[RPG] Camping Fear ~002~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gatsby *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~Albion *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~ShatterMe *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~ShatterMe *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*
-Jess Marie Cooper ~~ Galinda* Assassin/Droomwandelaar.*
-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

Camping Fear [RPG 16+]

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 14 juni 2013 - 15:51 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik sta te trillen, werkelijk. Ik weet gewoon niet meer wat te doen. Dit is veel te veel op één dag om het allemaal te verwerken. Eerst ontmoet ik een half vampier, daarna één of andere hound die ik om een bijzondere rede niet mag aanraken, een gevecht, Dawn die plots zo reageert, ik doe met vloeken gooi. Veel te veel, dat is zeker.
Ik besluit Dawn haar pols los te laten, die slapjes langs haar lichaam valt, een diepe zucht verlaat mijn lippen wanneer ik Devon hoor praten.
"Dhelia, blijf kalm. Ze kan niet in een vampier aan het veranderen zijn want Daniël heeft haar niet gebeten net. Ze moet zowel zijn gif als zijn bloed in haar systeem hebben." Ik knik bewust, hoewel ik er nog steeds niet echt zeker van ben. Ik weet niet hoe dat met vampiers zit en dergelijke, heb geen flauw idee. Om heel eerlijk te zijn, wist ik niet eens dat ze bestonden. Ik had ooit wel eens gehoord van weerwolven, hounds, dingen in die trend, andere soorten nimfen, demonen. Demonen. Kaarsrecht kijk ik voor me uit, verbluft om waar ik zelf aan denk. Is een necromancer niet iemand die geesten op kan roepen, doden? Dus daarmee ook demonen? Ik moet toegeven, erg diep geïnteresseerd ben ik hier nooit in geweest, dus het verschil kan ik niet geven.
"Hangt ervan af of ze dood gaat of niet. Als ze dood gaat is bloed genoeg. Als ze levend is en je neemt bloed van haar moet je alsnog bloed geven als je te veel hebt genomen, maar de kans is klein dat ze dan niet verandert," Ik heb werkelijk geen flauw idee wat Daniël zegt en besluit het zo te houden. Deze informatie is veel te veel voor me. Mijn blik glijdt even langs de bomen, bekijk Devon, focus me op de kleine piercing in zijn lip en bijt op mijn eigen. Ergens heb ik het idee dat hij hier velen malen meer verstand van heeft dan mij, veel meer en dit is nou niet bepaald het goede moment om het vrolijk over demonen te gaan hebben, dus houd ik me stil.
"Kom op meisje," Hoor ik Devon dan zeggen en pak Dawn haar hand dan beet, waar ik een zachtjes kneepje in geef. Ik slaak zowat een gil als ik haar naar adem zie happen en val achterover. Oh Dhelia, wat ben je toch een charmant type af en toe, echt waar. Wat een ontzettende kluns ben ik!
"Dawn," zeg ik vlug, mijn ogen op haar gezicht gericht.
"Ik had zo'n bang." Meteen begraaft ze haar gezicht in Daniël zijn borstkas. Ongeloofwaardig trek ik mijn wenkbrauw op en kijk naar Devon, om zijn reactie te kunnen zien. Dit is.. apart. Ik had haar nou niet aangezien voor het type die Daniël meteen zou vergeven hierna.
"Ze sleurde me mee naar een donkere plek. Ze wou mijn lichaam overnemen, maar ik heb haar kunnen tegen houden. Ze is nu voorgoed weg. O Daniël, ik had zo"n bang." vervolgt ze haar woorden, ik knik slapjes en sta op, draai me om.
"Een vuurdemoon?" vraag ik, richt mijn blik op de cirkel as en draai me dan weer richting het meisje, schouderschokkend. Het kan ook aan mij liggen, maar ik geloof er geen moer van.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Claed

Jaybee pakt voorzichtig haar mok van tafel en mijn mok uit de lucht. Ze zet ze op het aanrecht. Ik glimlach even naar haar ook. "Zullen we maar gaan? Ik heb wat vergeet-me-nietjes gezien niet ver van hier. Dat is misschien wel leuk." Ik knik. Vergeet-me-nietjes zijn best wel leuke bloempjes, eigenlijk vind ik alle bloemen wel leuk. Jaybee zwiert haar haar weer naar achter en pakt het potje van de tafel.
"Kom je?" vraagt ze dan en loopt opgewekt naar de deur. Ik loop glimlachend achter haar aan, gewoon omdat ik me vertrouwd voel in de buurt van Jaybee. Ik weet dat het snel is. Maar ik dat dat het is omdat ik haar geheim en zij het mijne weet.
Ik volg Jaybee stil en kijk toe hoe ze na een tijdje op haar knieën gaat zitten bij een boel vergeet-me-nietjes. Ik kniel naast haar neer en kijk naar de blauwe bloempjes. Ik laat mijn handen heel lichtjes over de bloempjes heengaan.
"Ze zijn echt gezond, en dat stralen ze ook helemaal uit," zeg ik met een glimlach en ik blik weer over de bloempjes heen. Ze waren echt gezond, maar dat waren alle bomen in het bos ook. Ik voel me hier thuis, en dat doe ik niet heel erg snel. Toen we een keer moesten vluchten met het gehele kamp zijn we dagen op weg geweest. Ik kijk over de bloempjes heen en zie een aparte Amerikaanse vergeet-me-nietje staan.
"Die is mooi," zeg ik en ik sta op om vervolgens bij de aparte neer te knielen. "En het is de enige in dit hele bloembed," zeg ik verwonderd. Dit is een best mooi exemplaar. Ik kijk afwachtend naar Jaybee tot ik haar reactie krijg.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Mijn topics]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Devon Dorcha

"Hangt ervan af of ze dood gaat of niet. Als ze dood gaat is bloed genoeg. Als ze levend is en je neemt bloed van haar moet je alsnog bloed geven als je te veel hebt genomen, maar de kans is klein dat ze dan niet verandert."
Als ik eerlijk bent, verward zijn antwoord me nog meer dan dat het duidelijkheid brengt. Het kwam er net allemaal even iets te snel uit om volledig te kunnen verwerken. Daarbij heb ik er ook mijn aandacht niet echt bij. Die zweeft ergens bij Dawn, die nog steeds geen teken van leven geeft. Hoewel ik schrik wanneer Dhelia een gil slaat, blijf ik met een uitgestreken gezicht zitten. Ik leg voorzichtig mijn hand op haar onderrug om haar te ondersteunen als ze achterover valt, waarbij ik heel voorzichtig ben dat geen enkele vinger ook maar het kleinste oppervlak van haar huid aanraakt. Ik ben zo blij dat mijn huid niet schadelijk is doorheen stof. Ik zou me anders nog eenzamer voelen dan soms nu al het geval is. In dat geval had ik Dawn ook nooit met haar hoofd in mijn schoot laten liggen, ondanks dat ik het contact wel fijn vond.
"Ik had zo'n bang. Ze sleurde me mee naar een donkere plek. Ze wou mijn lichaam overnemen, maar ik heb haar kunnen tegen houden. Ze is nu voorgoed weg. O Daniël, ik had zo"n bang."
Pas nu heb ik door dat Dawn ontwaakt is en ik vervloek Dhelia even dat ze me afleidt. Ik vraag me af of ik in mijn koffer nog een talisman zitten heb, want het begint erg vervelend te worden en zoals het er nu aan toe gaat gevaarlijk ook. Ik richt mijn blik op Dawn en voel een steek van verraad als ik zie hoe ze haar gezicht in Daniël's T-shirt begraven heeft. Net was ze nog zo kwaad op hem en daarbij ben ik degene die mijn leven op het spel gezet heeft voor haar. Dawn leek me niet iemand die- Niet-Dawn? Dat kan toch niet?
Vanuit mijn ooghoeken kijk ik Dhelia even aan en zie haar naar me kijken. Ik draai mijn gezicht een fractie zodat ik haar onopvallend beter kan zien en haar opgetrokken wenkbrauw laat me weten dat zij vast ook een vermoeden heeft dat er wat aan de hand is. Het vervelende is dat ik er zelf helemaal niet zeker van ben. Het zou opzich namelijk best kunnen dat ze blij is Daniël weer te zien, ze kent hem tenslotte langer dan Dhelia en mij. Toch voel ik me op de tenen getrapt. Ik ben degene die ze om de hals zou moeten hangen.
"Ik moet gaan," zeg ik wanneer Dhelia naar de cirkel van as staat te kijken. Ik heb geen behoefte om dat ondankbaar wicht met hangende pootjes naar Daniël terug te zien keren terwijl ik het zojuist twee keer voor haar opnam zonder dat ik daar enige verantwoordelijkheid voor had.
"Ik leg je wel uit wat je wilt weten als we alleen zijn. Ik krijg de kriebels van deze plek," zeg ik wat zachter tegen Dhelia persoonlijk.
Nog voor ze kan antwoorden zet ik het op een rennen op Elf- en Houndsnelheid. Terwijl ik naar het kamp toe ren, probeer ik weer een evenwicht te vinden, omdat ik dat nu heel goed kan gebruiken. Automatisch denk ik aan de enige persoon die me ondanks al het gekibbel en onenigheid altijd stabiliteit geboden heeft. Iemand die ik nog een flink excuus verschuldigd ben. Claed.
"Claed!" schreeuw ik wanneer ik de bossen uit ben, geen idee waar hij ergens uithangt. "Claed!"
Laat me je één ding vertellen. Vroeger was de jeugd veel dankbaarder.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods

Ik verschoot van Dawn die opeens haar armen om heen slaagt en begint te snikken met haar gezicht tegen mijn borstkas. Wat was dit? Ze was toch kwaad op mij? Was ze het me nu vergeten. Ik staar wezenloos voor me uit terwijl ik een hand geruststellend over haar rug laat glijden.
"Ik had zo'n bang. Ze sleurde me mee naar een donkere plek. Ze wou mijn lichaam overnemen, maar ik heb haar kunnen tegen houden. Ze is nu voorgoed weg. O Daniël, ik had zo"n bang." zegt ze snikkend en ik trek een vragende wenkbrauw naar Dhelia op.
Ik vormde met mijn lippen het woordje 'wat?" naar haar terwijl ik me bedenk dat het misschien kon kloppen wat ik eerst dacht. Dit was mijn Dawn niet. Normaal, zou ze me kwaad wegduwen en aan Devon gaan hangen om steun te zoek, maar dat deed ze niet. Devon leek het ook raar te vinden en het leek haast alsof hij op zijn tenen was getrapt. Oké, ik kan niet meer volgen.
"Ik moet gaan. Ik leg je wel uit wat je wilt weten als we alleen zijn. Ik krijg de kriebels van deze plek." zegt hij voordat hij wegging.
Ik kijk terug vragend naar Dhelia en trek een ongemakkelijk gezicht. Wat was er aan de hand? Dawn deed raar, Devon was gewoon weg gegaan terwijl ik hem nog wou bedanken wat hij gedaan had. Ik sloot mijn ogen en ademde diep in en uit. Dit ging allemaal buiten mijn boekje. Had ik gewoon nee gezegd tegen Dawn haar ouders dan zat ik hier nu niet. Ik open mijn ogen en kijk wantrouwend naar Dhelia. Ik weet dat zij het ook raar vind.

Dawn Madison

Toen Devon weg ging wist ik dat ik iets verkeert had gedaan. Ja, ik was iets vergeten, maar wat... Oh ja! Daniël had me bijna vermoord en ik ging hier aan hem alsof ik mijn leven aan hem te danken had. Ik had Devon moeten pakken of zelf Dhelia, maar Daniël was gewoon de eerste die ik gezien had. Ik moest iets doen. Ik duwde Daniël van me af en sloeg met mijn vlakke hand hard op zijn hand. Ik stond op en keek kwaad naar hem.
"Ik was godverdomme al bijna vergeten dat je me bijna had vermoord!" schreeuwde ik kwaad en zet een paar passen weg van hem waardoor ik in de cirkel ging staan.
Het gaf me raar genoeg kracht, ook al was er geen vuur. Hier was vuur geweest en op Daniël zijn hand was nog steeds een brandwonde. Dat gaf me allemaal meer kracht, ook al wisten ze het niet. Ik sprong uit de cirkel en kijk er vragend naar.
"Had ik dat gedaan?" vraag ik geschrokken.
Eigenlijk wou ik glimlachen, maar dan zou ik mezelf verraden dus trok ik een grimas van afkeer. Ik moest hier weg en snel ook. Ik moest me voor vanavond gaan klaarmaken. Ik moest erop mijn best uitzien als ik die arme jongen vermoord. Ik kijk naar de hond. Die kon ik nog gebruiken. Dan hoefde ik mijn handen niet vuil te maken en was ik ook niet degene die op gepakt word voor moord. Dat was nu nog wel een goed idee.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Nee, wanneer ik Devon zijn blik zie, even verbaast als ik, weet ik dat ik goed zit en dat dit meer dan vreemd is.
"Ik moet gaan," zegt Devon dan wanneer ik ben opgestaan. Hij staat slechts een paar meter van me verwijderd en ik knik begrijpend. Ja, ik ga ook weg hier. Die twee gaan maar een kamer zoeken, maar ik blijf geen seconde langer. Alsjeblieft niet. Hier klopt gewoon helemaal niets van, niets. Hoewel ik Dawn helemaal niet lang ken, weet ik dat ze nooit op zo'n manier zou reageren, absoluut niet. Dat is niet haar, ze lijkt me niet het type dat nou bepaald vergevingsgezind is, misschien zelfs iets erger dan ik.
"Ik leg je wel uit wat je wilt weten als we alleen zijn. Ik krijg de kriebels van deze plek," Ik knik, want hij heeft gelijk. Deze plek brengt me de rillingen, de vuurcirkel, het kadaver van dat beest. Net wanneer ik wil antwoorden dat ik maar al te graag met hem mee ga, is hij al verdwenen en draai ik me zuchtend om naar Dawn en Daniël. Ik ben niet van plan alleen terug te lopen, weet de weg niet eens. Dan bedenk ik me dat ik geen antwoord op mijn vraag gekregen heb en dat ik deze toch wel zeer graag wil ontvangen van ons lieve prinsesje.
"Ik was godverdomme al bijna vergeten dat je me bijna had vermoord!" Ik deins even naar achteren als ik Dawn haar reactie opmerk. Een nog diepere frons komt er op mijn voorhoofd te staan en sla mijn armen over elkaar. Ja, dat had hij inderdaad Dawn, inderdaad en het feit dat je daar nu pas achterkomt, doet me nog meer argwanen.
"Had ik dat gedaan?" Ik knik wanneer ze dat met een vragende ondertoon stelt.
"Oh ja dat had je inderdaad gedaan en ik heb hem weer gedoofd, cuz I'm a sexy witch." lieg ik dan en grijns. Ach, een beetje pret mag er ook wel weer in, ergens vraag ik me af wat ze gaat zeggen en kijk haar bedenkelijk aan. Als ze er nog echt helder bij is en dit allemaal een zieke grap is, nep, dan weet ze dondersgoed dat ze dat zelf heeft gedaan en hij nooit zomaar gedoofd kon zijn. Nee.
"Maar goed, vuurdemoontje was het zeker of wat?" vervolg ik mijn woorden dan en loop al wat verder. "Zullen we maar naar de bungalows teruglopen?"

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Dawn Madison

"Oh ja dat had je inderdaad gedaan en ik heb hem weer gedoofd, cuz I'm a sexy witch." Ik draai met mijn ogen als ze het niet ziet Oh, liefje ik weet heus wel dat je geen heks bent. "Maar goed, vuurdemoontje was het zeker of wat? Zullen we maar naar de bungalows teruglopen?" Ik zucht en loop achter haar aan terwijl ik naar de grond kijk.
"Ik denk het." mompel ik als antwoord op haar vraag. "Weet je trouwens hoe laat het is?"
Ik kijk terug naar boven en zie dat het al donker word. Ik moest nog een bad nemen. Bij die gedachten trok ik mijn neus op. Water, bah. Ik haat water, maar ik moest proper zijn. Ik zucht en loop een stuk verder vooruit zodat ik alleen loop en ze mijn gezicht niet kunnen zien als ik aan het denken ben. Ik kon nog niet alles onder controle houden. Het was te lang geleden dat ik in een mensen omhulsel heb rond gelopen. Ik vond het niet prettig omdat het zoveel beperkingen had. Ik wou dat ik in mijn eigen oude lichaam kon rondlopen, maar die was lang geleden vernietigd door een domme heks. Als ik deze camping en de o zo bijzondere mensen die hier zitten omzeep heb geholpen ga ik haar familie opsporen en uitmoorden. Ik vond dat wel redelijk als terug betaling. Een grijns trok over mijn gezicht.

Daniël Woods

Toen kreeg ik opeens een harde slag in mijn gezicht en kijk verontwaardigd naar Dawn. Wat was dat nu weer? Eerst mij knuffelen en uithuilen bij mij en dan mij slaan? Waarvoor? Ik grom geïrriteerd en sta op.
"Ik was godverdomme al bijna vergeten dat je me bijna had vermoord! Had ik dat gedaan?" vraagt ze.
Nee, de onzichtbare man die paaseieren brengt. Weet ze dat nu ook al niet meer? Ik draai met mijn ogen naar Dhelia. Als Dawn verwacht dat ik nog één woord tegen haar zeg kon ze het vergeten.
"Oh ja dat had je inderdaad gedaan en ik heb hem weer gedoofd, cuz I'm a sexy witch. Maar goed, vuurdemoontje was het zeker of wat? Zullen we maar naar de bungalows teruglopen?" vraagt Dhelia en ik knik.
Ik wacht tot Dawn achter haar aan gaat voor ik ook begin te wandelen. Ik vertrouwde deze zaak niet meer. Dit was mijn Dawn niet meer. Een grom rolde uit mijn mond.
"Ik denk het. Weet je trouwens hoe laat het is?" ik zwijg koppig.
Ik weiger nog een woord tegen haar te zeggen tot ze ophoud met zo raar te doen. Als ze een stuk verder van ons loop ga ik voorzichtig naast Dhelia lopen.
"Het is jou ook opgevallen dat Dawn haar zelf niet is hé?" fluister ik naar haar terwijl ik kwaad naar Dawn haar rug kijk. "Ik wil haar nek omwringen." mompel ik tegen meer tegen mezelf dan tegen Dhelia.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Mijn blik blijft gericht op Daniël, ondanks dat ik mijn vragen aan Dawn stelde. Zijn blik is nors, hij lijkt woest te zijn en misschien heb ik ergens toch wel medelijden met hem. Hij lijkt oprecht spijt te hebben van zijn keuzes, die hij een paar uur geleden heeft gemaakt en dan laat dan zich in zijn armen vallen, denkt hij dat ze hem begrijpt, begint ze hem daarna te slaan? Nou, ik zou het ook wel weten hoor. Ik zou ook behoorlijk geïrriteerd zijn. Er klopt gewoon helemaal niets van. Ze had, als ze zich alles gewoon kon herinneren, wat dus ook zo leek te zijn, absoluut niet in de armen van Daniël gevallen, maar daar zo snel mogelijk weg gewezen, naar Devon toe gekropen.
"Ik denk het." zegt Dawn dan, haar antwoord klinkt niet echt zelfverzekerd, meer alsof ze er werkelijk het vertrouwen in heeft, dat is ver te zoeken. Ik zucht diep en haal mijn schouders op, ik snap er gewoon helemaal niets meer van, werkelijk niets. Dit alles gaat ver buiten mijn boekje en voor het eerst sinds tijden wens ik dan ook dat mijn moeder hier was. Die zou wel raad weten, weten wat te doen en makkelijk te kunnen zien wat er met Dawn aan de hand is.
"Weet je trouwens hoe laat het is?" vraagt Dawn dan. Ik kijk naar Daniël, aangezien ik zelf geen horloge om heb gedaan vanochtend, maar als hij koppig voor zich uit blijft staren, weet ik dat ik degene ben die het antwoord zal moeten geven. Ik laat mijn blik over de wolken glijden, zoek naar de zon. Het is wat aan het opklaren en de lucht is al een stuk blauwer geworden sinds net.
"Een uurtje of vier gok ik zo," geef ik haar dan als antwoord en gun een kleine glimlach aan de dame. Haar krullen dansen speels langs haar gezicht en vraag me af of ik er iets over moet gaan zeggen, maar bedenk me dan. Waarschijnlijk gehad ze weer ongelovig doen, net alsof ze er totaal geen weet van heeft en in die onzin geloof ik niet en heb ik bovenal helemaal geen zin. "Moet je weg dan?" vraag ik er nog achteraan en merk hoe Daniël naast me komt lopen, ik glimlach verwelkomend en sla mijn handen om mijn middel heen.
"Het is jou ook opgevallen dat Dawn haar zelf niet is hé? Ik wil haar nek omwringen." fluistert hij dan, aan zijn kwade kop is duidelijk te zien dat hij elk woord meent. Ik knik lichtjes, mijn ogen tot spleetjes geknepen en wandel stug door. Ik wil naar de bungalows en snel. Het is dan ook de eerste keer dat ik eigenlijk echt wil dat Daniël me optilt en we er binnen een fractie van een seconde zullen zijn, maar helaas, dat is weer niet zo.
"Er is iets heel goed mis, volgens mij." mompel ik dan instemmend, "en doe dat nou maar niet, Daniël, voort heb je weer spijt." zucht ik en begin dan een aantal dingen te herkennen, een klein looppad die naar de camping leid, de wilde lavendel.
"Laten we gewoon eerst naar de bungalows gaan en dan zien we het daar wel weer, goed? Haar even de tijd geven, dingen bekijken."

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Claed Nixis

Ik kijk nog vragend naar Jaybee, ik zou dit exemplaar er best in willen hebben. Maar, alleen als zij het zelf ook wil.
"Claed!" Ik frons mijn wenkbrauwen en kom iets overeind als ik mijn naam hoor. "Claed!" Nu ga ik helemaal overeind staan. Die stem, het is Devon en het klinkt alsof hij me nodig heeft? Maar, waarom? Ik luister nog steeds maar ik hoor niets meer. Heb ik het me ingebeeld? Nee...
"Jaybee, ik ben even weg. Kies maar welke je wilt," zeg ik dan doelend op de bloempjes. Ik glimlach even naar Jaybee en vervolgens loop ik in de richting waar ik Devon zijn stem vandaan hoorde komen. Ik kijk rond en kom het bos uit. Mijn blik dwaalt over de gehele vlakte en ik zie in de verte, aan de andere zijde van het bos Devon staan. Ik weet niet waarom maar ik heb zin om naar hem toe te rennen, nee... Dat moet ik niet doen dan kom ik wanhopig over. Ik frons mijn wenkbrauwen weer even. Onbewust ben ik al een stuk naar hem toe gelopen en ik kom tot stilstand. Nee, als hij me echt nodig heeft komt hij maar naar mij toe...
Ik draai me om en wil weglopen, maar het lukt niet. Het voelt alsof ik aan de grond vastgenageld sta, het lukt gewoon niet om door te lopen.
"Draai je om, Claed. Ga naar Devon toe," zeg ik tegen mezelf en ik draai me om. Nu naar hem toelopen, ik zet rustig een aantal stappen naar hem toe en kijk naar hem. Dan richt ik mijn ogen op de grond en ik doop langzaam door naar Devon. Als hij wat te zeggen heeft, zal hij moeten beginnen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Daniël Woods

"Er is iets heel goed mis, volgens mij en doe dat nou maar niet, Daniël, voort heb je weer spijt. Laten we gewoon eerst naar de bungalows gaan en dan zien we het daar wel weer, goed? Haar even de tijd geven, dingen bekijken." Ik knik.
Ze had gelijk als ik Dawn nu iets aan doe vergeef ik het mezelf nooit waarschijnlijk. Ik zucht en probeer me te kalmeren terwijl ik met eenhandig in mijn neusbrug knijp en mijn ogen even sluit. Wat deed ze me toch aan. Ze maakte mijn hoofd nu al zot. Ik deed mijn ogen terug open laat mijn terug langs mijn lichaam lopen. Ik bekijk Dawn haar rug en bekijk hoe ze loopt. Ze loopt scheef en lijkt alsof ze in geen jaren heeft gelopen. Normaal liep ze wat sierlijker en wiegde ze met haar heupen. Ik trek een wenkbrauw op. Ze liep echt wel stijf voor haar doen. Ik kijk terug naar Dhelia en deed teken dat ze moest kijken naar haar Dawn loopt.
"Ze loopt alsof ze eeuwen niet heeft gelopen." Mompel ik zachtjes tegen Dhelia. "Maar je hebt gelijk ik zou er spijten van hebben dat ik haar iets aan heb gedaan en we zullen straks wel zien hoe ze zich gedraagt. Misschien zit ze nog in chock van daarnet, maar ze kon wel wat dankbaarder zijn tegen Devon."
Ze had normaal aan hem moeten hangen, niet aan mij. Ik herinner me terug wat hij tegen Dhelia had gezegd dat ze zijn huid niet mocht aanraken. Waarom zou dat niet mogen? Hij was toch een Hound? Ik weet het niet, maar nu was het niet belangrijk. Als de tijd rijp is zou ik het wel weten.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik ben blij dat hij met mijn woorden instemt en het ermee eens, anders zat ik in nog diepere problemen. Het gebekvecht van Daniël en Dawn en er dan zelf tussenin staan zal de druppel echt over de emmer doen lopen, serieus. Ik wil niet nog meer vloeken gaan gebruiken, niet vandaag, niet deze week, het liefst gewoon nooit meer, hoe handig ze ook leken net. Ik wil het gewoon niet. Ik wil in geen enkele mate op mijn moeder lijken, hoe onmogelijk dat eigenlijk ook is omdat ik vrijwel een identieke kopie van haar ben zeggen mensen, van de buitenkant ja, maar de binnenkant, die heb ik toch grotendeels volgens velen van mijn vader overgekregen. Iets waar ik dolgelukkig mee ben.
"Ze loopt alsof ze eeuwen niet heeft gelopen." Ik kijk op van Daniël zijn woorden en volg zijn vinger. Meteen trek ik deze naar beneden en schudt mijn hoofd.
"Niet wijzen!" sis ik zachtjes en knijp hem streng in zijn vinger, als een kleuterjuf. Een beetje respect kunnen we ook wel hebben voor Dawn, want hoewel ik inderdaad vreemd vind dat ze zich zo gedraagt, moeten we haar ook even tijd gunnen. Ze heeft heel wat achter de rug gehad vandaag, maar tja, wij eigenlijk allemaal wel... toch?
Toch neem ik zijn woorden in me op en volg haar houding. Ik zie het niet echt, wat hij bedoelt. Natuurlijk, ze loopt redelijk stijf, maar ze heeft een vreselijk harde klap van Daniël gehad, dus het zal me niet verwonderen als het daar aan ligt, misschien dat ze eens die torenhoge hakken uit moet trekken, want hoewel ik zelf dol ben op dat soort schoenen, heb ik daar wel aan gedacht voordat ik naar dit kamp vertrok.
"Maar je hebt gelijk ik zou er spijt van hebben dat ik haar iets aan heb gedaan en we zullen straks wel zien hoe ze zich gedraagt." Ik knik optimistisch en laat mijn handen langs mijn lichaam zwieren, staar naar mijn gebloemde rokje voordat ik weer opkijk.
"Misschien zit ze nog in shock van daarnet, maar ze kon wel wat dankbaarder zijn tegen Devon." Ik knik, want dat had ze inderdaad kunnen zijn. Geen dankjewel of iets, helemaal niets. Niet dat ze daar echt de kans voor kreeg, dat moet ik dan wel weer toe geven, maar ze had op z'n minst een dankjewel uit haar mond kunnen laten komen of inderdaad, Daniël meteen al van haar af kunnen slaan. Vandaar dat ik dus ook doorloop, weg van Daniël en naast Dawn ga lopen, met een glimlach kijk ik haar aan, haak mijn arm in de haren en stoot meerdere malen met de zilveren erfstukken die rond mijn polsen hangen tegen haar aan.
"Dus, ik heb je natuurlijk met die jongens leren ontmoeten hè." zeg ik dan, dit doe ik puur omdat ik geïnteresseerd ben in wat ze gaat doen, "ga je daar nog heen?" Dit doe ik absoluut niet om Daniël te irriteren, nee, dat zeker niet. "We kunnen namelijk anders ook met al die mensen uit onze bungalow een kampvuur houden? Beetje gitaar spelen, eten, je weet wel." stel ik aan haar voor, gewoon omdat ik het nou niet een al te slim idee vind om nu al te gaan rollebollen met een onbekende knul na vandaag.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

Ik kom tot een gracieuze halt wanneer ik Claed in mijn gezichtsveld zie verschijnen. Het duurt even voor hij me ook gezien heeft, maar ik blijf rustig staan omdat ik hem niet wil laten schrikken. Het verbaast me dat hij vrijwel meteen mijn richting uitwandelt. Dit keer blijf ik iets minder rustig staan, maar ik doe het wel omdat ik hem de ruimte en de tijd wil geven die hij nodig heeft. Mijn hart stopt even als hij plots zelf ook stokstijf blijft staan om zich vervolgens om te draaien.
"Draai je om, Claed. Ga naar Devon toe." Het komt van bijna de andere kant van het open veld maar het klinkt voor mij zo duidelijk alsof hij vlak voor me zou staan.
Ik doe mijn uiterste best om niet weer te gaan lachen want ik wil hem niet opnieuw beledigen. Toch verschijnt er een kleine glimlach op mijn gezicht als ik hem weer zie stappen. Flinke jongen. Het duurt me echter een beetje te lang voor hij er is dus besluit ik zelf de afstand te overbruggen. Ik trek een sprint waardoor ik in Elf-snelheid op z'n vijf seconden bij hem sta. Vlak voordat ik hem over kan lopen hou ik halt. Ik richt mijn blik op de grond en doe een stapje achteruit, niet omdat ik hem niet zo dichtbij wil, maar als teken van respect.
Ergens heb ik nu heel erg de neiging om op mijn knieën te vallen, mijn armen om zijn middel te leggen en mijn hoofd tegen zijn borstkas te laten rusten maar het is gewoon niks voor mij om me zo kwetsbaar op te stellen en om eerlijk te zijn heb ik geen zin om mezelf nog meer te vernederen zoals eerder bij niet-Dawn.
Voorzichtig laat ik mijn ogen weer naar zijn gezicht glijden en haak ze hoopvol in de zijne vast.
"Het spijt me," zeg ik rustig. "Dat ik je duwde, dat ik tegen je schreeuwde en dat ik om je moest lachen. Al was dat laatste heus niet slecht bedoeld, ik wist me gewoon even geen houding te geven," ga ik zacht verder. Op dit soort momenten ben ik dan weer enorm dankbaar dat ik niet kan liegen. Het is zoveel makkelijker als je onschuldig bent en het moet bewijzen dan. "Luister ik weet dat ik geen goede beste vriend bent wat dat soort dingen betreft maar ik ben er wel eentje die je gewoon veilig probeert te houden. En... ik ben gewoon bang dat het te mooi is om waar te zijn dat ik een tweede kans krijg op vriendschap met je. Misschien moeten we gewoon allebei wat water bij de wijn doen? Ik kan uitzoeken of ik mijn grenzen wat kan verleggen, als jij kunt accepteren dat die grenzen er wel zijn. Dat kan ik wel, als jij dat kan," voeg ik er nog stil aan toe.
Om eerlijk te zijn ben ik verbaasd dat mijn hart er niet uit springt langs mijn keel, zo hard gaat het onderhand. Ik ben hier niet alleen gekomen om het uit te praten, maar ik wil wel eerst de lucht tussen ons klaren voor ik hem om een gunst vraag. Daarbij wil ik hem ook gewoon op de hoogte brengen van wat er net gebeurd is, want het is net zo belangrijk dat hij zichzelf veilig kan houden als ik er even niet ben of mocht er met mij iets gebeuren.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed Nixis

In een paar seconde staat Devon voor me en zet ook een stap naar achter. Hij kijkt naar de grond en ik kijk naar zijn ogen. Hij laat zijn ogen naar de mijne gaan en kijkt me aan met een hoopvolle blik.
"Het spijt me. Dat ik je duwde, dat ik tegen je schreeuwde en dat ik om je moest lachen. Al was dat laatste heus niet slecht bedoeld, ik wist me gewoon even geen houding te geven," Ik blijf Devon aankijken als hij even stil is. Ik weet dat hij het meent, omdat ik ook weet dat hij niet zou kunnen liegen.
"Luister ik weet dat ik geen goede beste vriend ben wat dat soort dingen betreft maar ik ben er wel eentje die je gewoon veilig probeert te houden. En... ik ben gewoon bang dat het te mooi is om waar te zijn dat ik een tweede kans krijg op vriendschap met je. Misschien moeten we gewoon allebei wat water bij de wijn doen? Ik kan uitzoeken of ik mijn grenzen wat kan verleggen, als jij kunt accepteren dat die grenzen er wel zijn. Dat kan ik wel, als jij dat kan," Hij zei dat wat zachter en ik ga anders staan. Grenzen verleggen? Kan hij het alleen als ik het ook kan? Dat is me nog eens iets... Ik kijk even weg van Devon zijn ogen.
"Het spijt mij ook, Devon. Ik had misschien van jou wat meer dingen moeten accepteren en anders moeten reageren. Ik had ook niet zo moeten uitvallen tegen je," Ik kijk Devon terug aan.
"Ik sta ervoor open, dat je de grenzen wil proberen te verleggen. En ik zal accepteren dat die er zijn, ik kan het Devon. Ik kan het," zeg ik dan en ik moet mezelf weerhouden om niet op mijn lip te bijten, omdat ik weet dat hij weer open zou gaan als ik dat doe. En ik heb geen zin om weer bloed te proeven.
Ik kijk Devon recht aan.
"Maar vertel me wel hoever die grenzen zijn," zeg ik er dan zacht bij. Ik richt mijn blik even naar mijn schoenen. "Zodat ik weer wat wel kan en wat niet." Ik blijf mijn blik op de grond houden. Ik voel wel een soort spanning hangen maar dat is omdat het uitgepraat word. Ook voel ik mijn hersenen toeren draaien omdat ik erg moe ben door vandaag. Maar toch wil ik het uitpraten. Als het wel lang duurt vraag ik gewoon aan Devon of we ergens kunnen gaan zitten zodat mijn energie wel nog wat over blijft.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dawn Madison

Ik schrik op uit mijn gedachte als ik opeens een arm in mijn arm voel haken. Ik glimlach naar haar. Ik had niet verwacht dat ze naar me toe zou komen.
"Dus, ik heb je natuurlijk met die jongens leren ontmoeten hè. Ga je daar nog heen? We kunnen namelijk anders ook met al die mensen uit onze bungalow een kampvuur houden? Beetje gitaar spelen, eten, je weet wel." Zegt ze en ik doe alsof ik erover nadenk.
Ik moest vandaag echt iemand ombrengen, anders kon ik mijn oude vriend niet oproepen. Hij was degene geweest die me bruut vermoord heeft en me naar de hel had gesleurd om te kiezen tussen demonenleven of voor eeuwig mijn dood opnieuw te her beleven. Ik had een hele tijd hem afgewijst, maar uiteindelijk geef je wel toe. Niet veel later werd hij verdreven en hier opgesloten. Van hem kwam die kracht die hier is.
"Ja dat is wel een goed idee. Dan moeten we de rest nog vertellen!" Ik klap opgewekt in mijn handen.
Het kwam ook deels door het feit zodat ik dichtbij vuur kon zijn. Dat gaf me alsnog veel meer kracht dan ze ooit kunnen weten. Ik kon er zelf mijn eigen vuurmonsters van maken dan. Anders kost het te veel energie.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia
Het lijkt of ze over mijn woorden nadenkt, ik bijt zachtjes op mijn lip en kijk haar vragend aan. Ik weet niet hoe Dawn als persoon is, omdat ik haar nog niet al te lang ken, maar ik vermoed dat Daniël heel goed weet wat ze zal antwoorden en als ze precies het tegenovergestelde doet, tja, dan is er nog eens een bevestiging dat ze misschien toch een klap tegen haar hoofd heeft gehad of... tja, dat ze alles bij elkaar liegt, een gevoel dat ik eerlijk gezegd probeer te verdringen, gewoon omdat ik niet wil dat het waar is, dat ik het me maar gewoon verbeeld. Hoewel natuurlijk zowel Devon als Daniël haar raar vonden gedragen, misschien dat ik er vanavond nog een woordje over kan spreken tegen Devon als ze dan nog vreemd doet en anders maken we er gewoon een leuke avond van. Ik heb nog niet iedereen ontmoet namelijk en stiekem ben ik wel benieuwd. Die drie woorden die ik met Claed gevoerd heb, waren nou niet echt je-van-het namelijk en buiten wat net allemaal gebeurd is ook vrij weinig met Devon. Gewoon een normaal gesprek, zonder ruzies of hele vreemde omstandigheden, om de groep wat dichter bij elkaar te brengen.
"Ja dat is wel een goed idee. Dan moeten we de rest dat nog vertellen!" Opgewekt klapt ze in haar handen waardoor ik moet glimlachen. Misschien dat ze niet bij iedereen een 'ja' als antwoord gegeven had, maar ik ben blij dat ze het doet. Dat we haar op deze manier allemaal een beetje in de gaten kunnen houden en als het misloopt we eventueel ook in tegen aanval kunnen gaan. Het idee dat er serieus een demon in haar zit of heeft gezeten, vind ik angstaanwekkend, misschien omdat ze zelf al toegegeven is dat het vuur was en water en vuur toch tegenpolen van elkaar zijn. Gelukkig, zover ik weet, wint water vrijwel altijd. Bijna altijd en sta ik hiermee in mijn voordeel.
"Absoluut, natuurlijk moeten we dat doen." geef ik haar als antwoord en kijk kort achterom naar Daniël die achter ons aan wandelt. Ik weet niet precies wat ik hiervan moet denken. "Er zal vast wel genoeg eten te vinden zijn, marshmallows of zo en dan kunnen we die roosteren." zeg ik enthousiast. Eigenlijk vind ik marshmallows vreselijk vies en ergens heb ik nu de neiging om heel vlug aan Daniël te vragen wat Dawn echt niet lekker vindt, dus in de hoop dat hij me begrijpt, wenk ik even naar Dawn en haal mijn schouders op.
"Misschien dat je zelf nog iets weet, of jij, Daniël?" vraag ik dan aan beiden.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.