clair
'Jullie weten dat ik half vampier ben, toch?' begon ik aarzelend. Iedereen knikte bevestigend. Dus ik vertelde snel verder. Mijn ouders wisten niet dat dat kon. Toen mijn moeder, die een weerwolf is, zwanger bleek. Schrokken ze allebei heel erg. Zwanger zijn van een vampier is zwaar, omdat ze zo ontzettend sterk zijn. Een mens zou het nooit overleven. Maar weerwolven zijn net iets sterker en onbreekbaarder dan mensen en daarom kon mijn moeder het overleven. Het roedel was niet blij, helemaal niet blij met me. Ze dachten dat ik gevaarlijk zou zijn voor de hele stad. Wat natuurlijk best meevalt, in feite ben ik niet gevaarlijker dan zij zijn. Uit wraak zochten ze mijn vader op en... vermoorden hem.' mijn stem werd heel zacht. 'Wat deed je moeder?' Vroeg Sarah die de situatie ondanks haar jonge leeftijd al perfect begreep. 'Ze was er kapot van' ik kromp ineen toen ik me bedacht hoe mijn moeder nog steeds gebukt ging onder het verlies van haar soul mate. 'ik was de enige reden dat ze geen zelfmoord pleegde. We verhuisden en mijn moeder wilde niets meer van wolven roedels weten. Toen ik 5 was kreeg ik voor het eerst vriendinnen. (clair wordt op de gewone manier ouder) Ze heetten Tash en Devi. We hadden veel lol samen. Ik werd er gelukkig van. Voorheen had ik niet veel mensen gehad om mee te praatten. Mijn vaders kant van de familie was woest op mijn moeder omdat ze mijn vader niet op tijd had kunnen redden en mijn mijn moeder wilde niets meer met haar kant te maken hebben. Daardoor was zij dus het enige familielid dat ik nog had en ik had echt behoefte aan vriendinnen. Het duurde alleen niet lang. Toen we 6 waren gingen Tash, Devi en ik alle drie apart van elkaar op vakantie. Tash en ik gingen in week 1 en Devi in week 2. Ze ging naar Frankrijk. De dag dat ze terug zou komen werd ik ineens gebeld door iemand van de politie. Ik had een slecht voorgevoel terwijl ik hem vroeg wat er was. Hij aarzelde en twijfelde en ik weet nog dat ik hem uiteindelijk smeekte om het te vertellen. Je vriendin is dood. Zei hij. Een auto ongeluk. Een vrachtwagen verlengde hen geen voorrang en was daardoor op een t splitsing tegen hen opgebotst. Zij haar ouders en haar broertje Tim, die ook vaak meespeelde. Ze waren alle vier op slag door. Zes jaar oud. 2 Maanden gingen voorbij en ik merkte dat Tash steeds stiller werd. Ik Huilde en huilde en huilde tot ik geen tranen meer had. Vooral op haar begrafenis. Maar Tash liet geen traan. Nooit. Ze sliep niet en at niet en ze lachte nooit meer. Ik maakte me zo veel zorgen dat het voelde alsof iemand met een hamer op mijn toch al gebarsten hart sloeg. Ik belde haar elke dag even op. Een paar maanden na het verlies van Devi belde Tash's moeder ons. Ik nam de telefoon met buikpijn op, ik had het gevoel dat ik al wist wat er gebeurt was. Haar moeder wilde mijn moeder spreken. Mij wilde ze het niet vertellen. Maar natuurlijk hoorde ik het wel. Tash had gedaan wat mijn moeder niet had gedaan na het verliezen van een dierbaar iemand, ze had zichzelf opgehangen. Ik dacht dat ik gek werd, Tash was ook maar zes jaar geworden. Gelukkig was er nog Rick. Hij was twee jaar ouder als mij en we hadden dezelfde vrienden. Bij hem was ik gelukkig, bij hem kon ik huilen, iets dat me ergens anders al lang niet meer lukte. We kregen verkering toen ik 13 was. Maar het noodlot sloeg opnieuw toe. Hij kreeg kanker.' ik stopte even om mezelf te kalmeren, een verloren zaak. 'Elke dag kwam ik op bezoek in het ziekenhuis en elke dag vertelde hij me dat hij het wel zou redden. Dat hij zich niet zou laten breken. Dat hij van me hield. Maar hij won niet. Ik was er toen hij stierf, hij hield mijn hand heel stevig vast. Ik houd van je, zorg dat je gelukkig wordt. Was het laatste dat hij zei voor zijn hart het begaf. Ik ging kapot van binnen. Vriendinnen heb ik sinds die tijd niet meer gemaakt, tot nu dan. Ik kon het niet... durfde niet. Mijn moeder zag wel hoe gebroken ik was. Ik lachte nooit en was heel stil. Verder sliep ik niet veel. Ik had nachtmerries. Dus ze stuurde me hierheen. En hoewel ik eigenlijk helemaal geen zin had, besefte ik ook wel dat ik de schuld ben van al haar ellende. Zonder mij was ze gewoon nog gelukkig geweest met mijn vader. De man die ik nooit gekend maar waar ik zoveel verhalen over gehoord heb. En hier voelde ik me beter, vroelijker. Jonger, op de een of andere manier. Totdat Wednesday stierf.' iedereen staarde me met bleke gezichten aan. Jade had mijn hand nog steeds stevig vast. 'Het is net alsof ik terug ben in het verleden' fluisterde ik 'De begrafenissen, de tranen, de pijn... ik weet het niet jongens, weet niet hoeveel ik nog kan hebben. Ik ben zo bang dat er iets ergs gebeurt en ik jullie ook nog kwijtraak'
ice cream for everyone! YES - camel? yes!
