"De William die ik ken is heel anders dan de William die de meesten van jullie kenden," begon Jeremy. Zijn stem trilde en hij was bang dat hij elk moment in tranen zou uitbarsten. "Hij rookte niet wanneer ik erbij was en dan raakte hij ook geen druppel alcohol aan. Hij luisterde geen Drum 'n' Bass of dubstep maar was attent. Lette op. Hij was altijd meer een soort van beschermer. Een rolmodel. Ik denk niet dat veel mensen die kant van William kennen. Zie je? Hij probeerde zó hard om goed te zijn. Maar hij wilde er ook bij horen. En dat deed hij gewoon niet. Hij weigerde van mijn zijde te wijken toen ik in het ziekenhuis lag met hoge koorts, toen ik slechts een jaar of drie was. In zijn hart deed hij dingen om goed te doen. Hij ging studeren, ook al wist hij dat hij zijn jaar misschien niet af zou maken. Als hij iets echt wilde, dan ging hij daar ook voor. Toen hij die nieuwe mp3speler wilde kopen heeft hij voor alles zelf betaald. Hij ging dagenlang werken, zette er soms wat huiswerk voor aan de kant. En toch vond hij de tijd nog om thuis te zijn en mij te helpen met mijn huiswerk. Hij was trots op wat hij deed en zijn plannen waren puur. De laatste keer dat we het over zijn toekomst hadden, toen zei hij me dat hij geld ging sparen. Hij zou een huisje kopen en dan zou hij eindelijk dat meisje mee uit vragen. Hij wilde later kinderen, dat wist hij nu al. Hij zou twee zoontjes krijgen en een dochtertje. Hij wist zelf al hoe hij ze ging noemen. De twee jongentjes zouden een tweeling zijn. Jeremiah en Andrew. En zijn dochtertje zou de naam Sophie mee krijgen. Ik weet nog hoe enthousiast hij was toen hij het me vertelde. Hij beschreef hoe ze er natuurlijk uit zouden zien. Het was bijna alsof hij een vriendin had die zwanger was. En ik weet dat dat niet het geval was. Hij was nooit samen met iemand, maar hij was altijd zo, bijna kinderlijk in zijn enthousiasme. Dat ga ik nog het meeste missen denk ik. Dat kinderlijke dat nog in hem zat. Die onschuld, die hem nooit echt heeft verlaten, al was hij al twintig. Al dronk hij en rookte hij. Al had hij problemen met het gerecht. Toch deed hij moeite. Toch was hij kinderlijk en puur en alles wat een goed mens kan zijn.
William. Weet dat wij hier je nooit vergeten. Je bent bijzonder. Speciaal. Goed. Misschien net wat te goed voor deze wereld. Maar nu zit je zeker daar bij God en eet je rijstpap met een gouden lepeltje, zoals ze tegen kleine kinderen zeggen. Nou. Ik mag dan wel geen klein kind meer zijn, maar wat ik zeker weet is dat je daar bij God bent. Dat je rijstpap hebt, dat weet ik niet. Maar je bent in de hemel. Daar ben ik zeker van.
Er zijn mensen die zeggen dat zelfmoord een daad van egoïsme is, maar dat kan ik niet zien. Als de persoon die zelfmoord pleegt egoïstisch zou zijn, wat maakt dat de mensen die niet willen dat hij dat doet dan? Zijn die dan niet net egoïstischer? Die mensen willen die persoon op de wereld houden, ook al zou die persoon dan net meer en meer lijden. Daar zie ik het goede niet van in."
Zo, dat is dan de voorlopige speech. Daar ga ik het maar even bij laten.
2k vandaag.
Ex astris, sciencia
