[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year • Prequel || 1 - Speeltopics

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 22:01 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rafaël voelde een blos op zijn wangen en gaf toen onder de tafel Justin even een elleboogje.Ja,voer de druk nog maar hoger voor me op, sukkel, dacht hij bij zichzelf, al grijnsde hij wel. Rafaël moest zichzelf ervan weerhouden een hand door zijn haar te halen. Normaal zou hij gereageerd hebben tegenover Justin dat het toch niet uitmaakte, dat zijn beste vriend gewoon de allerbeste Quidditch speler zou worden, wereldberoemd. Rafaëls vader zou dat zeker aangemoedigd hebben, zijn moeder was wat traditioneler en vond een baan op het ministerie een stuk belangrijker. Aanzien. "Werkelijk?" vroeg zijn moeder met een glimlach. "Dus je bent gestopt met die stomme grapjes van je?"
      Rafaël voelde zich betrapt en nam snel een hap van zijn soep voor hij antwoordde. "Ik werk hard aan mijn cijfers op school," zei hij om de vraag te ontwijken. Het was ook geen leugen, Rafaël nam ook echt zijn tijd voor zijn studie, vaak meer dan Jordyn of Justin. Maar grapjes maken was nu eenmaal leuker tijd verdrijf. Zijn moeder vond het bespottelijk, schoof Jordyn de schuld in de schoenen dat hij de streken uithaalde. Ze vond dat Jordyn een slechte invloed op hem had, iets waar Rafaël absoluut niet mee eens was. "U weet toch dat ik net als u ook schouwer wil worden?" Zijn moeders blik verduisterde even, maar al gauw had ze een vrolijke glimlach op haar gezicht staan. "Dan hoop ik voor je dat je genoeg N.E.W.T's heb gehaald." Ze zei het vriendelijk, met een glimlach. Maar om een of andere reden voelde Rafaël zich bedreigd door die opmerking. Hij had geen idee ervan wat hij zou doen als hij niet genoeg N.E.W.T's had gehaald. En hij wilde absoluut niet weten hoe zijn moeder dan zou reageren.
      De rest van de lunch werd er in stilte gegeten of werd er gepraat over wat ze die dag hadden gedaan. Rafaël voelde zich al meer op zijn gemak toen hij over zijn quidditch match met Justin kon praten en over wat ze die dag nog op de planning hadden staan. Na het eten liepen Justin en hij naar boven, Rafs kamer bevond zich op de eerste verdieping, links van de overloop. Wilson Manor was groot, een gebouw met drie verdiepingen en een groot perceel eromheen. Op de eerste verdieping hadden ze zo'n vijf ruimte slaapkamers, waarvan zowel de slaapkamer van Rafaël als die van zijn ouders en broertje een eigen badkamer hadden. "Gast, ik weet niet hoe je het elke keer voor elkaar krijgt, maar mijn moeder smult echt van je," zei hij grijnzend. De jongen hield de deur van zijn kamer open voor Justin. Net zoals de rest van het huis zag Rafaël zijn kamer er spik en span uit. Alles was recht, stond netjes op zijn plek. Niet dat hij dat zelf deed hoor, maar zijn moeder hield van orde in het huis en liet de huiselven daar ook hard voor werken. Zelf had hij het graag wat rommeliger, waardoor zijn bed op Hogwarts vaak een stuk voller lag dan hier in huis. Dat accepteerde zijn moeder echter niet, net zoals dat hij zijn muren niet blauw mocht verven. Of rood! "Ze adopteert jou nog eens als zoon en trapt mij eruit," grapte hij.

[ bericht aangepast op 3 jan 2022 - 18:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rosalies reactie beviel hem wel. Ze liet zich niet zo snel uit het veld slaan, dat was wel leuk. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Caspers schouders zich aanspanden bij haar opmerking. Had ie liever dat ze aan hem dacht? Hij grijnsde, maar in plaats van er een opmerking over te maken liet hij de jongen maar even van de draak genieten. ‘Hé yagnenok*,’ zei hij tegen Feliks. ‘Vertel ons eens wat over dit… krasivyy obrazets*. Dan heb je al die boeken niet voor niks uit je hoofd geleerd.’

*Schaapje/Lammetje
*Prachtexemplaar

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks voelde een blos naar zijn wangen schieten en was blij dat noch Rosalie of Casper wist wat 'yagnenok' eigenlijk betekende. "Uhm, Uhm" zocht hij koortsachtig naar de juiste informatie en de Engelse vertaling ervan. "Een Savannedraak is niet een echte draak, maar familie van. Hij lijkt op een kruising tussen een draak en een - Uhm- loshad?" Hij keek even wanhopig om naar Mikhail of hij de juiste vertaling had, maar voor Mikhail kon helpen had hij het woord al de pakken. "Een paard! De haren uit zijn 'khvostik' - uhm- staart! worden veel gebruikt in het maken van toverstokken. Ze zijn erg vriendelijk en zijn een van de weinige draken die leven in groepen." Feliks liet even zijn adem ontsnappen. Het voelde alsof hij zojuist voor een examen op had moeten gaan, die twee keer zo moeilijk was, omdat hij in het Engels moest.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onder andere omstandigheden had hij zich misschien geërgerd aan die knul die niet hele boeiende feitjes opdreunde – hoe dat beest eruitzag konden ze zelf ook wel zien, ze waren niet blind ofzo – maar hij begreep ook wel dat die klootzak achterin hem voor het blok zette en bovendien vond hij dat zo’n irritant jong dat de ander er een engeltje bij leek.
      ‘Wil je later ook met draken werken?’ vroeg hij de jongen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks schrok een beetje van de vraag van de jongen naast hem, maar besefte dat hij gewoon antwoord mocht geven. Hij schudde zijn hoofd. "Nee, ik wil een astronom worden. Degene die naar sterren kijkt?" Feliks grijnsde even kort. "Kijken naar de draken in de lucht," maakte hij er als grapje van. Hij keek even naar Rosalie, die achter hem zat. "Wat zou jij willen worden?" vroeg hij onhandig aan het meisje achter hem. Rosalie leunde iets naar hem toe, waar hij lichtelijk van schrok. "Ik zou graag de wereld rondreizen en dan met magical creatures werken. Of herbologist en magische planten bestuderen. Lijkt me allebei best gaaf."

---

It's never gonna happen, Guys.

Justin Trelawney

'Dat snap ik wel. Ik ben ook veel leuker als zoon.' Justin grijnsde en ving het kussen dat Rafaël naar hem gooide. 'Nee, joh. Wacht maar tot ze mijn N.E.W.T.'s ziet. Dan is ze veel blijer met jou.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

"Isabella." Isabella stond meteen recht met haar rug en haar gelach stopte direct. Geschrokken keek Isabella op naar haar vader, die met een glimlach achter de toonbank stond. Isabella wist zich absoluut geen houding te geven tegenover haar vader. "Pap," zei ze nogal betrapt. Ze zag dat hij zachtjes grinnikte en even een geïnteresseerde blik op Roy wierp. Isabella voelde haar moed in haar schoenen zakken. "Ga je dit nog opruimen?" Hij wees even naar de spullen die ze uit het rek gehaald had. Isabella keek even naar Roy naast haar en mompelde dat ze er zo aan kwam. Gauw pakte ze haar spullen van de toonbank af en keek op naar haar vader die haar geamuseerd aankeek. "Ik ga zo een ijsje eten met Roy," zei ze met een blos op haar wangen. Ze hoefde daar geen toestemming voor te vragen van haar pa toch? Ze was oud genoeg. "Vergeet je jas niet. Het is koud buiten."
      Isabella knikte met een kleine glimlach naar haar vader, pakte gauw haar spullen bij elkaar en keek even kort naar Roy over haar schouder. Daarna haastte ze zich door de deur achterin de winkel, naar boven naar haar slaapkamer. Isabella stormde gewoon naar binnen, keek niet eens om naar haar gehele kamer en gooide de ingrediënten gewoon op haar bed. Ze rende terug de trap af, waardoor ze bijna tegen Novalie opbotste. Haar zusje keek haar een beetje vreemd achterna, maar Isabella had geen tijd om het uit te leggen. Ze wilde Roy zo kort mogelijk samen met haar vader laten. Ze trok haar jas van de kapstok en haastte zich terug de winkel in. Tot haar opluchting stond Roy in de deuropening te wachten met zijn spullen in zijn hand. "Tot straks," zei ze tegen haar vader.
      Nogal zenuwachtig stapte ze naast Roy de winkel uit. Hij had nog altijd dezelfde lichte glimlach op haar gezicht staan. "M-mijn vader heeft hopelijk niets geks tegen je gezegd?" vroeg ze toch maar, omdat ze het anders zou blijven afvragen. Er kwam een lichte grijns op Roy zijn gezicht te staan. "Alleen dat ik je netjes thuis moet brengen."

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Het avontuurlijke typetje dus hè?’ hoorde hij Mikhail opmerken. Casper wist niet wat het was met die jongen, maar iedere keer dat hij zijn bek opentrok spanden zijn spieren zich aan. ‘Geen horde baby’s voor jou?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie trok een wenkbrauw op. Ze wilde sarcastisch opmerken dat ze wel een heel elftal wilde, maar besefte zich al snel dat onder Tovenaars dat niet begrepen werd. Voetbal was niet zo bekend bij hen. "Oh ja, ik wil er minstens zeven. Dan kan ik mijn eigen Quidditch team samenstellen." Het was niet dat Rosalie geen kinderen wilde, maar voor nu zag ze het nog niet zo voor zich. Eerst nog even genieten van het reizen wat ze na school kon doen, maar mocht ze er klaar voor zijn, dan waarschijnlijk twee? Max. Drie?

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Zeven zelfs. Klinkt uitdagend. Maar hé, niks zo aantrekkelijk als een vrouw die een beetje avontuurlijk is,’ vervolgde hij met een knipoog. ‘Wat jij, Cas?’
      De jongen negeerde hem en leunde naar voren om de savannedraak te zien, waar ze inmiddels behoorlijk dichtbij gekomen waren. Het ergerde Mikhail een beetje dat hij genegeerd werd, maar hij hoopte maar dat die gast nog een beetje zou ontdooien. Hij vond het op zich wel een lekkere gast – tikkeltje nors, maar hé, misschien moest hij gewoon even loskomen.
      ‘Dus…’ Hij leunde wat naar Rosalie toe en vroeg zacht: ‘Nog tips waardoor hij dat chagrijnige masker een beetje laat zakken? Volgens mij is ie veel leuker als ie lacht.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie keek even lichtelijk geïrriteerd naar Mikhail, al liet ze zich absoluut niet door hem uit het veld slaan. Ze had zich weer op de draak willen richten, maar werd afgeleid toen Mikhail iets dichter naar haar toe leunde. Hij rook lekker. Even volgde Rosalie Mikhail zijn blik en keek ze naar Casper die op de voorbank zat. Hij was inderdaad leuker als hij lachte, al had Rosalie hem nog nooit echt lachend meegemaakt. Het waren vrijwel altijd zuinige glimlachjes of grijnzen. Ze was blij dat hij nu zo in zijn element was, al zat de botte reactie van net haar nog niet helemaal lekker.
      Rosalie draaide haar hoofd lichtelijk naar Mikhail en keek van onder naar zijn gezicht. Knap was hij zeker. Maar er lag ook een lichtelijke arrogantie over hem heen die ze absoluut even iets in wilde dimmen. Waarschijnlijk was die gast gewend alles te krijgen, maar voor niets ging de zon op. "Stop met jou te zijn," zei ze met een sluwe glimlach. "Of blijf uit zijn buurt, zal vast zijn humeur opvrolijken." Rosalie glimlachte liefjes tegen Mikhail. Om een of andere reden kon ze het niet zo goed hebben dat hij zo op Casper reageerde en ze vond dat hij dat hij wel even een toontje lager mocht zingen.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘‘Oef.’ Hij greep naar zijn hart. ‘That hurts. Wat zijn jullie toch een koele kikkers zeg.’ Hij schudde even zijn hoofd en keek door het raam naar buiten. Die draak daar begon hem een beetje te vervelen, hopelijk reden ze gauw weer verder. In de auto was er ook maar weinig te beleven en niet voor het eerst baalde hij dat hier met zo’n saaie drol als Feliks zat. ‘Straks maar eens kijken of ze hier ook een party-bus hebben ofzo.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie lachte zachtjes, doordat Mikhail afdroop. Ze sloeg haar armen weer over de rand van de bank heen, zodat ze half tussen Feliks en Casper in zat. Ze negeerde Mikhail zijn opmerking over een party-bus, al liet ze even haar ogen rollen en keek toen weer nieuwsgierig naar Feliks. "Jullie komen van Durmstrang toch? Hoe is het daar?" vroeg ze nieuwsgierig. Rosalie hoopte dat ze goed gokte, maar aan hun Russische accent te horen, verwachtte ze eigenlijk geen andere school.
      Rosalie zag dat er een lichte blos op de wangen van de jongen schoot en ze kon een glimlach niet onderdrukken. Hij was best schattig. Als ze op Hogwarts waren geweest, had ze hem voorgesteld aan Vinnie. Dat was vast een prachtduo geweest. Het zorgde er ook voor dat Roos zich vrijwel direct op haar gemak voelde bij deze jongen. "Wel, uhm. Durmstrang is groot... en koud?" vroeg hij aarzelend. Rosalie gniffelde om zijn omschrijving en vroeg door op wat hij nog meer over de school kon vertellen. Niet dat ze er zo razend benieuwd naar was, maar ze wilde graag meer van hem te weten komen.

