“Wat wil je?” was de wedervraag die Logan terugkaatste. Vrijwel direct verscheen een ondeugende fonkeling in Cammie haar ogen, want als ze dan toch vrij spel kreeg, dan waren er wel tientallen dingen die ze zou kunnen verzinnen. Planten, puppy’s, kussenforten bouwen, karaoke, … Daadwerkelijk tijd om haar wensenlijstje door te geven had ze echter niet. Logan mocht Raven op zijn blote knietjes danken dat ze zich juist op dat moment bij hen voegde, waardoor Cammie haar vriend een ‘ik-kom-hier-nog-op-terug’-blik toewierp. Ze vond het niet erg dat de Française zich naast het tweetal neer liet zakken. Het onderlinge contact tussen de twee blondines voelde altijd ongedwongen en vertrouwd. Cammie nam zich voor dat ze, zodra de gelegenheid zich voordeed, samen een paar dagen terug naar Frankrijk moesten gaan. Toerist in eigen land uithangen en tegelijkertijd thuis kunnen komen. Ze hoopte dat Raven daar ook oren naar zou hebben.
In alle stilte had ze naar de toespraak van mevrouw Siverston-Pritchard geluisterd en hoewel van binnen alle alarmbellen rinkelden, had ze het idee dat ze het gezelschap naast haar goddank goed voor de gek kon houden. Het was een eigenschap waar ze jarenlange oefening in had en iets wat zeker op Pritchard goed van pas kwam: blijven glimlachen door je paniek en tranen heen, totdat er zich een moment zou voordoen waarop je niet meer zou hoeven doen alsof. En dat moment kwam sneller dan gedacht.
“Dat doe ik sowieso,” had ze Logan horen zeggen toen ze had gesuggereerd dat hij haar zou missen. De woorden zorgden voor een stralende glimlach. Misschien zou het voor anderen ongegrond klinken, maar als ze zelf een team zou mogen samenstellen dan zou Logan een van de eerste namen zijn die in haar hoofd zou opborrelen en de kleine kans dat dit andersom misschien evengoed het geval was, zorgde voor een warm gevoel van binnen. Cammie was er heilig van overtuigd dat niet het team met de beste skills het verst kon komen, maar met een vuurvast vertrouwen in elkaar. Het liefst had ze willen murmelen dat het wederzijds was, maar haar aandacht verschoof naar Raven, die logischerwijs haar vraagtekens had bij de opmerking over Logans zogenaamde nachtelijke avonturen, iets waar Logan niet meteen een antwoord op had. Het amuseerde haar dat de jongen zo van zijn à propos leek te zijn door haar opmerking, alsof hij vergeten was dat hij degene was geweest die het hele ‘slapen met docenten’-scenario in het gesprek had gefietst.
“Hij was nieuwsgierig of we met een docent zouden slapen om hogerop te komen,” lichtte ze Raven op samenzweerderige toon in, blij om iets van afleiding te hebben. “Wat denk jij: heeft hij wat extra credits opgebouwd?”
Logan leek op zijn beurt echter maar al te graag het gespreksonderwerp te wijzigen door naar haar mobiel te kijken. “Adrian als Captain, succes daarmee,” zei hij bitter. Stil haalde Cammie haar schouders op. De toon in zijn stem was veelbetekenend. Het was geen geheim dat de twee elkaar niet konden luchten of zien, zeker niet nadat… Ze dacht liever niet terug aan het bewuste incident. Gelukkig somde Raven net op dat moment haar teamleden op.
“Ik weet zeker dat je het goed met Sterling zal kunnen vinden,” stelde ze haar gerust toen ze de naam van haar beste vriend hoorde passeren. “Plus, Lincoln is Mara’s broer.” Als de jongen maar een beetje van Mara weghad, dan moest dat ook goed komen. Nu de mededeling voorbij was, trok de knoop in haar maag zich langzaam strakker. Ze was dan ook blij dat zowel Raven als Logan ermee instemde om een frisse neus te halen. Ze dacht niet dat ze het heel veel langer in het auditorium zou uithouden. Snel sprong ze op, nog wat trillend op haar benen.
“Jij rookt toch ook?” klonk Logans stem terwijl ze naar de uitgang liepen. Nog voordat hij de sigaret weer kon wegtrekken, griste ze deze uit zijn handen.
“Vandaag wel,” diende ze hem uitdagend van repliek, vastbesloten hem ervan te overtuigen dat ze niet schattig was. In werkelijkheid balanceerde ze het ding wat onwennig tussen haar vingers; de keren dat ze een sigaret had aan geraakt was nihil te noemen, zelfs al moest ze toegeven dat één trekje – gewoon, ter ontspanning – na zojuist misschien verrassend aanlokkelijk klonk.
“Ik weet trouwens wat ik wil als je me nog een keer schattig noemt,” vervolgde ze, waarbij ze haar liefste glimlach opzette. “Dan ben je verplicht om het uit te knuffelen met Adrian.” Ze pauzeerde even en nam Logans reactie kort in zich op met een onschuldige blik in haar ogen. “Ik bedoel… ik denk dat jullie gewoon een valse start hebben gehad. En, nou ja, midden. En eind.” Plompverloren liet ze haar stem wegsterven, want ze had zelf ook wel door dat ze hier niet echt een vurig dichtgetimmerd betoog had. Misschien moest ze een meer haalbaardere consequentie aan het niet nakomen van de afspraak verbinden, besefte ze nu. Wereldvrede, of zo, al weigerde ze zomaar op te geven. Ze hoopte niet dat haar vriend boos werd, of dat hij dacht dat ze partij koos voor zijn voormalige Teamcaptain. Ze werd er gewoon nerveus van als mensen elkaar niet mochten en haar daarbij probeerden te betrekken. “Een scorpio en sagittarius zijn best compatible in vriendschap*. Plus het enige alternatief is een verplichte karaokeavond… of me een week lang na de ochtendbootcamp een massage gunnen. Jouw keuze,” deed ze nog een laatste poging hem ervan te overtuigen dat de eerstgenoemde optie het beste was. Ze stak haar pink hoopvol naar Logan uit om de deal te bezegelen en keek naar Raven in de hoop voor steun in deze verwoede lijmpoging tussen de twee mannen. Ze schatte de blondine al net zo conflict vermijdend in als zijzelf en met het nieuws over infiltranten van zojuist zou onderlinge strijd alles enkel nog maar gecompliceerder maken... “Wat denk jij?”
Voordat ze naar buiten stapte, gaf ze de gestolen sigaret braaf aan Logan terug, als olijftakje voor het voorstel dat ze zojuist had gedaan en eenmaal buiten liet Cammie de zuurstof langzaam uit haar longen ontsnappen. Kort sloot ze haar ogen en ze kantelde haar gezicht wat naar de hemel toe. Ze probeerde zich te focussen op de motregen die zacht haar huid raakte. Op de geur van de regen. Het kalmerende geluid ervan. De blondine beeldde zich in dat al haar zorgen net zoals de regendruppels van haar af gleden en langzaamaan leek haar geest weer wat helderder te worden. Ze opende haar ogen pas weer toen Logan zijn verhaal begon.
“Het begon allemaal op een mooie zomeravond toen ik de directrice tegenkwam…” Een zachte gniffel verliet haar mond en ze wisselde een veelbetekenende blik met Raven uit, benieuwd waar dit heen zou gaan. Cammie liet zich al luisterend onder een afdakje neerzakken op de grond, trok haar knieën naar zich toe en viste haar mobiel uit haar zak om met een schuin oog naar het berichtje te kijken dat ze binnen had gekregen van Luz. Oh. Oh dieu. Oui. Snel tikte ze een antwoord.
To Luz ✨:
— Voor een goed doel altijd, dus…
— Boom boom boom boom, you want deccie in your room??? 👀 💕
* it’s true. Just saying
|
w/ Logan & Raven @ Auditorium > Outside ☆ Outfit (slightly less deep)
|
