RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Val Gray.

Ik knipper een paar keer verrast met mijn ogen. Ongeduldig? Volgens mij heeft ze hier echt schik in. Als we dit soort oefeningen voor de rest van de dag kunnen verwachten, dan kunnen ze mij alvast afschrijven. Haar vingers schieten naar haar iPod. Aangezien de wind onze kant op waait, was het voor mij zelfs mogelijk om wat van haar muziek op te vangen. Tot dusver dan.
'Hou ons gezelschap,' stel ik voor. 'Wij wachten immers ook.' Niet dat ik het erg vind, wil ik eraan toevoegen, maar besluit het te laten. Ik zie Caroline er voor aan om zoiets te bestraffen met nog een extra set opdrukken of rondjes rennen.
Ik vreesde hier al ergens voor. Als de geest is ingesteld op de overlevingsmodus dan zijn we al gauw geneigd andere, misschien wel cruciale zaken over het hoofd te zien. Ik neem een hap adem en kijk naar het gebouw, maak in mijn hoofd een schatting van hoe groot het ding zou moeten zijn. Ik plaats een denkbeeldige kubus over het gebouw en elimineer de ruimtes die niet gevuld worden. Langzaam maar zeker word ik weer kalm. En dat allemaal zonder koffie. Gedachteloos laat ik mijn handen door het zand glijden, tast naar de koelte onder het warme oppervlak. De zon schijnt nog steeds. Volgens mij doet ze het om mij te pesten, denk ik met een grijnsje. Eigenlijk, nu ik erover nadenk, is het ook geen wijs idee om hier zo open en bl-
'Aah!' Ik gris mijn hand uit het zand, om er tot mijn verbijstering achter te komen dat mijn wijsvinger door een krab is toegeëigend.
'Laat los, laat los...' smeek ik, terwijl de tranen me in de ogen springen van de pijn. Uiteindelijk laat het beest los en maakt zich uit de voeten. Ik slaak een zucht van opluchting.
Dus, wat zei ik ook alweer over die overlevingsmodus?

No growth of the heart is ever a waste

[Hahaha, ahw.. arme Val. Jou personage heeft wel veel te verduren he. ^^]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Haha true .

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
De zachte windbries neemt de woorden van Val met zich mee mijn kant op. 'Hou ons gezelschap. Wij wachten immers ook.'
Hmm, ik weet het niet hoor. Samen wachten? Straks denkt hij nog dat ik ze op een gegeven moment lastig val of dat ik weer eens te dicht bij hem in de buurt zit. Maar aan de andere kant, hij heeft me wel uitgenodigd. Dus het is dan zijn eigen schuld als hij zich niet prettig bij me voelt.
Oke, dan ga ik maar. Dacht ik vastberaden, en ik stond op. 'Oke, als je zo graag gestoord wilt worden.' Grinnikte ik. Hij en ik delen samen een kamer, en.. - Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een harde schreeuw. Ik keek naar Val, en zag dat een krab zijn vinger heeft toegeeigend. 'Laat los, laat los..' zegt Val met pijnlijke stem, terwijl hij zijn hand wappert en de tranen in zijn ogen springen.
Zachtjes begin ik te lachen, omdat dit er echt grappig, maar ook idioot, eruit ziet. Val moet ook veel dingen doormaken zeg. En dan is hij wel aardig, beschaafd en lief - maar het is ook echt een onhandig, onwetende jongen. En misschien ook wel verward. Ik grinnik weer. Eindelijk heeft de krab losgelaten, vast omdat hij het zat was om de hele tijd in de lucht heen en weer gewappert te worden.
Ik ga naast Val zitten, en pak zijn hand vast. 'Oh, domkop.' Grinnik ik. 'Heb je wat van me nodig?'

Don't walk. Run, you sheep, run.

Uch, sorry voor de korte stukjes. Ik schrijf ze vanaf me mobiel, en dat is heel irritant. Laptop is veel beter, haha.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ugh, als mijn internet hier nog vaak uitvalt ga ik gewoon in de bib kamperen, daar heb ik er tenminste =.=
Jullie zeggen het maar als ik iets verkeerds heb geschreven, ik heb niet veel zin om de volledige twee pagina's te gaan doorlezen.

Carolina Maellis Sawyer

"Oh, je mag me gerust mevrouw Sawyer noemen hoor Liberty." Zei ik snibbig. Had die jeugd dan geen respect meer? Zuchtend maakte ik een kort handgebaar terwijl ik een paar dingen in mezelf gromde. Als ik opkeek merkte ik dat iedereen zijn rondjes had afgemaakt maar door dat voorval met Val had ik niet meer geteld hoeveel er buiten de tijd waren dus besloot ik het maar gewoon te laten. Iedereen stond wat bij elkaar met andere woorden van een rechte lijn hadden ze ook al niet gehoord. Ik deed nog een paar stappen naar hen toe. "Libirty, jij mag beginnen met 50 push-ups en 50 keer pompen voor onbeleefd gedrag en te laat komen. De rest krijgt nu een halfuur de tijd om mekaar wat beter te leren kennen op dat hindernissenparcours daar," Ik wees even naar het lichtere gedeelte van het bos waar op ongeveer twintig meter hoogte een lang parcours was opgebouwd met vangnetten eronder. Er waren balkjes om over te lopen, twee touwen boven elkaar die tussen twee bomen gespannen waren om zo naar de overkant te geraken en mijn favoriet, het feit dat je eerst zonder steuntjes de boom op moest klimmen om op het eerste platform te komen. Maar dat was nog niet alles, er waren nog veel meer dingen daarboven die interessant genoeg waren voor hen. "Tegen de middag, over een half uur dus, wil ik iedereen aan de overkant van het parcours zien staan behalve Val. Jullie gaan niet eten tot iedereen aan de overkant is, beter nog, geen van jullie gaat terug naar beneden voor iedereen op het laatste platform staat, begrepen?" Ik wist heus wel dat er een paar met hoogtevrees tussen zaten maar dat trok ik me niet aan, angsten waren er om te overwinnen. "Val, jij komt hier maar staan en kijkt vandaag maar toe, ik verwacht morgenochtend om ten laatste zes uur," Ik keek hem even berekend aan. "s'ochtend, een verslag over het stuk training dat je gemist hebt dus wat zij gedaan hebben, hoe ze het gedaan hebben en je schrijft de volgorde waarop ze aankomen op. Oh, en zet er ook maar bij wie het moeilijk had." Ik grijnsde even flauw en duwde hem een schrijfplankje, wat blanco papieren en twee stylo's in zijn handen.

[ bericht aangepast op 26 maart 2012 - 15:28 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Elín

Ik schrik een beetje van zijn actie als Griezel zijn vest uit doet en deze aan mij geeft. Oké, misschien moet ik maar eens een andere bijnaam voor hem verzinnen en mijn eerste indruk opzij proberen zetten. Zoals ik mezelf al eerder wijs probeerde te maken, het zou er makkelijker op worden als we elkaar allemaal proberen verdragen. Tot nu toe heb ik een beetje een "Do as I say, not as I do" principe toegepast. Ik voel het schaamrood op mijn wangen kruipen.
'Ik ga wel verder met rennen, als je dat wilt,' zegt de jongen dan.
Wat doe ik? Spreken en hem een kans geven met het risico dat hij me net als bijna alle anderen hier een arrogant kreng vindt, of mijn mond houden om de vrede te bewaren en een kans om een andere kant van hem te leren kennen mislopen? Aarzelend sta ik naar zijn jas te kijken. Misschien is er een gulden middenweg. Voorzichtig duw ik zijn vest terug naar hem toe.
'Het gaat wel,' zeg ik zacht. 'En het is niet mijn wil maar die van de trainers.'
Ik forceer een kleine glimlach en merk dat hij qua uiterlijk best op mijn ex-vriendje lijkt. Alleen was Fridrik minder, nouja hoe zal ik het zeggen, gangstah. Hij had hetzelfde scherpe gezicht en net zo'n uitgesproken wenkbrauwen. Ik slik even en sla mijn ogen neer.

[ bericht aangepast op 26 maart 2012 - 16:11 ]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Val Gray.

Verbaasd kijk ik op als Jess mijn hand vast pakt. Een zachte grinnik verlaat haar mond.
'Oh domkop. Heb je ergens hulp bij nodig?' Ik glimlach flauwtjes en haal een hand door mijn haar, dat nu nog warriger is als voorheen.
'Ik dank je voor je aanbod, maar nee. Niks nodig.' Zwijgend volg ik met de ogen Elin en John Doe. Zou ze inmiddels zijn naam weten?
'Oh trouwens,' schiet me te binnen.
'Ik weet wel wat. Als je toevallig nog naar binnen gaat, mag je wel een kopje koffie meebrengen.' Ik kom overeind, opgemonterd door de gedachte.
'Ik wil je wel gezelschap houden. Ik ben wel toe aan een flinke espresso.'
Het is haast te belachelijk voor woorden, mijn koffieconsumptie, maar als iets me in dit stadiu-
"Oh, je mag me gerust mevrouw Sawyer noemen hoor Liberty." Ik draai me abrupt om. Jane Doe heeft gesproken. Mevrouw Sawyer is het dus. Niet iemand die haar voornaam weggeeft. Autoriteit heeft bij haar een streepje voor. Allicht.
"Liberty, jij mag beginnen met 50 push-ups en 50 keer pompen voor onbeleefd gedrag en te laat komen. De rest krijgt nu een halfuur de tijd om mekaar wat beter te leren kennen op dat hindernissenparcours daar," zegt ze. Er speelt een glimlach om mijn mond op opnieuw een moment waarop iemand niet zou moeten lachen. Maar haar gedrag van zonet stelt me gerust, al beseft ze het vermoedelijk zelf niet. Het typerende gedragspatroon van ontvoerders heeft ze zojuist bevestigd. En als er iets is waar ik vat op kan krijgen met mijn verstand, dan stelt me dat gerust. Dus ik doe voorlopig gewoon wat ze zegt. Dat is het meest rationele gezien de situatie.
"Tegen de middag, over een half uur dus, wil ik iedereen aan de overkant van het parcours zien staan behalve Val. Jullie gaan niet eten tot iedereen aan de overkant is, beter nog, geen van jullie gaat terug naar beneden voor iedereen op het laatste platform staat, begrepen?"
Oh. Dat zag ik weer niet aankomen. Ik weet mijn verbazing niet te verbergen en kruis toch kort mijn ogen met de hare, die al gauw weer op Liberty zijn gericht.
Dan wendt ze zich tot mij en haalt een stapeltje papier tevoorschijn.
"Val, jij komt hier maar staan en kijkt vandaag maar toe, ik verwacht morgenochtend om ten laatste zes uur..' Morgen.. ochtend? Dat betekent dan iets waarmee ik de hele nacht lang-
"'s ochtends, een verslag over het stuk training dat je gemist hebt dus wat zij gedaan hebben, hoe ze het gedaan hebben en je schrijft de volgorde waarop ze aankomen op. Oh, en zet er ook maar bij wie het moeilijk had." Ik knipper een paar keer met de ogen. Wat is daar.. het nut van? Is dit een mentale test? Of gewoon een oefening om me bezig te houden omdat ik meer dan nutteloos ben in dit soort training? Ze geeft me het papier en een paar pennen in handen.
'Eh.. oh, geen probleem,' zeg ik, alsof ik daadwerkelijk een keus heb.
Hier ben ik goed in. Hoewel ik het niet altijd even handig vind, kan ik redelijk goed onthouden dat zich de dag heeft voorgedaan.
'Is er nog een minimum of maximum aan woorden?'

No growth of the heart is ever a waste

Carolina Maellis Sawyer

"Nee, je kiest zelf maar," Ik hoorde iemand luid Carolina roepen maar voor ik me omdraaide naar degene die me riep voegde ik nog snel "Maar te weinig zal ervoor zorgen dat je opnieuw zal mogen beginnen." Ik draaide me snel om op mijn hakken en liep op het hoofd van de technische dienst af. "Problemen?"
Hij schudde zijn hoofd. "Geen grote althans. De kok is ziek maar er wordt gezocht naar een vervanger. Ik wou het U gewoon even melden." Hij glimlachte even breed en ik deed mijn best die zo gemeend mogelijk te beantwoorden. "Goed, laat me even weten wie er gevonden is." Met mijn handen gekruist achter voor mij liep ik terug en ging zwijgend naast Val staan terwijl ik een paar keer op zijn blad en mijn horloge spiekte. Ze hadden wel nog wat tijd.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Val Gray.

Ze kijkt me niet rechtstreeks aan, houdt haar ogen gefixeerd op de mensen voor haar die nog bezig zijn met de training. Als ik koffie wil halen moet ik het nu doen, nu de mensen nog aan het lopen zijn. Maar is dat wel een verstandige keuze?
'Nee, je kiest zelf maar,' antwoordt ze op mijn vraag. Haar aandacht wordt dan ineens net als de mijne getrokken door iemand die haar bij haar voornaam roept. Carolina dus. Er verschijnt een heel subtiel glimlachje. Ze reageert niet en wendt zich dan tot mij. Mijn ijsblauwe ogen kruisen haar bruine kijkers.
'Maar te weinig zal ervoor zorgen dat je opnieuw zal mogen beginnen.' Het soort tutor waar ik een hekel aan heb, althans op gebied van opdrachtomschrijving. Ik ben iemand die - dankzij mijn perfectionistische aard - graag opdrachten specifiek wil hebben. Dat is niet hetzelfde als ze voorkauwen, maar gewoon weten waar ik aan toe ben. Ofwel: als ik iets zelf uit moet zoeken, wel weten wat ik zelf uit moet zoeken. Er is me ter oor gevallen dat zulke dingen bij het vervolgonderwijs nogal wat te wensen laten.
Ik wil mijn mond open doen om te vragen 'hoeveel is te weinig?' maar bedenk me net op tijd. Ik heb genoeg verslagen gelezen en gemaakt. Ik denk dat mijn definitie van 'te weinig' niet te veel van de hare verwijderd zal zijn.
Ik haal de schouders op.
Laat ik het maar houden op.. eh.. plus minus vijfduizend woordjes, licht variabel, afhankelijk na hoe gedetailleerd ik in staat ben dingen te beschrijven. Ik ken mezelf voldoende om te weten dat ik erg ver in kan gaan op details. Dus ik neem mezelf voor om nutteloze dingen achterwege te laten.
Ik draai me naar Jess.
'Koffieapparaat? Volgens mij ga je het nodig hebben.' Mijn blik glijdt over de hindernisbaan. Er is me al eerder opgevallen dat men, als men de hindernisbaan succesvol wil afleggen, ook de hoogte in moet. Ik ben Carolina eeuwig dankbaar dat mij dat lot bespaard wordt. Maar ik zou naief zijn als ik niet doorhad dat dit slechts uitstel van executie is. Hoe dan ook: ik heb behoefte aan koffie.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Val haalt een hand door zijn haar - dat nu warriger is, en glimlacht flauwtjes. 'Ik dank je voor je aanbod, maar nee. Niks nodig.' Zijn ogen zijn ergens op gefocusd, maar ik weet niet wat. Ik volg zijn blik naar een paar mensen. Elin - Waarom ook niet? En de jongen die ik gebitchslapped had. 'Oh trouwens,' zegt Val opeens. 'Ik weet wel wat. Als je toevallig nog naar binnen gaat, mag je wel een kopje koffie meebrengen.' Hij helpt zichzelf overeind. Waarschijnlijk wilt hij nu meteen de koffie pakken. Wat een koffieleut is hij toch. 'Ik wil je wel gezelschap houden. Ik ben wel toe aan een flinke espresso.' Ik wou al zeggen. Ik ga niet alleen koffie voor hem pakken. Wat, ik ben zijn slaafje toch niet?
Ik heb mijn mond al geopend om wat terug te antwoorden op Val, maar wordt gestoord door de trainster. Ze zegt iets tegen het meisje - dat dus Liberty heet (Mooi om te weten!) en richt zich dan op mij en Valentin. 'De rest krijgt nu een halfuur de tijd om mekaar wat beter te leren kennen op dat hindernissenparcours daar,' zegt ze. Oh, gezellig. Dat gaat Val dus volhouden. Zo'n harde werker en echte sportfanaat is hij, dacht ik. En om deze gedachte moest ik even grinniken. 'Tegen de middag, over een half uur dus, wil ik iedereen aan de overkant van het parcours zien staan behalve Val.' Wacht, wat?! Geen Valentin? Ik zucht. Uch, die trainers hebben dus misschien toch een hart. Of zit er wat achter? 'Jullie gaan niet eten tot iedereen aan de overkant is, beter nog, geen van jullie gaat terug naar beneden voor iedereen op het laatste platform staat, begrepen?' Fuck. Dat kun je niet menen? Ik rol met mijn ogen. Tuurlijk. We hebben er een paar slome mensen tussen zitten, dus ik zou het niet raar vinden als ik door hun moet honger lijden. De trainster haalt wat papieren en een pen tevoorschijn, en drukt deze in de handen van Val. 'Val, jij komt hier maar staan en kijkt vandaag maar toe, ik verwacht morgenochtend om ten laatste zes uur s'ochtens, een verslag over het stuk training dat je gemist hebt dus wat zij gedaan hebben, hoe ze het gedaan hebben en je schrijft de volgorde waarop ze aankomen op. Oh, en zet er ook maar bij wie het moeilijk had.' Nou, doe maar geen moeite Valentin. Ik kom als eerste aan. Schrijf mij maar als eerste op. 'Eh.. oh, geen probleem,' stommelt Val.
Nadat de trainster weg is gelopen, omdat ze geroepen is door iemand anders - hoor ik Val wat aan me vragen. 'Koffieapparaat? Volgens mij ga je het nodig hebben.' Ik grinnik. Ík ga het nodig hebben? 'Ik denk dat jij het eerder nodig hebt. Jij wilt gewoon graag koffie binnen hebben.' En ik begin dit keer wat harder te lachen. 'Nou, kom. Koffieverslaafde. Dan werk ik even snel mijn koffie naar binnen, en ga ik weer aan de bak.' Ik neem het laatste hijsje van mijn sigaret, en gooi deze dan vervolgens weg.

Jace Dagget.
Ergens lijkt het alsof ze een aarzelende blik in haar ogen heeft, maar deze verdwijnt - als ze voorzichtig mijn vest wegduwt. Probeer ik een keer aardig te doen. Uch, het is ook nooit goed bij vrouwen. Ik zucht, en trek mijn vest weer terug aan. Als ik dit doe gaan mijn ogen over de plek waar mijn pistool zit. Een kleine zwarte stip is er te zien, en ik probeer niet te schrikken hierom. Snel trek ik mijn shirt naar beneden, en draai me even om. Shit. Als niemand dit maar gezien heeft. Geen zin in geshit, heb het namelijk al genoeg.
Ik draai me weer om naar het meisje. 'Het gaat wel,' zegt ze zachtjes. Ik kan het nog net horen. Door die harde bass verpest het mijn oren, en dat kan ik nu wel merken. Is niet echt van pas nu. Of ze praat gewoon echt te zacht. Misschien was dat het wel? 'En het is niet mijn wil maar die van de trainers.' Ze laat een geforceerde glimlach zien, en slaat dan haar ogen neer. Ze lijkt niet echt op iemand die snel van zich afslaat of voor zichzelf opneemt.
'Ik bedoel meer of jij wilt dat ik verder ga. Die trainers boeien me niet zo.' Zeg ik eerlijk. Ik voel een paar ogen in mijn rug prikken, en kijk goed om me heen wie er allemaal naar me kijken. Dan zie ik Jess een paar keer naar me kijken, en Val. Wat moeten die nu weer? Ach, het zal wel. Ik haal mijn schouders op.
Wat zouden we eigenlijk hierna moeten doen als we hiermee klaar zijn?

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

'Ik denk dat jij het eerder nodig hebt. Jij wilt gewoon graag koffie binnen hebben. Nou, kom. Koffieverslaafde. Dan werk ik even snel mijn koffie naar binnen, en ga ik weer aan de bak,' voegt ze aan haar eerste zin toe. Ik lach vriendelijk.
'Ik hoef zo meteen niet die hindernisbaan op. Maar je hebt gelijk, eigenlijk maak ik schaamteloos misbruik van je situatie om aan koffie te komen.' Ik geef haar een vriendschappelijke tik tegen de schouder.
'Zou je dat wel pikken?' vraag ik met een set speelse ogen. Het is de eerste keer dat ik deze kant van me naar voren laat komen. Het is een karaktertrekje van me dat pas om de hoek komt kijken als ik me goed voel bij iemand. Eigenlijk schuilt er in de typische straight A student een kwajongen.
Ik ga haar voor naar uit het gebouw in, in een straal richting het automaat. Ik zie in een oogwenk Carolina naar degene lopen die haar riep. Hoe krijgt ze het voor elkaar, zo feilloos haar weg te vinden tussen het zand met hakken aan? Ik maak ergens in mijn hoofd een bizarre vergelijking tussen haar en Jezus die in staat is om over water te lopen.
Ik voorzie mezelf van een espresso en wacht geduldig tot het apparaat klaar is. Nu zijn we alleen, Jess en ik. De rust keert weer en daarmee het besef van de zinnen die ik eerder eruit heb gegooid ook. Had ik het niet moeten doen? Iets zegt me dat.. dat ik iets fout heb gedaan. Maar zodra ik me wil verontschuldigen, vrees ik dat ik nog een klap kan verwachten. Dus ik hou wijselijk mijn mond. Gewoon verder gaan waar je was gestopt, Val. Er is niks aan de hand.

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Er komt een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. 'Ik hoef zo meteen niet die hindernisbaan op. Maar je hebt gelijk,' Dat weet ik toch, dacht ik door zijn zin heen. 'Eigenlijk maak ik schaamteloos misbruik van je situatie om aan koffie te komen.' Hij geeft me een vriendschappelijke tik tegen mijn schouder. Een spottend gegrinnik kwam er zachtjes uit mijn mond.
Zo'n iemand is Val nou ook weer niet.. toch? Nee, zo is hij niet. Voor zover ik hem heb leren kennen - lijkt hij me nou niet het type om iemand nou te gebruiken.
'Zou je dat wel pikken?' Haalt hij me uit mijn gedachten. Ik kijk hem recht aan in zijn speelse ogen. Tenminste, dat denk ik. Ik frons met mijn wenkbrauwen. Probeert hij nou.. Uch, nee. Ik schudt mijn hoofd. Oké, als hij zo doet - kan hij het terugverwachten ook.
Er komt een geheimzinnige glimlach op mijn gezicht. Oh, wat heb ik toch zin in vanavond! Dit was eigenlijk het moment om kwaadaardig te gaan lachen - hoe de slechterikken ook altijd in films doen, maar ik ben toch niet van plan om dit te doen. Straks denkt Val nog dat ik gestoord ben, en hij denkt al niet te goed over me na die klap, die ik hem gegeven heb.
Val gaat voor me het gebouw in, recht op het apparaat af. Probeert hij nou weg te lopen van de situatie die hij net gemaakt heeft? Hij heeft in iedergeval wel meer lef gekregen. Hoe zou dat komen? Het zou misschien komen doordat hij wat meer gewend aan me wordt of dat hij goed met me om kan gaan.
Val wacht op zijn espresso. Nu alleen ik nog. Val staat vlak voor de kopjes, dus ik moet hem aan de kant duwen of.. Ik grinnik geheimzinnig in mezelf. Met twinkelende ogen en een speelse glimlach op mijn gezicht loop ik zijn kant op tot er maar een paar centimeters over zijn. 'Nou, dat ligt eraan.' Antwoord ik hem op zijn vraag. 'Ben jij lief?' Fluister ik met zwoele stem in zijn oor. Mijn hand gaat naar een kopje, en dezelfde speelse glimlach zit nog op mijn gezicht. Dan zet ik een paar stapjes naar achteren, en kijk naar Val - hoe zijn staat nu is.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Met een bijna kwijlende blik sta ik voor de koffie. Ja, apparaat. Doe je best maar. Schenk me maar een overheerlijk extra sterk bakje koffie. Ik kan de koffiebonen gewoon ruiken vanaf hier. Ik trek een grijnsje om mijn gedachten. Wat ben ik ook en hopeloze verslaafde.
In een ooghoek merk ik dat Jess me nadert. Ze zal wel bij haar kopje willen.
'Ik neem aan dat je er geen melk en s-' Mijn adem stokt onmiddellijk als ik merk hoe haar hoofd vlak bij het mijne komt. Een blonde lok haar valt los en kriebelt mijn nek. Ik krijg er onwillekeurig kippenvel van. Ik wrijf langs mijn arm, als poging om het te stoppen terwijl mijn ogen nog steeds op die van haar zijn gericht. De mijne zijn groot, verbaasd.
'Nou, dat ligt eraan,' zegt ze. Wat? Wat ligt waar aan? Wat bedoelt ze?
Oh ja! Mijn vraag! De lok haar kriebelt nog steeds in mijn nek.
'Ben jij lief?' fluistert ze dan in mijn oor. Ze is zo dicht bij me dat ik haar warme adem in mijn oor voel. Er loopt een rilling langs mijn ruggengraat.
'Eh..' Ik zet een stap naar achteren.
'De vloer! Hij is- aah!' Nog voor ik alarm heb kunnen slaan, glij ik uit en grijp in een reflex Jess vast. Ik doe mijn uiterste best om ons evenwicht te bewaren, maar het kwaad is al geschied.
'Aah!' Het is me niet gelukt en nu lig ik samen met Jess op de pas gedweilde vloer. Of nou ja.. samen met Jess? Ik lig bovenop haar. Mijn wang is op miraculeuze wijze op haar borst terechtgekomen. Dit weet ik omdat ik me herinner dat ik op zacht, rond gebied terechtkwam en dat zo'n beetje voorkwam dat ik een hersenschudding kreeg. Ik kan mezelf wel van kant maken. Ik hef het hoofd, te verbijsterd om ook maar te knipperen. Ik kijk haar aan alsof ik in de ogen van de dood kijk.
'H-het spijt me! Jess, ik wilde niet.. Gaat het?'

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
'Eh..' Hoor ik Val antwoorden, en hij zet een stap naar achteren. 'De vloer! Hij is- aah!' De volgende gebeurtenissen gaan zo snel dat ik het niet meer bij kan houden, en voor ik het weet pakt Val me vast. Het gaat allemaal zo snel voorbij.
De stenen vloer van de inkomsthal zie ik dichterbij komen, en voor ik het weet lig ik op de grond. Een pijnscheut schiet er door mijn lichaam heen, en niet alleen door mijn lichaam maar ook mijn hoofd. Ik weet niet wat het is, maar een branderig gevoel neemt mijn hoofd over.
Vervolgens valt er iets zwaars bovenop me - waardoor ik geen zuurstof binnen krijg, en het deels de zuurstof uit mijn nu pijnlijke, brandende en stekende lichaam perst.
Met zoveel kracht dat ik nog overheb ga ik met mijn hand naar mijn hoofd, en probeer het te stoppen maar lukt niet.
Duizelig knipper ik een paar keer met mijn ogen, en kijk naar mijn hand - die zojuist mijn hoofd heeft aangeraakt, en mijn ogen verwijdden zich. Bloed. Toch niet die van mij he? Dat kan niet.
'He-het spijt me! Jess, ik wilde niet..' Hoor ik Val schreeuwen. Ik zie dat hij angstig kijkt. Alsof hij in de ogen van de dood kijkt. 'Gaat het?' Hoorde ik zijn stem op de achtergrond. Alsof ik de afstandsbediening heb gepakt, en hem zachter heb gezet.
Ik wilde liegen en antwoorden dat het perfect ging. Dat het niet beter kon, zo goed gaat het. Maar dat kan niet.
Het kopje dat ik gepakt had hoor ik nog kapot vallen op de vloer, en de scherven verdelen zich over de vloer. Dan vervaagt alles, en neemt de zwarte duisternis mij over. En hoezeer ik hier ook tegen vocht, het lukte me niet om mijn ogen open te houden. De duisternis heeft gewonnen. Voor nu.

[ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 0:15 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.