[RPG]Summer Residence||Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 21:52 ]

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Llamarmy schreef:
Jonathan Mitchell
Ik zuchtte en veegde rustig de gangen. Buiten ging ik vandaag niet schoonmaken. De zon scheen veels te fel. Ik kon dan niet naar buiten. Ik zuchtte en veegde rustig verder. Dit was echt heel erg saai. De anderen konden allemaal naar buiten en ik zat hier vast. De zon zou te erg branden op mijn huid en aan mijn ogen. Ik liet me op de trap zakken en keek naar het prachtige landschap buiten. Ik haalde toen de emmer boenwas uit de hoek en liet mezelf maar op mijn knieën zakken. Ik begon hard te boenen. Dan maar de frustratie van het niet kunnen eruit boenen. Vaak hielp de lucht van boenwas wel met die gevoelens weg te drukken. Ook andere gevoelens, die ik zo diep mogelijk probeerde weg te duwen. Ik zuchtte en boende zo hard mogelijk zodat de vloer begon te glimmen. Als die dat niet deed vond ik het zelf neit goed en was er ook nog een goede kans dat ik het van mijn Lady of mijn Lord over moest doen.

Bowties were never Cooler

Airé-Jake Lockheart

Ik voel Damon zijn hand even door mijn haar gaan, dan zet hij mij van zich af. Ik kijk naar hem.
"Tuurlijk, let's go," zegt hij dan en wrijft even in zijn ogen, ik spring even op en neer. Dan staat hij op en pakt hij mijn hand. Samen lopen we naar de plek waar de takken nog wat overeind staan.
"Nou, waar zijn de rest van die takken?" vraagt hij en ik kijk naar Damon. "Dat weet ik niet, ze zijn allemaal weggeblazen," zeg ik en ik laat Damo zijn hand los. Ik zak meer bij de omgevallen takken en denk even na. Ik zet er een paar tegen elkaar. "We moeten zo een tak met van die handvatten vinden, een uhm..." zeg ik en ik doe het een beetje voor. "Wichelroede! Ja een wichelroede!" roep ik dan, als ik op de naam kom. Ik kijk Damon aan en kijk even rond.
"Ga jij daar zoeken? Dan zoek ik daar," zeg ik terwijl ik wild om mij heen wijs. Zonder te wachten op een antwoord, schiet ik er al vandoor. Ik ren meteen naar de rand van het erf, daar zijn meestal wel takken te vinden. Dat is omdat de dienders het hele erf opruimen om het veilig te houden. Maar ik hou niet van veiligheid, ik wil lekker dollen! Gevaren zien! "Wichelroede, wichelroede, waar ben je toch?" zing ik en kijk rond. Ondertussen pak ik een paar takken op die ik wel kan gebruiken voor mijn takkenhut. Wanneer ik aan mijn kant niet heb kunnen vinden wat ik zocht, sleep ik de takken die ik heb achter me aan naar de plek waar mijn hut moet komen. Ik ga op de grond zitten en wacht op Damon. Hopelijk heeft hij wel een wichelroede kunnen vinden, want die is heel belangrijk, want dat is het begin van de hut.

[Als iemand nog niemand heeft kan diegene naar William toekomen, die zit nog te dromen in de koets van de Montrose (; ]

[ bericht aangepast op 11 juni 2013 - 21:40 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Camille Jane Montrose.

Terwijl ik rustig het raam uit kijk, zie ik dat we er al bijna zijn. Mijn lach kan niet breder worden en ik kijk naar mijn ouders, zus en broertje. 'Ik ga te paard verder.' zeg ik dan en stap uit de koets, waarna ik een van onze paarden losmaak en verder ga. Ik glimlach en ga zo snel als ik kan verder. Ik glimlach en wanneer ik ons landgoed al dichterbij zie komen klik ik met mijn hakken op de buik van Michelangelo. 'Kom op.' zeg ik dan aanmoedigend en we versnellen ons. Wanneer we op het landgoed aankomen verminderen we onze snelheid en kijk ik om me heen. Ik adem de lucht in en sluit mijn ogen, terwijl ik Michelangelo laat stoppen. 'Welcome home.' hoor ik iemand achter me zeggen en ik glimlach. Het is Aiden. 'Ik ben blij u weer te zien, mevrouw.' Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Je bent hier al mijn hele leven lang en nog steeds noem je me mevrouw? Hoe vaak moet ik nog zeggen dat dat niet hoeft!' Hij zucht en lacht 'Ik ben blij je weer te zien Camille.'
Ik stap van Michelangelo af en wil naar hem toegaan om hem te begroeten, maar hij houdt me tegen en laat me zijn handen zien. 'Weer eens in onze tuin bezig geweest?' Hij lacht en knikt. 'MIjn werk.' verklaard hij dan en ik schud mijn hoofd. 'Je hebt jezelf weer eens overtroffen Aiden. Het ziet er prachtig uit.' Hij lacht en pakt het paard dan van me over, 'Zal ik?' vraagt hij dan en ik knik. 'Bedankt.'
Ik loop rustig verder het pad op en word verwelkomt door één van onze butlers. 'Er staat een nieuwe set kleding op u te wachten mevrouw, Emelie heeft alles voor u neergezet. Welkom terug. We hebben u gemist.' Ik glimlach. 'Ik jullie ook, bedankt Jacob.' Hij glimlacht naar me en ik loop naar mijn kamer. Ondertussen bekijk ik het stofloze huis waar ik me al zo lang op had verheugd. Het voelt zo goed om hier weer terug te zijn.
Als ik me heb omgekleed loop ik weer naar beneden en glimlach als ik iets voortreffelijks ruik. 'Hmmm.' komt er dan uit mijn mond en ik ga op de geur af. Ik kom uit op de keuken en lach. 'Wat ruikt het lekker.' zeg ik dan met een glimlach op mijn gezicht als ik Leslie buiten de keuken tegen kom.

[ bericht aangepast op 11 juni 2013 - 21:56 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Aiden Nathanïel Thomson

Als ik Michelangelo in zijn stal heb gezet, trek ik mijn handschoenen uit en loop ik richting de schuur, Ik gooi mijn handschoenen daar neer , trek een ander soort kloffie aan en verwissel mijn schoenen. Ik loop de schuur uit en ga zo het pad op, waarna ik mijn werk bewonder. Ik knik heel tevreden op weg naar het huis en glimlach.
Als ik bij de deur sta, zie ik John al in de al staan boenen. 'Pauze heb je wel verdient jongen.' fluit ik dan en glimlach naar hem. 'Even iets drinken?' vraag ik terwijl alle geuren in huis mijn neus in vliegen, de parfum van Camille, die wederom o zo zoet ruikt. De geur van het zeepsop en alle geuren uit de keuken. 'Dat je dit volhoudt.' mompel ik dan zacht. Ik zou dit niet kunnen volhouden, ik ben liever buiten. In de frisse lucht, omringd door de natuur.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jonathan Mitchell
Ik keek op toen ik een bekend paar schoenen naast me zag verschijnen. Aiden, het kon ook niet anders. Ik stopte met boenen en ging rechtop zitten. "Ik zou graag willen, maar er zijn nog veel vloeren die geboent moeten worden." Ik ging op mijn voeten staan en haalde een hand door mijn zwarte krullen. "Het is niet makkelijk, maar de zon doet mij echt niet goed. Zodra het weer eens plenst of grijs is kom ik je buiten helpen, beloofd." Ik glimlachte en duwde de emmer boenwas opzij. "Een glas water kan geen kwaad." Daarin had ik nou niet echt dorst, maar het zou hopelijk wel helpen. Ik keek even naar de vloer. Die glimde echt heel erg, zelfs op de plekken waar ik nog niet was geweest. Ik zat gewoon uit te stellen om naar buiten te moeten, dat wist ik ook wel, maar het werkte al tijden, dus waarom nu niet? Ik keek even naar de zon door de ramen. Ze waren vuil, maar ik durfte ze eerlijk gezegt nu met die zon niet te wassen. Ik wist namelijk niet hoe erg het dan zou zijn door het glas heen.

Bowties were never Cooler

Yuléne Amaris Oath//Bediende Landgoed Dashwood
'Binnen' hoor ik vrijwel meteen nadat ik klopte. Ik open de deur en zie Amelia. 'Hallo Amelia, fijne reis gehad?' vraag ik vriendelijk aan haar, ugh, vriendelijk zijn, ik haatte het om altijd vriendelijk te moeten zijn, het is gewoon zo saai. 'Ksn ik je ergens mee helpen, Amelia?' vraag ik dan aan haar. Ik geef haar even een snelle glimlach, en kijk dan even haar kamer rond, heel chic, maar dat zou je ook kunnen verwachten bij een rijke familie zoals hun. Ik kijk naar Amelie en naar wat ze aan het doen is, het ziet er best mooi uit eigelijk. Ook al ben ik er denk ik nog geen eens twee minuten, ik voel nu al dat ik ongeduldig begin te worden. Tja, sommige dagen heb ik dat nu eenmaal, kan ik niks aandoen. Soms kan ik ook heel geduldig zijn, maar dat is bijna nooit.

[ bericht aangepast op 11 juni 2013 - 22:25 ]

That is a perfect copy of reality.

Aiden Nathaniël Thomson.

"Ik zou graag willen, maar er zijn nog veel vloeren die geboent moeten worden." "Ah toe nou! Desnoods blijven we even binnen, rustig zitten zodat je ook even kan uitrusten. Hij stemde in met het glas water en ik glimlachte. "Kom." En wees met mijn hoofd naar de keuken.
"Het is niet makkelijk, maar de zon doet mij echt niet goed. Zodra het weer eens plenst of grijs is kom ik je buiten helpen, beloofd." Ik glimlach. "Dankjewel, maar dat hoeft niet hoor. " Ik lachte. "Het zal de komende dagen toch niet snel gaan regenen." Althans, dat hoopte ik.
Terwijl we rustig de kant op liepen van de keuken keek ik John even aan. 'Ben je blij dat de familie weer terug is?" glimlach ik en groet Leslie en Camille ondertussen als we langs hen lopen. Camille groet ons terug en kijkt Leslie weer aan en ik kijk naar John.

The duty of youth, is to challenge corruption.

Damon Micheal Lockheart

"Dat weet ik niet, ze zijn allemaal weggeblazen," zegt hij waarna hij mijn hand los laat. Ik knik kort en kijk even om me heen. "We moeten zo een tak met van die handvatten vinden, een uhm..." zegt hij en hij doet het een beetje voor. Ik wil het net zeggen als hij het al roept. "Wichelroede! Ja een wichelroede!". Hij kijkt me aan en kijkt vervolgens even rond. "Ga jij daar zoeken? Dan zoek ik daar," zegt hij terwijl hij wild om zich heen wijst. Ik lach kort, druk joch.. Het blijft mijn broertje, en het is best wel grappig.. Hij schiet er al snel vandoor en ik loop ook rustig weg. "Wichelroede, wichelroede, waar ben je toch?" hoor ik hem verderop zingen en lachend schud ik mijn hoofd. Ik kijk om me heen en grijns als ik het zie, een wichelroede. Daar ben je.. Ik pak hem op en loop terug. Airé-Jake zit er al en ik plof naast hem neer. 'Is dit wat je zocht?' grijns ik en hou de wichelroede omhoog..

El Diablo.

Arabella Tuesday Montrose

"Wedstrijdje?" Vraagt Anna, ik kijk langs me en geef haar een knikje. "De laatste daar moet helpen met de afwas?" Stel ik voor waarna ik mijn paard nog eens aanstoot zodat hij sneller gaat. "Kom op Amadeus, je kan gerust wat sneller gaan." Ik aai door zijn manen en voel hoe hij versneld. "Goed zo, wat ben je toch een goed paard!" Prijs ik hem, het zomerhuis komt al in zicht en een glimlach vormt zich rond mijn lippen, eindelijk! Als een klein meisje vond ik het altijd geweldig om hier te komen de bedienden die hier toen werkten waren echt geweldig, ze gaven me stiekem snoepjes of zouden me verstoppen voor Vader als ik iets stouts gedaan had. Ik keek achter me en zag dat Anna vlak achter me zat, verdorie! Wanneer ik het huis nader en Amadeus doe stoppen door zachtjes aan zijn teugels te trekken kijk ik om me heen, alles ziet er nog altijd netjes uit, net als vorig jaar en het jaar ervoor, ik vraag me af of de Lockheart familie dit jaar ook besloten heeft om een vakantie te nemen? We zien ze elk jaar, wat heel erg fijn is, Lady Lockheart is een echte schat, of wel van wat ik me herinner toch. Ik zie haar niet zo vaak, maar heel af en toe toen ik een klein meisje was zouden ik en Anna altijd met Damon spelen, bij het meertje of gewoon in de tuin, al mocht dat niet zo veel want dan zouden we vuil worden. Door de jaren heen zijn we eigenlijk best wel uit elkaar gegroeid, omdat 'meisjes stom zijn', we zien elkaar nog wel, maar wel, niet als vroeger. Ik zucht en glij van mijn paard af met een klein gilletje, eindelijk ben ik er, eindelijk kan ik rusten. Ik leid het paard richting de stallen, hij heeft zijn rust ook wel verdiend. Terwijl ik hem in zijn stal leid, neem ik zijn teugels af. Iemand zal hem later wel eten komen geven, hoop ik. Misschien moet ik nog even voor een wandeling gaan? Ik ben waarschijnlijk wel terug voor het avondeten. Het kan natuurlijk geen kwaad om eventjes van de natuur en zonneschijn te genieten.

The artist is the kid that survived.

Anna Rose Montrose
Ze geeft me een knikje. "De laatste daar moet helpen met afwas" ik knik. "Is goed" we sporen bwide ons paard aan, maar Arabella neemt al snwl de leiding. Ik weet vlak achter haar te blijven, maar zij is degene die er net iets eerder is. Dat wordt afwassen vanavond, maar we weten eigenlijk beide dat de bedienden dat niet toelaten en meestal zitten we dan even gezellig te kletsen met het personeel.

We houden beide onze paarden in en zetten ze beide weg. De koets met de rest van de familie is er nog niet. Ik wandel even over het gras en glimlach. Ik was blij dat ik weer terug was. Alles hier ging er altijd wat rustiger aan toe. De spanning die vader meestal had, is hier een heel stuk minder. Ik wandel naar de voorkant van het huis en begroet een aantal personeelsleden. Ik loop naar binnen en kom daar nog een aantal personeelsleden tegen. Ik maak de hoed die op had los en leg die op mijn kamer neer. Mijn kamer is niks veranderd en voelt nog altijd oud en vertrouwd aan. Ik maak de vlecht in mijn haar los. Ik loop weer naar beneden en ga rixhting de keuken. " zou ik misschien wat te drinken mogen?" Vraag ik daar. Ik krijg wat te drinken en ga weer naar boven.

Ik vraag me af wanneer we dineren met de familie Lockheart. Vaak komen we ongeveer tegelijk hier naartoe en wordt altijd een dinee gorganiseerd. Arabella en ik speelden vroeger regelmatig met William, maar op een gegeven moment is dat een beetje verwaterd.

[Ik ga met school naar den haag, ben om half 9 thuis]

Bowties were never Cooler

Airé-Jake Lockheart

De hele tijd zing ik een liedje over een wichelroede, waarom ik die zing weet ik niet, maar het is wel leuk om te doen. Misschien helpt dat wel vinden.
Ik speel wat met de takken die ik voor mij op de grond heb liggen. Grote, kleine, hele enge en zelfs eentje met blaadjes. Ze zijn allemaal verschillend maar wel goed voor mijn takkanhut. Ik hoop dat Damon een wichelroede kan vinden. Ik kijk rond en schrik even wanneer er iemand naast me neer gaat zitten. Het is Damon.
"Is dit wat je zocht?" grijnst hij en laat de wichelroede zien.
"Ja, waar heb je die gevonden!?" vraag ik en ik pak de tak over. Meteen sta ik op en zet de wichelroede op de plek neer waar ik de hut wil maken. Dan pak ik een andere tak en zet die er schuin tegenaan, zodat die precies tussen de twee takjes in komt te liggen. Ik kijk denkend en reik uit naar een andere tak, zonder te denken laat ik de takken waarmee ik bezig was los waardoor ze vallen.
"Nou..." zeg ik en kijk er even boos naar. Waarom wil het nooit lukken als ik het allee probeer. Ik wil dingetjes ook alleen kunnen doen.
"Damóóóóón, als ik de takken recht zet, wil jij mij dan een andere tak geven?" vraag ik met een smekende toon. Voor ik antwoord kan krijgen zet ik de twee takken weer op zijn plek. Ik kijk naar Damon en wacht tot hij mij een tak aangeeft.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lord Kyle Dominic Lockheart
Ik besloot na een tijdje maar naar de stallen te gaan, aangezien het me heerlijk leek om even een stukje te gaan rijden op mijn paard. Het hielp mij ontspannen elke keer weer en het bezorgde mij een hoop inspiratie die ik kon gebruiken voor mijn gedichten. Ik was immers sinds een tijdje bezig met het uitbrengen van een gedichtenbundel. Nu maar hopen dat het ooit aan zou slaan. Met een grote glimlach liep ik de trap af, die weer prachtig geboend was, ook de gangen waren prachtig schoon en dat maakte me erg blij. Ik liep naar buiten, om het huis heen, naar de stallen. Daar stond mijn kind, samen met een knecht, twee paarden op te zadelen. Het zag er naar uit dat ze een stukje zouden gaan rijden. Ik liep naar ze toe. 'Hé, mag ik mee?' vroeg ik. Ik liep op ze af en aaide beide paarden even. Ik werd erg vrolijk van deze dieren, omdat ze me altijd weer hielpen ontspannen. Bovendien waren deze paarden goed getemd en erg vriendelijk.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 16:06 ]

26 - 02 - '16

Kai Damian Lockheart

Ik zadel Achmead op, en pak expres het allermooiste zadel. Het is eigenlijk van vader, en niemand mag het gebruiken, maar dat maakt me nu niet uit. Hij is er toch niet. Ik ga alvast een rondje met Achmead door de wei. Ik hou echt van dit paard. Hij maakt het zó leuk om te rijden... Opeens komt vader aangelopen.. 'Hé, mag ik mee?' Vraagt hij. Ik zucht. Ik had net zo 'n zin om lekker samen met James te rijden. Maar het is een regel dat je vader niet mag tegenspreken, dat weet ik. Ik bedoel, wie mag zijn vader tegenspreken? Opeens schiet me het tebinnen van het zadel. Oh nee! Zometeen krijg ik op mijn kop! Ik probeer het zadel te verbergen. 'Natuurlijk vader, maar ik heb wel zin om een tijd in galop rond te rennen. Dat is goed voor de benen van Achmead, en ik wil hem trainen omdat ik dit jaar mee wil doen aan een rijwedstrijd. Iemand vertelde me dat het echt leuk is.' Ik ben best wel goed in liegen, aangezien ik altijd stout ben, en ik nooit zin heb in straf. De enige rede waarom ik in galop wil is omdat vader dan niet merkt dat ik zijn zadel heb gestolen.

Spoiler alert: you will save yourself

[ Ik ga later even reageren, ik heb het best wel druk at the moment]

26 - 02 - '16