[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 16 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 31 jan 2022 - 21:04 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lee zuchtte terwijl hij zich probeerde te herinneren hoe het allemaal precies was gegaan.
      ‘Die lul van een Mosh heeft vast wat in onze plant gegoten.’

[ bericht aangepast op 16 jan 2022 - 22:35 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elena Sonya Petrova

'Ik vond het overweldigend,' gaf Elena toe. 'Allemaal nieuwe gezichten, nieuwe namen, en tegelijk begin je meteen met het volgen van lessen terwijl je vanochtend vroeg nog in je oude school stond.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Josephine Pierce Herbology - Ivana&Faye Josephine knikte na Ivana's woorden.       'Ja, we zaten daarna nog steeds gewoon bij hem in de klas, het was echt vervelend...' Josephine streek met haar vingers door haar haren en bracht het weer een beetje in model.       'En de twee jongens waren goede vrienden van ons, het was echt zo sneu.' Ze leunde met haar kin in haar hand en keek onder haar wimpers door naar Ivana.       'We hebben ze opgezocht in de ziekenzaal, ze moesten er een dag blijven.' Josephine stak haar hand uit naar Ivana en raakte haar hand aan.       'Maar maak je maar geen zorgen, Melody en ik beschermen je wel van hem hoor, hij blijft wel bij ons uit de buurt.' Glimlachte ze zoet naar haar.

[ bericht aangepast op 17 jan 2022 - 11:50 ]

---

- thank you for existing -

Faye Bergès

Faye probeerde het beeld van de jongen voor zich te zien. Maar hij had zo'n vriendelijk gezicht gehad! Had hij dat echt gedaan? 'Is het wel weer goed gekomen met ze?' vroeg ze zacht.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Dat wordt dan na dit jaar een hoop fastfood voor jou,’ zei hij grinnikend. ‘Of ben je van plan een huiself te nemen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Daar wist ze even niet op te antwoorden, maar uiteindelijk grijnsde ze. “Kan ik jou niet overhalen om voor me te komen koken?” plaagde ze. “En anders blijf ik gewoon eeuwig bij mijn ouders wonen.” Dat was ze absoluut niet van plan, maar ze kon wel een grapje daarover maken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Cole was nog even rondom de kas blijven dralen. Roman vermoedde dat hij de kans afwachtte om met Faye te kunnen praten, waardoor Roman maar alvast terugging naar het kasteel. Even twijfelde hij om naar de ziekenzaal te gaan om te zien hoe het met Lee was, uiteindelijk besloot hij dat niet te doen. Het was juist goed dat hij even met Nomad was. Dat hoopte hij, althans. Het zou fijn zijn als ze het een beetje konden uitpraten. Nomad kon wel een portie vrolijkheid in zijn leven gebruiken en Roman merkte wel dat hun ruzie ook tussen Nomad en hem in kwam te staan – iets waar hij best wel van baalde.
      Eenmaal in de leerlingenkamer nam hij plaats op een grote fauteuil, waarna hij de ochtendprofeet erbij pakte. Daar was hij vandaag nog niet aan toe gekomen. Hij was net in een artikel over een diefstal op de Wegisweg verdiept toen hij de deur hoorde opengaan en op de een of andere manier kon vóélen dat het Nomad was die binnenkwam.
      De jongen keek nogal gejaagd. In een rechte streep liep hij naar de slaapzaal toe. Roman dwong zichzelf om eerst het artikel uit te lezen, voor hij overeind kwam en ook naar de slaapkamer ging. Daar bleef hij een beetje onhandig in de deuropening staan, niet goed wetend wat hij moest zeggen. Het voelde haast alsof Nomad en hij hun vriendschap opnieuw moesten definiëren en dat vond hij knap lastig.
      ‘Hoe ging het met Lee?’ vroeg hij toen Nomad niet van plan leek om wat te zeggen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ben bang dat jou geen lang leven beschoren is als ik voor je moet koken.' Hij voerde de snelheid een beetje op, waardoor Isabella zich gelijk iets steviger vastgreep. 'Is er nog een bepaalde plek waar je heen wil?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Gearmd met Novalie en Tilly liep Rosalie in de richting van de eetzaal. Achter hen liepen Feliks en Vinnie, die gek genoeg best leuk met elkaar in gesprek leken te zijn. Rosalie was blij dat Feliks zijn plekje gevonden leek te hebben en hier tussen alle andere Huffelpuffs voelde ze zich stiekem toch wel op haar plekje, ondanks dat ze het met Charming erover had gehad dat het best even wennen was. Toch had het meisje expres ervoor gezorgd dat ze met een heel groepje waren, hopelijk dat zij zouden zien of het Justin was of dat het Enzo was die hen aansprak, al kon ze zich niet voorstellen dat Enzo het voor een tweede keer zou proberen vandaag.
      Rosalie was nerveus, merkte ze. Ze had met Justin vlak naast de Great Hall ontmoeten afgesproken en nu het echt zo ver was dat ze weer met zijn tweeën op pad gingen, voelde ze toch die zenuwen. Er lag een kleine glimlach op haar gezicht. Ze was benieuwd wat hij bedacht had voor hun date. Waarschijnlijk - of dat hoopte ze in ieder geval voor hem, anders zou ze zwaar chagrijnig worden - zouden ze wat lekker gaan eten samen, of zoiets. Rosalie had er in ieder geval enorm veel zin in.

---

It's never gonna happen, Guys.

"De grond," grapte ze ietwat nerveus.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nomad Morphew

Nomad opende niet direct zijn mond. 'Het gaat wel goed met hem,' zei hij zacht. Hij keek daarna schichtig om zich heen, maar wist niet of hij het vertrouwde dat hij hier niet afgeluisterd zou worden.
In zijn eigen slaapruimte.
Hij zei 'Homenum Revelio', maar hoorde niets.
Maar dat zei niet alles. Die spreuk herkende alleen mensen, maar Lenin had ook huiselfen aan het werk gezet. Misschien zelfs slimme dieren; wie wist wat hij allemaal had ingezet! Hij sprak alle spreuken uit die hij kende waarmee hij kon ontwaren of ze alleen waren, en toen er geen geluid volgde, sprak hij nog de murmelio-spreuk uit en deed hij de deur op slot.
Hij wist dat Roman hem vol verbazing observeerde - maar het kon hem voor het eerst niet schelen. Hij móest het zekere voor het onzekere nemen. Zonet met Lee dacht hij voorzichtig te zijn, maar hij was betrapt, en de gevolgen daarvan konden enorm zijn.
Moe van alle spreuken, alle gedachten en alle voorzorgsmaatregelen liet hij zich op zijn bed vallen en zakte hij onderuit. Hij sloot zijn ogen. 'Lee z'n schouder overleeft het wel,' zei hij toen zacht. Hij wist dat dat niet was wat Roman vroeg, maar hij had weinig energie en hij voelde zich bijzonder slecht.
Hij had Lee bijna gekust. Als ze niet waren betrapt, had hij Lee gekust. Als Elsie maar enkele seconden later was geweest, was het hek van de dam geweest en zouden het niet geruchten zijn die rondgingen - dan waren het harde feiten.

[ bericht aangepast op 17 jan 2022 - 21:08 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Verbijsterd hoorde Roman een half hoofdstuk uit hun bezweringenboek aan, die Nomad enigszins panisch opdreunde, voordat hij op zijn bed neerzakte en zo’n simpel feitje zei dat Roman echt geen idee had wat er met zijn vriend aan de hand was. Hij ging tegenover Nomad op de rand van zijn eigen bed zitten en nam hem bezorgd op. ‘Waar was dat goed voor?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Justin Trelawney

Het werd toch echt tijd om de voorbereidingen te treffen voor zijn afspraakje met Rosalie. Hoewel hij de hele dag twijfels had gevoeld, had hij tijdens het uitstapje naar de keukens toch wel nagedacht over een leuk alternatief voor een wandeling. De twijfels zakten namelijk weg als hij de uitdrukking op haar gezicht zou zien als hij met iets leuks op de proppen zou komen, en dat was een beetje moeite meer dan waard.
Met het eten in een schoudertas liep hij richting de bezemkast om zijn bezem te pakken. Toen hij buiten kwam, voelde het toch wel fris. Toch zou hij zijn idee doorzetten; warmte kon hij met een zwaai van zijn toverstok wel creëren, en Jordyn had hem nu eenmaal op een leuk idee gebracht. Als Rosalie niet kon lopen, mocht ze haar armen om hem heenslaan terwijl hij haar naar hun bestemming zou vlíegen.
Tijdens één van zijn vliegontdekkingstochtjes met Raf in hun derde jaar had hij een plekje achter het kasteel gevonden waar je niet zomaar te voet kon komen. Het was een klein grasveldje geweest en Raf en hij hadden het een aantal keer benut om een balletje over te gooien.
Hij had er één keer eerder over nagedacht om iemand hier mee naartoe te nemen en dat was ook met Rosalie geweest, maar dan jaren geleden. Het was toen spectaculairder voor haar geweest, omdat ze een mooi uitzicht vanaf daar hadden over het terrein van Zweinstein en bij een heldere dag was Zweinsveld zelfs te zien.
Hij wist dat hij moest opschieten, dus begon hij het gras een beetje te verbouwen met bezweringen zodat het een soort cirkel vormde. Daarna pakte hij een kussen dat hij vanuit de slaapkamer had meegenomen uit zijn tas en verdubbelde hij die een paar keer, zodat ze straks een comfortabel plekje hadden. Een verwarmingsspreuk hoefde hij nu nog niet uit te spreken, dus hij keek tevreden naar het tafereel dat hij gecreëerd had - tot er tot hem doordrong dat hij een kleedje was vergeten.
Shit.
Sneller dan normaal sprong hij op zijn bezem en vloog hij terug naar de ingang, waar hij een sprintje naar boven trok. Hij had gelukkig een topconditie, maar voelde zich nu wel bezweet en toen hij een willekeurig dekentje in zijn tas stopte en daarna op zijn horloge keek, wist hij dat hij niet meer op tijd zou kunnen komen. Hij voelde een schuldgevoel bij het idee dat Rosalie nu in haar eentje bij de ingang van de grote zaal wachtte, terwijl alle anderen begonnen te eten. Hij zou hoogstens vijf minuten te laat zijn, maar omdat ze niets kon zien, was het toch wel heel vervelend.
'Sorry sorry sorry sorry,' begroette hij haar, toch wel ietsje buiten adem nu hij twéé sprintjes had getrokken. Hij glimlachte even naar Tilly en Novalie, al kreeg hij van Tilly alleen een ijzige blik terug en keek Novalie snel weg. Daarna vertrokken de meiden ook. 'Of had je nog niet door dat ik te laat was? Want dan trek ik mijn excuses in en geef ik je heel smooth een knuffel ter begroeting.'

[ bericht aangepast op 17 jan 2022 - 21:41 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rosalie had helemaal niet zo heel lang staan wachten, maar ze glimlachte toch even onzeker vanwege zijn verontschuldigingen. Pas toen Novalie in haar hand kneep en haar losliet, haalde ze opgelucht adem. Het was echt Justin! Ze kon zich niet voorstellen dat Enzo de moeite nam om ook echt als Justin eruit te zien. Of dat hij überhaupt in staat was een wisseldrank te brouwen (wat sowieso niet kon binnen een dag) of een vermomspreuk uit te spreken. De jongen voor haar klonk ook echter als Justin, in woordkeuze bedoelde ze dan.
      "Ik vergeef het je," zei ze met een halve grijns. "Mits ik die knuffel nog steeds krijg."

[ bericht aangepast op 17 jan 2022 - 22:28 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ivana voelde zich ongemakkelijk toen Josephine haar hand aanraakte. Waarom deed ze dat? Ze viel toch niet op meisjes? Haar hoofd leek leeg te worden. Gelukkig hoorde ze Faye praten, want zelf wist ze absoluut niet meer wat ze moest zeggen. Ze knikte alleen een beetje op de woorden dat Melody en zij haar wel zouden beschermen. Dat hoefde niet, toch? Die jongen kende haar helemaal niet. Daar zou ze toch niets van te vrezen hebben? Haar blik schoot naar de deur. Inmiddels was bijna iedereen het lokaal uit en de docent wierp een beetje een ongeduldige blik op hen. Het maakte haar zenuwachtig.
      ‘Zullen we, uhm, buiten verder praten?’

[ bericht aangepast op 17 jan 2022 - 21:37 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.