|
Gelijktijdig met dat Viveca haar blik laat afdwalen naar de nieuwe Teamcaptain, doet Innes hetzelfde. Terwijl ze de woorden uitspreekt richting haar nichtje, glijden haar lichte kijkers over Montana heen — nemen de donkerharige in haar op terwijl ze de spullen in ontvangst neemt dat de Directrice aan haar geeft, alvorens ze weer richting Roman loopt. Nee, het was inderdaad het beste om daar maar niet over te beginnen. Een onbegonnen zaak, ofzo leek.
”Ehm, zie jij wat ik ook zie?” vraagt de blonde Pritchard dan, waarop Innes slechts een keer humt.
Tactvol tracht ze het onderwerp terug naar iets interessants te brengen, zoals de verjaardag van haar zusje vandaag, maar Innes kan er niets aan doen zo nu en dan afgeleid te raken. Nu zij niet de enige is die het op lijkt te vallen is het lastig om haar getrainde instincten te negeren.
”O wat erg. Ik schaam me diep, geloof me. Maar gefeliciteerd!” Zonder pardon trekt Viveca de roodharige in een omhelzing, alvorens deze haar trillende telefoon tevoorschijn haalt. “Beter laat dan nooit, toch? Hoe oud is ze eigenlijk geworden?” Onderwijl Innes op haar nichtje reageert, bewegen haar vingers razendsnel over het scherm van haar telefoon heen om Roscoe een berichtje terug te sturen. Hopende dat hij zijn zorgen omtrent haar iets laat vieren, puur omdat Innes niet wil dat hij zich te druk maakt. Het is niets, iets wat ze gemakkelijk in haar eentje aan kan — ook al lijkt het haar soms te verzwelgen. Toch weet Innes diep van binnen dondersgoed dat dát niet helemaal waar is.
”Ze is acht geworden,” reageert het oudste Pritchard telg ondertussen, waarop ze haar mobieltje terug in de zak van haar broek steekt. “En puur omdat jij hebt bent is het je vergeven dat je het vergeten bent. Laat het mijn moeder maar niet horen,” grinnikt ze. Schuins kijkt Innes op naar Viveca als ze met het plan instemt dat haar nichtje in alle enthousiasme heeft voorgelegd. Het beste wat ze nu kunnen doen waren de ideeën op een rijtje leggen, zodat ze daar later echte actie op kunnen ondernemen. Echter, terwijl Viveca al grinnikend akkoord gaat kan Innes het niet helpen wederom een zijdelingse blik op de nieuwe Teamcaptain te werpen. De band tussen leerling en leerkracht wellicht goed te noemen, maar aan de manier waarop Innes deze gadeslaat is goed misschien zelfs veel te zacht uitgedrukt.
Calma, vergeet niet te ademen.
Innes fronst, onderwijl spreekt Viveca grijnzend verder. Doordat de twee nichtjes slechts een paar centimeter bij het duo Roman en Montana vandaan staat weet Innes de woorden haast feilloos op te merken, de intonatie een die haar niet aanstaat — niet eens zozeer omdat ze er niet mee bekend is, maar eerder doordat het ongepast is op de wijze. In een ruimte vol leerlingen notabene. Lichtjes schudt Innes haar hoofd, pogend Viveca met een simpel knikje van haar hoofd het auditorium mee uit te leiden.
Zeker omdat het heel moeilijk is om tegen jou nee te zeggen.
Door de afgelopen jaren aan training, de kundige opvoeding, welke Innes eveneens van thuis uit mee heeft gekregen, weet de roodharige haar gezicht strak in de plooi te houden. Een glimlach vormt zich zelfs op haar lippen als ze samen met Viveca het koppel passeert, waarna ze richting de uitgang van het auditorium lopen. In haar hoofd duikelen verschillende dingen over elkaar heen; de wisseling van teams, het plan met Viveca voor het spel dat ze willen gaan doen, maar ook hetgeen ze zojuist heeft gezien en opgevangen. Wat klopt er niet? Of, wat mist ze? In hoeverre is haar moeder op de hoogte van de verhoudingen binnen school?
”Hey Viv, wat zeg je ervan als we een koffie bij mijn moeder op het kantoor nemen,” brengt Innes uit. “We moeten er toch naar toe, of dat nu of later is maakt ook niet uit, toch?” Miniem krult een van haar mondhoeken op, haar hoofd licht gekanteld als ze naar de blondine kijkt. “Er is ook iets dat ik met haar wil bespreken, omtrent hetgeen net medegedeeld is.” Zonder daar verder ook maar iets aan toe te voegen weet Innes op haar eigen manier duidelijk te maken dat het ze niet zomaar iets bedoelt, tevens ook niet iets dat ze over de gangen heen wil laten klinken zonder daadwerkelijk bewijs te hebben.
“Wat dan nog beter is, is dat mijn moeder op koffie trakteert.”
Na een zacht gegrinnik trekt Innes haar nichtje mee over de gangen, richting het kantoor van haar moeder — waar ze met een simpel klopje op de houten deur naar binnenstapt. Echter, waar Innes verwacht had haar moeder druk in gesprek aan te treffen is het aanzicht daadwerkelijk geheel wat anders. In plaats van paperassen in nette stapels op het bureau, strak georganiseerd zoals alleen een echte Pritchard dat kan, liggen er nu rollen cadeaupapier en lintjes. Een on-ingepakt cadeau precies in het midden van het oude eiken bureau. Subtiel trekt Innes een van haar wenkbrauwen op als ze met haar blik dat van haar moeder opzoekt.
”Geef haar een wapen en ze maakt hem zo onklaar voor je, maar met cadeaupapier en wat linten raakt ze volledig de weg kwijt,” mompelt Innes tegen Viveca, maar al te bewust van het feit dat Katherine Siverston-Pritchard allesbehalve doof is. Innes had haar scherpe gehoor tenslotte niet van een vreemde, maar van de vrouw die haar kinderen zelfs een verdieping hoger kon horen smiespelen. Desalniettemin zijn de woorden plagend bedoeld en niet om haar moeder te kijk te zetten. “Hallo mam,” begroet Innes de Directrice vervolgens terwijl ze richting het grote bureau loopt — nieuwsgierig naar het cadeau in het midden. Lichtjes glijden haar vingers over het gekochte speelgoed heen, een of ander Furreal dier waarvan iedereen weet dat Marly er verzot op is.
”Dat was nogal een mededeling zonet én een nieuwe teamcaptain,” zegt de roodharige dan, op een respectvolle toon, enigszins voorzichtig met de volgende gekozen woorden: “Weet u misschien iets meer over de onderlinge relatie van Roman en Montana?”
|
|
