[RPG] Camping Fear ~002~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gatsby *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~Albion *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~ShatterMe *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~ShatterMe *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*
-Jess Marie Cooper ~~ Galinda* Assassin/Droomwandelaar.*
-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

Camping Fear [RPG 16+]

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 14 juni 2013 - 15:51 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Daniël Woods

Ik kijk toe hoe Dhelia naar Dawn loopt en haar arm in die van Dawn haakt. Wat was ze van plan. Ik was te koppig om naast Dawn te gaan lopen, dus bleef ik hier achter hun. Ik zuchtte zachtjes. Nu wou ik dat ik een fles rum of iets anders sterk had meegenomen. Dan kon ik in stilte me zat drinken en trok me minder van hun. Nu had ik geen keus en luister ik automatisch naar wat ze zeggen.
"Dus, ik heb je natuurlijk met die jongens leren ontmoeten hé? Ga je daar nog heen? We kunnen namelijk anders ook met al die mensen uit onze bungalow een kampvuur houden? Beetje gitaar spelen, eten, je weet wel." Zegt Dhelia en toen moest ik echt moeite doen om niet met mijn tanden te knarsen.
"Ja dat is wel een goed idee. Dan moeten we het alleen nog de rest vertellen?" Zegt Dawn terwijl ze opgewekt in haar handen klapt.
"Absoluut, natuurlijk moeten we dat doen. Er zal vast wel genoeg eten te vinden zijn, marshmallows of zo en dan kunnen we die roosteren. Misschien dat je zelf nog iets weet, of jij, Daniël?" vraag Dhelia dan.
"Dawn houd van chocolade, ik wil alleen maar rum of Bourbon. Ik heb even genoeg van alles." Mompel ik meer tegen mezelf dan tegen hun, maar ze hadden het gehoord dat wist ik wel zeker.

Dawn Madison

Absoluut, natuurlijk moeten we dat doen. Er zal vast wel genoeg eten te vinden zijn, marshmallows of zo en dan kunnen we die roosteren. Misschien dat je zelf nog iets weet, of jij, Daniël?" vraag Dhelia.
"Dawn houd van chocolade, ik wil alleen maar rum of Bourbon. Ik heb even genoeg van alles." Mompelt Daniël.
"Ik kan heus wel zeggen wat ik lekker vindt Daniël, maar hij heeft gelijk. Daarbij hang jij gewoon aan de drank omdat het niet goed gaat en je gewoon weer zin hebt in bloed. Ik ken je goed genoeg." Zeg ik geïrriteerd. "Maar goed, we hebben dus marshmallows nodig, chocolade, drank en... Wil jij nog iets Dhelia? Ik heb persoonlijk nog zin in aardbeien of iets anders zoet." Zeg ik terug opgewekt.
Het was echt waar. Ik had zin in aardbeien of iets zoets. Ik had altijd wel zin in zoeten dingen. Daarbij was mijn lichaam hongerig. Ze had al veel te lang niks gegeten en dat merkte ik ook. Mijn maag voelde dan ook zwaar leeg aan. Ik legde mijn vrijhandel op mijn buik en wreef erover.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

-Dubbelpost-

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 16:50 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
"Dawn houd van chocolade, ik wil alleen maar rum of Bourbon. Ik heb even genoeg van alles." Bedankt Daniël, heel erg bedankt dat je juist hetgeen zegt wat ze wel lekker vindt. Als hij nou eens verdomme iets had gezegd zoals drop of zo, dat ze misschien niet lekker zou vinden en ze enthousiast 'ja' op zou zeggen, maar nee hoor. Een diepe zucht verlaat mijn lippen en probeer het van me af te zetten. Hij begreep me waarschijnlijk gewoon niet, had het niet duidelijk uitgebeeld. Iets dat me niet zal verbazen, eigenlijk. Vandaar dat ik een brede glimlach op mijn gezicht plaats en we zo langzamerhand in de bewoonde wereld komen. Als ik nu Devon tegenkom, zal hij me waarschijnlijk voor gek verklaren, maar ik probeer zo, op deze manier toch iets te ontrafelen, achter iets te komen. Naar iets te zoeken, maar weet alleen nog niet wat. Iets waarmee ze zichzelf zal verraden.
"Ik kan heus wel zeggen wat ik lekker vind Daniël, maar hij heeft gelijk. Daarbij hang jij gewoon aan de drank omdat het niet goed gaat en je gewoon weer zin hebt in bloed. Ik ken je goed genoeg." Ik krimp ineen bij deze woorden, want aan de geïrriteerde ondertoon in Dawn haar stem lijkt het er niet op dat ze nog van plan is om voor bloedbank te gaan spelen en wat dan? Wie moet zich dan gaan opofferen? Ik slik moeizaam en probeer me van deze gedachten te verzetten.
"Doe even aardig tegen elkaar alsjeblieft, ga maar bekvechten als ik weg ben, ja?" zeg ik daarom en kijk weg naar de wilde bloemen die tussen de bomen en struiken lijken te groeien. Het zorgt voor een vrolijk aanzicht, zomers.
"Maar goed, we hebben dus marshmallows nodig, chocolade, drank en... Wil jij nog iets Dhelia? Ik heb persoonlijk nog zin in aardbeien of iets anders zoet." antwoord Dawn dan vrolijk. Het lijkt wel alsof ze haar emoties niet de baas is. De ene keer weer kwaad, koppig, gefrustreerd, dan weer ontzettend blij of verdrietig. Ik haal ondanks dat glimlachend mijn schouders op. Ik ben nooit echt een grote eter geweest, dus mij maakt het vrij weinig uit wat er op het menu zal staan.
"Ik vind alles prima," zeg ik daarom, "doe maar waar jullie zelf trek in hebben."

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

Even denk ik dat ik het volledig verkorven heb als Claed me niet meer aan lijkt te willen kijken.
"Het spijt mij ook, Devon. Ik had misschien van jou wat meer dingen moeten accepteren en anders moeten reageren. Ik had ook niet zo moeten uitvallen tegen je." Ik haal opgelucht adem wanneer hij spreekt en me weer aankijkt en besef dan pas dat ik die had ingehouden.
"Ik sta ervoor open, dat je de grenzen wil proberen te verleggen. En ik zal accepteren dat die er zijn, ik kan het Devon. Ik kan het. Maar vertel me wel hoever die grenzen zijn. Zodat ik weet wat wel kan en wat niet."
Ik knik even. dat lijkt me alleen maar fair. Zo zou ik het zelf ook verlangen, dus ik kan het hem niet ontzeggen. Ik haal een hand door mijn haren en laat mijn tong even over het ringetje in mijn lip gaan. Het helpt me om na te denken. Niet dat ik niet weet wat de grenzen zijn maar ik twijfel hoe ik het Claed moet zeggen. Ik besluit uiteindelijk om het gewoon rechtuit te zeggen. Eerlijk duurt het langst.
"Vriendschap. Geen aanrakingen op de huid, knuffels alleen met lange mouwen. Toen is toen, nu is een nieuwe start."
Dat zijn mijn voorwaarden voor nu. Ik kijk even om me heen om te kijken of ik niemand zie en besluit dan toch maar op zeker te spelen. Ik grijp Claed's T-shirt vast bij de schouder en trek hem met me mee, zo ver mogelijk bij de bossen vandaan. Ik vertrouw deze plek voor geen haar.
Voorzichtig ga ik dicht bij hem staan wanneer ik zeker weet dat niemand ons kan horen. Er is geen levende ziel te bespeuren. Ik ruik niemand, ik hoor niemand, ik zie niemand.
"Er zijn problemen met deze plek, Claed," fluister ik in zijn oor. "Dawn... er zit iets in haar en het wil eruit. Ik twijfel of het al niet zo is. Doe wat je moet doen om jezelf te beschermen, ik weet dat je manieren kent. We moeten voorzichtig zijn. Help me iets bedenken om haar te redden, alsjeblieft?"

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed Nixis

Ik kijk naar Devon en hoe hij zijn hand door zijn haar haalt en zijn tong over het ringetje in zijn lip laat gaan.
"Vriendschap. Geen aanrakingen op de huid, knuffels alleen met lange mouwen. Toen is toen, nu is een nieuwe start." Ik kijk even naar Devon. Soms haat ik zijn huid echt... Weet je, kon ik hem maar gewoon even een stomp op zijn arm geven voor de lol of zo.
Voor ik nog iets kon zeggen trok hij me ineens mee aan mijn shirt. Uit reflex pak ik zijn pols beet, maar zo snel als dat ik hem vast had laat ik het ook los. Shit! Geen huid op huid hij zei het net nog! We komen tot stilstand en Devon komt dicht bij me staan. Hoow, wat?!
"Er zijn problemen met deze plek, Claed," fluistert hij in mijn oor. Ik had het kunnen weten... Niet van deze plek, maar dat Devon alleen maar iets wilde vertellen. Ik denk weer te veel, en verkeerd... Wacht wat? Problemen met deze plek!? Even terugspoelen... Jaybee... Devon... Nee, dat is geen toeval. Er is echt wat met deze plek. Het kan toch niet ineens dat er drie soorten wezens toevallig op dezelfde plek komen? Het moet wel zo uitgestippeld zijn. Een soort aantrekkingskracht van deze plek. "Dawn... er zit iets in haar en het wil eruit. Ik twijfel of het al niet zo is. Doe wat je moet doen om jezelf te beschermen, ik weet dat je manieren kent. We moeten voorzichtig zijn. Help me iets bedenken om haar te redden, alsjeblieft?" Ik schrik op van de stem van Devon die mijn oren binnendringt.
"Wat? Dawn? Is ze ook een ander soort wezen dan een mens!?" Ik geraak even helemaal in de war. Correctie; Vier soorten wezens! Het zal me nu niet meer verbazen als er nog meer mensen anders zijn dan ze eruit zien. Ik kijk Devon weer aan. Zijn haar heeft dezelfde bruine gloed als ik ken nog en ik kijk er even naar.
"D-Die Dawn hé... Wat is ze voor wezen?" vraag ik dan en ik schud mijn hoofd even. "Of weet je dat niet? En hoe-" Ik stop met praten en schud mijn hoofd weer. Ik stop expres met praten voordat ik ga ratelen, en geloof me, dat wil je niet. Ik houd mijn kaken op elkaar geklemd en kijk Devon aan.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

"Wat? Dawn? Is ze ook een ander soort wezen dan een mens!?"
Ik sla mijn hand voor mijn gezicht en bijt dan even op mijn vuist als Claed vergeet zijn volume te beperken. Geloof me, ik had echt niet in zijn oor gefluisterd als ik dat niet absoluut noodzakelijk had gevonden. Ik mag hem, maar soms zou ik hem zo de nek willen omwringen. Je zou toch denken dat hij in al die jaren al wat meer tact heeft opgepikt zou hebben.
"D-Die Dawn hé... Wat is ze voor wezen? Of weet je dat niet? En hoe-"
Ik wacht even tot Claed zijn zin afmaakt, maar wanneer ik merk dat hij zijn kaken op elkaar klemt besef ik dat ik dat dus niet van plan is. Waarschijnlijk was hij goed op weg om te gaan ratelen en heeft hij besloten te stoppen voor het ook werkelijk zo ver was. Kijk nou, blijkbaar heeft hij dat dan wel opgepikt de afgelopen jaren.
Ik zucht zachtjes en leg even mijn vinger op mijn mond als teken dat hij niet weer zo zijn keel moet openzetten als eerder. Vervolgens haal ik diep adem en ik ril even als zijn geur mijn neusgaten binnendringt. Oh. Ik was vergeten hoe heerlijk ik hem altijd vond ruiken. Ik schud mijn hoofd en geef mezelf inwendig een standje. Ik moet er nu absoluut de aandacht bij houden.
"Ze is een Necromancer. Maar er is iets... iets met vuur en volgens mij is het behoorlijk kwaad. Eerst gaf Dawn aan dat het schrik van me had, maar daarnet leek me dat absoluut niet het geval."
Ik probeer even af te wegen hoeveel ik moet vertellen. Maar omdat het me onmogelijk lijkt dat we nog lang ons geheimen voor elkaar zullen kunnen verzwijgen, besluit ik open kaart te spelen en de anderen te onthullen. Alles dat kan helpen moet gezegd worden en Claed is niet dom, hij zou er hoe dan ook wel op een bepaald punt zijn achter gekomen.
"Claed. Ze zijn niet menselijk. Niemand hier, begin ik zo het vermoeden te krijgen. Jij, Dawn, ik. Dhelia is half waternimf, Daniël is half vampier, half weet ik veel wat. Ik denk dat deze plek ons hierheen gelokt heeft."
Plots bedenk ik me iets dat Ondine me eeuwen terug geleerd heeft, iets dat nog heel erg van pas kan komen als Dhelia oefent op haar krachten. Opnieuw grijp ik Claed bij zijn t-shirt vast.
"Kom mee, ik moet je wat laten zien," mompel ik nog terwijl ik hem achter me aantrek. Ik sleur hem mee de hut in en loop naar de keuken.
Vloekend rommel ik even in de kastjes tot ik een brede kom gevonden heb. Ik zet de kraan aan en laat het water er in lopen.
"Let op. Als je in gevaar bent, en ik kan niet helpen, roep dan Dhelia." Water dooft vuur. Ergens heb ik het idee dat we behoorlijk veilig zouden moeten zijn in de buurt van Dhelia, ookal denkt zij daar waarschijnlijk anders over.
Ik neem drie slokjes van het water, gorgel er een keer mee en spuw het dan weer in de kom bij de rest. Vervolgens haal ik diep adem en druk mijn gezicht onder het water.
"Dhelia," adem ik uit. "Keuken."
Als ik het goed gedaan heb, zou zij -als enige- nu mijn stem glashelder moeten kunnen horen. Ik haal mijn gezicht uit de kom en grijp mijn t-shirt om het af te drogen. Nu is het gewoon wachten geblazen om te zien of ze inderdaad naar de keuken komt.
"Dat werkt overal, zolang je maar water heb," vertel ik nog aan Claed.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed

Devon zucht zacht en legt zijn vinger tegen zijn lippen. "Ohja..." Zeg ik zacht en ik trek even rood weg. Waarom zou hij anders in mijn oor hebben gefluisterd? Ik zie hem even rillen als hij een hap lucht nam.
"Ze is een Necromancer. Maar er is iets... iets met vuur en volgens mij is het behoorlijk kwaad. Eerst gaf Dawn aan dat het schrik van me had, maar daarnet leek me dat absoluut niet het geval." Hij is even stil, alsof hij bedenkt wat hij wel en niet kan vertellen.
"Claed. Ze zijn niet menselijk. Niemand hier, begin ik zo het vermoeden te krijgen. Jij, Dawn, ik. Dhelia is half waternimf, Daniël is half vampier, half weet ik veel wat. Ik denk dat deze plek ons hierheen gelokt heeft." Bam! En mijn eerdere gedachten word bevestigd. Ik zei het toch, deze plek klopt niet! Ik wist het, ik had gewoon gelijk. Dat is dan ook een van de weinige keren dat ik werkelijk gelijk heb. Maar hey! Ik had gelijk!
Ineens grijpt Devon mijn shirt vast en weet ik mezelf er wel van te weerhouden hem weer vast te grijpen. "Kom mee, ik moet je wat laten zien," Waarna hij me achter zich aansleept. Ik kon er niets tegenin brengen. Voor ik het weet staan we al in de bungalow en kijk ik met opgetrokken wenkbrauw naar wat Devon doet.
"Let op. Als je in gevaar bent, en ik kan niet helpen, roep dan Dhelia." Ik knik wat lichtjes en kijk raar naar Devon. Hij neemt slokken water, gorgelt en spuugt het weer in de kom. Vervolgens duwt hij zijn hoofd erin en alles wat ik hoor en zie zijn wat luchtbelletjes. Hij haalt zijn gezicht uit de kom en droogt zijn gezicht weer.
"Dat werkt overal, zolang je maar water heb," zegt hij dan tegen me. Ik kijk hem weer met opgetrokken wenkbrauw aan.
"Je duwt je hoofd onder water en blaast uit? Hoe gaat dat helpen? En hoe kan je dan Dhelia oproepen?" Ik begrijp er echt helemaal niets van. Een beetje in het water uitademen... Tenzij hij wat zei onder water, maar dan snap ik alsnog niet hoe je Dhelia daarmee naar je toe haalt.
Ik schuif de stoel bij de tafel weg en ga erop zitten. Een lange gaap verlaat mijn mond en ik houd mijn hand ervoor. Ik zet mijn hand onder mijn hoofd en een lange zucht verlaat mijn lichaam. Ik ben echt af getijgerd en dat alleen maar door even wat magie te gebruiken. Oké, ik heb vandaag dan wel meer gebruikt dan ik normaal doe. Maar het is zo raar dat ik dat écht zo erg voel.... Heeft dat ook iets met deze plek te maken? Dat ik sneller moe ben. Het kan ook natuurlijk wel komen door dat slechte en niet durven slapen, maar daar ben ik al zo aan gewend. Ik staar naar de muur en ik voel hoe mijn ogen vanzelf dicht zakken. Meteen gooi ik ze weer open als ik alleen al een flits zie. "Nee! Kan ik verdomme niet eens gewoon slapen!?" Roep ik plots uit het niet en ik kijk geschrokken naar Devon. "Sorry!" zeg ik met dezelfde hardheid en ik probeer mijn stem zachter te krijgen. "Sorry..." zeg ik dan nogmaals, maar nu wel op een normaal volume.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dawn Madison

"Ik vind alles prima,doe maar waar jullie zelf trek in hebben." zegt Dhelia en ik knik.
"Ik ga alleen, maar eten en drank kopen." voegde ik er nog aan toe.
"Daniël geef me je autosleutels en wat geld. Ik ga wat dingen halen in de winkel." zeg ik terwijl ik stop met lopen en me naar hem omdraai met een koude blik. "Ik ga alleen, maar eten en drank kopen." voegde ik er nog aan toe.
Als hij me de sleutel krijg en zijn creditcard draai ik me terug om. Ik zou maar uit beleefdheid vragen aan Dhelia vragen of ze mee wilt. Ik zou haar alleen de kans niet geven om antwoord te geven.
"Kom je mee?" vraag ik aan haar, maar ik begon al op een sneller tempo te wandelen.
Het wandelen gaat me nu al beter af. Eerst voelde ik me wat onhandig op die hakken, maar nu kon ik al beter bewegen en wiegde ik op dezelfde manier met mijn heupen zoals de echte Dawn deed. Het was niet te overdreven hoe ze haar lichaam altijd beweegt. Ze was niet zoals de echt trutten die dacht dat ze voor hun leven moesten heup wiegen precies. Nee, zij deed het gewoon op een normale manier. Ik liep naar de Audi van Daniël toe. Hij had geluk dat hij zwom in het geld door zijn eeuwig leven. Ik stapte in en starten de auto. Ik zocht naar iets van Dawn haar kant die wist hoe ze auto moest rijden. Toen ik dat gevonden had begon ik te rijden, veel sneller dan ik mocht waardoor ik 2 keer iemand bijna omver had gereden met een gemene glimlach op mijn gezicht. O dit meisje had toch zo veel pit in haar zitten, ik verschoot er zelf van. Het was grappig om te weten dat Dawn al van haar zelf een gevaar op de weg was, dan hoefde ik dat al niet meer te doen. Ik reed naar een winkel en dacht na wat ik moest hebben voor ik uitstapte.

Daniël Woods

"Ik kan heus wel zeggen wat ik lekker vind Daniël, maar hij heeft gelijk. Daarbij hang jij gewoon aan de drank omdat het niet goed gaat en je gewoon weer zin hebt in bloed. Ik ken je goed genoeg." Ik draai met mijn ogen, geen zin om te antwoorden.
"Doe even aardig tegen elkaar alsjeblieft, ga maar bekvechten als ik weg ben, ja?" zegt Dhelia. Ik draai nog is met mijn ogen. Ik was niet eens van plan om te antwoorden.
"Maar goed, we hebben dus marshmallows nodig, chocolade, drank en... Wil jij nog iets Dhelia? Ik heb persoonlijk nog zin in aardbeien of iets anders zoet." antwoord Dawn vrolijk. Dawn had altijd wel van die moodwisselingen. Je kon haar niet bijhouden. Ze kon snel boos worden, maar je kunt haar ook snel aan het lachen maken behalve als ze echt kwaad is. Blijf dan, maar een tijdje uit haar buurt als je menselijk waard. Ik had geen probleem, mij dood je niet zo maar. In Dawn haar geval met een mes. Ze was soms echt een psychiotic bitch.
"Ik vind alles prima, doe maar waar jullie zelf trek in hebben." zegt Dhelia.
"Daniël geef me je autosleutels en wat geld. Ik ga wat dingen halen in de winkel." Vraagt Dawn opeens met een koude blik aan mij. Ik kijk haar bedenkelijk aan. Zou ik dat wel doen."Ik ga alleen, maar eten en drank kopen." voegt ze er dan nog aan toe.
Ik zucht en gooi haar de sleutel toe die ik uit mijn zak vis en daarna naar geld begon te zoeken. Ik vond alleen niks van geld behalve mijn creditcard die ik haar dan toe stopte met tegenzin. Als ze iemand anders was geweest had ik het haar nooit gegeven.
"Kom je mee?" vraagt ze aan Dhelia voordat ze sneller begint te lopen.
"Ga maar niet mee. Ze is een gevaar op de baan. Het is een wonder dat ze nog niet omver is gereden." fluister ik Dhelia rap toe.

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 19:31 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Het gaat me allemaal een beetje te snel wat er dan gebeurt, waardoor ik nauwelijks iets kan volgen. Het ene wat ik eruit begrijp is dat Dawn nogal een tikkeltje opdringerig naar zowel de creditcard als autosleutels van Daniël vraagt. Waar slaat dit op, we kunnen toch ook gewoon even naar het winkeltje gaan die ik hier op het terrein heb gezien? Niet dat daar waarschijnlijk veel drank te vinden is, maar dat hebben we nou ook niet bepaald hard nodig. Daniël heeft zelf gezegd dat hij daar nog wel een redelijke voorraad van heeft, namelijk.
"Kom je mee?" vraagt ze dan aan mij. Eigenlijk wil ik meteen nee schudden, dat ik wel betere dingen te doen heb dan een beetje gaan winkelen om voedsel, maar ik word al gehaast door haar meegetrokken, zonder enige kans te krijgen om antwoord te geven. Ik grom lichtjes, want hoe oud zal Dawn nu eigenlijk wel niet zijn? Zeventien, achttien misschien net? Kan ze überhaupt wel autorijden?
"Ga maar niet mee. Ze is een gevaar op de baan. Het is een wonder dat ze nog niet omver is gereden." fluistert Daniël me dan nog toe, waaruit ik pas echt begin te stressen. Oké, heel fijn dit. Hierdoor ga ik me ook echt een stuk minder zorgen maken.
Ik word voordat ik het weet al de parkeerplaats opgesleurd en houd nerveus mijn adem in. Ik weet niet waarom, maar toch stap ik in en doe mijn gordel zorgvuldig om, net op tijd namelijk, want meteen drukt Dawn het gaspedaal al in. De hele rit zit ik mezelf op te vreten en begraaf ik mijn nagels diep in de bekleding van de stoel. Doet ze dit expres of zo, wil ze me dood hebben of wat? Een paar keer trapt ze zo gevaarlijk hard op de rem, dat ik durf te zweren dat als ik geen gordel om had gedaan, ik tegen het raam was aangeknald, zeker weten.
"Kijk uit," grom ik tegen haar en voel hoe de gordel zich nogmaals tegen mijn borstkas aandrukt als we de bocht inrijden, zonder op te letten op één of andere voorbijganger. "Verdomme Dawn!" krijs ik als ze uiteindelijk is ingeparkeerd. Mijn borstkas gaat hevig op en neer en vrijwel meteen stap ik de auto uit om met mijn voeten op vast land te komen. Ik had niet moeten instappen, nooit van mijn leven.
Ik wacht niet eens op een antwoord van de brunette en stap de winkel alweer in. Ik wil zo snel mogelijk terug en één ding is zeker. Ik rijd zo meteen. Ik ga nog liever lopend naar die camping terug dan dat ik haar als bestuurder laat spelen.
"Dhelia, keuken." Meteen draai ik me om bij het horen van deze stem en kijk verbaast naar Dawn. Eén ding is zeker, dit was niet haar stem. Ik kan er niet op leggen wie het was, maar aan de ergens dringende toon, weet ik zeker dat het haast heeft. Een diepe frons komt er in mijn voorhoofd te staan en pak alsnog het mandje. Ik begin echt van het padje af te raken of wat is dit?
"Hoorde je dat ook?" vraag ik daarom aan Dawn, maar ergens denk ik van niet. Het was aan mij bedoelt, niet aan Dawn.
Ik wacht niet op een antwoord en begin al met het inladen van verschillende etenswaren; marshmallows, chocolade, crackers, chips, stokbrood en zelfs aanstekers, want ik ben niet van plan dat vuur met steen en hout te gaan maken. De drank besluit ik aan Dawn over te laten en aangezien ze nergens te bekennen is, zal ze dat ook wel aan het doen zijn. Vandaar dat ik naar de afdeling loop en inderdaad, tref ik haar daar aan. Ik wijs naar het volle mandje.
"Ik rijd zo meteen."

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Oi! topic 1 , Daniël heeft een Audi R8 http://fc03.deviantart.net/fs40/f/2009/008/d/6/Audi_R8_2010_Race_cocept_by_CptDesign.jpg Geen Mercedes ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

[Lol, ik wist da het een audi of mercedes was ma ik was het vergeten. En te lui om op te zoeken! ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Devon Dorcha

"Je duwt je hoofd onder water en blaast uit? Hoe gaat dat helpen? En hoe kan je dan Dhelia oproepen?"
Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk Claed niet-begrijpend aan. Om eerlijk te zijn had ik verwacht dat hij dit wel door zou hebben, voor zover ik me kan herinneren is hij vrij slim.
Ik kijk toe hoe hij gaat zitten en zijn hoofd in zijn hand laat rusten. Ikzelf leun tegen het aanrecht en vouw mijn armen over mijn borstkas terwijl ik besluit hem even de tijd te gunnen om alles een beetje te laten bezinken en om zelf tot de conclusie te komen dat je een waternimf niet oproept door gewoon in het water te ademen. Dat zou zijn alsof je iemand genaamd Sarah wil roepen en alleen "Hé!" roept. Hoe zou die meid dan enig idee moeten hebben dat je het tegen haar hebt?
Ik hou mijn ogen op de deur gericht, in de hoop dat Dhelia er spoedig doorheen komt wandelen. Ze zal vast en zeker wel mijn stem herkend hebben toch? Er zijn namelijk niet zo heel veel jongens met een stem zo hees als de mijne. Ik rook dan ook al sinds de eerste sigaretten gemaakt werden. Wat ik wel ondervonden heb is dat heel wat meiden dat vreemd genoeg wel aantrekkelijk vinden, zo'n hees stemgeluid.
Over sigaretten gesproken... Ik buk me wat voorover en haal mijn pakje Lucky Strike uit mijn laars. Eerst en vooral haal ik er een sigaret uit die ik uit tussen mijn lippen steek en vervolgens neem ik mijn aansteker, waarmee ik het ding een vuurtje geef. Ik inhaleer en stop mijn pakje dan weer van waar ik het haalde. Ik leun weer rustig tegen het aanrecht aan.
"Nee! Kan ik verdomme niet eens gewoon slapen!?"
Geschrokken laat ik mijn sigaret vallen. Ik frons mijn wenkbrauwen en raap het ding weer op terwijl ik Claed vragend aankijk. Wat krijgt die nou?
"Sorry! Sorry..."
"Yeesh, Claed. Kalmeer een beetje jongen. Wil je ook een sigaretje?" Ik steek mijn been naar hem uit als teken dat hij best mijn pakje uit mijn laars mag nemen mocht hij er eentje willen. Het ontgaat me even of hij nu rookt of niet. Ik besluit het anders op te lossen en haal zelf de sigaretten weer boven waarop ik ze op tafel gooi. Vervolgens stap ik zonder nadenken op Claed af en ga op zijn schoot zitten.
"Ik ademde niet uit in het water. Ik zei haar naam en waar ik was."

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Dawn Madison

Ik kijk naar de dranken en vraag me af wat ik allemaal mee moest nemen. Zou ik cocktails maken? Nee, dat ging ik niet doen. Behalve als ik iemand wil vergiftigen. Ik zou gewoon wat sterke rum nemen voor de mensen die dat drinken. Waarschijnlijk alleen Daniël. Dhelia komt en ik glimlach naar haar. Haar gezicht was grappig geweest toen ik reed. Ze moet tegen een stootje kunnen als ze met mij in de auto zit. Als ze dat niet kon had ze pech. Ik hield van de kick die het snel rijden me had gegeven. Dat voelde geweldig aan. Ik zou het vaker doen. Ik was blij dat ik mijn eigen mandje had toen ik haar volle zag.
"Ik rijd zo meteen." zei ze en ik schiet in de lach.
"Als jij dat wilt. Wat had ik daarjuist moeten horen?" mompel ik terwijl ik een fles cognac pak en ik leg het in het mandje.
Ik loop wat verder en pak twee flessen Jack Daniëls, twee flessen wodka en een fles rum.
"Ik denk dat dit wel genoeg drank is. Heb je wat fruit?" mompel ik terwijl ik naar haar toe liep.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik kijk tevreden als ik ook opmerk dat Dawn haar mandje halfvol zit en loop het pad in om de verschillende mixjes en dranken te kunnen bekijken. Zelf ben ik niet echt het type dat snel naar de drank vliegt, maar oké, voor ieder wat wils natuurlijk. Ik weet dat ik er zelf vreselijk slecht tegen kan en me al snel iets teveel laat gaan en wanneer dat gebeurt, tja, dat zijn dingen die ik gewoon liever niet wil hebben. Al helemaal niet op een plek waar ik naar toe gekomen ben om vrienden te maken en op die manier maak ik geen vrienden, door de grootste flirt, of beter nog gezegd, slet uit te hangen.
"Als jij dat wilt. Wat had ik daarjuist moeten horen?" zegt ze nog lachend. Mijn glimlach trekt meteen weg. Wat had ze moeten horen? Ik was dus echt compleet van het padje afgeraakt en probeer er terug aan te denken. Dan schiet me ineens te binnen van wie de stem afkomstig is, de hese klank doet hem verraden; Devon. Het was Devon!
"Oh, helemaal niets. Ik dacht gewoon dat iemand me riep, maar dat zal dan wel niet zo zijn." gebruik ik als slap excuus en bijt op mijn lip. Nu ik erop kan leggen wie het is, begin ik me toch iets meer zorgen te maken aan de ene kant. Hij kende mijn moeder, hij heeft waarschijnlijk wel wat dingen opgevangen van haar, maar wat? Dit heb ik nog nooit meegemaakt en laat staan dat ik mijn moeder erover heb horen praten. Dit soort contact.
Ik schud een tikkeltje verward mijn hoofd en kijk toe hoe Dawn onder andere twee flessen Jack Daniëls in haar mandje gooit die hierdoor ineens behoorlijk vol begint te raken. Ik wil weg hier, afrekenen en dan zo snel mogelijk naar die rotcamping toe. Uitleg, weet ik veel wat nog meer. Misschien dat ik Dawn dan toch beter kan laten rijden, al hoewel, ik natuurlijk wel heel terecht wil komen, dus beter dat gewoon ik rijd.
"Ik denk dat dit wel genoeg drank is. Heb je wat fruit?" Ik knik en tik met mijn gelakte nagels op het bakje aardbeien, waaronder de druiven liggen. Ondertussen ben ik al onderweg naar de kassa.
"Druiven, aardbeien, frambozen, moet wel genoeg zijn toch?" Ik ben niet van plan nog meer te halen, dus begin ik het eten al uit te stallen en wacht geduldig tot de caissière alles gescand heeft.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Jake Dodge Dragon
Ik was bij de zijkant van de bungalow aangekomen, maar hoe kon ik naar binnen? Er waren mensen ergens binnen, ik kon ze horen, en ik kon niet via de deur daar liepen mensen langs. Ineens schoot het me binnen, en ik loop om de bungalow heen, waar ik naar een open raam had gezien deze kwam of bij de keuken uit, of bij de badkamer. Ik moet bukken zodat ik niet gezien kun worden door het raam en concentreer me. Ik sluit mijn ogen, en na enkele seconden was ik verandert, in een zwarte muis. Muizen zijn de meest aparte wezens die er zijn, ze kunnen kachels op klimmen terwijl die spek glad zijn. Ik klim via de muur naar boven, naar de open raam, oei! De mensen zaten dus hier, in de keuken, bij de tafel, twee jongens, volgens mij had ik ze nog niet eerder gezien maar het zijn dus bungalow genoten van me.
Ik liet mezelf zakken, mijn achterpootjes als ankers gebruikend. Man, volgende keer probeer ik onzichtbaar te worden, ik denk eigenlijk niet dat dat mogelijk is. Ik heb eigenlijk niet echt tijd om op de mensen te letten, of om te kijken of ze me zagen.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira