[RPG • 250] Alfea College • speeltopic - Speeltopics

14 nov 2021 - 14:00 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 19 - 2 - specialist - U - Neaira
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - Neaira
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - Neaira
♀ Gianna Pretorius - 20 - 2 - air fairy - T - Neaera
♀ Eileen Madsen - 19 - 2 - water fairy - M - glowfaery
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Sionnach
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Sionnach
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Laufeydottir
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Lerwick
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Deimos Laiken - 22 - 4 - specialist - U - Neaera
♂ Perseus Montarac - 21 - 3 - specialist - M- Neaera
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Laufeydottir
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Normandy
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Normandy
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - Neaira
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Lerwick
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen Neaira en Neaera maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 30 maart 2022 - 15:13 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

5 jan 2022 - 22:26 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

♖ Perseus Jason Montarac ♖
________________________________________________________________________________________________________________
Be scared and do it anyway
_____________________________________________________________________________________________________________________________________

Hoe Myka zo zorgeloos een dickpic opende, was voor Perseus een raadsel.
‘’Het is die van Ramsay maar, geen stress,’’murmelde zijn zusje als antwoord toen hij vroeg what the fuck dat was. Kort rolde hij met zijn ogen. Geen stress, sure.
Niet veel later na haar woorden werd hij aan de kant geduwd, zodat Myka een selfie kon maken.
‘’Ik ga even iemand zoeken. Ik zie je later vandaag wel weer,’’ Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar even aan. “En nee, het is niet Ramsay,’’ voegde ze er nog aan toe, waarna ze wegliep.

Een tevreden grijns sierde zijn lippen toen een van zijn stiletto daggers het doelwit raakte, bullseye. Eerder had Nerissa hem opgetrommeld om wat te oefenen samen, door middel van stiletto daggers gooien. Om het wat interessanter en uitdagender te maken moesten ze het doen met een speciale trick. Gewoon alleen gooien zou te simpel zijn en daarnaast zou Perce op die manier ook zijn aandacht er niet lang bij kunnen houden voor langere tijd.
‘’'Damn it’’ hoorde hij Nissa zacht vloeken. Zijn ogen richtten zich op het doelwit voor hen, waar hij haar dagger in de rand zag zitten. ‘’'Laat eens zien hoe je dat doet en dat maakt 4-3 voor jou,’’ Nissa was aan de kant gestapt waardoor hij nu beter voor het doelwit kon gaan staan.
Even haalde hij zijn schouders op. ‘’Ik heb geen idee hoe ik dat doe, meestal doe ik maar gewoon wat,’’ antwoordde hij eerlijk. Al vanaf jongs af aan was Perce met dingen aan het gooien geweest. Eerst altijd met Myka. Toen ze jonger waren begon het onschuldig met kussens of een tennisbal binnenshuis. Dit viel alleen niet zo goed in de smaak bij hun ouders, volgens wie er genoeg ruimte was op het terrein waar ze dat soort ‘ongein’ doen konden. En dus waren ze maar overgegaan op buiten dingen overgooien. Uiteindelijk op oudere leeftijd werden die ‘dingen’ messen. Tegenwoordig had hij genoeg littekens op zijn handen zitten van de keren dat hij een mes niet goed had gevangen of dat het handvat toch uit zijn handen gleed en hij een -mislukte- poging deed het alsnog goed te pakken te krijgen. ‘’maar probeer het meer vanuit een losse pols te doen en niet te veel focussen op het speciaal effect.’’ Bij lange na niet het beste advies wat een mens geven kon, maar het was het enige advies wat hij wist dat eventueel helpen kon erbij. Zijn stiletto dagger plaatste hij goed tussen zijn fingers en hij ging klaar staan om deze te gooien, maar een lachje vanuit Nissa leidde hem af. Perce wierp een blik op haar en zag dat ze haar telefoon weer weg deed.
‘'Dus, laat zien die vreemde trick wat je daarnet deed,’’ spoorde ze aan.
‘’Uw wens is mijn bevel,’’ zei hij grappend, terwijl hij eventjes een buiginkje maakte, waarna hij zich weer richtte op het doelwit. Met een vlugge beweging gooide hij de dagger richting het doelwit, met een speciale trick, hoewel deze tegenviel vergeleken met de vorige. De dagger raakte bullseye niet, maar een van de ringen richting de binnenkant: teleurstellend. ‘’Heb je nog geheime trucjes die je geheim houdt?’’ vroeg hij, terwijl hij aan de kant stapte voor haar.

20 • Third year • Specialist • Outside • with Nissa

[ bericht aangepast op 5 jan 2022 - 22:29 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

5 jan 2022 - 23:35 Novalunosis is offline

Novalunosis 525

Dante Parrish
I just really want to be the warm golden light that pours over everyone I love

20 – Fire Fairy – Modernist - Year 3 – Outfit – ~~In his room~~ Canteen – ~~With Anežka~~ Alone

Zijn huid gloeide onder de aanraking van haar zachte lippen. Stukje voor stukje maakte ze haar weg omhoog terwijl haar hand onder zijn t-shirt gleed en de stof mee omhoog trok. Toen het shirt eenmaal niet verder kon staakte ze haar kusjes en plaatste ze haar handen op zijn borst. Het was nu aan hem om zijn shirt te verwijderen, maar niet voordat zijn vriendin hem een gevaarlijke grijns schonk. Het duurde daarna niet lang voordat zijn shirt op de grond belandde.
Toen dat eenmaal uit de weg was keerde Anežka dichter naar hem toe, hierbij streelde enkele plukjes haar in zijn gezicht. Het kriebelde lichtjes, maar ze wist al snel de loszittende plukken weg te vegen. Zijn mondhoeken krulden omhoog en hij plaatste zijn handen op haar bovenbenen die zich aan weerskanten van zijn lichaam bevonden. Zachtjes kneep hij erin terwijl Anežka de afstand opnieuw tussen hen wilde overbruggen.
En toen ging zijn telefoon af.
‘’Volgens mij zijn we populair.’’ Had hij gemompeld, maar in de realiteit had hij liever gevloekt. Gefrustreerd sloeg hij zijn handen voor zijn ogen, al liet hij ze al vrij snel zakken bij het horen van de ondertoon in Anežka haar stem. ‘’Ga je die opnemen?’’ Vroeg ze hem, bijna suggestief. Hij twijfelde dan ook even of hij het wel goed had gehoord, maar al had hij dat wel gedaan, opnemen ging nu niet gebeuren. Hij schudde zijn hoofd ‘’Jij verdient als eerste mijn aandacht.’’ Herhaalde hij haar woorden waarbij de speelse grijns weer rond zijn lippen verscheen.
‘’Dus waar waren we?’’ Fluisterde hij waarbij zijn handen hun weg hadden gevonden naar de zoom van haar t-shirt. Met de minuut werd hij hongeriger naar haar. Naar haar lippen, haar aanrakingen, haar lichaam. Haar.
‘’Dat weet ik niet, zeg jij het maar…’’ Uitdagend keek ze hem aan en het vlinder gevoel welde alweer op in zijn maag. Niet veel later bevond ook haar shirt zich op de grond. Zachtjes streelde hij de rondingen van haar lichaam om vervolgens de afstand tussen hen te overbruggen, al bleef hij op een paar centimeter afstand. ‘’Ik geloof dat we hier waren,’’ fluisterde hij langzaam. Vervolgens drukte hij zijn lippen op de hare voor een passievolle kus. Toen hij het contact eenmaal verbrak verplaatste hij zijn lippen naar haar nek, en vervolgens haar borst, net boven haar bh.
Plotseling verstarde ze wegens een geluid dat hem niet was opgevallen. ‘’Hoorde jij dat ook?’’ Fluisterde ze. Met gespitste oren luisterde hij, maar buiten hun regelmatige ademhalingen om hoorde hij helemaal niets. Echter was het voldoende voor Anežka om van hem af te glijden. Met een beweging raapte ze haar shirt op van de grond ''Dit is té riskant.'' Zei ze vastberaden terwijl ze haar shirt weer aantrok. Daar ging hun moment alleen.
''Het was waarschijnlijk iemand op de gang die alleen maar voorbijliep,'' probeerde hij haar nog te overtuigen. Ze wierp hem een blik toe die uit een mix bestond van kwelling en vastberadenheid. Precies vanaf dat moment wist hij dat het niet uitmaakte wat hij zou zeggen; haar doel stond al vast. ''Het spijt me,'' zei ze alvorens ze een kus op zijn wang drukte. ''Ik spreek je later nog, okay?'' Beloofde ze hem vervolgens voordat ze de kamer uitsloop voordat een van zijn kamergenoten wel besloot om terug te keren.
En zo was hij opnieuw alleen. Met een diepe zucht liet hij zich op zijn bed zakken. Wat lamlendig pakte hij zijn telefoon van zijn nachtkastje af om te kijken wie zo lief geweest was om het moment eerder te verstoren. Bij het lezen van Týr kwam hij overeind in een kleermakerszit. Achteraf gezien was het misschien beter dat hij het bericht nú las in plaats van veel later. Iets zat zijn vriend dwars en daar had hij Dante's hulp bij nodig. Snel stuurde hij een bericht terug aan Týr waarna hij opstond en zich ook aankleedde.

To: Tuur
Waar ben je nu? Anders meeten bij de kantine?

Nog voordat Dante een reactie ontving verliet hij zijn kamer en keerde hij richting de kantine. In het ergste geval moest hij Týr op een andere plek opzoeken, maar dan kon hij voor hen beiden wel wat te eten meenemen dus zo erg zou dat helemaal niet zijn.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

8 jan 2022 - 2:04 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

De spanning was om te snijden en diep van binnen wist Lune dat het haar fout was. De blik op Týrs gezicht vertelde haar genoeg en ze wist niet zeker of een simpel ‘sorry’ het op zou lossen, of er enkel nog maar voor zou zorgen dat hij een volgende cynische opmerking uit zijn mouw zou schudden. Ze was dan ook blij dat Vídarr zich bij hen had gevoegd; misschien wel de enige van hen drie die op dit moment echt positieve energie meebracht.
Hoewel ze even was afgeleid door alle berichtjes op haar telefoon, probeerde ze al snel weer haar aandacht op de twee jongens te richten, maar dit ging moeizaam. Ze voelde zich nerveus over haar appjes. Toen Týr Vídarr een sigaret aanbood en hoonde dat hij voorzichtig moest zijn omdat zij geen fan was, snoof ze dan ook slechts licht. In werkelijkheid waren haar gedachten mijlenver.
Het aanhalen van de overname van eerder die week was dan ook een wanhoopspoging om het gesprek een andere wending te geven zonder dat de jongens, en dan met name Ví, opmerkte dat haar hoofd overuren draaide. Meteen toen ze haar woorden had uitgesproken had ze spijt, want het was niet bepaald het minst controversiële onderwerp. De fire fairy liet er dan ook geen gras over groeien met zijn snijdende sarcasme, maar dat kon ze hem vergeven. Met liefde, want hij ging gewillig en zonder morren mee in haar leugen.
“En ik denk dat je best wel kan raden hoe ik me erbij voel. Ik ben er zo blij mee. Echt genieten.” Ze gokte dat het uiten van haar gedachten, namelijk het hele idee dat er ook goede kanten aan de overname kleefden, de kleine deuk in haar relatie met Týr enkel nog maar zou vergroten en dus schokschouderde ze wat nietszeggend.
“Klinkt alsof die lijst van Donaghue je op het lijf geschreven is, dan,” beantwoordde ze de jongen met hetzelfde sarcasme. De drie praatten nog even door, tot Vídarr aangaf dat hij op zoek was naar Nissa. Voor de blondine was dit het signaal om ook eindelijk naar binnen te vluchten. Týr hield duidelijk zijn woord – en belangrijker: zijn mond – wat hun nacht samen betrof, dus dat was in ieder geval één kopzorg minder.
“Dankjewel daarvoor nog,” wierp ze de fire fairy dankbaar toe, toen ze nog met z’n tweeën waren, doelend op het feit dat hij haar zojuist niet had exposed. “Dat was meer dan ik verdiende.” Een onwennige glimlach sierde haar gelaat, vertwijfeld of ze te fel het gesprek in was gegaan en het misschien wel verpest had met Týr. “Ik zie je nog wel, oké?” Zonder er nog meer woorden aan vuil te maken draaide ze zich om, om naar haar dorm te lopen. Tijdens het lopen dwaalden haar ogen over het terrein en de training grounds. Hoewel het te ver was om binnen gehoorafstand te zijn, kon ze het gestalte van Leander herkennen. Ze had haar vriend nog maar weinig gesproken sinds de overname en als vanzelf pakte ze haar mobiel erbij om een appje te sturen. Tegelijkertijd zag ze het bericht van Nev. Een korte lach rolde over haar lippen en ze schudde haar hoofd. Ze wist dat de brunette zich prima zou redden tegenover die klootzak, maar dan nog…
Met haar vriendin nog in haar achterhoofd bereikte ze haar dorm. Goddank was niemand aanwezig. Ze griste de outfit die ze al op haar bed had klaarliggen mee naar de badkamer en draaide de kraan van de douche open. Nog in gedachten verzonken trok ze haar sportkleding uit, schudde ze haar blonde lokken los en terwijl ze wachtte totdat het water op temperatuur was, pakte ze haar mobiel er nog een keer bij om haar berichtjes te checken.
Als eerst bleven haar ogen rusten op het berichtje dat ze zojuist van Reilly had gehad. Of moet ik je gewoon wat meer… motiveren? Voor een moment was haar lichaam verlamd door… door wat eigenlijk? Woorden konden onmogelijk omschrijven hoe ze zich in het bijzijn van de air fairy voelde en dat beangstigde haar. Ze walgde van hem. Van zijn denigrerende woorden en zijn honende lach. Hoe hij dwars door haar heen leek te kijken, haar kwetsbaarheden blootlegde en genadeloos tegen haar gebruikte. Enkel en alleen zijn bericht zorgde al voor een knoop in haar maag. Meer dan eens bewogen zijn handen zich toevallig naar plekken op haar lichaam waar hij geen zaken had. Een treitering die een storm aan emoties voortbracht. Een gevaarlijke mengeling van woede en wanhoop, maar ook zeker schaamte dat ze hem klakkeloos haar grenzen liet overschrijden. Keer op keer weer.
Maar grenzen waren er om te verleggen… toch?
Ze wilde tot de beste light fairies van haar jaar horen. Van Alfea. Die wens bracht offers met zich mee en als dat betekende dat non-conventionele trainingsmethoden nodig waren, dan was het zo. Bovendien kon ze niet ontkennen dat de trainingen van Reilly effect hadden. Nadat ze een berichtje terug had gestuurd viel haar blik ook op het berichtje van Rush. Haar wenkbrauwen fronsten zich kort bij het lezen van het bericht van de Specialist. Het was niet zozeer de boodschap die haar verraste – feestjes op Alfea waren er vaak genoeg en die georganiseerd door de mannelijke specialisten waren behoorlijk berucht – maar eerder het feit dat juist hij degene was die haar ervoor uitnodigde. De uitnodiging was lief, maar waarom zou hij dat doen om haar vervolgens daar ijskoud te negeren? Kort zoog ze op de binnenkant van haar wang. Hij appte uit het niets. Hij nodigde haar uit voor een feest. Als ze niet beter wist zou ze durven zweren dat de jongen fairies begon te missen sinds te overname. Ze kon het niet laten te vissen naar zijn intentie.
Ze had haar bericht nog niet verzonden of ze zag een notificatie van Ramsay, die duidelijk enkel op de voor hem gunstige appjes leek te reageren. Kan niet wachten om je weer te zien. De woorden zorgden voor een warme gloed die ze niet wilde voelen. De neiging om hem op dit moment als antwoord op zijn vraag een selfie te sturen, zoals ze wel vaker had gedaan, moest ze al evengoed onderdrukken. Het was verleden tijd en het ging hem niet aan wat ze aan het doen was. Of dat ze net bij Týr vandaan kwam, zelfs al had ze de behoefte om Rams te laten merken dat ze over hem heen was. Ze wist echter maar al te goed dat een halfslachtige en bovenal doorzichtige poging hem jaloers te maken niets zou helpen.
Ze begon terug te typen in een poging kort en zakelijk te klinken en zijn vleiende woorden te negeren. Ze gokte dat hij allang van het feest afwist, dus lichtte ze het niet verder toe. Ook repte ze met geen woord erover hoe zij van het feest afwist. Het bericht was snel verzonden. Te snel. Kort vloekte ze toen ze er in een automatisme een ‘x’ achter plaatste. In een gefrustreerd gebaar slingerde ze haar mobiel op haar bed, gaf ze zichzelf een mentale klap, waarna ze onder de warme straal van de douche stapte.

🌙

Enigszins opgelaten liep ze de hal in waar de dorms van de jongens zich bevonden. Het was geen vreemde plek voor haar. De weg naar zijn kamer zou ze blindelings weten te vinden, zelfs al had ze dat bij voorkeur in de absentie van haar broer gedaan. Voor nu hoopte ze echter vurig haar ex niet tegen het lijf te lopen, al wist ze dat ze er later die dag niet meer omheen zou kunnen.
Zonder te stoppen liep ze de bewuste kamer voorbij, om niet veel later te kloppen op de deur van Leander. Ze hoopte vurig dat de jongen er al was, maar gezien haar twintig minuten waren uitgelopen tot een ruime drie kwartier gokte ze dat dit niet voor problemen zou zorgen. Bovendien was de specialist het na die paar jaar wel gewoon dat ze, zoals ze het zelf noemde, fashionably late was.
“Lee, ik ben het.”

☾ • boys dormitory w/ ~~Týr & Vídarr~~ > Leander • Outfit • ☾

She's imperfect but she tries

10 jan 2022 - 18:05 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Mae
21 | earth fairy | jaar 3 | outfit | with Asher and cutie puddles @the lake

”Nature is not a place to visit, it is home."

Vol opluchting had Mae haar vingertoppen zachtjes over Puddles zijn hoofdje laten glijden. “Dit moet jouw eend zijn,” Een knik was de dame haar simpele antwoord. De warme jongensstem bereikte haar oren wel maar drong niet helemaal door. Puddles had op dat moment al haar aandacht opgeslokt. Om al haar zorgen van zich af te kunnen schudden, sloot de dame haar ogen en verscheen er een groene gloed rondom de toppen van haar vingers. Al snel bleek dat alles met het eendje in orde was. Mae opende haar ogen en keek recht in de groenblauwe kijkers van Asher Dugray. De jongen had mooie ogen maar vooral zijn blik deed iets. Hij was charmant. Meerdere meiden waren als ze de verhalen moest geloven daar al ten prooi aan gevallen. “Die idioot aan de oever was het meer aan het verdampen, dus het werd bloedheet in het water." Een kleine teleurgestelde zucht ontglipte haar. Hoe ironisch dat de licht-ontvlambare types van Alfea vaak het meest destructieve element van allemaal bezaten. Asher hief zijn armen kort een stukje op. "Deze jongen hier zat vast in het riet.” Haar hart brak. Haar dankbaarheid groeide.
"Hij is gelukkig niet gewond. Dankjewel! Zonder jou was dat misschien wel anders geweest.."
“Ach,” haalde de specialist zijn schouders op. “Ik kon hem moeilijk laten liggen, toch?”
Bescheidenheid. Het was een eigenschap die veel mensen niet machtig waren en die ze niet zo snel bij deze jongen had zien aankomen. Het sierde hem. Een kleine grijns gaf Ashers gezicht meer karakter. De jongen kroelde Puddles onder zijn bekje. Verwonderd bleef Mae kijken. "Zo te zien heb je indruk gemaakt. Normaal is hij niet zo dol op vreemden." Het was waar. De eerste paar maanden toen het jonge eendje bij Do op de kamer verbleef, moest hij niets van Ramsay weten. Al had dat waarschijnlijk een andere reden. “Puddles en ik..- Puddles was het toch?” De twinkeling in zijn ogen was onmisbaar. Nieuwsgierig naar wat er komen zou, knikte Mae. "Puddles ja."
“Puddles en ik hebben net besloten dat we beste maten zijn," Mae trok geïnteresseerd een wenkbrauw op. "Is dat zo?"
"Dus mocht hij ooit trouwen met een hele knappe dameseend, ben ik zijn getuige. Dan weet je het vast.” Mae lachte.
Als small talk een olympische sport was, pakte deze jongen zeker goud. "Hmm, ik zal het onthouden. Maar je weet dat daar een grote verantwoordelijkheid bij komt kijken toch?" speelde de dame mee. Met een hand schermde ze haar lippen af zodat Puddles het zogenaamd niet zou horen. "Het vrijgezellenfeest bijvoorbeeld.. heb je daar al aan gedacht?" Haar blik was vervolgens kort over Asher heen gegleden. Ze schaamde zich. Ze had nog helemaal niet gevraagd hoe het met hem ging en dat terwijl de arme jongen helemaal doorweekt was. “Ik ben niet in het water geweest, maar het water werd een soort mist omdat Rainn het probeerde op te lossen," antwoordde hij op haar vraag. Ze volgde de specialist zijn blik richting de andere kant van de oever maar bleef ergens halverwege het meer haken. Het water stond een beduidend stuk lager. Misschien moest ze even checken hoe het met de onderwaterdieren ging? “Ik hoop dat de vissen nog leven,” Een frons weergaf de jongen zijn bezorgdheid. “Kun jij dat checken? Met je… aardkrachten?” Het was een goede gok. Alhoewel. Bezorgdheid om dieren en een groene gloed die haar handen oplichtte. Een plus een was twee. Een lieflijke glimlach sierde haar gezicht. "Dat was precies waar ik aan zat te denken.." De dame verschoof zichzelf voorzichtig richting het water. Ze moest meer over de rand van de oever heen hangen dan ze wilde maar het was voor een goed doel. Twee vlakke handen positioneerde ze net boven de klotsende golfjes. Een warme gloed kietelde haar handpalmen. Haar balans goed gevonden, sloot ze haar ogen. Een diepe teug adem drong haar neus binnen en gaf haar de concentratie die ze zocht. De groene gloed oversteeg dit keer haar handen en sloeg over naar het meer. Toen de gehele oppervlakte groen kleurde, stopte de earth fairy. "Ze leven allemaal nog. Ze zijn wel geschrokken en sommige hebben wat kleine wondjes maar het is gelukkig niets ernstigs. Het is niets dat zich niet vanzelf oplost." stelde de dame Asher en toch ook zichzelf gerust.

