[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

• KNIVES OUT • - Geïnspireerd door de gelijknamige film - Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan. 3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie. De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

---

• PERSONAGES •

The family Sons & daughters of James sr. • Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia • Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20 • James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione • Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon • Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice • Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren Grandsons & granddaughters of James sr. • Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda • Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione • Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses • Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte • Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis • Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann • Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren • Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar • Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione Partners • Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi • Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda • Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis • Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann • Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow Staff • Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon • Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon • Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach • Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi Detectives • Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi • Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar • Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda • Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

---

• REGELS • • Minimaal 250 woorden per post • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

---

El Diablo.

---

23 • with Linnea, Valeria and Evelyne • at the kitchen

---

'I was a born troublemaker and might as well earn a living at it'

Het leek wel een levensechte versie van het spel Cluedo, maar daar moest Marek het maar mee doen. Godzijdank waren ze in elk geval nog geen detectives tegen het lijf gelopen op hun weg naar de keuken. Dat was het enige positieve te noemen aan deze hele situatie. Marek hoopte met heel zijn hart dat ze de moordenaar al zouden vinden voordat ze zijn beerput van een verleden zouden open gooien. Linnea haalde Marek's afgedwaalde terug naar het hier en nu door het kneepje in zijn hand. “Als je wel echt moet gaan, moet je het zeggen, okay? Misschien dat papa iets kan regelen.” Had ze liefelijk gezegd. Marek kon het zich niet voorstellen dat Harrison hem ooit uit de brand zou helpen, maar hij zei daar niets over tegen Linnea. De slechte band tussen hem en zijn toekomstige schoonvader was nog kouder dan de noordpool te noemen; ze waren elkaar veel liever kwijt dan rijk. “En anders kun je misschien iets vanuit hier doen? We hebben genoeg ruimtes hier om bezig te gaan.” Voegde ze er nog aan toe. Marek fronste licht zijn wenkbrauwen. Het was attent dat ze zo meedacht met hem terwijl haar grootvader kort geleden vermoord was. Het bewees maar weer hoe zijn vriendin in elkaar zat, ze was echt een engel. Hij wist ook wel dat ze in werkelijkheid niet zo onschuldig was zoals ze leek, maar ze was echt een prachtig mens. ''Niet nodig, lief. Geen zorgen'' Drukte hij nog op het hart, nog voordat ze de keuken in waren gelopen. Eenmaal daarbinnen zag hij dat ze niet de enigen waren daar. Natuurlijk had hij wel verwacht dat Evelyne er zou zijn. Zij was immers de hoofd chef van de familie Montgomery en zoals je van een chef mocht verwachten, kon ze echt heerlijk koken. Van de paar momenten waarop Marek haar had gezien, kon hij haar tot nu toe zeker waarderen. Niet alleen omdat ze zorgde voor heerlijk eten waar hij dol op was, maar ook omdat ze duidelijk een no nonsens attitude heeft. Dat vond hij altijd erg mooi om te zien bij anderen. Naast Evelyne was ook Valeria aanwezig in de keuken. Linnea's stiefmoeder kon Marek veel meer op prijs stellen dan Harrison. Toen Marek haar bleke en betraande wangen zag, maakte hij zichzelf ook lichtelijk zorgen om haar. Ook Linnea's ogen stonden ongerust toen ze haar stiefmoeder zo zag. ”Gaat alles goed?” vroeg ze. “Moet ik papa halen?” Bij het woord ''papa'' beet Marek zachtjes op zijn tong. Het was niet zijn plek om daar iets over te zeggen, maar hij kon Harrisons' aanwezigheid op dit moment echt even niet verdragen. Hij kreeg al hoofdpijn bij het idee. “Alles gaat echt goed met mij, lieverd. Ik zocht simpelweg steun bij een goede vriendin. Ik ben blij dat jij Marek bij je hebt.” Had Valeria gezegd met een knikje naar hem toe. Hij beantwoordde dat met een hartelijke glimlach terug. Hij had duidelijk de zorgen gezien in haar ogen, maar ze had zich duidelijk voorgenomen om zich er niet meer te bemoeiten. Marek vond dat haar zorgen fair enough waren, maar hij was toch blij dat ze zich iets opener opstelde naar hem toe dan de meeste mensen. Linnea vroeg aan Valeria of ze iets voor haar konden betekenen, en daar had Marek zeker achtergestaan. Als Linnea het niet voorgesteld had, dan had Marek het zelf wel willen voorstellen. ''Ik zal jou niet opzadelen met mijn zorgen, daar heb ik immers je vader voor. Of Evelyn hier.” Zei ze. Het was Marek niet ontgaan dat de twee dames close leken, dat vond hij mooi om te zien. “Evelyn? Zou je, eh, u, zo iets te eten willen maken voor Marek? We hebben nog niet ontbeten.” Vroeg Linnea vervolgens een beetje awkward aan Evelyne. Hij vond het zelf ook een beetje ongemakkelijk, het was iets wat hij ook nog nooit eerder had meegemaakt. “Hoe sta jij nog overeind?” vroeg Valeria Marek lachend om duidelijk de sfeer iets te verlichten. Marek lachte beleefd een beetje met haar mee. ''Geen zorgen, ik had nog genoeg reserves van afgelopen weekend'' antwoordde hij. De etentjes van afgelopen weekend waren uitgebreid geweest, dus erg veel honger had Marek nog niet echt gehad. Maar het was wel allang tijd geweest om te eten vandaag. “Heb jijzelf ook al iets gegeten, Lin?” Vroeg Valeria haar. Het was goed dat ze dat vroeg, want Linnea had enkel gevraagd of Evelyne iets wilde maken voor hem en niet voor zichzelf. Marek antwoordde daarom voor haar. ''Nee, dat heeft ze niet,'' zei hij, met een liefelijke klank in zijn stem, zodat ze hoorden dat het goed bedoeld was. Marek keerde zich tot Evelyne 'dus wellicht zou je iets extra's kunnen maken zodat Lin met mij mee kan eten?' Hij was gewoon erg zorgzaam over zijn vriendin, soms misschien iets té.

---

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

---

Jazmín gaf Isabella nog één aai over haar krullen heen en stond daarna op. ''Hey cariño..” fluisterde Anthony zijn verloofde en ze sloeg haar armen om zijn nek heen. Een stevige omhelzing volgde. “Ik heb je gemist.” Gaf Tony toe. Het bleef hem verbazen hoe snel hij Jazmín ging missen, wanneer hij niet meer in haar aanwezigheid was. Iets aan haar bleef hem naar haar toetrekken. Zelfs na alle jaren dat ze samen waren. Toegegeven was dat niet heel lang, maar het was wel de langste relatie die Tony ooit gehad had. Bezorgd keek Tony naar hun slapende dochter en vroeg aan Jazmín hoe het met haar ging en of ze dacht dat Isabella iets van de omstandigheden in het landgoed meekreeg. ''Het gaat.. Redelijk goed, met de omstandigheden in mind..'' ook zij keek nu naar het slapende meisje. ''Ze lijkt er gelukkig nu niks van te merken, maar ik vrees dat het nog komt. Je weet hoe goed haar band met hem was.'' Haar stem was droevig. Het was waar dat Isabella gek op haar opa was. Tony durfde zelfs zo ver te gaan als te beweren dat van alle aanwezige personen in het landgoed Isabella het meest gesteld was op James Sr. Waarschijnlijk kwam het door haar leeftijd. Ze was te jong om de slechte kwaliteiten van Tony zijn vader in te kunnen zien. Jazmín zuchtte en slikte moeilijk. Haar hand vond Tony zijn wang en hun ogen vonden elkaar. ''Ben je oké?” vroeg ze bezorgd. Anthony had meestal weinig tot geen moeite met liegen, maar de waarheid voor Jazmín verhullen, dat was een ander verhaal. De manier waarop ze hem aankeek met haar diep bruine ogen, haar warme hand op zijn gezicht en de bezorgde toon in haar stem maakte het moeilijk voor Tony om niet het achterste van zijn tong te laten zien. “Ik weet het niet.” Gaf Tony eerlijk toe. Aan de ende kant kwam de dood van zijn vader hem goed uit. Niet alleen was de man achter de relatie tussen Meadow en hem gekomen, maar het weekend daarvoor had hij lucht gekregen van Tony zijn ‘bijbaantje’. Zijn vader had gedreigd om hem bij de politie aan te geven. Zijn eigen zoon een huurmoordenaar... Hoe laag wil je nog zinken? Waren zijn woorden geweest. Kun je uberhaupt nog lager zinken? Je moest eens weten, had Tony toen gedacht. Maar het duurde niet lang voordat James Sr. ook achter zijn tweede geheime leven was gekomen. Gezien die omstandigheden was het beter dat James Sr. niet langer rondliep in de gangen van het landgoed. Tony had geen interesse in een strafrechtelijk onderzoek en de gedachte aan Sebastian die achter zijn relatie met Meadow kwam, was misschien nog angstaanjagender dan een gevangeniscel. Aan de andere kant was het zijn vader. Zijn, iet wat gebrekkige, rolmodel in zijn leven. Ondanks zijn tekortkomingen had Tony graag de goedkeuring van zijn vader willen krijgen. Helaas had hij die nooit gekregen. Met die gedachte in zijn hoofd rolde de eerste traan van die dag over zijn wang. Hij huilde eerder voor zichzelf dan voor zijn vader. Tony zou nu nooit de erkenning van zijn vader krijgen, maar dat deelde hij niet met Jazmín. “Het is pap..” Met moeite kreeg hij de woorden uit zijn mond en hij proefde zijn eigen zoute tranen op zijn lippen. “... ik kan het amper bevatten.” Tony pakte Jazmín haar vrije hand vast en kneep er in, zoekend naar steun. ''Als je iets nodig hebt.. Dan ben ik hier, dat weet je toch?'' probeerde ze hem gerust te stellen. “Te Amo.” Zijn knappe verloofde drukte een kus op zijn lippen, haar hand verplaatste ze naar zijn borstkas. “I love you too.” Sprak Tony in zijn eigen moedertaal. Kort was het stil tussen beiden, tot dat Jazmín die stilte vebrak. ''Heb je de detectives al gezien? Het staat zo vol buiten.'' Ze beet onzeker op haar lip ''If so.. Weet je wie als eerst moet?'' Tony schudde zijn hoofd. “Ik heb geen idee.” zei hij. “Maar maak je geen zorgen, babygirl, ik zal geen seconde van je zijde wijken.” Beloofde hij Jazmín. Het was een bewuste keuze om Meadow en Jazmín bij hetzelfde koosnaampje te noemen. Op die manier kon hij zich niet verspreken. Daarbij waren beide dames zijn babygirl, dus was het gepast om ze allebei zo te noemen. “Wanneer heb jij pap voor het laatste gezien?”

