RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

IHeartMusicc schreef:
[ Oh fuckeing hell wauw]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Mordacious schreef:
(...)
Haha, over mijn tekst? Ja, ik schreef toch al dat het een lange tekst is. Haha. Om het goed te maken dat ik zo'n lange tijd niet gepost had. Veel plezier met lezen!

The duty of youth, is to challenge corruption.

Carolina Maellis Sawyer

'Onze gave? Wat wordt daarmee bedoeld? Gave als in, iets waar we goed in zijn? En waarvoor trainen we? Voor een organisatie? Of zijn we proefpersonen in een psychologisch experiment? Of een combi van beide, zoals in de film Killing Room? Hoe het ook zij, die gave - of wat het ook mag zijn - zal wel iets bijzonders moeten zijn. Iets wat niet iedereen heeft. Jullie weten veel dingen over ons die zelfs familie kunnen ontgaan. Mijn excuses als ik te veel doordraaf, maar er zijn me bepaalde dingen opgevallen, dingen die iemand alleen na een grondige gedragsstudie kan weten. Althans, vanuit mijn perspectief gesproken. Bijvoorbeeld: je spreekt me aan met 'Val', terwijl de naam in mijn paspoort 'Valentin' is. Enkel mensen die met me omgaan weten dat ik de voorkeur heb aan 'Val'. Ook is mijn mp3-speler meegenomen, terwijl ik die niet bij me had toen ik werd meegenomen. Ik gebruik die mp3-speler om in slaap te komen. En voldoende slaap is belangrijk, vooral voor een training als deze. Heb ik gelijk of ben ik paranoide? Het zou niet de eerste keer zijn.' Ik negeerde Liberty uitdrukkelijk terwijl ik luisterde naar wat Val allemaal te vertellen had. Zijn uiteenzetting leek goed in mekaar te zitten maar ging iets te snel om overal deftig op te kunnen antwoorden. "de trainingen en lessen die jullie zullen krijgen zijn voor een organisatie die opgericht is speciaal voor jullie. De gaves zijn speciaal, uniek. Zoals Liberty al zo vriendelijk demonstreerde. Wij, inhoudend ik en Rose, leidden jullie om omdat wij de enigen zijn die immuun zijn voor jullie gaven. Er zijn er onder jullie die emoties kunnen lezen, gedachten kunnen lezen, al die dingen werken niet op ons. Jullie zijn niet de enigen die geselecteerd zijn." Goed, dat was geen volledige leugen. Alleen Rose was geselecteerd, ik had dit opgericht. "En, inderdaad, ik heb jullie stuk voor stuk goed bestudeerd zodat ik niet voor verassingen kom te staan en dat jullie het niet zo moeilijk zullen krijgen." Dit gesprek was voor mij zo goed als ten einde. "Dat is de reden dat er geen geen commentaar kwam op het feit dat jij en Jess een kamer hebben gedeeld. Dat was zelfs ongeveer voorzien." Ik knipoogde een keer en draaide me dan resoluut van hem weg. "Goed jongens en meisjes, met dank aan Liberty hier, mogen jullie tot één uur het parcours opnieuw en opnieuw afleggen. Daarna hebben jullie vrij, lunch zal er niet meer inzitten en je hoeft ook niet naar de eetzaal te gaan want daar zal niets meer aanwezig zijn." Tegen mijn zin draaide ik me toch terug om naar Val. "Jouw tijd zit erop, voel je vrij om naar de ziekenkamer een dokter voor Jess te halen. Hoofdgang door, eerste gang rechts en dan derde deur links."

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Liberty

Ik begon te grommen en schreeuwde, niet mijn slimste zet, 'Ik zei toch straf hun godverdomme niet voor wat ik fout deed,' Ik gromde, echt dit was nog erger dan bij mij voordat ik hier naar toe werd meegenomen. Ineens kreeg ik een verschrikkelijke heimwee, niet dat ik nog iets thuis had. Mijn vader was een onbekende voor mij en mijn moeder was overleden. Door deze gedachte kwamen er allemaal herinneringen opspelen en rende ik het platform af. Onderweg liet ik tranen vallen. Ik sloot mezelf op in mijn kamer waar de tranen begonnen te stromen, dit was een hell. Ik kon het niet meer aan. De nachtmerries s'nachts, de herinneringen die ik kreeg. Het gecommandeer, ik kon me niet meer groot houden. Niet nu. Mijn emoties kwamen er in één keer uit, alles wat ik de laatste jaren heb ingehouden kwam naar boven. Mijn tranen wouden niet stoppen en doordat mijn hoofd een warboel was kreeg ik ook nog eens verschrikkelijke koppijn erbij. Ik greep krampachtig naar mijn hoofd en ik hoorde de vazen, mijn schildersezel, potten en van alles en nog wat kapot gaan. Daar zat ik dan huilend op de grond tussen de scherven. Ik was het zat en kon het gemakkelijk gezegd gewoon niet meer. Ik hoopte dat niemand me meer had gezien en dat Carolina zich niks van mijn uitbarsting aan trok. Een luide snik verliet mijn mond terwijl de tranen bleven stromen.

[ bericht aangepast op 1 april 2012 - 22:53 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

[ Zo nu heeft liberty haar dramatisch moment te pakken ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Elín

Ik hoef niet te kunnen horen wat er gezegd wordt, de scène die zich beneden afspeelt tussen Liberty en ons trainster maakt duidelijk genoeg wat er aan de hand is. Doorheen het hele verloop ervan voel ik een bundel van emoties in me opwellen, niet allemaal van mezelf. Wanneer Liberty weg rent voel ik een pijnlijke steek van verdriet door me heen gaan. Wat heeft de trainster tegen haar gezegd dat ze zo van streek is? Ik richt mijn ogen op haar en probeer haar gezichtsuitdrukking te lezen. Als ik zie hoe vriendelijk ze tegen Val wel kan doen barst de bom. Ik voel me net een vat buskruit, een mengeling van mijn woede en Liberty's verdriet. Van het lontje blijft niet veel meer over. Plots gebeurt er iets vreemds. Vlak boven het hoofd van de trainster is er een wolkbreuk die haar verrast met een wel heel plaatselijke regenbui. Drijfnat is ze. Ik schrik er zo hard van dat ik mezelf achterover gooi en bijna het platform afpleur. Ik weet mezelf nog net aan de rand vast te grijpen en zwaai zo goed mogelijk mijn been omhoog om er terug op te raken. Ik verlies echter mijn evenwicht en met een gilletje val ik voor de tweede keer. Krampachtig hou ik me met één hand vast. Ik adem diep in en dan zoveel mogelijk uit. Voorzichtig breng ik mijn tweede arm naar het platform en steun erop met mijn elleboog. Zo goed en kwaad mogelijk hijs ik mezelf omhoog. Mijn hart bonst als een gek terwijl ik ga zitten en mezelf probeer te kalmeren. Geschokt kijk ik naar de trainster. Hoe kan het dat net op het moment dat ik kwaad werd jegens haar, zij en zij alleen een douche kreeg? Heb ik dit gedaan? Ik probeer de dag te overlopen en ga op zoek naar signalen of dit inderdaad mijn werk is. Vanochtend had ik verdriet, heimwee, ik wilde naar huis, het regende. Dat betekent niks, dat gebeurt zo vaak. Het beeld van de vreemde mist kruipt opnieuw voor mijn ogen en ik probeer me te herinneren hoe ik me op dat moment voelde. Bang. Ik was angstig om Björk en Adam, bang dat hen iets zou overkomen. Ik denk aan de inslag van de bliksem op de boom toen ik kwaad was. Mijn hart gaat nog sneller slaan terwijl de puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Met open mond en een verbaasde blik zit ik voor me uit te staren.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Holy fuck omfg, I just read the longest RPG post ever :'D. Trololo, klikte op elk plaatje x'D.
Oh faal, ik kan d'r ook wat van. Naja, meet Val's messed up mind.

Val Gray.

Mijn ogen verwijden zich als Liberty zich in ons gesprek mengt.
'Ik bedoel maar, jullie kennen me volgens mij van binnen uit. Jullie weten van mijn telepathie en telekinese, en het feit dat ik allemaal jullie gedachte hoor.'
'Wat?!' Ik doe geen moeite meer om mijn angst, nee paniek te verbergen. Onzin, de reinste onzin! Telepathie is nooit bewezen! Een mooie fantasie waarover ik sinds Dragonball Onze gedachtes? Onmogelijk! Ik zet een paar stappen bij Liberty vandaan, struikel bijna in het zand. Laat dit een droom zijn! Rustig, Val! Blijf bij jezelf. Ik probeer oogcontact met Carolina te maken, zij is op dit moment de enige stabiele factor die zich in mijn buurt bevindt. Haar kalme beheerste blik zou nu op z'n minst mij rust kunnen ge-
'Als je het niet gelooft Val, kijk maar hier.' Alles speelt zich in een stroomversnelling af, alle impulsen proberen toegang te krijgen tot mijn database en die loopt zo zachtjes aan over. Ze wist wat ik dacht! Ze wist mijn gedachten! Maar hoe?! Mijn handen trillen, ik ben zo paniekerig dat het even duurt voor ik besef dat een rotsblok in onze buurt beweegt. Wacht, beweegt? Nee, onmogelijk, ik ben aan het hallucineren!
'Hier het bewijs.' Genoeg, genoeg!
'Genoeg!'
Ik knipper een paar keer met mijn ogen, waaruit de angst is verdwenen. Ik heb geschreeuwd. Alweer. Mijn wang voelt pijnlijk aan. En dan zakt mijn mond een stukje open. Ik heb mezelf letterlijk tot orde geslagen. Verbaasd kijk ik naar mijn hand.
'Ik.. het spijt me. Mijn gedachten.. ze liepen over. Ik denk dat Liberty dat kan beamen.'
Carolina geeft haar verklaring, alsof er zojuist niets is gebeurd. Ze reageert zo.. zo kalm. Gaves. Dit is onmogelijk! Het is een psychologisch experiment dat uit de hand loopt.
"De trainingen en lessen die jullie zullen krijgen zijn voor een organisatie die opgericht is speciaal voor jullie. De gaves zijn speciaal, uniek. Zoals Liberty al zo vriendelijk demonstreerde. Wij, inhoudend ik en Rose, leiden jullie om omdat wij de enigen zijn die immuun zijn voor jullie gaven. Er zijn er onder jullie die emoties kunnen lezen, gedachten kunnen lezen, al die dingen werken niet op ons. Jullie zijn niet de enigen die geselecteerd zijn." De woorden dringen tot me door, alles. Allemaal. Het is zelfbescherming van mijn geest. Waar bij anderen dit soort woorden zouden worden geblokkeerd, smeulen ze in mijn geval nog na in mijn hoofd. Haar neutrale manier van verhalen brengt me tot rust.
"Conflict. Gaves. Telepathie. Immuun. Niet de enigen."
Dat zijn de woorden die ik op mijn papier noteer terwijl mijn geest eindelijk ophoudt te tollen. Dit is niet goed. De enige reden waarom ik dacht dat ik zo scherp van geest ben, is omdat ik nooit met ernstige conflictsituaties te maken had. Tot nu. En zie wat er gebeurt. Ik val flauw, ik verlies de ratio keer op keer. Dit is niet goed.
"Dat is de reden dat er geen geen commentaar kwam op het feit dat jij en Jess een kamer hebben gedeeld. Dat was zelfs ongeveer voorzien." Als mijn ogen uit mijn kassen hadden kunnen rollen, dan was ik nu al zo ongeveer een half uur in het zand gaan graaien.
Zelfs dat.. dat wist ze! Jess! Het is onmogelijk om ze te verslaan, al zouden we willen. Ze moeten elke denkwijze van ons verwachten, elk gedachtepatroon. En dan.. al zou ons patroon veranderen.. dan nog is het niet uit te sluiten dat Rosa en Carolina zelf gaven hebben! Het zijn geen leugens. Dat wat Liberty heeft veroorzaakt, dat heb ik toch zeker met mijn eigen ogen gezien!
Ik wrijf langs mijn voorhoofd.
'Liberty, ik wil weten waar ik aan denk. Zeg het me.' Gauw zoek ik in mijn hoofd naar een gedachte. Kom op, Val. Een gedachte waar niemand ooit van kan verwachten dat hij in jouw hoofd komt. Ik neem mijn klasgenoot Dylan als voorbeeld. De jongen met de meest vulgaire praat.

"Ooit 'A Serbian Film' gezien? Duude, dat is gewoon te gore shit voor woorden."
"Waar gaat die over dan?" vraagt Laura nieuwsgierig. Een paar anderen luisteren nieuwsgierig toe.
"Snuff, gasten. En de meest gore vorm ervan. Check de trailer maar als je me niet gelooft. Kinderverkrachting, seks met dooie mensen. I ain't lying. Dat is de meest gore shit die je onschuldige oogjes te zien krijgen. Wat voor jou, Val?"
Ik heb de hele les geen som kunnen maken.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ineens valt Liberty uit tegen Carolina. Misschien.. misschien heeft ze mijn gedachte niet eens gehoord. Dat zou gunstig zijn, want ik schaam me ervoor. Ik zou de trailer ervan niet hebben gezien, als Dylan me niet met de neus op de feiten drukte. En hij had gelijk gekregen. Dagen later had ik nog steeds nachtmerries. Ik kon hem wel wat aan doen.
Ooh ja. Carolina zei dat ik naar Jess moet. Ik wil me omdraaien en gaan, tot ik merk dat Liberty snikt. Ik voel me schuldig, enorm schuldig.
'Eh.. als het om mijn gedachte is.. het spijt me, ik-' Ze is weg gerend. Plotseling. Ik voel me nog schuldiger, maar ergens bekruipt de mogelijkheid dat het niet mijn gedachte is die haar zo van haar stuk bracht. Immers, als ze mijn gedachten kan lezen, hoe zit het dan met de gedachten van al die duizenden mensen die ze kan lezen? Ik ben ervan overtuigd dat elk mens een duistere kant heeft en als gevolg zal ze ongetwijfeld te maken hebben gehad met gedachten van hetzelfde soort als hetgeen waar ik aan dacht.
Verdomd, ik wilde wat doen, maar wat? Wat wilde ik.. ik wrijf opnieuw langs mijn voorhoofd.
De levensduur van een haar is ongeveer zes a zeven jaar.

[ bericht aangepast op 2 april 2012 - 10:45 ]

No growth of the heart is ever a waste

Hahah, ik zei 't toch al dat het een lange is! Whoehoe, ik heb mijn record verbeterd. Yeah! C:

Jess(ica) Alexis Lane.
Waarschijnlijk kwam ik net op het goede moment bij, want Liberty (Ja, zo heet dat meisje toch?) had haar kunsten laten zien. Wacht. Ze bewoog een steen? Ik knijp mezelf eens goed in mijn arm, ik voel de pijn en zie dat het langzaam rood wordt. Kut, wacht. Ik draai me van ze om, de andere kant op, om te hopen dat dit allemaal nep was, en kijk dan weer om. Liberty liet de steen vallen.
Fuck! Dus het is wel echt zo! Mijn ogen verwijdde zich.
Als ik merk hoe Valentin erop reageert, grinnik ik. Dan valt dat van mij nog wel mee. 'Genoeg! Hoor ik hem schreeuwen. Een wanhopige schreeuw. Niet wetend wat hij moest doen, en wat hem overkwam.
Zou ik hem nu aanvallen van achter, en op zijn rug springen? Dan vervolgens heel zachtjes in zijn oor fluisteren: 'Boe!' Ik kreeg een glimlach ervan op mijn gezicht, maar kapte toen mijn eigen gedachten af. Nee. Geen goed idee. Waarschijnlijk zou hij me dan met schrik op de grond vallen, en werd hij echt hysterisch. Dat willen we natuurlijk niet hebben.
Een paar seconden kijk ik toe hoe het gesprek gaat - vooral hoe Valentin wanhopiger wordt. Dan draait Val zich om, en ik zet een stap achteruit. Fuck, ik wilde hem verrassen maar dat lukt zo natuurlijk niet als hij me ziet.
Plotseling uit het niets rent Liberty weg, en Val wordt daardoor afgeleidt. Pfoe, wat een geluk. Wat is er eigenlijk met dat kind aan de hand? Bedenkelijk, met fronsende wenkbrauwen, keek ik haar na. Hebben ze iets verkeerd gezegd?
Ach, het zal vast wel. Eerst even Val een schrik van zijn leven geven. Dat kreeg hij nog tegoed vanwege dat hij 'sorry' had gezegd.
Het maakt me niet uit waar hij nu aandenkt. Zijn gedachten worden toch verstoord, zodra hij weer weet dat ik 'leef'.
Ik neem een goede, snelle aanloop vanaf de plek waar ik sta, en spring dan de rug van Valentin op. 'Boe!' Schreeuw ik hard. Ik hou me vast aan hem, en heb mijn benen om hem heengeslagen. Mijn handen houdt ik voor zijn ogen, en zeg: 'Raad eens wie ik ben, bolle.'
Een haarlok ontsnapt, en hangt nu voor 't gezicht van Val. Ach, hij ziet het nu toch niet. Want mijn handen bedekken zijn ogen, dus geen reden tot paniek. 'Ik geef je een hint,' Ja, zo aardig ben ik dan nog wel om een hint te geven.
'Valentin Gray.' Geen idee of hij zijn naam voluit tegen anderen heeft gezegd, maar dat boeide me niet echt. Oh, ik kon natuurlijk ook 'sorry' zeggen als hint. Ik haalde mijn schouders op. Nu heb ik het al gezegd, dus dat maakt niets meer uit.
Een sadistisch, kort lachje ontsnapt mijn mond. En bedenk me dan opeens dat de trainster er ook bij staat. Wat zou het? Als ze er tegen is dan moet ze 't maar zeggen. Ze staat nu niet echt hoog op mijn lijst van 'Favorieten'.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Val Gray.

Ik krijg bijna een hartaanval als ik ineens wat mijn rug op voel springen.
'Boe!' roept een onmiskenbare stem. Even ben ik perplex. Hoe..? Wanneer? Een paar benen kronkelen om mijn middel en een stel handen bedekken mijn ogen. Nu is mijn zicht compleet ontnomen, maar het is meteen duidelijk wie de boosdoener is.
'Raad eens wie ik ben, bolle.' Er verschijnt een flauw glimlachje op mijn mond. Gelukkig, ze is beter en duidelijk weer helemaal zichzelf. Dat stelt me gerust. Ik wil haar nogmaals mijn excuses aanbieden, maar ik denk dat ik dan degene ben die afgevoerd mag worden. Dus hou ik heel wijselijk mijn mond.
'Ik geef je een hint,' zegt Jess op een toon doordrenkt van sadisme. Hmm.. iets verraadt dat ik hier niet zo blij mee ga zijn. Ik pak Jess bij haar benen vast om te voorkomen dat ze van mijn rug glijdt.
'Valentin Gray.' Er verschijnt opnieuw een glimlachje op mijn gezicht.
'Jessica,' zeg ik vrolijk.
'Dat kan niet missen. Ik wilde net op zoek gaan naar een verpleegster of dokter, maar kennelijk ben je alweer bijgekomen.' Mijn toon is iets neutraler, omdat ik me nu besef dat ik de aanstichter van haar ellende ben. Ik laat haar benen los zodat ze van mijn rug af kan. Ik kijk haar ogen en detecteer geen boosheid om wat ik heb gedaan. Dus ik laat mijn verontschuldigingen achterwege.
'Jess, ik heb verbazingwekkende dingen gezien. Dingen die ik nooit zou geloven als ik ze niet met mijn eigen ogen zag. Misschien.. heb jij ook gezien.. dat rotsblok. Wat is de jouwe? Als het allemaal klopt, wat ze zegt.. wat is jouw gave?' Ik zou ook willen weten wat de mijne is, maar mijn gedachten zijn nog druk in het verwerkingsproces. Een ding tegelijkertijd. Eerst alles laten bezinken.

No growth of the heart is ever a waste

Hahaha. Ahw, ik vind Val echt een schattig jong! <3 Ik zie 't al voor me dat hij die naam raad, hihi. C:

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jess(ica) Alexis Lane.
'Jessica,' raad hij mijn naam vrolijk. Wathe- hoe weet hij dat? Heb ik mezelf soms verraden? Ik wil het vragen hoe hij het zo snel weet, maar hij praat dan verder op neutrale toon. 'Dat kan niet missen. Ik wilde net op zoek gaan naar een verpleegster of dokter, maar kennelijk ben je alweer bijgekomen.' Ik grinnik. Tuurlijk. Zo snel kom je niet van me af, dacht ik.
Hij liet mijn benen los, zodat ik van zijn rug af kon gaan en dat deed ik. Hij keek onderzoekend in mijn ogen, en ik vroeg me af wat hij aan het doen was. Bij die jongen wist je het maar nooit.
'Jess, ik heb verbazingwekkende dingen gezien. Dingen die ik nooit zou geloven als ik ze niet met mijn eigen ogen zag. Misschien.. heb jij ook gezien.. dat rotsblok. Wat is de jouwe? Als het allemaal klopt, wat ze zegt.. wat is jouw gave?' Oké. Dat zag ik niet aankomen dat hij dat zou zeggen.
'Al sla je me dood, lieve schat. Ik heb echt geen idee. 'T boeit me ook eigenlijk niet zo. Dat zal ik vanzelf wel merken, niet?' Zeg ik op laconieke toon. Mijn gezicht heeft een 'I-don't-care-uitdrukking', en ik haal mijn schouders op.
'O ja, ik heb dat rotsblok gezien, ja. Net zoals elk andere rotsblok.' Zei ik plagerig. Tuurlijk heb ik het gezien, maar dat weet hij niet. 'Nou, ik merk dat ze je helemaal van slag hebben gemaakt. Wat hebben ze allemaal gezegd? Voor de rest heb ik niets gehoord van jullie o-magische gesprek.' En ik legde de nadruk op magische.
Mijn hand haalde ik door mijn haar, en voorzichtig voelde ik aan het gevoelige plekje - wat een bult zou worden. Da's waar ook! Ik zou hem er nog van langs geven dat hij 'sorry' had gezegd. 'Trouwens, Val..' Ik stopte even in mijn zin. Ik greep hem bij zijn shirt, en trok zijn gezicht bij die van mij.
'Je zei dat het je speet toen ik daar zo lag.'

Jace Dagget.
Elin keek me vragend aan, en ze kon alleen een 'oh,' uitbrengen. Ze haalt een lok haar, voor de zoveelste keer, uit haar gezicht. 'Mij maakt het niet zoveel uit,' zegt ze met een voorzichtige blik op mij. Wat? Dat kun je gewoon geen antwoord noemen. Kun je net zo goed zeggen: 'Ik heb geen mening.' Ik had alleen op een 'ja' of een 'nee' gewacht. Tenminste, bij wijze van spreken. Dat het je niet zoveel uitmaakt is gewoon meningsloos.
Dan zie ik haar wegkijken naar Jess en Val. Ach, het zal. Het zou me niets verbazen als ze zou zeggen dat ze zo weg ging. Dat ging altijd zo. Altijd wilden ze bij me vandaan. Hoe het ook wend of keert. Niemand wilde in mijn buurt zijn. Zag ik er dan zo gevaarlijk of eng uit?
'Maar volgens mij komen er zo meteen nog een paar testen aan die we moeten afleggen,' voegde ze fronsend toe. Ze richt haar blik weer ergens op.
Goh, ze is wel erg afgeleid bij de anderen. Ga dan gewoon naar hun toe, en houdt me niet op. Ik wilde mijn mond openen om dat tegen haar te zeggen, maar zij opende toen snel haar mond om te zeggen: 'Ik ga maar even orders vragen.' Er klonk wat tegenzin in haar stem, maar hechtte er geen waarde aan.
Ze draait zich om en liep naar de trainster toe.
Had ik geen gelijk? Ik kon net zo goed bot blijven doen, want het maakte toch geen verschil.
Goed, waar was ik ook alweer met rennen? Hoeveelste rondje? Ik dacht na, maar werdt afgeleidt door wat geschreeuw en een.. rotsblok die neerviel? Fronsend keek ik het meisje na die wegrende. Wat? Hoe the fack deed zij dat?
Ach, het zal vast wel een of ander googeltrucje zijn. Toch? Zo niet, dan was ik echt paranoïde geworden. Of de mensheid. De mensheid is gewoon compleet gek geworden.
Misschien is het gewoon het beste als ik het haar zelf zou vragen. Ik rende achter haar aan, en net vlak voor ik wat kon zeggen - gooide zij de deur voor me dicht. Ik wilde mijn eigenwijze, grote mond opendoen om te zeggen dat ze 's effe normaal moest doen, maar besloot dit maar niet te doen. Zachtjes hoorde ik haar huilen aan de andere kant van de deur, en snelle blikken van herinneringen kwamen terug in mijn gedachten. Anna. Hij is nog steeds benieuwd hoe het nou met haar verging.
De gedachten werden kapot geslagen toen ik aan de andere kant van de deur allerlei dingen tegen de muur en de grond kapot hoorde gaan. Was ze nou haar eigen spullen kapot aan het gooien? En wat is er gebeurd dat ze zo doet?
Ik bonkte op de deur. Een normaal mens zou zachtjes op de deur geklopt hebben, maar dat is dan weer een verschil tussen een normaal mens en.. mij. 'Hey! Doe 's effe zachtjes, joh!' Ja, niet erg tactisch. Maar zoals elk ander gingen ze toch wel van hem weg. Ze wilden niet bij hem in de buurt zijn.
Dus het zou hem ook niets verbazen als dit meisje bot tegen hem zou en bleef doen of juist helemaal niet open deed.

[ bericht aangepast op 2 april 2012 - 18:36 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Hahaha thanks ^^. En Val is ook zo ongeveer 1,70 haha dus qua lengte komen ze overeen.

Val Gray.

'Al sla je me dood, lieve schat. Ik heb echt geen idee. 'T boeit me ook eigenlijk niet zo. Dat zal ik vanzelf wel merken, niet?' antwoordt Jess luchtig. Zwijgend sla ik haar gade. Ik wil zeggen dat ze het niet begrijpt, dat die gaven dingen zijn waar de moderne wetenschap nog niet over uit is, maar ik voorspel dat ze dat ook zal weg wimpelen, of me paranoide zal gaan noemen. Dus ik hou mijn mond.
'O ja, ik heb dat rotsblok gezien, ja. Net zoals elk andere rotsblok,' vervolgt Jess haar rede. Ik zwijg nog steeds. Zo veel vragen, zo weinig tijd. Ik besluit maar om me stil te houden.
'Nou, ik merk dat ze je helemaal van slag hebben gemaakt. Wat hebben ze allemaal gezegd? Voor de rest heb ik niets gehoord van jullie o-magische gesprek.'
Ik draai in een lok haar en haal me het gesprek weer tevoorschijn. Door de paniek is het echter moeilijk en lukt het me slechts om fragmenten naar voren te halen.
'Nou..' begin ik als ik de lok weer loslaat.
'Ik vroeg wat het doel is van deze training. En kennelijk hebben die gaven, of wat het ook precies mogen zijn, er wat mee te maken. Maar het lijkt zo dat niet iedereen zich bewust is van zijn of haar gave. Net zoals ik. Het is vreemd. Ik ben normaal gesproken redelijk analytisch, dus ik begrijp niet dat zoiets als een gave aan me voorbij heeft kunnen gaan. Of misschien bezit ik die gave al en is hij nog niet tot uiting gekomen. Hoe het ook zij, ik denk niet dat het veel zin heeft mijn hoofd erover te breken tot ik het zelf zie.'
Mijn blik blijft opnieuw even op Jess rusten. Maar in haar ogen zie ik wat anders.
Ineens pakt ze me beet en trekt me naar zich toe, zodat onze gezichten slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd zijn.
'Eh.. Jess?'
'Je zei dat het je speet toen ik daar zo lag,' zegt ze.
Dat heeft ze dus gehoord. Ongunstig, zeer ongunstig.
'Oh eh.. ja. Dat klopt. Zou je me nu los willen laten? Dit is iets.. te dichtbij.' Ik voel hoe het bloed weer naar mijn wangen stijgt. Ze heeft er echt schrik in om me in verlegenheid te brengen. Op sommige momenten krijg ik echt geen hoogte van haar. Het is logischer om het brein te breken om de dingen die ik zojuist heb gezegd. Misschien staat Jess zichzelf niet toe om erover na te denken. Of weet haar geest de verstandige keuze te maken om er geen gedachten aan vuil te maken, omdat het geen zin heeft om over iets te speculeren waar we niet veel meer mee kunnen behalve afwachten. In dat geval...
Jess is dan een stuk slimmer dan ik dacht. Ik moet er een voorbeeld aan nemen.
'Het is vrij aannemelijk dat ik dat zei. Ook al wilde je het niet, ik deed het absoluut niet om je te stangen. Ik was immers de reden dat je je bewustzijn verloor.'

No growth of the heart is ever a waste

Liberty Summers

De tranen waren nog niet gestopt en ik keek om me heen, mijn kamer was een verschrikkelijke puinhoop. Ik vervloekte mezelf, altijd als ik verschrikkelijke pijn had kon dit gebeuren, ach ja. Boeit het iemand wat, nee niet echt. Hoe aardig ik ook probeer te zijn, het lukt gewoon niet. Niet altijd, ik kan het ook niet meer. Zacht stroomde de tranen nog over mijn wangen, ik schrok op van hard gebons vanaf de andere kant van mijn deur, 'Hey, doe's effe zachtjes joh!' Ruw veegde ik de tranen van mijn wangen, zwarte vegen waren over mijn gezicht en het meeste veegde ik ook nog eens weg, niet dat het hielp. Ik zag er nog steeds als een verkrekt behuilde junk uit. Ruw deed ik de deur open, eigenlijk wat niet nodig was, als het iemand was die niet op het platform was dan had die gene er niks mee te maken. Ik keek in de deur opening en daar stond Jace. Ik keek hem aan, vanochtend had ik hem nog aangezien voor hem, de man die me leven zuur maakte, gelukkig was het maar een verbeelding en flashback die volgde. Ik beet even op mijn lip, 'Moet je niet op het platform zijn,' zeg ik dan zacht. Ineens was ik weer het kwetsbare meisje van die dag. Ik veegde de traan die weer over mijn wang stroomde weer weg en probeerde hem niet te laten zien wat er was gebeurd. Tenminste het deel dat mijn kamer aan flarden lag. Ik wachtte op zijn antwoord en beet mijn lip kapot terwijl ik naar beneden keek.

[ bericht aangepast op 2 april 2012 - 21:09 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

[zijn er nog rollen vrij?]

Ik zie God als een lopende boom die kan praten via gevoelens. Is dat raar?

Yep, there are!

No growth of the heart is ever a waste