Mae had het loslaten vroeger lastig gevonden maar ze had er nu vrede mee. Ze had geleerd dat de natuur vaak zichzelf herstelt. Dat was zelfs de betere manier. De brunette haar ogen vielen op de jongen zijn verpeste witte sneakers. Met een kleine zucht aanschouwde ook de jongen zijn schoenen.
“Nah, dat komt wel goed. Zolang Puddles mij ook maar redt zodra hij me ergens in één of andere berm ziet liggen,” Een brede glimlach ontstond opnieuw op de dame haar gezicht. "Geloof me, er is geen betere bodyguard dan puddles in heel Alfea te vinden dus dat zit goed," De brunette was voor even vergeten dat de jongen tegenover haar een specialist was. "No offence tho!" voegde ze er dan ook grijnzend achteraan. “Hoe heet je eigenlijk? Ik eh… heb je wel eens met mijn zusje Mackenzie zien lopen, maar ik denk niet dat wij elkaar ooit echt ontmoet hebben?”
Hij stak zijn hand uit.
“Asher Dugray,” the life of the party, the class clown, meidenverslinder, eendjesredder?? it does not make sense..
"Ik ben Mae. Maerilyn eigenlijk maar als je je sneakers voor m'n eend opoffert dan mag je me best Mae noemen." glimlachte ze.
Haar zachte hand legde ze in die van de jongen om hem vervolgens te schudden. Het zorgde voor een warme gloed. Waarschijnlijk gewoon nog de mist die er hing. "Leuk je te ontmoeten." Ze meende het. Alle verhalen hadden haar misschien toch meer dan eens nieuwsgierig gemaakt.
Met een blik vol adoratie keek Mae toe hoe Puddles nog net niet in Asher zijn armen liep te snurken. “Hé, ik vond het ook ziek gezellig vriend, maar ik ga je nu toch echt aan je baasje teruggeven.” Voorzichtig nam Mae het beestje over die zich op haar schoot nestelde.
De jongen had zijn hand door zijn haren laten gaan. Waarschijnlijk om ze enigszins netjes te krijgen. Een van zijn lokken bleef wat vreemd opzij staan. Mae leunde zonder er echt bij na te denken naar voren en duwde de lok voorzichtig terug in model. Dat deed ze vaak genoeg bij Vidarr, Do en zelfs bij Rush. Hen kende ze echter veel beter. Misschien was het nu dan ook een beetje raar. “Sorry," verontschuldigde ze zich dan ook snel. "Maar het is nu alsof er niets gebeurd is!" Het had echter niet veel uitgemaakt. Zelfs met een vreemd omhoog staand stukje haar was de jongen knap geweest.
“Is het een soort… Sneeuwwitje magic die alle earth faeries hebben ofzo? Dat alle dieren direct fan van je zijn?” vroeg hij toen. “Of zit er een ander verhaal achter Puddles?” Mae glimlachte en schudde licht haar hoofd. “Geloof me, niet elk dier is gelijk fan van me. Ik heb mijn fair share van beten ook gehad.” Ze liet kort haar linkerhand zien die vol met kleine rode streepjes zat. “Met mijn magie kan ik dieren aanvoelen, met ze communiceren en ze zelfs om hulp vragen maar ik kan ze niet van me laten houden. Dat moet natuurlijk gaan, al helpen de krachten daarbij natuurlijk wel.. het is makkelijker om iemand te vertrouwen of van iemand te houden als je diegene begrijpt!” Hetzelfde gold eigenlijk voor mensen. “Het is een kracht die niet elke earth fairy bezit maar mijn familie toevallig wel en daar ben ik heel blij mee want zonder zouden beide handen met krassen vol zitten denk ik..” lachte ze terwijl ze even naar haar handen keek. “Puddles is een heel ander verhaal,” begon ze terwijl ze het eendje weer even streelde. “Hij is verlaten gevonden en meegenomen door Dorian en toen dacht Puddles dat dat z’n moeder was. Dorian heeft mij toen om hulp gevraagd en zo hebben we eigenlijk altijd een oogje in het zeil gehouden. We hebben zelfs iets verderop een eendenhuisje voor hem gebouwd!” Mae wees naar de andere kant van het meer waar in de verte iets kleins en vierkant te spotten was. Ze wist niet zeker of Asher, Do kende maar ging uit van wel. "Hoe komt het eigenlijk dat je zo goed met dieren bent? Heb je zelf met je zus vroeger dieren gehad?"

"Maybe you're going to be the one that saves me."

10 jan 2022 - 20:14 Culloden is offline

Culloden 545

N e r i s s a L y r a A j a x

20 ◭ Specialist ◭ Year 3 ◭ Undecided ◭ outfit ◭ at training fields ◭ with Perseus

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ◭ - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

'Ik heb geen idee hoe ik dat doe, meestal doe ik maar gewoon wat.' Nissa keek Perseus even ongelovig aan. Soms leek het bij hem zo makkelijk te gaan, maar het zorgde wel voor een uitdaging. Daarbij zorgde het wel voor een beetje afleiding. Enkele dagen geleden had Vidarr besloten om een punt achter hun relatie te zetten. Dat zou allemaal nog redelijk normaal klinken, maar kennelijk had hij nooit écht iets met haar willen beginnen, maar had hij haar gewoon niet willen kwetsen. Iets wat hij nu toch gedaan had. Het maakte haar zo ontzettend kwaad dat hij haar zo aan het lijntje gehouden had. Maar het maakte haar ook verdrietig. Blijkbaar was ze ook voor hem niet goed genoeg geweest, net zoals voor haar biologische ouders.
'Maar probeer het meer vanuit een losse pols te doen en niet te veel focussen op het speciaal effect.’ Perce's stem haalde haar weer uit haar gedachten en ze knikte kort. Toen hij ging klaarstaan om het nog eens te laten zien, maakte haar telefoon geluid. Het berichtje, of eerder de foto, van Ramsay had haar kort doen lachen. Vlug had ze geantwoord, maar het volgende berichtje liet ze gewoon gaan. Het voelde een beetje vreemd aangezien hij de vriend van haar beste vriendin was.
‘Dus, laat zien die vreemde trick wat je daarnet deed,’ verlegde ze haar aandacht weer naar de jongen naast haar.
’Uw wens is mijn bevel.' Hij maakte een rare buiging waardoor ze zachtjes moest grinniken. De dagger vloog enkele seconden later weer door de lucht, maar belandde deze keer niet mooi in het midden van het doelwit.
'Oef,' bracht Nissa met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht uit. 'Ik heb je al beter zien doen,' vervolgde ze daarna grappend. Ze wist dat hij het wel kon hebben.
'Heb je nog geheime trucjes die je geheim houdt?' vroeg hij op zijn beurt aan haar. Ze draaide wat met haar eigen dagger tussen haar vingers terwijl ze nadacht. Toen hij aan de kant ging voor haar, nam ze zijn plaats in.
'Misschien. Al weet ik niet of het gaat lukken,' gaf ze eerlijk toe. Zonder verdere uitleg draaide ze haar dagger om zodat de scherpe punt naar haar gericht was. Na even gemikt te hebben volgde een harde gooi waardoor het mes enkele keren ronddraaide vooraleer het in het target belandde. Ook haar worp belandde niet in de bullseye, maar ze was al lang blij dat ze het target wel had kunnen raken. 'Daar moet ik dus duidelijk nog wat op oefenen.'
Nissa keek Perseus vervolgens aan. 'Moodkiller, maar wat denk jij eigenlijk van die hele overname?' Ze had zelf geen idee wat ze ervan moest denken, dus misschien dat iemand anders haar wel van wat inzichten kon voorzien. Ondertussen maakte ze aanstalten om naar de roos te wandelen zodat ze hun gegooide daggers weer konden ophalen.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

12 jan 2022 - 18:04 Iotte is offline

Iotte 928

MACKENZIE SOFIA DUGRAY

Remember the pain, remember the suffering, remember the lesson
twenty • mind fairy • modernist • with faolan • outside

Ze had Faolan verteld dat het wel ging en hem uitgelegd dat ze de laatste tijd gewoon wat slechter sliep dan gewoonlijk. De jongen naast haar knikte langzaam, maar zei verder niets. Iets waar Mackenzie dankbaar gebruik van maakte. Snel schakelde ze over tot een ander onderwerp en vroeg hem hoe zijn zaterdag tot nu toe was en of hij nog plannen had. Vragen die ze Faolan stelde met een reden. ‘Ik heb gehoord dat er vanavond een feestje is…’ stuurde ze het gesprek naar haar hand. Weer viel er een stilte, waarbij Faolan haa verwachtingsvol aankeek. Nu moest ze doorpakken ook. Dit was immers de reden dat ze er over begonnen was. Mackenzie raapte al haar moed bij een en ging door: ‘Ga je ook?’ Klonk ze aarzelend.
’Sorry,’ verontschuldigde Faolan zich allereerst. ‘Ik heb niets gelezen hoor, ik zag gewoon je gezicht betrekken terwijl je las.’ Mackenzie glimlachte nerveus, maar wist niet zo goed hoe ze moest reageren. Ze hoopte maar dat ze Faolan op zijn woord kon geloven. Het zou rampzalig zijn mocht hij wel iets mee hebben mee kunnen lezen. 'Maar wat vervelend dat je slecht slaapt, is er misschien iets dat ik voor je kan doen?' Het kon aan Mackenzie liggen, maar had Faolan nou net wat bezorgt geklonken? Een warm gevoel trok door haar lichaam en haar hart maakte een klein sprongentje. Zachtjes schudde ze haar hoofd. ‘Dat is lief van je, maar ik zou niet zo goed weten hoe.’ Ze moest zich niet zo aanstellen. Vooral niet bij Faolan. Wat moest hij wel niet van haar denken? Zo maakte ze nooit een goede indruk.
'Ik heb nog geen plannen voor vandaag,' Ging Faolan gelukkig onverstoorbaar verder op het andere gespreksonderwerp die Mackenzie had aangesneden. Hij vertelde haar dat hij het na deze hectische dagen het even wat rustiger aan wou doen, maar dat hij open stond voor alles. Een feestje was precies wat hij nodig zou hebben. Het zou hem goed doen, daar was Mackenzie van overtuigd. En Faolan blijkbaar ook, want hij stemde vrijwel meteen in. Lichte blosjes verschenen op haar wangen. Haar dag was gemaakt. Faolan zou vanavond komen!
'Heb je al enig idee wie, wat en waar?' vroeg hij.
‘Ik weet nog niet precies hoe en wat, maar Ramsay organiseert iets.’ Vertelde Mackenzie hem. Meer wist ze zelf ook niet. ‘Als ik meer weet laat ik je het weten, oké?’ De specialisten kennende zou het hoe dan ook een knalfeest worden. En een feestje was precies wat de meeste mensen nu wel konden gebruiken. Maar eerst zou ze vanavond nog Asher onder ogen moeten komen. Zijn laatste appje spookte nog door haar hoofd. Ze wist niets meer te zeggen en had hem zoals gewoonlijk op read laten staan. Het was ook lang geleden dat ze een écht gesprek met haar broer had gevoerd. Ze was nu al nerveus.