---

[ bericht aangepast op 19 juli 2021 - 21:15 ]

---

“Wat ben je ook slim.” Had Tony ietwat afwezend gereageerd. Zijn blik gleed naar haar telefoon, maar Meadow leek niets door te hebben. Ze was opgestaan om hem een kus op zijn lippen te drukken. Voor dat Tony aanstalten maakte om weg te gaan, pakte hij haar hand vast. “Geen woord over ons, oké?” zijn stem klonk dwingend. “Ook niet over gisteravond.” Voegde hij eraan toe. “Natuurlijk niet.” Antwoorde ze, ze was niet dom. Hij kuste haar alvorens hij de kamer verliet. Ze ademde even diep in en uit. Even alleen. Wat een chaos was het vanochtend geweest. Haar opa was dood gevonden in zijn slaapkamer. Vermoord. En de moordenaar? Die zou waarschijnlijk nog onder hen zijn en zich schuilhouden onder hetzelfde dak. Vandaar het hele leger een detectives die opgetrommeld waren en al heel de ochtend in en uit liepen. Een rilling liep over haar rug, dit was niet hoe ze het weekend thuis op het landgoed had voorgesteld.       Om niet op te vallen zou Meadow zo’n vijf minuten in het kantoor wachten voor ze zelf naar beneden zou gaan. Haar telefoon trilde. Op het scherm zag ze het berichtje van Lin binnen komen. Ze glimlachte, Linnea moest eens weten. Nadat ze op Linn gereageerd had, borg ze haar telefoon weer op en keek het kantoor rond. Ze hadden gister een enorme fout gemaakt en waren onvoorzichtig geweest. Dat mocht niet meer gebeuren. Tevreden kon ze nu concludeerde dat er geen enkele aanwijzing achtergelaten zou worden die haar en Tony zouden kunnen verraden. Op haar hoede verliet ze vervolgens stilletjes de kamer, maar de gangen waren leeg. Bovenaan de trap stond ze te treuzelen, ze had absoluut geen zin om naar beneden te gaan, laat staan de detectives te ontmoeten.       In de hal was het een drukte van belang. Zonder iets te zeggen, of zelfs maar oogcontact te maken, glipte ze geluidloos achter het groepje langs en schoot een andere gang in. Iets vertelde haar dat ze later nog uitgebreid de tijd zou krijgen om de detectives te leren kennen. Ze keek achterom, gelukkig was niemand haar achterna gekomen. Maar toch ze bleek niet alleen te zijn. Aan het eind van de gang, ter hoogte van de achterdeur, herkende ze haar jongste zusje, die op het punt stond om naar buiten te glippen - althans zo leek het, al van veraf. “Crissy!” riep Meadow. Haar lange blonde haren kende ze uit duizenden. “Waar ga je heen?!”

Linn Welke van de zes bedoel je precies? 😳 En straks even meeten?!

---

someone out there feels better because you exist

---

Zijn kinderen waren nooit de makkelijkste geweest, dat wist Sebastian, maar dat ze zich zo zouden misdragen op een dag als deze? Hij dacht echt dat ze ze beter opgevoed had. Wellicht wisten ze gewoon niet goed hoe ze met de moord op hun opa moesten omgaan, maar dan konden ze zich nog wel gedragen. Vooral Cristine maakte hem het leven erg zwaar op dit moment, hoewel Olivia er dicht bij in de buurt kwam. Sebastian sloot zich af van de buitenwereld, zodat hij de opmerkingen van zijn kinderen niet hoefde te horen. Het laatste wat hij wilde was boos worden op zijn meisjes, gezien zij het evenmin zwaar moesten hebben. Zelfs al lieten ze dat niet zien. Desalniettemin werd de situatie Sebastian uiteindelijk te veel en liep hij geëmotioneerd weg van zijn gezin.       Ergens in de verte hoorde hij Nadiya tegen Cristine wat zeggen, al drongen de woorden niet bepaald Sebastian door. Hij vermoedde dat het te maken had met hem, maar erg lang stond hij er niet bij stil. Op snelle voet liep hij de gang door, zijn tranen vloeiend over zijn wang lopende, tot dat hij de stem van zijn dochter achter hem hoorde. Sebastian veegde wat tranen weg, waarna hij zich omdraaide, zodat hij Olivia kon aankijken. Ze kwam meteen met de deur in huis vallen en de woorden die ze sprak kwamen hard aan. Niet te vergeten dat ze op een erg ongelegen moment kwamen. Ze had duidelijk nog wat te leren betreft timing. Gelukkig kwam zijn vrouw al naar hun toegelopen en pakte ze zijn hand vast. Sebastian glimlachte lichtjes en kneep in Nadi’s hand. Enkele seconden bleef hij naar de deur staren, in de hoop dat Cristine ook naar hun zou toekomen, maar dat vervaagde snel. Klaarblijkelijk had ze betere dingen te doen dan haar excuses aanbieden voor haar gedrag aan haar vader. Sebastian ging haar in ieder geval niet uit de brand helpen. Alle problemen die ze kreeg mocht ze zelf gaan oplossen.       “Het is oké,” zei Sebastian nadat Nadi had gesproken, zijn vrouw kort aankijkend. “Of we het nu zeggen of later, een goed moment zal er voorlopig toch niet zijn.” Zeker niet met een groot moordonderzoek gaande en detectives die alle geheimen die de familie had wilden ontfutselen. Sebastian haalde een diepe zucht en streek zijn vingers zacht over Nadi’s hand heen. “De reden dat wij het je nooit verteld hebben, is omdat we bang waren dat het de familiedynamiek zou aantasten. Jullie konden zo goed met elkaar overweg.. Mama en ik, we wisten niet hoe er door jou, je broer en je zussen op gereageerd zou worden. Zeker nadat opa James zo slecht reageerde, we durfden het haast niet meer,” zei Sebastian na een korte stilte. Nu hij het zo uitsprak, klonk het ook wel als een slecht idee, maar destijds hadden hij en Nadiya echt gedacht dat ze de beste keuze hadden gemaakt. Hij haalde trillerig adem, zijn emoties nog steeds niet onder controle.       ”We.. We waren..” probeerde Seb zijn verhaal te vervolgen, maar het lukte niet echt. Hij haalde zijn uit die van Nadiya en begon te ijsberen door de ruimte, terwijl hij zijn ademhaling telde. Zodra Sebastian zich weer rustig genoeg voelde, keek hij Olivia weer aan. “Mama en ik waren bang dat je – je niet onderdeel van de familie zou voelen als we je vertelden dat we niet je biologische ouders waren,” zei hij, terwijl een schuldgevoel hem bekroop. “Je was nog zo klein, Liv. Je hebt nooit de kans gehad je echte ouders te leren kennen, je wist niet beter.” Langzaam liep Sebastian weer naar zijn vrouw en dochter toe, waarna hij beiden hun hand pakte en erover wreef. Hij keek Nadi kort aan, waarna hij nogmaals de gang in keek. Er was nog altijd geen spoor van Cristine.       ”Komt Cris niet? Die houdt echt niet van excuses aanbieden, hè? Gezien ze liever met politie in aanraking komt dan dat ze sorry zegt tegen papa,” zei Sebastian. Het was boos bedoeld, maar het kwam er meer verdrietig uit. Hij wist niet goed waar zijn lieve teddybeer naartoe was gegaan. Wat er zou fout was gelopen in Cristine’s opvoeding. Wellicht moest hij, zodra Olivia weg was, het eens met Nadi hebben over het eventueel hun dochter naar een streng internaat te sturen, zodat ze voor de verandering wat manieren leerde. Het zou de dame in ieder geval zeker niet kwaad doen.

[ bericht aangepast op 20 juli 2021 - 21:32 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Liv had haar mond al half geopend om tegen de woorden van haar moeder te protesteren. “Olivia – We zijn je zeker een uitleg verschuldigd, maar ik hoop toch echt dat je je beseft dat dit niet bepaald het moment is om hier over te praten. We gaan hier later over praten, maar niet nu.” Natuurlijk was dit geen goed moment om erover te praten, niet nu haar opa net dood was. Olivia vond het oprecht vervelend voor haar vader, dat zijn vader was overleden. Vermoord nog wel. Dat was niet iets waar je gemakkelijk overheen kon stappen. Maar moest Olivia het hele adoptieverhaal negeren? Wachten tot haar ouders de dood van opa James hadden verwerkt? Dat kon en wilde ze niet. Nadiya en Seb hadden tweeëntwintig hele jaren de tijd gehad om het haar te vertellen en dan moest ze het nu maar laten?       “Het is oké,” reageerde Liv’s vader op haar moeder, elkaar voor een kort moment aankijkend. “Of we het nu zeggen of later, een goed moment zal er voorlopig toch niet.” Daar was Olivia het mee eens en ditmaal hield ze haar mond, haar ouders afwachtend aankijkend, al was het Seb die het woord nam. “De reden dat wij het je nooit verteld hebben, is omdat we bang waren dat het de familiedynamiek zou aantasten. Jullie konden zo goed met elkaar overweg.. Mama en ik, we wisten niet hoe er door jou, je broer en je zussen op gereageerd zou worden. Zeker nadat opa James zo slecht reageerde, we durfden het haast niet meer.” Voor het eerst sinds dagen durfde Olivia haar vader weer recht in de ogen aan te kijken. Ze slikte – een brok welde op in haar keel. “Die vinden het niet erg,” reageerde Olivia schor. “De drieling en Cris… Maar opa… Opa wel. Waarom? Waarom had hij zo’n hekel aan me?” Met een trieste blik liet Olivia haar ogen van haar vader naar haar moeder glijden. Was het adoptieverhaal de enige reden waarom opa James altijd commentaar op haar leek te hebben? Olivia slikte opnieuw, maar haar emoties lieten zich dit keer niet zo gemakkelijk wegsturen, niet nu ze er eindelijk met haar ouders over kon spreken.       Ook Seb worstelde met zijn emoties, merkte Olivia algauw op, alvorens hij heen en weer begon te lopen. “Mama en ik waren bang dat je…” Uiteindelijk keerde haar vader zich weer om, ging verder. “… Je niet onderdeel van de familie zou voelen als we je vertelden dat we niet je biologische ouders waren. Je was nog zo klein, Liv. Je hebt nooit de kans gehad je echte ouders te leren kennen, je wist niet beter.” Olivia voelde de grote, stevige hand van haar vader om de hare. Ze wendde haar blik af, staarde naar de grond maar hield zijn hand stevig vast. “Zo voelt het ook.” Olivia’s stem was niet meer dan een gefluister. “Niemand… Niemand lijkt ermee te zitten… Maar voor mij…” Haar stem brak en enkele tranen gleden over Liv’s wang naar beneden.       Het gespreksonderwerp Crissy was een welkome afleiding. Olivia luisterde naar de woorden van haar vader, maar de verdrietige toon ontging haar niet. Ditmaal was het Olivia die een kneepje in haar vaders hand gaf. “Zo is Cris nu eenmaal, pap. En ze is een puber – maar ze houdt wel van je, dat weet ik zeker.” Olivia keek op, in de blauwe kijkers van haar vader en liet toen haar ogen naar de bruine variant van haar moeder glijden. “En ik ook,” vervolgde Olivia zachtjes. “Van jullie allebei.”       Olivia viel stil, probeerde de net gehoorde informatie een plekje te geven. Dat was niet gemakkelijk, hoewel de brunette zat vragen had voor haar vader en moeder. Toen ze zichzelf weer onder controle leek te hebben, keek Olivia op. “Weten jullie iets van mijn…” Olivia twijfelde. “Echte ouders? Waarom ze mij niet wilde?” Die vraagt hield Liv al het hele weekend bezig. Zoals haar vader al eerder aangaf was ze veel te jong geweest om zich ook maar iets te herinneren van de ingrijpende gebeurtenis. Ze wist niet beter dan dat de twee mensen tegenover haar, haar vader en moeder waren.

Jazmín Sofía Reyes 25 • Outfit • With Tony and baby Isabella @ their bedroom

“Ik weet het niet.” Gaf hij toe nadat ik vroeg of hij oké was. Ik was blij dat hij zich in ieder geval niet sterker voordeed momenteel, maar tegelijk deed het pijn om hem zo te zien. Dit gevoel werd enkel erger toen een traan een weg over zijn wang vond, welke ik vervolgens zacht met mijn duim wegveegde. “Het is pap.. Ik kan het amper bevatten.” Langzaam knik ik en slik even, terwijl ik mijn duim zachtjes over zijn wang laat strelen. ''Ik weet het, I'm sorry..'' prevel ik zachtjes. Zelf zag ik mijn ouders, of eigenlijk mijn hele familie, niet veel meer. Maar ik wil er niet eens aan denken hoe het is om een van hen te verliezen. Zijn hand vind ondertussen die van mij, waarna ik hem een zacht kneepje terug geef. Een stil gebaar van steun, voor ik met mijn woorden laat weten dat ik er altijd voor hem ben. “I love you too.” Sprak hij ook waardoor er een klein lachje uitbreekt op mijn gezicht. “Ik heb geen idee.” zei hij toen ik vroeg naar de detectives. Ik was niet bang voor ze, zeker niet. Maar het is altijd goed om er in elk geval een beetje voorbereid in te gaan. “Maar maak je geen zorgen, babygirl, ik zal geen seconde van je zijde wijken.” Mijn lach wordt wat breder bij deze woorden en ik knik. ''Dat waardeer ik,'' zeg ik en ik druk een zachte kus op zijn lippen. Nu ik erover nadenk, misschien is dat ook wel beter met de stress die ik niet teveel kon hebben nu. ''Ben benieuwd wat ik voor mijn neus krijg, als het types zijn die we altijd bij de club kregen...'' mompel ik. Ik had hem de verhalen al meerdere keren verteld, er was altijd wel iets aan de hand waardoor de politie kwam opdagen. De detectives die erbij kwamen waren vrijwel altijd waardeloos, maar ik betwijfel of dat nu ook het geval zou zijn. Met een klus als dit.. ''Oh well.'' mompel ik. “Wanneer heb jij pap voor het laatste gezien?” Ik kijk op naar zijn ogen en hou mijn hoofd wat schuin. Ik hoefde er niet over te liegen, het tijdstip was niet verdacht, ik kon hem enkel niet vertellen waarover het ging. Niet helemaal, tenminste. ''Gisteravond, net na het eten ergens, hij wou het nog even hebben over Isa's verjaardag.'' zeg ik dan zonder twijfel. Ergens was het logisch, haar verjaardag kwam eraan en met de feesten hier is uitgebreide planning een must. Het was ook geen totale leugen, het ging over Isa enkel niet haar verjaardag. ''How about you?'' vraag ik hem dan en ik neem zijn hand, waarna ik hem meeneem naar het bed en daar plaats neem.

---

El Diablo.

Nadat ik het berichtje naar de rest van mijn familieleden had gestuurd, keek ik achterom in de richting waar mijn vader, moeder en Olivia zonet waren verdwenen. Natuurlijk was ik me er heus van bewust dat ik het er zelf naar had gemaakt dat ze op deze manier reageerde. Toch bleef een zeurderig stemmetje in mijn hoofd zeggen dat zij mij niet meer begrepen, of althans, niet meer op de manier zoals ik vroeger. Mijn tijden op straat, het spijbelen van school, de grote hoeveelheid taakstraffen die uiteindelijk leidde tot de gevangenisstraf doen wat met een mens. Zo ook met een meisje van nauwelijks vijftien jaar.       Ik herinnerde me nog goed hoe ik de eerste paar dagen gesmeekt had of ik mijn ouders mocht zien. Dat zij me wel eruit zouden halen. Na één week werd me algauw duidelijk dat dit niet ging gebeuren. Geloof me, dan verandert er iets in de mindset van een vijftienjarige. Toen ik thuis kwam van mijn twee weken gevangenisstraf had ik een aantal weken geen woord meer met hen gesproken. Lucas was de enige die ik tolereerde in mijn kamer, maar dat was het ook wel. De teleurstelling in de gezichten van mijn vader en moeder van zojuist was een klap in het mijne geweest. Dan hadden ze de pijn en teleurstelling die ik voelde, toentertijd in de gevangenis, eens moeten meemaken. Misschien dat ze me dan zouden begrijpen.       Vluchtig veegde ik de traan weg die over mijn wang rolde. Het had geen zin om er een potje over te staan janken. Nog twee jaar, hield ik mezelf voor. En dan zou ik eindelijk legaal weg kunnen om mijn eigen leven op te bouwen. Geen verplichtingen of verwachtingen waar ik toch niet aan voldeed. Met hernieuwd zelfvertrouwen, vervolgde ik mijn plan van eerder. Ik wisselde echter snel van koers toen ik er inderdaad achter kwam dat Alec gelijk had wat de drukte betreft. Gelukkig hadden we nog een achteruitgang waar ik doelbewust op af stevende. Mijn hand had ik al op de deurknop gelegd toen ik werd tegengehouden door mijn zus, Meadow.       “Crissy! Waar ga je heen?!” Ik liet mijn voorhoofd met een zucht tegen de achterdeur leunen waardoor een doffe bonk te horen was. “Naar de wc, waar anders. . .” fluisterde ik op een lichtelijk grappende doch melancholische manier. Het geluidsniveau was hopelijk onverstaanbaar want ik had geen zin in een herhaling van daarstraks.       Dat gefluisterd hebbende, draaide ik me langzaam naar Meadow om. “Ik weet niet. Maar ik denk naar buiten. Aangezien ik bij de achterdeur sta enzo,” zei ik op een toon die haar intelligentie in twijfel trok. Nonchalant haalde ik mijn schouders en ik perste mijn lippen op elkaar. Mijn zus en ik hadden niet de beste relatie. Ik wist dat ze zichzelf thuis anders voortdeed om een wit voetje te halen bij papa. Op school gedroeg ze zich echter heel anders.       “Nog meer intelligente vragen? Of wilde je anders mee naar buiten? Dan houdt ik de deur nog even voor je open.” Ik trok mijn wenkbrauw vragend naar haar op, in afwachting tot haar antwoord.

[ bericht aangepast op 24 juli 2021 - 12:12 ]

---

I have seen my own sun darkened

Na zijn opmerking over hoe hij zijn liefde uit, keek hij van Bexley weg, toch wat bang voor haar reactie. Het had in zijn oren echt hartstikke stom geklonken, dus hij bleef zijn blik op de deur gericht houden, toen ze hem weer een opmerking terug kaatste. 'Moet ik dit nou opvatten als een stiekeme hint? Je gooide water over mijn kleding, als je het nog niet door had. Lekker ben jij als dit je manier is om je liefde te tonen.' De stomp die volgde, deed hem even ineenkrimpen. Gauw probeerde hij zich weer te herpakken, maar hij haalde vervolgens slechts zijn schouders op. Ze moesten nu aan het werk.       Ze werden binnengelaten door een jongen genaamd Alec. Fyodor nam zich aan voor om zijn uiterste best te doen om de namen van iedereen hier te onthouden, al zou dit zeker weten wel een uitdaging worden. De deurbel ringde alleen vrij gauw weer nadat ze binnen waren gekomen, dus de jongen liep weer van hen weg. Fyodor keek hem even na, maar zijn aandacht werd al gauw getrokken door Bex die vroeg over de andere detectives.       'Nee, inderdaad,' merkte ze op over zijn voorstel om gezamenlijk een plan te maken. 'Zeg. . . Wat bedoel je daar precies mee?' Ze had even een paar seconden nodig om zijn plagende opmerking te verwerken en trok haar wenkbrauw op. 'Niets bijzonders,' was slechts zijn antwoord en hij grijnsde even alvorens zijn aandacht te leggen op de twee andere detectives die binnen kwamen. Pas toen Jakob Alec hartelijk begroette, herinnerde Fyodor zich weer dat de oudere detective zo zijn contacten in deze familie had. Hij keek even bedenkelijk, want hij betwijfelde of dit Jakob wel volledig objectief zou maken. Naar hij voorbij had horen komen, gingen de contacten diep inclusief een ex-relatie. Het overtuigde Fyodor er in ieder geval van dat hij wel volledig objectief zou moeten zijn en goed moest gaan opletten, zodat hij eventueel waar nodig fouten van Jakob recht kon zetten.       Naast Alec was nog een jongen komen staan. Deze bleef twijfelend toekijken, terwijl zijn broer of neef wegliep om zijn ouders te halen. Fyodor hield zijn blik even op de jongeman die was blijven staan. Hij zag er niet al te best uit zover hij kon zien en Fyodor maakte hier mentaal een notie van. Het kon een afleiding zijn, maar aan de andere kant betekende dit vaak wel oprechte ontreddering en dus onschuld. Dus een voorzichtig plusje voor de jongen, al zou hij sowieso nog wel ondervraagd moeten worden.       Bex leek ondertussen ook door te hebben dat de familiariteit van Jakob met enkele mensen hier niet erg welkom was, dus stapte ze op hem af. 'Ehm, Jakob, denk je niet dat het verstandiger is als wij met de ouders van Alexander gaan praten. Natuurlijk zal het ze goed doen een bekend gezicht te zien maar ik weet niet of het zo verstandig is tijdens de ondervragingen.' Ze keek nu ook Elena aan, die naast hem was verschenen. 'Goed om jullie hier te zien.'       Fyodor liep nu ook hun richting op en neeg zijn hoofd even naar de andere twee detectives. 'Het is inderdaad goed dat jullie er zijn.' Hij keek nog even de hal rond, gewoon uit gewoonte voor hij verder sprak om Bex bij te staan. 'Wel moet ik zeggen dat Bexley een punt heeft. Wat is verder het plan?' Hij wilde niet disrespectvol zijn naar de oudere detective, maar hij vond wel dat het punt gemaakt moest worden.       Na een tijdje kwam Alec terug met een man die vast zijn vader moest zijn. 'Jack Montgomery,' stelde hij zichzelf voor. 'Wat hebben jullie nodig om te beginnen? Addison zit in de serre, ik weet niet waar de rest van de familie is.' In zijn hoofd probeerde Fyodor een overzicht te creëren. Jack en Addison. Hij wist alleen even niet meer of zij nu getrouwd met elkaar waren of dat ze broer en zus waren. Hij vond het alleen wat onbeschoft als hij nu door de documenten op zijn telefoon ging scrollen voor deze informatie.       'Aangenaam, hoewel niet onder deze omstandigheden, kennis te maken. Gecondoleerd met het verlies van uw. . . vader was het?' Bexley nam als eerste het woord, maar hield zich verder wel afzijdig. Slim, hij betwijfelde of Jakob het zou waarderen als ze voor zijn neus de leiding nam. Niet dat hij het wel leuk zou vinden als Fyodor dit zelf deed, maar hij had in ieder geval al heel wat jaren ervaring.       'Gecondoleerd,' nu stapte hij zelf naar voren om de man de hand te schudden. 'Fyodor Orlov, aangenaam. En dit hier is Bexley MacGavin.' De waarschuwende blik liet hij deze keer, maar het was netter geweest als ze zichzelf met haar naam had voorgesteld. De andere twee gaf hij de gelegenheid om zichzelf te introduceren. 'Ik denk dat het het handigst is als we eerst alle kinderen van de wijlen James Montgomery bij elkaar krijgen.' Hij liet het niet klinken als een vraag, maar toch keek hij wel naar Jakob voor goedkeuring. Hij had vast al een heel plan van hoe dit aan te pakken en Fyodor wilde hem daar niet te zeer in dwarsbomen. Hij zou alleen wel moeten blijven opletten of Jakob geen vreemde voorstellen deed die eventueel verdachten een hand boven het hoofd zouden kunnen houden.

---

Stenenlikker

Hij wist Addie aan het lachen te krijgen met zijn opmerking over de paparazzi. Gelukkig maar, het zou wat zijn als ze helemaal niet meer konden lachen vandaag. Hij glimlachte dan ook even, blij dat de sfeer iets verlicht was. Alleen kwamen ze helaas al gauw weer op minder luchtige onderwerpen, zoals de detectives die zouden komen, al zouden zij misschien nog wel een beetje nuttig kunnen zijn. Zoals de paparazzi van hun terrein af jagen.       'Wie weet hebben we nog wat aan de detectives ja.' Addie leek niet echt blij te zijn met hun aanwezigheid. Ze keek bedenkelijk. Wat zou er omgaan in haar hoofd? Zou ze bang zijn voor iets? Zelf vond Lucas het vooral vervelend dat er vreemden door dit huis rondliepen, maar verder had hij niets te verbergen voor deze detectives. Anderen misschien wel. Addie misschien zelfs wel, gezien ze zo bedenkelijk keek bij het benoemen van de detectives. Het was alleen niet zijn plaats om er nu naar te vragen. Er waren al genoeg andere dingen die hen dwars zaten.       Zoals de paparazzi weer die Addies reputatie hadden aangetast met hun verkeerde interpretaties. Ze zou zogenaamd geen verdriet getoond hebben, maar Lucas wist dat ze dit op andere manieren deed. Ook hij had waarschijnlijk dood kalm geoogd als hij gewoon buiten was gaan lopen. Hij toonde zijn emoties liever niet naar anderen, laat staan de pers. Iets wat blijkbaar in zo'n situatie een slecht idee was. Ze wilden verdrietige mensen zien, dus misschien zouden hij en Addie hen dat misschien maar moeten geven. Wat hij dan vervolgens ook voorstelde aan zijn zus.       'Echt? Heel graag.' Ze leek opgelucht te zijn, al was het misschien ook maar omdat het hen een reden gaf om even naar buiten te gaan, weg uit deze kamer. Lucas begon nu zelf ook steeds meer te merken dat hij gewoon even naar buiten moest, dus het was maar goed dat zijn zus op zijn voorstel was ingegaan.       'Tuurlijk, je bent mijn zus. Daarnaast snak ik ondertussen ook wel naar wat buitenlucht.' Hij glimlachte even, was blij dat deze glimlach ook bij Addie te zien was. Dus liepen de broer en zus even later buiten de tuinen van het landgoed in. Tevreden snoof Lucas de frisse lucht op. De paparazzi was nog niet te zien, al zouden ze hen vast snel genoeg vinden. Hoewel dit wel deels het doel van hun wandeling buiten was, hoopte hij alsnog dat ze hen niet zouden vinden. Hij had geen zin om met zijn hoofd in een roddelblad te komen staan, maar hij moest wel voor het goede doel. Ze moesten hun verdriet tonen wilden ze een beetje medelijden krijgen. Niet dat Lucas medelijden wilde, maar hij zou vast voldoende studiegenoten krijgen die er wel waarde aan hechtten. Studiegenoten van wie hij medelijden moest krijgen in plaats van dat ze hem nastaarden omdat hij gevoelloos had geleken na de dood van zijn opa.       Emoties, ohja, hij moest ze nu juist laten gaat. Hij hoefde ze niet meer op te kroppen zoals hij tot nu toe had gedaan. De poort open zetten was alleen lastig. In de hoop dat het kon helpen, legde hij zijn arm om Addies middel en drukte haar zo lichtjes tegen zich aan. Hij wist niet of hij het aandurfde om zijn tranen te laten zien, maar voorlopig leken ze toch niet te willen komen, was er alleen dat brok in zijn keel. Zijn lippen vormden een dunne lijn, terwijl hij zijn ogen neersloeg.       'Wat zeg je ervan om er snel vandoor te gaan?' vroeg Addie hem na een tijdje. Hij trok een wenkbrauw naar haar op, maar ze legde zichzelf gelukkig al snel uit. 'Wie weet kunnen we nog een vlucht boeken naar een zonnig eiland? Zijn we al eens in Griekenland geweest? Ik zie het wel zitten om naar Griekenland te gaan.' Hij kon het niet laten om even te grinniken toen hij doorhad waar ze op doelde.       Ik vind Griekenland als een perfect plan klinken. Lekker cultuur snuiven.' Al had hij het vermoeden dat hij zijn zussen voornamelijk op het strand zou vinden. Ach, dan ging hij zelf wel op pad met af en toe gezelschap van wie er dan ook mee wilde. Alleen zouden ze voorlopig waarschijnlijk nergens heen gaan. Zijn schouders zakten even naar beneden bij dat besef, al hielp het wel om te dromen.       Zijn telefoon trilde in zijn broekzak, iets wat hij had ingesteld voor alleen belangrijke personen. De rest van de berichtjes bleven lekker stil. Dus trok hij zijn telefoon tevoorschijn om dan een appje van Crissy te zien. Zij was niet de persoon die aan het dromen was en dus daadwerkelijk weg wilde. En hoe graag Lucas dit zelf ook wilde, hoe graag Addie dit ook leek te willen, dit was nu gewoon niet verstandig. Iets wat zijn jongste zusje duidelijk nog niet leek te beseffen. To Crissy: Je blijft wel gewoon op het landgoed toch? Als je weg gaat heb je een probleem dat veel groter is dan boze ouders... Deze detectives lijken me serieus.       Hij snapte echt wel dat ook Crissy het momenteel zwaar had, maar ze moest wel begrijpen dat de situatie serieus was. Zodra ze het landgoed verliet en de detectives daar achter kwamen, zou ze een heel groot probleem hebben. Het zou haar sowieso direct verdacht maken, in het ergste geval zouden de detectives hun taak niet serieus nemen en haar vlucht zien als schuldig en het daarmee af doen. Hij mocht hopen dat ze wat meer verstand in hun hoofd hadden, maar ze moesten wel rekening houden met het ergste. Lucas wilde niet zien dat Crissy in serieuze problemen kwam, hij hield te veel van zijn zusje daarvoor.       'Ik weet niet of jij Crissy's appje al hebt gelezen, maar misschien moeten we ook even onze ogen open houden voor haar,' vertelde hij na zijn antwoord gestuurd te hebben aan Addie. 'Ik weet niet zeker hoe ik het moet interpreteren, maar ze lijkt het landgoed te willen verlaten. Ik wil niet dat ze in nog meer problemen komt.' Zijn mond vertrok even nadat hij dit had gezegd. Hij wist dat Crissy in zeven sloten tegelijk zou kunnen lopen als ze niet uitkeek. Als haar grote broer voelde hij de verantwoordelijkheid om te zorgen dat de schade beperkt zou worden.

[ bericht aangepast op 24 juli 2021 - 22:39 ]

---

Stenenlikker

HEATHER KATHERINE HAYES

---

 
Ik kon de bezorgdheid haast van zijn donkere ogen aflezen, natuurlijk voelde ik me nu wel schuldig dat de politie hier op het terrein was door mijn telefoontje. Mijn vingers gleden door mijn blonde haren en een klein geschrokken geluidje verliet mijn keel, waarna ik opkeek naar de veels te knappe man zijn blik ontweek de mijne echter. ''Kijk.. Er zullen vast goede mensen tussen zitten en die ben jij waarschijnlijk gewend, of die verwacht je vooral te zien..'' begon hij hoofdschuddend, waarna zijn warme bruine kijkers de mijne weer vonden. ''Maar de realiteit is.. De meeste mensen die voor de politie werken hebben niet het beste met je voor. Dit is niet hun leven wat ze leiden, dit is gewoon weer een zaak voor ze. En een zaak als dit? Dat betekent enkel meer moeite. Ze willen het zo snel mogelijk opgelost hebben, een promotie pakken en weet ik veel wat nog meer. Het zijn egoïsten.'' Verklaarde de man, het leek even alsof ik een baksteen in mijn maag voelde. Waren ze altijd zo ?
''Dit betekent dat het hen ook niet boeit als ze de verkeerde pakken, het heeft geen invloed op hun leven. Wat wel invloed op hun leven heeft, is een zogenaamde opgeloste zaak op hun naam.'' Ik knabbelde op mijn onderlip. Bezorgd, wat als ze dachten dat ik het gedaan had? Of erger nog Maxie? Ooh dat zou ik mezelf nooit vergeven. ''Geloof mij alsjeblieft, ik heb meerdere keren moeten zien hoe dit gaat. Ze pakken wat ze pakken kunnen, Hell, ze zouden mij nu oppakken als dat betekent dat de zaak opgelost is.'' Een angstig piepje verliet mijn lippen met een zachte ‘Nee’ erbij , mijn hoofd tegen zijn stevige borst aanleunend. “Dat gaat niet gebeuren MAxie, je bent ontschuldig dat weet ik gewoon.” Sprak ik een beetje in paniek, waarna een zachte “Het spijt me zo- ik-“ ik moest even een diepe teug adem nemen om niet weer te gaan janken.
''De Montgomeries weten ook dat dit is hoe het werkt. Daarom lossen ze het liever intern op, dan weten ze zeker dat de daadwerkelijke dader gepakt wordt én dat die de juiste straf krijgt. Want ze geven natuurlijk niet op.''zuchtte de man ''Maar het komt goed darling.. Je hebt ervan geleerd, niet?'' ik knikte zachtjes , waarna ik hem weer aankeek. “Ik- ik zal het niet meer doen. Mocht eh er nog iets mislopen in de toekomst.” prevelde ik zacht.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20      ✦      Outfit zonder tasje      ✦      With Lucas      ✦      Outside       De buitenlucht deed haar goed. Hoe langer ze buiten liepen, hoe meer het nare gevoel in haar buik wegging. Dit was precies wat ze nodig had. Het was ook net alsof ze beter kon ademen. Misschien dat de muren van de villa toch te klein waren op dit moment en te dichtbij kwamen. De tuinen rondom de villa waren geen overbodige luxe. Tijdens de weinige visites hier bij hun grootvader en grootmoeder vroeger spendeerde ze haar tijd ook het liefste buiten. Op dit moment was het ook haar favoriete plek om te zijn. Alles was beter dan binnen zitten nu. Addie wist dat ze niet al te lang buiten konden zijn. De detectives zouden vast zo met iedereen willen spreken en ze wou ook kijken hoe het met de rest van haar familie ging. Ergens was ze wel benieuwd naar de vragen van de detectives. Sowieso wilden ze haar alibi weten. Die had ze, zeker weten, alleen kon ze hier niet eerlijk over zijn. Dat ging nog wat worden.       Addie werd weer naar het nu gebracht door Lucas die zijn arm om haar middel legde en ze zo tegen hem aan werd geduwd. Ze legde haar hoofd even tegen zijn schouder aan. Het gebaar hielp haar ook wat beter voelen. Des ondanks ontsnapte er toch een traan, die ze zo hard had geprobeerd in te houden. Snel veegde ze deze weg, in de hoop dat Lucas deze niet gezien had. Haar tanden zette ze in haar onderlip. De rest van de tranen kon ze niet laten lopen. Niet nu in ieder geval. Zoals gewoonlijk zou ze ze vast allemaal inhouden en gewoon doorgaan met het leven. Een uitstekende strategie al zei ze het zelf. ''Dankjewel.'' fluisterde ze, doeldende op dat hij met haar buiten wilde lopen. Ze sprak zacht. Bang dat haar stem zou breken als ze op een normaal volume sprak.       Was het te laat om weg te gaan? Ontsnappen klonk beter dan hier blijven. — Wow, haar emoties vlogen echt alle kanten op. ''Wat zeg je ervan om er snel vandoor te gaan? Wie weet kunnen we nog een vlucht boeken naar een zonnig eiland? Zijn we al eens in Griekenland geweest? Ik zie het wel zitten om naar Griekenland te gaan.'' Ze ratelde een beetje. Griekenland klonk als een goed plan. Addie had er altijd al eens heen gewild. Van alle landen die ze bezocht hadden of waar ze gewoond hadden was Griekenland er geen. Helaas. ''Ik vind Griekenland als een perfect plan klinken. Lekker cultuur snuiven.'' was het antwoord van Lucas. ''Heerlijk eten, oude dingen zien, genieten van het strand onder de Griekse zon.'' somde ze de voordelen op. Bij het zien van dat Lucas zijn schouders wat omlaag gingen, gingen de tandwielen in haar brein snel aan het werk. ''Boeken voor de zomer?'' stelde Addie voor. Ze wilde niet zeggen 'als dit voorbij is' of 'als alles weer normaal is'. Dat zou insensitief zijn. ''Dan hebben we iets om naar uit te kijken.'' probeerde ze er nog een soort licht puntje uit te halen. Na de zomer zou ze nog weinig tijd hebben voor spontane tripjes. Stanford wachtte op haar. Of wachtte zij op Standford? Whatever. Het afgelopen jaar had ze officieel een tussenjaar gehad. Toch had Addie enkele college-courses gevolgd online om zo toch nog bezig te zijn met iets nuttigs. De laatste loodjes waren aangekomen deze maand, maar het zag er gelukkig uit dat ze de courses zou halen met cum laude. Iets wat weer perfect was om mee te nemen naar Stanford.       Wederom werd ze uit haar gedachten gehaald, nu door de telefoon van haar broer. ''Ik weet niet of jij Crissy's appje al hebt gelezen, maar misschien moeten we ook even onze ogen open houden voor haar.'' Een van haar wenkbrauwen schoot omhoog. Wat was haar jongste zusje nou weer van plan? ''Ik heb mijn telefoon niet mee,'' mompelde ze. Ze meende het toen ze zei dat ze van dat ding afbleef vandaag. Het leek haar humeur alleen maar te verpesten. Addie hoefde niet de reden te vragen, want Lucas legde zich nader uit. ''Ik weet niet zeker hoe ik het moet interpreteren, maar ze lijkt het landgoed te willen verlaten. Ik wil niet dat ze in nog meer problemen komt.'' Waar Lucas zijn mond alleen even vertrok, vertrok Addie haar hele gezicht. Meende hij dit nou? Verdomme Crissy. Een geërgerde zucht rolde over Addie haar lippen.       ''Serieus?'' vroeg ze met wat ongeloof. Het was natuurlijk wel Crissy, die al een talent had om zichzelf in de problemen te werken, maar dit was next level. Alvorens ze verder sprak, nam Addie een diepe ademteug. Ze wilde niet iets zeggen waar ze later spijt van ging krijgen. ''Jij en ik willen allebei dat ze niet meer in problemen komt, maar Crissy is net een probleem-magneet.'' Ze liet haar blik over het landgoed glijden, kijken of ze haar jongste zusje kon spotten. ''Zegt ze ook waar ze heen gaat?'' Haar zusje mocht dan wel denken dat ze de wereld aan kon, ze was alsnog een zestien jarig kind en Addie vertrouwde de wereld voor geen meter. Niet met haar zusje in ieder geval. ''Zegt ze met wie ze, wat het ook is dat ze doen wil, gaat?'' De vragen hadden waarschijnlijk geen nut. Ze betwijfelde of Lucas de antwoorden wist. ''Waarom kan ze gewoon niet blijven?'' Het kwam er iets radelozer uit dan ze had gewild, maar ze begon zich nu al zorgen te maken om haar zusje. Nu al.

[ bericht aangepast op 27 juli 2021 - 9:25 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

JAKOB FINCH /̵͇̿̿/'̿̿ ̿̿ ̿̿ Detctive Finch | Elena, Fyodor, Bexley & Alec | hallway

Alexander leek een klein lachje te tonen, als was het waarschijnlijk alles behalve een oprechte lach. Hij was een goeie jongen en zal zich ongetwijfeld ontzettend slecht voelen momenteel. Jakob glimlachte dan ook vriendelijk naar hem terug.       'Betere omstandigheden had ook mijn voorkeur gehad, maar ook goed om jou te zien.' Met een hand op zijn schouder condoleerde Jakob de jongen nog even, waarop hij hem bedankte en opzij stapte om hem en Elena binnen te laten.       'Ik wist niet dat we bezoek zouden krijgen,' klonk een bekende stem van een afstandje, waardoor Jakob opkeek en zijn ogen een blik wisselden met die van Nathan, het neefje van Addy. Jakob knikte even vriendelijk zijn kant op. Hij zag er niet erg fris uit vandaag.       'Surprise?' klonk er bij Alexander, waardoor Jakob een klein lachje niet kon onderdrukken. 'Anyways, ouders; ik ga zoeken.' Jakob knikte zijn kant op terwijl Alexander de ruimte verliet.       'Ehm, Jakob, denk je niet dat het verstandiger is als wij met de ouders van Alexander gaan praten. Natuurlijk zal het ze goed doen een bekend gezicht te zien maar ik weet niet of het zo verstandig is tijdens de ondervragingen,' hoorde Jakob Bexley zeggen, waardoor hij de dame even met een strak gezicht aankeek. Wat dacht ze nou zelf, dat hij werk en privé niet gescheiden kon houden?       'Wel moet ik zeggen dat Bexley een punt heeft. Wat is verder het plan?' Vulde Fyodor Bexley nog even aan, waardoor hij ze beide even aankeek.       'Dat komt wel goed, maar goed dat jullie mee denken, blijf zo scherp vandaag.' Jakob sloot zijn handen achter zijn rug en liep wat rond in de hal.       'Ik heb in de auto alle formulieren liggen, de getuigenverklaringen etc. Dat leek me efficiënt, gezien het aantal verdachtes waar we momenteel mee zitten. De formulieren kunnen een mooi overzicht brengen en prioriteren.' Zijn blik viel op Jack, die samen met Alec weer terug de gang in kwam. Hij stelde zichzelf globaal voor en voegde zich bij ons.       'Wat hebben jullie nodig om te beginnen? Addison zit in de serre, ik weet niet waar de rest van de familie is.' Jakob zette een stap naar voren en schudde Jack's hand.       'Gecondoleerd Jack, fijn dat je ons even te woord kon staan.' Begroette hij de man. 'Aangenaam, hoewel niet onder deze omstandigheden, kennis te maken. Gecondoleerd met het verlies van uw. . . vader was het?' Bexley had haar huiswerk gedaan, grote meid. 'Gecondoleerd,' zei Fyodor terwijl hij naar voren stapte om Jack de hand te schudden. 'Fyodor Orlov, aangenaam. En dit hier is Bexley MacGavin.' Jakob deed een stapje opzij zodat ook Elena haarzelf kon voorstellen aan Jack. Jakob verliet even snel de ruimte om de papieren uit zijn auto te halen. Hij kwam dan ook terug met een leren kantoor tas die volgepropt was met saai papierwerk, waaronder de getuigenverklaringen.       'Jack, voor overzicht heb ik wat getuigenverklaringen meegenomen, het leek me een goed idee dat iedereen die even individueel kon invullen.' Hij haalde er één papiertje uit en liet hem aan Jack zien.       'Heb jij toevallig Jason King al gezien? Een van de andere detectives?' vroeg hij in de hoop dat Jason al ergens was, hopelijk nog niet te diep in het onderzoek. Die vent kon ook nooit gewoon even wachten op een plan.       'Bexley, Fyodor, willen jullie contact zoeken met alle werknemers en aangetrouwden binnen het huis? En Elena, misschien kan jij voor de kleinkinderen zorgen, dan ga ik met Jason in gesprek met de directe kinderen van James Montgomery. Misschien kan Bexley je ook nog helpen met de kleinkinderen.'

---

- thank you for existing -

EVELYN FINLEY GARDNER

---

Valeria zag er niet al te best uit, maar er kwam weer een klein beetje kleur tevoorschijn op haar wangen. Het legen van haar maaginhoud had haar zo te zien iets geholpen. De brunette wist haar hakken te ontdoen en schoof ze iets met haar voet aan de kant zodat ze er geen last meer van zou hebben. “Ik ben het gewend,” ik hield mijn hoofd iets schuin, waarna ik de dame even in een lichte omhelzing nam. Was het niet voor deze gedoemde familie dan had ze vast een beter leven gehad, met iemand die wel om haar haf. Ik verzekerde Val dat ze me alles kon vertellen en ik voelde haar enkel kleintjes knikken tegen mijn schouder aan. Ze trok zich iets terug en nam mijn handen beet. “Dat weet ik. Zonder jou als vriendin zou ik het niet overleven.” Ik schonk haar een klein glimlachje en wist een ontsnapte donkere lok terug achter haar oor te strelen. “Dat je het maar weet.” Zei ik met een klein glimlachje, in de hoop toch een glimlach om haar lippen te krijgen. De deur waaide opnieuw open en iets opgeschrokken keek ik op, Valeria’s handen loslatend. Wat is het toch vandaag met iedereen die ongevraagd mijn keuken binnenstormde?
Goed iedereen was van streek, maar toch. Ik haalde mijn wenkbrauwen iets op naar Linnea en haar vriend Marek en schonk de twee dan een gedwee glimlachje. “Gaat alles goed?” vroeg de blondine dan bezorgd naar haar stiefmoeder. “Is dat niet iets wat ik aan jou zou moeten vragen?” probeerde Valeria haar verdriet weg de duwen. “Alles gaat echt goed met mij, lieverd. Ik zocht simpelweg steun bij een goede vriendin. Ik ben blij dat jij Marek bij je hebt.” Sprak de brunette vervolgens, waarbij ik haar een klein glimlachje schonk .
“Ik zal jou niet opzadelen met mijn zorgen, daar heb ik immers je vader voor. Of Evelyn hier.” Ik zette een stapje weg zodat de twee wat meer ruimte hadden. Ik had nooit gesnap dat een norse man als Harrison zo’n aangename kinderen had en een schat van een vriendin.
“Mag ik jullie vragen wat jullie in mijn keuken komen snuffelen?” vroeg ik de twee op een vriendelijke maar toch serieuzere toon. Normaliter was het niet van de gewoonte dat de leden van het huishouden hier zomaar binnen en buiten liepen naar hun harts content.
“Evelyn? Zou je, eh, u, zo iets te eten willen maken voor Marek? We hebben nog niet ontbeten.” Verklaarde Linnea dan waarbij een ‘ah’ mijn lippen verliet en ik knikte. “Natuurlijk. Het ontbijt is wel al afgeruimd, kan ik jullie anders plezieren met Brunch?” ik keek Marek en Linnea even vragend aan en liep alvast naar mijn potten toe om te kijken of de soup al serveerbaar was.
“Hoe sta jij nog overeind?” Hoorde ik Valeria nog grappen tegen haar schoonzoon to be. ''Geen zorgen, ik had nog genoeg reserves van afgelopen weekend'' hoorde ik de jongen terug antwoorden. Ik nam alvast één soupbord en plaatste deze op het aanrecht. Bij de vraag of Linnea al gegeten had, antwoorde haar vriend van niet 'dus wellicht zou je iets extra's kunnen maken zodat Lin met mij mee kan eten?', ik draaide me even om en schonk de twee een glimlach. “Dus twee borden soep? Komt eraan.” Sprak ik vriendelijk. Hoewel Val ook een kommetje soep kon gebruiken leek het me het verstandigst om haar maag nog even te laten rusten. Ik vulde de borden met het kommetje troost, een recept van mijn grootmoeder geweest en stak twee verse broodjes in de oven met wat look en kaas. Eens deze gereed waren, zette ik het op een dienpla en liep naar de wee, met de plateau in mijn handen toe. “Een kruidige courgettesoup met brood, een lichte maaltijd. Ik zou niet willen dat jullie maag ook vanstreek geraakt. “ zei ik met een klein bezorgd glimlachje. “ Ik kan dit jullie wel niet in de keuken laten eten, is niet zo gezellig als ik hier het middag eten voorbereid.” Zei ik met een klein grimasje om de situatie wat luchtig te maken, vervolgens keek ik naar Valeria en schonk haar een klein knikje. “En jij mag nog niet weg voordat ik je een oppeppertje gegeven heb.” Ik overhandigde de plateau en rommelde even in mijn kasten, waarbij ik een Citroen, munt en een stukje gember nam en hier een kleine coctail tegen de misselijkheid van maakte. Ik schonk Val het glas. “Hier, zoek je me op na het middag maal?” vroeg ik haar iets zachter, ik was nog lang niet uitgepraat met Valeria, maar besefte wel dat de dame nu even nood had aan haar ‘vriend’.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

HARRISON BARTHOLOMEW MONTGOMERY

---

Dat mijn zoon zich soms in de problemen werkte was niet iets nieuws, maar als vader hoorde je nooit graag dat notabene een gerespecteerd dedective je zoon al meermaals naar zijn bureau bracht. Ik had dan toch ook echt gedacht dat Beaufort zich een beetje zou gaan gedragen maar nee. Het hebben van een grote mond had de jongen nog niet afgeleerd. ”Het is niet mijn schuld dat mensen zich tijdens het uitgaan niet kunnen gedragen. Als je ruzie zoekt met mij, krijg je het ook,” Een kleine zucht verliet mijn lippen, waarna ik mijn wijsvinger en duim even over mijn neusbrug deed lenen. Beafort haf nu de man meteen een reden te geloven dat hij capabel is voor moord, luidop opbiechtend dat ruziezoen met hem geen optie is.
“Oh, dus jullie hebben een positieve band met elkaar? Dat is.. Fijn,” sprak Beau vervolgens ik knikte al wist ik Jason King wel met een vriendelijke, nog bedreigende ondertoon te laten weten dat mijn kinderen onder mijn verdediging stonden.
King verzekerde ons te helpen met de paparazzi hier weg te krijgen, waardoor ik hem een dankbaar knikje schonk. Echter liet ik hem wel nog weten dat ik mijn zoon nog even wilde spreken onder vier ogen. “Lin vraagt of ik haar wil opzoeken, dus ik spreek je later wel pap,” Waar dit belangrijk zou zijn, mocht Beaufort iets te verbergen hebben, leek mijn zoon de breincellen te hebben van een 5 jarige en probeerde niet alleen van mij weg te lopen, maar ook van de detective. “Beaufort!” sprak ik streng. Als dit hem niet verschrikkelijk verdacht maakte wist ik het ook niet meer. Met een vluchtige “Ik wens je een spoedig en snel onderzoek, Jason,” probeerde hij langs de man heen te gaan. Mentaal haf ik mezelf een mep tegen het voorhoofd, dit verliep absoluut niet hoe ik het wilde. . ''Ik wil met jou beginnen, als je het niet erg vind, dan heb je het ook weer achter de rug.'' Sprak King en ik zette al een stap naar boven om Beau’s rechten op te noemen al perste ik mijn lippen gauw op elkaar. Wetende dat als ik dit zou doen, ik meteen een doelwit op Beaufort zou plakken. “Harrison.” Sprak King nog met een knikje. “King.” De toon in mijn stem was geen gedag zegging, maar eerder een request. “ Laat hem mij bellen als hij zijn advocaat nodig heeft.” Ik zei dit nu niet als een zakenman, maar als een vader. “ Beaufort.” Ik knikte even richting Jason King. Ik wilde hem zeggen geen domme dingen te zeggen, maar slikte mijn woorden in. “ Geen zorgen oké?” de bezorgde blik op mijn gezicht was duidelijk en ik keek toe hoe de twee de ruimte verlieten. “Shit.” Vloekte ik binnensmonds, terwijl ik een hand door mijn donkerblonde haren haalde. Mijn zoon was geen volgslagen idioot als hij zich soms voordeed, maar ik had hem toch graag even bij me gehad om hem nog eens goed na te vragen wat hij precies had uitgestoken. Natuurlijk had ik deze ochtend zijn form nog bekeken, had ik niet over zijn schouder meegekeken dan had hij vast kleine doodles op het papier gekrabbeld.
Vreselijk vond ik het als ik de situatie niet onder controle had, nu mijn zoon ondervraagd werd zonder dat ik hem kon bijstaan of hem zijn zwijgrecht kon opleggen wist ik ook niet wat hij allemaal zou zeggen. Dingen die hem of de hele familie in de problemen kon gaan brengen.
Ijsberend liep ik door de ruimte heen, waarna ik het niet langer aankon om hier alleen te zitten. Even haalde ik mijn smartphone dan ook boven waarbij ik mijn dochter en vriendin stuurde in de vraag waar ze waren. Natuurlijk zag ik hun twee absoluut niet als suspects, maar ik wilde even bij hun zijn. Kijkend of hun alibi’s niet voor problemen kon gaan zorgen bij het onderzoek. En kijkend of Valeria doorhad dat ik gisteren avond pas laat naast haar in bed kwam liggen. Er waren namelijk nog zaken dat ik nog moest regelen.

Ik verliet het kantoor en hoorde onbekende stemmend langs de gang links van me, waardoor ik me een weg baande ver weg van de detectives, voor ik ook apart zou genomen worden. Ik kende dit huis uit de palm van mijn hand en zo ook hun sluipwegen.- dingen die ik mijn kids nooit verteld had, ze zouden eens moeten weten- Het zou me zelf verbazen moest Tony van deze wegen afweten. Vaak waren het Sebas en ik die ze gebruikten om het huis uit te sluipen om naar late feestjes te sneaken. Langs het grote portret van Vader kon ik naar de wijnkelders, welke niet ver uitmondden bij de eetkamers. Het was een ommetour, maar één die ik met liefde nam als dat betekende dat ik nog even met mijn geliefden kon praten. Na even door te benen vond ik de trappen omhoog en spiekte even door het grote spiegelraam. De spiegel was lang deze kant een ruit, en langs de andere kant een opaque spiegel waar je niet kon zien dat er iemand aan de andere kant stond. Na even zorgvuldig te kijken zag ik niemand en opende de deur, waar de grote spiegel helemaal deed openen, waarna ik deze zorgvuldig en goed dichtduwde. Ik keek nog even naar mijn mobiel in de hoop dat Val of mijn dochter al teruggestuurd had.


(ik kan de post aanpassen als jullie het er niet mee eens zijn ^^ )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Beau merkte dat hij de ochtend van Harrison lastig maakte door de reacties die zijn vader had op de dingen die hij zei. Beau’s opmerkingen werden duidelijk niet gewaardeerd, wat hij niet snapte. Alsof de detectives hem op basis daarvan konden arresteren. Het was niet dat zijn woorden enige indicatie gaven dat hij opa James had vermoord, toch? Anders had detective King allang ingegrepen en hem in de boeien geslagen. Beau keek dan ook voor enkele tellen zijn vader aan. Die man moest echt minder paranoïde worden, voor zijn eigen gezondheid. Straks zou Harrison nog een hartstilstand krijgen van de stress, of zoiets. Een dode binnen de familie was wel genoeg voor de rest van het jaar.       Er was een vriendelijk, maar vrij ongemakkelijk gesprek gaande tussen Harrison en Jason waar Beau zich voornamelijk buiten hield. Er hing een aanwezige spanning tussen de twee volwassenen, dat alles te maken had met het feit dat er een moord was gepleegd. Jason moest helaas iedereen in dit huis als verdachte aanmerken, zelfs al leek het erg onwaarschijnlijk. Pas toen het gesprek overging naar het wegsturen van de paparazzi op het Montgomery-terrein, keek Beau weer van zijn telefoon op. Een tevreden en opgeluchte glimlach verscheen op zijn lippen toen Jason aangaf dat hij dat ging regelen. Met zijn gezicht in een roddelblad terechtkomen was niet iets dat op zijn bucket-list stond, namelijk. Zijn nichtje Addy was het namelijk al gebeurd, gezien het artikel erover dat door al Beau’s vriendengroepen rondging.       Beau zat niet bepaald te wachten op een gesprek onder vier ogen met zijn vader. Zeker niet gezien zijn huidige humeur. Dat ging alleen maar in een ruzie eindigen en dat was wel het laatste wat ze nu konden gebruiken. Als gevolg daarvan snelde Beau haastig naar de deur, om deze verstikkende ruimte te verlaten. Helaas kreeg hij de deur niet open en riep Harrison boos zijn naam. Beau draaide zijn blik naar zijn vader toe. “Wàt nou? Ik heb helemaal geen behoefte om met jou te praten,” antwoordde de jongen geërgerd. Waarom maakte papa het toch altijd zo moeilijk voor hem? Gelukkig maakte Jason op dat moment al de deur open. Beau maakte zich gereed om eruit te lopen, wenste de detective zelfs een spoedig onderzoek toe, maar werd tegengehouden door de volgende woorden die Jason sprak. Hij wilde met hem beginnen? Oh shit.       “Uh..” antwoordde Beau, terwijl hij zijn vader een hopeloze blik voor hulp gaf. Harrison zette een stap dichter naar zijn zoon, maar hield zijn kaken wel op elkaar. Beau voelde zich vrij ongemakkelijk tussen de twee mannen in. Het idee dat hij straks alleen in een ruimte met Jason zou zijn liet hem misselijk voelen. Dit was anders dan zijn korte bezoekjes naar het politiebureau. De twee heren begroetten elkaar kort, en de detective maakte aanstalten om weg te lopen, maar Harrison leek nog niet klaar te zijn met dit gesprek. Een verbaasd geluidje verliet Beau’s lippen bij het horen van de woorden van zijn vader. Een advocaat? Waarom zou hij die nodig hebben? Hij had niks te maken met deze hele moordzaak.       “Pap, jezus. Doe nou eens rustig, er is niks aan de hand,” zei Beau, terwijl hij in zijn ogen wreef. Op dat moment ging zijn telefoon weer af. Linnea had hem iets teruggestuurd. Vàleria was ziek blijkbaar. Het was niet bepaald iets wat Beau kon schelen, maar zijn vader zeker wel. Hij beet op de binnenkant van zijn lippen, terwijl hij achter Jason de ruimte uitliep. Hij knikte kort in reactie op Harrison’s bemoedigende woorden. Beau zou het nooit toegeven, maar dit maakte hem wel vrij bang en onrustig. “Papa, Lin zegt dat Vàleria ziek in de keuken is,” wist hij Harrison nog te vertellen, voordat de deur dichtviel. Dat was het dan. Nu moest hij zijn hachje op eigen kracht zien te redden. Wat een drama. Terwijl ze nog door de gang liepen, pakte Beau snel zijn telefoon erbij om Linnea een update te geven over zijn situatie.       “Dus.. Uh.. Waar gaan we naartoe en hoelang denk je dat deze ondervraging gaat duren?” vroeg Beau aan Jason, terwijl hij op kleine afstand achter de man aanliep. Normaal gesproken zou hij zonder moeite een gesprek met de man kunnen opstarten, maar alles voelde anders als jij degene was die verdacht werd van moord. Dit was geen onbenullig gevecht meer, waar Beau werd verdacht van lichte mishandeling. Nee, dit betrof iemand’s dood. “Wat vind je van het huis eigenlijk? Ik vond het vanaf kinds af aan al vreselijk. Het heeft totaal geen persoonlijkheid, maar goed, dat had opa James ook niet echt, dus dat past wel,” zei Beau schouderophalend. Hij besefte zijn woorden pas heel laat en hij voelde zichzelf direct rood worden. “Niet dat ik niet van opa hield, of zo, trouwens.” Goed gedaan Beau, je bent een idioot. Hij kon zichzelf wel voor z’n hoofd slaan. Pain In The Butt Ik heb het papa verteld. Maar weet niet of hij jullie kant op komt? Wordt nu zo ondervraagd door detective King. Niks aan de hand. Ben geen moordenaar, of zo. Dus geen paniekzaaien ok?

[ bericht aangepast op 30 juli 2021 - 12:00 ]

---

That is a perfect copy of reality.