{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Rowan." hoor ik mijn naam. Nee, laat me met rust... Ik wil slapen, verdomme. Als diegene die mijn naam zei, over mijn oogleden begint te wrijven begint ik te knipperen, ook tegen het ochtendlicht. Waarom maakt iemand me nou zo vroeg wakker. Ik kreun wat en wil mezelf omdraaien, maar in plaats daarvan flikker ik van iets af en slaak ik een zacht gilletje als ik op de grond beland. Wat verwilderd kijk ik om me heen en zie ik dat ik van de bank afgevallen ben, waar Rebecca nog op ligt. Zij maakte me dus wakker. Ik gaap eens en druk mijn hand tegen mijn bonkende hoofd. "Het is nog zo vroeg, Rebecca," kreun ik zacht. Ik blijf gewoon op de grond liggen, mijn hoofd leg ik op de koele vloer neer en ik sluit mijn ogen. "Nog eventjes..." mompel ik als ik me op mijn buik draai en opnieuw verder probeer te slapen op de grond. Het voelt net alsof mijn hoofd geraakt is door een meteoriet. Hierdoor leg ik mijn armen over mijn hoofd heen, ook zodat het zonlicht mijn ogen niet bereikt. Het doet pijn, net alsof ze er een gat in proberen te branden. Toch is het ochtendlicht helemaal niet zo fel.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik begon te lachen toen Rowan uit de zetel flikkerde, maar stopte toen ik mijn eigen stem hoorde weergalmen in mijn hoofd en het pijn deed. "Het is nog zo vroeg, Rebecca," kreunde ze zachtjes. "Nog eventjes."
"Mwah," antwoordde ik erop. "Nu ik toch meer plaats heb." Ik maakte het me gemakkelijk. De bank was zo groot voor mij, zeker nu Rowan met haar lange lijf eraf was. Toch vond ik het zo zielig dat ze op de grond lag.
Ik trok een van de kussens onder mijn hoofd vandaan en gooide ik hem richting Rowan. Hij landde recht op haar hoofd, waar ze haar handen overheen had geslagen en haalde haar blonde haren in de war. "Hier, slaapkop."

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 16:57 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Mwah. Nu ik toch meer plaats heb." Ik grinnik zacht, wat gelijk pijn doet en waar ik mee ophoud als ik haar hoor bewegen. Ja, zonder mij zal het wel lekker ruim zijn. Mijn lichaam doet wat pijn van het in die verkrampte houding slapen, ik heb ook het idee dat ik maar twee uurtjes geslapen heb of zo. Ik schrik op als er iets op mijn hoofd land, het is zacht, maar toch doet het pijn. "Hier, slaapkop." Cadeautje van Rebecca, dus. Ik grijp het zachte kussen vast en leg hem onder mijn hoofd neer. "Bedankt, kussengooier," mompel ik schor. Oh, het kussen voelt bijna als de hemel. Zo lekker zacht, alsof het speciaal gemaakt is om mijn pijnlijk bonkende hoofd te ontvangen. "Waarom ben je in godsnaam zo vroeg wakker?" vraag ik zacht mompelend. De vloer ligt niet zo lekker en ik probeer een wat comfortabelere positie te vinden voor mijn lichaam. Ik snap niet hoe iemand die drinkt ooit eerder dan 12 uur wakker kan worden? Het was dan wel vroeg toen wij naar bed gingen, maar dat is gewoon de regel voor pijnlijke hoofden en katers, je wordt gewoon niet vroeg wakker. Het liefst pas tegen de avond, als je hoofdpijn weg is en de zon ook, zodat die je ook niet lastig kan vallen. Het liefst wordt ik niet door iemand lastig gevallen, wie dan ook.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Bedankt, kussengooier," was Rowans reactie op het kussen. Ik grijnsde lichtjes, met mijn ogen dichtgeknepen. Haar zachte stem klonk alsof iemand met een pan en een pollepel langs mijn hoofd aan het slaan was. "Waarom ben je in godsnaam zo vroeg wakker?"
Ik jammerde zachtjes. "Shh. Niet zo hard en weet ik veel. Omdat de zon in mijn ogen scheen?"
Stomme zon. Hij was gewoon te licht en het nadeel was dan ook dat er hier geen gordijnen hingen. Mijn hoofd leek te kloppen en zelfs het kussen leek niet comfortabel te liggen. Waarschijnlijk omdat ik met mijn hoofd nogal in een krampachtige richting had.
Ik rolde me zachtjes op tot een bolletje, met mijn knieën op mijn neus, terwijl ik mijn ogen op elkaar pitste. Klein lichtvlekjes dansten voor mijn ogen omdat ik ze zo hard dichtknaap.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca maakt zachte jammerige geluiden als ik wat gezegd heb. "Shh. Niet zo hard en weet ik veel. Omdat de zon in mijn ogen scheen?" antwoord ze en besef dat mijn stem net zoveel pijn moet doen aan haar hoofd als anders. Natuurlijk. Het is een hele goede reden, maar ik blijf verder stil omdat ik geen zin meer heb om te praten en omdat het zoveel pijn doet. Ik bespaar het mezelf maar. Toch kan ik geen lekkere houding vinden om te gaan liggen, misschien moeten we zo maar terug naar onze kamers... Ik probeer me te draaien, maar ik vind niets lekkers op de harde grond. Uiteindelijk kom ik dan voorzichtig overeind, met mijn hand tegen mijn hoofd gedrukt, alsof de pijn zo minder gaat worden. "Ik ga zo mijn hoofd doorspoelen, maar wel in mijn eigen wc. Ga je mee?" vraag ik zacht en mompelend. Mijn gedempte stem doet alsnog pijn aan mijn hoofd, hoe zacht ik het ook probeer te houden. Mijn ogen houd ik tot spleetjes geknepen als ik naar haar opgekrulde lichaam kijk. Stomme rotzon, waarom schijnt dat ding eigenlijk? Alleen maar onhandig in mijn ogen, op dit moment waarin ik niet echt helder ben dan.

Jessalyn Hope

Ik ben blij als ik buiten sta, de zon staat nog redelijk laag aan de hemel en ik krijg een klein grijnsje op mijn lippen. Ik ren het stuk over het strand, de weg over, richting de bossen waar we gisteren gejaagd hebben. In de vroegte hoor ik vogels door elkaar, waardoor ik me niet echt kan concentreren. Ik weet ook dat ik nu alleen ben, dus extra op moet passen. Ik heb geen tijd om mijn ogen te sluiten, wie weet wat er dan gebeurd. Op mijn tenen sluip ik door de bossen heen, goed oplettend op mijn omgeving. Misschien een konijntje... daar heb ik eigenlijk wel trek in. Als ik wat dieper het bos in raak, ga ik op een omgevallen boomstam zitten en kijk ik om me heen. Het ruikt hier lekker, de geur van de natuur. Geen rottende lichamen hier, perfect toch? Ik heb altijd een voorkeur voor de natuur gehad. In mijn ooghoeken zie ik iets bewegen en mijn blik glijd ernaar toe. Twee donkerbruine beestjes, een grote en een kleine. Ik grijns en haal stil mijn wapen te voorschijn. Met twee luide knallen vlak achter elkaar weet ik ze te raken door hun hoofd. Allebei opslag door, het beste. Ik pak ze bij hun achterpoten en maak dat ik weg kom, voor iets of iemand het geluid heeft weten te lokaliseren. Op een heel wat sneller tempo dan daarnet begin ik tussen de bomen terug te rennen naar het schip. Volgens mij ben ik maar een uurtje of anderhalf weggeweest. Het schip leer ik ondertussen al goed kennen, waardoor ik nu gewoon de juiste ingang terugvind en op de juiste verdieping beland. In het schip lijkt het nog stil te zijn, of het is bedrog. Ik weet het in ieder geval niet, maar ga gelijk door naar keuken waar het eveneens stil lijkt te zijn. In de keuken ga ik aan tafel zitten en pak ik een mes, om de twee konijnen te villen. Dat duurt even wat langer dan een vogel, maar ik hoef nu toch niet op te letten of de huid goed blijft. Wie wilt die nou gebruiken hier?

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het ochtendlicht schijnt al vroeg in mijn ogen. Direct denk ik aan het boek dat onder mijn bed op me ligt te wachten. Terwijl ik in bed blijf liggen strek ik met mijn arm onder het bed en schuifel ik wat over de vloer. Als ik de harde kaft van het boek voel grijp ik het vast en leg ik het op de lakens. Through the Lands of the United States of America. Dat ik ooit nog eens zo blij zou zijn met zo'n boek. Ik lik aan mijn vinger en begin er weer doorheen te bladeren, net zo lang tot ik bij de kaarten van Georgia uit kom. Dit is geweldig. Ingezoomde kaarten, kaarten van verschillende areas.. Ik zoek met mijn vinger langs de kaarten aan de kustlijn. Helaas is die vrij lang. Ik moet een herkenbaar punt zien te vinden zodat ik weet waar het schip zich precies bevindt. Mijn ogen glijden over het plaatje. Er lopen verschillende lange wegen door de bossen. Enkele van hen komen uit bij kleine dorpjes. Mijn ogen sperren zich iets verder open. St Simons. Natúúrlijk. Ongeduldig begin ik naar het kleine dorpje te zoeken. Het stikt ervan in Georgia. Ik ga met mijn vinger langs de verschillende boswegen en kijk waar ze uitkomen. En dan zie ik het ineens. De weg naar St Simons. Dit is de weg die Rowan en ik samen hebben afgelegd een paar dagen geleden. Ik volg de weg vanaf het dorpje terug naar de kustlijn, volledig met mijn vinger. Nu weet ik waar dit schip zich ongeveer bevindt en kan ik vanaf dat punt gaan zoeken naar Hershel's boerderij.

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 17:41 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Ik ga zo mijn hoofd doorspoelen, maar wel in mijn eigen wc. Ga je mee?"
Ik trok mijn boven lip samen met mijn wenkbrauw een stukje omhoog. "Je gaat wat met je hoofd?"
Was dat een of andere uitdrukking die ik niet kende of was ze gewoon wat aan het brabbelen. Ik snapte het in ieder geval niet. "Ik lig net zo lekker," jammerde ik erachteraan. Ze moest me maar meesleuren als ze wilde dat ik mee ging naar het toilet, hoewel ik zelf ook nogal dringend moest. Ik had gewoon geen zin om recht te staan. Daarbij had ik enorme hoofdpijn en had ik geen zin om wie dan ook onder ogen te komen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Haar hoofd trekt zich samen in een onbegrijpelijke uitdrukkig. "Je gaat wat met je hoofd?" vraagt ze. "Ik lig net zo lekker." gaat ze vervolgens wat tegendraads tegen me in. "Doorspoelen. Je weet wel, je hoofd in de wc pot steken en dan doortrekken. Het helpt vast wel, als je je hoofd kwijt raakt..." mompel ik. Ik wrijf over de zijkant van mijn hoofd heen omdat hij zoveel pijn doet. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet opstaan, maar het ligt niet echt lekker hier en ik ben toch liever in mijn ogen kamer. Gisteren leek dit een veel beter idee dan nu, in ieder geval. Had ik nou maar niet de paracetamol naar Daryl zijn hoofd gegooid, ik heb nu zelf nodig en ik heb geen idee waar het is. Volgens mij durf ik niet eens naar hem toe om het te gaan vragen, omdat ik niet weet wat ik van hem kan verwachten. Misschien moet ik het ook gewoon doen, zo, als het niet overgaat. Of niet, want dan weet hij gelijk wat we gedaan hebben...

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Doorspoelen. Je weet wel, je hoofd in de wc pot steken en dan doortrekken. Het helpt vast wel, als je je hoofd kwijt raakt..." Ze wreef met haar hand over de zijkant van haar hoofd heen.
"Ja, dat wil ik wel zien," besliste ik. Opeens herinnerde ik me iets. Ik schoot naar mijn jas en haalde het doosje medicijnen dat Rowan naar Daryls hoofd had gegooid uit mijn jaszak. "Je had het naar hem gegooid en ik had het opgeraapt."
Ik stak het doosje waar Paracetamol op stond naar haar uit en ging daarna weer in de zetel zitten. Ze mocht het hebben, ik hield niet zo van pillen of andere medicijnen. Nooit gedaan, daar werd je niet sterker van. Gelukkig had ik een hoge pijngrens, of had ik er misschien gewoon een hoge pijngrens van gekregen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ja, dat wil ik wel zien." zegt ze. Ik grinnik kort, maar dat doet zoveel pijn dat ik ermee ophoud. De pijn is veel erger dan die van gisteren, van het lachen. Het liefst ben ik weer net zo lam als gisteren, dat was echt leuk. Als ik om me heen kijk, zie ik dat er nog een laag in mijn glas zit, blijkbaar heb ik het niet allemaal opgedronken. Ik kijk op als Rebecca iets naar me uitsteekt en neem het met een vragende blik in mijn ogen aan. "Je had het naar hem gegooid en ik had het opgeraapt." zegt ze erbij. Ik kijk haar ongelovig aan. "Echt? Je bent de beste, Rebecca. Dat was echt heel slim van je." grijns ik lichtjes. Ik open het doosje, druk er twee witte pilletjes uit en schuif richting het glas toe. Dubbele werking. Een kater met alcohol en paracetamol bestrijden, wat wil je nog meer? Ik pak het glas op, steek de pilletjes in mijn mond en slik ze weg met een grote slok, waarvan mijn gezicht gelijk betrekt en ik vervolgens moet hoesten. Shit, ik was vergeten hoe sterk ik dat spul ook alweer gemaakt had. Ik ben volgens mij mijn hersens ook ergens verloren gisteravond. Terwijl ik hoest, schuif ik terug naar Rebecca, aangezien ik nog niet op durf te staan vanwege mijn hoofd.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het vinden van de boerderij op de kaart is nog een stuk moeilijker dan ik in eerste instantie dacht. Toen ik daar wegreed, heb ik totaal niet opgelet waar ik precies heenging. Ik vervloek mezelf er nu over, maar dat zal me niet verder helpen. Destijds was het enige waar ik aan dacht vluchten. Overleven. Mijn maag maakt een raar geluid. Ik zou wel een heel paard op kunnen. Walkers neerhalen vreet nou eenmaal energie. Misschien moet ik eerst even goed ontbijten voor ik verder ga zoeken. Daarnaast zou de buitenlucht me goeddoen. Ik leg het boek zorgvuldig op mijn kussen en sta dan op van het bed. Met mijn kruisboog op mijn rug verlaat ik de kamer. Tot mijn verbazing ligt er een vers neergehaalde Walker in de gang. Zou dat een van de Walkers van boven zijn geweest..? Misschien moet ik toch even checken of de glazen deuren nog intact zijn.. Al is het maar voor mijn eigen veiligheid. Ik sla een paar treden over terwijl ik ongeduldig naar boven loop. Voorzichtig kijk ik, wanneer ik op driekwart van de trap sta, door het trapgat. De deuren zijn nog heel. De vraag is voor hoe lang. Ach, geen vraag voor mij meer in elk geval. In het beste geval ben ik vanavond nog weg. Ik loop de trap weer af naar beneden en loop richting de keuken om de nooduitgang te bereiken.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Echt? Je bent de beste, Rebecca. Dat was echt heel slim van je." Rowan opende druk het doosje en drukte er twee pilletjes uit. In een teug kapte ze het over met de overschot van gisteren, al wist ik niet of dat wel zo'n slim idee was. Ik hoopte maar dat het geen bijwerkingen had.
Rowan schoof terug in mijn richting. Ik keek haar fronsend aan. "Alles goed?" vroeg ik uiteindelijk. "Volgens mij is het niet echt slim wat je aan het doen bent..."
Zachtjes klopte ik met mijn hand op haar rug, niet dat het veel hielp. Het was nogal vies dat ik haar ruggengraat en schouderbladen zo goed kon voelen, maar ik zei er niets van want bij mij staken ze waarschijnlijk ook een heel stuk uit.
Ik liet me zachtjes weer op de bank zakken met mijn hoofd naar achteren.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Alles goed?" vraagt ze als ik door blijf hoesten. "Volgens mij is het niet echt slim wat je aan het doen bent..." Ze klopt met haar hand op mijn rug en ik kucht nog een paar keer, waarna mijn hoestbui overgaat. Mijn gezicht is rood aangelopen en ik knik iets eigenwijs. "Ik was even vergeten dat het zo sterk was," piep ik doordat ik zo moest hoesten. "Maar het gaat wel weer. Wil jij trouwens niet?" Ik kucht nog even om het gepiep uit mijn stem te krijgen, waarna ik het doosje met pillen haar richting in schuif en aanbied, terwijl ze alweer naar achteren is gaan zitten. Zelf laat ik mijn bonkende kop op het goddelijke kussen zakken en sluit ik mijn ogen. Ah, dat hoesten deed echt pijn aan mijn ribben en vooral aan mijn hoofd. Nog even en hij knalt gewoon uit elkaar, volgens mij. Mijn koude handen leg ik over mijn gezicht heen en mijn ademhaling is wat rasperig, wat pijn doet aan mijn keel. Verdomde alcohol, ik had water moeten zoeken, of misschien iets anders. Zoiets sterks was nou niet echt gewild.

---

Your make-up is terrible

Flynn Donovan

Het is mij voorbij gegaan hoe lang ik al aan het lopen ben, aan het zoeken naar enige overlevenden. Alleen heb ik telkens het ongeluk dat er Walkers naar mij toe komen, mij ruiken, alsof ik die als vliegen aan een insectenplakker aan trek. Dat is mijn ongeluk weer, terwijl ik dat alles behalve wil, maar wie wil dat überhaupt?
Overleven zit er steeds meer niet voor mij in denk ik telkens, maar ik moet nu niet opgeven en gewoon doorgaan. Hoewel de laatste groep waar ik bij was het lootje legde, of ergens anders naar vluchtte. Geen idee waar ze waren, maar dat meisje, dat meisje hoop ik ooit weer tegen te komen. Hoewel ik nu eens eerst voor mezelf moet zorgen, niet voor iemand anders.
In de verte zie ik een schip opdoemen en kort kijk ik om me heen, voordat ik als een kip zonder kop er naartoe begin te rennen. Het komt steeds dichterbij, waardoor er een brede glimlach op mijn gezicht plaats neemt en mijn ademhaling iets sneller gaat. Bijna!
Wanneer ik dan ook daadwerkelijk het schip betreed, kan ik het bijna niet onderdrukken om te lachen, wat gelukkig wel lukt. Ik wilde niet iedereen die misschien op dit schip zat al waarschuwen voordat ik drie stappen binnen stond. Haastig probeerde ik het binnenuit wat te verkennen, maar kwam uiteindelijk ergens terecht waar ik stemmen hoorde, gerommel. Als ik in een ruimte kom, merk ik direct twee jonge vrouwen op, waardoor ik mijn wenkbrauwen optrek, maar niets zeg. Ik bekijk ze even, voordat ik daadwerkelijk de ruimte onderzocht.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rebecca Morgan
"Ik was even vergeten dat het zo sterk was," perste ze de woorden eruit. "Maar het gaat wel weer. Wil jij trouwens niet?"
Ik grinnikte zachtjes. Eigenlijk zou ik niet mogen lachen, maar het was een beetje haar eigen schuld. "Nee, ik hoef geen vieze pillen."
Rowan liet haar hoofd weer op het kussen zakken en voor een tijdje bleef het stil. Pas toen ik mijn ogen weer opende zag ik dat er een of andere kerel in de ruimte stond. Ik kende hem niet en had hem zelfs nog nooit gezien, maar het was nu niet bepaald vreemd dat er een onbekende persoon op zo'n groot schip als dit stond.
"Ehm, hai," mompelde ik droogjes. Mijn stem klonk zacht en hees. Voorzichtig en niet te bruusk rechtte ik mijn hoofd om hem eens goed aan te kijken. Hij leek nogal gespierd, net als die Ryan van eergisteren. Waar hing hij trouwens uit?
De man liet zijn blik over de kamer glijden terwijl ik mijn blik onderzoekend over hem liet glijden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov