[ RPG ] No Way Out [1] - Speeltopics

Verhaal : 6 jongens en 6 meisjes worden op een ochtend allemaal wakker in hun eigen cel. Ze weten niet hoe ze daar zijn belandt en hebben een vermoeden waarom ze daar zitten wanneer ze erachter komen waar ze precies zijn. Iedereen heeft zijn eigen verleden, zijn eigenverhaal waardoor e hier kunnen zijn belandt. In feite is dat ook de reden waarom ze daar zitten, alleen niet op de manier waarop ze denken.
In feite is dit een grote test, gemaakt door één persoon die zijn identiteit geheim houdt. Zo kunnen er zomaar eens messen uit de muur komen vliegen, de grond in eens verdwijnen en al dat soort gevaarlijke dingen. De jongeren zullen zich moeten bewijzen doormiddel van hun eigen vaardigheden.

Rollen :

Meisjes :

- Prisoner: Amare Felicity Johnson
- xFreedom: Fay Nina Llyod
- Szcarlett: Amory Lee Johnson
- Bisous: Alex Lilith Jackson
- Kaien: Amy Whitemore
- Samhain: Alyssa Dawn Sinder Zegt 18

Jongens :

- Drugsforsale: Jake Justin Srevinoz
- Prisoner: Cameron Alexander Clayman
- Kaien: Austin McCall
- Y0L0: Daan Thomas Davison
- Chapters: Daniël Parels
- Meknesiaa: Sylvester Adrian

Regels:

- OOC schrijf je tussen [] () of {}
- Geen one liners, als het toch moet niet te vaak aub.
- 16+ mag qua geweld etc. Alleen hou het een soort van netjes.
- Max. 2 personage's per persoon, en dan een jongen en een meisje.
- Sluit niemand buiten, je hebt elkaar uiteindelijk toch wel nodig.
- Volledige naam van je personage schrijven boven aan je stukje.
- Lange tijd afwezig zonder een melding is automatisch uitgeschreven.
- Naam verandering doorgeven.
- Alleen Prisoner en Szcarlett openen nieuwe topics.
- Reserveringen blijven max. 1 dag staan .

Ze hebben allemaal een bepaalde vaardigheid, alleen deze worden door Prisoner en Szcarlett uitgekozen.

1. Erg snel - Daan Thomas Davison
2. Telepathie - Amy Withemore
3. Empathisch - Daniël Parles
4. Levitatie - Alyssa Dawn Sinder
5. Erg slim - Cameron Alexander Clayman
6. Verschrikkelijk sterk - Fay Nina Llyod
7. Lenig - Austin McCall
8. Fotografisch geheugen - Sylvester Adrian
9. Overgevoelige zintuigen - Amory Lee Johnson
10. Manipulatie door stem - Amare Felicity Johnson
11. Ontzichtbaar worden - Jake Justin Srevinoz
12. Elementen beheersen - Alex Lilith Jackson

Rollenstory

Begin : Iedereen wordt wakker in zijn eigen cel, je bent opgesloten en zal de sleutel moeten vinden. Je breekt uit en gaat verder op zoek. Niemand weet hoe je er bent belandt. Maar iedereen denkt te weten waarom. [Niet de echte reden ]

© Prisoner en Szcarlett

[ bericht aangepast op 25 juni 2012 - 21:15 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Alex Lilith Jackson
Hij pakt mijn polsen steviger vast en klemt zijn benen meer tegen me aan. 'Wat is er?' vraagt hij liefjes. 'Wil het niet helemaal lukken?'
'Hou je mond,' grom ik. Na nog een paar poging voel ik me iets wat gefrustreerd. Ik sluit mijn ogen en probeer me niet te concentreren op Austin die boven op me zit.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Daniël Parles.
De stem klonk van verder weg. Liep ik van haar vandaan? Maar net was het toch echt dichter bij.. Liep ze van me weg? Ik besloot dat ik inderdaad mijn aansteker maar weg moest stoppen. "Het is weg, het is uit, het is oké. Het is oké." Stelde ik haar gerust, al stelde ik ergens onbewust ook mezelf gerust - waar ik overigens niet in slaagde, maar dat is een bijzaak. "Het is oké." Herhaalde ik, waarna ik stug doorliep richting het licht. Het werd zelfs zo licht dat ik mijn omgeving kon zien. Voor zover ik me herinnerde had ik dit nooit eerder gezien, al waren er veel gaten te ontdekken in mijn geheugen. Wat in hemelsnaam was ik aan het dromen? Na ik wat als een dwaas aan het knipperen was door het licht waar ik nog niet helemaal aan gewend was, zocht ik naar het meisje wat ik de hele tijd gehoord had. Ik zag haar niet. Ik zag haar verdomme niet. Was ik verkeerd gelopen? Moest ik weer de duisternis in? Of stond ze achter me? Durfde ik me om te draaien? Oh wat was ik toch een vreselijke slappeling, maar natuurlijk liet ik dit niet blijken. Ik was immers Daniël Parles, en dit tegenargument was áltijd geldig. "Het is oké." Herhaalde ik weer, want deze woorden kon ik niet vaak genoeg horen, want deze woorden waren de woorden die mensen horen wilde. "Het is oké."

Austin McCall

'Hou je mond,' gromde ze. Na een paar pogingen sloot ze haar ogen. Ik lachte zachtjes. Ik keek haar eventjes aan. 'Denk je nog steeds dat ik jou niet aan kan?' vroeg ik met een glimlachje.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Alex Lilith Jackson
'Denk je nog steeds dat ik jou niet aan kan?' vraagt hij.
'Dat je me nu tegen de grond hebt gedrukt wil nog niet zeggen dat je van me kan winnen in een gevecht.' zeg ik met mijn ogen nog steeds gesloten.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amy Whitemore

Het lichtje ging uit, maar ik bleef verstijfd staan. Ik zag een gedaante voorbij mij lopen. Ik was stil. Was dat de jongen? of was dat iemand anders? 'Het is weg, het is uit, het is oké. Het is oké,' zei ze jongen. Hij klonk nu aan de andere kant. De gedaante was wel die jongen. Ik draaide mijzelf om en kek naar de richting waar de jongen was gelopen. De woorden 'Het is oké,' bleef ik telkens horen. In mijn hoofd? of zei hij ze ook echt zo vaak? Aarzelend liep ik naar de stem toe. De stem die behoorde bij ene Daniël. Ik had me al tijden niet zo slap gevoeld. Voor me zag ik een jongen die voor mijn gevoel best groot is, maar niet groter dan de meeste jongens. 'Daniël?' zei ik zachtjes. Wat als het toch iemand anders was? Ik bleef op een gepast afstandje staan. Ik was allang blij dat ik meer zag en de ruimte weer groter was.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Austin McCall

'Dat je me nu tegen de grond hebt gedrukt wil nog niet zeggen dat je van me kan winnen in een gevecht,' zei ze. Daar had ze een punt. Ik ging iets dichter naar haar toe terwijl ik haar polsen wat fijner kneep. 'Maar ik kan nu meer doen dan jij met mij,' zei ik met een klein lachje.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Daniël Parles.
Ik hoorde mijn naam van achter me komen, wat bevestigde dat ze inderdaad achter me stond. Was dit een onbekende? Of kende ik haar? Wie zou het in hemelsnaam kunnen zijn? Ik wist dat ik niet lang meer had, het aarzelen kon niet eeuwig duren. Bang als ik was voor de waarheid, draaide ik me om, waar ik een geheel onbekend figuur aantrof. Ze zei me niks, al was dit wel vaker zo met meisjes die ik uiteindelijk wel eerder ontmoet had na een gezellig avondje in huize Parles. "Daniël, ja. Nee. Nee. Ik bedoel." Was het wel slim om mijn eigen naam te gebruiken? Wat was dit meisje van plan? "Nee ik heet geen Daniël, ik loog, ik ben Carter." Wist ik zeer geloofwaardig te brengen. Carter Parles, mijn inmiddels overleden vader. Niet dat ik er iets om gaf, de zak. "Wie ben jij als ik vragen mag?" Volgde ik, waar ik meteen mijn charme in de strijd gooide.

Amy Whitemore

Het duurde een tijdje voordat de jongen zich had omgedraaid. Automatisch bekeek ik hem eventjes. 'Daniël, ja. Nee. Nee. Ik bedoel,' zei hij. Ik keek hem verward aan. Hij zei toch net dat hij Daniël heette? 'Nee ik heet geen Daniël, ik loog, ik ben Carter,' zei hij daarna. Het klonk geloofwaardig, maar ik twijfelde. Waarom zei hij dan in het begin dat hij Daniël heette? 'Wie ben jij als ik vragen mag?' vroeg hij vrijwel gelijk. Ik was eventjes stil en keek Daniël, of Carter. Ik wist het niet. 'A-,' begon ik, maar stopte gelijk. Waarom als hij een valse naam gaf, waarom zou ik mijn echte dan wel geven. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. 'Eline,' verzon ik gauw. Ik was immers al begonnen met me echte naam. Het slimste was om een naam te kiezen met dezelfde begin klank. 'Waarom ben jij hier?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Daniël Parles.
Ik lachte zachtjes. "Ik weet net zo weinig als jij." Gaf ik toe, al had ik werkelijk geen idee waarom ik het gevoel had alsof ik wist wat zij voelde. Het was vast verbeelding, net als alles vast verbeelding was in deze surrealistische omgeving. De naam Eline zei me niks, het was in ieder geval geen meisje dat ik persoonlijk kende, al waren er veel Eline's op deze wereld, uiteraard. Toch was ik wat achterdochtig geworden, toen ze haar naam uit sprak. Ze leek er zenuwachtig bij te zijn, alsof ze loog. Maar goed, ik kon het haar niet kwalijk nemen want ook ik had gelogen. Het was een mooie verschijning, trouwens. Geen standaard meisje die je over het hoofd zag. Ze leek wel erg jong, maar in mijn geval deed dat er niet toe, alles ging zonder enig gevoel of gedachte. Nee, nee waar begon ik nu over. Gatver. Gatver gotverdomme. Wat was ik toch weer 'n vreselijke smeerlap. Maar oké, oké ik kon het maken. Ik was uiteraard Daniël Parles.
Aangezien we nu toch gezellig vragen aan elkaar aan het stellen waarom, nam ik niet het initiatief om daar mee te stoppen. "Waarom was je zo angstig toen ik mijn aansteker liet branden?"

Amy Whitemore

Ik keek beetje onderzoekend naar de jongen. Wat kan ik wel vertellen en wat niet? Ik kon geen smoes verzinnen. Hoe kon je een smoes verzinnen om een stom lichtje? Ik keek naar de ogen van de jongen. Echt veel zag ik er niet. Waarschijnlijk anderen wel, maar ik niet. 'Alles werd zo klein,' zei ik zachtjes. Ik vervloekte mij zelf ervoor dat ik nu zo angstig was. Normaal kon ik het prima redden. Ik was niet bang en kon zo beetje alles aan. Deze rot cellen brachten daar gelijk verandering in. 'Klein.. Opgesloten. Je licht maakte het erger.'

[Thelepatie, was toch alleen gedachtes verzenden hea? Niet andermans gedachten zo maar lezen, toch?]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[Gevoelens, gedachte en informatie kan je overbrengen naar andere, maar niet van andere lezen, dat is meer mijn gave.]

Daniël Parles.
Ergens wou ik lachen, maar ik wist dat dit opgevat zou worden als het uit lachen van iemand, dus wist ik me in te houden. "Hoezo zou een lichtje dat erger maken?" Zei ik onbegrijpelijk. Dit bracht me op de behoefte van een sigaret, dus haalde ik het inmiddels half lege sigaretendoosje uit mijn zak. Iets zei me dat ik hier nog een lange tijd mee moest doen, al had ik geen zin om zuinig te doen. Ik stak er een aan, terwijl mijn lippen hem vast hielden. Het doosje stak ik voor me uit, om haar er een aan te bieden. Zelf nam ik een trekje en liet ik het rook door mijn mond naar buiten komen. Om niet aldoor naar haar te kijken, legde ik mijn interesse in de omgeving. Veel kon ik er niet over zeggen, er waren veel gangen die waarschijnlijk naar andere cellen gingen, maar dit leek het hart. Het was een soort loods, al betwijfelde ik of het daadwerkelijk een loods was aangezien je daar geen cellen kon aantreffen.

[Oké, dank je ;d Wist het niet meer zeker]

Amy Whitemore

Met een kleine aarzeling pakte ik een sigaret uit het doosje. Niks van vreemde aannemen, maar hij had er zelf ook één gepakt. Dus veel kwaad kon het niet, lijk mij. Dat doet mij er aan herinneren dat ik voordat ik hier was op straat bezig was. Ik gaf voortdurend dingen aan vreemde mensen. Nou ja geven. Ik verkocht het. Ik haalde de aansteker uit zijn hand en stak daarmee de sigaret aan. Ik gaf de aansteker terug terwijl ik hem aan keek. 'Door het licht kon ik niet meer wennen aan de donker. Alles werd kleiner.. Opgesloten.' Ik keek een beetje wazig voor mij uit.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Alex Lilith Jackson
Hij knijpt mijn polsen een beetje fijn. 'Maar ik kan nu meer doen dan jij met mij,'
Ik open mijn ogen en trek mijn wenkbrauwen als ik zie dat iets naar voren gebogen is. 'Was je dan van plan om iets te doen?' vraag ik waarna ik mijn ogen weer sluit. 'Doe dat in elk geval maar snel dan want je begint nogal zwaar te worden'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Austin McCall

'Was je dan van plan om iets te doen?' vroeg ze. Haar ogen waren even open, maar waren nu weer gesloten. 'Doe dat in elk geval maar snel dan want je begint nogal zwaar te worden,' zei ze. Beledigend keek ik haar aan. 'Maar ik zit eigenlijk best lekker,' zei ik met een klein lachje. 'Maar zoals ik al zij. Ik ga geen meisjes slaan.' Ik drukte een ruwe kus op haar lippen. 'Maar doe ik dan weer wel.' Ik liep haar polsen los en stond op.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Alex Lilith Jackson
'Maar ik zit eigenlijk best lekker,' zegt Austin. 'Maar zoals ik al zij. Ik ga geen meisjes slaan.'
Ik voel zijn lippen ineens ruw op die van mij maar net als ik hem weg weer duwen houdt hij al op. 'Maar doe ik dan weer wel'. Hij laat mijn polsen los en staat op.
Ik kom gelijk overeind en weet even niet wat ik moet zeggen. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij dat zou doen. 'Ik ehm, niet meer doen,' mompel ik uiteindelijk maar.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered