[RPG]Summer Residence||Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 21:52 ]

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

James Edmund Carter || Landgoed Dashwood || Paardenknecht
Ik was ondertussen al begonnen met zowel Pandora op te zadelen toen ik opeens een stem achter me hoorde zeggen: "Hé, mag ik mee?" Ik draaide me om en zag dat het Lord Lockheart was. "Maar natuurlijk Lord", zei ik met een glimlachje, "en welkom terug op Dashwood." Ik deed ondertussen rustig het hoofdstel van Pandora aan. "Welk paard kan ik voor u halen Lord?" vroeg ik terwijl ik rustig begon met het aan singelen van mijn eigen zadel. Het was niet zo prachtig en geweldig als dat van elk lid van de Lockheart familie, maar het was degelijk en ik vond het perfect. Ik gebruikte het toch enkel als ik met Pandore reed, als ik de andere paarden moest trainen, gebruikte ik liever hun zadels, deze passen nog altijd beter. Ik liet mijn blik nog even over de stal met de drachtige merrie glijden. Ze zou vast wel een tijdje zonder mijn oplettendheid kunnen, dacht ik. Ik wachtte geduldig op de Lord zijn antwoord en nam al een touw zodat ik snel het gekozen paard van de weide kon halen. Ik besefte toen dat Kai het zadel van de Lord had genomen. Hij was ondertussen al naar de weide, maar misschien kon ik een van de andere zadels meenemen en hem overtuigen om snel te wisselen.

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

Leslie Micheal Voilence. || Landgoed Norland || Kok.

"Hmmm." Komt er bij de trap vandaan. Ik kan eigenlijk wel raden wie dit zegt. Camille. Zij is diegene die altijd wel iets over het eten te zeggen heeft. Ik ben niet iemand die om complimenten smeekt, maar wanneer ik er een krijg, kan ik daar wel trots op zijn. "Wat ruikt het hier lekker" Ik draai me naar haar om, waarna vrijwel direct mijn aandacht gaat naar de glimlach op haar lippen. Ik glimlach vriendelijk terug en kijk haar aan. "Waarschijnlijk ben jij dat," Rolt er over mijn lippen zonder erover na te denken. Zoals ik had gehoopt is Camille ook geen spat veranderd. Haar licht bruine haren, zoals ik ze ken, zijn een stuk donkerder. Camille haar haren zijn altijd donker wanneer ze naar landgoed Norland komt. Naarmate ze hier langer is worden haar haren lichter, aangezien het altijd zomer is als ze hier is en de zon volop schijnt. Camille haar hele uitstraling is nog volkome het zelfde. Ik kan er goed met de familie op schieten, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar Camille, als ik zou moeten kiezen.
"Als je honger hebt.." Ik kijk haar aan, terwijl mijn lippen zich tot een licht onschuldige grijns vormen. "Ik hoop dat je nog net zo van mijn gerechten houd als vorig jaar" Ik kijk van Camille naar de hapjes die ik voor de familie Montrose heb klaargemaakt.

[Iemand voor Felicia?]

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 18:22 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

William Thomas Montrose

Het duurde even, maar uiteindelijk heb ik door dat de koets stil staat. Hoe lang zal dat al zijn? Ik kan er niets aan doen, mijn fantasie had me opgeslokt en meegenomen naar de wereld die ik zelf gecreërd heb. Ik open de deur en stap naar buiten, daar snuif ik de frisse lucht met een glimlach op.
"Terug in het paradijs," Zeg ik met een kalme stem en ik loop het pad op. Ik heb het gemist hier. Zo te zien zijn mijn zusters allemaal al hun eigen ding aan het doen. Lichtvoetig en kalm loop ik verder. Ik heb zin om met iemand te praten. Ik ga het grote huis binnen en kijk rond.
"Iemand?" mompel ik zacht en lach dan eventjes. Dan besluit ik aan de bel te ringelen, dan zal er zeker en vast wel iemand komen.
Ik ringel een paar keer en ga dan naast de bel tegen de muur aan leunen. Nu maar hopen dat iemand het gehoord heeft.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 18:51 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

CityOwls schreef:
Airé-Jake Lockheart

De hele tijd zing ik een liedje over een wichelroede, waarom ik die zing weet ik niet, maar het is wel leuk om te doen. Misschien helpt dat wel vinden.
Ik speel wat met de takken die ik voor mij op de grond heb liggen. Grote, kleine, hele enge en zelfs eentje met blaadjes. Ze zijn allemaal verschillend maar wel goed voor mijn takkanhut. Ik hoop dat Damon een wichelroede kan vinden. Ik kijk rond en schrik even wanneer er iemand naast me neer gaat zitten. Het is Damon.
"Is dit wat je zocht?" grijnst hij en laat de wichelroede zien.
"Ja, waar heb je die gevonden!?" vraag ik en ik pak de tak over. Meteen sta ik op en zet de wichelroede op de plek neer waar ik de hut wil maken. Dan pak ik een andere tak en zet die er schuin tegenaan, zodat die precies tussen de twee takjes in komt te liggen. Ik kijk denkend en reik uit naar een andere tak, zonder te denken laat ik de takken waarmee ik bezig was los waardoor ze vallen.
"Nou..." zeg ik en kijk er even boos naar. Waarom wil het nooit lukken als ik het allee probeer. Ik wil dingetjes ook alleen kunnen doen.
"Damóóóóón, als ik de takken recht zet, wil jij mij dan een andere tak geven?" vraag ik met een smekende toon. Voor ik antwoord kan krijgen zet ik de twee takken weer op zijn plek. Ik kijk naar Damon en wacht tot hij mij een tak aangeeft.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Damon Micheal Lockheart

"Ja, waar heb je die gevonden!?" vraagt hij terwijl hij de wichelroede pakt en meteen opstaat. 'Op het veld daarzo.' zeg ik en wijs naar het veld achter me. Ik kijk toe hoe hij de wichelroede neerzet en ook ik sta nu op. Hij zet een tak tegen de wichelroede en reikt naar een andere tak. De andere takken vallen al snel en ik moet even lachen. "Nou..." zegt hij en hij kijkt boos naar de takken die kriskras op het groene gras liggen. "Damóóóóón, als ik de takken recht zet, wil jij mij dan een andere tak geven?" vraagt hij en ik knik lachend. 'Tuurlijk Airé.' grijns ik. Hij haatte het als ik hem met Airé aansprak, hij vond het een meisjesnaam. Ergens viel het te begrijpen, erg.... jongensachtig klinkt het niet. Ik heb het gelukkig niet. Ik zie hoe hij de twee takken weer neerzet en hij afwacht. Na een korte tijd heb ik door wat hij wil en snel geef ik een tak aan. Ik plof neer op de grond en laat me weer naar achter vallen. De takken kon ik toch ook prima liggend geven? Ik heb geen zin om de hele tijd te blijven staan. Ik ben best lui, maarja..

El Diablo.

Camille Jane Montrose

Leslie draait zich om en de glimlach die ik zo net op mijn gezicht had, verschijnt weer. Leslie is geen haar veranderd, maar toch.. Je ziet aan hem dat hij breder, volwassener en ouder is geworden.
"Waarschijnlijk ben jij dat," Rolt er soepel over zijn lippen. "Zoals ik al dacht, geen haar veranderd." zeg ik dan met een grinnik en schud mijn hoofd. De heerlijke geur van eten wordt alleen maar sterker en ik adem diep in. Ik krijg hier zo'n enorme trek van..
"Als je honger hebt.." Hij kijkt me aan, terwijl zijn lippen zich tot een licht onschuldige grijns vormen. Alsof hij mijn gedachten las. Mijn lippen vormen zich ook tot een lichte grijns. "Ik hoop dat je nog net zo van mijn gerechten houd als vorig jaar" "Het gene waar ik zo naar uit keek." Hij kijkt van mij naar de hapjes die hij op een dienblad heeft gezet en ik pak er één van af. Ik neem een klein onschuldig hapje en ik grijns. "Dit is verrukkelijk, je hebt jezelf weer overtroffen." zeg ik terwijl ik hem bewonderend aankijk. Voor zijn jonge leeftijd was hij een top chèf. Je proeft aan zijn gerechten dat hij dit met liefde, passie en plezier maakt. "Ik wil dat je het me een keer leert. Om zo te koken!" zeg ik dan met een zachte grinnik.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 21:22 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Anna Rose Montrose
Na een tijdje te hebben rondgelopen merk ik dat ik honger heb. Ik wandel rustig richting de keuken. Hoe dichter bij ik kom, hoe lekkerder het begint te ruiken. Ik loop de keuken in en kom Camille ook tegen in de keuken. Zij was hier best vaak te vinden. Ik weet nog niet of dat komt door het eten of de kok. Ze vraagt net of Leslie haar een keer kan leren koken. "Dan kan je misschien thuis koken" zeg ik dan en ik grijns even. Het eten hier is altijd beter dan thuis. Naja, het andere thuis dan. Ik snap niet waarom we hem niet gewoon meenemen als we hier weer weg gaan. "Hallo Leslie" zeg ik dan. Ik bekijk de hapjes die klaar staan en het ziet er lekker uit. "Heb je misschien iets voor me te eten zonder dat ik straks alles al opeet wat voor straks bedoeld is?" vraag ik dan. Hij kon geweldig koken en had eigenlijk altijd wel iets lekkers te eten.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 21:30 ]

Amelia Gewndolynn Lockheart
Ik keek op toen ik Yulene hoorde. "Heel erg." Ik veegde een paar plukjes rood haar uit mijn ogen. Ik draaide me wat naar haar toe en stopte met borduren. "Zou je het drinken wat op de tafel staat mee kunnen nemen en even komen zitten? Ik heb advies nodig." Ik zuchtte en legde het borduurwerkje echt weg op het tafeltje naast me. Ik wilde gewoon even met iemand praten. Het snappen zou ze waarschijnlijk nooit, er zat namelijk geen druk achter van status, maar misschien had ze wel ideeën erover. Ik keek even over de rand van het balkon en zag allerlei mensen bezig zijn. Dat vond ik altijd wel leuk om te zien. Zowel bij ons als hij de Montrose's waren onze werkers hard aan het werk. Ik sloeg mijn benen over elkaar en legde mijn handen op mijn knieën.

[sorry kort]

Bowties were never Cooler

Leslie Micheal Voilence. || Landgoed Norland || Kok.

"Zoals ik al dacht, geen haar veranderd." Zegt ze met een grinnik, waarna ze haar hoofd schud. Ook bij haar verschijnt een lichte grijns. Zacht lachend schud ik mijn hoofd. Camille is soms zo voorspelbaar, als je haar kent tenminste. Ik zeg niet dat ik haar door en door ken, maar op het gebied van eten ken ik haar toch wel aardig goed. "Het gene waar ik zo naar uit keek." Ik kan er niets aan doen, maar er ontstaat een brede glimlach op mijn gezicht. Toch probeer ik hem wat bescheiden te houden. Het voelt gewoon goed als iemand je een compliment geeft over het gene waar je bijna ieder moment van de dag mee bezig bent.
Ik kijk haar afwachtend aan, wanneer ze een hapje van het dienblad afhaalt en een klein hapje neemt. Als haar grijns tevoorschijn komt, weet ik dat ik weer eens goed mijn best heb gedaan om iets lekkers voor elkaar te krijgen."Dit is verrukkelijk, je hebt jezelf weer overtroffen." Zegt ze. De bewondering is duidelijk van haar ogen af te lezen. Een bescheiden grinnik verlaat mijn mond en ik zucht even opgelucht. "Dankje, dat is wat ik altijd probeer te doen." Glimlach ik. Ik vind het fijn om een compliment te krijgen, maar ik weet nooit goed hoe ik er mee om moet gaan.
"Ik wil dat je het me een keer leert. Om zo te koken!" Zegt ze dan met een lichte grinnik. "Daar heb je jaren ervaring voor nodig, maar ik denk dat het jou wel zal lukken" Ik vind het nog steeds raar om 'jou' te zeggen tegen iemand die een veel hoger aanzien dan mij heeft, maar ze heeft het vanaf het begin al gezegd dat ik haar geen 'u' moest noemen, dus heb ik haar bevelen opgevolgd.
"Dan kan je misschien thuis koken" Zegt Anna, wanneer ze de keuken binnen loopt. "Hallo Anna. Dat zou me werkelijk een eer zijn". Ik noem de kinderen van familie Montrose de ene keer wel bij naam en de andere keer mevrouw of meneer. "Hallo Leslie" Begroet Anna me. Ik glimlach vriendelijk naar haar.Ik volg haar blik naar de hapjes. "Heb je misschien iets voor me te eten zonder dat ik straks alles al opeet wat voor straks bedoeld is?" Vraagt ze. "Het enige wat ik nu klaar heb zijn deze hapjes, dus daar zou u er een van kunnen nemen, maar als u nog iets anders wilt zou ik dat voor u kunnen maken?" Ik kijk haar vragend aan. Ik zeg op de een of andere manier automatisch 'u' tegen de rest van de familie. Aangezien ik ze nooit nadrukkelijk heb horen zeggen om ze geen 'u' te noemen, doe ik dat ook niet.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 21:49 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Jonathan Mitchell
Ik liep rustig met hem mee door het huis richting de keuken. Onderweg hing ik nog een schilderij weg en nam een vaas met verwelkte bloemen weg van een tafeltje. Deze bloemen deed ik op de composthoop bij de bediendeningang van de keuken, die buiten lag. Ik keek naar hem en haalde mijn schouders op. "Deels wel, deels niet. Het word hard werken met de familie hier, maar het is ook wel weer leuk, vers leven op het landgoed. Ik liep met hem de keuken in. Ik glimalchte naar de mensen daar en zwaaide even. Sommigen zwaaiden terug, maar de meesten merkten me niet op. Ik pakte een beker en vulde die uit een vat water wat op een van de aanrechten stond. "Wat wil jij, Aiden?" vroeg ik rustig. Hij was echt de enige die me af en toe nog John noemde, iets waar ik me erg aan kon irriteren, maar ik mocht hem, dus ik kon ermee leven.

Bowties were never Cooler

Yuléne Amaris Oath
'Zou je het drinken wat op de tafel staat mee kunnen nemen en even komen zitten? Ik heb advies nodig.' zegt Amelia tegen mij als ze opkijkt, ik knik even naar haar en pak dan het drinken dat op de tafel staat en loop naar haar toe. Dan ga ik naast haar zitten en geef ik haar het drinken aan. 'Waar heb je advies voor nodig of netter gevraagd, waarmee kan ik je helpen?' vraag ik dan aan Amelia. Ik kijk even via het balkon naar buiten en ik zie een paar Lockhearts en een aantal bediendes buiten rondlopen, dan richt ik me weer op Amelia. 'Heb je het gemist hier?' vraag ik aan Amelia. Dan kijk ik weer haar kamer rond, dat doe ik altijd als ik niks te doen heb, of als ik tegen iemand praat en die gene nog antwoord moet geven, een teken van mijn ongeduldigheid.

[Sorry, kort]

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 21:52 ]

That is a perfect copy of reality.

Camille Jane Montrose.

Na mijn compliment komt er een brede, maar toch bescheiden glimlach op zijn gezicht. Ik grinnik bij het zien van dit en glimlach.
"Dankje, dat is wat ik altijd probeer te doen." Glimlacht hij. "En dat lukt je gelukkig ook altijd."
Wanneer we het over het koken hebben antwoord hij : "Daar heb je jaren ervaring voor nodig, maar ik denk dat het jou wel zal lukken" Ik grinnik en er komt een vrolijke. "Yes." uit mijn mond. "Dan kan je misschien thuis koken" hoor ik achter me en Anna komt bij ons staan. Ik steek mijn tong uit naar Anna en zucht. "Ik kook thuis!" bijt ik dan terug naar mijn zus en ik zucht en schud mijn hoofd.
"Hallo Leslie" Begroet Anna hem, wanneer ze de keuken binnen loopt. Hij glimlacht vriendelijk naar haar. "Hallo Anna," Zegt hij dan en ik glimlach naar beide. "Heb je misschien iets voor me te eten zonder dat ik straks alles al opeet wat voor straks bedoeld is?" Vraagt ze. "Vreetzak." Plaag ik haar dan.
"Het enige wat ik nu klaar heb zijn deze hapjes, dus daar zou u er een van kunnen nemen, maar als u nog iets anders wilt zou ik dat voor u kunnen maken?" Hij kijkt haar vragend aan en ik grinnik om zijn formele taalgebruik tegenover mijn één jaar oudere zus.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 21:56 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

(Will rang a bell :p )

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aiden Nathaniël Thomson

We liepen naar de keuken en ik keek hem even aan. Onderweg hing hij nog een schilderij weg en pakte een vaas met verwelkte bloemen van een tafeltje. Deze bloemen gooide hij op de composthoop bij de ingang van de bediening van de keuken, die buiten lag.
"Deels wel, deels niet. Het word hard werken met de familie hier, maar het is ook wel weer leuk, vers leven op het landgoed. " Dat was zijn antwoord geweest. Ik "Hmm." -de maar. "Ik ben blij dat zij er weer zijn." zeg ik dan en kijk hem aan. Ik kan misschien wel een andere band met de familie dan Johnathan, maar oke. Ik liep met hem de keuken in.
"Wat wil jij, Aiden?" vroeg hij rustig. "Doe maar water." zeg ik dan nonchalant. Ik keek de keuken rond en glimlachte naar de mensen die er werkte. "Hey Aiden." hoor ik van onderandere Leonie en Andrea. Damian begroet me ook nog en ik groet ze allemaal terug, de rest schenk ik alleen hooguit een glimlach.

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 22:02 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Anna Rose Montrose
Camille steekt haar tong naar me uit en ik grinnik. "Ik kook thuis!" bijt ze terug en schud zuchtend haar hoofd. Leslie begroet me ook. "Vreetzak" hoor ik Camille zeggen als ik vraag naar eten. "Tja, ik moet de rest van het jaar inhalen en een reserve opbouwen voor als we weer terug gaan." grap ik dan terug. Leslie verteld me dat de hapjes het enige eten is wat hij nu klaar heeft. "Hmm.. Ik ben bang dat ik rest ook meteen wil opeten als ik er een proef." antwoord ik dan. "Heb je misschien iets van aardbeien met chocolade of slagroom?" vraag ik dan. Ik kon vreten als een beest, maar ik kwam geen grammetje aan. Iets waar ik heel blij mee was, want dan kon ik eigenlijk eten wat ik wou.

[ik ga slapen. Jullie kunnen gewoon verder gaan hoor ]

[ bericht aangepast op 12 juni 2013 - 22:20 ]