• WELCOME TO PRITCHARD INSTITUTE
    "Spying is a like a game of chess: sometimes you have to withdraw, sometimes you have to sacrifice one of your pieces to win."




    PERSONAGES

    Personeel
    ⚣ Roman Morales • 28 • teacher field • Niragi

    Team 1
    ⚣ Adrian Ellsworth-Buchanan • 23 • zwart • 5 • field • Neairi
    ⚣ Braden Pierce • 21 • zeeblauw • 4 • technology & science • RadioTapok
    ⚢ Yelena Ivanova • 20 • zeeblauw • 3 • sociology & culture • Niragi
    ⚢ Camille Moreau • 19 • lichtgroen • 2 • intelligence • Tad

    Team 7
    ⚣ Callum Taylor-Laskin • 23 • zwart • 5 • intelligence • Starsight
    ⚣ Dantae Cross • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach
    ⚢ Ivah Willington-Aitken • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Neaera

    Team 10
    ⚢ Innes Siverston-Pritchard • 23 • zwart • 5 • field • Sionnach
    ⚢ Mikky Aeschliman • 21 • zeeblauw • 3 • technology & science • Starsight
    ⚢ Mara Taylor-Ashford • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Neairi
    ⚢ Aylin Özdemir • 20 • zeeblauw • 3 • intelligence • Neaera

    Team 17
    ⚣ Lincoln Taylor-Ashford • 22 • zwart • 5 • intelligence • Neaera
    ⚣ Sterling Jr. Spencer • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Raccoon
    ⚢ Erin Remington • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach

    Team 20
    ⚢ Montana Byrd • 21 • donkerrood • 4 • field • Laufeydottir
    ⚢ Lusya Antares • 20 • lichtgroen • 2 • technology & science • Neairi
    ⚣ Raphael Pritchard • 18 • wit • 1 • in basistraining • RadioTapok
    ⚣ Declan Nevin • 22 • donkerrood • 4 • field • Neaera

    Team 23
    ⚢ Willa Ferguson • 21 • donkerrood • 4 • field • Lunation
    ⚣ Valentin Ivanov • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • Laufeydottir
    ⚣ Viktor Melnik • 20 • lichtgroen • 2 • intelligence • Raccoon
    REGELS

    • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
    • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
    • De Quizlet huisregels gelden hier ook.
    • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
    • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
    • Ruzies en gezeik gelieve buiten de RPG te houden.
    • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
    • Alleen Starsight maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

    Inactief
    ⚣ Jerome Nicholson • 21 • zeeblauw • 3 • intelligence • Chocolatier
    ⚣ Emilio Parker • 20 • rang • 3 • sociology & culture • Happier
    ⚢ Carys Blakely • 18 • wit • 1 • Etherea
    ⚢ Catalina Cross • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Izel
    ⚢ Viveca Pritchard • 21 • donkerrood • 4 • intelligence • Izel
    ⚣ Roscoe Nyugen • 22 • zwart • 5 • field • Izel
    ⚢ Imogen Tyndall • 18 • wit • 1 • in basistraining • Izel
    ⚢ Millie Willington-Aitken • 21 • donkerrood • 4 • sociology & culture • Enjoy_20
    ⚣ Amos Taylor-Laskin • 22 • zeeblauw • 3 • technology & science • calice
    ⚣ Logan Sawyer • 20 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • calice
    ⚢ Azure Ellsworth-Buchanan • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • iotte
    ⚢ Raven Dubois • 18 • wit • 1 • in basistraining • iotte
    ⚣ Nurhan Ellsworth-Buchanan • 20 • lichtgroen • 3 • field • iotte

    [ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 12:36 ]


    That is a perfect copy of reality.

    Montana "Mo" Byrd

    21 — Invitee — 4th year (dark red / Field) — Team Captain to be — @ the auditorium w/ Roman

    'Alright. Geen zorgen, cariño,' zei Roman. Mo voelde zijn schouder tegen die van haar en ze keek hem weer aan. Nadat ze had gezegd dat ze wilde gaan trainen, lachte hij even. 'Wat een prachtige combinatie, goede volgorde ook. Nee, maar dat klinkt als een heel goed plan op het moment. Volgens mij hebben we het ook iets te druk gehad om daadwerkelijk te ontbijten, dus...'
          Mo's ogen werden wat groter en ze voelde hoe haar hartslag versnelde en hoe haar wangen rood werden. Niet altijd was ze blij met haar wat donkerdere huidskleur, maar nu wel. Zo viel het tenminste niet zo erg op dat ze ontzettend bloosde en het nogal warm kreeg.
          'Shut up,' siste ze, toch wel half lachend.
          'Nou ja, ik ben benieuwd... Met een beetje geluk moet ik voor wat voor reden dan ook blijven hangen, zoveel moet er niet te doen zijn op een zaterdag, toch?' Roman stond op en Mo volgde hem. Ze liepen meer naar de voorste rijen van het auditorium, waar er aan de ene kant mensen verdwenen die niet hoefden te blijven, en aan de andere kant meer mensen kwamen om te horen wat er ging gebeuren met teams 20 en 23. 'Hoewel, met deze situatie wellicht wel. Daar gaat mijn rust, en niet op een goede manier. Ik bedoel, ik ken nu eenmaal leukere manieren om mijn vrije tijd mee te vullen, jij niet?'
          Mo grijnsde kort en leunde tegen een van de rijen met stoelen aan toen ze een beetje vooraan kwamen te staan. 'Taart, bedoel je toch? Of trainen?' Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en keek nog eens naar haar telefoon. Samen met haar in team 20 zaten Millie, Amos en Raphael. De laatste kende ze niet echt, maar zijn achternaam sprak boekdelen. Millie kende ze wel wat beter. Met Amos had ze nooit echt veel contact gehad. Misschien zou Millie wel Team Captain worden. Ze had de skills wel degelijk.
          Mo keek weer op toen ze haar telefoon in de zak van haar vest stopte en richtte haar blik even op het podium. 'Duurt het nog lang?' vroeg ze, ook al wist ze dat Roman net zo weinig antwoorden zou hebben als zij.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Luka Ivanov

    20 — Legacy — 3d year (sea blue / Technology & Science) — @ his room > auditorium w/ Viktor

    Na de zorgwekkende mededeling had Luka zijn telefoon gepakt en zag de nieuwe teamindeling. Hij was blij dat hij in ieder geval nog met Viktor zat. Zo makkelijk en snel maakte hij geen contact met anderen. Niet zoals Yelena. En als hij niet bij haar in het team zat, was het in ieder geval nog leuk met Viktor. Konden ze tenminste gezellig in het Russisch tegen elkaar praten.
          'Vse v poryadke?' vroeg Viktor aan Luka. Hij keek opzij en knikte kort, maar Viktor leek nog niet echt overtuigd. Luka voelde zijn hand op zijn schouder en hij haalde diep adem. 'My delayem khoroshuyu komandu.'
          Luka lachte even en knikte instemmend. Samen waren ze inderdaad een goed team. Het hielp ook wel dat ze elkaar al zo enorm lang kenden en dat ze bijna samen waren opgegroeid, tot op een bepaald punt. Gelukkig hadden ze nooit contact verloren, ook al was Luka vertrokken uit Rusland, weg van zijn familie. Viktor liep naar de onderste rijen van het auditorium en plofte daar ergens neer op een van de stoelen. Luka zakte, iets minder hard, naast hem neer en plantte zijn ellebogen op zijn knieën.
          'Hoe is Yelena?'
          'Goed,' antwoordde Luka. Zijn ogen scanden weer de menigte en hij zag uiteindelijk zijn tweelingzus staan. 'Ze zit niet in een van de teams die moeten blijven, dus we zien haar later vast wel.' Even verborg hij zijn gezicht in zijn handen en hij gaapte luid. Hij vond wakker worden 's ochtends altijd al een drama, maar helemaal als hij binnen drie minuten aangekleed buiten moest staan, zoals vanmorgen. Hij was nog echt niet wakker en hij voelde dat hij ook best wel trek kreeg. 'Straks maar wat eten,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij achterover leunde en wat meer onderuit ging zitten. Hij legde zijn hoofd tegen de leuning en sloot zijn ogen. 'Maak me maar wakker als er iets gaat gebeuren,' grinnikte hij.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

          De onzekerheid en spanning die de mededeling van mijn tante met zich meebracht, zorgde voor een omslag in mijn gedrag richting mijn teamgenoten. Braden wist me hier subtiel op te wijzen en ik bood mijn verontschuldigingen aan. “Het is oké,” mompelde hij schouderophalend. Ik knikte hem dankbaar toe — al vond ik mijn woorden richting Imogen niet gerechtvaardigd. Zelfs mijn excuses klonken mij slap in de oren hoewel ik deze wel oprecht meende. Het was niet mijn bedoeling geweest haar af te kraken, ik zag immers een heleboel groeimogelijkheden in haar. Zeker door de manier waarop ze serieus met Braden aan de slag ging tijdens technische opdrachten. Ze had zeker inzicht, daar niet van. Toch zat haar verhaal me niet lekker en dat gecombineerd met de waarschuwing van de directrice.
          Het moment dat ik aangaf dat ik dankbaar was met een goede vriend als Braden aan mijn zijde glimlachte hij — één van de zeldzame dingen die hij deed in mijn bijzijn. Ook mijn mondhoeken gingen de lucht in. Echter maakte de glimlach al snel plaats voor een zorgelijke blik in de ogen van mijn vriend. Ik deed een poging hem gerust te stellen en bood aan dat hij me altijd kon komen opzoeken, mochten er problemen ontstaan waarin ik hem enige vorm van hulp kon bieden. Daar waren vrienden immers voor — en dat bleven we ook ondanks deze opschudding en dat we eigenlijk tegen elkaar zouden moeten gaan strijden als concurrerende teams.
          “Natuurlijk blijven we vrienden,” klonk de stem van Braden standvastig. Ik liet kort mijn hoofd hangen. “Ik kom uit een Pritchard familie, Braden. We zijn niet zo enorm geliefd,” zei ik schouderophalend. “Mij is altijd geleerd dat je beter af bent in je eentje zodat niemand een mes in je rug kan steken.” Mijn witblonde haar viel voor mijn gezicht en deze veegde ik vlug op haar plek terug achter mijn oor. “En geen probleem,” voegde ik nog toe na het bedankje wat Braden mijn kant op wierp. “Ieder woord stuk voor stuk gemeend.”
          Een derde persoon mengde zich in het gesprek tussen Braden en mij. Het was Mikky, een goede vriendin van Innes — zeker een persoon waar ik Braden op zit moment mee vertrouwde. Het zat me niet lekker op deze manier afscheid van hem te moeten nemen maar ik zou moeten blijven voor een verhoring als Team Captain. Vandaar dat ik Mikky haar hand pakte en haar bedankte dat ze Braden de afleiding bood die hij naar mijn inzien wel kon gebruiken. Mikky wierp me een geruststellende blik toe na zacht in mijn hand te hebben geknepen. “Oh, geen probleem,” zei ze vervolgens.
          Braden zelf liet een diepe zucht horen alvorens hij zich — niet geheel vrijwillig — door Mikky liet meetrekken. “Ik zie je later?” wist hij nog vertwijfeld uit te brengen waarop ik twee duimen de lucht in stak. “Je komt niet zo gemakkelijk van me af hoor,” kon ik niet laten hem nog plagend na te roepen. Ik keek toe hoe de twee het auditorium verlieten waarna mijn telefoon kortstondig mijn aandacht opeiste. Een grijns gleed over mijn gezicht toen ik zag dat het bericht van Logan vandaan kwam. Ik liet mijn blik door de ruimte glijden en deed zo subtiel mogelijk een berichtje terug typen.
          Terwijl ik mijn blik door de ruimte had laten glijden, waren mijn ogen op mijn nicht gevallen. Haar roodharige koppie was nooit echt moeilijk te overzien. Ik stond dan ook op om haar te vergezellen met mijn aanwezigheid. Daarbij kon ik altijd op haar rekenen om mijn wereld iets meer in balans te brengen. Misschien dat zij eventueel meer details wist over de mededeling van mijn tante — oftewel haar moeder. Het antwoord bleek daar helaas een duidelijk ‘Nee’ op te zijn.
          Innes schraapte nogmaals haar keel voordat ze verderging. “Nee, ik weet helemaal niets.” Ik kantelde mijn hoofd en maakte me iets losser van mijn nicht hoewel ik het contact nog niet geheel verbrak. “Gaat het wel?” vroeg ik bezorgd. Normaal gesproken was ze ook altijd rustig, kalm en beheerst te noemen — alleen had ik deze keer het gevoel dat ze deze rust en kalmte meer forceerde dan dat deze natuurlijk overkwam. “Als je er nu niet over wilt praten, is dat ook helemaal goed. Ik ben er voor je, okay?” Ik wachtte op haar antwoord voordat ik ons gesprek een andere richting op leidde.
          Mijn nicht ademde scherp in waarna ze toegaf dat ze geen verkeerd team had. “Maar. . ? Ik voel een maar aankomen,” deed ik een poging de sfeer iets luchtiger te maken. Ik legde kort mijn hoofd op haar schouder en trok haar iets dichter tegen me aan. Ze had al meer dan genoeg moeten doorstaan en het enige wat ik voor haar kon doen, was haar later merken dat ik er voor haar was. Of ze dat aanbod aannam, was een tweede. Voor mij was het in ieder geval afdoende dat ze op de hoogte was van de hulp die ik kon en wilde bieden.
          “We zullen alleen weer van voor af aan moeten beginnen,” vervolgde Innes waarop ik langzaam knikte. “Veel respect voor je moeder hoor, maar ik weet niet of dit je juiste oplossing is geweest. Er is al veel onrust omtrent de mededeling en door nu aan de stabiele funderingen te trekken die er al waren, zorgt juist voor nog meer onnodige spanningen.” Ik wierp Innes een zijdelingse blik toe en gaf haar de mogelijkheid om te tegen te spreken ofwel gelijk te geven. Sowieso was ik benieuwd naar haar kijk op dit alles.
          “Wat betreft het afscheid van het oude teams. . .” Innes slikte en ik wachtte geduldig op haar antwoord — eentje waar ze het moeilijker mee had dan ik had kunnen anticiperen. “Ik weet het niet, Viv. Ik zou niet weten wat ik hem zou moeten geven. Maar, misschien breng jij me op ideeën. Ga je zelf iets voor je oude leden doen, of ben je blij van sommige blaaskaken af te zijn.” Mijn ogen knepen zich kortstondig samen waarna ik mijn hand in de hare legde en hier zachtjes in kneep. Ik deed een poging te laten merken dat ik haar begreep — of probeerde te begrijpen. Er zouden altijd dingen zijn die ze me niet kon of nog durfde te vertellen en het enige wat ik kon doen, was haar daarin respecteren. Ik besloot daarom het niet van Innes te vragen om dieper op haar eerste opmerking in te gaan maar haakte ik in op de plagende sfeer die ze voorstelde.
          “Misschien iets in de trant van een laatste spelletjesavond? Of een trainingsessie?” Ik zuchtte diep. “Ik ben nooit echt een creatieveling geweest, meh.” Gefrustreerd ging ik met mijn hand door mijn haar. “Nou ja, behalve die keer dat ik Adrian goed te pakken had met behulp van Azure. Weet je nog hoe graag ik met jullie mee wilde spelen dat ik alles uit de kast haalde om maar van Adrian te kunnen winnen.” Ik grijnsde terwijl ik terugdacht aan de herinnering van vroeger. Graag wilde ik ervoor zorgen dat de glimlach die mijn nicht op haar gezicht tevoorschijn had getoverd oprecht was — in plaats van de dwang die ze ervoor in had moeten zetten.
          Uiteindelijk keerde ik wel terug naar mijn oorspronkelijke vraag. “Op de een of andere manier voelt het niet goed om alles zo af te sluiten. Met sommigen heb je al een jarenlange band die nu plots teniet wordt gedaan.” Ik zuchtte nogmaals. “Waarschijnlijk is er niets wat we ertegen zouden kunnen doen behalve meezwemmen met de stroming en het volgen van de opgelegde regels — zoals altijd.”






          Viveca
    Madeline      Pritchard
    a g e •      21 jaar
    y e a r •      Vierde jaar
    d i s c i p l i n e •      Intellegence & Leadership
    r a n k •      Donkerrood
    w h e r e •      Auditorium
    w i t h •      Innes


    To L.S. Hash Puppy:
    Misschien is het inderdaad beter om het op 'lezen' te houden in plaats van waar mijn hoofd naartoe ging (;



    [ bericht aangepast op 18 okt 2021 - 15:33 ]


    I have seen my own sun darkened

    ❀      You punch too hard, you kill someone, too soft, it’s a love-tap. In other words you have to know how to punch.      ❀

    Ivah Spencer Willington-Aitken







          19      ✦      Sociology & Culture      ✦      Lichtgroen      ✦      Tweedejaars      ✦      Clothing      ✦      With Imogen      ✦      auditorium


          Kort hadden ze het erover dat het te vroeg was en over hoe koud het was. Imogen bewijs dit ook maar door aan te geven dat ze nog in haar pyjama zat. Ivah wierp een vlugge blik op het meisje naast haar en zag dat ze inderdaad nog haar pyjama aan had. Ze vervloekte haar kledingkeuze van eerder vanochtend.
    ‘’Misschien had ik dat ook moeten doen,’’ mompelde ze. ‘’dat geeft denk ik iets meer warmte dan wat ik nu aan heb.’’
          Het gespreksonderwerp veranderde. Een rilling ging over haar rug. Niet door de kou. Door het gespreksonderwerp. Of er al eerder zo’n bijeenkomst bij elkaar was geroepen. Vorig jaar. De avond ervoor gingen er echter al geruchten rond over wat er gebeurd was tijdens die oefenmissie. Iemand was omgekomen, dat was zeker. Het wachten tot het team terug was, had langer aangevoeld dan dat het daadwerkelijk geweest was. Ivah was nog nooit zo opgelucht geweest om haar zus te zien. Even liet ze haar ogen door het auditorium gaan om te zien of Millie er was. Ze was er. Veilig en wel.
    “M-mag ik ook vragen, wat er precies is gebeurd. . . één jaar geleden? Als je er helemaal niet over wilt praten, kan je dit gewoon aangeven.” vroeg Imogen. Langzaam draaide ze haar hoofd terug richting het meisje naast haar.
    ‘’Vorig jaar is er iemand omgekomen tijdens een oefenmissie,’’ antwoordde Ivah kort. Haar stem hield ze neutraal.

          Headmistress Siverston kwam het podium van het auditorium opgelopen en begon haar mededeling. Zwijgend had ze geluisterd naar wat de headmistress te vertellen had. Het was alles behalve positief nieuws. Infiltratie was geen goed nieuws. Nieuwe teams was ook niet bepaald iets waar Ivah om stond te springen. Het besluit was logisch.
          Zoals verteld, kreeg ze de nieuwe teamindelingen via haar telefoon binnen. Callum als TC en Roscoe, Azure, Asher en Lili als teamgenoten. Team 7. Niet precies waar ze op gehoopt had. Professioneel gezien klonk het als een goed team. Persoonlijk had ze met de meesten ook geen probleem. Klemtoon op meesten. Even haalde ze diep adem en besloot ze voor haarzelf dat ze dit kon. Voor het team.
    Aan Imogen vroeg ze of ze een beetje een prima team had. Bij de vraag leek ze vrijwel meteen in de stress te schieten.
    “I-ik heb mijn telefoon niet bij me. . . dus ik weet niet in welk team ik zit. Denk je dat ik nu moet gaan rennen om mijn telefoon te halen of andere mensen moet gaan lastig vallen om te vragen of ik bij hen in het team zit. . ?”
    Ivah legde haar vrije hand even op de bovenarm van Imogen als teken dat de stress nergens voor nodig was, bij het zien dat ze zat te frummelen aan een paar losse draadjes van haar trui en de zorgen in haar ogen.
    ‘’Er zijn twee teams die moeten blijven,’’ herhaalde Ivah de woorden van headmistress Siverston. ‘’dus ik denk dat vlug je telefoon halen verstandig is.’’



    Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

    RAVEN ELODIE DUBOIS
    Not your typical computer geek
    eightteen • first year • white • with cammie and logan • outside

    "There is always a wild side to an innocent face"
          Raven had gegrinnikt bij het horen van Cammie’s woorden. ‘Wil ik dit weten?’ Had ze het tweetal naast zich nieuwsgierig gevraagd. Misschien maar liever niet.
          ’Hij was nieuwsgierig of we met een docent zouden slapen om hogerop te komen,’ lichtte Cammie Raven samenzweerderige in. ‘Wat denk jij: heeft hij wat extra credits opgebouwd?’
    ‘Vast en zeker,’ glimlachte ze liefjes, al hoopte ze niet dat ze hem nu in verlegenheid bracht. Zo goed kende ze Logan nog niet.
          ’Ik -” begon Logan wat aarzelend, hij leek ietwat uit het veld geslagen te zijn door Cammie’s woorden. Hoe ging hij zich hier uit redden? Cammie had echter haar telefoon naar Raven en Logan toegedraaid, waardoor hij zijn zin niet meer hervatte. Wat hij wel deed was luid snuiven toen hij de namen op haar telefoon had gelezen. ‘Adrian als Captain, succes daarmee.’ Hij trok een vies gezicht.
          ’Adrian is toch zo erg nog niet?’ reageerde Raven verbaasd. Adrian was immers de reden dat zij op deze school rond liep.
          Vervolgens had Cammie zich naar haar gedraaid en zachtjes gevraagd of haar team een beetje oké was. Zover Raven wist mocht ze over haar nieuwe teamgenoten niet klagen, maar ze zou gaan haar oude team gaan missen. En erg ook.
          ’Ik weet zeker dat je het goed met Sterling zal kunnen vinden,’ klonken Cammie’s woorden geruststellend. ‘Plus, Lincoln is Mara’s broer.’ Ze knikte. Cammie zou vast gelijk hebben, al zeiden die namen haar niets.
          Vervolgens kondigde Cammie aan dat ze weg moest en behoefte had aan frisse lucht, waarop Raven ook op stond. ‘Ik kan wel wat frisse lucht gebruiken.’ Logan volgde hun voorbeeld en haalde een pakje sigaretten uit zijn zak. ‘Ja, ik ook wel.’ Zei hij, terwijl hij één sigaret uit het pakje viste en deze plagerig naar Cammie’s mond bracht. ‘Jij rookt ook toch?’ Nog voordat hij de sigaret had kunnen wegtrekken, had Cammie deze uit zijn handen gegrist. ‘Vandaag wel,’ deelde ze hem mee.
          ’Ik weet trouwens wat ik wil als je me nog een keer schattig noemt,’ Ging Cammie verder. ‘Dan ben je verplicht om het uit te knuffelen met Adrian.’ Raven luisterde maar met een half oor, dit waren haar zaken niet en gingen haar niets aan. Afwezig liet ze haar ogen over de mensenmenigte glijden in de hoop Callum te spotten. Als haar, nu vroegere, TC had hij als een broer gevoeld. Iemand waarbij ze altijd terecht kon. Ze hoopte hem na de mededeling te kunnen spreken, want als iemand haar gerust kon stellen dan was Callum het wel.
          ’Wat denk jij?’ Haalde Cammie Raven uit haar gedachten. De blik van Raven gleed onderzoekend van Logan naar Cammie en haar uitgestoken pink.
          ’Je moet het goed maken met Adrian.’ Was Raven’s antwoord, terwijl ze Cammie aankeek. Ze hoopte maar dat dit het antwoord was op haar vraag. En al was het niet het goede antwoord stond ze nog achter haar uitspraak. Ruzies moesten gewoon uitgepraat en opgelost worden.
          Vervolgens draaide Logan zich naar haar toe. Een schokje trok door haar lichaam op het moment dat zijn blik die van haar kruiste. Nerveus keek ze in zijn blauwe ogen. Het viel haar nu pas op hoe mooi die waren.
    ‘Ga je ook mee naar buiten?’ Vroeg hij haar.
    Ze knikte alleen maar, niet in staat om de juiste woorden te vinden.
          ’Oh, jij bent ons trouwens nog antwoorden verschuldigd,’ klonk Cammie’s stem en eindelijk kon Raven haar blik weer afwenden. Ze baalde van zichzelf, telkens als ze in de buurt van Logan kwam gedroeg ze zich als een volslagen idioot, hij moest ook wel niet denken.
          ’Als jullie mee gaan roken, vertel ik wat mijn vermoedens zijn over deze fantastische instelling.’ Hij grijnsde, maar zijn stem klonk samenzweerderig. Met z’n drieën liepen ze naar de uitgang, terwijl hij begon te vertellen. ‘Het begin allemaal op een mooie zomeravond toen ik de directrice tegenkwam…’ Raven hoorde Cammie naast haar gniffelen en ook Raven kon het niet laten. De veelbetekenend blik van Cammie was haar niet ontgaan. Ook Raven was benieuwd waar dit heen ging en volgde het voorbeeld van Cammie die zich, al luisterend, liet neerzakken op de grond onder een afdakje. Of het verhaal wat Logan vertelde nou waar of niet was, ze hing toch wel aan zijn lippen, want vertellen dat kon die goed.


    someone out there feels better because you exist

    NURHAN ELLIOT ELLSWORTH-BUCHANAN
    Bad is the new good
    20 • third year • green • field • with mara • at her room

          Hij had haar gewaarschuwd hem niet langer uit te dagen, maar ze had niet geluisterd. Wat niets nieuws was. Ze luisterde nooit naar hem en dat was frustrerend.
          Nurhan had zich sterk weten te houden toen haar lippen zijn huid raakte, maar zijn zelfbeheersing werd op de proef gesteld toen haar handen zijn broek begonnen los te maken. Hij had haar naam gegromd, maar liet het stilzwijgend gebeuren. Het had toch geen zin, ze wisten beide wat er komen ging. Hoevaak hadden ze wel niet zo gestaan? Nurhan was de tel kwijt geraakt. Deze ruzies waren maar voor één ding goed. Make up sex was the best sex.
          De stilte, die de regen met zich meebracht, werd verstoord door stemmen die ver weg leken. Studenten die het gebouw verlieten. Toch had hij alleen maar oog voor de kleine brunette voor hem.
    ‘Mijn complimenten, Nur, zo te merken heb je aan je zelfbeheersing gewerkt,’ Mara’s stem klonk plagerig. Haar ogen schitterde. Woedend keek hij haar aan. Hij wou zoveel zeggen, maar hield wijselijk zijn mond. Zijn zelfbeheersing behouden was al een uitdaging an sich. Met haar hier en nu in discussie gaan maakte het alleen maar lastiger. Hij moest zich focussen.
          ’Kom,’ Ze was precies op tijd. Hij kende Mara langer dan vandaag en ook dit kwam niet als een verrassing. Haar smalle hand vond de zijne en gewillig liet hij zich door haar mee trekken richting de meisjesdorms.
          Haar kamer was inmiddels bekend terrein. Heel bekend zelfs. Zo had hij haar al meerdere malen alle hoeken van de kamer laten zien. Mara sloot de deur gelijk achter hen dicht, waardoor de stemmen op de gang vervaagde. Ze liet er geen gras over groeien. Achteloos gooide ze haar jasje op haar bureaustoel, waarna haar ogen de zijne weer vonden. ‘Maar lieve Nur, ik wacht nog altijd op een antwoord op mijn vraag voor dit…’ haar vinger tikte zachtjes tegen zijn hals. ‘En dit.’ Haar andere hand bewoog zich richting zijn riem.
    ‘Is dat zo?’ Vroeg hij haar terwijl hij een stap in haar richting zette en zijn handen naast haar hoofd tegen de deur aan planten.
    ‘Of zijn het allemaal slechts praatjes? Dat mag je ook wel eerlijk zeggen, ik zal het niet verder vertellen.’ Deed ze er een schepje boven op. Zachtjes beet ze op haar lip, terwijl haar ogen nog steeds op hem gericht waren.
          ’Denk je dat dit loze woorden zijn?’ Vroeg hij haar. Ze moest nu toch wel weten dat hij niet vies was van geweld.
          ’Of heb je soms nog een verdere demonstratie nodig, wat ik allemaal bij anderen kan doen.’ Brutaal pakte ze zijn handen vast en plaatste deze op haar heupen. Haar lichaam voelde vertrouwd. ‘Wil je weten wat ik zou doen als iemand dat bij mij zou doen?’ Ze kantelde haar hoofd lichtjes. Nee. Dat wou hij niet weten, maar toch knikte hij. ‘Wat doe je dan?’ Speelde hij haar spelletje mee, terwijl hij haar strak bleef aankijken.
          ’Ik zou graag ook nog een antwoord willen hebben op mijn andere vraag, hoe ik mij volgens jou zou moeten gedragen. Je lijkt het niet echt eens te zijn met alles wat ik doe.’ Ging ze verder.
    ‘Je weet best hoe je je moet gedragen.’ Snauwde hij. Die brave non waar ze het over had klonk nou best verleidelijk.
          Mara ging op haar tenen staan en bracht haar lippen naar zijn oor. ‘Of wil je echt zo graag dat ik al die dingen alleen bij jou doe?’ Fluisterde ze. Natuurlijk wilde hij dat. Het idee alleen al dat Mara dit bij een ander zou doen maakte hem witheet. Hij bracht zijn hand naar haar gezicht, omvatte haar kin en kantelde haar hoofd zodanig naar achter dat zijn ogen zich in die van haar konden boren. ‘Haal het niet in je hoofd, Mara. Je bent van mij en je blijft van mij.’ Waarna hij zijn lippen ruw op de van haar drukte. Hij had zich lang genoeg beheerst.


    "If you don't take risks, you will work for someone who does."

    [ bericht aangepast op 21 okt 2021 - 0:05 ]


    someone out there feels better because you exist



    ıɱơɠɛŋ ɬყŋɖąƖƖ


    .      .      .      .      .      .

    I hope. . .
    you will be p r o u d
    of me, mom
    .      18 YEARS      .      TRAINEE      .      BRIBER      .      OUTFIT      .      ALONE      .      @HALLWAYS      .
    "In je pyjama rondlopen?” vroeg ik Ivah verbaasd om verduidelijking nadat ze had aangegeven dat mijn pyjama er warmer uitzag dan hetgeen wat zij uitgekozen had. Ik vertelde maar niet dat het dragen van een pyjama gelijk stond aan een doodsvonnis op deze school — zeker voor mij die het al moeilijk genoeg had om niet overweldigd te raken door alle regels die erbij kwamen kijken. Het was onbegrijpelijk dat Willa alles zo gemakkelijk af leek te gaan en ik voelde een trots gevoel door mijn lichaam verspreiden. Een gevoel dat direct de grond in werd geboord door de laatste woorden van mijn moeder. Ik was hier gekomen om beter te zijn dan mijn nicht.
          En dan toch zat ik hier in mijn pyjama en converseerde op gedempte toon met de vriendelijke brunette naast me. Ik vroeg haar wat er gebeurd was één jaar geleden aangezien ze toen een vergelijkbare meeting hadden als degene waar we ons nu in bevonden. “Vorig jaar is er iemand omgekomen tijdens een oefenmissie,” wist Ivah me met een vlakke stem mede te delen. “Écht?” vroeg ik haar verbaasd en ik zette grote ogen op.

    .      .      .      .      .      .

                “H-hoe is dat gebeurd?” Een wrang gevoel ontstond zich in mijn maagstreek en om dit tegen te gaan, drukte ik mijn handen ertegenaan. Voordat Ivah echter verder op het onderwerp in kon gaan, was het de directrice die het woord nam en ons vertelde dat we ingedeeld werden in een nieuw team. Paniek sloeg me om het hart bij de gedachten dat ik afscheid zou moeten nemen van Braden en Sterling. Dankzij hen had ik me nog behoorlijk staande weten te houden binnen de opleiding — en natuurlijk dankzij Viveca. Ik klopte vlug mijn lichaam af, zoekende naar mijn telefoon en realiseerde hiermee dat deze nog pontificaal op mijn nachtkastje lag.
          Ivah moet de stress hebben opgemerkt die zich meester van me begon te maken aangezien ze liefdevol een hand op mijn schouder legde. “Er zijn twee teams die moeten blijven,” legde ze uit, “dus ik denk dat vlug je telefoon halen verstandig is.” Ik knikte en stond haastig op. “Dank je, Ivah,” riep ik haar nog na over mijn schouder alvorens ik een onbeholpen sprintje trok in de richting van de slaapzalen. Ik was nog nauwelijks de deur uit van het auditorium of ik knalde al tegen een lange blonde gozer op.
          “Wow, rustig aan,” hoorde ik hem nog zeggen. Met mijn blik op de grond gericht vuurde ik verschillende verontschuldigingen zijn kant uit om vervolgens mijn weg te vervolgen naar de slaapzaal die ik met Raven deelde.

    [ bericht aangepast op 22 okt 2021 - 15:54 ]


    I have seen my own sun darkened

    .

    ROSCOE NYUGEN
    invitee × fifth year × field & technology × black × outfit × auditorium × ivah
    K      laarblijkelijk was in slaap vallen onder een auto niet de ideaalste plek om ook wakker te worden. Ik was opgeschrokken door het alarm dat loeide en tegen een metalen pijp die onder de auto doorliep, aangeknald. Voordat ik dus — zoals de voorschriften ons geleerd hadden — naar het auditorium kon gaan, moest ik eerst naar de ziekenzaal om de wond te laten verbinden.
          Ik zette stevig de pas erin — in de hoop dat ik niet alles gemist had. Innes zou me vermoorden als ik niet op tijd aankwam en ergens zag ik Mikky daar ook voor aan. Zou het slecht van me zijn om Lusya als menselijk schild te gebruiken tegen beide dames? Ik grijnsde bij de gedachte en ging strak de laaste hoek om die me naar het auditorium zou leiden. Echter was ik niet de enige die strak de hoek om wilde gaan — een klein tenger meisje in een fluffy outfit botste bijna tegen me op.
          “Wow, rustig aan,” zei ik voorzichtig terwijl ik mijn armen uitstak om te voorkomen dat ze viel. Ik wilde nog checken of ze in orde was maar na een aantal verontschuldigingen stierde ze weer verder. Verbluft krabde ik op mijn achterhoofd. Het gezicht van het meisje was lijkbleek geweest en ergens bracht het herinneringen terug aan een jaar geleden. Ik checkte dan ook meteen mijn telefoon of Innes me een bericht gestuurd had.
          Het icoontje die aangaf dat ik een bericht had, was er echter geen van mijn beste vriendin. Er stonden een viertal namen de een nieuwe teamcombinatie aan schenen te geven — een team bestaande uit: Callum, Ivah, Azure en ik. Nog altijd niets van de gehele situatie begrijpend, opende ik de zware deur van het auditorium en liep naar binnen. Ik zocht onmiddellijk de ogen op van de vrouw die ik het meeste vertrouwde en zag dat ze in het gezelschap van Viveca — haar nichtje — bevond.
          Gerustgesteld gleden mijn ogen verder naar een eenzaam slachtoffer die mijn honger naar antwoorden kon bevredigen. Ivah was de eerste die ik tegenkwam én aangezien ze aangewezen was als nieuw teamlid kon ze me vast meer uitleg verschaffen. “Er is toch niet nog iemand doodgegaan, hmm?” vroeg ik de brunette zodra ik in haar zichtveld verscheen.

    [ bericht aangepast op 22 okt 2021 - 17:10 ]


    I have seen my own sun darkened

    Innes Siverston-Pritchard
    "Just because I don't show it, doesn't mean that I don't feel it."

    23 • Legacy • Teamcaptain • Year 5, Black • Auditorium w/ Viveca
          Gaat het wel?
          Gedreven op een automatische piloot knikt Innes vrijwel meteen bij het horen van Viveca’s vraag, welke oprecht gevuld is met een bezorgdheid die de dames enkel naar elkaar weten te tonen. Maar, in alle werkelijkheid, ging het helemaal niet — iets dat de blondine aan Innes’s zijde haarfijn wist op te merken, zonder er direct op door te vragen. Een flauwe glimlach krult zich dan ook rond Innes’ mond, mager weliswaar, in vergelijking met hoe het anders kan zijn.
          ”Ik heb betere dagen gehad,” mompelt de roodharige Team Captain alsnog, enkel verstaanbaar voor haar jongere nichtje. Niks om je zorgen over te maken, wil ze er achteraan werpen, maar deze woorden blijven steken in haar keel — als een vastzittende leugen dat weigert verstaanbaar gemaakt te worden, simpelweg omdat ze nu niet liegen kan. “Als je er nu niet over wilt praten, is dat ook helemaal goed. Ik ben er voor je, okay?” zegt Viveca zacht. Innes knikt slechts, waarop de blondine verder gaat. De ‘maar’ overduidelijk hoorbaar in Innes’ eerdere woorden, omtrent het team waarvoor ze nu uitgekozen is. Het was geen slecht team, maar Katherine Siverstone-Pritchard’s oudste dochter deed het zelf de laatste tijd slecht op veranderingen die in haar ogen niet logisch leken. Echter, er was een reden waarom zij nog leerlinge was en haar moeder aan het hoofd van de school stond.
          ”Maar. . .” begint Innes, alvorens ze lichtjes een keer schokschoudert. “Ik weet het zelf ook even niet.” Het was duidelijk dat alle teams weer van voorafaan moesten beginnen — de funderingen opbouwen om een hechte eenheid te creëren, precies zoals ze de afgelopen jaren met het oude team ook gedaan hadden. De onderlinge banden verstevigen, een vertrouwen opwekken. . . Innes voelt zich lichtelijk misselijk worden voor een kortdurend moment. Ze was een Pritchard, zij kon dit. Of dat hoopte ze, althans.
          ”Veel respect voor je moeder hoor, maar ik weet niet of dit je juiste oplossing is geweest. Er is al veel onrust omtrent de mededeling en door nu aan de stabiele funderingen te trekken die er al waren, zorgt juist voor nog meer onnodige spanningen.”
          ”Ze zal haar redenen er wel voor gehad hebben,” reageert Innes, bedenkelijk enigszins — instemmend voor een gedeelte.
          Viveca had namelijk duidelijk een punt, waar Innes het zeer zeker tot een bepaalde hoogte mee eens was, maar tevens kende de roodharige haar moeder goed genoeg om te weten dat er meer dan deze mededeling achter zat om daadwerkelijk de beslissing te nemen alle teams om te gooien. Wat haar moeder’s werkelijke beweegredenen ook waren, dit was niet het enige. Om haarzelf en enige gedachten van het onderwerp af te leiden, waardoor Innes zich per definitie niet perse beter is gaan voelen, haalt de roodharige het afscheid van hun oude teams aan. Diep van binnen lukte het Innes echter niet om zich er een beeld bij te vormen, waar ze — met alles wat er gebeurd was — niet klaar is voor het afscheid dat op deze hoogte genomen moet worden.
          Aan de uitdrukking op Viveca’s gelaat kan Innes zien dat haar nichtje haar begrijpt. Ook al kan ze het pijnlijke leed niet voelen, de herinneringen waar Innes zichzelf doorheen stuurt om het maar niet te vergeten — als ze het überhaupt ooit uit haar geheugen gewist kan krijgen — niet zien, toch doet Viveca oprecht een poging het te begrijpen. Innes glimlacht dan ook lichtjes op het zachtje gebaar van een kneepje in haar hand.
          “Misschien iets in de trant van een laatste spelletjesavond? Of een trainingsessie?” zegt Viveca bedenkelijk, gevolgd door een zachte doch diepe zucht. “Ik ben nooit echt een creatieveling geweest, meh. Nou ja, behalve die keer dat ik Adrian goed te pakken had met behulp van Azure. Weet je nog hoe graag ik met jullie mee wilde spelen dat ik alles uit de kast haalde om maar van Adrian te kunnen winnen.”
          Viveca grijnst — een uitdrukking dat zich weet te weerspiegelen op Innes’ gelaat en waarop de roodharige een zacht gegrinnik weet te laten klinken. Oude herinneringen overspoelen de donkere sluimeringen die door Innes’ gedachten heen trekken, kleuren deze vrolijker in bij de beelden van een vrolijkere tijd.
          “Oh, toen heb je wel degelijk bewezen dat je creatief kan zijn. Ik geloof dat er maar weinig zijn die je dat na zullen doen.” Ditmaal geeft Innes op haar beurt Viveca een kneepje in haar hand, welke nog altijd in de hare ligt. “Op de een of andere manier voelt het niet goed om alles zo af te sluiten. Met sommigen heb je al een jarenlange band die nu plots teniet wordt gedaan,” zegt Viv vervolgens, zuchtend. “Waarschijnlijk is er niets wat we ertegen zouden kunnen doen behalve meezwemmen met de stroming en het volgen van de opgelegde regels — zoals altijd.”
          De eerdere grijns rond Innes’ lippen verdwijnt langzaam en haar blik glijdt weg van haar nichtje, in de richting van haar moeder — wie nog steeds op het podium stond te wachten tot de rest van de leerlingen verdwenen waren. slechts enkel degene die moesten blijven over waren in het auditorium. Innes humt zacht, bedenkelijk alvorens ze spreekt. Haar stem opnieuw een tikkeltje onvast, maar dit keer zonder de zorgelijke toon van eerder. “Dat is inderdaad het enige dat we kunnen doen. Meevaren op de stromingen onder ons en slechts datgene volgen wat er van ons gevraagd wordt."
          "Maar, misschien kunnen we wel iets doen om te laten zien dat het de afgelopen jaren niet voor niets is geweest?” Schuins kijkt Innes terug naar het fijne gezicht van haar nichtje. “Een spelletjesavond klinkt zo slecht nog niet, de meeste zijn er competitief genoeg voor. “ Een geamuseerd trekje verschijnt rondom haar lippen, een teken dat de aanwezigheid van haar nichtje op dit moment zoveel meer goed doet dan wanneer Innes alleen geweest zou zijn.




    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    AMOS TAYLOR-LASKIN
    Legacy student • W. Raphael • Outfit• Auditorium



    De ochtend beginnen met zowel Mikky als Yelena was zo erg nog niet. Zijn twee goede vriendinnen maakten zijn terugkeer op Pritchard makkelijker en dat kon Amos goed gebruiken. De aankondiging van de headmistress zorgde ervoor dat het drietal zich vroeger dan gepland klaar maakte en op weg ging naar het auditorium. Van Mikky haar tandenborstel mocht hij geen gebruik maken en van die van Yelena ook niet.. lekker dan. Misschien deed hij er goed aan om een extra tandenborstel in hun slaapkamer neer te leggen, want Amos had zo het gevoel dat er nog wel meer sleepovers in het verschiet lagen.
          De sleepover was gezellig, maar Yelena was stiller dan Amos van haar gewend was. Hij vroeg zich dan ook af of het wel goed met zijn vriendin ging. Maar tijd voor een goed gesprek was er niet. De aankondiging was duidelijk: ze moesten zo snel mogelijk verzamelen. De reden voor deze bijeenkomst was bij alle drie onbekend, maar er kwam een vervelend gevoel bij Amos op. Het zou toch niet weer een sterfgeval zijn? Niet nog een Isabelle... Terwijl ze door de gang liepen keek Amos naar Mikky. Zou zij hetzelfde denken? Hij durfde het niet te vragen. Amos hoopte maar dat Mikky niet diezelfde conclusie trok als hij en wilde haar dan ook niet herinneren aan die traumatische gebeurtenis van vorig jaar. Het verliezen van haar beste vriendin was erg genoeg. Paniek zaaien om niks kon Mikky er niet bij gebruiken.
          Optimistisch had Amos voorgesteld om na de bijeenkomst koffie te gaan halen en om te gaan zwemmen. Tot zijn teleurstelling reageerde zowel Yelena als Mikky niet bijster enthousiast. Waren ze zat van hem? Misschien kon hij maar beter andere mensen opzoeken nadat ze deze mysterieuze meeting achter de rug hadden.
    In het auditorium schoten Amos zijn ogen direct naar zijn oudere broer. Callum stond met Millie en Amos vond het moeilijk om de twee samen te zien met de kennis dat ze geen stel meer waren. Met zijn ogen op de exen gericht vroeg hij de meisjes of ze vonden dat het oké was voor exen om vrienden te blijven.
    “Ligt eraan op welke manier uit is uitgegaan. Of met welke reden. Hebben ze op goede voet het afgebroken, dan wel. Is een van de twee vreemdgegaan, dan is het wel apart om nog vrienden te zijn,” zei Mikky. Zo te zien had ze vliegensvlug door waarom hij die vraag had gesteld, want ze voegde er “Maar in dit geval denk ik dat het beter is als ze van elkaar wegblijven” aan toe.
    Amos knikte en probeerde er niet langer aan te denken. Hij was nog geen uur wakker en nu al speelde er zoveel scenario’s in zijn hoofd af. Kon hij wel vrienden blijven met Millie? Of kon hij dat niet maken als Cal’s broertje?

    Directrice Siverston-Pritchard nam het woord en de mededeling was shocking: spionnen. Amos keek zenuwachtig het auditorium rond en vervolgens naar Mikky. Ze zag bleek en instinctief pakte hij haar hand vast. Het was niet alsof door haar hand vast te houden hij daadwerkelijk iets voor haar kon betekenen, maar toch hoopte hij dat het hielp. Hij wilde niet dat ze zich alleen voelde.
    “Er zijn.. Spionnen op onze school? Mensen met slechte bedoelingen?” Vroeg Mikky zacht. De blik in haar ogen was verward.
    Amos knikte langzaam. Hij moest het nieuws zelf ook nog verwerken. “Blijkbaar.” Was het enige wat hij kon zeggen. Om zijn gebrek aan troostende woorden goed te maken kneep hij in Mikky haar hand.
    Het meisje richtte zich op haar telefoon en Amos volgde haar voorbeeld.
    “Tevreden?” Vroeg ze vervolgens.
    Amos knikte. “Mijn nieuwe team ziet er goed uit.” Zei hij, na vluchtig de lijst namen te hebben gelezen. Zijn stem was misschien nonchalant, maar van binnen zat hij in dubio. Hij was enorm blij bij het zien van Millie haar naam, maar dacht ook meteen weer aan Callum. Werd het tijd dat hij de belangen van zijn broer los liet? Zijn psycholoog zou zeggen van wel, maar waarom voelde het dan zo verkeerd? Amos keek Mikky aan. “Die van jou?” vroeg hij haar.
          ”Ik moet er vandoor, jullie?” Vroeg Mikky, maar ze zag er niet uit alsof ze zin had om op te staan.
    Amos schudde zijn hoofd. “Team 20.” zei hij. “Ik moet blijven.”
    Mikky zuchtte en Amos keek haar aan. Hij wilde niet van haar gescheiden worden. Niet op dit moment en niet als teamgenoten. Ze stond op en legde haar hand kort op Amos zijn schouder. “Ik zie je straks bij de koffiezaak? Of het zwembad? Ik moet even een vriend kalmeren,” vroeg ze glimlachend, en die opmerking gaf Amos weer goede moed. Misschien was ze toch nog niet helemaal klaar met hem.
    “Ja, laten we afspreken bij de koffiezaak.” antwoordde hij haar.
          Mikky verdween en Amos stond zelf ook op. Hij wilde niet blijven zitten, ook al moest hij in het auditorium blijven. "Zie je later, oke?" Zei hij tegen Yelena, al wist hij niet zo goed of dat daadwerkelijk zo zou zijn. Ondanks dat ze vannacht samen hadden geslapen, voelde de sfeer tussen hen koel. Amos zijn ogen vonden Raphael en zonder aarzeling liep hij op zijn nieuwe teamgenoot af. “Hee.” begroette hij de jongen. “Dus, team 20.” zei hij. “Waarom denk je dat we moeten blijven?”

    [ bericht aangepast op 25 okt 2021 - 13:53 ]

    LOGAN GRAYSON SAWYER
    Briber • Team Awesome • 20 years old • Outside • W. Cammie & Raven



    Logan had Cammie gevraagd wat ze wilde wanneer hij haar weer schattig zou noemen in de toekomst. Vrijwel direct nadat hij die vraag had gesteld verscheen er een ondeugende schittering in het meisje haar ogen. Logan zijn hart begon sneller te kloppen. Zou het dan echt gebeuren nu? Dat zou te mooi zijn om waar te zijn. Maar misschien, heel misschien vond Cammie hem wel echt leuker dan een gewone vriend. Maar doordat Raven zich bij hen voegde beantwoordde Cammie zijn vraag niet. In plaats daarvan gaf ze hem een veel betekenende blik en Logan zijn hart klopte als een gek in zijn borstkas. Hij glimlachte naar Cammie en knikte instemmend; ze hadden het er later nog wel over.
          De mededeling over de spionnen deed Logan weinig. Het was vast een opgeblazen verhaal, bedoelt om de studenten angst aan te jagen en gehoorzaam te laten zijn. Niets wat hij serieus zou nemen in ieder geval. Hij vond de nieuwe teamindelingen veel interessanter. Nadat Adrian hem uit team dumpster fire had gegooid belandde hij in team boring met ontzettende nobody’s. Zijn nieuwe team met Viv, Lus en Declan was een enorme vooruitgang, al betekende dat wel dat hij niet bij Cammie in het team zat, of bij Raven. Logan vertelde Cammie dat hij haar sowieso miste en het meisje glimlachte stralend. Uit ongemakkelijkheid van zijn eigen bekentenis sloeg Logan zijn blik ten gronde. Het was dan wel beschamend, maar hij had het wél gezegd! Dat was stap 1 van Cammie vertellen hoe hij zich voelt.
          Gevoelens waren moeilijk om over te praten, maar conspiracy theories niet. Logan vroeg de meisjes of ze met een docent zouden slapen om hoger op te komen en Raven keek nieuwsgierig.
    “Wil ik dit weten?” vroeg ze vervolgens en Cammie lichtte haar verder in over hun gespreksonderwerp.
    “Wat denk jij: heeft hij wat extra credits opgebouwd?” vroeg ze aan Raven.
    “Vast en zeker,” was Raven haar antwoord.
    Logan voelde zijn ogen groot worden, zijn oren rood en hij wendde zijn blik snel van de meisjes af. Dit was niet waar hij het gesprek om wilde voeren. maar als dat is wat ze wilde horen, dan kon hij wel iets verzinnen.

    Het drietal stond op en liep richting de uitgang. Logan daagde Cammie uit om te gaan roken met hem, aangezien ze eerder nogal judgemental had gedaan over zijn ongezonde gewoonte.
    “Vandaag wel,” was haar uitdagende antwoord en Logan grijnsde.
    “Dat moet ik zien.” zei hij en geamuseerd keek hij toe hoe Cammie de sigaret tussen haar vingers liet balanceren. Ergens wilde hij Raven ook een sigaret aanbieden, maar besloot het niet te doen voor het geval ze niet rookte en niet meer mee naar buiten wilde met hen. Het was de veiligste optie om z’n mond te houden.
    “Ik weet trouwens wat ik wil als je me nog een keer schattig noemt,” zei Cammie, met een gevaarlijk lieve glimlach op haar gezicht. “Dan ben je verplicht om het uit te knuffelen met Adrian.” Wijselijk hield ze haar mond en Logan probeerde die woorden te bevatten. Knuffelen met Adrian? Dat ging nog in geen 100 jaar gebeuren.
          Stomverbaasd keek hij Cammie aan. Niet alleen was haar voorstel ondenkbaar, het was ook een enorme teleurstelling. Als hij nu gewoon zelf de ballen had gehad om te zeggen dat hij haar mee uit eten zou nemen als hij haar nog eens schattig noemde.. maar nee, hij moest zo nodig het aan Cammie overlaten. En waar kwam zij mee? Knuffelen met Adrian. Een ware nachtmerrie.
    “Ik bedoel… ik denk dat jullie gewoon een valse start hebben gehad. En, nou ja, midden. En eind.” ging ze verder, maar ze leek niet heel erg overtuigd van haar verhaal.
    Logan schudde zijn hoofd. “Als hij zijn excuses komt aanbieden dan wil ik wel z’n hand schudden.” Besloot hij licht gepikeerd. “Maar die knuffel gaat er nooit komen.” Besloot hij. “Verzin maar iets anders. Of laat Raven iets verzinnen, want als al jouw ideeën zo slecht zijn dan wordt dit niks.” zei Logan plagerig. De opmerking over Adrian was nog steeds een teleurstelling, maar hij probeerde dit niet te laten merken aan Cammie.
    “Een scorpio en sagittarius zijn best compatible in vriendschap. Plus het enige alternatief is een verplichte karaokeavond… of me een week lang na de ochtendbootcamp een massage gunnen. Jouw keuze,” ging ze doodleuk verder. Cammie stak haar pink in de lucht.
    Dit is je kans! Doe het!
    “Doe dan maar die massage.” Logan had al zijn moed verzameld en de woorden kwamen niet helemaal duidelijk over zijn lippen, maar hij had het ten minste wel gezegd. Hij haakte zijn pink om die van Cammie heen en grijnsde een voorzichtige grijns.
          ”Wat denk jij?” Vroeg Cammie vervolgens Raven haar mening over de moeizame relatie tussen Logan en zijn oude Team Captain.
    “Je moet het goed maken met Adrian.” Was Raven haar advies.
    Logan bromde iets onverstaanbaars en haalde zijn schouders op. De situatie met Adrian was te ingewikkeld om zo maar even goed te maken en hij wist zeker dat Adrian daar net zo over dacht. Een gesprek met die jongen aangaan was Logan niet van plan, maar wel wilde hij zijn excuses gaan aanbieden aan zowel Ivah als Millie. Hij was meer op de zusjes gesteld dan hij toegeven zou, dus wilde hij hen ook niet verliezen als vrienden op de school.
    Voordat ze het pand verlieten gaf Cammie Logan zijn sigaret terug. Logan nam hem aan en weerhield zich ervan om opnieuw een plagerige opmerking in haar richting te gooien. In plaats daarvan vroeg hij Raven nogmaals of ze mee naar buiten wilde, alsof hij bang was dat ze de benen zou nemen bij de eerste de beste mogelijkheid.
    Raven knikte, maar zei verder niets en iets daaraan vond Logan heel rustgevend. Hij glimlachte naar haar en verliet met beide meisjes het schoolgebouw.

    De lucht was grauw en de motregen viel op hen neer. “Het begon allemaal op een mooie zomeravond toen ik de directrice tegenkwam…” begon Logan zijn duidelijke kul verhaal. Hij had eigenlijk geen idee wat hij aan het zeggen was, maar doordat hij eindelijk dat benauwde auditorium uit was had hij het gevoel dat hij zichzelf weer kon zijn. Het drietal liep de hoek om en ging onder een afdakje op de droge stenen zitten.
    “Ik liep hier buiten, op het terrein.” Ging hij improviserend verder, terwijl hij de gestolen en weer teruggegeven sigaret van Cammie opstak en een hijs nam. “Onze geweldige directrice zag me roken en we raakten aan de praat, ook zij wilde wel een sigaretje, maar durfde het niet, aangezien er hier zoveel geroddeld wordt..” Logan boog zich samenzweerderig richting de twee meisjes. “Je weet wel, door judgy types als Callum” Om maar niemand te noemen.. “En ze was zo gecharmeerd van mijn sociale skills, ik blink natuurlijk uit Sociology and Culture. Ze had allang van me gehoord. Ik spoorde haar aan dat ze echt wel heel even met me kon meeroken, stelde haar gerust, dat er niets zou gebeuren. En nadat we samen een sigaret hadden gerookt, nam ze me mee naar haar kamers... Just like that,” Logan nam een lange hijs en blies de rook langzaam uit. “en van het een kwam het ander..” zei hij nonchalant. “En daardoor heb ik mijn eigen team mogen samenstellen.” ging zijn onzin verhaal verder. “Helaas zijn jullie niet door mijn selectie heen gekomen, maar-” Logan keek van zijn sigaret naar Raven en toen naar Cammie, "als jullie één hijsje nemen kan ik die indeling denk ik nog wel laten aanpassen.” En hij stak zijn sigaret naar Cammie uit, in de hoop dat ze op zijn aanbod inging en vervolgens de sigaret doorspeelde naar Raven. “Oh en-” ging hij enthousiast verder, helemaal in zijn element met deze verzinsels. “je moet ook iets opbiechten! Het kan niet zo zijn dat alleen ik mijn geheimen met jullie deel.” voegde hij eraan toe. "we hebben nu een pact met z'n drieën; alles wat hier gezegd wordt, blijft alleen tussen ons drie."

    To: Blondie
    & waar gaat jouw hoofd naar toe als ik vragen mag?


    [ bericht aangepast op 25 okt 2021 - 15:01 ]

    ADRIAN ELLSWORTH-BUCHANAN
    A man with charm is a dangerous thing
    twentythree • captain • field • black shirt • auditorium • with willa

    Zo onopvallend mogelijk bekeek hij Willa’s gezicht. In het verleden had hij haar vaak genoeg horen foeteren op haar teamleden. Nu ineens een volledig niet team krijgen kon niet makkelijk zijn voor haar. Adrian maakte een mentale notitie voor zichzelf om de komende tijd wat vaker te checken of ze wel okay was. Het deed hem ook denken dat enkele in zijn team hier ook moeite mee konden hebben. Officieel gezien was het nu niet zijn team meer, maar hij voelde nog steeds een zekere verantwoordelijkheid over hen.
    To Old team
    Iedereen okay?

    “Denk je dat dat gaat werken?” lachte Willa sarcastisch, nadat hij aangeboden had om met Nurhan te gaan praten.
          ”Nee, waarschijnlijk niet,” gaf Adrian toe met een zucht. Hij wist ondertussen niet meer wat überhaupt wel zou kunnen helpen bij die jongen. Het was een klein wonder dat hij nog altijd niet van Pritchard afgetrapt was, al hadden de connecties van hun ouders daar wellicht ook wel iets mee te maken. Hij kon er in elk geval niet bij met zijn hoofd hoe Nurhan tot nu toe zijn jaren gehaald had. Nog een wonder. Om Azure hoefde hij zich in elk geval geen zorgen te maken, voor zover hij wist. “Ik verzin wel iets, het komt goed, Wil.” Met de angst voor spionnen gingen de docenten waarschijnlijk ook strenger op de studenten letten, minder tolereren. Zelf had hij daar niet echt iets van te vrezen.
          Willa gaf een plagerig duwtje tegen zijn schouder en vertelde hem dat het ook zeker erger had gekund. “Dat is waar,” Adrian haalde zijn schouders op, “maar beter kan ook altijd.” Hoewel hij niet met allemaal even goed overweg kon, wist hij van allemaal dat ze harde werkers waren en ook wel degelijk naar instructies luisterden, in tegenstelling tot enkele andere personen… Het zou een hele verademing worden. Een team met uitdagingen hier en daar bood ook wel perspectief, meer te verbeteren en meer te leren, beter om zijn eigen leiderschapskwaliteiten te ontwikkelen. Het was nu al duidelijk wie voor hem de grootste uitdaging ging worden: [bImogen[/b]. Dat ging een zware klus worden.
          “Ik heb een deal.” Willa boog iets naar hem toe. “'jij helpt mij met Nurhan, dan zal ik extra trainen met Imogen.” Haar knipoog deed hem iets grijnzen.
          ”Of een nog betere deal: wij trainen samen en we zadelen Nurhan op met Imogen?” Hij betwijfelde of die twee het lang zouden volhouden met elkaar. Waarschijnlijk niet. Een verantwoordelijke captains move was het ook niet, het jonge meisje overleren aan zijn onstuimige broertje. “Maar ik ga dit aanbod van je zeker onthouden, mocht Imogen daadwerkelijk hopeloos zijn.” Nadat hij Logan al uit zijn vorige team had gezegd, zou hij niet zo snel nog iemand uit zijn team kunnen krijgen.
          Het leek de brunette naast hem ook opgevallen te zijn dat er een team captain ontbrak in haar team. '’Wanneer kondigen ze normaal nieuwe team captains aan?'' Haar stem klonk erg on-Willa-achtig voorzichtig.
          ”Ook meestal op momenten als deze.” Hij kon het zich haast niet voorstellen dat het Willa niet werd. Er zou iets goed mis zijn met Siverstone-Pritchard als iemand anders uit het team boven haar verkozen wordt. “Ik gok dat deel twee van de mededeling zo komt, zodra de rest allemaal de zaal uit is.” De zaal begon steeds meer leeg te lopen, maar er waren overduidelijk nog steeds meer studenten aanwezig dan allen de twee teams die moesten blijven en de team captains. Hij wilde dat hij eerder had geweten dat Willa nu TC werd, mochten zijn vermoedens juist zijn, dan had hij iets voor haar kunnen kopen als verrassing.
          Adrian legde zijn handen op haar schouders en masseerde deze zachtjes, terwijl ze begon te praten over haar lievelingsstudiesnacks. De vraag was vooral wanneer ze dit wilde gaan doen. Het was niet lang meer voor de tentamens er aankwamen en het lange studeren moest beginnen, voor zoverre mensen hier nu nog niet mee bezig waren.
          ''Hoelang liggen die dingen al in je kamer?” Haar blauwe ogen waren iets samengeknepen. “Wat vind je van morgenmiddag? Een volledige lesdag en we hebben vast genoeg studeerwerk.”
          ”Hey hey, er zit genoeg suiker in die dingen dat ze een behoorlijk lange tijd meegaan, geen zorgen.” Hij had meestal wel wat daarvan op zijn kamer liggen, voor het geval dat, maar dat ging hij haar absoluut niet vertellen. Waar ze zich beter zorgen om kon maken is hij die Caramel Flipz niet zelf stiekem op zou eten, al was dit meer bedoeld om haar te plagen. Hij was zelf niet zo zeer een zoetekauw. “Maar morgenmiddag klinkt goed. Ik regel ons favoriete plekje in de bieb,” beloofde hij. Het was beter dan samen studeren in zijn kamer, waar het moeilijker was om van haar af te blijven.
          Willa lachte zachtjes, een geluid dat hij haast had gemist. ''Doe je best maar, want anders kan er daarna gelijk een extra train sessie achteraan. Caramel Flipz zijn verslavend.”
          Nu was het zijn beurt om te lachen. “Aah, en anders wordt het een trainingssessie voor mij alleen? Misschien moet ik dan toch maar wat voor jou over houden. Zou niet willen dat je lui wordt, madame.” Zijn handen lagen nog altijd op haar schouders en als automatisch speelde hij met haar donkere lokken. “Nog andere dingen waar ik je mee kan verblijden morgen?”


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

          Het was geen abnormaliteit dat mijn fantastische nicht niet wilde dat men zich zorgen om haar maakte. En dit was nu net het probleem. Juist doordat zo gedreven was om haar eigen problemen op te lossen, duwde ze de mensen die haar liefhadden van haar weg. Inmiddels had ik me erbij neergelegd dat Innes verstandig genoeg was om tijdig hulp in te schakelen — tenminste, daar vertrouwde ik op. Het was nog te bezien of dit terecht was.
          Wat ik wel deed, was haar een kleine opening bieden om zelf te beginnen over hetgeen wat haar dwars zat. “Maar. . .” begon Innes schokschouderend, “ik weet het zelf ook even niet.” Schuins wierp ik mijn nicht een blik vol zorgen toe om haar welzijn. De kleur leek haast weg te trekken uit het gezicht van mijn nicht — wat heftig werd versterkt door haar felrode lokken.
          “Dat is okay,” fluisterde ik zachtjes en ik trok mijn nicht iets steviger tegen me aan vooraleer ik haar helemaal losliet. Ik liet het onderwerp verder rusten en nam een voorbeeld aan Logan door conspiracy theories uit te delen. Alleen waren die van mij een stuk reëler dan degene waar hij veelal mee kwam. Te beginnen bij mijn mening over de doorslaggevende verandering in de teamopstellingen.
          “Ze zal haar redenen er wel voor hebben gehad,” reageerde mijn nicht waarop ik instemmend knikte. “Wat haar redenen ook mogen zijn, ik hoop dat dit voldoende is voor de vermeende spionnen die zich onder ons verborgen houden.” Ik schudde mijn hoofd en stopte vervolgens een losgeschoten pluk haar achter mijn oor. De zorgen van mij weerspiegelde op het gelaat van mijn nicht en ik voelde een lichtelijk steek in mijn maag. In plaats van zorgen van haar schouders weg te nemen, legde ik er in plaats daarvan steeds meer bovenop. Dit was dan ook de reden dat ik Innes poogde af te leiden door te beginnen over herinneringen aan onze jeugd met Adrian en Azure.
          De grijns die op het gezicht van Innes verscheen, was de schaamte die bij de herinnering kwam kijken meer dan waard. “Oh, toen heb je wel degelijk bewezen dat je creatief kan zijn. Ik geloof dat er maar weinig zijn die je dat na zullen doen.” Een kneepje in mijn hand volgde en mijn glimlach werd waar mogelijk nog breder. Lachend gaf ik haar een speels duwtje met mijn heup waarna ik iets ernstiger keek en mijn zorgen met haar deelde.
          Zo snel als dat de glimlach op het gezicht van de roodharige was verschenen, verdween hij weer en ze wierp een blik in de richting van het podium — in de richting van haar moeder. “Dat is inderdaad het enige wat we kunnen doen,” begon Innes en haar stem leek van ver te komen. “Meevaren op de stromingen onder ons en slechts datgene volgen wat er van ons gevraagd wordt.”
          “Zal dat zo ons hele leven gaan?” vroeg ik haar plots. “Meevaren met de stroming? Doen wat ons opdrachtgever ons vertelt en bovenal geen vragen stellen?” In afwachting tot haar antwoord wierp ik haar een zijdelingse blik toe — nieuwsgierig naar haar kijk op mijn vraag. Ik had haar nog niets vertelt over dat ik achter de rug om van mijn ouders navraag had gedaan over mijn afkomst. Steeds maar in onzekerheid te leven, begon ik beu te worden. Het was tijd dat wij het heft in eigen handen begonnen te nemen en dit was mijn eerste poging tot rebellie geweest. Wat me nu restte, was afwachten tot de resultaten binnenkwamen.
          Innes pakte uiteindelijk het onderwerp terug van het afscheid van onze oude teams: “Maar, misschien kunnen we wel iets doen om te laten zien dat het de afgelopen jaren niet voor niets is geweest? Een spelletjesavond klinkt zo slecht nog niet, de meeste zijn er competitief genoeg voor.” Er klonk een lichte geamuseerdheid door in haar stem — iets wat haar absoluut niet misstond. Mijn enthousiasme werd hierdoor aangewakkerd, zeker op het moment dat zich een idee in mijn hoofd begon te vormen.
          “Oh — ik heb het!” Ik legde mijn beide handen op mijn nicht haar schouders en ging voor haar staan. “Wat als we een soort Capture the Flag gaan organiseren. Om alles officieel af te sluiten. De verliezers moeten hun geld bijeen leggen voor het kopen van pizza’s en drank voor later op de avond. Wat denk je daarvan? Is dat een plan dat ik voor kan leggen bij de studentenraad?”






          Viveca
    Madeline      Pritchard
    a g e •      21 jaar
    y e a r •      Vierde jaar
    d i s c i p l i n e •      Intellegence & Leadership
    r a n k •      Donkerrood
    w h e r e •      Auditorium
    w i t h •      Innes


    [ bericht aangepast op 25 okt 2021 - 21:02 ]


    I have seen my own sun darkened

    slight 16+

    MARA CALLIOPE TAYLOR-ASHFORD
    Ew, people
    twenty • socu • outside her room • with nurhan • outfit

    Het was haast vermakelijk hoe makkelijk het was om Nurhan te frustreren. Het ging haast moeiteloos en gaf enigszins een goed gevoel om te weten dat ze nog dit effect op hem had, al riep het wederom de vraag bij haar op waarom hij het had uitgemaakt. Dit zou altijd iets blijven wat ze niet aan hemzelf wilde vragen. Hij zou daar veel te veel genieten, om alles wat ook maar een klein beetje van een machtspositie gaf. Ze was beter af om het te vragen aan Azure.
          Hoeveel Mara ook genoot van het testen van Nur’s zelfbeheersing, ze had liever dat hij deze kwijt raakte in privé dan in publiek. Zonder aarzeling pakte ze zijn hand en trok ze hem naar haar kamer, waar ze zich niet al te veel later bevonden. Time to continue their little game. Ze had een vermoeden wat hij zou doen, als zij iets met een ander zou doen. Hij had het tenslotte al eerder gedaan, maar hier op Pritchard kwam hij daar toch een stuk minder makkelijk mee weg. Zou hij het lef hebben daarvoor?
          Nur zette een stap naar voren, plaatste zijn handen opnieuw aan de weerszijden van haar hoofd, iets wat haar enkel lichtelijk deed glimlachen. “Denk je dat dit loze woorden zijn?” vroeg hij.
          Mara haalde haar schouders op. “Ik heb je anders nog niet veel zien doen, enkel veel grootpraat. Wat is de uitdrukking ook alweer? Daden zeggen meer dan woorden. Of, blaffende honden bijten niet. Beide wel toepasselijk,” merkte ze onschuldig op. Ze verspilde geen tijd en plaatste zijn handen op haar heupen, terwijl ze hem nogmaals vroeg hoe ze zich moest gedragen volgens hem.
          ”Je weet best hoe je je moet gedragen,” was het snauwende antwoord.
          ”Weet ik dat? Ik wist niet dat er instructies waren voor het zijn van jou ex.”Hoelang zou ze zich nog van de domme kunnen houden? Het was duidelijk dat hij bedoelde niks met een ander doen, maar dan kon de jongen nog lang blijven dagdromen. Dat was iets wat absoluut niet ging gebeuren. Mara ging op haar tenen staan en fluisterde iets in zijn oor. Op haar woorden verdween een van Nur’s handen van haar heupen en verschoof naar gezicht. Geforceerd duwde hij kin iets omhoog, waardoor ze geen andere keuze had dan hem aan kijken, tenzij ze haar ogen zou sluiten.
          ”Haal het niet in je hoofd, Mara. Je bent van mij en je blijft van mij.” Voor ze ook maar met haar ogen kon rollen waren zijn lippen al op de hare gedrukt. Oud en vertrouwt. Verkeerd op een goede manier. Het goedkeurende geluidje dat anders uit haar mond was gekomen werd gedempt. Een deel van haar wilde haar lippen van de zijne halen en hem de gang op gooien, maar ze wilde niet dat hij zijn frustraties ging uitleven op het eerste en beste arme kind die hij zou tegenkomen in de gang. Met haar lippen nog altijd op die van hem duwde ze hem langzaam naar achteren, richting haar bed. Ze gaf hem een klein zetje, waardoor hij achteroverviel op haar matras. Zelf nam ze plaats op zijn heupen. Haar handen pakten zijn polsen vast en hielden deze vast boven zijn hoofd, al zou hij makkelijk de rollen kunnen omdraaien mocht hij willen. Haar gezicht hing vlak boven de zijne. “Wat ga je doen? Om te zorgen dat ik zogenaamd van jou blijf?” Een van haar handen verliet zijn polsen en gleed via zijn borstkas naar zijn riem, die ze met gemak losmaakte. “Je weet ondertussen dat ik niet zo goed naar je luister,” murmelde ze met haar lippen tegen zijn hals, waarna ze er een plagerige kus op drukte.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    ⌖      Be kind to unkind people. They need it the most.      ⌖

    Lincoln Esdras Taylor-Ashford







          22      ✦      Captain      ✦      Intelligence      ✦      Zwart      ✦      Vijfdejaars      ✦      ✦      With Azure      ✦      auditorium


          Met een meeneembeker gevuld met hete, verse koffie was Lincoln onderweg richting het auditorium. De stem van headmistress Siverston had niet heel lang geleden door het omroepsysteem geklonken. Iedereen moest verzamelen in het auditorium voor een mededeling. Een mededeling op een zaterdagochtend was niet de normale gang van zaken. Dat was ook de reden geweest waardoor hij vlug zijn spullen naar zijn kamer had gebracht vanuit de bibliotheek en na een korte stop voor koffie, was hij nu bij het auditorium.
          Vlak bij de ingang van het auditorium was hij Azure tegengekomen. Nadat hij haar had begroet, had hij aangegeven dat het fijn was dat ze er was, ondanks het vroege tijdstip.
    ‘’Het klonk dringend.’’ antwoordde ze. Lincoln volgde haar voorbeeld en stapte de ruimte in. De deur liet hij zachtjes dicht gaan. Zijn ogen liet hij door de zaal gaan, die ondertussen al aardig gevuld was. Het grootste gros nog half slapend, zo leek het.
    Instemmend knikte hij even. ‘’Inderdaad,’’ Voor zover hij wist waren er geen teams met oefenmissies gegaan, dus het kon niet zijn dat daar wat fout was gegaan, gelukkig. Wat het wel was wist hij niet, maar zeer positief kon het niet wezen. Positief nieuws kon vaak wachten tot een later tijdstip. ‘’wat voor nieuws denk je dat we te horen krijgen?’’ was hij vervolgd.
    ‘’Ik hoop zo goed nieuws, maar ik vrees het tegenovergestelde.’’

          Lang erover speculeerden hoefde niet. Headmistress Siverston betrad het podium en begon met spreken.
    ‘’Goedemorgen, iedereen. Het is erg prettig dat jullie er allemaal zijn. De reden dat ik jullie opgeroepen heb is niet vanwege positief nieuws,’’ Ze liet een korte stilte vallen en keek het auditorium door. ‘’gisteren, rond een uur of elf ‘s avonds, vertelde de Britse inlichtingendienst mij dat ze een aantal berichten hebben onderschept. Waar het op neerkomt is dat onze vijanden zich aan het samenspannen zijn om ons neer te halen, ons op onze knieën te krijgen.’’
    Lincoln fronste. Inderdaad geen positief nieuws. Niet het bepaalde nieuws wat hij had verwacht.
    ‘’Helaas werd er mij ook verteld dat ze al zover zijn dat ze Pritchard Institute hebben geïnfiltreerd. Hierop heeft het bestuur en ik al de nodige maatregelen getroffen. De belangrijkste hiervan is dat vanaf vandaag alle teams opnieuw ingedeeld zijn. Als het goed is, krijgen jullie daar nu een melding van op jullie telefoons,’’ Perfect getimed voelde hij zijn telefoon trillen in zijn broekzak. De namen Raven, Sterling, Erin, Cara en Blake verschenen op zijn scherm. Team 17. ‘’Goed, nu iedereen zijn teamgenoten weet, wil ik graag dat alle Team Captains en teams twintig en drieentwintig blijven, de rest mag weer vertrekken. Een aantal van jullie worden de komende dagen opgeroepen voor een gesprek. Ik wens jullie een fijne dag verder,’’
    Een team die niet bepaald stof gaf tot klagen. Zijn oude team had dit ook niet. Hoewel hij er wel van baalde dat hij niet meer met Mara in een team zat. Op die manier had hij nog een oogje in het zeil kunnen houden. Na de idioterie van hun ouders afgelopen zomer met hun idiote bedreigingen, wilde hij aan zijn zusje laten merken dat hij er wel voor haar was en niet hetzelfde dacht als hun ouders. Dat ging nu wat lastiger worden.
    ‘’'Nou, het was alles behalve goed nieuws,’’ De stem van Azure trok zijn aandacht en hij keek de brunette aan.
    ‘’Zeg dat wel ja,’’ Infiltranten..op Pritchard? Hoe had dat kunnen gebeuren? Een foute inschatting bij een invitee? Wat het ook was, hij hoopte dat het goed onderzocht werd. ‘’Ik weet niet wat ik verwacht had hiervan, maar dit was het niet.’’
    ‘’Jeetje, een heel nieuw team, dat wordt wel even wennen. In welk team zit jij nu?’’
    Lincoln wierp nog even weer een blik op zijn telefoon. ‘’Team 17,’’ antwoordde hij. ‘’jij? Goed team en TC?’’


    Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.