om moest lachen. Desalniettemin was het op een dienstig moment voor Dominic gekomen, daar hij niet hoefde te reageren op Seth zijn vraagstelling over de medicatie. In plaats daarvan bevond hij zich al vrij snel in één van hun gepassioneerde lip locks, waar de zilver—ogige graag aan meewerkte. Op dit punt van hun liefde voor elkaar besloten zijn kameraden weer ervan tussen te gaan met behoorlijk wat gezucht en gesteun. In Seth zijn geval kwam het zuchten uit een geheel andere bron, wat hij liet merken door zijn lichaam tegen de zijne aan te duwen en zijn ene hand weer onder zijn donkere shirt te laten kruipen.

Net op het moment dat hij cynisch wilde vragen of hij toestemming had gekregen om te mogen stoppen, zette Dom zijn daden al voort door zijn lippen in z’n nek te zetten. Dit gebeurde zo plots dat er een kreun van pure verrukking over zijn lippen naar buiten rolde. Dat was echter niet hetgeen waar hij zich voor schaamde, het was hetgeen wat er als volgende kenbaar werd gemaakt.       “Ik houd van je, Dominic.” Zijn stem was een hese fluistering geweest en de man hoopte dan ook dat niemand — vooral de jongeman niet — het had gehoord. Niet dat hij zich ervoor schaamde, of voor hem in dat geval, maar in hun hele liefdesgeschiedenis had hij het geheel en al maar twee keer hardop gezegd. Seth was eerder iemand die het verwerkte in daden in plaats van woorden, en mocht het laatstgenoemde geweest zijn, zou het verwerkt zijn in een nummer.       Maar dit, op zo’n manier, zo rechtuit — nee. Daarnaast was de setting momenteel niet echt ideaal; iemand de liefde verklaren terwijl je elkaar aan het opvrijen bent, is immers niet bepaald romantisch. En als hekkensluiter, de man was niet van plan geweest het te zeggen, wat blijkbaar omgevormd werd tot dit. Liefde kan vreemde dingen met je uithalen. Normaliter gesproken, had hij op hun stille verstandhouding gebouwd waar dit niet ter sprake werd gebracht, maar logischerwijze kon hij daar nu niet van uitgaan. Daarom nam hij geen notitie van Dom’s woorden of daden en poogde hem af te leiden door zijn lippen weer te vangen met de zijne. Ongeduldig, en toegegeven: vrij hitsig, wat de knel in zijn broek aantoonde, draaide hij zijn geliefde in een soepele beweging om, waardoor hij op de lederen bank kwam te liggen. Boven hem hangend, grijnsde hij op de meest zinnenprikkelende manier voor hij overging op eenzelfde wijze als Dominic daarvoor had gedaan.       “Don’t think you can get away without one yourself. Let’s say it’s an autograph.” Zijn vingers vonden hun vaste greep van eerder terug in de verwilderde, blonde lokken, die hij gebruikte door zijn hoofd een kant op te bewegen voor meer speelruimte. Dom als zowel Seth hadden allebei een voorliefde voor de nek wanneer het op opwinden aankwam, zo nu ook. De zwartharige gleed zijn tong over de nek heen, over zijn adamsappel naar het puntje van zijn kin om vervolgens een weg van kusjes te plaatsen naar zijn oor —waar hij zacht op beet. Het merkteken net onder zijn oor werd gezet met wilskracht, passie en een lichte wanhoop waar Huxley nochtans hoopte geen woord te horen over zijn eerdere bekendmaking.       “You didn’t answer me, Dom. Wat is het magische woord?” Zijn tanden zette een lichte markering in Dom’s volle lippen, om daarna kort op zijn onderlip te zuigen. Eén van zijn handen hadden zich een weg gebaand onder de donkere stof van zijn shirt en het gebied bij zijn borstkas gestreeld. Hopelijk had zijn poging hem in te palmen voor genoeg afleiding gezorgd.

[ bericht aangepast op 30 juni 2020 - 22:06 ]

---

[ heaven knows ]

De speelse twinkeling, welke erg bekend voor hem is gezien ze deze delen, die verschijnt zorgt voor een grijns rond zijn eigen lippen. Wanneer Sierra hem naar voren trekt, meer haar kant op, struikelt Silas haast over een verloren voorwerp op de grond heen — wat misschien ook wel zijn eigen voet was, waardoor hij zich vastgrijpt aan de bar met een opgeluchte lach.       'Proef maar.'       De zoete toon die Sierra hem toewerpt laat zijn wenkbrauwen optrekken, voor hij het alsnog doet — nadat zijn aandacht verdwenen is van het parasolletje. Wanneer het drankje hem bevalt, en hij dit uitspreekt, merkt hij op hoe zijn zus haar tanden in haar lippen plaatst, overduidelijk een lach tegenhoudend.       Wanneer Silas poogt weg te komen van de brunette, welke hij zojuist beledigd heeft, bevindt hij zich beneden op de dansvloer — waar Savea's muziek door zijn lichaam glijdt en hem wat afwezig laat dansen. Zijn ogen scannen de trap, op zoek naar zijn eigen bloed, wanneer hij net iemand tegen zijn arm aan voelt. Zijn arm trekt wat terug, denkt direct dat hij weer iemand heeft weten te raken, voor hij beseft dat het Sierra is. Hij keert zich gehaast naar haar toe, verliest hierbij enkele millimeters van het zoete drankje over zijn hand. Zijn andere hand, de schone vooralsnog, haalt hij grijnzend door haar haren heen — opnieuw benadrukkend dat ze kleiner is.       'Hoe is het met je sugar rush, lang end?'       Waar haar wenkbrauwen optrekken, volgt hij haar voorbeeld. 'Ik begin er te raken.' Zijn grijns groeit, terwijl hij poogt dezelfde handeling als haar te verrichten, het soepel drinken van het rietje zonder te kijken, maar na driemaal verkeerd happen haalt hij zijn andere hand erbij als hulpmiddel. Nog een grote slok glijdt door zijn keel in, laat zijn gezicht even vertrekken door het alcohollevel dat erin te vinden zit. 'Wat zit hier in, SiSi?'       'Je hoeft trouwens niet te babysitten,' verteld Silas zijn zus grijnzend, maar al te goed beseffend dat zij ook liever haar eigen ding zal doen en niet aan hem vast gelast wil zitten de hele avond. Hem hoor je niet klagen echter, hij is allang blij dat zijn zus weer terug in zijn leven te vinden is, maar wil haar ook weer niet opeisen. Hij weet dat ook zij hier vrienden heeft gemaakt, relaties heeft opgebouwd en zichzelf ook erg goed alleen kan vermaken.       'Hi, pretties.'       Pas wanneer Silas een arm om zijn middel voelt, en vanuit zijn ooghoek een kleine dame spot met rode haren beseft hij dat Savea hen zojuist vergezeld heeft. 'We hebben een nieuwe Ukkie.' Silas' grijns groeit alleen maar meer, voordat hij geneigd is een aai over de bol van de DJ te geven, voor deze zijn hand soepel weg weet te tikken — hem een waarschuwende blik toe te werpen hierbij om hem duidelijk te maken dat dat er niet in zit.       Wanneer de kleurrijke dame zich op zijn zus focust, werpt Silas een blik op de DJ booth, waar het leeg is nu. De vraag hoe de muziek door blijft spelen besluit hij voor zich te houden, beseft zelf al dat het een domme vraag is om te stellen. Pas wanneer Savea zich weer op hem richt, ditmaal een halfhartige knuffel in ontvangst neemt vanuit de lange jongeman, waarschijnlijk eerder voor haar eigen bescherming dan wat anders, groeit haar glimlach. 'Alles goed, Sav?'

Ondanks dat Savea zich aardig weet te vermaken binnen de vertrouwde ruimte van haar booth, is het de stroming van bekenden dat ervoor zorgt dat ze erachter vandaan wil treden. Ondanks dat de meesten haar vaak genoeg op komen zoeken, lijken deze zich deze dag terug te trekken. Zo heeft ze haar biologische broer, en later, zijn vriend entree zien maken. Sierra en Silas heeft ze begroet met een soortgelijke zwaai als Sierra haar toewierp.       Pas wanneer de lichte verveling toe begint te slaan, haar drankje op is en niemand de neiging lijkt te hebben haar van een nieuwe te voorzien, regelt ze het zo dat de muziek aangenaam door blijft spelen — controleert de menigte nog kort om te zien of het voor hen werkt, voor ze ertussenuit glipt. Savea begint zich al dansend tussen de menigte te begeven, danst even met een bekende, maakt een klein babbeltje, voor ze richting de bar manoeuvreert.       Als tussenstop houdt ze echter even halt bij haar favoriete broer en zus, waar ze haar armen om beide lijven heen gooit — bij Silas om zijn middel en bij Sierra over haar schouders. 'Hi, pretties.' Een grijns siert haar tevreden gezicht bij het zien van het duo, waarna ze al gauw zichzelf, en haar pruik, moet beschermen van een tactiele Silas. Hierdoor mist ze zijn gesproken woorden compleet, haar aandacht teveel gevestigd op zijn hand. Met een simpele tik weet ze de junk er vanaf te laten blijven, welke kort zijn vingers bekijkt alsof hij deze zojuist gebrand heeft.       Savea focust zich daarom al gauw op Sierra, geeft haar een innige omhelzing, waarna ze vrolijk lacht — haar blik hierbij op haar drankje laat rusten. 'Ruikt zoet.' Een lach rolt over haar lippen, waardoor de tip van haar tong tussen haar tanden gelegd wordt uit automatisme — iets dat altijd gebeurt wanneer de DJ lacht.       Haar blik glijdt even over de brunette heen, waarbij een tevreden glimlach rond haar lippen groeit. 'Je ziet er weer goed uit, Sierra.' Wanneer ze haar blik richting Silas laat begeven, om hem in zich op te nemen, merkt ze al op hoe de jongeman afgeleid is. De DJ schud haar hoofd lichtjes, laat haar ogen echter wel richting zijn ogen dwalen — hopend dat ze hierdoor kan beseffen wat hij precies ingenomen heeft, voor ze haar hoofd subtiel schud en deze weer even richting de DJ booth werpt.       Pas wanneer Silas zijn blik op haar werpt geeft ze de lange, onhandige, slungel ook een knuffel — een voorzichtige gezien zijn drankje aardig aan het klotsen is in het longdrink glas. Een glimlach siert haar gezicht, wanneer hij haar vraagt hoe het met haar gaat. 'Alles prima hoor, lekker aan het werk vandaag. Hoe gaat het met jullie?' Haar blik glijdt van Silas naar Sierra, nadat ze ervoor gezorgd heeft dat beide haar goed genoeg kunnen verstaan.       Intussen danst Savea uiteraard wat mee op de beat, terwijl ze Silas een duim ziet opsteken, voor deze weer een poging waagt soepel een slok te nemen uit zijn rietje — waar hij wonder boven wonder mee faalt. De DJ schud haar hoofd lichtelijk, waarna ze zich op Sierra focust, de dame met een oprechte blik aankijkt, hoopvol dat dat meer uitkomt dan bij haar broer met de vervreemde pupillen.       Savea grijpt naar iets dat ze verstopt heeft achter haar riem, haalt tussen haar wijs— en middelvinger een zwart kokertje vandaan waar Sierra overduidelijk de inhoudt van weet. Een al eerder voorgedraaide joint, waar de DJ zelf altijd al genoegen aan neemt. De grijns rond haar lippen, gepaard met het vermakelijke dansje dat ze maakt, moet de aantrekkelijke dame genoeg vertellen, voor de DJ het kokertje weer opbergt — welke ze de gehele tijd uit het zicht van Silas heeft weten te houden.

[ bericht aangepast op 1 juli 2020 - 9:17 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek Holy fuck I'm such a Mess

Met een geoefende beweging neemt Benji in één teug een kwart van zijn biertje tot zich, laat de bittere smaak dankbaar zijn droge keel bevochtigen en zucht dan ook tevreden wanneer hij het glas weer laat zakken. Vanuit zijn ooghoeken bemerkt hij Rebecca haar naderen, het betreden van zijn persoonlijke ruimte iets wat haar ogenschijnlijk gemakkelijk af gaat en wat hem zijn mondhoek tevreden omhoog doet tikken.       "Ik kan me niet voorstellen dat je dat werkelijk nog moet vragen, of ben je bang dat iemand aan het einde van de rit werkelijk kan beoordelen dat zij beter is dan jij?" En zijn lippen rechten zichzelf per direct weer, ogen scherp het duidelijk geamuseerde gezicht van Mea vindend. Het lachje wat opklinkt vanaf de in groen geklede dame naast hem doet hem vermoeden dat ze speelt en niet eens door heeft hoe hard ze haar vinger op een zere plek legt — de bravoure welke hij draagt uiteraard een eeuwige façade. Daarbij wordt zijn vermoeden dus bevestigd, Mea en Becca kennen elkaar erg goed.       "'Oh, we weten beide dat dat waar is," voegt de zwartharige geniepig toe, haar uitdaging er een die weergeeft dat ze een loopje met hem neemt. Benji dwingt zijn tand-ontblotende grijns terug op zijn lippen en spreid zijn armen in een aanduidend gebaar tot zichzelf.       "You wish, miss Roberts—" roept hij haar toe over de piek in Savea haar muziek, "—maar kan Rebecca hier werkelijk over oordelen als ze nog geen eens een rit heeft gehad?" Zijn groen-grijze ogen lichten vervaarlijk op wanneer hij deze tot Becca haar bruine kijkers wend, haar lange wimpers scherp afstekend tegen haar weinig gebruinde huid en het plezier wat oplicht onmiskenbaar.       "Volgens mij voelt Benji zich een klein beetje bedreigd Mea," richt de roodharige tot de dame achter de bar, waarop de getatoeëerde jongen geveinsd beledigd naar zijn hart grijpt, zijn hoofd schud in vaderlijk te noemen teleurstelling op Mea haar; 'Oh ja, Ben?'       "No worries, love, ik doe niet eens mijn best," speelt ze hem toe, de knipoog welke ze Rebecca werpt er een welke hij zelf maar al te goed kent — vaak genoeg aan het ontvangende eind heeft gestaan. En werkelijk, in Benji zijn hoofd is er uiteraard maar één wending die dit kan nemen om dit voor eens en voor altijd op te lossen.       "Dames, dames, er is natuurlijk een manier om te ondervinden wie de meest genereuze lover is — hu," insinueert hij, blik afwisselend tussen hun beider gezichten. Mea kent hem goed genoeg om te weten wat er te komen staat, daar twijfelt hij niet over, "—we ondervinden het gewoon met z'n drietjes. Of ik kijk toe, werkelijk, ik ben niet de moeilijkste." Het ophalen van zijn schouders in nonchalance dekt hem genoeg in om de woorden over te laten komen als grap of opgevat te worden als een serieus aanbod — het is maar net welke invulling de dames er zelf aan willen geven en is dat niet gewoonweg zijn specialiteit, het casual vragen naar Mea haar status iets wat hier enkel aan bijstaat.       "Laten we het er ophouden dat je niet verbaasd op moet kijken als je me de komende twee maanden hier niet meer ziet, ik verdrink bijna in schoolwerk—" de blik welke ze hem werpt een beteuterde, "—maar verder gaat het wel goed, zeker nu jullie hier zijn."       