RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Celeste
Ik keek toe hoe hij uitschoot met zijn mes in zijn vinger en al snel hierna begon het te bloeden, ik kon niets anders dan een sadistisch lachje op mijn lippen te laten. Hij keek even geërgerd naar me en verdween naar de badkamer. Moest hij maar erop letten welke kamer hij nam, dit is mijn kamer en dat ga ik echt niet met hem delen – het was net zo rustig, en met een jongen delen? Daar kwam ellende van. Ten minste… voor mij.
Hij had er een pleister op geplakt en ik grinnikte. ‘Dankje voor het hartelijk welkom,’ kwam er sarcastisch uit zijn mond. ‘Waarschijnlijk komt het erop neer dat hier de kamers worden gedeeld.’
Mijn grijns bleef op mijn gezicht zitten en ik keek hem uitdagend aan.
‘Ik dacht dat jongens wel tegen een stootje konden,’ Er verscheen een halve, speelse grijns op mijn gezicht en ik leunde wat naar achter. ‘Whats up with the bandage?’
Echter ging ik nu weer normaal op het bed zitten en deed mijn benen over elkaar. ‘En geen probleem, ik deed het graag.’ Antwoordde ik hem met een knipoog.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Drake
Het meisje tegenover me leek er net zo weinig zin in te hebben als ik. Ze keek uitdagend. Die blik beantwoorden ik ongeïnteresseerd. Ze maakte een opmerking over mijn pleister die ik met alle liefde eens goed de grond in had geboord, maar doordat ik netjes wou blijven voor een enigszins goede indruk deed ik dat niet.
'Ja dat kunnen ze ook, maar ik heb weinig zin om te bloeden,' maakte ik er uiteindelijk van. Mijn mes dat nog op bed lag, legde ik op het kastje en ik maakte het mezelf gemakkelijk. Dat sneetje zou binnen een paar dagen wel geheel weg zijn. Hier was het zeker warmer dan thuis, het vest dat ik nog aan had deed ik daarom ook uit.
'Wat is je naam eigenlijk?' vroeg ik zonder nog aandacht te besteden aan haar uitdagende knipoog.

Celeste
‘Ja, dat kunnen ze ook, maar ik heb weinig zin om te bloeden,’ Mijn uitdagende blik verdween en ik keek hem met mijn ogen vernauwd aan. Waarom liep hij dan met dat mesje van hem te spelen? Nog steeds snap ik niets van jongens, ook al… Ik probeerde niet meer aan verleden te denken, was niet het hele punt van wat ik geleerd had dat ik niet meer terug moest denken aan mijn verleden? Het was nu eenmaal zo dat ik een kut jeugd had, daar kun je nu niets meer aan veranderen, Celeste, so deal with it and let it go. Build a bridge or something.
‘Wat is je naam eigenlijk?’
Alsof ik werd wakker gehaald uit mijn gedachtes keek ik op naar de jongen. Hij leek nogal ongeïnteresseerd. Zou ik dat snel veranderen? Ik keek weg. Nee, nee, nee. Had ik nu niet net een speech gehouden dat je dat niet mag doen? Alsof je zo alleen maar aandacht kan krijgen. Er zijn vast ook nog andere manieren…
‘Celeste,’ antwoordde ik hem, nogal vermoeid nu, terwijl ik naar hem opkeek. ‘En jij? Als we nu toch een kamer moeten delen…’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Omg, zo sorry dat ik zolaat terug heb geschreven!

Jess(ica) Alexis Lane.
Nadat ik dit gezegd had leek Val in gedachten. Het waren vast pijnlijke gedachten, want zijn ogen zien er treurig uit.
Ik wend mijn blik af van zijn gezicht af en sta op om het raampje open te doen, zodat de rook weg kan. De sigaret breng ik naar mijn mond en neem een hijs.
'Pardon, ik moet even van de badkamer,' zegt hij op neutrale toon. Alsof er totaal niets aan de hand is en hij gewoon even wat moest checken. But he can't fool me. Ondertussen ken ik hem al wel goed dat er iets aan de hand is, maar ik besluit om niet achter hem aan te gaan en erover te beginnen. Waarschijnlijk wilt hij er niet over praten, want anders had hij het wel gezegd. Toch?
Achter me hoor ik de deur van de badkamer open en dicht gaan en zachtjes, héél zachtjes hoor ik wat. Ik kan het misschien verkeerd hebben, maar het klinkt als gesnik. Als hij wilde huilen dan moet hij het niet in de badkamer doen, want dat weergalmt best wel - dus hoor je het goed.
Het liefste wilde ik opstaan, naar Val toelopen en hem een troostende knuffel geven, maar ik doe dit niet. Op dit moment is dat het laatste waar hij op wacht.
De deur opent zich weer en Val komt tevoorschijn vanuit mijn ooghoeken. 'Je bent scherp,' is het eerste wat hij zegt.
Nogmaals neem ik een hijs van mijn sigaret, adem het in en blaas het dan vervolgens het uit. Dit doe ik de laatste paar hijsjes en druk het dan uit in mijn asbak.
'Het is aannemelijk en logisch om te denken dat ik iets van plan ben, maar ik ben iemand van de analyse. Het is redelijk simpel te verklaren: ik mis de ballen om tot een concreet plan te komen.'
Hij laat zich op het bed vallen en staart naar het plafond. 'Hmm,' mompel ik alleen en leun wat naar voren om bij mijn nachtkastje te komen. Het bovenste laatje doe ik open en haal er wat papieren zakdoekjes uit.
Ik sta dan vervolgens op, loop naar het bed van Val toe en ga naast de liggende Val zitten. Mijn hand breng ik naar zijn hoofd en streel zachtjes over zijn voorhoofd en zijn haren.
'Alsjeblieft.' En ik gooi wat zakdoekjes naast hem neer.
'Als je echt in de shit zit dan herken je jezelf niet meer, dus dat maakt niet veel uit of je ballen hebt of niet.' Ik grinnik.
'Iedereen is anders als degene wat overkomt wat hij of zij graag wilt overleven. Sommige zijn bang, boos of verdrietig.'
Mijn ogen vallen op Val.

[ bericht aangepast op 18 april 2012 - 21:49 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Haha maakt niet uit ^^.

Val Gray.

Zwijgend kijk ik voor me uit. Ik merk dat mijn blik glazig wordt en nu pas komt de klap van de vermoeidheid echt. Ik ken mezelf in zoverre dat koffie me in dit stadium niet verder zal helpen. Ik heb rust nodig en dringend. Op de achtergrond hoor ik het gegrabbel in een kastje.
Mijn chronisch tekort aan slaap heeft ervoor gezorgd dat ik in emotionele situaties een stuk minder weerbaar ben dan ik vroeger ben geweest. Het is zelfs zo erg geweest dat ik haast dacht dat ik manisch depressief werd. Gelukkig heb ik me die onzin gauw uit het hoofd gepraat.
Ineens merk ik dat Jess naast me komt zitten en een pakje zakdoekjes naast me neerlegt, onder een zacht 'alsjeblieft.' Mijn ogen verwijden zich in een moment van verbazing. Dus toch. Ze wist het dus toch. Ik zou toch zweren dat ik me muisstil had gehouden.
Als je echt in de shit zit dan herken je jezelf niet meer, dus dat maakt niet veel uit of je ballen hebt of niet.' Ik voel haar handen door mijn haar. Vreemd genoeg werkt het rustgevend.
'Dat is waar ik het meest voor vrees. Het allerslechtste wat iemand in een situatie kan overkomen, is dat diegene zichzelf verliest, gek wordt door stress, angst en onzekerheid. Het is een situatie waar onze geest zo gauw mogelijk uit wil, maar alleen niet weet hoe. Daarom zoekt het naar uitwegen, zaken waar het wel vat op kan krijgen.' Nog steeds heb ik haar niet aangekeken, uit angst dat ze in een oogwenk door mijn ziel kan kijken. Nooit gedacht dat ik me zo erg kon focussen op de textuur van een plafond.
'Iedereen is anders als degene wat overkomt wat hij of zij graag wilt overleven. Sommige zijn bang, boos of verdrietig.' Ik knik. Verwerkingsmethoden. Iedereen heeft er een. Ik probeer me aan te passen, te schikken naar de situatie. Hetgeen te doen wat het meest logisch is. Maar ik besef nu pas dat mensen helemaal niet logisch zijn. We hebben het ons aangeleerd, maar als puntje bij paaltje komt zijn het de oerinstincten die zonder mokken of maren alle logica aan de kant gooien.
'Het is moeilijk.. om.. niet gek te worden wanneer je niet veel met gevaarlijke situaties te maken hebt gehad.' Ik merk hoe mijn ogen weer vochtig worden. Dus ik sluit ze, om erger te voorkomen. Ik wil niet de controle over mezelf verliezen! Het mag niet!
De diameter van een eicel is ongeveer 0,3 mm.
Ik open de ogen weer als ik tot rust ben gekomen. Ik heb de zakdoekjes nog steeds niet aangeraakt. Inmiddels begin ik sterk te vermoeden dat ze die dingen er hebben neergelegd om emotional breakdowns als de mijne te verhelpen.
'Ik denk dat dit is wat Nietzsche bedoelde met 'what doesn't kill you makes you stronger.' Misschien moet ik het vanuit zijn perspectief proberen te bekijken.' Ik zwijg even voor ik verder ga.
'Misschien.. moet ik het toestaan om mezelf te verliezen.. om mezelf weer te kunnen vinden.'

No growth of the heart is ever a waste

Hehe, oke! Nou, na het roken probeer ik nog het stukje van Jace te doen.

Jess(ica) Alexis Lane.
'Dat is waar ik het meest voor vrees. Het allerslechtste wat iemand in een situatie kan overkomen, is dat diegene zichzelf verliest, gek wordt door stress, angst en onzekerheid. Het is een situatie waar onze geest zo gauw mogelijk uit wil, maar alleen niet weet hoe. Daarom zoekt het naar uitwegen, zaken waar het wel vat op kan krijgen.' Had Val geantwoord. Waarschijnlijk wist hij hier meer over en ik weet zeker dat hij zich nu groot probeert te houden. Dit weet ik hierdoor, maar ook doordat hij de hele tijd naar het plafond staart.
Ik wilde er een grapje over maken, maar op momenten zoals deze worden ze niet echt gewaardeerd - dus kap mijn idee al snel af.
Voordat ik weer wat kan zeggen opent Val zijn mond. Ja, dit is het moment waar ik mijn mond moet houden toch?
'Het is moeilijk.. om.. niet gek te worden wanneer je niet veel met gevaarlijke situaties te maken hebt gehad.'
Zou dit een gevaarlijke situatie voor hem zijn? Nee toch, want ergens snapte ik hem ook wel. De herinneringen van toen ik net voor het eerst in die straat woonde kwamen weer oprakelen en ik merk niet dat ik aan het staren ben. Als het eenmaal is afgelopen schud ik mijn hoofd en kuch eventjes om het staren van net te verbergen.
De dichte ogen van Val vallen me op en ik pak een papieren zakdoekje uit de verpakking. Zijn ogen opent hij weer en zijn mond.
'Ik denk dat dit is wat Nietzsche bedoelde met 'what doesn't kill you makes you stronger.' Misschien moet ik het vanuit zijn perspectief proberen te bekijken.' Hij zwijgt even.
'Misschien.. moet ik het toestaan om mezelf te verliezen.. om mezelf weer te kunnen vinden.'
Ik knik. Precies op dat moment wilde ik dat ook tegen hem zeggen, maar hij was me een stapje voor. Mijn hand streelt zijn haar en voorhoofd zachtjes en voorzichtig. Alsof het nog een jong katje is.
'Ja, Val. Dat moet je ook doen.' Ik bedenk me even of ik het verhaal wel aan hem moet vertellen, maar besluit dan toch maar om het te doen. Val is wel iemand die ik kan vertrouwen. 'Weet je wat mijn moeder vroeger altijd deed bij me?' Ik grinnikte zachtjes, sloeg mijn ogen neer en dacht eraan.
Goed ga ik op het bed zitten, zodat Val's hoofd op mijn schoot lag en één hand streelde weer door zijn haar. 'Altijd als ik huilend thuis kwam bleef ze de hele avond bij me en luisterde ze naar mijn problemen. Ze knikte alleen maar en na mijn nachtmerrie's verteld te hebben gaf ze me advies. Ze probeerde me altijd te troosten en aan het lachen te maken,' praat ik door, terwijl ik al deze herinneringen weer voor me zag. Ja, deze herinneringen waren het mooist en bewaarde ik het dichtst bij mijn hart. Al waren ze wel voor korte duur, maar mijn moeder was er voor me en liet haar liefde zien.
'Later zong ze mij in slaap,' fluisterde ik bijna onhoorbaar. Ja, ze was bij me tot ik in slaap viel en de volgende dag was ik een stuk opgeluchter en gelukkiger.
Ik grinnik lieflijk en kijk Val aan. 'Vertrouw je me?' Vroeg ik met fonkelende, bijna tranende ogen van de herinneringen. Dit was wel iets goeds waar ik bijna om moest huilen, maar ik moest me sterk houden voor Val.

Don't walk. Run, you sheep, run.

-Drake-
Mijn handen legde ik achter mijn hoofd en bleef het meisje aan kijken. Ze leek erg vermoeit. Ik voelde de rommel van het hout onder mijn hand en besloot dat zo dadelijk maar op te ruimen. 
'Celeste,' stelde ze zich voor. Ik knikte even als teken dat ik het begrepen had. Ze vroeg naar mijn naam, om de eenvoudige reden dat we nu een kamer deelde. We waren dus beide te koppig om hier wette te gaan, ook al betekende dat dat we deze kamer deelden. Één seconde dacht ik na of ik haar wel kon vertrouwen en ze dat mocht weten. Maar ik bedacht me dat ik geen andere keus zou hebben. 
'Drake,' zei ik zacht. Alsof ik dacht dat dat zou helpen.  Mijn gedachten dwaalde weer af naar thuis. Hoe zouden ze daar gereageerd hebben op mijn vertrek? Ik hoopte echt dat ze het niet te erg zouden vinden. Dat ze gewoon verder gaan me hun leven. Er was een sterke band tussen onze familie en ook gewoon in de buurt. Ik zag het nog gebeuren dat de hele omgeving mijn vertrek moeilijk zou vinden. Nu pas schoot het me te binnen om een brief of iets te schrijven om te laten weten dat alles goed gaat. Ik kon me het vorige vertrek van iemand nog herinneren. Het was Clide, een van mijn beste vrienden en ook zeer geliefd in de omgeving. Hij was sterk en kon prima overleven, ook was hij geweldig met mensen en hielp hij het liefst iedereen. Na hem was ik de oudste van die groep dus ik kreeg zijn taken die ik vol liefde vervulde. Toen hij niks liet horen werden de mensen alleen maar meer ongerust. Bleek het later dat hij vermoord was in een van die arme landen in Africa omdat hij rijk was en geen geld wou geven aan een of andere groep. We kregen het pas een half jaar later te horen en we hebben toen niks kunnen doen. Straks denken de mensen dat het zelfde met mij is gebeurd. Nee dat mag niet!

Val Gray.

Opnieuw voel ik haar hand door mijn haar en langs mijn voorhoofd.
'Ja, Val. Dat moet je ook doen.'
Maar hoe? Ik graaf in mijn geheugen, op zoek naar de momenten waarop ik echt boos was, de momenten waarop ik de hele wereld de verdoemenis in had geholpen als ik het kon. Of momenten waarop ik oprecht verdrietig was. Er is altijd iets dat het onderdrukt. Mijn verstand. Maar waarom.. waarom schijn ik minder emotioneel te zijn dan andere mensen? Is het wie ik ben? Of is het zelfbescherming? Ben ik bang een deel van mijzelf bloot te geven? Ben ik bang om.. menselijk te zijn?
'Weet je wat mijn moeder vroeger altijd deed bij me?' Ik kijk van het plafond naar Jess' gelaatstrekken, voor zover ik ze kan zien.
Ineens komt ze in beweging. Op de een of andere manier komt mijn hoofd op haar schoot terecht. Even word ik licht ongemakkelijk en denk spontaan terug aan de manier waarop ze me kuste. Ik jaag de gedachte weg. Nu geen tijd om over die dingen na te denken.
'Altijd als ik huilend thuis kwam bleef ze de hele avond bij me en luisterde ze naar mijn problemen. Ze knikte alleen maar en na mijn nachtmerries verteld te hebben gaf ze me advies. Ze probeerde me altijd te troosten en aan het lachen te maken.' Ik zwijg, maar innerlijk vraag ik me af of mijn moeder hetzelfde zou doen. Ik weet het niet, omdat ik nog nooit openhartig problemen aan haar heb verteld. Ik heb al die 'problemen' weggemoffeld onder het mom van dat ze doodnormaal zijn. Elk kind maakt wel een pesterijtje mee, een vechtpartij. Elk kind wordt wel een keer bestolen van een wiskundeboek en een gum. Elk kind wordt wel een keer na gym met kleding en al onder de douche gezet. Elk kind wordt wel een keer vernederd.
Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik fout zit.
Ja, deze pesterijtjes zijn inderdaad normaal, maar het is ook normaal om naderhand uit te huilen bij je moeder. Dat doet ook elk kind. Behalve ik.
Ik heb alles maar gebagatelliseerd en weggestopt, mezelf ervan overtuigd dat het de volgende dag verbannen is naar mijn geestelijke vuilnisbak. Maar is dat wel zo? Mijn ouders waren zo druk met hun werk dat ik thuis om moest leren gaan met een overspannen vader of moeder. Alleen ze gaven het zelf niet toe en dreven zichzelf keer op keer op het randje van instorting. Voor mijn problemen was er geen plaats. Dus alles wat ik opkropte, verwerkte ik in mijn schoolwerk. Uren achtereen zat ik op mijn kamer te studeren. Alles om maar af te leiden van wat er om me heen gebeurde.
Ben ik sterk omdat ik alles zelf heb verwerkt of ben ik zwak omdat ik mezelf nooit op deze manier heb durven openen naar mijn ouders?
Ik kijk op naar Jess. De herinneringen hebben haar duidelijk van slag gebracht, alhoewel ze het probeert te verbergen. Net zoals ik.
'Later zong ze mij in slaap,' zegt ze met een breekbare stem. Ik glimlach.
'Je hebt goede herinneringen om te koesteren. Ik heb ze ook, al zijn ze schaars.'
'Vertrouw je me?' Ik kom overeind van verbazing, kijk recht in haar ogen. Ze staan een stuk kwetsbaarder nu.
'Waarom.. vraag je me dat?' Vertrouw ik haar? Nu ja, aan de andere kant.. ik heb haar net gezoend. Toen vertrouwde ik haar ook.
'Ja,' zeg ik dan.
'Tot het tegendeel bewezen is.'

No growth of the heart is ever a waste

Sioux -> Aotearoa

Celeste Dubois
Even voelde ik me ongemakkelijk toen hij zijn handen achter zijn hoofd legde en me maar bleef aankijken. Ik voelde me een soort object in een museum waar mensen de hele tijd naar kijken, complimenteren of bekritiseren.
Hij knikte even als bevestiging dat hij het begrepen had, maar het duurde een paar lange ongemakkelijke secondes, voordat hij zijn naam vertelde. ‘Drake,’ zei hij zacht, en hierna kreeg hij een nogal wazige blik in zijn ogen, alsof hij ergens over na dacht. Waar zou hij over na denken? Aan zijn blik te zien was het nogal diep, belangrijk, het zou in ieder geval geen klein dingetje zijn.
Ik had nog niet tijd gehad om hem te bekijken, meestal doe ik dit namelijk wel en ik weet dat het nogal hulpeloos of stalkerig klinkt, maar ik kon niet anders, het was een tic geworden. Geïrriteerd en vermoeid waren de reden geweest dat ik zo eerst naar hem gereageerd had, helemaal geen goede start: ik zou het waarschijnlijk goed moeten maken, maar eerst…
Hij is in ieder geval langer dan dat ik ben, alle jongens zijn dat, aangezien ik redelijk klein ben. Zijn haar is kort, bruin en in stekeltjes en ik kijk weer naar zijn ogen, deze zijn groengrijs en ik kon het niet laten een kleine glimlach op mijn gezicht te laten. Het was een mooie kleur, dat moest ik toegeven. Snel lik ik eventjes over mijn lippen, want ik voel dat ze droog beginnen te worden, terwijl ik mijn blik over zijn lichaam laat glijden. Automatisch begin ik te grijnzen, want Drake zijn lichaam mag er wezen, hij is erg gespierd.
‘Waar denk je aan?’ vroeg ik maar, als afleiding zodat hij misschien niet in de gaten had dat ik hem bekeek.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Drake
Achter me liet ik mijn vingers over de steden in het hout gaan. Ze waren nog lang niet af, maar het begin mocht er wezen. Toch lieten ze me steeds terug denken. Het maakte me niet veel uit, maar het voelde wat raar. Steeds bedacht ik me om iets te gaan doen, maar elke keer realiseerde ik dat het niet kon omdat ik niet thuis was. Hoe zou ik hier mijn dagen moeten gaan vullen? Dit werd nog een lange tijd, als ik ooit nog weg kon. Wat Celeste allemaal aan he doen was, maakte me niet zoveel uit. Ze leek in ieder geval geïnteresseerd in iets wat zich bij mij bevond.
‘Waar denk je aan?’ vroeg ze na een tijdje. Mijn gedachten over thuis vervaagde en ik zag dat ze me aankeek. Ik knipperde een keer en ging rechtop zitten. Als ik hier dan toch niets kon doen, moest het maar.
‘Aan thuis,’ zei ik. Ik ging wat anders zitten zodat Celeste kon zien waar ik aan bezig was toen ze binnen kwam.
‘Het ziet er nog niet echt mooi uit, maar als het af is wel. Het is een van de dingen die ik van huis uit heb mee gekregen en wat we dan ook heel vaak maken.’ Mijn vingers gingen weer eens over de houtsnede en ik keek haar even onderzoekend aan. Het maakte me niet uit wat ze ervan vond, toch was ik lichtelijk nieuwsgierig naar haar reactie. De vorm van nieuwsgierigheid die ik ook had wat betreft de dingen die we moesten doen. Nog steeds wist ik niet waarom ik hier zat. Ik kon toch niks speciaals?

Celeste Dubois
Toen ik de vraag had gesteld, knipperde hij een keer met zijn ogen en ging toen rechtop zitten. ‘Aan thuis,’ zei hij. Ik keek even naar beneden en kuchte even, mijn keel was droog, omdat ik al best wel lang niet gedronken had en mijn lippen werden dus ook weer droog. Ik had mijn lippenbalsem nodig, maar die lag ergens onderin mijn tas die ik altijd mee nam, waar was dat ding eigenlijk? Snel liet ik een blik rond de kamer gaan en zag gelijk dat ik mijn tas nergens kon vinden, maar misschien had ik deze wel in de kas gedonderd?
Zou ik eigenlijk ook aan thuis denken als ik een goede thuis situatie had gehad? Vast wel, maar omdat het nu niet meer anders kon zijn, moest ik er maar mee om leren gaan dat mijn moeder een “hoer” was en mijn vader… mijn vader was er als enige voor me, maar hij verliet me. Vast net zoals ieder ander. Gelijk schudde ik mijn hoofd, nee, zo mocht ik niet over hem denken. Het was niet zo, hij was er voor me, hij was een aardig man!
‘Het ziet er nog niet echt mooi uit, maar als het af is wel. Het is een van de dingen die ik van huis uit heb mee gekregen en wat we dan ook heel vaak maken.’ De woorden van Drake drongen tot me door en ik keek naar zijn vingers die over de houtsnede gingen, waarna ik ontdekte dat hij me even onderzoekend aankeek. Was hij nieuwsgierig naar mijn reactie?
‘Dus daar was je mee bezig toen ik binnen kwam, en jij in je vinger sneed?’ Ik grinnikte even, maar sloeg toen een hand voor mijn mond en sloeg mijn ogen half neer. ‘Sorry, ik bedoelde het niet spottend, maar nu snap ik het,’ Ik keek weer op vanonder mijn wimpers. ‘Als je mijn mening erover wilt, ik vind het nu al best goed gelukt, ik weet dat ik het niet zou kunnen. Waarschijnlijk zou ik tienduizend keer in mijn vingers snijden.’ Weer grinnikte ik, maar dit was liever en anders dan daarnet.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Drake
‘Dus daar was je mee bezig toen ik binnen kwam, en jij in je vinger sneed?’ Celeste grinnikte even. Aan de ene kant klonk het wat grof, iets wat ze zelf ook door had en zich gelijk voor verontschuldigde.
‘Ja daar was ik mee bezig,’ mompelde ik wat verlegen. Haar reactie was niet echt bemoedigend. Misschien zat ik hier gewoon niet goed, hadden ze de verkeerde naam en de verkeerde persoon. Wat ik hier deed, was nog altijd een raadsel. Ik kon niks speciaals of zoiets. Ja mezelf weer eens in mijn vinger snijden.
‘Als je mijn mening erover wilt, ik vind het nu al best goed gelukt, ik weet dat ik het niet zou kunnen. Waarschijnlijk zou ik tienduizend keer in mijn vingers snijden,’ zei Celeste iets later. Deze keer klonk haar gegrinnik lief en aardig, in tegenstelling tot dat van net. Even bekeek ik mijn handen. Daar zaten genoeg littekens op. De meeste waren van kleine of grote snijwonden, maar een paar kwamen van brandwonden. Minpunt aan Aasiaat, het is daar in de winter ijskoud en donker. Vuur wordt er dus vaak genoeg gemaakt en dat gaat wel eens mis.
‘Geloof me maar, zelf heb ik me ook genoeg gesneden, vooral in het begin,’ lachte ik. Misschien was het nog niet zo slecht, ik had het altijd slechter kunnen treffen met kamergenootjes. Helaas, het bleef anders dan thuis. Onbewust pakte ik mijn mes en liet het weer door mijn vingers gaan. Het was een soort gewoonte geworden om dat ding altijd bij te hebben. Als je klein was kreeg je er een, het handvat vol tekens die alleen voor jou gelden, en die hou je de rest van je leven.

Celeste
Nadat ik mijn mening had gezegd, bekeek hij gelijk zijn eigen handen, alsof hij net zo klunzig als ik was en zichzelf ook tienduizend keer in zijn vingers had gesneden.
‘Geloof me maar, zelf heb ik me ook genoeg gesneden, vooral in het begin,’ lachte hij opeens, en ik bedacht me dat het waarschijnlijk helemaal geen stom idee was om met een jongen samen te gaan in een kamer. Drake leek op het eerste gezicht chagrijnig en ik had hem nog niet echt zien lachen (of überhaupt lachen), maar volgens mij kwam het merendeel ook omdat ikzelf vrij geïrriteerd was.
Ik begon zelf ook automatisch mee te lachen en stopte toen even om mijn hand voor mijn mond te doen, waarna ik nog een beetje na grinnikte. ‘Ja, ik denk juist in het begin, omdat je het moet leren,’ Ik stopte even en keek hem even aan, echter stond ik hierna op en liep ik naar mijn kast toe, die naast mijn bed stond. ‘Maar geloof me, ik ben klunzig met dat soort dingen, let er maar op,’ Grijnsde ik nog even naar hem, waarna ik uit mijn kast de spullen nodig had voor een bad. ‘Als je het niet erg vind, ga ik nu wel even in bad, of wilde jij eerst?’ Ik had al mijn nodige spullen (handdoeken, washandje, badspul, shampoo, conditioner, lingerie, en schone kleding) in mijn armen en ik keek hem afwachtend aan.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Drake
Celeste moest ook lachen om mijn opmerking. Ze zei dat ze zelf erg klunzig was.
‘Dan moet je maar niet in de buurt van mijn mes komen,’ zei ik. ‘Ik wil niet dat je je snijd of iets dergelijks.’ Het was waar, ondanks dat ik thuis genoeg mensen heb moeten verbinden, was het niet mijn favoriete bezigheid. Ik zag hoe ze naar haar kast liep en met een hele berg spullen, waarvan ik nog niet eens alles kon, in haar handen me afwachtend aankeek.
‘Als je het niet erg vind, ga ik nu wel even in bad, of wilde jij eerst?’ vroeg ze. Als Celeste eerst wou, mocht ze van mij gaan. Douchen was zaak voor later, daar had ik nu nog niet echt veel behoefte aan.
‘Ga maar. Ik ga nog even verder aan mijn bed, denk ik,’ zei ik rustig. Mijn mes heb ik nog steeds in mijn handen en ik draai me weer naar de hoofdsteun van mijn bed. Wat Celeste nu ging doen maakt me niet heel veel uit. Ik was niet zo iemand die zich met zo’n dingen ging bemoeien. Als ze dat zou willen kon ze het vragen, maar zelf die keuze maken: Now way! Voorzichtig begin ik weer aan het snijwerk. Het is niet heel veel, alleen een simpel patroon van allemaal lijnen.