"Once a good girl gone bad, she is gone forever"

someone out there feels better because you exist

12 jan 2022 - 23:29 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • outside alfea • w aerys

Rainn focuste zich volledig op de controle die hij uitoefende op het water. Wolkendik pakte de stoom boven het meer zich samen. De mist werd dichter en dichter terwijl het waterpeil alleen maar verder begon te dalen. Een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Water sterker dan vuur. Wat een grap.
De hitte stroomde door zijn aderen en verliet zijn lichaam door de toppen van zijn vingers. De lichtgrijze kleur in zijn ogen had plaatsgemaakt voor een roodoranje gloed. Het lukte. Het zou niet lang meer duren voordat het hele meer was opgelost en er niets over zou zijn van—
Zijn glimlach verwaterde zodra hij voetstappen hoorde en een stem achter zich hoorde schreeuwen.
”Gast! Hou op man, daar zitten dieren in, gek!” Rainn draaide zijn hoofd lichtjes om vanuit zijn ooghoeken te kunnen zien wie de aansteller achter hem was. Asher Dugray. Wat een verrassing. De lange specialist keek hem geschokt aan, duidelijk onzeker wat hij moest doen. Zwakkeling. Specialisten hadden geen plaats op Alfea, en Asher Dugray was daar het ultieme schoolvoorbeeld van. Natuurlijk moest meneer de allemansvriend moeilijk doen over een paar zinloze goudvissen in het meer.
Terwijl hij met zijn armen gestrekt en met zijn open handpalmen naar het meer gericht bleef staan, schonk hij de specialist een duistere glimlach, genietend van het feit dat de jongen niets kon doen om hem te stoppen. Zijn blik volgde Asher die na een kort moment van nadenken naar de oever rende. Zijn slungelige lichaam verdween al gauw in de onheilspellende mist die Rainn zelf gecreëerd had.
Hoewel hij niet van plan was zijn medestudenten pijn te doen - hij had geen zin om gezeik te krijgen met het bestuur, stopte hij niet met wat hij aan het doen was.
“Puddles? Puddles! Puddles!”
Even sloot hij geïrriteerd zijn ogen. Nooit had hij een moment rust om in zijn eentje te trainen op school. Het was om witheet van te worden.
“Wat was je idee idioot? Heb je dan helemaal geen respect voor dingen die leven?"
Wederom draaide hij zijn hoofd slechts een tikkeltje om terwijl hij rustig in positie bleef staan.
“Survival of the fittest, kroonprinses,” reageerde hij koeltjes op het meisje, niet onder de indruk. Snel rende ze door. Het was Mae, het bloemenfeetje waar zijn beste vriend Aerys het warm van kreeg. Rainn had nooit begrepen waarom. Zijn vriend was betoverd geraakt door het snoezige snoetje van de goody-two-shoes faerie. Heimelijk verliefd was hij op het meisje. Het was belachelijk. Aerys had een ijzersterke vrouw nodig. Eentje die niet bang was om zich volledig over te geven aan haar traditionele krachten. Wat had je aan een partner die jou niet machtiger wist te maken? Het leverde niets op. Aerys had zoveel potentie. Hij zou tot zoveel meer in staat zijn als hij zich gewoon op zichzelf focuste en zich over zou geven aan de oerkrachten die hij bezat. De twee vrienden hadden al vaker gesprekken gevoerd over het belang van traditionele magie, maar Aerys leek nog niet helemaal te weten aan welke kant van het spectrum hij stond. Het was onacceptabel. Er waren niet veel mensen waar Rainn om gaf, de light faerie was één van de weinigen. Echter zou hij wel spoedig een definitieve keuze moeten maken, want voor twijfelaars was geen ruimte meer. Nu er met de nieuwe directrice een nieuw tijdperk was ingeluid op Alfea, was het officieel tijd om voorgoed een standpunt in te nemen.
“Wat is er?”
Ah. Als je het over de duivel had.
Eindelijk staakte Rainn het beoefenen van zijn magie en liet hij zijn armen weer zakken. Het was vrijwel onmogelijk geworden om een paar meter de verte in te kijken. De mist was simpelweg te dicht geworden. Hij zag nog net Asher aan de oever zitten, een eend tussen zijn armen geklemd.
“Waarom heb je niet gewacht tot ik er was? Had het graag willen zien.”
“Waarom was je hier niet sneller?” reageerde Rainn op zijn beurt. Zijn stem klonk niet eens onaardig. Een zeldzaamheidje. Hij schonk Aerys een spaarzame glimlach voordat hij naar de treurwilg liep. “Waar was je vanochtend?”
Hij liet zich weer in het gras zakken en knikte naar het plekje aan zijn linkerzijde om zijn vriend uit te nodigen naast hem te komen zitten. Een dunne, oranje gloed verscheen rond zijn hele lichaam. Even afstomen om weer droog te worden.
“Je vriendinnetje liep net voorbij trouwens,” humde Rainn emotieloos terwijl hij richting Asher knikte. De Bloemenprinses zat naast hem. Ze leken zowaar een gezellig gesprekje te voeren. Rainn toverde zijn zilveren doosje uit de binnenzak van zijn zwarte jas terwijl hij Aerys bestudeerde. Hij had die twee ongetwijfeld ook samen gezien. Wellicht deed het de arme ziel zelfs een beetje pijn. Het was een zinloze emotie in een zinloze situatie.
“Vergeet haar,” humde hij daarom terwijl hij een sigaret tussen zijn lippen klemde. Zijn ogen lichtten op om de peuk aan te steken. “Een sterke faerie als jij moet zijn gelijke zoeken," sprak hij toen resoluut. "Eentje van hetzelfde kaliber. Doe jezelf niet tekort met minder.”
Hij nam een hijs van zijn sigaret en blies de rook langzaam uit. “Ik wil met je praten over de recente overname. Het wordt tijd om de juiste kant te kiezen, Aerys.”

[ bericht aangepast op 13 jan 2022 - 0:37 ]

ars moriendi

13 jan 2022 - 16:43 darkurge is offline

darkurge 3074

✴AERYS CALLAHAN✴
Light Fairy • Undecided • Year 4 • Lake • with Rainn
you don't need no me time: that's you and me time

"Wat is er?” had Aerys aan zijn beste vriend gevraagd.
Rainn staakte direct waar hij mee bezig was. Langzaam liet de firefairy zijn armen zakken. De mist was inmiddels ontzettend dicht. Het enige wat Aerys duidelijk kon zien waren de donkere haren van zijn goede vriend en diens vuurrode ogen.
“Waarom heb je niet gewacht tot ik er was? Had het graag willen zien.” vroeg hij vervolgens. Het was een teleurstelling dat Rainn met magie was gaan spelen zonder het met hem te overleggen. Wie weet wat ze samen hadden kunnen creëren?
“Waarom was je hier niet sneller?” vroeg Rainn op zijn beurt. “Waar was je vanochtend?”
De jongen liep naar de treurwilg en liet zich in het gras zakken. Uitnodigend knikte hij naar de plek naast hem in het gras. Aerys trok zenuwachtig aan de mouw van zijn vest en volgde zijn vriend. Rainn gloeide kort op om zijn lichaam en kleding te drogen.
In tegenstelling tot Rainn ging Aerys niet meteen zitten. De fire fairy was niet de enige die zijn krachten gebruikte op momenten dat ze van elkaar gescheiden waren. Echter wist niemand van Aerys zijn onzichtbare bezoekjes aan hun medestudenten, zelfs zijn beste vriend niet.
“Ik was met Isla,” besloot Aerys te vertellen. “en was nog met haar in gesprek toen jij belde.” Langzaam ging Aerys zitten en kruiste zijn benen.
“Je vriendinnetje liep net voorbij trouwens,” humde Rainn vervolgens.
Aerys fronste zijn wenkbrauwen en schonk zijn vriend een vragende blik. De ogen van Rainn stonden gericht op de overkant van het meer. De mist was langzaam gaan liggen en nu pas kon Aerys zien dat er niet één gedaante aan de overkant van het meer zat, maar twee. Mae zat naast Asher. Was dit haar idee van een leuke zaterdagochtend? Met Asher bij het meertje zitten?
Aerys kon zijn ogen niet van haar af houden. Bewust van zijn eigen gestaar bracht hij zijn blik even naar de grond, om vervolgens door zijn wimpers heen opnieuw Mae met zijn ogen op te zoeken. De aanblik van de earth fairy deed Aerys de vraag van Rainn compleet vergeten. Het meisje stond op en liep naar het meer toe. Nieuwsgierig bleef Aerys haar volgen. Ze bracht haar handen boven het water, zocht zo te zien naar balans en sloot daarna haar ogen. Een groene gloed ontstond rondom haar handen en sloeg over op het meer.
De schade die was aangericht door Rainn werd door de Earth fairy opgenomen, ten minste dat was Aerys zijn conclusie van het geheel.
Ze draaide haar hoofd weer naar Asher en zei iets tegen hem. Als hij nu nét iets dichterbij stond dan kon hij horen wat ze zeiden... Het was jammer dat Rainn nu naast hem zat. De mist was nog net dicht genoeg om aan het zicht te ontsnappen; niemand zou opmerken dat Aerys plotseling was verdwenen.
“Vergeet haar,” waren de woorden van Rainn die de betovering verbrak. “Een sterke fairy als jij moet zijn gelijke zoeken," sprak zijn vriend resoluut.
“Huh?” Enigszins betrapt beet Aerys op de binnenkant van zijn wang en wendde zijn blik af.
"Eentje van hetzelfde kaliber. Doe jezelf niet tekort met minder.” ging Rainn verder.
Aerys knikte. “Het is niks.” Verzekerde hij zijn vriend, maar kon het niet laten om nog één laatste keer naar de overkant van het meer te kijken.
Naast hem hoorde Aerys hoe Rainn een lange hijs van zijn sigaret nam en de rook langzaam uitblies. “Ik wil met je praten over de recente overname. Het wordt tijd om de juiste kant te kiezen, Aerys.”
Hij slikte.
Binnen in de eetzaal met Isla leek hij nog zo zeker te zijn geweest over zijn twijfels, maar nu hij naast Rainn zat was het alsof er maar één keuze mogelijk was. Dat was het effect dat Rainn altijd al op hem gehad heeft. Zijn hele manier van zijn was zo overtuigend; Aerys moest hem wel volgen en hij betwijfelde of hij nu iets anders zou kunnen doen.
“Er is nog tijd.” opperde Aerys. Zijn gele ogen zochten Rainn voor de eerste keer op. “Of moet je me iets vertellen?” ’ik wil met je praten over de recente overname’ waren geen lichthartige woorden geweest. “Waardoor ik mijn keuze sneller moet maken?”

[ bericht aangepast op 13 jan 2022 - 16:44 ]

13 jan 2022 - 22:33 Sev is offline

Sev 19203

Asher Ryan Dugray
"I'm not a hot mess. I'm a spicy disaster."

theme • 4th yr specialist • near the lake • w. mae & puddles

"Hmm, ik zal het onthouden. Maar je weet dat daar een grote verantwoordelijkheid bij komt kijken, toch?” speelde ze zijn spelletje mee. De earth faerie moest zowaar lachen om zijn onzinverhaal over Puddles en zijn bruiloft - en dat was mooi, want ze had een prachtige lach. Warm, lief… en kalm. Gek genoeg was het vooral de rust in haar geamuseerde ogen waar Asher zich direct toe aangetrokken voelde. Alsof, voor een kort moment, zijn eigen destructieve, extraverte energie even ging liggen. Shit, dat was een bijzonder gevoel.
"Een vrijgezellenfeest bijvoorbeeld…” ging het meisje verder. “Heb je daar al aan gedacht?”
Een grote grijns vormde op Asher’s gezicht. Vervolgens schoot hij haar een betekenisvolle blik. “Ooh, ik heb grootse plannen voor het vrijgezellenfeest. Daar kan ik helaas niets over zeggen.” Hij grimaste. “Boys only helaas. Als vrouw ben je op zo'n feest toch een beetje de vreemde eend in de bijt, snap je?”
Hij had geluk dat zijn domme geratel leuk leek te vinden. Die lach wilde hij vaker zien.
Nadat Asher haar had gevraagd of de vissen in orde waren, stond het meisje op om haar krachten uit te oefenen op het water. Asher bestudeerde haar terwijl ze aan de oever van het meer stond, haar handen loodrecht boven het oppervlak. Asher zag faeries graag in actie. Hij bleef zich verbazen over de verschillende krachten die ze in zich hadden. De creatieve manieren waarop de magie bij elk persoon weer op een andere manier tot uiting kwam. Het feit dat de earth faerie sterke empathische krachten leek te bezitten, sierde haar. Tegelijkertijd verbaasde het hem niets dat ze op die manier kon voelen of de dieren oké waren. Een kleine glimlach verscheen op zijn lippen toen haar magie zich langzaam uitstrekte over het gehele meer in de vorm van een groene gloed. Het zag er mysterieus uit, zo onder de langzaam optrekkende mist.
Terwijl ze bezig was, wierp Asher kort een blik op de jongens aan de overkant. Rainn’s donkere silhouet zat met gerechte rug tegen de boom, een oranje gloed rond zijn lichaam. Aerys.. Aerys stond naar de earth faerie te kijken. Nee, niet kijken. Full-on staren. Hij leek volledig in trance, alsof de aanblik van het jonge vrouw genoeg was om hem volledig onder hypnose te brengen. Asher fronste en hief een hand op, maar Aerys leek het niet eens te zien. Het deed de specialist denken aan The Return of the Living Dead, een gare horror comedy die hij een week eerder met Xavvie had gekeken terwijl ze knetter-stoned op zijn kamer zaten. Aerys stond op dezelfde bezeten manier naar het meisje te staren als de zombies uit die film. Brains. Braaaains..
“Ze leven allemaal nog. Ze zijn wel geschrokken en sommigen hebben kleine wondjes, maar het is gelukkig niet ernstigs. Het is niets dat zich niet vanzelf oplost.”
Asher’s aandacht verschoof weer naar het boselfje wiens naam hij nog steeds niet wist.
“Wat goed dat je dat kan, zeg. Zo die dieren lezen,” zei hij. Een gesprekje over zijn modderige schoenen volgde, en Asher wist het knappe meisje opnieuw te laten glimlachen.
“Geloof me, er is geen betere bodyguard dan Puddles in heel Alfea te vinden, dus dat zit goed,” vertelde ze trots. “No offense, though!”
“None taken. Baas boven baas, toch?” antwoordde Asher met een kleine grijns.

Hij kon het niet laten om zijn ogen nog een keer terug naar Aerys te laten schieten. Met een klein knikje verschoof hij de aandacht van de jonge vrouw naar de light faerie aan de oever.
“Hij stond de hele tijd naar je te loeren net. Zag me niet eens zwaaien,” vertelde hij terwijl hij naar de jongen knikte. Hij had Aerys altijd een beetje een vage gevonden. “Ken je hem?”
Hij besefte zich niet veel later dat hij haar naam nog niet eens gevraagd had. Een fijne introductie volgde. Haar naam was Maerilyn, maar hij mocht Mae zeggen. Dat hij toch maar weer goed voor elkaar.
Nadat hij het eendje voorzichtig terug in haar armen had gelegd, stak ze plots naar hand naar hem uit. Tot zijn verbazing duwde ze een verdwaalde lok haar terug in model. Ze leek er zelf van te schrikken.
“Sorry! Maar het is nu alsof er niets gebeurd is.”
Asher grijnsde. Hij kon het niet laten. “Oh? Jij weet hoe mijn haar normaalgesproken zit?” vroeg hij haar plagerig terwijl hij haar even goed bekeek.
Het gesprek verschoof weer naar dieren. Het begon Ash op te vallen dat Mae’s ogen oplichtten zodra ze over de levende wezentjes begon te praten. Schattig. Mae vertelde dat ze dieren kon aanvoelen, hen om hulp kon vragen en met hen kon communiceren.
“Maar ik kan ze niet van me laten houden,” vertelde ze. “Dat moet natuurlijk gaan, al helpen de krachten daarbij natuurlijk wel. Het is makkelijker om iemand te vertrouwen of van iemand te houden als je diegene begrijpt.”
Asher’s glimlach verflauwde een beetje, maar hij knikte. Daar had ze gelijk in. Met mensen was dat niet anders. Het was makkelijker om van iemand te houden wanneer je diegene begreep. Kon hij zijn zusje maar wat beter begrijpen.. Hij was maar een eenvoudige specialist. Asher kon geen zielen en gedachten lezen met magie, zoals Mae dat bij dieren kon en Mackenzie bij mensen. Hij had enkel zijn menselijke empathie, verder niets.
“Ik zou willen dat ik het kon,” sprak hij een gedeelte van zijn gedachten daarom uit. “Andere wezens zo aanvoelen of kunnen lezen? Lijkt me super handig.”
Hij kriebelde Puddles, die nu in Mae’s armen lag, over zijn hoofdje. Ze vertelde hoe zij en Dorian voor het beestje zorgden en het toverde een oprechte glimlach op het gezicht van de blonde specialist. Natúúrlijk was hij degene die samen met haar voor het beestje zorgde. Dat paste helemaal bij het beeld dat hij van Dodo had.
“Dus Dodo is eigenlijk officieel Mama Eend?” lachte hij. Een nieuwe bijnaam was geboren. “Hebben jullie eh.. wat zijn jullie van elkaar? Dorian en jij?” Smooth Operator was hij ook. Ach, hij kon het maar beter direct vragen. Als Dodo en zij een oogje op elkaar hadden, wist hij in elk geval dat hij geen move op haar zou maken. Bro-code.
Toen vroeg Mae of hij zelf dieren had.
“Mags en ik wilden heel graag een hond, maar… Nou…” Hij haalde even kort zijn brede schouders op. “Onze moeder was allergisch voor alles met een vacht, dus…” De jongen hield zijn gezicht in de plooi, maar slaakte desondanks een zucht. Over zijn ouders praten was ontzettend moeilijk voor hem. Zelfs simpele herinneringen als deze, zorgden al voor een beladen gevoel in zijn buik.

Plotseling schoot hem wat te binnen. “Oh, fuck. Mijn telefoon…”
Als door een wesp gestoken sprong Asher op en greep naar de broekzak van zijn joggingbroek om te zien of het apparaat nog werkte na de extreme luchtvochtigheid van zojuist. Gelukkig lichte het schermpje direct op toen hij op de zijkant van zijn mobiel drukte.
“Puddles had een nieuwe voor me mogen kopen als hij stuk was geweest, hoor,” grapte hij terwijl hij opgelucht zijn Whatsapp Messages opende. Wat had hij gemist? Gepraat over het feestje in de vriendengroep… Rush die zei dat hij Gia had uitgenodigd voor het feestje..? Hij drukte de groepsapp weg en zag dat Rams een foto had gestuurd ter reactie op zijn laatste plagerige appje.
Asher’s wenkbrauwen schoten lichtelijk omhoog zodra hij de chat geopend had.
Oh shit.
En wat voor foto.
Zonder context had Ash een foto van Ramsay junior ontvangen, stralend in al zijn ochtendglorie. Damn. Bedoelde hij dit werkelijk op een suggestieve manier na die borderline flirterige appjes of had zijn vriend de foto puur gestuurd om een reactie uit te lokken? Rams wist dat zijn maat biseksueel was. De twee vrienden hadden het zelfs aardig gezellig gehad op het vorige feestje.. Hmmm. Interessant.
Asher ging zich in elk geval niet laten kennen. Hij typte snel een reactie om direct te peilen wat de jongen met de foto had bedoeld voordat hij zijn telefoon gauw weer wegstopte. Schaamte kende ook Asher niet.
“Ben je vanavond ook bij het feestje?” vroeg hij Mae voordat hij zijn hand uitstak om haar overeind te helpen. “Eh.. Ramsay Rothberg gaat wat organiseren. Hij weet alleen nog niet waar.” Hij glimlachte charmant. “Als je me je nummer geeft, kan ik je laten weten waar het gaat plaatsvinden.”

To: ⚔️🍻the broskis🍻⚔️
- ?? lol Rush je was net zelf bij gigi’s kamer. Hoezo zou ik haar uitgenodigd hebben dan?
- verder is gigi altijd welkom ofc!

To: Rambo
-Hot damn, waar heb ik die aan verdiend?🔥
-10/10 lichtinval ook. Ziek artistiek, moet je iets mee doen, man.
-Wil je er een terug?

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 0:22 ]

ars moriendi

14 jan 2022 - 17:55 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

there's a million things I haven't done
but just you wait, just you wait

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • anthem • outfit • his room • with ramsay

Met een verwarde frons op zijn gezicht had Dorian aan zijn beste vriend gevraagd of hij niet eerder zusje dan zusjes bedoelde. Lune had Ramsay’s naam nauwelijks laten vallen sinds de break-up tussen die twee, of in elk geval niet in zijn bijzijn. Het was een opluchting dat het een rustige break-up was geweest, geen gerommel. Zijn zusje moeten troosten over iets wat zijn beste vriend geflikt had stond niet hoog op zijn verlanglijstje en evenmin wilde hij Ramsay daarom een knal moeten verkopen. Naar zijn weten was er sindsdien niks meer tussen die twee gebeurd, hoopte hij in elk geval, nu Ramsay bezig was met zijn stiefzusje Gia. Het was algemeen bekend dat de jongen a lot kon zijn, maar hij had in elk geval nog genoeg fatsoen om niet met twee zusjes tegelijk bezig te zijn.
”Ja, maar mag ik niet meer om Lune geven ofzo?” vroeg Ramsay op zijn typische, nonchalant manier terwijl hij al even nonchalant weer onderuit zakte in bed. Tot zo verre de poging om de jongen voor lunchtijd zijn bed uit krijgen. “Ik zou alles doen voor mijn familie, en die van jou.”
”Natuurlijk mag je om haar geven.” Vermoeid haalde hij een hand door zijn blonde, nog natte lokken. “Maar… je weet wel.” In alle eerlijkheid stelde het hem gerust dat Ramsay ook een oogje op de beide meiden hield, zeker met hoe druk hij het zelf straks zou krijgen als hij ging deelnemen Donaghue’s groep. Hij was er nog niet over uit hoe hij dit aan zijn vrienden moest brengen. Met geen enkele mogelijkheid kon hij hen over het plan vertellen, maar hij wilde ook niet dat ze daadwerkelijk dachten dat hij het eens was met de plannen van de traditionalisten. Dat hij er wat vriendschappen door zou kwijtraken was zeker, iets wat het waard was als hij daarmee iedereens veiligheid beter kon waarborgen. Dorian moest er in elk geval voor zorgen dat die gehele act geloofwaardiger overkwam dan doen alsof zojuist voor het eerst een joint had gerookt. Zijn wangen hadden een tomatenrode kleur gekregen, zowel door de glurende meisjes buiten als door Ramsay die met gemak door zijn leugen heen prikte.
”Bullshit, geen geheimpjes voor mij hebben, he!”
”Oh, ik zou absoluut niet durven,” murmelde Dorian sarcastisch. Er waren wel meer dingen waar hij Ramsay niet over verteld had. Een deel omdat het voor Ramsay’s eigen bestwil was om niet te weten, een ander deel omdat hij er simpelweg niet bepaald blij van zou worden. Met name dat hij Isla net iets leuker vond dan zou moeten van de zus van een van je vrienden. Ook al had Ramsay daar niks over te zeggen – zeker niet gezien zijn geschiedenis met Lune en huidige relatie met Gia – hij wilde niet het vertrouwen van zijn vriend beschamen.
Na nog meer ge-app ging het onderwerp al snel over naar het feestje van die avond. Als het aan zijn vrienden lag dan werd er elk weekend een feest gegeven, of misschien zelfs elke avond. Hij moest er zelf absoluut niet aan denken. Hij hield wel van feestjes, maar één goed feest per week was genoeg. Meer dan dat zou zijn conditie en fysieke prestaties niet ten goede doen. De vraag nu was vooral: waar werd het feest gegeven?
”Wat boeit jou het wat Mae vindt? Je doet haar niet meer, toch?” Uit Ramsay’s mond kwamen lome rook kringen, iets waar hij waarschijnlijk te veel tijd in had gestoken om te leren.
Dorian’s gezicht betrok. “Ik deed haar niet,” zuchtte hij, “Of naja, ik deed haar wel,” voegde hij er snel aan toe, voordat hij nog maanden aan moest horen dat hij zogenaamd nooit iets met Mae gedaan had ondanks hun bijna twee jaar durende relatie. “Maar het was meer dan dat. Je weet wat ik bedoel.” Het ging een lange dag worden op deze manier. “Jij geeft nog om Lune, ik geef nog om Mae. Wie komen er eigenlijk allemaal? Je zusjes ook?”
”Geen idee. Ik ga ze niet uitnodigen. Ley heeft er niks te zoeken en Ies gaat sowieso zeuren. Beter gaan ze maskertjes doen op hun kamer ofzo.”
”Kom op, man. Het is beter dat Ley naar feestjes gaat waar wij ook zijn, dan dat ze in haar uppie ergens heen gaat.” Nog iets waar hij zijn vriend nooit over verteld het: Leysa die afgelopen zomer meer dan bezopen op een feestje bij hem thuis was. “En zoveel zeurt Isla niet.” Alfea kennende zouden de twee binnen no time toch van het feest afweten.
Opnieuw verschoof Ramsay’s aandacht zijn telefoon. Zoals hij al zei: de jongen was er mee vergroeid. “Wie denk je dat ik aan het appen ben, genius?” Dorian ontweek de sokken die naar zijn hoofd gegooid werden. Met hoe weinig Ramsay zijn was deed zouden die sokken ooit nog ziektes kunnen veroorzaken. “Sinds wanneer smoke jij met Mack.” Oh, fuck. Met rode wangen haalde Dorian de vieze sokken van zijn bed met behulp van een pen, het beantwoorden van zijn vragen nog even uitstellend. “Sinds vlak na de zomer,” murmelde hij uiteindelijk. “Ze was op zoek naar jou en jij was er niet…” Hij haalde zijn schouders op. Klaar met de sokken verdween de pen in de prullenbak onder zijn bed.
Dorian stond op en liep naar Dorito’s ~~the Bandito~~ kooi. Tot nu toe had het schoolbestuur nog niet het verboden dier gevonden en als het aan hem lag bleef dat zo. Voorzichtig haalde hij de egel uit zijn kooi en nam hij opnieuw plaats op zijn bed. “Nog een reden waarom we het feestje hier niet kunnen geven.”

To Reilly
Ik ook met jou. Rond 15 uur?

To Mack
Tot zo! ☺️
Oh en Rams weet van het roken dus daar gaat hij 100% een opmerking overmaken

To Lune
Nee niks om je zorgen om te maken!

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 20:09 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

14 jan 2022 - 19:48 Paesano is offline

Paesano 15155

LEYSA DANIKA ROTHBERG
specialist • 18 • modernist • breakfast • with isla

Wat er ook precies aan de hand was, zowel Isla als Aerys leken er niet echt om te springen dit aan Leysa te vertellen. Aan de ene kant zorgde dit voor een knoop in haar maag, aan de andere kant wekte het irritatie op. Ze was nu achttien, bijna negentien zelfs, en het werd tijd dat ze haar gingen behandelen als de volwassene die ze officieel was. Dat hield ook in dat ze geen dingen voor haar moesten achterhouden. Leysa was allang niet meer het fragiele, kleine meisje dat ze was geweest ten tijde van haar ouders’ hun overlijden. De tijd dat ze zich nog achter haar broers benen verstopte als ze bang was en ze voor elk gevaar beschermd moest worden was voorbij. Leysa wist dat Isla en Ramsay er niet zo over dachten, – hell, daarom moest ze Phyre inschakelen om ongestoord een nachtelijk avontuurtje te kunnen beleven – maar het werd tijd dat ze daarmee ophielden.
Inmiddels was ze toch echt oud genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen, om eens goed in de problemen terecht te komen en zichzelf hieruit te redden. Om verkeerde keuzes te maken en hier de gevolgen van te ondervinden, zoals afgelopen zomer, toen ze totaal bezopen bij Dorian had overnacht. Leysa had er nog dagen de gevolgen van gevoeld en wist nu dat ze voor het feest van vanavond niet zo ver kon gaan. Was dat niet de hele bedoeling van het tiener zijn? Miscalculaties maken en daarvan leren? In ieder geval niet in het Rothberg-huishouden.
Leysa volgde Isla’s blik naar de krant die op de tafel lag en stond op het punt het naar zich toe te schuiven en het zelf te lezen. Gelukkig kwam haar oudere zus op dat moment eindelijk tot zinnen en liet ze het Leysa zien. Haar ogen scande de pagina, maar ze hoefde niet lang te zoeken naar hetgeen waar Isla en Aerys zo ongerust van waren geworden. Hun huidige directrice wilde een groep oprichten die ervoor moest zorgen dat iedere leraar en leerling zich aan de nieuw opgestelde regels zouden houden. Dit ging alleen maar voor problemen zorgen. De glimlach die Leysa eerder nog op haar lippen had staan, was inmiddels helemaal verdwenen.
“Dus.. Ze willen een soort studentenpolitie oprichten? Om ons in het gareel te houden? Dat is totáál geen zorgwekkende ontwikkeling of zo,” zei Leysa uiteindelijk, een beetje ontstelt. Ze voelde de blikken van Isla en Aerys op haar lichaam branden. Beiden waren duidelijk erg geïnteresseerd in wat haar reactie ging zijn. Leysa scheurde haar ogen weg van de krant en besloot haar zus en Aerys aan te kijken. Ze wilde aan hen vragen wat hun mening hierover was, al was het haar al duidelijk dat deze in ieder geval niet positief was, maar voordat ze hier de kans voor kreeg, nam Aerys zijn telefoon op.
“Nu al?” vroeg Leysa verbaasd, toen de jongen vertelde dat hij moest gaan. Voor zover zij wist was hij er namelijk pas net. Met verbazing keek ze toe hoe Aerys opstond, haar zus een afscheidskus op haar wang gaf en Leysa een fijn weekend wenste. “Ja, jij ook,” zei ze hem nog achterna, maar hij was al haast de kantine uit vertrokken. Het plotselinge vertrek van de jongen liet Leysa haar telefoon erbij pakken, waar ze enkele berichten op had ontvangen. Snel typte ze iets terug.

Airy
jij had opeens haast??

Phyre 🔥
hmmhmmmm, de beste fun die ik in lange tijd heb mogen meemaken
thank you thank you thank youuu

Walking Sunshine ☀️
nouuu, stel maar alle vragen die je wilt weten 👀

Platvis Rothberg
kom net van mijn one night stand af
very good sex 🥵
grapje, ik ben bij isla, kijk
*insert selfie van haar en iz*

Bij het sturen van het berichtje naar Ramsay ontstond er een kleine, duivelse grijns op haar lippen en ze hoopte dat haar broer zou happen. Wellicht een beetje pestgedrag, maar tussen broer en zus kon dat. Daarna maakte ze zonder op Isla’s toestemming snel een selfie van hun samen, die ze als laatste naar hun broer stuurde. “Is voor Rams,” gaf Leysa als enige uitleg erbij, waarna ze de telefoon weer wegstopte. Ze draaide zich naar haar zus toe en tikte met haar vinger tegen de voorpagina aan.
“Maar.. Wat vind jij hier nou van, Is? Denk je dat er vrienden van je hieraan mee gaan doen. Of Ramsay misschien? We weten allemaal dat zijn doel in leven is om alle verkeerde keuzes mogelijk te maken.. Maar hij heeft geen vrienden die een traditioneel gedachtegoed hebben, toch?” vroeg Leysa toen aan Isla, terwijl ze haar zus bezorgd aankeek.

[ bericht aangepast op 15 jan 2022 - 0:36 ]

That is a perfect copy of reality.

15 jan 2022 - 18:08 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MYKA CASSIOPEIA MONTARAC

she's got a friday night personality
with a sunday morning heart

twenty • third year • specialist • undecided • anthem • stone circle • with reilly

Waren er klasgenoten die nu al onder het nieuwe beleid lijden, zoals Reilly zei? Zelf had ze er nog niet veel van gemerkt, afgezien dat ze nu niet meer samen met Aerys, haar oude fairypartner, kon trainen. Het voelde vreemd, om enkel met de andere specialisten te trainen, onwennig haast. Natuurlijk wist ze dat ze met iedereen zou moeten samen werken, en ze had absoluut niks te klagen over Deimos, maar het zou een lange tijd duren voordat ze zo op elkaar ingespeeld waren zoals Aerys en zij. “Wel, nog niet in elk geval, ik heb niet zoveel te klagen, al mis ik Aerys wel,” gaf ze toe. Zelf zou ze niet graag in Reilly’s schoenen staan, nu met de overname, iets waar iedereen wel een mening overhad. “Ik weet dat jij niet verantwoordelijk bent voor de keuzes, anderen vast ook wel, en als ze het jou kwalijk nemen wat je ouders gedaan hebben, dan ben je ze beter kwijt dan rijk. Je verdient beter dan dat,” probeerde Myka hem gerust te stellen. “Mij raak je niet kwijt, okay?” Hij was normaal vaak in het gezelschap te vinden van Dorian, Lune haar broer. In vroegere tijden had ze zonder enige twijfel de sierlijke blondine geappt, of zij toevallig wist of alles okay was en of het met haar ook goed ging. Twijfelend hing haar duim boven de verzendknop. Lune had meer dan duidelijk gemaakt dat ze niet geïnteresseerd was in een vriendschap, een herinnering die nog altijd pijnlijk was. Iets te driftig verwijderde ze het getypte bericht en belandde haar vinger per ongeluk op de verzendknop voor het volledige bericht weg was. “Verdomme,” murmelde ze zachtjes tegen haarzelf. De berichten werden er niet bepaald beter op en vluchtig stopte ze haar telefoon weer weg, voordat ze nog meer domme fouten kon maken.

