[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 16 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 31 jan 2022 - 21:04 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Sefu Adomako

Sefu knikte ten teken dat hij mee zou lopen. 'Waarom ben je vegetariër geworden?' vroeg hij geïnteresseerd.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Faye Bergès

Cole en Faye waren nog met z’n tweeën over in het lokaal - althans, zij twee, en professor Stronk. Faye voelde toch wat zenuwen door haar lichaam fladderen en vroeg zich af of ze die verwarde met de vlinders die ze twee jaar geleden had gevoeld, of niet.
Cole was niet veel veranderd. Zijn gezicht was nog steeds hetzelfde, hij had zijn groeispurt al jong gehad dus veel langer was hij ook niet geworden, en hij had nog steeds dezelfde glimlach toen hij haar aankeek.
En toch straalde hij iets anders uit. Hij leek zelfverzekerder, of - mannelijker? Ze wist niet wat het juiste woord was, maar de jaren hadden hem goed gedaan.
En twee jaar geleden had ze hem al knap gevonden.
‘Dus, je bent het geworden,’ zei hij een klein beetje onhandig.
Haar wangen gloeiden een beetje toen ze naar hem glimlachte en knikte. ‘Ik ben het geworden,’ zei ze. Ze zakte op één van de krukken neer en legde haar hand op tafel om zich een houding aan te nemen. ‘Met veel geluk.’
‘Hoe vind je het om terug te zijn?’ vroeg Cole, maar ze werden onderbroken door professor Stronk die hen naar buiten bonjourde.
‘Wennen,’ gaf ze toe, ‘maar wel heel leuk. Ik vond het toen al zo’n mooi gebouw, en -’
‘Ik moet nog alles opruimen en onderzoeken hoe het kan dat die plant zo gegroeid is,’ zei ze op een strenge, maar vermoeide toon. Faye en Cole waren beide geen relschoppers en liepen braaf naar buiten.
Een kleine giechel ontsnapte haar lippen en haar wangen kleurden rood. ‘Arme vrouw,’ zei ze. ‘Zoiets maakt ze hopelijk niet te vaak mee.’
Hij glimlachte. ‘Voor zover ik weet valt het mee, al leent Kruidenkunde zich natuurlijk wel voor kleine voorvallen. Alsof ze het hadden afgesproken, begonnen ze tegelijk te lopen richting de grote zaal. Het was nog geen etenstijd, maar Faye wilde graag nog even langs de leerlingenkamer om zich op te frissen. Het was best een intense eerste dag geweest.
‘Dus, je bent in Zwadderich ingedeeld,’ opende Cole het gesprek. ‘Ben je daar een beetje blij mee?’
‘Ik denk het wel.’ Ze aarzelde even. ‘De mensen met wie ik eerder omging, waren niet altijd zo’n fan van de afdeling,’ gaf ze toe.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cole Esworthy

Cole haalde zijn schouders op. ‘Dat zijn vooral vooroordelen, denk ik,’ zei hij. Hij moest aan zichzelf toegeven dat hij ook niet echt met Zwadderaars omging, al wist hij niet of dat kwam doordat hij de mensen per definitie niet mocht of omdat er sowieso al een kloof was tussen die afdeling en de rest van Zweinstein. Dat weerhield sommige mensen er niet van wel met elkaar om te gaan, maar over het algemeen was er meer interactie tussen de andere drie afdelingen. ‘Je gaat je er heus goed vermaken. En het is natuurlijk niet verboden om met andere afdelingen om te gaan.’ Hij gaf haar een plagerig duwtje met zijn elleboog.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Faye Bergès

‘Gelukkig maar.’ Ze glimlachte. ‘Dat was ik ook wel van plan.’ Ze schraapte kort en zenuwachtig haar keel. ‘Hoe gaat het verder met je?’
‘Goed! Z’n gangetje. Het is allemaal niet zo spannend.’ Hij grinnikte. ‘Hoe gaat het met jou? Jouw leven staat veel meer op z’n kop.’
‘Ja… Ja, het is wennen, hoor. Maar gelukkig ben ik hier eerder geweest.’ Al was het misschien ook wel een klein nadeel. Ze kende een paar mensen, maar écht kennen deed ze hen niet. Ten slotte was ze ook veel met haar Beauxbatons-vriendinnen omgegaan, ook toen ze op Zweinstein was geweest. Ze had Cole verreweg het beste leren kennen; zelfs met haar eigen nicht had ze toen maar weinig tijd doorgebracht.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cole Esworthy

Ja, dat wist hij nog wel. Een warmte spreidde door zijn lijf. Vanaf het moment dat hij haar had gezien, was hij van haar onder de indruk geweest. Ze was een hele mooie meid, maar ze straalde iets liefs uit, het tegenovergestelde van arrogantie.
En toen hij haar had leren kennen, was hij erachter gekomen dat dat beeld van haar wel klopte. Ze had helemaal niet door hoe mooi ze was en hoe ze de aandacht van toch aardig wat Zweinstein-jongens had getrokken. Daar was ze ook helemaal niet zo mee bezig geweest.
De eerste maanden had hij haar eigenlijk niet gesproken. Ze was vooral bij haar vriendinnen te vinden en hoewel ze wel sociaal was, was ze ook niet iemand die direct op iedereen af stapte.
Het was bij het Yule-bal dat ze voor het eerst aan de praat raakten. Zij was gekomen met een jongen van Durmstrang en Cole was gevraagd door een meisje twee jaar jonger dan hij. Het was eigenlijk een heel ongemakkelijke avond geweest, want hij had eigenlijk alleen ja gezegd omdat hij nu eenmaal niet zo goed was in iemand teleurstellen. Vervolgens had het meisje in kwestie hem op het feest verteld dat ze hem alleen had gevraagd zodat ze ook naar het feest mocht, en was ze de rest van de avond nergens te bekennen.
Hij had op het punt gestaan om weg te gaan- hij had zijn vrienden al laten weten dat hij wegging - maar besloot toen om eerst nog even buiten af te koelen. Daar had Faye gestaan, alleen, in de kou.
Hij had even getwijfeld, maar uiteindelijk had hij haar aangesproken. Blijkbaar had haar date gezegd dat hij buiten een peuk ging roken en was hij niet weer teruggekomen - en was zij gaan kijken waar hij was gebleven. In de kou.
Ze had haar stok niet bij zich gehad, dus Cole had wat warmte met de zijne gecreëerd, en ze hadden best een tijdje met elkaar gekletst. Toen haar date - een jongen van Beauxbatons - nog steeds nergens te vinden was, ging ze, toch enigszins bezorgd, weer naar binnen - om hem daar een mislukte poging te zien doen om Fleur Delacour te versieren.
De rest van de avond hadden Faye en Cole met elkaar gekletst, en uiteindelijk hadden ze nog samen gedanst. Het was de allereerste keer geweest dat hij met een meisje had gedanst en hij was helemaal in de wolken geweest.
De dagen en weken die daarop volgden, spraken ze elkaar niet vaak maar toch af en toe even - tijdens een les, bij het ontbijt of op de gang. Deze ontmoetingen werden steeds vaker en steeds minder toevallig en uiteindelijk had hij haar, door zijn zenuwen enorm te onderdrukken, gevraagd of ze zin had om samen naar Zweinsveld te gaan.
Dat was toen ze voor het eerst gezoend hadden. En daarna was het eigenlijk als vanzelf overgegaan in een relatie.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Faye Bergès

Ook bij Faye schoten de herinneringen door haar hoofd. Ze had toen nog weinig interesse in jongens gehad, maar Cole was anders geweest. Bij hem had ze zich heel snel op haar gemak gevoeld. Hij was lief en leuk, en heel oprecht. Het was een goedzak met het hart op de tong, waardoor ze altijd wist waar ze aan toe was, en dat waardeerde ze enorm.
‘En is er ook veel veranderd sinds je laatste bezoek hier?’ vroeg Cole haar.
Zou hij doelen op..? Het waren nu toch echt wel vlinders die door haar buik fladderden. Bij haar was er op dat gebied weinig veranderd. Zoveel jongens zaten er niet op Beauxbatons en dan bestond haar jaarlaag ook nog eens voornamelijk uit meiden.
‘Niet - niet echt,’ zei ze, met een ietwat hoge ademhaling. Zouden ze het weer oppakken? Kijken of er nog iets was? Was dat wat hij bedoelde?
Ze was er behoorlijk kapot van geweest toen ze uit elkaar gingen. Ze hadden allebei geweten dat zij op een dag weer terug naar Frankrijk moest, maar hadden het moment om erover te praten lang uitgesteld. Vlak voor het laatste onderdeel van het Toverschool Toernooi hadden ze besproken dat ze het wilden proberen - kijken hoe het zou uitpakken.
Maar toen vond de derde opdracht plaats, en was die arme jongen van Zweinstein plotseling gestorven. Vermoord, had professor Perkamentus gezegd; haar moeder had later gezegd dat ze dat in twijfel trok.
Faye was hier zo van geschrokken dat ze in paniek was geraakt, en toen had Cole haar geknuffeld en geprobeerd te kalmeren. Deels door de paniekaanval, maar ook doordat tot haar doordrong dat hij er niet zo voor haar zou kunnen zijn als ze een lange afstandsrelatie zouden hebben, hadze toen gezegd dat het over zou zijn aan het einde van het jaar. Ze wilde liever in één keer pijn voelen dan dat het over een langere tijd verspreid zou worden.
De weken daarna hadden ze het er nauwelijks over gehad. Pas toen ze vertrok bespraken ze dat ze elkaar wel heel erg zouden missen - en dat ze misschien wel contact zouden kunnen houden. En dat was ook gebeurd; sindsdien hadden ze met elkaar geschreven. Niet dagelijks, niet wekelijks, maar af en toe weer even een brief met een update hoe het ging. En dat, in combinatie met tijd, had ervoor gezorgd dat haar gebroken hart weer wat geheeld was.
Ze had hem laten weten dat ze zich had ingeschreven voor het uitwisselingsprogramma, maar dat de kans klein was dat ze het zou worden. Ze was zelf dan ook enorm verrast geweest dat ze wel wat ingeloot.
‘Is er - bij jou veel veranderd?’ vroeg ze hem, toch ietwat nerveus voor zijn antwoord.
‘Niet echt,’ zei hij. Haar hart maakte een sprongetje.
Ze waren inmiddels bijna bij de grote zaal aangekomen, waar ze beide een andere kant op moesten. Omdat ze dat beide beseften, stopten ze met lopen. Faye voelde de zenuwen door haar lichaam gieren toen ze tegenover elkaar stonden. ‘Misschien - misschien kunnen we dan binnenkort afspreken. Iets leuks doen samen?’ Ze vond het stellen van de vraag doodeng, maar had hij anders de vraag gesteld, of er veel veranderd was? Ze vroeg hem ook niet direct om weer een relatie te beginnen, maar gewoon om samen iets leuks te doen, om te kijken waar ze nu stonden…

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cole Esworthy

Zijn eerste reactie was om er direct mee akkoord te gaan. Natuurlijk zou hij het ontzettend leuk vinden om weer tijd met haar door te brengen. Maar net voor hij zijn mond opentrok, drong het tot hem door wat ze bedoelde.
Hij had ja gezegd als hij niet vanavond met Novalie had afgesproken, want hij kon niet ontkennen dat Faye ook nu iets in hem losmaakte. Maar zijn vraag of er iets veranderd was, was een onschuldige vraag geweest, en hij had niet aan Novalie gedacht toen ze hem die wedervraag had gesteld. Nu besefte hij dat zij hem anders had opgevat. Zijn wangen kleurden rood en hij keek kort naar zijn handen.
‘Dat - lijkt me heel gezellig,’ begon hij, ‘maar - ik moet je wel vertellen dat ik vanavond een date heb.’ Hij aarzelde. ‘En ik wil kijken waar dat naartoe leidt, dus…’

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Faye Bergès

‘Dus het zou vriendschappelijk zijn.’ Ze glimlachte, al voelde ze zich vanbinnen dof. ‘Natuurlijk.’ Ze wist zich geen houding aan te nemen en wilde eigenlijk weglopen, want ze voelde zich nogal een idioot. ‘Ja. Dat is ook goed. Ik eh - ik wil me nog even opfrissen voor het eten, dus ik ga nu.’ Ze stak haar hand op. ‘Veel - veel plezier op je date,’ zei ze zacht. Ze glimlachte nogmaals naar hem en draaide zich toen om.
Ze was niet naar Zweinstein gekomen voor Cole, echt niet. Het stond gewoon beter aangeschreven voor haar toekomst en het was een leuke uitdaging geweest. Maar ze kon niet ontkennen dat ze zijn aanwezigheid wel had laten meespelen en dat dit toch voelde als een dreun in haar gezicht.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cole Esworthy

Het was duidelijk dat ze op meer had gehoopt. En hoewel hij gevleid was dat ze hem nog steeds aantrekkelijk vond (net als hij haar), vond hij het jammer dat ze nu zo ongemakkelijk uit elkaar waren gegaan. Hij voelde zich bovendien verward, want hij had werkelijk niet aan haar gedacht toen hij met Novalie had afgesproken - maar haar aanwezigheid maakte het allemaal wel een stukje ingewikkelder.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Ik vind het zielig voor de dieren. Ik zou zelf toch ook niet graag opgegeten worden.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Als jij zorgt dat je daar om half acht bent, breng ik Lee daar een halfuur later onder een camouflagespreuk heen. Denk je dat dat veilig genoeg is?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Oh, uh, dat is goed,’ zei Ivana met een afgewende blik. Blijkbaar was het nodig. Zou Roman haar ook mooier vinden met een beetje blush en highlighter op – wat dat laatste ook mocht betekenen?’ Zenuwachtig beet ze op haar lip terwijl ze naar Josephine gluurde. Wat lief dat ze haar wilde helpen!

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik moet in elk geval vanavond blijven,' zuchtte Mosh. 'Dus hopelijk morgen? Ik heb een diepe wond in m'n bovenbeen, vlak bij de slagader. Dus misschien is morgen ook wat optimistisch.' Met een pijnlijke grimas boog hij zich iets naar voren om het meisje een hand te geven. 'Ik ben Mosh.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie moest eerlijk toegeven dat ze het opstijgen best eng had gevonden en dat ze misschien iets steviger vast had gehouden aan Justin dan nodig was. Pas toen ze een beetje steady in de lucht waren, durfde ze het iets meer los te laten. Rosalie voelde de wind langs haar gezicht glijden en ze sloot genietend haar ogen. De geuren hier boven in de lucht waren heel anders dan op de grond, al was het ook kouder.
      Ravi was van haar schouder gesprongen om zelf te vliegen en ze kon hem horen kraaien van plezier. Daardoor durfde ze de spanning iets te laten zakken en een kleine glimlach op haar gezicht te zetten. "Wat gaan we precies doen?" vroeg ze nieuwsgierig aan Justin.

[ bericht aangepast op 22 jan 2022 - 16:04 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Melody had even kort haar verhaal moeten doen bij Sprout, voor ze de kassen had mogen verlaten. Een geschokte blik en een 'ik weet ook niet precies wat er gebeurd is, professor,' was genoeg geweest om haar onschuld te bewijzen. Voor een paar tellen had ze hem geknepen, omdat ze het flesje nog in haar zak had zitten, maar Sprout had verder naar niets gevraagd. De vrouw had haar met een zucht laten gaan. Op de terugweg had Melody even kort achter de andere twee meiden gelopen, maar had expres even wat langzamer gewandeld als de rest. Toen ze alleen was, haalde Melody het lege flesje tevoorschijn en gooide hem tussen de bosjes rechts van haar. Tevreden dat ze het kwijt was, was ze zonder omweg in de richting van de Slytherin common Room gegaan. Deze sensatie moest ze met Daphne delen. Ze had de blondine gespot in de common room en blikte even naar de trap. Melody had geen idee wanneer Evan terug kwam, of een van de andere Slytherins, maar die hoefden niets te weten van wat er gebeurd was in de kassen.
      Eenmaal achter gesloten deuren ging Melody op haar bed zitten en glimlachte een halve grijns. "Wel, je plan was weliswaar een groot succes," opende ze, toen ze zeker wist dat ze alleen waren.

---

It's never gonna happen, Guys.