Hij heft zijn glas in een toostend gebaar om haar woorden te beamen en neemt nog een flinke teug, de blik in zijn ogen een zachtst gezegd uitdagende. "Je kan altijd roepen als je wat stressrelief nodig bent hè—" verzekert hij haar met een goddeloze glimlach, "—zij het op wat voor manier dan ook." Doelend op zowel de pilletjes in zijn broekzak als activiteiten waar ze zich geregeld samen verzeilen om geheel andere behoeften de verzadigen.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Rebecca keek geamuseerd toe hoe Mea haar vriend de gek aan stak, want ze was inmiddels wel tot de conclusie gekomen dat de twee bevriend waren. "Oh, we weten beide dat dat waar is." Ze nam een slok van haar wijn en grinnikte, oké misschien was er toch iets een andere relatie dan simpele vriendschap. "You wish, miss Roberts maar kan Rebecca hier werkelijk over oordelen als ze nog geen eens een rit heeft gehad?" Rebecca kon haar lach niet volledig binnen houden, de jongeman die naast haar stond had wel degelijk een punt. Dat kon ze niet, net zo min als dat ze de opmerking die volgde kon binnenhouden, want hij gedroeg zich toch een beetje verdedigend hoor. "Oh ja, Benji,"zei Mea grijnzend. "No worries, love, ik doe niet eens mijn best." de knipoog die erachteraan kwam in haar richting ontging Rebecca niet en na de knipoog met een glimlach te beantwoorden keek ze opzij om de reactie van Benji mee te kunnen krijgen. "Dames, dames, er is natuurlijk een manier om te ondervinden wie de meest genereuze lover is — hu," en ze ziet hoe hij hen beide aankijkt. "—we ondervinden het gewoon met z'n drietjes. Of ik kijk toe, werkelijk, ik ben niet de moeilijkste." Rebecca neemt nog een slok van haar wijn en zet haar glas terug op de bar. "Je geeft zelf aan dat ik nergens over kan oordelen als ik nog geen rit heb gehad B,-" en ze kijkt hem met wat opgetrokken wenkbrauw aan "Hoe ga ik dat doen als jij je zo makkelijk gewonnen geeft en gewoon gaat staan toekijken? Over Mea.. kan ik inmiddels wel oordelen hoor. " Heel duidelijk oordelen, en Mea kon zeker een genereuze lover zijn. De zwartharige dame was ook geen straf om mee te nemen vanavond. Maar op deze manier zou ze over Benji nooit het oordeel kunnen veilen. Om eerlijk te zijn maakte het de roodharige dame weinig uit of ze met een of met twee mensen de avond zou eindigen, en wie van de twee dat worden ging, maar het gesprek dat gaande was prikkelde wel degelijk haar nieuwsgierigheid. "Maar met enkel dat ene oordeel gaat er toch nooit een meest genereuze lover uitkomen? Wordt het wel een saaie wedstrijd van hoor." De barvrouw leek het goed te maken, op een enorm drukke periode na "Laten we het er ophouden dat je niet verbaasd op moet kijken als je me de komende twee maanden hier niet meer ziet, ik verdrink bijna in schoolwerk, maar verder gaat het wel goed, zeker nu jullie hier zijn." Ze ziet hoe Benji zijn glas heft en nog een slok van zijn biertje neemt "Je kan altijd roepen als je wat stress relief nodig bent hè, zij het op wat voor manier dan ook." Becca rolde kort haar ogen en nam nog een slok van haar, nu leeg gedronken glas. Ze had onbewust blijkbaar sneller gedronken dan ze dacht en goot nu de laatste druppels achter in haar keel voor ze het glas met een pruil terug zette op de bar, Mea aankijkend. "Mea ik sta droog," wetende dat de zin op zoveel manieren kon worden opgevat, maar ze was deze avond al ver voorbij het geven daarom. "Wil je bijvullen?" Ze dacht even kort na "Of, wat sterkers mag ook. Verras me" Wijn aan zich was lekker voor de dorst, maar het deed Rebecca over het algemeen vrij weinig.

[ bericht aangepast op 1 juli 2020 - 19:40 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign