Casper Ainsworth
Vierde jaar, april.
Als Casper íéts kon gebruiken, was het wel een peuk. Toch keek hij wat argwanend naar het pakje sigaretten.
Hier begon het gezeik de vorige keer mee.
Evan was net een week verdwenen. Casper kon zich niet herinneren dat hij zich ooit zo eenzaam had gevoeld. Overal om hen heen zag hij lachende vrienden, maar het was alsof iedereen dwars door hem heen keek. Alsof hij niet eens bestond. Op sommige momenten vroeg hij zich af of Evan überhaupt wel echt bestaan had, of dat hij dat ook gewoon verzonnen had.
Het was een regenachtige dag geweest, waarbij hij onder een stenen boog beschutting had gezocht. Zijn sigaretten waren op, voorlopig zou hij niet aan nieuwe kunnen komen. Toch hing hier nog rook, waardoor hij zich kon inbeelden dat hij de nicotine alsnog inademde.
Een pakje sigaretten werd onder zijn neus geschoven. ‘Je ziet eruit alsof je er wel eentje kunt gebruiken.
Casper keek omhoog en zag een zevendejaars Slytherin staan. Hector. Een figuur die iedereen wel van gezicht kende. Het was ook precies het type persoon dat normaal deed alsof hij niet bestond, waardoor Casper hem een beetje glazig aanstaarde.
‘Kom aan, d’r zit heus geen zuur in.’ Hij grijnsde. ‘Al is het wel iets sterker dan een gewone peuk.’
Ach, wat de fuck kon het hem ook schelen. Zelfs als hij eraan dood ging zou dat hem barweinig uitmaken. Hij nam de sigaret aan en Hector ontstak hem met een spreuk, zonder zijn stok te hoeven gebruiken. Toch wel een beetje onder de indruk keek hij de oudere jongen aan.
Die grijnsde, stak er zelf eentje op en leunde tegen de muur aan. De sigaret had een beetje een bedwelmende werking. Alles leek opeens ietsje minder erg. Hij grinnikte om dingen die hij zich later niet meer kon herinneren en voor het eerst in dagen voelde hij zich weer gezien.
Meer druilerige dagen volgden, waarbij Casper de jongen onbewust opzocht. Soms was hij alleen, soms met zijn broer, soms met een vriend. Heel langzaam kreeg Casper een beetje vertrouwen dat hij misschien ook wel andere vrienden kon maken. Dat de wereld niet verging zonder Evan.
Op een avond hielden de oudste Slytherins een feestje. In tegenstelling tot veel van zijn afdelingsgenoten, mocht Casper daarbij zijn. Niet dat hij wist wat hij daar nou moest, maar hij had verder ook niet echt wat beters te doen. Toch een beetje opgelaten voegde hij zich bij het groepje jongens.
Een paar keken hem direct al denigrerend aan. ‘Wat kom jij doen?’ snoof Douglas – Hectors tweelingbroer.
Een beetje onzeker schoot zijn blik naar Hector. Die gaf hem een knipoog.
‘Ons wat extra vermaak bieden.’ De jongen sloeg een arm om hem heen. ‘Zijn die peuken je een beetje bevallen? M’n oom heeft ze gefabriceerd. Goed spul hè.’
Douglas trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wil je dat híj ze hier gaat dealen?’
‘Nee joh,’ antwoordde zijn broer grinnikend. ‘Daar hebben we iemand voor nodig die niet zo contactgestoord is.’
Het was alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg. Hij wilde een stapje naar achteren doen, maar de greep om zijn schouder verstevigde.
‘Heb je al bedacht hoe je die peuken gaat betalen?’ Met plotseling een duivelse blik in de ogen, keek Hector hem aan. ‘Je dacht toch niet dat je ze gratis kreeg?’
Ieder protest stierf op zijn tong. Met een pissige frons keek hij de jongen aan. Hij had ze praktisch in zijn bek geduwd – echt niet dat hij daarvoor een cent ging neerleggen!
Hector floot. ‘Krijgen we een primeur op de wekelijkse Ainsworth-tantrum? Kom op knul, voor niks gaat de zon op.’ Hij grijnsde. ‘Al begrijp ik wel dat jij niet met geld kunt gaan strooien. Mammie liet niet veel geld voor je over hè?’
Casper verstijfde. Hoe wist hij….?
‘Maar hé, ik weet het goed gemaakt. Als je me nou een lekkere pijpbeurt geeft, krijg je een stickie.’
Hectors arm verschoof, hij probeerde Casper naar beneden te duwen, alsof hij dat nu hier ter plekke verwachtte. Casper rukte zijn toverstaf tevoorschijn en priemde die tegen Hectors hals. ‘Poten thuis,’ gromde hij.
De jongen grijnsde smalend. ‘Wacht maar. Over een week zijn de ontwenningsverschijnselen zo ernstig dat je naar me toe kruipt en om m’n pik smeekt.’
Het was stom, dat wist hij heus wel. Maar op het moment kon hem dat geen moer schelen en hij snauwde ‘Incarcerous!’. Direct wonden dikke touwen zich om Hectors keel, die gelijk achteruit wankelde.
Casper wierp hem een vernietigende blik toe en maakte van de consternatie gebruik om weg te glippen. Echt niet dat hij zomaar met zich liet sollen. Stelletje eikels.
De herinnering vervaagde. Het pakje sigaretten bevond zich nog steeds onder zijn neus en het kostte hem wat moeite om Mikhail voor zich te zien, in plaats van Hector. De gedachte aan de jongen liet de gal achter in zijn keel branden. Hij had inderdaad behoorlijke afkickverschijnselen gehad, maar hij had het vertikt om ooit nog naar die zooi te grijpen. Hij ging nog liever dood dan dat hij Hector om een nieuwe dosis kwam smeken.
Onder druk van Mikhails onderzoekende blik, trok hij toch maar een sigaret uit het pakje en stak hem op. Hij had een doffe hoofdpijn gekregen en op het moment was alles beter dan de herinnering aan Hector.
‘Thanks,’ mompelde hij.
De jongen trok een mondhoek op, voor hij zelf een sigaret tussen zijn lippen schoof. Hij liet zijn blik over de open plek glijden. Iets verderop stonden Rosalie en Feliks met elkaar te praten.
‘Heb je d’r al gedaan?’
Een beetje verdwaasd herhaalde Casper de gedachte in zijn hoofd. ‘Gedaan? Wat gedaan?’
Mikhail grinnikte zacht. ‘Serieus? Ben jij echt zo onschuldig?’
Casper fronste. Onschuldig was wel het laatste woord waarmee hij zichzelf zou omschrijven.
‘Of je d’r al geneukt hebt. Maar dat zal dan wel niet.’
‘Wie? Rosalie?’ vroeg Casper verward.
De jongen schoot in de lach. ‘Ja, Rosalie.’
‘Oh. Nee. Ik bedoel…’ Hij kreeg het opeens warm. ‘Niet dat ik dat van plan was. Dat ik – dat zou willen, bedoel ik.’
Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar opeens stond hij als een idioot te stotteren. Voor het geval dit toch weer een onbetrouwbare peuk was, trok hij het ding uit zijn mond. ‘Waarom zou je dat denken?’ vroeg hij toch ietwat geërgerd toen zijn hersenen weer hun ding deden.
‘Zij is lekker. Jij bent lekker.’ Hij grijnsde. ‘Waarom niet?’
‘Nou. Gewoon niet.’ Casper verschoof zich ongemakkelijk. Hij wierp nog een blik op Rosalie, maar toen ze net naar hen keek, wendde hij vlug zijn gezicht af. ‘Ik doe daar niet aan.’
‘Aan seks?’
‘Ja.’
‘Hmm. Jammer. Hoezo niet?’
Casper staarde hem aan. ‘Hoezo?’
‘Ik ben altijd in voor een vakantie-fling.’ Hij bewoog suggestief met zijn wenkbrauwen.
Casper liet vluchtig zijn blik over de jongen staan. Hij had geen idee of hij daar wat van zou moeten vinden. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd en nam een hijs van zijn sigaret. ‘Droom lekker verder.’
Mikhail grinnikte. ‘Zal ik doen. Dan moet ik het het meissie maar vragen.’
In een reflex greep Casper hem bij zijn arm beet. ‘Als je het ook maar wáágt om zo onbeschoft te zijn…’
‘Relax, gast. Ik kan ook best smooth zijn. Jij leek me gewoon het type dat van een directe benadering houd – maar zelfs dat begreep je niet.’ Hij gaf Casper een klap op zijn schouder. ‘Nou, als je nog van gedachten verandert, hoor ik het wel.’
Hij gaf hem een knipoog, liet zich van de picknicktafel glijden en slenterde naar de andere twee toe. Na een korte aarzeling volgde Casper hem – hij hoorde liever wat hij zei dan dat hij ernaar moest gissen.
Every villain is a hero in his own mind.
Slughorn