[ bericht aangepast op 17 jan 2022 - 22:10 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper hield zich een beetje buiten het gesprek dat er in de auto werd gevoerd, inmiddels ging dat alleen nog tussen Rosalie en Feliks. Mikhail was ook verdacht stil – alsof hij Rosalies woorden ter harte nam en op deze manier zijn zogenaamd minder chagrijnige kant zou kunnen ontdekken. Via de achteruitkijkspiegel wierp hij een vlugge blik op de jongen, die uit het raam staarde en met zijn gedachten heel ergens anders leek te zijn. Hoewel Casper niet wist waar het vandaan kwam, voelde hij zich een beetje schuldig. Wat als zijn interesse nou wel oprecht was? Kon dat?
      Natuurlijk niet. Niemand brengt voor z’n lol tijd met jou door
      Zijn schouders verstrakten toen er een grijns voor zijn ogen langsflitste.
      Tenzij jij natuurlijk het object van het vermaak bent.
      Hij kneep zijn ogen even dicht en probeerde de herinneringen te verdrijven. Niet hier, niet nu. Die klootzak had al zoveel verpest – deze trip mocht niet een van die dingen worden. Hij trok de koptelefoon die standaard om zijn nek hing over zijn oren en zette de muziek keihard aan in een poging het sadistische gelach dat door zijn hoofd echode te overstemmen.
      Het hielp nauwelijks.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De trip bracht hen nog langs drie andere draken voordat ze bij een afgeschermde rustplaats waren waar een aantal picknicktafels stonden. Casper had geen woord meer gezegd sinds hij zijn koptelefoon had opgezet. Ondanks zijn stoere voorkomen, straalde hij iets melancholisch uit. De manier waarop hij soms naar buiten staarde, deed hem aan Aleksi denken. Die had soms ook van die buien, al waren het er niet meer zo veel als vroeger. Misschien was dat wel de reden dat hij het toch niet opgaf toen ze eenmaal de auto hadden verlaten en Casper een beetje wegdwaalde en verderop op de rand van een picknicktafel ging zitten. Mikhail hees zich naast hem. Direct verstarde de jongen.
      In een soort vredesgebaar, trok Mikhail een pakje sigaretten uit zijn zak en hield die naar Casper uit.

---

Every villain is a hero in his own mind.