[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 2 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Lane • Isolophilia • Rafael • Beater/Prefect • Slughorn • Justin • Catan • Andreas • Sombre • Brenn • Trijn • Margo • Chaser• Klaar • Jordyn • Beater• Croweater • Kyra • Chaser/Prefect • Morrigann • Arianna • Frangente •

Ravenclaw • Nomad • Catan • Roman • Keeper/Headboy • Croweater • Noah • Trijn • Cole • Catan • • Blythe • Chaser• Catan • Isabella • Slughorn • Jemina • Morrigann • Rhae • Croweater • Elsie • Catan

Slytherin • Casper • Croweater • Mosh • Seeker • Croweater • Marcus • Beater • Frangente • Thomas • Slughorn • Evan • Sombre • Prudence • Trijn • Lene • Keeper • Klaar • Daphne • Croweater • Zoya • Head girl • Catan • Nora • Morrigann

Hufflepuff • Lee • Chaser • Croweater • Theo • Chaser/Prefect • Frangente • Vinnie • Croweater • • • Mavis • Beater • Catan • Rosalie • Slughorn • Tilly • Catan • Maddie • Trijn • Novalie • Prefect •Slughorn

[ bericht aangepast op 30 mei 2021 - 21:51 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad's mondhoeken krulden omhoog. De gitaar was typisch Lee. Lekker blits, in de vorm van een ster, met allemaal glitters. Hij nam hem van Lee aan en voelde een rilling over zijn rug trekken toen hun vingers elkaar raakten - iets wat hij negeerde. 'Mag ik?' Hij nam het ding in zijn handen en begon een deuntje te spelen. Een grijns speelde om zijn lippen. 'Lekker geluid, zeg.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Lee was ervan overtuigd dat Nomad de meest sexy grijns van Hogwarts had.
      Of gewoon van de hele wereld.
      Hij staarde dan ook even bedwelmd naar zijn lippen – totdat hij zich daarvan bewust werd en er een blos langs zijn wangen kroop. Hij liet zijn blik zakken, keek hoe Nomads vingers over de snaren gleden. Hoe zouden die over zijn huid voelen?
      HOU OP LEE. FOCUS.
      Hij luisterde naar de melodie die de jongen voortbracht. Het ging hem zo gemakkelijk af. Waar Lee een maand voor moest oefenen, daar hóéfde Nomad helemaal niet voor te oefenen.
      Hij was zo cool.
      ‘Uhu…’ was alles wat hij met een droge mond kon uitbrengen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Hij was zich iets te bewust van de aanwezigheid van Lee naast hem om in zijn eigen gitaarspel op te gaan. Het duurde dan ook niet lang voor hij de gitaar teruggaf. 'Roman zei dat je flink geoefend had deze zomer,' zei hij. 'Laat maar eens zien.' Hij was zijn voornemen om Lee te vertellen dat hij geen les meer zou geven dit jaar, bijna vergeten. Bijna.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

Toen diverse afdelingsgenoten binnenkwamen was Arianna fatsoenlijk gaan zitten en even later bij hen gaan staan om mee te praten over hoe hun zomer was. Die van haar bestond uit rondhangen in Londen en nieuwe vrienden maken. Uiteindelijk voelde ze aan arm op haar schouder en de stem van Jordyn, die vroeg waar ze de hele dag was. Niet veel later haakte Rafaël in met de vraag of ze verdwaalt was. ''Je zou toch zeggen dat ik na zeven jaar de weg wel weet, hm?'' antwoordde ze met een glimlach. ''Maar nee ik was niet verdwaald, het is op een of andere manier niet mijn dag.'' Ze was bijna te laat voor de trein, waardoor er geen fatsoenlijke plekken meer voor haar waren en door de drukte was ze ook te laat in de Great Hall.

[ bericht aangepast op 29 mei 2021 - 23:13 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Justin grinnikte. 'Daar kan ik over meepraten. Dan moeten we het nu maar goedmaken met een lekker drankje, hè?'

[ bericht aangepast op 29 mei 2021 - 23:38 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Lee pakte de gitaar aan en hing de band over zijn schouder.
      Here we go.
      Hij moest het maar meteen doen, anders liet de zenuwen niets van hem over dan een uitgelubberde pudding.
      Hij streek een paar keer met zijn vingers langs de snaren voordat hij de juiste akkoorden aan sloeg. Zachtjes begon hij te zingen. Hij wist best dat hij niet de beste zangstem had – en de zenuwen maakten het er helaas ook niet miraculeus mooi op – maar hij zette door.
      Het was best een moeilijk liedje, die hij vooral op de tekst had uitgezocht. Over iemand die met een roos vergeleken werd; mooi maar met scherpe stekels. Hoe iemand die in het duister leefde opbloeide als een roos – om de een of andere reden had het liedje aan hem aan Nomad doen denken, die door zijn harde imago voor de meesten onbereikbaar was, waardoor niemand zag wat een leuke jongen het eigenlijk was.
      Halverwege durfde hij de jongen eindelijk aan te kijken. Zijn wangen gloeiden en zijn stem haperde iets toen hij naar de jongen glimlachte.
      Wonder boven wonder hield hij het tot het einde van het liedje vol. Hij liet zijn hand zakken en zette zijn gitaar weg. Met een bonkend hart haalde hij een roos uit zijn gewaad en draaide zich naar Nomad toe.
      ‘Dit liedje deed me aan jou denken. Omdat zo weinig mensen de moeite doen om je te leren kenen en je… echt een hele leuke jongen bent.’ Hij slikte nerveus en streek met zijn nagel langs een doorn voor hij de bloem in Nomads schoot legde en naar hem opkeek. ‘Ik eh, ik vind je heel erg leuk Nomad,’ zei hij zacht, maar zonder zijn blik los te laten. ‘De afgelopen weken heb ik constant aan je gedacht. En ik hoop eh… dat je…’ Nu begon hij wel te hakkelen. ‘Dat je mij ook leuk vindt.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

Met een glimlach luisterde hij naar Novalie die vertelde over haar vakantie. ''Dat klinkt gezellig.'' antwoordde hij. ''Zin in het laatste jaar?''

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Nomad Morphew

Nomad had met een glimlach naar Lee geluisterd. In het begin had hij niet zo op de tekst van het nummer gelet; in eerste instantie had hij zich verbaasd dat Lee was begonnen met zingen. Hij had naar zijn vingers gekeken, of die de juiste akkoorden hadden aangeslagen, en naar zijn mond, die het geluid naar voren bracht. Hoewel hij niet een geweldige zanger was, vond Nomad het toch prettig om naar te luisteren.
Maar de woorden die hij daarna uitsprak - die kwamen met een dreun binnen. Nomad's hartslag nam toe en hij voelde het zweet uitslaan. Lee zat dichtbij - en heel kort bleef Nomad's blik op zijn lippen hangen. Toen hij zich dat realiseerde, schoot Nomad overeind. In die beweging tikte hij het bankje met zijn knie aan, en een pijnscheut trok door zijn lichaam. Het moment dat die enorme blauwe plek was ontstaan stond hem nog al te goed bij en de gedachte aan zijn vader maakte dat hij de controle over zijn woorden verloor. 'Ik - nee -' Hij zette een stap naar achter en toen hij in Lee's ogen keek, laaide de paniek helemaal op. 'Nee - nee, ik val niet op vieze flikkers...' Hij zette nog een stap naar achteren. 'Blijf - blijf uit mijn buurt!' Na die woorden merkte hij dat zijn ogen volschoten en hij draaide zich vlug om en liep op stevig tempo weg, weg van Lee's woorden, weg van zijn eigen woorden. Hij had pas laat door dat hij helemaal richting het meer was gelopen en zakte uiteindelijk door zijn knieën aan de waterkant, waar hij zijn armen om zijn benen sloeg en voor zich uit staarde, terwijl hij zijn gedachten uit probeerde te zetten.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ik val niet op vieze flikkers.
      Het was alsof de wereld instortte.
      Gewoon pats, boem.
      Alles weg.
      Verdoofd staarde Lee voor zich uit.
      Het was heus niet zo dat Lee er helemaal van uit was gegaan dat Nomad ook wat voor hem voelde, met wat was er mis met een “sorry, ik val alleen op meiden”?
      Tranen verzamelden zich aan de rand van zijn ogen.
      Zo klonk het alsof Nomad van hem walgde.
      Maar het was toch niet echt een verrassing geweest dat hij op jongens viel? Hij dacht toch wel dat het algemeen bekend was. Hij had toch ook verteld wat er met Sven was gebeurd? Of maakte dat allemaal niet uit, zolang hij maar niet op zo’n manier aan Nomad dacht?
      Lee trok zijn benen op, zette zijn hielen op de rand van het bankje en sloeg zijn armen om zijn benen heen. De eerste tranen glipten langs zijn wangen. Waarom kon het hem nooit eens meezitten? De afgelopen jaren was hij vijf keer verliefd geworden en vijf keer afgewezen of gedumpt. Je zou denken dat je dan wel gewend raakte aan die pijn in je borst, maar niets was minder waar. Het leek elke keer alleen maar erger te worden.
      Zijn onderlip begon te trillen. Hij kneep zijn lippen stevig op elkaar.
      Hij wilde niet huilen om Nomad.
      Niet om iemand die hem een flikker noemde, die zo vol afkeer reageerde. Die niet gewoon op een normale manier kon zeggen dat hij geen interesse had maar dat ze even goeie vrienden konden blijven.
      Maar het verdriet ging er niet mee weg.
      Hij had echt gedacht dat het met Nomad anders kon zijn. Er waren momenten geweest waarop Lee echt had geloofd dat er een vonkje oversprong. Blijkbaar had hij dat alleen maar gefantaseerd.
      Hij kwam overeind en slenterde naar het meer toe. Zijn kaak verstrakte toen hij Nomad daar zag zitten. Alsof hij het recht had om zo zielig te doen. Waar treurde hij om – dat er nu een vriendschap verbroken was? Omdat Lee op hem verliefd was? Dat hoefde helemaal niet het einde van hun vriendschap te betekenen. Met Rafael en Vinnie was het ook gewoon gelukt om vrienden te blijven.
      Hij draaide zijn hoofd weg en liep verder langs het pad, totdat Nomad uit zicht was en hij dichter bij de rotsen kwam. Hij klom erbovenop en staarde uit over het meer. Zijn gitaar hing zwaar over zijn schouder.
      Die had hij speciaal voor Nomad gekocht.
      Hij trok het ding van zijn schouders en gooide het een stuk naar beneden, waar het tegen de rotsen klapte. Hij wilde nooit meer een gitaar aanraken.
      Lee haalde diep adem, maar hij kon de teleurstelling en de pijn niet wegzuchten, noch de gedachte dat niemand hem wilde en dat niemand hem ooit zou willen.
      Hij was gewoon niet leuk genoeg.
      En hij was een idioot dat hij dat niet begrepen had toen zijn ouders hem wegstuurden. Na vier afwijzingen had hij de les misschien moeten leren. Maar nee. Hij was weer zo stom geweest om verliefd te worden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ja, ik heb het gehoord,” zei ze zachtjes. Rosalie had het vreemd gevonden toen juist thuis te zitten en niet bij haar afdeling te kunnen zijn. Niet dat ze Cédric kende, behalve van het feit dat hij in hun Quidditch team had gespeeld. Ze kon dan ook niet helemaal begrepen wat voor effect het had gehad op hun afdeling. Maar Tilly en Novalie waren erg aangedaan geweest.
      Ze greep dus liever terug naar het onderwerp wat hij eerst aansneed. “Ik ook. Ik hoop dat het allemaal een beetje lukt. Maar gelukkig heb ik Ravi om me te helpen.” Ze aaide de uil even over zijn hoofd.

---

It's never gonna happen, Guys.

Daphne grinnikte. ‘Nee lieverd, natuurlijk niet nu. Maar we willen je wel een handje helpen.’ Ze knikte naar de stoelen in de hoek, waar ze vervolgens plaatsnamen. ‘Pru, Mosh en ik doen al jaren een spelletje. We kiezen voor elkaar een doelwit uit, die de ander voor het einde van het jaar – of voor de Kerst, net wat ons uitkomt – in bed moet krijgen. Nou kún je natuurlijk ook met Mosh in bed duiken,’ ze grijnsde even naar haar vriend, ‘maar dan is je eerste keer niet heel speciaal, want hij is al over de hele school heen gegaan. Er zijn wel jongens te bedenken die beter bij je passen. Wij zullen je dan helpen waar nodig.’ Ze legde een vinger onder Nora’s kin en bekeek haar knappe gezicht. ‘Na de weddenschap, als het je eenmaal gelukt is, weet ik zeker dat je kennis hebt gemaakt met de verborgen magie die iedere vrouw heeft… maar jij ietsje meer dan vele anderen.’

[ bericht aangepast op 30 mei 2021 - 13:16 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

"Ja," begon ze enthousiast. "Maar ik vind het ook wel spannend hoor. Ben nu al lichtelijk zenuwachtig voor de N.E.W.Ts." Het feit dat ze aan het einde van het jaar zou afstuderen hield Novalie wel bezig. Ergens vond ze het jammer dat dit haar laatste jaar was, maar tegelijkertijd keek ze ernaar uit om haar diploma te halen.
      Ze keek even naar Theo naast haar. "En jij?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Vinnie voelde zich nogal een oen omdat hij het gesprek zo’n naargeestige wending had gegeven. Dode afdelingsgenoten waren nou niet bepaald het recept voor leuke gesprekken. Gelukkig begon Rosalie over de uil die op haar andere schouder zat. Glimlachend keek Vinnie naar de steenuil.
      ‘Ik had in het eerste jaar ook een steenuil,’ vertelde hij, terwijl hij met een kleine glimlach terugdacht aan Freddie. ‘Die had ik langs de kant van de weg gevonden toen ik tien was. Maar hij was niet echt getraind als postbezorger en uiteindelijk is hij gewoon weer in het wild gaan leven. Kon Ravi je al begeleiden? Of heb je dat hem moeten aanleren? En hoe helpt hij je dan? Door in bepaalde toonhoogtes te krassen?’
      Er trok een blos langs Vinnies wangen toen er nog meer vragen opdoken en hij hield vlug zijn mond, voor hij helemaal vragenkanon leek. Met meisjes praten vond hij verre van makkelijk, maar als het over dieren ging vergat hij soms zijn verlegenheid en stotterde hij helemaal niet meer.
      ’S-Sorry als ik te veel vragen stel,’ zei hij beschaamd.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Uiteindelijk kwamen ze uit bij de Ravenclaw toren. "Let op," zei Isa. "Om de toren binnen te komen, moet je aankloppen en dan het raadsel van de Raad oplossen. Zo kom je onze leerlingkamer in. Maar je moet het wel zeker weten, anders gaat de deur niet open en moet je wachten op hulp." Isabella trok aan de klopper van de deur. De bek van de raaf boven de deur ging open en opeens klonk er een stem. "Ik besta alleen als er licht is maar verdwijn als er licht op me komt. Wat ben ik?"
      Isabella keek heel even haar twee vriendinnen aan, maar het duurde niet lang voor ze op het antwoord kwam. "Een schaduw," zei ze tevreden. "Goed geredeneerd," klonk de stem. De mond van de raaf sloot zich weer en de deur naar de common room ging voor hen open. Isabella ging Blythe en Rhae voor naar de blauw overgoten leerlingkamer. "Wel, dit is zeg maar je thuis voor komend jaar," zei ze tevreden. Isa keek even afwachtend naar Rhae wat ze ervan vond.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

It's never gonna happen, Guys.