[RPG] [0] The Path to War - [Speeltopic] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 juli 2021 - 11:36 ]

"Nou, Astepoester. Als zelfs onze Puffpuffs de rebellie in willen, dan verwacht ik ook wel iets van jou.” Jem had een een arm om Sasha heen geslagen. “En complimenteer Illias alsjeblieft niet over zijn goedwerkende hersens, het ego van die jongen is nu al groot genoeg om een heel Quidditch team te vullen.” "Hmmm? Welk Quidditch team?" Reageerde Aster een beetje langzaam. Sasha bestudeerde zijn gezicht; had ze iets verkeerds gezegd? "Het ligt er natuurlijk allemaal aan hoe leuk die feestjes gaan zijn die Slughorn gaat organiseren… Als ze echt boeiend zijn, zou zelfs ik wel geïnteresseerd zijn... al moet ik dan wel mijn garderobe iets aanpassen.. Slug zag er niet uit als iemand die houdt van casual chique," Kwam Sasha terug op de Slug Club uitnodigen, in de hoop het gesprek een wat vrolijkere richting in te sturen. "Sasha, als jij in je gele pyjamabroek naar de Slugclub gaat, dan ben je nu al mijn held van het jaar." Lachte Jem en ze hoorde ook Aster grinniken." Of we gaan allemaal in onze pyjama." Sasha glimlachte en keek verlegen naar de grond. Tot nu toe ging het goed... ze had zelfs iemand aan het lachen gemaakt. “Ben jij daar ook voor te porren?” vroeg Jem aan Aster "'Ben ik te porren voor iets wat waarschijnlijk tegen de regels in zal gaan?" Aster deed alsof hij nadacht. "Wat denken jullie nu zelf?" Als ze Aster mocht geloven dan was hij niet iemand die snel achteruit deinsde, dat viel te verwachten, als Gryffindor. "Nou, zo te horen hebben we een plan!" zei Sasha. Ze dacht terug aan haar belofte naar zichzelf voor dit jaar; ze zou plezier gaan maken. "Wat gaan jullie vanavond nog doen?" vroeg ze, in de hoop dat ze kon aansluiten bij deze twee voor de rest van de avond. "Ik heb geen zin om vroeg te gaan slapen..." Een onbehagelijk gevoel ging door haar lichaam heen en kriebels door haar buik; het koste veel moeite om zo uit haar comfortzone te stappen.

[ bericht aangepast op 13 mei 2021 - 11:56 ]

---

---

Zo gauw als het feestmaal was afgelopen, was Shane uit de Grote Zaal verdwenen. Het was een plek waar hij sowieso niet graag was. Er waren daar altijd veel te veel mensen naar zijn idee. Tijdens het ontbijt kon hij nog zorgen dat hij vroeg was, met avondeten ging dit wat lastiger, maar het was te doen. Het waren vooral de feestmalen zoals die van vanavond die hij haatte. Er waren altijd wel mensen voor wie hij weinig voelde, die hem vroegen hoe zijn vakantie was geweest. Op de eerste persoon die hem dit gevraagd had, had hij nog fatsoenlijk antwoord gegeven en haar zelfs gevraagd hoe de hare was geweest. Niet dat hij daadwerkelijk geïnteresseerd was, maar hij wist dat dit netjes was. De rest had hij met een "prima" afgewimpeld. Hij wilde toen alleen nog maar rustig eten en vervolgens zo snel mogelijk de zaal verlaten.       Eenmaal hij kon ontsnappen hadden zijn voeten hem naar buiten gebracht. Hij wist dat het niet de bedoeling was dat ze 's avonds over de kasteelterreinen zouden dwalen, dus had hij het beperkt tot één van de courtyards. Hij had het liefst de zachte aarde onder zijn schoenen willen kunnen voelen, maar de frisse lucht deed hem ook al goed. Hij bleef hier een tijdje zitten, kijkend naar de sterrenhemel. Het bracht hem tot rust na de drukte in de grote hal.       Pas toen hij ervan overtuigd was dat de drukte in de gangen en in de common room mee zou gaan vallen, waagde hij zich weer terug naar binnen. Hij zou op deze manier op zijn minst de eerstejaars ontwijken. Zelfs de Ravenclaws vond hij altijd kleine druktemakers en hij liep dus ook het liefst met een grote boog om hen heen. Na het feestmaal was hij eigenlijk best uitgeput, dus het liefst wilde hij zo snel mogelijk naar zijn slaapzaal toe. Hij zou morgen wel zijn paar vrienden opzoeken en met hen bijpraten. En Novalie zoeken, al had hij haar tijdens de vakantie wel regelmatig gezien. Toch zei een stemmetje diep vanbinnen dat zij alsnog hoog op zijn prioriteiten lijstje moest komen te staan. Ze was immers zijn vriendin.       Novalie opzoeken hoefde echter niet lang op zijn lijstje te staan, want terwijl hij door de gangen liep, zag hij haar samen met haar beste vriend Aidan zijn kant op komen. Hij voelde zich altijd wat ongemakkelijk in hun gezamenlijke bijzijn, maar hij wist een glimlach tevoorschijn te halen terwijl hij op hen afliep.       'Hé, Nova.' Zijn glimlach werd nu oprecht breder toen hij haar even bestudeerde, blij dat hij dit beeldschone meisje zijn vriendin mocht noemen. 'Aidan,' vervolgde hij met een knikje naar de jongen. Hij had weinig tegen de jongen, maar was toch wat jaloers op zijn gemakkelijke omgang met Novalie. Hoe veel hij ook van haar hield, hij voelde zich zelden zo relaxed in haar bijzijn als de andere jongen wel leek te zijn.       Hij stapte op hen af en drukte voorzichtig een kus op haar wang. Het bleef ongemakkelijk om zijn genegenheid naar haar te tonen in het bijzijn van anderen.       'Heb je de eerstejaars overleefd?' vroeg hij haar daarna. Zijn vingers verstrengelden zich in elkaar in een poging om zijn nervositeit weg te houden.

[ bericht aangepast op 14 mei 2021 - 20:00 ]

---

Stenenlikker

---

"Ik kijk er ook naar uit. Ik hoorde professors McGonagall en Sprout kort over hem praten toen ik hiernaar terug liep en die klonken voornamelijk positief. Hopelijk worden we wat beter uitgedaagd dit jaar;'' zei Amira. Eileen was het daar volmondig mee eens: als ze dit jaar wat meer uitgedaagd werden op lesniveau, zou het waarschijnlijk een prachtjaar worden.       "Ja, Slug Club," zei Eileen. "Ik neem aan dat je ook uitgenodigd bent? Ik heb hier en daar opgevangen dat-ie vooral Slytherins en mensen uit lange lijnen van tovenaarsfamilies heeft uitgenodigd. Ik weet niet goed wat ervan te verwachten, maar het klinkt wel interessant, vooral om banden te kunnen leggen voor later." Niet dat haar familie die niet aanbood, maar het kon nooit kwaad in te gaan op zulke voorstellen. Zelfs al bleek uit uiteindelijk niet veel voor te stellen, het zou haar sterk verbazen mocht het meer kwaad dan goeds doen.       "Met z'n tweeën heen gaan zou inderdaad leuk zijn.'' Amira’s antwoord stelde Lene tevreden. Duelleren was iets wat ze de afgelopen jaren niet bijzonder veel geoefend hadden, en de club zou hopelijk helpen dat gat wat te dichten. Het was bovendien een vaardigheid die ze zouden kunnen gebruiken in de voorzienbare toekomst, bedacht ze zich, en het kon nooit kwaad wat te oefenen. Hun lessen focusten dan wel zowel op praktijk als theorie, maar ze waren nooit bijzonder interactief geweest.       Eileen wreef met haar handen langs haar ogen.Het begon rijkelijk laat te worden en ze zou het niet erg gevonden hebben hun slaapzalen al op te zoeken, mocht het niet zijn dat het benede in de Grote Zaal zo gezellig was. God, dacht ze, McGonnagall zal blij zijn als we morgen met half verwaaide hoofden in haar les toekomen. Ze hoopte dat ze in ieder geval geen preek naar haar hoofd zou krijgen – niet al op de eerste lesdag.       "Heb jij nog andere dingen waar je naar uit kijkt?'' vroeg Amira. God, ja!       "Eigenlijk een beetje dezelfde dingen. Care of Magical Creatures is nooit echt mijn ding geweest, natuurlijk, maar DADA echt wel, en zoals ik zei dus ook Herbology en Potions. Eigenlijk alle standaard vakken, behalve Charms. Alhoewel ik daar natuurlijk ook niet tegenop zie." Charms was één van die vakken waar ze zich wel amuseerde, maar waar ze niet veel diepgang in zag. Het was vooral een hoopje 'hier heb je spreuken die niet in de andere vakken passen, amuseer je ermee', en hoewel Eileen er best mee kon leven, zag ze het nut er persoonlijk niet van in bezweringen te leren waardoor ze ballen kon laten zingen of stoelen laten dansen. "En Quidditch, inderdaad. Eigenlijk kijk ik er vooral naar uit terug bezig te zijn met schoolwerk en rond te hangen op het kasteel. De vibe. Wat zorgeloos, hopelijk."

[ bericht aangepast op 15 mei 2021 - 22:59 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

ARCHER EDWARD ST.JAMES

---

Genietend had ik mijn ogen gesloten toen ik over mijn buikje wreef, om enkel verstoord te worden door Jodyn die in mijn wngen kneep en daarbij een memmerende 'aww aww' mijn lippen verliet. “Dikzakje, Jij raakt zo nooit je babyvet kwijt, hoor.” plaagde ze me waardoor ik wilde mijn hoofd schudde om haar handjes van mijn prachtgezicht te krijgen. Mijn krullen hierdoor wild alle kanten op laten staand. "Ho ho, beschermende vetlaag ja! MEt jou onhandigheid heb ik dit moeten kweken om niet snel blauwe plekken van je te krijgen." verdedigde ik mijn pensje. Dit of het kwam door al het snoepgoed die we onder ons bed hadden verstopt deze zomer. Het was dat Mr twinkletoes deze stach had gevonden en vollop op Jordyns bed gekotst had, dat we inspiratie vonden van ons meesterwerk van vandaag.
Aiden kwam zich bij onze tafel voegen waardoor ik hem met een brede grijns begroette. Hij bekoor ons werk van vandaag, en voegde erbij da thij er ook nog wat ziekjes van was maar dat woof ik weg. Dit was maar een kleinigheidje als je met Jodynn leefde als zuster.
Waar he tmijn idee was om alles geheim te houden kon Jordynn het weer neit laten om de jongen samenzweerderig in te lichten over de geheime ingredienten wat me even zuchtend met mijn ogen deed rollen. Ik was er zo overtuigd van geweest dat ze ons idee voor toffe slakken zo ook gestolen hadden, omdat madam haar mondje niet kon houden. Maargoed. Het spul was maar een kleine week te vinden geweest, misschien maar beter dat wij het niet op de markt hadden gebracht...

Julians gezicht was hillarisch geweest waardoor ik het ook niet kon laten om even te lachen. ''Hmm, eens denken, wat stond er ook alweer op de waslijst van uitgevoerde pranks? Volgens mij zijn stinkbommen al eens eerder voorbijgekomen.'' Sprak Julian waardoor ik licht grijnsde en iet mompelde dat dat gewoon Jordyns lijfgeur was,. ''Ah, het kwam me al bekend voor.'' antwoorde Julian me met een brede grijns, waardoor ik natuurlijk ook sloeberig teruggrijnsde waardoor ik als straf een por in mijn ribben terugkreeg van de dame en half spastisch bijna van mijn stoel afviel. "Aah." kermde ik dan ook .
''Kattenkots? Gadverdamme, dat is echt disgusting. Herinner me eraan dat ik nooit aan jullie slechte kant moet komen.'' sprak de jongen geamuseerd waardoor mijn mondhoekjes opkurlden. "Als je er nogniet opstaat." plaagde ik de jongen dan ook met een qwasie serieuze blik al verraadde de ondeugendheid in mijn blik wel dat hij voorlopig nog op een goed blaadje stond bij ons.

''Hoe was jullie vakantie?'' Vroeg Julian ons dan ook, waardoor ik eerst even naar Jordynn keek die haar keel even schraapte en reek naar de enkele soepstengels die de opzij had gelegd. "Ladies first," zei Jordyn met een plagende grijns op haar gezicht, waarna haar vingertje mijn kant op wees en mijn mond even openviel. "Why you..." ik fronste even, maar schraapte algauw mijn keel en nam mijn gryffendorsjaal van mijn nek af, waarna ik deze om mijn hoofd wond als een vage pruik. "Very well then." zei ik met een highpitchy voice, mijn moeders stem nabootsend. Ik stal ondertussen één van Jordyns gekaapte soepstengels en negeerde haar verontwaardigde blik, waarna ik het ding als een dreuzelstokje tussen mijn lippen propte. "As most of the youngins my day I had to find a job to fit in the wizzarding society." begon ik met en bekakt accent en knabbelde dan toch van de soepstengel die tussen mijn lippen lag. "So Mr; Edward Sr got me lad a job down the owlery of the Ministery of Magic." ik knabbelde luid van het stokje en grijnsde, waarna ik de sjaal van mijn hoofd afhaalde. "Dus erg spannend was het niet, maar ik ben wel uilenflusiteraar geworden" grijnsde ik, dat ik ook erg veel poep moest schrapen vertelde ik er wel niet bij. "Now onto the other two ladies of our ensemble?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

"for the healers and feelers of the world: — " " — be kind to yourself first."

Op mijn vraag of het tijd was voor zijn dagelijkse dosis Novalie zei Aidan: “Dagelijkse dosis Novalie is een interessante benaming. Maar mag ik niet gewoon mijn manieren hebben om tot rust te komen?” Ik grinnikte met hem mee. Onze onschuldig plagende opmerkingen gingen al snel over naar een Aidan die ruw mijn haar door de war gooide. In plaats hierop in te gaan, ontspande ik mijn spieren en wachtte geduldig totdat Aidan zijn moment van plezier gehad had. Ik vroeg hem dan ook of hij klaar was.       “Eigenlijk nog niet, maar oké dan,” klonk de stem van mijn beste vriend plagend. “Pas maar op hoor,” reageerde ik duister, tenminste, voor zover ik dat kon met mijn gezicht in zijn shirt. Toen hij me eindelijk losliet, hapte ik naar adem alvorens ik mijn poging om dreigend over te komen vervolgde. “Straks laat ik je nog afkicken van je gewoonte om aan mijn haar te snuiven.” Waarschuwend bewoog ik mijn vinger heen en weer in een poging streng over te komen, maar de twinkeling in mijn ogen sprak waarschijnlijk boekdelen.       Hoewel de plagende bui nog tussen ons hing, ging ik over op het onderwerp dat nog altijd in mijn gedachten rondspookte. Ik opteerde om met Avalon hierover te praten aangezien ik haar toch nog nodig had. Bepaalde spullen van mij zaten bij haar in de tas en andersom. Ik was geen punctuele inpakker. Ik gooide alles in mijn tas wat ik dacht nodig te hebben en zou bij aankomst wel aankijken wat van mij of wat van mijn tweelingzus. “Ga je mee naar de Grote Zaal om te kijken of ze daar aanwezig is?”       “Ik kan wel meekomen, ja. Ik heb nog lang niet iedereen kunnen begroeten na de zomer, wie weet wie we tegenkomen.” Met tegenzin stond hij op van de bank en bood me zijn hand aan. Zonder na te denken pakte ik deze aan en liet mezelf overeind trekken door Aidan. “En bedoel je daarmee iemand in het bijzonder?” vroeg ik mijn vriend terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebelde. Ik doelde daarmee op Ashley die het hoofd van Aidan flink op hol had weten te brengen. Voordat Aidan hierop terug zou kunnen reageren, zei ik: “Ik mag je er ook mee plagen. Jij plaagt me al genoeg met Shane, dan mag ik dat ook terug doen.” Ik kneep lichtjes in zijn hand en glimlachte breed alvorens ik hem losliet en Aidan voorging naar de deur. We liepen met een rustig tempo de gang door – lachend en plagend zoals we gewoonlijk ook deden. Van de dreiging die Hij Die Niet Genoemd Mag Worden was even tijdelijk geen sprake. Net op het moment dat we de hoek om gingen, zag ik iemand in mijn gezichtsveld springen die ik veel te kort gesproken had. Een grote glimlach verscheen over mijn gezicht en ik liet Aidan zijn arm los om Shane tegemoet te rennen.       “H, Nova,” begroette de jongeman die ik trots mijn vriend(je) kon noemen. De woorden die ik hem had willen vertellen, bleven vaststeken in mijn keel. Ik was ontzettend blij om hem te zien, maar had er geen taal voor om dit te uiten. Mijn wangen werden rood toen Shane zich voorover boog om me een zoen op mijn wang te geven. Ik kon aan hem merken hoe moeilijk hij het daarmee, zeker toen zijn vingers zich nerveus met elkaar verstrengelde. Liefdevol nam ik zijn hand in de mijne en verstrengelde deze met elkaar waarna ik moeite had om hem aan te kijken terwijl ik antwoord gaf op zijn vraag.       “Ehm, ja. Nou. Er was één incident met een stinkbom... Maar ik vermoed dat dit niet het plan was van een eerstejaars. Jordyn, Ashley of Archer zouden meer in dat beeld vallen.” Voor een kort moment keek ik naar Shane op om daarna weer verlegen weg te kijken. Pas daarna kwam de realisatie van wat ik precies gezegd had. “Ah, maar je ruikt niets meer. . . Denk ik. . .” Vlug rook ik aan mijn mouw om hier mezelf van te verzekeren.

[ bericht aangepast op 16 mei 2021 - 13:42 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

---

Hoewel Novalie gestopt was met tegenstribbelen, was ze verbaal nog lang niet klaar om de strijd op te geven.       'Pas maar op hoor,' begon ze, proberend dreigend te klinken. Iets was niet heel soepel ging omdat Aidan haar nog stevig vasthield. Toch liet hij haar op een gegeven moment gaan toen ze begon te klagen over een tekort aan lucht. 'Straks laat ik je nog afkicken van je gewoonte om aan mijn haar te snuiven,' sprak ze hem vervolgens streng toe, haar vinger waarschuwend heen en weer bewegend. Toch zag hij ook de schittering in haar ogen en hij schudde grijnzend van nee.       'Dat gaat je toch niet lukken,' grinnikte hij, waarna hij haar nog even naar zich toetrok zodat hij overdreven weer aan haar haar kon ruiken. Gewoon om te tonen dat hij in dit geval de overhand hand.       Uiteindelijk stond hij op van de bank en trok Novalie overeind, die zijn hand al gauw had aangenomen. 'En bedoel je daarmee iemand in het bijzonder?' vroeg ze, wiebelend met haar wenkbrauwen. Aidan wist maar al te goed op wie ze doelde. En inderdaad, Ashley was iemand die hij inderdaad wel nog hoopte te spreken vanavond. Hij had tijdens het feestmaal al een paar steelse blikken op de jongeman geworden, maar de afstand was te groot geweest voor meer. 'Ik mag je er ook mee plagen. Jij plaagt me al genoeg met Shane, dan mag ik dat ook terug doen,' vervolgde ze al voor hij haar vraag had kunnen beantwoorden.       'Ja, ja.' Hij rolde met zijn ogen, maar volgde haar wel naar de uitgang van de Common Room. Hij bleef Novalie en Shane een ietwat vreemd stel vinden, gezien zij zo vrolijk was, maar Shane zo teruggetrokken. Wel zag hij duidelijk hoe hij haar blij maakte, dus hij kon er ook weinig tegen hebben. En de gozer zelf was ook prima, al had Aidan nooit veel woorden met hem gewisseld. Tijdens hun wandeling richting de Grote Zaal kon Aidan het niet laten om Novalie zo nu en dan onverwacht in haar zij te porren, elke keer weer een lachbui aan haar ontlokkend. Het voelde goed om weer even ongestoord zo met haar om te kunnen gaan, even vergetend dat de dreiging op de tovenaarswereld steeds groter werd. Toen ze de Grote Zaal bijna bereikt hadden, kwam Shane hen tegemoet gelopen, duidelijk wegvluchtend van de drukte. Novalie liet direct zijn arm los en rende op haar vriendje af. Aidan kon weinig anders dan haar groot gelijk geven en glimlachte in de richting van het stel.       'Ik zal jullie wel je moment alleen gunnen,' zei hij, terwijl hij op hen af liep. 'Ik zie je later wel.' Hij legde even zijn hand op Novalies schouder en liep toen verder naar de Grote Zaal. Aidan had al gauw genoeg doorgehad dat Shane niet helemaal op zijn gemak was in zijn aanwezigheid. Hij had geen idee waarom, maar hij had het al gauw kunnen laten gaan. Shane leek zich überhaupt bij slechts enkelen op zijn gemak te voelen, dus het zou vast weinig bijzonders zijn.       Eenmaal in de Grote Zaal bleef Aidan bij de deuren hangen. Hij zag veel van zijn vrienden in verschillende kleine groepjes bij elkaar zitten en hij had niet zo veel zin om een gesprek binnen te dringen. Hij hoorde het wel als iemand zijn aandacht wilde. In plaats daarvan liet hij zijn blik over de zaal gaan, zijn prefect positie innemend. Hij verwachtte er weinig van, maar je wist maar nooit of iemand iets illegaals van plan was. Hij kon het niet laten om zijn blik vaker dan gemiddeld bij het groepje rondom Ashley te laten hangen. Hij trok even zijn wenkbrauw op toen hij een fles vanonder tafel zag verschijnen, maar hij besloot om het voor nu te laten. Daarnaast, het was Ashley en Aidan had weinig zin om hem te moeten straffen. Dat mochten de andere prefects wel doen.

[ bericht aangepast op 16 mei 2021 - 15:57 ]

---

Stenenlikker

---

---

Toen Nova hem zag, kwam ze enthousiast op hem af gerend. Shane begon te stralen, gelukkig dat ze zo enorm blij leek te zijn om hem weer te zien. Ze bleef bij hem stilstaan, woordeloos, alsof zijn verschijning haar had doen vergeten wat ze had willen zeggen. Hij grinnikte kort, een blos verscheen even op zijn wangen hierom. Hij drukte een kus op Nova's wang en ook zij begon te blozen.       'Ik zal jullie wel je moment alleen gunnen,' zei Aidan, terwijl hij langs hen heen liep. Wel bleef hij even staan om zijn hand kort op Nova's schouder te leggen en haar te vertellen dat hij haar later wel zou zien. Shane probeerde niet te kijken naar die hand op haar schouder en richtte zijn blik in plaats daarvan op haar hand die ze verstrengeld had met de zijne. Wel was hij Aidan dankbaar voor dat hij hen met rust liet. Shane zou Nova meer van zijn aandacht kunnen geven als hij alleen met haar was.       Shane pakte dan ook Novalie haar tweede hand vast en staarde even in haar ogen. Zij wendde echter haar blik af toen ze zijn vraag beantwoordde en Shane knipperde ietwat verward met zijn ogen. Hij had haar toch niet aangestoken met zijn ongemakkelijkheid?       'Ehm, ja. Nou. Er was één incident met een stinkbom... Maar ik vermoed dat dit niet het plan was van een eerstejaars. Jordyn, Ashley of Archer zouden meer in dat beeld vallen.' Natuurlijk. Shane ging niet om met één van deze drie, maar hij had voldoende verhalen over hun grappen gehoord. Ondertussen begon hij ervan overtuigd te raken dat alle Gryffindors strontirritant waren. Euribya kon hem ook maar nooit met rust laten.       Ondertussen keek Nova weer even op naar hem, maar ze keek weer weg toen ze haar verhaal te vervolgen. 'Ah, maar je ruikt niets meer... Denk ik...' Shane boog zich weer naar haar toe om te ruiken en hoewel de lucht nog heel vaag aanwezig was, kon hij zich er niet aan storen. 'Valt mee,' vertelde hij haar. Hij keek even op, maar de gang was verlaten, dus richtte hij zich weer op Novalie. Langzaam haalde hij één van zijn handen uit de hare en reikte naar haar gezicht. Hij streek lichtjes over haar wang en sloot voor even zijn ogen.       'Ik heb je gemist,' mompelde hij en drukte vervolgens zijn voorhoofd tegen het hare aan.

---

Stenenlikker

---

"𝓑ij de grootste losers natuurlijk!" Opperde Avalon, op de vraag waar ze wilden beginnen met het raten van hun klasgenoten. Dat was inmiddels een traditie van de twee geworden. “Hij is prima.” zei Dmitri, doelend op Zaheer. Als je was ingedeeld in Slytherin kon je gewoon niet om Zaheer heen, dat was een feit. Daarnaast had Dmitri niet echt problemen met zijn gedrag. Hij hield zich niet bezig met de politiek in dit land, voor zijn gevoel had hij er niks mee te maken. "Maar hij draagt er zelf ook wel aan bij dat zoveel mensen hem niet mogen." vervolgde Dmitri, ook dat was een feit. "Maar jij vindt hem dus bij de grootste losers behoren?" wendde hij zich weer tot Avalon. "Aangezien je met de losers wilt beginnen en als eerst Zaheer oppert." “Betrapt.” Avalon grijnsde. “Nee, ik weet het eigenlijk niet, ik ken hem niet goed genoeg. Maar ik ken de verhalen.” Ze nam een slok van haar boterbier. “En die zijn niet best.” Dmitri knikte langzaam. "Nee... je kunt beter uit z'n buurt blijven." zei Dmitri waarschuwend. Hij had het liefst dat Avalon uit de buurt van Zaheer bleef. Meestal liep het niet goed af met de meiden die met hem omgingen, hij wou niet dat Avalon de volgende zou zijn. “Who’s next? Als we toch bij jouw afdeling blijven: Waar Zaheer gaan Rowle en Rosier, maar Zoya is ook wel vaak bij dat groepje aanwezig. What about her?” Dmitri had net een slok genomen van zijn boterbier en verslikte zich half doordat hij moest lachen. Hij kon een lach niet onderdrukken; het was een automatische reactie geweest. Half hoestend en proestend, half lachend probeerde hij weer op adem te komen. "Zoya, he?" zei hij, zijn mogelijkheden overwegend. Misschien was het het boterbier, misschien de oorlog die op de loer lag.. maar Dmitri voelde ineens sterk de aandrang om met Avalon te delen wat er was voorgevallen tussen hem en Zoya's vriendje Archer. Fuck it, dacht hij. De kans dat Hogwarts het einde van het schooljaar haalde was minimaal. Dmitri kende de verhalen van zijn ouders over Durmstrang tijdens het regime van Grindelwald maar al te goed... binnenkort zou er niks meer te bleven zijn binnen dit kasteel. Wat maakte het uit of Avalon het wist of niet? "Als ik je een geheim vertel, zweer je dan dat je het niet doorverteld?" Dmitri keek Avalon serieus aan. Hij adte zijn boterbiertje in de hoop dat dat hem nog wat moed zou geven en opende de volgende. "En ik wil er verder niet over praten, oké?" Gaf hij Avalon een laatste disclaimer. "In ieder geval.. vorig jaar.." begon Dmitri te vertellen. ".. vlak voor het einde van de zomervakantie, na de examens, hadden we dat feest toch met alle afdelingen uit ons jaar?" Het was een wilde avond geweest en hij betwijfelde of ook maar iemand die avond volledig kon herinneren. Hij in ieder geval niet. Maar één ding was hem in ieder geval bij gebleven. "Het was al laat.. ik was dronken... en Archie en ik raakten aan de praat.." Hij nam een grote slok van zijn biertje. "Ik heb hem die avond gezoend." Het was bizar om dit hard op te zeggen... "en hij zoende me terug." Dat was fantastisch geweest en sindsdien krijgt hij Archie niet meer uit z'n hoofd. Iets wat hij er absoluut niet bij kon hebben.. Hij was amper over zijn zoen met Theseus heen. Thesues had er knap uitgezien in zijn gele Quidditch uniform... en Dmitri kon nog steeds zijn lippen op de zijne voelen.. en zijn handen in zijn donkerblonde krullen. Dit jaar moet hij echt kappen met guys zoenen, hoe knap ze er die avond ook uitzagen... nam Dmitri zichzelf voor. "Dus ehmm... normaal kan ik haar niet uitstaan, maar sinds die avond kan ik haar iets beter hebben." Dmitri lachte. "Ze zou eens moeten weten.." hij schudde glimlachend zijn hoofd. "met haar verlovingsring om haar nek." grinnikte hij nog even. "Wat vind jij van haar?"

[ bericht aangepast op 17 mei 2021 - 11:17 ]

---

"for the healers and feelers of the world: — " " — be kind to yourself first."

Zodra Shane in zijn gezichtsveld verscheen, liet ik de arm van Aidan los en rende op mijn vriendje af. Ik had me niet gerealiseerd hoe erg ik hem gemist had totdat ik zijn mondhoeken lichtjes omhoog zag gaan bij het zien van mijn verschijning. Alleen hierom was het ’t waard om de regels te breken (niet rennen voor de gangen). Als begroeting gaf hij me een kus op mijn wang waardoor mijn wangen een dieprode blos kregen.       “Ik zal jullie wel je moment alleen gunnen,” klonk de stem van Aidan nuchter en met een verontschuldigende blik keek ik hem aan. Hij legde nog een hand op mijn schouder waarmee de zorgrimpel tussen mijn wenkbrauwen verdween. Ik wist dat hij hiermee aangaf dat hij het echt niet erg vond om alleen zijn weg naar de Grote Zaal te vervolgen. Dankbaar glimlachte ik hem toe, een glimlach die liet zien hoe gelukkig is was om zo’n vriend als hem te hebben.       Hierna viel mijn blik op de ineengestrengelde vingers van Shane, een teken dat hij zich opgelaten voelde in mijn bijzijn. Hoewel we langer dan een half jaar bij elkaar waren, bleef hij zich ongemakkelijk voelen. Voorzichtig pakte ik zijn hand vast en verstrengelde zijn vingers met de mijne. Een gelukzalige uitdrukking verscheen op mijn gezicht, een uitdrukking die alleen hij tevoorschijn wist te toveren.       Ik wist het moment te verstoren door te beginnen over een stinkbom en mijn stem verloor haar kracht naarmate ik doorhad hoe idioot ik stond te bazelen. “Ah, maar je ruikt niets meer. . . Denk ik. . .” Vlug bracht ik mijn mouw naar mijn neus om eraan te ruiken. Opgelucht kon ik constateren dat het wel meeviel. Net op het moment dat ik naar hem opkeek om hem hiervan te verzekeren, bracht hij zijn gezicht dichterbij de mijne.       “Valt mee,” vertelde hij me. Het enige wat ik kon doen was knikken waarna Shane zijn blik door de gang liet glijden. Eén van zijn handen vond zijn weg naar mijn gezicht en hij streek lichtjes over mijn wang. Ik nam van de gelegenheid gebruik om mijn gezicht tegen zijn handpalm aan te drukken en ik genoot van zijn nabijheid.       “Ik heb je gemist,” mompelde hij alvorens hij zijn voorhoofd tegen de mijne drukte. Ik sloot mijn ogen en genoot van de warmte. “Ik jou ook,” fluisterde ik zachtjes en ik liet mijn armen glijden om zijn middel zodat ik hem voorzichtig dichterbij kon trekken. “Je mag elke seconde loslaten, ik weet dat je het niet zo hebt op knuffels. Ik heb je alleen even nodig.” Ik plaatste mijn oor in de buurt van zijn hart en hield mijn adem in om deze te horen kloppen. Het ritme ervan wist me altijd tot rust te brengen. Zo onopvallend mogelijk snuffelde ik aan zijn shirt en de bekende geur liet me mijn zorgen doen vergeten over Jeweetwel en de zilveren envelop.       “Sorry dat ik niet eerder naar je toe kon komen,” verontschuldigde ik me en ik hief mijn hoofd op zodat ik hem aan kon kijken.

[ bericht aangepast op 17 mei 2021 - 13:44 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

---

Shane streelde voorzichtig Novalies wang en hij glimlachte even verrukt toen ze juist verder zijn aanraking opzocht door haar gezicht verder tegen zijn hand aan te drukken. Hij streek nog even met zijn duim langs haar gezicht, waarna hij zijn voorhoofd tegen de hare aan drukte, genietend van de aanraking en haar warmte.       'Ik jou ook,' fluisterde ze als antwoord. Haar armen sloeg ze om hem heen om hem zo dichterbij haar te kunnen trekken. Even verstijfde hij vanwege de onverwachte aanraking, maar hij wist zijn lichaam gauw genoeg weer te ontspannen. Hij hield niet echt van aanrakingen, al helemaal niet als ze onverwacht waren. Nova was de enige bij wie hij er wel echt van kon genieten, al liet ze hem er af en toe even door schrikken.       'Je mag elke seconde loslaten, ik weet dat je het niet zo hebt op knuffels. Ik heb je alleen even nodig.' Ze legde haar hoofd tegen zijn borst en zijn hart smolt per direct. In plaats van zich gauw weer terug te trekken, zoals hij eerder vaak had gedaan, sloeg hij juist ook zijn armen om haar heen en drukte haar voorzichtig tegen zich aan.       'Het is oké,' mompelde hij en hij legde zijn hoofd tegen het hare aan. 'Ik ben er voor je.'       Hij was nogal onder de indruk van zichzelf, hoeveel meer hij haar nu kon geven ten opzichte van toen hun relatie nog nieuw was, zelfs ten opzichte van voor de zomer. Het elkaar weinig zien had hem toch flink geholpen, blijkbaar. Het was haast alsof hij al zijn genegenheid voor haar had opgespaard en nu in één keer kon geven. Toch hoopte hij dat dit een blijvend iets was, dat hij haar dit vaker kon geven. Hoe lastig hij het soms vond, haar zo gelukkig zien hielp hem wel, zorgde dat hij haar meer liefde wilde geven.       Nadat ze even zo hadden gestaan, voelde Shane hoe ze haar hoofd wilde heffen en hij gaf haar direct de ruimte daarvoor. Wel bleef hij zijn blik op haar gericht houden.       'Sorry dat ik niet eerder naar je toe kon komen,' verontschuldigde ze zich. Een lok haar was ondertussen half voor haar ogen geschoven en teder stak hij het achter haar oor. Hij haalde vervolgens even zijn schouders op.       'Ik snap het hoor, je hebt je verplichtingen als prefect. Die zijn belangrijker dan ik.' Hij glimlachte vluchtig, al wist hij zelf ook niet helemaal of hij het als grapje bedoelde of toch meende. Hij was dan ook trots dat zijn Nova het tot prefect had weten te schoppen. Het gaf in zijn ogen alleen maar aan hoeveel ze om mensen gaf. Daarnaast, het was dat ze elkaar in de gangen waren tegengekomen, maar anders hadden ze zelfs tot morgen moeten wachten.       'Maar we hebben nu tijd samen, dat is wat belangrijk is.' En eerlijk, hij was blij dat hij haar toevallig tegengekomen was. Ondanks alles bracht hij toch zijn avond liever met Nova door dan alleen in de slaapzaal met een boek. Hij wilde er nu ook van genieten ook.       Zijn hand die uiteindelijk op haar schouder terecht gekomen was, legde hij achter haar hoofd en hij bracht zijn gezicht tot nabij het hare om haar teder op haar mond te kunnen kussen.

---

Stenenlikker

---

"for the healers and feelers of the world: — " " — be kind to yourself first."

Ik voelde me onder me verstijven terwijl ik mijn armen om hem heen sloeg. Hoe voorzichtig ik ook deed, Shane bleef geen groot fan van lichamelijk contact. Vandaar dat ik aangaf dat hij zich iedere seconde los kon trekken uit mijn omhelzing, maar dat ik het even nodig had om hem dichtbij me te voelen. Shane was één van de weinig die me zo tot rust kon laten komen, zelfs Avalon of Aidan lukte dat niet op deze manier. Om te laten zien dat Shane me begreep sloeg ook hij zijn armen om mij heen en trok me dichter tegen hem aan. Ik maakte een tevreden geluid wat temidden hield tussen een giechel en een hum.       Mijn hoofd draaide ik zijwaarts zodat ik mijn oor vlakbij zijn hart kon plaatsen. Het ritme ervan liet mijn ogen sluiten en slaakte een gelukzalige zucht. Hier voelde ik me op mijn plek, in zijn armen. Haast ongelooflijk gezien het feit dat we ongeveer acht maanden een relatie hadden.       “Het is oké,” hoorde ik hem vlak boven mijn hoofd mompelen. “Ik ben er voor je.” Hij legde zijn hoofd tegen de mijne aan en de glimlach op mijn gezicht werd haast nog stralender. Echter liet deze onkarakteristieke uiting van contact me afvragen waar ik dit aan verdiende. Ik had immers geen tijd gezien om hem eerder nog aan te spreken en überhaupt te vragen hoe zijn vakantie was en hoe het met zijn ouders en Zach, zijn oudere broer, ging.       Ik bewoog voorzichtig mijn hoofd zodat ik deze niet keihard tegen zijn kin aan zou stoten en keek met een verontschuldigende gezichtsuitdrukking naar hem op. “Sorry, dat ik niet eerder naar je toe kon komen,” mompelde ik oprecht. Een pluk haar was over mijn gezicht heen gevallen en Shane nam de tijd om deze achter mijn oor te stoppen. Overal waar zijn vingers mijn gezicht aanraakte, liet hij een spoor van hitte achter.       “Ik snap het hoor, je hebt je verplichtingen als prefect. Die zijn belangrijker dan ik.” De glimlach die over zijn gezicht gleed, maakte dat mijn gezichtsuitdrukking van verontschuldigend naar bozig schoot. Voordat ik iets kon zeggen, vervolgde Shane: “Maar we hebben nu tijd samen, dat is wat belangrijk is.” Hij boog zich iets wat voorover om een kus te initiëren. Echter hield ik hem tegen door zijn hoofd in mijn handen te nemen. Mijn duimen lagen aan weerszijden van zijn gezicht en hoe graag ik ook zijn lippen op de mijne wilde voelden, dit was even belangrijker.       “Shane, je weet heel goed dat dat niet waar is,” sprak ik hem streng toe. “Over dat mijn verplichtingen belangrijker zijn dan jij. Als ik de keuze zou krijgen tussen deze badge en jou, hoop ik dat je weet dat ik altijd jou zou kiezen.” Ditmaal stond ik toe dat Shane naar me toe boog voor een kus en ik ging op mijn tenen staan zijn om deze met een glimlach tegemoet te komen. Zijn tederheid wist me altijd doen laten smelten. Mijn wangen waren ook knalrood geworden van deze tekenen van genegenheid.       “Dus, ik wil alles van je horen,” zei ik met oprechte interesse. Ik bestudeerde zijn gezicht vol afwachting. “Hoe was je vakantie? Heb je nog iets leuks gedaan, voor zover dat mogelijk was in deze tijden? Hoe is het met Zach en je ouders?”

---

I have seen my own sun darkened

---

---

Verward keek Shane naar Novalie toen hij haar gezicht zag betrekken na zijn opmerking over dat haar prefect taken belangrijker waren dan hem. Het was ergens wel waar. Prefect zijn bracht veel verantwoordelijkheden met zich mee, al helemaal aan het begin van het jaar. Hij was slechts een jongen die het geluk had dat hij zich de hare mocht noemen. Hij kon wel wachten tot ze tijd voor hem had.       'Maar we hebben nu tijd samen, dat is wat belangrijk is,' vervolgde hij, waarna hij haar wilde kussen. Zij hield zijn hoofd echter tegen door het in haar handen te nemen. Shane keek haar verrast aan, al kon hij ergens toch wel haar warme handen tegen zijn wangen waarderen.       'Shane, je weet heel goed dat dat niet waar is,' sprak ze hem toe, haar boze blik van eerder vervolgens verklarend. 'Over dat mijn verplichtingen belangrijker zijn dan jij. Als ik de keuze zou krijgen tussen deze badge en jou, hoop ik dat je weet dat ik altijd jou zou kiezen.' De warmte steeg naar zijn wangen en hij knikte langzaam. Hij was het er niet helemaal mee eens, maar hij voelde zich bijzonder vereerd dat zij wel die mening had. Waar had hij haar aan verdiend?       'Ik weet het,' mompelde hij, waarna hij zijn hand omhoog bracht en over de hare streelde. Ze gaf hem vervolgens ruimte, ging op haar tenen staan, en hij boog zich weer naar haar toe, nu om haar echt te kussen. Teder drukte hij dan ook zijn lippen tegen de hare aan. Hij bleef het een vreemde, maar fijne gewaarwording vinden.       'Dus, ik wil alles van je horen,' zei Novalie nadat ze hun kus beëindigd hadden. 'Hoe was je vakantie? Heb je nog iets leuks gedaan, voor zover dat mogelijk was in deze tijden? Hoe is het met Zach en je ouders?' Ondertussen had hij haar ook weer losgelaten. Hoe fijn hij de omhelzing eigenlijk had gevonden, hij merkte dat hij wat onrustig begon te worden en net weer dat kleine beetje afstand nodig had. Wel bleef hij haar handen vasthouden om toch nog wat connectie met haar te behouden.       'Mijn vakantie is eigenlijk best saai geweest.' Hij grimaste bij de gedachte aan de lange saaie dagen. 'Vanwege de dreiging wilden mijn ouders niet op vakantie. Zelfs dagjes uit waren zeldzaam, dus op enkele vriendenbezoeken na, heb ik mijn dagen vooral met boeken en dwalend door de natuur doorgebracht.' Gelukkig woonden ze vlakbij een uitgestrekt gebied vol met bossen. Zijn ouders waren er niet dol op geweest, maar snapten dat hij er soms gewoon even op uit moest. Daarnaast had hij vriendschap gesloten met veel magische wezens in de bossen die altijd wel een oogje op hem hielden. 'Verder heb ik Zach erg weinig gezien, die zit met zijn baan op het ministerie vol in de hectiek. Ik denk dat hij welgeteld 4 dagen even thuis is geweest en daarna weer vertrokken naar zijn appartement in Londen.' Shane had dit wel jammer gevonden, want hij kon het goed vinden met zijn broer. Helaas vroeg de stress van Zachs baan zodanig veel van hem dat hij zelfs kortaf naar Shane was geweest.       'Ik hoop dat jouw vakantie wat interessanter is geweest en jouw zussen wat minder gestrest zijn?' Hij richtte zijn blik even op hun ineengestrengelde handen, waarna hij zichzelf weer dwong om naar Novalie terug te kijken terwijl ze haar verhaal deed. Waarom was het nou zo moeilijk om iemand lang aan te blijven kijken? Zijn vingers liet hij spelen met de hare in een poging om de plotseling ontstane spanning weer kwijt te kunnen.

[ bericht aangepast op 18 mei 2021 - 22:24 ]

---

Stenenlikker

---

"for the healers and feelers of the world: — " " — be kind to yourself first."

Onder mijn aanraking voelde ik zijn wangen warmer worden. Zijn gemompelde “Ik weet het” liet mijn hart smelten. “Goed zo,” giechelde ik alvorens ik op mijn tenen ging staan om zijn kus te ontmoeten. Ergens voelde ik me teleurgesteld dat we elkaar zo snel alweer los lieten, maar ik durfde niet om nog meer aandacht te vragen dan ik al gedaan had. In plaats daarvan ging ik over op vragen naar zijn vakantie.       Een stralende glimlach gleed over mijn gezicht zodra Shane zijn hand om de mijne sloot, dankbaar dat hij onze connectie nog niet wilde verbreken. Blijkbaar had ik hem toch erger gemist in de afgelopen twee dagen dan ik verwacht had. Natuurlijk had ik hem gemist, maar op een andere manier dan ik Theseus of Aidan had gemist.       “Mijn vakantie is eigenlijk best saai geweest,” grimaste Shane. Ik keek naar hem op met een bezorgdheid verscholen in mijn ogen. “Vanwege de dreiging wilden mijn ouders niet op vakantie. Zelfs dagjes uit waren zeldzaam, dus op enkele vriendenbezoeken na heb ik mijn dagen vooral met boeken en dwalend door de natuur doorgebracht.”       “En brieven schrijven,” voegde ik toe en ik liet mijn hoofd kort op zijn schouder leunen. Ik refereerde naar de hoeveelheid brieven die we over de gehele vakantie naar elkaar geschreven hadden. Odeus, onze huisuil, had het behoorlijk zwaar gehad.       “Verder heb ik Zach erg weinig gezien, die zit met zijn baan op het Ministerie vol in de hectiek,” vervolgde Shane waarop ik begrijpelijk knikte. “Ik denk dat hij welgeteld vier dagen thuis is geweest en daarna weer vertrokken naar zijn appartement in Londen. Ik hoop dat jouw vakantie war interessanter is geweest en jouw zussen wat minder gestrest zijn?” Zijn blik gleed van onze handen weer terug naar mijn gezicht en ik wist dat hij het zwaar had om zijn ogen op me gericht te houden. Onder andere zijn beweeglijke vingers wezen me op dat feit.       “Je hoeft me niet aan te kijken, als je dat niet prettig vind. Ik weet dat je naar me luistert zonder oogcontact. We zouden dit-” En bij ‘dit’ hield ik onze ineengestrengelde handen in de lucht, “- op een rustig tempo doen.” Mijn stem klonk serieus en ik hoopte dat mijn welgemeendheid ook op Shane over zou komen.       “Kaeva en Imogen heb ik ook amper gezien.” Aan mijn stem was duidelijk te horen dat me dit zorgen baarde. “Nog nooit eerder had het huis zo leeg aangevuld. Ik kan nog van geluk spreken dat ik Avalon als gezelschap had, maar de sfeer thuis was heel anders dan de voorgaande jaren.” Ik beet op mijn lip. De behoefte om snel op een ander onderwerp over te springen, groeide. “Heb je nog aanraders? Qua boeken?” vroeg ik dan ook snel terwijl ik hem voorzichtig meetrok voor een wandeling. Het wandelen zorgde ervoor dat Shane zich iets meer op zijn gemak voelde, wist ik uit ervaring.

---

I have seen my own sun darkened

[ bericht aangepast op 19 mei 2021 - 19:01 ]

---

16 years 𓆙 Dress 𓆙 Slytherin Dungeons 𓆙 with Dmitri

Waar in de kerkers van Slytherin vaak een grimmige sfeer hing, werd nu de ruimte verlicht door vele zwevende kaarsen die door een spreuk op hun positie bleven. Ik had de huiselven geïnsinueerd om lekkernijen klaar te zetten en te zorgen voor flessen sterke drank. Onder mijn toeziend oog was alles netjes op de tafel uitgestald waarna ik ze had opgedragen om te doen waar ze goed in waren – uit mijn zicht blijven en het eten aanvullen waar nodig.       Ik kon nauwelijks geloven dat ik ermee ingestemd had om de hulp van Jordyn en Ashley te accepteren. Het was dat Zaheer ermee ingestemd had en dat ik er wel op mijn manier voordelen uit zou kunnen halen anders had ik nooit ‘ja’ gezegd. Waarschijnlijk zou ik wel meer alcohol nodig hebben om de avond door te komen, tegen mijn principes in.       Nu het moment van het feest was aangebroken, trok ik onkarakteristiek nerveus mijn mouwen naar beneden van mijn blouse. De op mijn onderarm leek warmer aan te voelen dan gewoonlijk en het leek alsof iedereen me aanstaarde. Ik wist mijn paranoïde gedachten te kalmeren door een glas wijn voor mezelf in te schenken. Ik hoorde iemand vanachter me aankomen en zonder op te kijken, vroeg ik sarcastisch: “Wil je een glas of neem je gelijk de hele fles mee?”

[ bericht aangepast op 19 mei 2021 - 19:01 ]

---

I have seen my own sun darkened