Zijn woorden deden niet veel om de opkomende zenuwen gerust te stellen. Keuzes maken was niet een van haar sterke punten. Op sommige dagen twijfelde ze al over welke sokken ze aan moest doen, laat staan een grote keuze zoals deze maken. Er zouden hoe dan ook mensen teleurgesteld zijn en ze keek daar niet bepaald naar uit. Er waren weinig dingen erger dan een teleurgestelde blik op iemands gezicht zien. “Nee, nog niet maar ik ben bang dat dat uiteindelijk wel komen gaat,” zuchtte ze zachtjes. Waarom zouden ze anders de school overnemen? En als zelfs Reilly al niet zeker was van zijn keuze… “Hopelijk duurt het nog even.” Nerveus wiebelde ze haar benen heen en weer. “Maar okay, geen lijstje dus, staat genoteerd,” vervolgende ze met een kleine glimlach. “Sommige vrienden willen wel die groep joinen, maar ik weet het nog niet zo goed…” Zou Reilly’s moeder van hem verwachtten dat hij zou deelnemen? Waarschijnlijk, het zou nogal beschamend voor haar zijn als hij dit niet deed en – alle andere gedachtes verdwenen uit haar hoofd toen ze zijn hand op de hare voelde. Het zachte kneepje in haar hand zorgde er haast voor dat ze spontaan ontplofte. Kom op, Myk, functioneer zoals een normaal persoon.
Myka was niet snel zenuwachtig, maar haar hart bonsde nu sneller dan normaal, afwachtend op Reilly’s antwoord of hij die avond al plannen had. Een lichte blos verscheen op haar wangen. Een date. Had ze het zo bedoeld? Wilde hij dat ze het zo bedoelde? Kon ze dit opvatten als een ja? Ze wist het zelf niet eens zeker. Het plan om hem te vragen iets te doen was spontaan in haar hoofd komen opzetten, zonder zelf enig idee te hebben wat ze konden gaan doen. Het verbaasde haar, dat hij nog geen plannen had op een zaterdagavond. Ondanks haar roodgekleurde wangen hief ze haar gezicht op om de donkerharige jongen naast haar recht in zijn ogen te kijken. Een speelse glimlach sierde haar lippen. “Waarvoor? Er is maar één manier om daarachter te komen en dat is door om half negen in de entreehal te staan.” Wat betekende dat ze net onder de tien uur had om een plan te bedenken, maar dat was nog lang geen reden tot stress. Diamanten ontstaan tenslotte onder druk. En als hij niet kwam, dan was het his loss – althans dat hield ze zichzelf voor.
Reilly stond op en stak zijn hand naar haar uit. Haar ogen lichtten op bij zijn gebaar en ze liet zich door hem overeind trekken. Als hij in de avond niet kwam, dan hadden ze in elk geval nog dit moment. Enkele antwoorden lagen klaar op het puntje van haar tong, dat ze ook genoeg andere dingen konden doen die voor beweging zorgden, maar dat was vrij direct, zelfs voor haar doen. “Ik had jou niet ingeschat als het type voor romantische boswandelingen, Reills.” Ontbeten had ze al en gezien ze niet wist of Perce nog steeds in de ontbijtzaal zou zijn, wilde ze die optie vermijden. Myka was dol op haar broer, zijn overbeschermende trekjes kwamen haar niet altijd even handig uit. Vaker niet dan wel. “We kunnen wel een potje sparren? Als je dat aan durft,” ging ze op zijn andere voorstel in, een licht uitdagende blik op haar gezicht. Ze tuurde omhoog naar zijn gezicht. Dat ze ruim twee koppen in lengte scheelden zei lang niet alles. “En om het interessanter te maken… Wat krijg ik van je als ik je op de grond krijg?” Haar vraag ging gepaard met een opgewekte twinkeling in haar ogen. “Van de vorige persoon die ik vloerde heb ik drie chocoladetaarten gekregen en jullie zijn even lang.”

[ bericht aangepast op 15 jan 2022 - 18:09 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

16 jan 2022 - 20:00 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • His room • with Dorian

Heel even was de spanning tussen de twee beste vrienden opgelopen. Dorian en Ramsay hadden een gespreksonderwerp aangesneden die normaal gesproken steevast ontweken werd: Lune. Zo nonchalant mogelijk had Ramsay zichzelf onderuit laten zakken op zijn bed. Het ging Dorian niks aan dat zijn zusje zijn gedachten nooit verlaten had en het ging hem al helemaal niks aan dat hij haar nog altijd berichtjes stuurde, dat hij haar het liefst weer voor zichzelf had. Zoals het hoorde. Zijn claim hoorde op Lune te liggen. Geen enkel ander mocht haar met één vinger aanraken.
“Natuurlijk mag je om haar geven.” Dorian ging met zijn hand door zijn blonde haren heen. Zijn stem klonk vermoeid. “Maar... je weet wel.” voegde hij eraan toe.
Doordacht hield Ramsay zijn blik op zijn telefoon gericht. Dit was niet het moment om zijn beste vriend recht in zijn ogen aan te kijken. Hij humde wat, maar liet het onderwerp verder rusten. Ze konden het beter hierbij laten en teruggaan naar de stilzwijgende overeenkomst van het negeren van de relaties die Ramsay met Dorian’s zusjes onderhield.
Maar zo te zien leek Ramsay niet de enige met geheimpjes te zijn in de kamer. De wangen van Dorian kleurden rood nadat Ramsay zijn hele act nogal ongeloofwaardig had genoemd. Hij herinnerde zijn beste vriend eraan geen geheimpjes voor hem te hebben, dat mocht alleen Ramsay zelf.
“Oh, ik zou absoluut niet durven,” reageerde Dora sarcastisch. Waarna ook dit onderwerp werd afgesloten. Dorian begon over zijn ex-vriendinnetje en Ramsay keek hem fronsend aan.
“Wat boeit jou het wat Mae vindt? Je doet haar niet meer, toch?” vroeg hij lichtelijk geïrriteerd. Mae had hem nooit gemogen en om die reden mocht Ramsay haar ook niet. Het meisje was een beetje een zuurpruim en hij begreep niet wat Dorian ooit in haar had gezien. Lome kringen rook verlieten Ramsay zijn mond, terwijl hij geconcentreerd de rook volgde met zijn ogen. Langzaam verloren ze hun samenstelling in de lucht, om uiteindelijk op te gaan in het niets.
“Ik deed haar niet,” zuchtte Dorian.
Ramsay zijn ogen schoten naar Dorian toe, maar zijn beste vriend was hem voor.
“Of naja, ik deed haar wel,” zei Dorian snel. Ramsay grijnsde, knikte en bracht zijn aandacht weer naar het blazen van rookkringen.
“Maar het was meer dan dat. Je weet wat ik bedoel.” vertelde Dorian. “Jij geeft nog om Lune,” Ramsay knikte instemmend. “ik geef nog om Mae.” Nu trok hij een vies gezicht. “Wie komen er eigenlijk allemaal? Je zusjes ook?”
Wat was dat nu weer voor een vraag? ”Geen idee. Ik ga ze niet uitnodigen. Ley heeft er niks te zoeken en Ies gaat sowieso zeuren. Beter gaan ze maskertjes doen op hun kamer ofzo.”
“Kom op, man. Het is beter dat Ley naar feestjes gaat waar wij ook zijn, dan dat ze in haar uppie ergens heen gaat.” zei Dorian.
“Het is beter als ze helemaal niet naar feestjes gaat.” mompelde Ramsay zacht en hij betwijfelde of Dorian hem had gehoord.
“En zoveel zeurt Isla niet.”
“Misschien niet tegen jou!” zei Ramsay protesterend. “Zij is de enige die meer aan m’n hoofd zeurt dan jij. Wat dat betreft lijken jullie wel op elkaar... altijd maar denken dat ik mezelf in de problemen werk.” Humeurig tikte Ramsay met zijn aansteker op zijn nachtkastje. "Ga je Mae vragen om te komen dan? Ben je van plan om vanavond ook weer om haar te 'geven'?" Zijn eigen suggestie zorgde voor een grijns op zijn gezicht. Wellicht was Dorian toch een beetje een viespeuk.
Ramsay pakte zijn telefoon erbij en de naam van zijn jongste zusje verscheen. Bij het lezen van de woorden die ze had geschreven draaide zijn maag zich om. Waarom in godsnaam zei ze dit soort dingen tegen hem? Hij screenshotte de chat en stuurde hem door naar Isla.

To: Ies
Dit is toch niet normaal?
Wat vind jij hier nu van?

Maar het waren niet alleen Leysa haar woorden die zijn aandacht trokken.
“Sinds wanneer smoke jij met Mack?”
Ramsay schoot om hoog op zijn bed. De joint viel bijna op zijn bed, maar nog net op tijd wist hij hem uit de lucht te grissen.

To: Mac👩🏼‍🤝‍👨🏻🔥
Nee, heel slecht.
Dat is jouw schuld nu, he!
Waarom heb je dat niet verteld btw?

Dorian zijn gezicht liep weer rood aan. Die jongen had dus écht geheimpjes voor hem. Met een pen probeerde hij Ramsay's vieze sokken van zijn bed te verwijderen. Nieuwsgierig wachtte Ramsay een antwoord van zijn beste vriend af.
“Sinds vlak na de zomer,” mompelde Dorian uiteindelijk. “Ze was op zoek naar jou en jij was er niet…”
Fronsend en hoofdschuddend dacht Ramsay na. “Ze was op zoek naar mij en ging toen smoken met jou..” Herhaalde hij Dorian’s verklaring. Meer voor zichzelf dan voor hem. Mac was al jaar en dag zijn beste vriendin op Alfea en hij had haar en Dorian nog nooit écht met elkaar zien praten. Het was moeilijk om zich een smokende Mackenzie en Dorian voor te stellen.
Dorian gooide de pen die hij vasthield in de prullenbak. De wangen van de jongen werden langzaam weer hun gebruikelijke kleur. Ramsay zijn kamergenoot stond op en liep naar de kooi van zijn rat toe. “Nog een reden waarom we het feestje hier niet kunnen geven.”
Ramsay keek net zo vies naar Dorito als hij had gedaan na het horen van Mae haar naam. Heel even was hij afgeleid door aan het feestje van vanavond te denken, maar toen herpakte hij zichzelf. Het was meer dan vreemd dat Dorian en Mac samen hadden gechilld in hun kamer zonder hem erbij. “Dus, doe je Mac nu?” vroeg Ramsay een beetje bot.
Die gedachte alleen al maakte hem ongemakkelijk en dus pakte hij zijn telefoon er weer bij.
Alsof deze ochtend nog niet verwarrend genoeg was stuurde Asher een heel raar berichtje in de specialisten groepsapp. Gigi was met Rush? Voor zover Ramsay wist ging Rush zo weinig met fairies om dat je bijna zou denken dat hij ze niet kon zien. Waarom the fuck was die gast dan nu bij zijn vriendin?
Het kon maar één ding zijn.
Dit keer waren het Ramsay zijn wangen die rood aanliepen. Zijn hart begon sneller te kloppen. Xavier was één ding. Eén gast. Maar die lijst moest niet heel veel langer worden.
Het zweet brak hem uit en als een soort poging zichzelf te kalmeren lurkte Ramsay gulzig aan zijn joint.

To: Gia❤️
Ben je met Rush?

Met een ietwat trillende duim drukte hij op verzenden.
Ramsay slikte, ging met zijn handen door zijn haar en probeerde zichzelf gerust te stellen. Gigi zou toch niet gaan voor zo’n gare gast als Rush? Nee, dat zou ze niet doen... Toch?
En als Asher hiervan wist, waarom had hij het niet eerder aan hem verteld. Nu verscheen ook de naam van Asher bovenaan in het scherm. Waren dit de berichtjes waarin Ramsay zou lezen dat Gigi inderdaad vreemdging met Rush?
Gespannen opende hij de chat met Ash.
-Hot damn, waar heb ik die aan verdiend?
-10/10 lichtinval ook. Ziek artistiek, moet je iets mee doen, man.
-Wil je er een terug?
De spanning in zijn schouders gleed van hem af en Ramsay kon weer even rustig ademhalen. Grinnikend typte Ramsay wat terug naar zijn goede vriend. Hij voelde de behoefte helemaal niet om Asher’s dick pic’s te zien, maar desondanks was het aanbod ervan te aanlokkelijk. Het kon niet kwaad toch om Ash een klein beetje aan een lijntje te houden? Zolang hij niet zo ver ging als hij met Reilly was gegaan was er niks verkeerds aan om een beetje met Ash te lollen.

To: Asher
Volgens mij doe ik er nu ook iets mee, toch?
Je verdient het door je goede zoenkunsten.
Dacht dat je dat wel wist.
Natuurlijk wil ik er een terug. 😘

To: Myka
Last time I checked vond je plantjes niet zo interessant als iets anders

Als laatste kwam Lune haar naam weer in Ramsay zijn zichtveld. Ze wilde met hem afspreken. Ze wilde met hem afspreken... Vanavond om 8 uur bij het meer. Op hun plek.
Shit.
Een energiestoot schoot door Ramsay zijn lichaam. Zijn hart voelde warm en zijn hoofd licht.
Dit was zijn kans. Het deurtje naar Lune haar liefde stond weer op een kiertje en hij moest en zou naar binnen glippen.

To: Lune💕
8 uur bij het meer.
Het voelt alsof we elkaar een eeuwigheid niet hebben gezien...
Heb jij dat ook?

Zijn korte app gesprekje met Lune voelde zo goed. Ze moesten wel bij elkaar horen, dat had zij toch ook wel door? Misschien was het stom om zoveel met meisjes bezig te zijn nu de school op zo'n kritiek punt stond, maar Ramsay wist niet wat hij anders moest doen. Bovendien leek niemand hem serieus genoeg te nemen om hem mee te nemen in hun plannen. Als zelfs zijn beste vriend hem niet zijn ideeën wilde toevertrouwen, wat moest hij dan doen? Het was we duidelijk welke rol hem toebedeeld was op deze school.

[ bericht aangepast op 16 jan 2022 - 20:02 ]

16 jan 2022 - 20:21 glowfaery is offline

glowfaery 1525

EILEEN MADSEN

water fairy - year two - with Lavender @ breakfast - outfit

“Oh dus ik mag niks zeggen over die keer dat je struikelde?” sprak hij plagend.
“Lavendeeeer,” zeurde ze terwijl ze hem een zachte tik op zijn arm gaf. Ze wist ook wel dat hij het niet meende.
“Maak je maar geen zorgen. Ik wil de jongen gewoon leren kennen en zeker niet wegjagen. Hij maakt je bovendien gelukkig, dat is het allerbelangrijkste,” een glimlach kroop over Eileen’s lippen bij zijn woorden. Het was fijn om zo’n beste vriend te hebben, iemand bij wie ze volledig op haar gemak was.
“Dus zullen we eens naar buiten gaan voor een beetje frisse lucht?” stelde Lavender voor. Eileen knikte enthousiast voor ze overeind kwam. Zodra Lavender ook stond haakte ze haar arm in de zijne. Het weer buiten was lekker, de zon voelde fijn op haar gezicht terwijl ze liepen.
”Geloof je me als ik zeg dat je Alfea geweldig gaat vinden zodra je gewend bent?” en alles weer wat normaal is. Voor Eileen was Alfea echt een thuis geworden, hier hoefde ze zich niet anders voor te doen en kon ze gewoon zichzelf zijn. Niet schamen voor het feit dat ze een fairy was in plaats van een specialist. Ze was dol op hoe iedereen hier onderling werkte, en hoopte dat dat een beetje intact bleef onder de nieuwe leiding.

16 jan 2022 - 23:17 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Mae
21 | earth fairy | jaar 3 | outfit | with Asher and cutie puddles @the lake

”Nature is not a place to visit, it is home."

“Hij stond de hele tijd naar je te loeren net. Zag me niet eens zwaaien,” vertelde Asher haar eens ze weer naast hem was komen zitten. Met een knikje in de richting van de overkant van het meer probeerde de jongen duidelijk te maken om wie het ging. Haar ogen vonden Aerys die naast Rainn tegen de eeuwenoude treurwilg was gaan zitten. "Bedoel je Aerys?" Haar maag gaf een raar niet te plaatsen gevoel. “Ken je hem?” Met een frons dacht ze na. "Uhm, een klein beetje. Hij is een vriend van m'n tweelingbroer. We zeggen wel eens hoi tegen elkaar." Dat gebeurde de laatste tijd steeds vaker. Nu ze erbij stil stond was het wat raar. Ze zaten niet in hetzelfde leerjaar maar toch kwam ze hem bijna elke dag wel een keer tegen. Het was vast toeval. Dat de jongen naar haar had lopen staren bleef wel in haar achterhoofd hangen. Ze begon te twijfelen. Bestond er echt zoveel toeval? Na een fijne introductie voelde Mae zich blijkbaar zo op haar gemak dat ze een van Ashers verdwaalde lokken terug in model had geduwd. Ze was bang dat het raar over kwam en verontschuldigde zich. Door de opkomende grijns op zijn gezicht voelde Mae de bui al hangen. “Oh? Jij weet hoe mijn haar normaalgesproken zit?” Met een lichte blos op haar wangen schudde ze grijnzend haar hoofd. I see what you're trying to do. "Ik weet hoe het haar van de meeste ijdele jongens hier op Alfea zit ja," kaatste ze plagend terug. "Jullie zijn knap maar voorspelbaar.." haalde ze onschuldig haar schouders op. Asher had geïnteresseerd naar haar band met dieren gevraagd. De earth faerie praatte daar maar wat graag over. Ze vertelde dat ze de diertjes helaas niet van haar kon laten houden, dat dat natuurlijk moest gaan maar de krachten er wel bij hielpen. Ze wist niet precies waarom maar de jongen zijn glimlach verflauwde. Zat hij ergens mee? A penny for your thoughts. De zin hoefde ze niet echt uit te spreken. Asher gaf uit zichzelf een gedeelte van zijn gedachten bloot. “Ik zou willen dat ik het kon,” Haar blik verzachtte.
“Andere wezens zo aanvoelen of kunnen lezen? Lijkt me super handig.”
"Dat kan jij ook." verzekerde ze hem. "Asher, je bezit iets heel krachtigs. Je hebt empathie, iets dat zij," De brunette knikte naar Aerys en vooral Rainn. "niet hebben. Doe er je voordeel mee."

Na het verhaal over Puddles te hebben verteld, begon de jongen te lachen. “Dus Dodo is eigenlijk officieel Mama Eend?” Mae knikte glimlachend. Voor even maakte ze zich zorgen. Ze had een nieuwe bijnaam de wereld in geholpen. Hopelijk nam Do haar dat niet al te kwalijk. De jongen goed kennende, maakte hem dat waarschijnlijk niet uit. Hij had geen reputatie die hiermee in duigen viel. Zo een reputatie was sowieso niet iets wat hij überhaupt wilde. “Hebben jullie eh.. " Haar aandacht werd getrokken. "Wat zijn jullie van elkaar? Dorian en jij?” Het voelde nog steeds onwennig om die vraag te beantwoorden. De mensen met wie ze over dit onderwerp sprak, wisten het meeste al waardoor ze het nooit zo expliciet had hoeven zeggen. "Do is mijn ex," Het daadwerkelijk uitspreken voelde vreemd. Hij was haar ex. Dat was waar. Maar toch, hij was meer dan dat. Ze waren goede vrienden. Het woord ex weergaf dat niet. "Al gebruik ik dat woord liever niet. Het voelt altijd zo vijandig. We zijn nog steeds goede vrienden."
Mae had vervolgens gevraagd of de jongen vroeger zelf dieren had. “Mags en ik wilden heel graag een hond, maar… Nou…” De jongen zijn toon was anders. Hij klonk behoedzamer, was voorzichtiger. Mae bleef stil. Hij haalde even kort zijn brede schouders op. “Onze moeder was allergisch voor alles met een vacht, dus…” Aan zijn gezicht viel niets af te lezen maar het was net alsof er een muur tussen hen opgetrokken werd. Asher slaakte een zucht. Zo makkelijk als hij eerst sprak, zo moeilijk vond hij het nu. Net toen Mae het onderwerp voor hem wilde veranderen, sprong hij op. “Oh, fuck. Mijn telefoon…” Oh shit. De brunette haalde opgelucht adem toen ze zag dat de jongen zijn scherm oplichtte. “Puddles had een nieuwe voor me mogen kopen als hij stuk was geweest, hoor,” grapte hij. De dame glimlachte en viste zelf ook haar telefoon uit haar broekzak. Lune had haar uitgenodigd voor een feestje en Myka.... Gefronst probeerde Mae iets van de willekeurige letters te maken. Had haar beste vriendin haar verteld wat ze vandaag zou doen of met wie ze zou zijn? Mae kon zich niets herinneren. Ze was benieuwd in wat voor een situatie de blondine nu weer was beland. “Ben je vanavond ook bij het feestje?” De warme jongensstem liet haar opkijken. Was dit hetzelfde feest als waar Lune het over had gehad? Asher hielp haar overeind waarna ze haar grijze joggingbroek wat afklopte. Het had geen nut. De moddervlekken bleven eigenwijs zitten. “Eh.. Ramsay Rothberg gaat wat organiseren. Hij weet alleen nog niet waar.” Yup, dit was zeker het feestje waar Lune het over gehad had en daar moest ze het nodig met haar vriendin over hebben. Asher glimlachte charmant. Hoe was zo een aantrekkelijke glimlach mogelijk? Some people have all the luck... “Als je me je nummer geeft, kan ik je laten weten waar het gaat plaatsvinden.” Ach, waarom ook niet. Mae gaf de jongen haar nummer en keek hem vervolgens met een kleine betekenisvolle grijns aan. "Ik weet niet zeker of Ramsay je dit in dankbaarheid gaat afnemen tho.." Ze dacht even na. "Alhoewel Lune me net ook al uitnodigde dus anders schuiven we de schuld op haar af. Die wordt waarschijnlijk toch sneller vergeven!" grapte ze charmant. Ze zou Lune nooit echt de schuld geven. Puddles die ondertussen een stuk naar voren was gewaggeld, kwaakte. "Ik denk dat Puddles zijn huisje wilt laten zien." lachte ze waarna ze het eendje volgde. Niet veel later kwamen ze aan bij het eendenhuisje aan de andere kant van het meer. "Welcome to my crib.." sprak ze voor het eendje waarna die naar binnen waggelde. "Het kostte veel moeite om geen spijkers in m'n hand te krijgen maar het is best goed gelukt toch?"

"Maybe you're going to be the one that saves me."

[ bericht aangepast op 16 jan 2022 - 23:54 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek