[RPG • 250] Pritchard Institute of the Secret Services • Speeltopic - Speeltopics

PERSONAGES Personeel ⚣ Roman Morales • 28 • teacher field • Niragi Team 1 ⚣ Adrian Ellsworth-Buchanan • 23 • zwart • 5 • field • Neairi ⚣ Braden Pierce • 21 • zeeblauw • 4 • technology & science • RadioTapok ⚢ Yelena Ivanova • 20 • zeeblauw • 3 • sociology & culture • Niragi ⚢ Camille Moreau • 19 • lichtgroen • 2 • intelligence • Tad Team 7 ⚣ Callum Taylor-Laskin • 23 • zwart • 5 • intelligence • Starsight ⚣ Dantae Cross • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach ⚢ Ivah Willington-Aitken • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Neaera Team 10 ⚢ Innes Siverston-Pritchard • 23 • zwart • 5 • field • Sionnach ⚢ Mikky Aeschliman • 21 • zeeblauw • 3 • technology & science • Starsight ⚢ Mara Taylor-Ashford • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Neairi ⚢ Aylin Özdemir • 20 • zeeblauw • 3 • intelligence • Neaera Team 17 ⚣ Lincoln Taylor-Ashford • 22 • zwart • 5 • intelligence • Neaera ⚣ Sterling Jr. Spencer • 20 • lichtgroen • 3 • sociology & culture • Raccoon ⚢ Erin Remington • 21 • zeeblauw • 3 • field • Sionnach Team 20 ⚢ Montana Byrd • 21 • donkerrood • 4 • field • Laufeydottir ⚢ Lusya Antares • 20 • lichtgroen • 2 • technology & science • Neairi ⚣ Raphael Pritchard • 18 • wit • 1 • in basistraining • RadioTapok ⚣ Declan Nevin • 22 • donkerrood • 4 • field • Neaera Team 23 ⚢ Willa Ferguson • 21 • donkerrood • 4 • field • Lunation ⚣ Valentin Ivanov • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • Laufeydottir ⚣ Viktor Melnik • 20 • lichtgroen • 2 • intelligence • Raccoon

REGELS • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven. • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen). • De Quizlet huisregels gelden hier ook. • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt. • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit. • Ruzies en gezeik gelieve buiten de RPG te houden. • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven. • Alleen Starsight maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. Inactief ⚣ Jerome Nicholson • 21 • zeeblauw • 3 • intelligence • Chocolatier ⚣ Emilio Parker • 20 • rang • 3 • sociology & culture • Happier ⚢ Carys Blakely • 18 • wit • 1 • Etherea ⚢ Catalina Cross • 19 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • Izel ⚢ Viveca Pritchard • 21 • donkerrood • 4 • intelligence • Izel ⚣ Roscoe Nyugen • 22 • zwart • 5 • field • Izel ⚢ Imogen Tyndall • 18 • wit • 1 • in basistraining • Izel ⚢ Millie Willington-Aitken • 21 • donkerrood • 4 • sociology & culture • Enjoy_20 ⚣ Amos Taylor-Laskin • 22 • zeeblauw • 3 • technology & science • calice ⚣ Logan Sawyer • 20 • lichtgroen • 2 • sociology & culture • calice ⚢ Azure Ellsworth-Buchanan • 20 • zeeblauw • 3 • technology & science • iotte ⚢ Raven Dubois • 18 • wit • 1 • in basistraining • iotte ⚣ Nurhan Ellsworth-Buchanan • 20 • lichtgroen • 3 • field • iotte

[ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 12:36 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Gelukkig had Mikky ook doorgehad dat hij zo kort mogelijk in de cafetaria had willen doorbrengen, dus zodra ze hun koffie hadden, waren ze zo gauw mogelijk daar weer weggegaan. Het was jammer dat ze door de regen heen hadden moeten lopen, maar alles was beter dan een drukke plek zoals de cafetaria. Buiten had Braden zijn koffie afgedekt met zijn hand, zodat daar in ieder geval geen regen in zou komen. Hij kon de sterke koffie eigenlijk wel gebruiken en hij wilde niet dat iets het zou verdunnen. Of de smaak minder zou maken.       Eenmaal binnen zocht hij gauw zijn werkplek op, al gauw vergetend dat Mikky er ook was. Na al het nieuws van vanochtend wilde hij gewoon aan de slag, zodat hij zijn gedachten kon verzetten. Even geen mensen die dingen van hem wilden en gelukkig was Mikky iemand die dit leek te begrijpen.       Braden was dan ook tevreden aan het werk gegaan, druk bezig om het nieuwe wapen voor Adrian te perfectioneren. Hij was de vorige avond al een heel eind gekomen, maar hij wilde het graag nog wat beter maken. Daarnaast was het afleidend werk, beter dan het huiswerk dat hij ook nog zou moeten maken. Dat kwam later vandaag wel wanneer hij zich hopelijk weer wat beter voelde.       Toen hij hoorde dat er iemand het Tech centre binnenkwam, negeerde hij in eerste instantie het geluid. Hij had nog steeds geen zin in mensen en hij gaf er dan ook niet om om te kijken wie er zojuist binnen was gekomen. Deze persoon had blijkbaar alleen zijn aandacht nodig, want een "hey" forceerde hem om zich toch naar diegene om te draaien. Verstoord keek hij dan ook het meisje dat naast hem was komen staan aan.       'Jij kunt me vast vertellen waarom ik een bericht gekregen heb met een paar namen.' Het was Aylin die naast hem was komen staan. Hij had weinig met haar, maar ze was ook niet vervelend. Alleen gewoon niet één van de personen die hem op zo'n moment wel mochten storen. Toch leek ze zijn hulp nodig te hebben, dus hij draaide zich volledig naar haar om, al kon hij de diepe zucht niet binnenhouden. 'Waar ben je mee bezig?' vroeg ze nog voor hij antwoord kon geven, langs hem heen kijken naar het wapen dat op zijn werkbank lag.       'Ze hebben de teams gewisseld,' vertelde Braden haar en direct nestelde dat nare gevoel van eerder zich weer in zijn buik. Verdomme, hij was er juist net eindelijk vanaf gekomen. 'Blijkbaar zijn er vijandige spionnen binnen de school en het wisselen van de teams zou moeten helpen hen te ontmaskeren.' Zelf had hij geen idee van hoe de schoolleiding dat voor zich zag. Hoe zou hij iets hiervan moeten doorhebben als hij de meeste mensen in zijn nieuwe team niet eens kende? 'Hopelijk hebben ze het voor jou niet al te erg gemaakt,' merkte hij nog wat droevig op, waarna hij zijn blik weer op de werkbank voor zich richtte. Als hij nu extra hard zijn best deed op dit wapen, zou Adrian hem dan accepteren als teamlid, zonder dat hun persoonlijke wrijving in de weg zou kunnen komen zitten?       'Ik ben gewoon een wapen aan het verbeteren,' ging hij vervolgens nog in op Aylins vraag. 'Weinig bijzonders, gewoon zorgen dat het beter werkt en misschien nog een leuk snufje toevoegen.' Hij had helaas alleen nog niet kunnen bedenken wat precies hij nog zou willen toevoegen. Het moest indruk maken, dat sowieso, maar voor nu was zijn brein leeg. 'Als jij iets zou kunnen kiezen, wat zou je dan willen toevoegen aan je wapen?' vroeg hij Aylin maar. Hij had er weinig vertrouwen in, maar wie weet had ze toevallig nog een nuttig idee.

[ bericht aangepast op 3 dec 2021 - 21:46 ]

---

Stenenlikker

''She wasn't looking for a knight, she was looking for a sword gun.'' From Catalina: Gefeliciteerd met je geweldige nieuwe team en je promotie! To Catalina: Hahahaha bedankt :') En jij welkom in dat team :p To Team 23: Hallo Willa hier, Maandag, 05:00 bootcamp. Verzamelen bij Hek Oost om 04:50. Wees op tijd, om 15:00 zijn jullie weer vrij. Tot dan! 💪

21 – Field – Donkerrood – 4e jaars – Girls Dormitory – With Adrian -> Imogen       “Mijn familie, mijn verantwoordelijkheid.'' Zei Adrian. Uiteraard, want dat was hoe het in huize Ellsworth-Buchanan. Met een gepijnigde blik keek ze hem aan. Het was alleen maar extra hooi wat hij op zijn vork nam en dat was een gewicht die de jongen misschien beter niet kon hebben. “Maar het komt goed, ik ga met hem praten.” Ergens zou het fijn zijn als ze de taak ‘Nurhan in het gareel houden’ uit zijn handen kon halen nu ze teamcaptain was, maar meer dan false hoop was dat niet. De jongen zou nooit naar haar luisteren. Misschien moest ze zijn oude teamcaptain eens aanspreken voor wat advies...       “Hmm, ook geen verkeerde strategie,” reageerde Adrian grinnikend nadat Willa er een grap over de hoeveelheid suiker had gemaakt. Het geluid van zijn grinnik zorgde voor een kriebel in haar buik. Hij zag er altijd goed uit – maar haar favoriete versie van hem was degene die lachte, al was het maar een glimlach. Tevreden met zijn opmerking knikte ze, soms was het beter om niet stil te staan bij de inhoud van bepaalde producten. Ze zou het wel weer inhalen tijdens de training.       Hun gesprek werd verstoord door headmistress Siverstone-Pritchard die de aandacht trok. Erg lang kon ze daar niet boos over blijven aangezien het alleen maar goed nieuws met zich meebracht. Eenmaal staande op het podium realiseerde ze zich pas dat vandaag eigenlijk een verassend goede dag was. Ze mocht dan wel per direct in een nieuw team zitten, maar zij zou wel de leider van het team zijn. Daarbij had ze een studiedate gepland met Adrian én Caramel Flipz, en de rest werd goed gemaakt door de afgunstige blik van Callum.       De glimlach verdween niet meer van haar gezicht.       ''Wist je hiervan?'' Had ze direct gevraagd toen ze weer terug bij Adrian kwam ditmaal met de spullen van een Team Captain. Ter antwoord schudde hij zijn hoofd waarna hij toegaf vermoedens te hebben gehad en dat hij trots op haar was.       Een golf aan enthousiasme nam het roer over en nog voordat ze kon reageren had ze zichzelf al in zijn armen geworpen. Zijn sterke armen wikkelde zich om haar heen en op dat moment voelde ze zich veiliger dan ooit. “Ik zei toch dat je het kon? Niet meer aan jezelf twijfelen nu.” Roerloos bleef ze staan, genietend van het moment, van zijn warmte en zijn geur. Totdat ze zich realiseerde dat ze officieel nog uit elkaar waren, en dat er voldoende werk op haar stond te wachten.       ''Uhm,'' begon ze zachtjes, de afstand tussen de twee vergrotend. ''Ik moet denk ik het een en ander gaan regelen, maar ik zie je morgen, okay?''       “Natuurlijk. Laat het me weten als ik je ergens bij kan helpen, okay?” Zei hij waarna hij zijn lippen op haar wang drukte. Een warm gevoel trok zich door haar lichaam, al wist ze dat om hulp vragen niet hoog op haar lijstje stond. Eerst zou ze het zelf gaan proberen.       Subtiel hing hij zijn jasje over haar schouder. “Ik zie je morgenochtend in de bieb, hetzelfde plekje als altijd, met de Caramel Flipz.” Na die woorden verliet hij de zaal, zijn jas achterlatend bij haar. Met haar blik volgde ze hem totdat hij uit het zicht was. Toen pas viste ze haar mobiel uit haar zak. Eerst viel haar oog op en bericht van Catalina, die ze direct een berichtje terug stuurde. Vervolgens gebruikte ze de groepsapp om de nummers van Viktor, Nurhan en Valentin te achterhalen zodat ze een gezamenlijke groepsapp kon maken. Het nummer van Catalina had ze al, waardoor dat enkel een kwestie van toevoegen was.       Met een zucht borg ze haar telefoon weer op. Als ze allemaal maar op tijd waren... Misschien dat ze de rest vandaag nog tegen zou komen, dan kon ze hen er nogmaals aan herinneren. Maar nu eerst moest ze haar spullen op gaan bergen. Eigenlijk kwam Adrian's jasje nu wel handig uit. Nogmaals gebruikte ze de jas als paraplu, alleen deze keer om naar de Girl's dormitories te gaan. Het weer was niet echt veel beter geworden. Een sprintje naar de overkant van het veld zorgde ervoor dat ze eerder weer een dak boven haar hoofd had. De energie gierde door haar lichaam, wat ervoor zorgde dat ze nog net niet de trap op rende richting haar kamer. Aan haar snelle tempo kwam al gauw een einde toen ze tegen iemand op botste.       Een sneer vormde zich al in haar mond, maar voordat ze die kon uitspuwen realiseerde ze zich dat het kleinere gestalte bij Imogen hoorde. Direct verdween de vijandelijke houden en keerde het enthousiasme terug.       ''Iem!'' Groette Willa haar waarna ze direct het stapeltje Team Captain kleding in haar liet zien. ''Kijk!'' Het was ongebruikelijk voor haar om zo uitbundig te reageren, maar op dit moment voelde ze zich als een uitbarstende vulkaan aan blijdschap. Het binnenhouden was geen optie, zeker niet bij haar nichtje met wie ze eigenlijk alles deelde.       ''Heb je je nieuwe team al gezien?'' Vroeg ze vervolgens voorzichtig om te peilen waar ze van op de hoogte was.

[ bericht aangepast op 7 dec 2021 - 23:07 ]

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Ik grijnsde lichtjes terwijl ik het verhaal hoorde van een jonge Marly die aan de haren van Innes trok. Gelukkig was ik niet de enige die haar duivelse perikelen had doorstaan, bedacht ik me tussen het inpakken door. Sowieso waren deze pluisbeesten verrekte moeilijk om helemaal strak en recht in te pakken, maar meer dan mijn best kon ik in deze situatie niet doen.       Ondertussen praatte Innes tante Katherine bij over hetgeen dat voorgevallen was tussen Morales en Montona. “Dus, wat jullie zeggen is dat jullie denken dat Agent Morales en leerlinge Byrd zich in een ongepaste en verboden relatie bevinden?” Vanuit mijn ooghoeken zag ik het postuur van Innes rechterop gaan staan — de invloed die haar moeder op haar had. Ik knikte slechts en liet mijn ogen onafgebroken contact maken met mijn tante.       Al ijsberend door haar kantoor heen, stelde mijn tante voor dat we Montana op konden gaan zoeken om haar onze felicitaties te brengen voor het verkrijgen van haar nieuwe TC-titel. Voor een kort momentje schoot het door mijn hoofd dat de getinte dame misschien met Roman het bed in was gedoken zodat ze de titel als TC kon verwerven. Roman had daar immers de autoriteit over. Echter verwierp ik deze gedachte al snel. Ik kon dan wel niet goed met de dame overweg kunnen, maar dat betekende niet dat ik conspiracy theories in de rondte kon gaan strooien, zoals mijn goede vriend Logan.       “Oké,” bracht Innes uit op het moment dat haar moeder geëindigd was met praten en ons strak aankeek. “Dan gaan Viveca en ik onze mede Team Captain eens van een warm welkom en felicitatie voorzien.” Een glimlach verscheen op haar gelaat. Ikzelf sloeg slechts de interactie tussen Innes en haar moeder gade die een aantal losse haren wegstopte achter mijn nicht haar oor.       “Begrepen,” zei ik en ik wisselde een blik van verstandshouding met mijn nicht. Vervolgens begeleidde de directrice ons naar de deur met de woorden dat ze ons vanmiddag in haar kantoor verwachtte om samen naar huis te vertrekken voor het weekend. “Oh, en Vec?” Ik humde zacht alvorens ik me verwachtingsvol omdraaide in de richting van mijn tante. “Dankjewel voor het inpakken trouwens, heel erg lief van je.” Dit keer was het aan mij de beurt om trots te glimlachen. “Graag gedaan! Gelukkig is er hier iemand met Pritchard-genen die het wel kan,” klonk mijn stem plagend.       Innes vertelde nog dat ze de mededeling door zou brieven aan Alistair wanneer ze hem zag waarna we beide vertrokken uit het kantoor van Katherine. Eens we buiten stonden, wierp Innes haar blik op mij. “Jij weet nu wel dat we op zijn minst met iets terug moeten komen, right? En dat we dit absoluut tussen ons in moeten houden, voordat het geroddel zich verspreidt en het tweetal gealarmeerd raakt.”       Misschien hadden haar woorden me niet zo moeten raken, maar ergens deden ze dit wel. Ik trok dan ook mijn wenkbrauw naar haar op terwijl ik pijn zo goed mogelijk uit mijn staalblauwe poelen poogde weg te filteren. “Waar zie je me voor aan?” reageerde ik breeduit lachend. “This ain’t my first rodeo. Maar met wat je zegt heb je wel een punt. We zouden ons ook op kunnen splitsen? Eén iemand begeeft zich naar de kamer van Montana en de ander gaat op zoek naar camerabeelden.” De camera’s waren me zojuist in het oog gesprongen doordat deze strategisch over de gangen geplaatst waren. “Net wat je zegt, we moeten wel met iets aan komen zetten en het was nou niet dat die twee zich bepaald geheimzinnig gedroegen.” Ik haalde mijn schouders op en liet mijn ogen weer op de roodharige rusten in afwachting tot haar antwoord.

Viveca Madeline      Pritchard a g e •      21 jaar y e a r •      Vierde jaar d i s c i p l i n e •      Intel & Leadership r a n g •      Donkerrood w h e r e •      Katherine's kantoor w i t h •      Innes & Katherine

[ bericht aangepast op 8 dec 2021 - 23:49 ]

---

I have seen my own sun darkened

Catalina Cross ☼ ▪      Betekenisvol trok Dantae zijn wenkbrauwen op. “Hij deed er ook heel slim aan om er niks van te zeggen, anders was hij zelf in een Unicorn Sprinkle geval verandert.” Ik grinnikte door zijn antwoord en nam nog een slok van mijn warme drankje. “Hoe was je van plan dat te gaan doen dan? De slagroomspuit boven hem ondersteboven keren? Stiekem had ik dat wel graag willen zien,” zei ik terwijl ik mijn tong naar hem uitstak.       Vervolgens richtte ik me op de broodjes die mijn broer voor zichzelf had meegenomen. Vlug pikte ik er één van zijn bord en net op het moment dat ik er een hap van wilde nemen, boog Dantae zich voorover om zijn hand in mijn richting te steken. “Zeg, heb ik soms niet genoeg voor je gehaald? Koop je eigen voedsel,” bromde hij me toe. Met een speelse twinkeling in mijn ogen maakte ik contact met de zijn en bracht de onderkant van het broodje langzaam naar mijn mond toe. Schaamteloos likte ik er vlug aan met de mededeling dat hij nu van mij was.       De manier waarop zijn gezicht vertrok en hij zichzelf weer terug liet zakken op zijn stoel was haat te komisch voor woorden. Hij schudde zijn hoofd en met een tevreden uitdrukking op mijn gezicht nam ik een grote hap van het brood. “Hmmm, lekker hoor!” humde ik tussen het kauwen door. “Je bent vreselijk,” waren de woorden die Dantae nog naar me toe gooide.       “Ik weet het,” begon ik terwijl ik mijn lange bruine haar over mijn schouder gooide. “Gelukkig hou je nog steeds van me.” Een grote grijns verscheen over mijn gezicht en ik propte de rest van zijn broodje in mijn mond. Het duurde daarom ook even voordat ik antwoord gaf op zijn vraag over wat ik de rest van de dag ging doen. Ik zat zelf nog te twijfelen over mijn planning maar had ergens wel zin om de spanning van de ochtend eraf te lopen. Nu alleen nog een partner vinden die zo gek was om met mij nu nog een rondje te gaan hardlopen.       “Ik ga mijn hulptroepen inschakelen, eens zien of die me kan komen redden van unicorn sprinkles en een lastig zusje.” Een verontwaardigd geluid rolde over mijn lippen bij zijn woordkeus. “Nou zeg! Waarom ben ik nu weer lastig?” riep ik lachend uit. Doordat Dantae zijn telefoon ietwat schuin hield kon ik makkelijk over mijn eigen telefoon met hem meelezen.       “Ik had gewoon een goed voorbeeld, wat vervelend zijn betreft. En sinds wanneer heb jij hulp nodig?” Hoewel mijn stem mopperend klonk, waren er toch warme klanken die de boventoon voerden. Voor geen goud zou ik mijn broer inruilen — hij was er immers altijd voor me geweest op twee jaar na waarin ik me prima zelf had weten te redden. Dat was de reden dat ik hier nu zat op Pritchard. Ik wilde er alleen niet aan denken hoe ik was geëindigd als ik niet door een spion van het internaat gescout was.       “Maar, je gaat hardlopen dus. Ik denk dat ik zo ga kijken of het me lukt wat te trainen, eens kijken of Link er ook voor te porren is.” Ik knikte waarna ik ietwat afwezig door mijn latte roerde. De afwezigheid kwam vooral door het gevoel wat Lincolm zijn aanwezigheid in mij naar voren bracht. Ik kon er nog niet zozeer een naam aangeven, maar hij zorgde ervoor dat ik alerter was op mijn houding en de manier waarop ik overkwam. De volgende vraag die Dantae me stelde was ook meteen degene die me wakker schudde en zo nonchalant mogelijk nam ik nog een slok van de latte.       “Maandag de bootcamp, gaat het je lukken, denk je?” vroeg mijn broer me alvorens hij zijn tanden zette in een broodje. Bedenkelijk kantelde ik mijn hoofd en tikte met mijn nagels op het tafelblad. “Ik overleef het wel. . . denk ik.” Nonchalant haalde ik mijn schouders op. “Alleen zal ik de volgende dag met geen man of macht uit mijn bed te krijgen zijn vanwege de spierpijn,” grinnikte ik zachtjes waarop mijn schouders op en neer bewogen.

[ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 0:46 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

Na de aankondiging van de directrice had Amos zich bij Raphael gevoegd. Een donkerharige firstyear met wie hij nog niet veel contact had gehad. Dit jaar zouden ze teamgenoten zijn en juist om die reden sprak Amos de jongen aan. Raphael had verrast gestameld na Amos zijn begroeting, waarna de jongens zich aan elkaar voorstelden. “Amos Taylor-Laskin,” de woorden verlieten Amos zijn mond automatisch. De geschiedenis van zijn familie en die van de school was zo innig verweven dat het verkeerd voelde om zijn achternaam niet te noemen. Zoals Amos al vermoedde heette de donkerharige jongen Raphael, maar in tegenstelling tot hemzelf, noemde Raphael zijn achternaam niet. Hij had slechts hevig knikkend ingestemd nadat Amos zijn naam noemde. De jongen moest zijn krullen uit zijn gezicht vegen en Amos grinnikte. Hij mocht deze jongen wel.       Om het gesprek gaande te houden en om zijn nieuwe teamgenoot beter te leren kennen vroeg Amos aan Raphael wat hij dacht over de reden waarom hun team in het auditorium moesten blijven. ”Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee,” Gaf de jongen naast hem toe. “Heb jij al een idee dan?” Amos schudde zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar heen. “Nope,” zei hij eerlijk, maar ik betwijfel of het een goed teken is.” “Ik ben ook bang van niet,” merkte Raphael op en Amos keek de jongen knikkend aan.       Amos vervolgde dat Raphael zich in ieder geval geen zorgen hoefde te maken over hun team. Als je het hem vroeg waren Millie en Montana schatten. Raphael leek er niet helemaal bij te zijn. “Alles is nog nieuw voor je, of niet? “ vroeg Amos dan ook. “Ben je inmiddels een beetje gewend aan de school?” ”Euhm, het ene moment denk ik alles te snappen om even later weer volledig overweldigd te zijn door alles. Maar ik denk dat ik ondertussen wel redelijk gewen ben.” vertelde Raphael. Amos glimlachte en knikte begrijpend. “Ja, dat klinkt precies als mijn eerste jaar.” Ondanks zijn levenslange voorbereiding op deze opleiding, was het daadwerkelijk studeren aan Pritchard iets waar je je eigenlijk nooit écht op voorbereiden kon. Het wonen met zoveel leeftijdsgenoten, de vele uren les en het vroege opstaan was iets waar je aan moest wennen.       Amos en Raphael hun gesprek werd onderbroken door een nieuwe mededeling. “Zoals een aantal van jullie wellicht al hebben ontdekt, zijn er twee nieuwe teams bijgekomen die nog geen leider hebben. Dit is geen fout, maar juist een bewuste keuze geweest. Afgelopen weken zijn er namelijk een aantal leerlingen geweest die hun aanvraag tot de Team Captain hebben afgerond. Uit deze groep hebben een aantal collega’s samen met mij twee dames uitgekozen waarvan wij vinden dat ze deze titel verdienen. Willen Willa Ferguson en Montana Byrd naar beneden komen om hun nieuwe badge, uniformen en dossiers op te halen? Van harte gefeliciteerd dames, met jullie nieuwe positie.” Met een grijns op zijn gezicht begon Amos met klappen. Hij kon het ook niet laten om even op zijn vingers te fluiten. Team Captain worden was een mooie prestatie en beide dames hadden er vast had voor gewerkt.       “Dus, wie van de twee is nu onze nieuwe Team Captain?” vroeg Raphael. Amos zijn ogen gleden even naar de jongen en zijn donkere krullen en vervolgens knikte hij naar het donkere meisje op het podium. “Mo,” vertelde Amos. “Het meisje met de krulletjes.” “Heb je vertrouwen in haar kunnen?” voeg de eerstejaars verder Langzaam knikte Amos, zijn ogen rustten nog op Montana. “Ja, maar, “ en hij keek opnieuw naar de jongen naast hem. “We weten pas echt waar we aan toe zijn als we beginnen met trainen.” Een ondeugende glimlach verscheen op Amos zijn gezicht. “Maar, voordat we dat gaan doen, is het misschien verstandig om wat stoom af te blazen..” Amos pakte zijn telefoon erbij en hield zijn scherm zo dat Raphael met hem kon meelezen. Hij opende whatsapp en selecteerde 'nieuwe groep creëren'. Na de verzendlijsten van Pritchard jaar 1, 2, 3, 4 én 5 te hebben toegevoegd draaide hij zijn gezicht richting zijn teamgenoot. “Zeg eens, Raphael, hou je van zwemmen?” To: Pritchard Y1-5 Poolparty! 💦 Maandagavond. 2100 uur. De enige persoon die niet in de nieuwe groepsapp was toegevoegd was niemand minder dan zijn oudere broer Callum. Hij zou het toch te druk hebben met 'studeren' voor een feestje...

[ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 10:38 ]

STERLING jr ANDRÉ SPENCER

---

Erin maakte een hummend geluidje terwijl ze haar wenkbrauwen even optrok, duidelijk haar mening delend zonder woorden. Ik zou er wel naar kunnen gissen wat ze daarmee precies wilde zeggen, maar kennende de vrouwtjes zou ik één of ander vaag antwoord gaan mogen verwachten.
Ik besloot dan ook maar mijn mening op tafel te gooien, het hele gedoe ging voor wantrouwen gaan zorgen.
”Denk je?” vroeg de brunette voor me en ik knikte terwijl ik rustig doorknauwde van het plakkerige broodje tussen mijn vingers. Het ding is, de school was zo divers met zijn studenten dat discussies en wantrouwen gewoon niet te vermijden waren. Daarbij een school vol spies to be, je gaat nou toch niet verwachten dat niemand van deze studenten geheimen verborgen hielden?
“Van je vrienden weet je dat ze te vertrouwen zijn, toch? Dus wat dat betreft moet er onderling geen wantrouwen gaan komen.” verklaarde Erin me plots waardoor ik een beetje wakker sprong uit mijn gedachten en een kleine hmmhmm murmelde als teken dat ik haar daar wel gelijk in haf. Ik kon hier wel in gaan verder uitdiepen, zoals bijvoorbeeld in Indiana Jones en de Crystal skull hij wel degelijk gebackstabbed werd door zijn zogezegde vriend... Maargoed in die film gaat het ook over aliens, dus misschien niet het geloofswaardigste argument...
Daarbij wist ik ook heus wel dat Erin me niet zou achterlaten in een instortende grot voor een beetje goud. “Maar geen diepe geheimen meer delen. . . dus ik mag niet gaan vertellen over die ontzettend super aantrekkelijke jongen met zijn strakke sixpack buikje, waar ik al maanden een geheime crush op heb?” begon de duivelin voor me plots geheel onschuldig waardoor mijn mond een stukje openviel, wat vast een erg charmant zicht was met het half opgenauwde brood erin. Ik wilde een teug adem nemen om een "Wacht wat!" in ongeloof eruit te murmeren maar verslikte me los in mijn eigen voedsel waardoor ik half aan het stikken was.
"Waar komt dat nou vandaan?!" kwam er verbaasd over mijn lippen, al kon ik merken aan de manier hoe ze naar me gluurde vanachter haar kop koffie dat ze me mooi in de maling had genomen...Alweer. Ikkneep mijn bruine kijkers tot spleetjes waarbij ik, een "Touché" mopperde in een quasi serieuze manier, waarna er toch een kleine lach mijn lippen verliet. " Hou die vrouwelijke geheimpjes maar voor jezelf." wuifde ik op een plagende manier.
“Misschien heb je gelijk, het zou ze alleen maar verjagen.” grapte ze zelf verder waarna ze haar tong naar me uitstak wat me deed lachen. "Je had mij al bijna weg gekregen." mopperde ik waarna ik mijn koffie tas leeg dronk.

”Ik weet overigens niet of Pritchard wellicht wel al een vermoeden heeft van wie de spionnen van buitenaf kunnen zijn. Het zou wel meer kunnen verklaren waarom de teams zijn omgegooid, denk je niet?” Erin keek me iets schuin aan waardoor ik lichtelijk fronste en over mijn kin wreef. "Dat is misschien waar, maar om dan zomaar de hele school op stelten te zetten, is dat wel een slimme zet?" vroeg ik lichtelijk fronsend, waarna ik even mijn schouders ophaalde. " We zullen wel zien hoe de nieuwe teams zullen uitdraaien. Daarbij met jou in een team? Ik denk dat ik nog even tijd nodig heb om te zien of dat een goed iets is of niet." grijnsde ik plagend.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

BOOTCAMP TIME 19 november 2046 • 04:35 Het is een erg gure, vroege maandagochtend en de helft van de Pritchard studenten wordt over tien minuten verwacht bij de oostelijke ingang van het schoolterrein voor een militaire teambuilding bootcamp die van 05:00 tot 08:00 duurt. Nadat iedereen is verzameld, wordt er een korte uitleg gegeven door directrice Katherine Siverston-Pritchard, waarna ze vertrekken naar de bootcamp in het bos. Door de harde regen is het bos erg modderig, wat voor een extra moeilijkheidsgraad zorgt.       Omdat het Pritchard Institute is, zit er natuurlijk een competitie aan deze bootcamp verbonden. Het team dat als eerste over de streep komt krijgt een prijs en het hoogst haalbare cijfer. Het team dat als laatste eindigt een straf en een onvoldoende. Om het eerlijk te houden randomise ik de winnaar en de verliezer en geef ik dit door aan degenen die de TC’s uit de betreffende teams schrijven. De overige teams mogen hun uiteindelijke plaats op de ranglijst zelf bepalen, maar houd er wel rekening mee dat niet iedereen tweede kan worden.       De bootcamp bestaat uit een aantal onderdelen die in een vaste volgorde moeten worden gedaan. Deze volgorde staat in de spoiler hieronder. Volgorde van de bootcamp • Als eerste moeten ze een paar honderd meter rennen; • Daarna komt er een (natte) rotsmuur van vijf meter hoog; • Dit wordt gevolgd door een obstakel parkour (ex. 08:29 tot 09:03); • Waarna ze zo snel mogelijk een boom omhoog en omlaag moeten beklimmen; • Daarna moeten ze weer een paar honderd meter rennen; • Dan komen ze aan bij een hoge muur waar ze overheen moeten door middel van het beklimmen van loshangende touwen; • Hierna komen ze op een open stuk (modderige) grond aan, waar ze een ab core-workout krijgen van een leraar; • Dit wordt gevolgd door een tweede, zwaarder en langer obstakel parkour (ex. 08:29 tot 09:03); • Waarna ze aan een rek (ex. 01:23 tot 01:53) moeten hangen en vooruit moeten klimmen; • Dan komen ze aan bij een sloot van enkele meters breed waar ze doorheen moeten waden/zwemmen; • Vervolgens komen ze aan bij een ander open veld waar een schiet terrein aan grenst en de bedoeling is dat iedere teamgenoot hun aangewezen schietschijven vijf keer raakt; • Daarna moeten ze over een tweede (natte) rotsmuur van zeven meter om verder te geraken met behulp van loshangende touwen; • Met aan de andere kant een laatste obstakel parkour dat bekend staat om de moeilijkheidsgraad ervan; • En als laatste is er nog een sprint van een paar honderd meter naar de eindlijn.

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 11:33 ]

---

That is a perfect copy of reality.

I worked hard for everything I got and that's the way it's supposed to be

De dag dat Mo het nieuws had gehoord over het feit dat ze de nieuwe Team Captain van team 20 zou zijn, had ze continu lopen stuiteren. Ze had amper kunnen slapen en had om twee uur 's nachts toen maar besloten te gaan trainen om een beetje energie kwijt te raken. Uiteindelijk was het gelukt, want ze was de afgelopen dagen best wel moe geweest. Maar nu was het tijd. Het was eindelijk tijd om haar team te gaan leiden!       Om 4:00 was Mo wakker geworden. Meteen was ze uit bed gesprongen. Ze had geluk met het feit dat ze geen kamergenote meer had, want de manier waarop ze rondhuppelde, haar kleding rondsmeet en de juiste outfit zocht en meezong met de muziek die ze had opgezet. Ze hoorde de wind tegen het gebouw slaan, dus ze wist dat het een flinke kluif zou worden om iedereen gemotiveerd te houden tijdens de bootcamp. De outfit was al voor haar uitgekozen door de school: een thermoshirt en -legging, eronder een sportbeha in het rood, dikke sokken, zwarte gympen en een vest. Ze pakte onder haar bed vandaan haar sporttas, waarin ze een grote handdoek en voor de zekerheid een extra paar dikke, droge sokken in gooide. Ook zorgde ze dat ze een extra outfit had. Extra voorbereiding, niet alleen voor zichzelf, maar ook om zich te bewijzen. Nadat ze rond kwart over 4 haar spullen bij elkaar had gepakt, was ze begonnen met zichzelf alvast opwarmen. Door het gure weer (vanuit het raam zag ze in het licht van de lantaarnpalen harde regen naar beneden vallen) moest iedereen extra oppassen voor blessures. Op de maat van de muziek warme ze langzaamaan haar spieren op, door jumping jacks en veel stretchoefeningen. Al haar spieren moesten klaar zijn voor de zware bootcamp die hen te wachten stond. Mo wist dat het niet zo makkelijk zou zijn. Wel dacht ze een voorsprong te hebben. Zij was zo getraind in Field-gerelateerde oefeningen dat ze haar team er goed doorheen kon loodsen.       Om half vijf, toen ze helemaal opgewarmd en aangekleed was, pakte ze haar jas van een stoel en trok die aan. Het was een dikke, poofy, waterdichte jas die nu extra handig was. Ook greep ze haar paraplu van naast de deur. Ze wilde niet al te nat worden, nog voor ze überhaupt waren begonnen. Met haar sporttas om haar schouder, de paraplu in haar hand en een laatste controle of ze alles bij zich had, verliet ze haar kamer. Het duurde niet lang voor ze de afstand tussen haar kamer en Hek Oost, de verzamelplek, had overbrugd. En het verbaasde haar ook niet dat ze hier als eerste aanwezig was. To: Team 22 (the bestest team) ✨ — Gooeeeeeedemorgen — Warm je goed op voor je naar buiten gaat en kleed je warm aan en neem extra spullen mee — Het weer is belabberd, en we willen geen blessures — Tot zo! 🤩

[ bericht aangepast op 18 dec 2021 - 18:21 ]

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

a fresh poison each week "we were born sick", you heard them say it

Luka was blij met zijn keuze geweest. Het was half vijf 's ochtends en hij had nog niet geslapen. Erg vond hij het niet. Het zou bij lange na niet de eerste keer zijn dat hij een nacht zou doorhalen. Toen hij net in Engeland was, was het ook vaak gebeurd. Hij moest op een of andere manier geld verdienen, want zijn ouders zouden het nooit aan hem geven. En toen hij iets ouder werd... het was niet alleen maar meer nachten doorhalen met werk, maar ook met andere dingen. Mannen, vooral.       Hij zuchtte en wreef door zijn ogen heen. Hij sloot de game en zijn laptop af en legde die weer aan de stroom. Hij moest zich maar gaan klaarmaken. De wind en regen sloegen tegen zijn raam en hij trok zijn neus op. Hij hield al niet echt van een bootcamp, maar al helemaal niet in dit rotweer. Hadden ze geen andere dag uit kunnen kiezen? Of op zijn minst een ander tijdstip? Luka stond op van zijn bed en trok langzaam zijn sportoutfit aan: een thermoshirt in het grijs met blauwe accenten, een thermolegging, zwarte gympen en een vest. De handschoenen en muts legde hij naast zich op het bed. Toen dat eenmaal gelukt was, gooide hij koud water in zijn gezicht om nog extra wakker te worden. Zodra die bootcamp afgelopen zou zijn, zou hij wel zijn bed in duiken. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij ging skippen en zo erg was dat nou ook weer niet. Hij was best goed in al zijn vakken, dus om nou eens wat te missen, was geen ramp.       Uiteindelijk zat hij weer op de rand van zijn bed. Met zijn ellebogen steunde hij op zijn knieën en even staarde hij stil naar de grond. De laatste weken dacht hij steeds vaker aan zijn tijd alleen in Engeland. Zonder Yelena, zonder Viktor, zonder familie of vrienden om zich heen. Zijn leven bestond uit werken en overleven. En hij had aandacht nodig. Liefde en aandacht. Die twee dingen kreeg hij niet meer van zijn familie, dus moest hij op zoek naar andere manieren. En dat vond hij in clubs. Eerst gewone clubs, waar hij zichzelf dronken voerde en met vooral vrouwen zoende. Hij wilde niet toegeven aan zijn echte gevoelens. Maar hij wist uiteindelijk ook dat het hopeloos was. Hij was niet geïnteresseerd in vrouwen en koos er één keer voor om naar een gay bar te gaan. En dat... hij voelde zich meteen vrij. En gelukkig. Al was het alleen maar dat die mannen hetzelfde waren en hetzelfde voelden. En bij hen in bed voelde hij zich vrij en zichzelf.       Zelfs Yelena had geen idee wat hij allemaal had gedaan in de jaren dat ze niet heel veel contact met elkaar hadden gehad. Ergens wilde hij het haar graag vertellen, maar aan de andere kant schaamde hij zich er ook voor. Als vrouwen met veel mannen naar bed gingen, waren ze meteen sletten. Hoe zat dat dan met hem?       Om die laatste gedachten uit zijn hoofd te krijgen, pakte hij zijn telefoon, stopte zijn oortjes in zijn oren en zette muziek aan. Hij pakte toen de rest van zijn spullen, zette zijn muts op, deed een jas en handschoenen aan en verliet de kamer, op weg naar de verzamelplaats in dit rotweer. Zijn handen stopte hij direct weg in de zakken en hij humde mee op de toon van de muziek.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Waar Braden de mededeling over de nieuwe teams al irritant vroeg had gevonden, was hij nu al helemaal uit zijn humeur. Bootcamp om vijf uur 's ochtends, wie verzon het? Oké, natuurlijk de docenten op Pritchard, die het heerlijk vonden om hun studenten te martelen, maar nog steeds vond hij het haast onmenselijk dat ze dit hadden kunnen verzinnen. Vijf uur? Dan sliep hij normaal nog heerlijk, genietend van de laatste paar uurtjes voor zijn wekker ging. Nu had hij meerdere bootcamps meegemaakt, wist hij wat hem te wachtend stond, maar vrolijk stemden ze hem nooit.       Toch was hij verbazingwekkend wakker tegen de tijd dat hij zich richting het hek begaf. Ontbijt en een kop koffie had wonderen gedaan, net zoals de kou nu deed. Hij had zich warm aangekleed, hij had geleerd van eerdere bootcamps, dus hij voelde vooral dat het fris was zonder het echt koud te hebben. En juist die frisheid leek hem goed te doen, hielp hem wakker te worden. Een heel licht gevoel van opwinding begon dan ook in hem te groeien zodra hij de poorten naderde. Hoewel hij het liefst zich in het tech gebouw verschool, was er wel een reden dat hij Field als minor had gekozen. Hoewel zijn interesse vooral bij het gebruik van wapens lag, kon hij de fysieke inspanning soms ook wel waarderen. Vandaag was een test om te zien in hoeverre zijn conditie beter geworden was.       Eenmaal hij buiten was, zag hij een kleien gestalte ietwat verdwaald ronddwalen. Vast een eerstejaars die de weg nog niet volledig wist. In eerste instantie wilde hij diegene het zelf laten uitzoeken, want hoe steeds meer hij zich klaar begon te voelen voor de bootcamp, hij was nog niet klaar voor menselijk contact. Pas na een tweede blik op de persoon geworpen te hebben, herkende hij dat het Imogen was. Oh, misschien moest hij haar toch maar helpen. Of in ieder geval zijn aanwezigheid aan haar kenbaar maken, hij merkte vanzelf wel wat ze nu precies nodig zou kunnen hebben.       Hé, zin in je eerste bootcamp?' vroeg hij haar, nadat hij al een enkele seconden naast haar was komen lopen. Imogen kennende was het antwoord waarschijnlijk nee, ze leek niet echt gebouwd te zijn voor zulk soort inspannende activiteiten. Toch viel het te proberen en misschien zou haar antwoord hem verrassen. 'Het is jammer dat het puur fysiek is en dat we niet onze technische kennis mogen laten zien,' merkte hij nog op, wetende dat Imogen net zo geïnteresseerd was in de technisch kant van het vak als zij. Meestal keek hij dan ook veel meer uit naar normale team activiteiten waar er wel gefocust kon worden op ieders sterke kanten.

[ bericht aangepast op 20 dec 2021 - 19:10 ]

---

Stenenlikker

Nog wat slaperig zat Raphael achter een kop koffie in de kantine. Normaal was hij een vroege vogel, maar zelfs rond vier uur opstaan was wat aan de vroege kant voor hem. Gelukkig was er koffie in overvloed op deze school. Daarnaast hielp het ook dat hij een kamergenoot had die ondertussen wel enigszins gewend was aan opeens vroeg moeten staan.       'Wat kan ik nu straks allemaal verwachten?' vroeg hij aan Declan die naast hem zat. Het was de eerste bootcamp van het jaar, dus voor hem als eerstejaars was het volledig nieuw. Om eerlijk te zijn was hij er nogal bang voor. Hij zat hier op school omdat hij een goed werkend en logisch brein had, niet omdat hij nou zo sportief was. In de afgelopen paar weken had hij wel wat conditie opgebouwd, maar of het genoeg zou zijn om zo'n dergelijk obstakelparkour te kunnen overleven? Hopelijk zou hij een niet al te grote last voor zijn team zijn. Alleen dat idee al maakte hem zenuwachtig.       Raphael liet dan ook zijn kop koffie door zijn handen heen draaien in de tussentijd dat hij er niet van dronk. Wat zenuwachtig blikte hij naar de deuren via waar hij steeds meer mensen richting buiten zag gaan. Misschien was het voor hen dan ook maar tijd om te vertrekken, dus het zou handig zijn als hij nu gewoon even gauw zijn koffie opdronk. Met een lichte tegenzin pakte hij de beker op om er achtereen meerdere slokken van te nemen.       'Ik gok dat we zo ook maar moeten gaan?' vroeg hij de volgende vraag. Hopelijk viel hij Declan niet al te zeer lastig met al zijn vragen, maar hij was nu eenmaal nog behoorlijk verward over de gang van zaken hier op Pritchard. Het scheelde dat Amos hem eerder iets meer uitleg had gegeven, maar alsnog had hij het gevoel het grootste deel van de tijd geen idee te hebben van hoe alles werkte. Wat dat betreft had Pritchard een nogal stijle leercurve en de komende bootcamp zou dat waarschijnlijk niet veel beter maken. Raphael was al blij als hij zonder al te veel kleerscheuren de eindstreep zou gaan halen.

---

Stenenlikker