[RPG]Summer Residence||Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 21:52 ]

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Camille Jane Montrose

Ik keek doelloos naar de weilanden die volgde. Ik glimlachte en in mijn hoofd telde ik de huizen af. We waren er bijna, bijna! Ik kon niet wachten om iedereen weer te zien. Ik kon niet wachten om gerust adem te halen zonder dat er op je wordt gelet. Ik kijk rond in de volle koets en zucht glimlachend. Helemaal volgeladen. Het was er krap, iets wat me nog meer liet verlangen naar het landgoed. Vrijheid voor een paar weken.
Ik tuurde de koets weer uit en begon zachtjes een liedje te neuriën, ik ging met mijn hand langs de beklede koets terwijl mijn ogen gericht waren op de huizen die wij tegenkwamen. Mijn gedachten begonnen langzaam af te dwalen.
Ik begon langzaam de keien langs de hobbelige wegen te tellen.. en te tellen.. en te tellen, tot we er waren.

Aiden Nathaniël Thomson

'Pffoei.' Er kwam een vermoeide zucht uit mijn mond en ik keek door de tuin heen, ik had alle gevallen bladeren bij een geharkt en keek trots over de tuin. De familie Montrose zou er vandaag weer zijn en alles moest er piccobello uit zien. Ik liep naar de rozenstruiken en gaf ze water, evenals alle andere bloemen die in de tuin stonden.
Ik liep naar de appelboom en plukte er een appel uit. Ik zuchtte uitgeput en beet in de zoetzure appel. Het sap druppelde langs mijn lip en ik veegde het met mijn hand. Rustig at ik de appel op terwijl ik tegen de grote appelbloesem aanzat. Terwijl ik met de ene hand de appel vast had en rustig zo af en toe een hapje eruit beet, veegde ik met mijn andere arm het zweet van mijn voorhoofd af.
Het was een mooie, zonnige dag. Een zo gezegde perfecte dag. Ik glimlachte en keek even naar de heldere lucht.
Nadat ik mijn appel op at, stond ik weer rustig op en ging weer aan het werk tot ik helemaal klaar was.

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Ik zal proberen vanavond nog te reageren , maar ik denk niet dat het gaat lukken ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Felicia staat nog steeds niet op de beginpost, hier en bij het rollentopic]

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 20:35 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Mijn topics]

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 20:36 ]

That is a perfect copy of reality.

Kai Damian Lockheart

Ik kijk blij hoe alles wordt ingepakt, en spring vrolijk op en neer in het gras. Mijn houten zwaard bungelt vrolijk mee, en ik trek het zodat ik kan oefenen op een boom. Mijn leraar blijft lekker thuis, dus kan ik de hele dag oefenen, en hoef ik niet stomme dingen te doen. Ik merk dat ik als maar vrolijker word. Als we in de koest mogen begin ik pas echt vrolijk te worden. Ik zing de hele weg een zelfbedacht liedje. Eigenlijk is het een zin die ik de hele tijd herhaal. 'Ik ben vrolijk want we gaan weg!' En dat herhaal ik de hele tijd. Ik wiebel en kijk naar de rest. Ik ben duidelijk de jongste. Damon is de oudste, en hij doet meestal saai mee met de grote mensen. Airé-Jake is ten minste nog vrolijk. Ik kijk uit het raam en kan niet wachten tot we er eindelijk zijn. Het landschap veranderd een beetje en ik heb zo veel zin om weer naar Dashwood te gaan! Vooral omdat ik zin heb in niet meer leren. Alleen maar leren vechten, en vader heeft beloofd me dat deze zomer te leren.

Spoiler alert: you will save yourself

[mijn topics]

Seduce my mind and you can have my body, find my soul and I'm yours forever

Jonathan Mitchell
Ik zuchtte en veegde rustig de gangen. Buiten ging ik vandaag niet schoonmaken. De zon scheen veels te fel. Ik kon dan niet naar buiten. Ik zuchtte en veegde rustig verder. Dit was echt heel erg saai. De anderen konden allemaal naar buiten en ik zat hier vast. De zon zou te erg branden op mijn huid en aan mijn ogen. Ik liet me op de trap zakken en keek naar het prachtige landschap buiten. Ik haalde toen de emmer boenwas uit de hoek en liet mezelf maar op mijn knieën zakken. Ik begon hard te boenen. Dan maar de frustratie van het niet kunnen eruit boenen. Vaak hielp de lucht van boenwas wel met die gevoelens weg te drukken. Ook andere gevoelens, die ik zo diep mogelijk probeerde weg te duwen. Ik zuchtte en boende zo hard mogelijk zodat de vloer begon te glimmen. Als die dat niet deed vond ik het zelf neit goed en was er ook nog een goede kans dat ik het van mijn Lady of mijn Lord over moest doen.

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 21:22 ]

Bowties were never Cooler

Amelia Gwendolynn Lockheart
Ik zat in de schaduw op mijn balkon te borduren. Dit deed ik vaak uren achter elkaar. Omdat ik van een rijke familie kwam kon ik ook lezen. Lezen deed ik dus ook vaak. Heel veel meer was er niet, ja, huishoudtaken, maar daar hadden we bedienden voor. Ik streek mijn rokken glad en borduurde verder terwijl ik zacht zong. Dat deed ik eigenlijk altijd onbewust. Mijn ouders werden er vroeger gek van. Ik had een mooie stem, maar ik hield maar niet op. Het ging gewoon onbewust. Ik keek even naar de blauwe lucht. Ik pakte het belletje naast me en rinkelde het even. Nee, ik was echt te lui om zelf drinken te gaan halen. Ik haalde een hand door mijn haren en legde mijn borduurwerk even neer. Het was prachtig weer voor de verandering. Ik likte kort mijn lippen en rinkelde de bel nogmaals.

Bowties were never Cooler

Anna Rose Montrose
Het was vrij krap in de koets met 7 mensen. Ik snap nog steeds niet waarom vader geen tweede koets heeft aangeschaft. Hij maakt zich altijd zorgen om zijn status, maar wil vervolgens wel het hele gezin in één koets proppen. De weg naar het landgoed is op deze manier erg lang. na een flinke tijd gereden te hebben veranderd het landschap langzaam van open velden naar dichtere bossen. Na flink wat gehobbel omdat de weg steeds hobbeliger word door de gaten heb ik er genoeg van. Vanaf hier naar het landgoed is het een en al bos, dus veel mensen zullen we hier niet tegen komen. Ik stop de koets en weet dat vader hier niet blij mee is, ook weet ik dat hij het zal laten gaan. Ik stap uit voordat iemand er verder wat van kan zeggen. "Ik ga het laatste stuk wel te paard, ik word gek van dat gehobbel" zeg ik dan. "Ga je ook mee Arabella?" Arabella en ik hielden allebei erg veel van paardrijden en we reden regelmatig samen. We hadden altijd reservepaarden mee dus ik kon het laatste stukje wel te paard vond ik zelf. Een bediende maakt een van de reservepaarden los en helpt me er even op. Ik bedank hem vriendelijk en stap naar voren. "Kom je nog Arabella?" vraag ik dan.

Lord Kyle Dominic Lockheart
De koets kwam na een tijdje tot stilstand en ik stapte uit. Ik keek mijn ogen uit, ook al was het de zoveelste keer dat ik op deze plek was geweest. Ik had hier ook mijn lieftallige vrouw ontmoet, de vrouw met wie ik tot op de dag van vandaag nog steeds samen was. Ik was zo gelukkig met haar. Ook al vond ik het soms lastig dat ze zo ingehouden was. Ik kon me ook geen lievere vrouw voorstellen en ze kon ook nog eens best romantisch zijn. Ik riep enkele knechten om mijn koffers te dragen en droeg er uiteindelijk toch een zelf, want anders zouden de knechten nog over de bagage struikelen op de trap. De vloeren waren blinkend schoon en netjes. Ik prees de knecht die dit had gedaan er dan ook voor. Daarna ging ik naar boven en plofte ik op het bed neer. Ik staarde naar het plafond dat versierd was met de meest schitterende tekeningen. Dit zorgde vrijwel direct voor inspiratie voor een nieuw gedicht dat ik voor mijn vrouw wilde schrijven. Ik liep naar de schrijftafel waar al papier met inkt en een veer voor mij klaar stond. Ik ging zitten en begon te schrijven. Toen ik klaar was vouwde ik het papier dicht en schreef op de achterkant de naam van mijn vrouw. Ik legde het op haar kussen neer en liep vervolgens weer naar buiten. Daar zag ik nog wat meer mensen staan, waaronder enkele kinderen van mij.

26 - 02 - '16

Airé-Jake Lockheart

Er lijkt geen reactie van vader te komen en ik ga weer terug naar binnen, de koets in. Ik kijk even naar mijn broers en zussen en grinnik even.
"Het zal nog wel even duren ja," mijn blik schiet naar Damon toe en ik kijk hem aan, ik hou mijn hoofd iets schuin. Iets dat ik altijd doe als ik het ergens niet echt mee eens ben. Het duur zo lang! Ik kan niet meer stilzitten.
"Maar broer Damon, het duurt zo lang!" jammer ik en ik schuif naar hem toe. "Ik wil rondrennen op het erf, vrij zijn," zeg ik en neem zijn arm vast. Ik zit tegen hem aan en kijk naar zijn gezicht. Damon is mijn favoriete broer, hij is een van de oudste van ons allemaal, maar dat maakt niets uit.
"Waarom kan de tijd niet sneller?" vraag ik hem dan vol met interesse en hou zijn arm nog altijd vast. Als we aankomen is het eerste wat ik doe kijken of mijn takkenhut er nog is, die heb ik vorig jaar gemaakt. Ik denk alleen dat hij er niet meer is, want dingen worden omver geblazen door de wind en opgeruimd door mensen. Dat vind ik heel jammer, maar ik maak wel een nieuwe. Ik schuil me daar altijd in als ik andere mensen bespied of als ik kattenkwaad uithaal.
Ik was zo op gegaan in mijn gedachten dat ik niet merkte dat we al stil stonden. "Zijn we er al?" vraag ik als ik het eindelijk door heb en mijn ogen beginnen te glinsteren. "Kom Damon, kom!" roep ik en ik pak zijn hand beet, daarna wil ik hem mee trekken de koets uit.

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 22:34 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Nicholas Gabriël Turner
We verwachtten de Lockhearts nu al dagen. Ik was maar wat blij dat ik niet bij het personeel hoorde dat al dagenlang elke dag opnieuw de kamers moest schoonmaken. Het nut van het schoonmaken van kamers waar toch niemand in sliep zag ik niet in, als ze er nog niet waren kon je het toch wel eens in de week een beetje schoonmaken? Ik was de hele lente, zomer en een groot gedeelte van de herfst buiten. Ik hield ervan om in de heerlijke geurende tuin aan het werk te zijn, omringd door vlinder, bijen, hommels en vogels. Ik hoorde het gerammel van de koetsen die het erf op kwamen en keek glimlachend op. Uit twee van de koetsen kwamen de Lockhearts. Lord Lockheart en een paar anderen verdwenen meteen naar binnen. Ik glimlachte, hoge heren hadden nou eenmaal geen zin om zich te verwonderen over de prachtige natuur, bedacht ik me terwijl ik me weer richtte op het losplukken van de dode magrieten.

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Damon Micheal Lockheart || 20

Hij houd zijn hoofd een beetje schuin en ik weet het meteen. Hij is het er niet mee eens, wat een verassing. "Maar broer Damon, het duurt zo lang!" jammert hij enn hij schuift wat naar mij toe. "Ik wil rondrennen op het erf, vrij zijn," vervolgt hij terwijl hij mijn arm vast pakt. 'Ik weet het broertje..' zeg ik en kijk even naar buiten. 'Maar we zijn er al bijna.' vervolg ik. "Waarom kan de tijd niet sneller?" vraagt hij opeens en ik kijk hem aan. Ik denk even na, hoe ging ik dit dan weer zeggen.. 'Ehm... Omdat mensen nog geen tijdsversneler hebben?' probeer ik dan maar. Ja wat, zo slim was ik ook weer niet.. "Zijn we er al?" vraagt hij als de koets stil staat en ik knik. 'Kom Damon, kom!" roept hij en hij pakt mijn hand. Ik lach even en stap uit de koets. 'Nou, staat je hut er nog?' vraag ik, dat was denk ik een van de eerste dingen waar hij naar ging kijken. Ik loop langzaam de tuin in en grijns bij het uitzicht. 'Hmh, heb deze plek gemist joh.. Hebben ze mooi gedaan.' zeg ik en voel het zonnetje op mijn huid branden..

El Diablo.

Juliane Verona Carabain 'Jules' || Landgoed Dashwood

Een lichte zucht van losgekomen spanning vlinderde langs mijn lippen terwijl mijn hand in mijn zij plaatste en een tevreden blik wierp op de bedrijvigheid die heerste in de keuken. De karakteristieke geluiden weerklonken in een gedempt mantra en gaven me de rust en structuur die ik nodig had om me te concentreren, me af te sluiten voor de onaangenaam hoge temperatuur of mijn panikerende collega's die zo nu en dan mijn illusionaire bubbel dreigden lek te prikken met een jammerende klaagzang van tijdsnood. Tijdens deze vluchtige inspectie haakten mijn ogen voor een moment in die van het hoofd van de keuken, ik knikte even en in het ogenschijnlijk uitdrukkingsloze gezicht van de ietwat gezette vrouw dacht ik voor een moment iets van een glimlach te bespeuren. In een soepele beweging gooide ik mijn koksbuis over het haakje naast de deur en glipte ik de keuken uit. Eenmaal ontsnapt aan de keuken leek de stilte me plots te overvallen, trouw aan mijn ingesleten gewoonte trok ik mijn haren los en kamde er met mijn handen doorheen. Vanmorgen had ik ze vastgebonden in een degelijke staart maar naarmate de dag vorderde piekten mijn zwarte lokken alweer langs mijn wangen en omdat ik in de keuken nooit aan mijn haar kwam was dit het eerste wat ik deed zodra de koele temperatuur buiten de keuken langs mijn wangen streelde. Voordat ik via de personeelsingang de villa verliet, spiedde ik nog even om me heen. Vandaag arriveerde de familie Lockheart, de reden van alle onrust die er plots heerste, aangezien er in de gangen geen kip te bekennen was vermoedde ik dat ze juist aangekomen waren. Dat gaf mij de perfecte gelegenheid om ertussenuit te knijpen, al was het maar voor een kortstondig momentje om te ontsnappen aan alle drukte.

Seduce my mind and you can have my body, find my soul and I'm yours forever

Zoella "Zoë' Niamh West.

Meteen was er onrust onder de bedienden toen de familie Lockheart aankwam. Mijn hartslag ging ook iets omhoog. Het was altijd wel even spannend die eerste dagen. Je wist niet wat je kon verwachten. Elk jaar was weer anders. Soms waren ze in een goede bui, maar soms ook niet en als ze dan iemand nodig hadden om boos op te zijn, dan waren het de bedienden. Maar ik mocht niet klagen. Het was goed te doen het werken hier en het was aan de seizoenen bepaald. Ik rechtte mijn rug en liep naar de deur. Hier stond ik altijd om de familie te begroeten en te kijken wat ik voor ze kon doen. Gelukkig hoefde ik nooit de koffers te sjouwen, daar had je de mannen voor. Ik rechtte mijn rug nogmaals en wachtte tot ik een bevel zou op krijgen. Ik wierp even een blik naar buiten en zag dat de zon aardig brandde. Ik was zelf nooit vaak buiten. Ik deed altijd binnen de klusjes. Soms vergat ik even hoe het was om door de bossen te lopen en om in de zomer het gras onder je voeten voelen kriebelen. Soms miste ik mijn vrijheid wel, maar dat hoorde erbij. Ik was blij met mijn werk, dit was het beste wat ik kon krijgen en ik was ze heel dankbaar dat ze mij de kans gaven om dit werk te mogen uitvoeren. Ik richtte mijn blik weer voor mij uit. Snel zette ik een glimlach op mijn gezicht en ik hield mijn armen voor mijn lijf, met mijn handen in elkaar. Je moest je armen nooit langs je lichaam laten hangen. Dat gaf zo'n negatieve indruk en een luie uitstraling. Dat wou je als bediende niet.

[ bericht aangepast op 10 juni 2013 - 23:00 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †