[RPG]Summer Residence||Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 21:52 ]

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Airé-Jake Lockheart

Damon lacht en volgt mij de koets uit. Ik kijk in de ronde, of ik mijn hut ergens tussendoor zie komen, maar ik zie hem nog niet. Ik kijk wat meer rond.
"Nou, staat je hut er nog?" vraagt Damon en ik haal mijn schouders op. Ik zie hem vanaf hier niet. Ik volg Damon en haal mijn neus even op, de lucht hier is lekker. Ik zie hem grijnzen en kijk vragend. "Hmh, heb deze plek gemist joh.. Hebben ze mooi gedaan." zegt hij dan en ik knik meteen wild.
"Ja, het is mooi hier!" zeg ik, niet helemaal snappende wat hij bedoelde, wie hebben dit mooi gedaan? Nee, ik ben niet een van de slimste, maar ben blij met wie ik ben. Kinderlijk ben ik ook, ik word nooit volwassen! Nooit! Ik kijk weer rond en kijk dan naar Demon.
"Als mijn hut weg is, wil jij mij dan helpen met een nieuwe?" vraag ik en trek aan zijn arm. Iets wat ik vaker doe als ik iets vraag en niet zeker weet of ik de aandacht van andere mensen heb. Dat is iets dat ik al van vroeger heb en het nu nog gebruik. Ik kan het wel afleren denk ik, maar dan moet ik er zelf meer op gaan letten.

[Sorry dat ze zo kort zijn, mijn stukjes. Ik probeer ze al langer te maken. (: ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ik zit de hele tijd op mijn mobiel omdat mijn laptop fuckt :x Sorry als mijn posts soms kort zijn :x]

Damon Micheal Lockheart

"Ja, het is mooi hier!" zegt hij en ik knik weer. "Als mijn hut weg is, wil jij mij dan helpen met een nieuwe?" vraagt hij en ik kijk hem aan. Hij trekt wat aan mijn arm en ik lach automatisch. Dat doet hij al lang, heel lang. Altijd als hij iets vraagt eigenlijk. 'Tuurlijk broertje..' zeg ik en aai even over zijn hoofd. Ik kijk grijnzend naar zijn haar dat nu alle kanten op staat en grinnik zacht. 'Anders ga je hem eerst zoeken, als hij er niet staat roep je mij maar, oké?' zeg ik. Ik laat hem los en plof op het gras. Ik laat mezelf naar achter vallen en lig gelijk wat comfortabeler. Tja, ze wisten dat ik graag in de zon lag. Ik haat bleek zijn, en met mijn zwarte haar lijk ik dan net een vampier. Nee, geef mij maar lekker mijn kleurtje. Ik sluit mijn ogen even en leg mijn hoofd op mijn armen. Soms is het best chill om de ijdele van de familie te zijn, je kan lekker lui doen met een excuus dat je er beter uit gaat zien.. Heerlijk.. Maarja, dit is ook een heerlijk leven..

El Diablo.

[Mijn topics, ben een beetje laat]
Arabella Tuesday Montrose

Landgoed per landgoed flitste voorbij en met een zucht zette ik me weer tegen het bankje aan. Nog eventjes en we zouden er zijn, maar of ik het nog lang volhoud weel ik niet. Het was krap, we waren met te veel mensen en de koets was niet bepaald groot. Je kon de passen van het galopperende paard duidelijk horen en de wind die zachtjes langs de koets heen waaide was onmisbaar. Natuurlijk moest ik in het midden zitten, wanneer er wat meer gehobbel komt zie ik dat William, die langs me zit, al problemen ermee heeft, of misschien ook niet, hij kijkt dromerig uit het raam, niet dus, met een glimlach kijk ik naar de andere kant. Camille is uit het raam aan het staren net als William, maar niet zo dromerig, wel, wat kan je anders eigenlijk doen in een koets dan naar buiten staren? Het is donker en in dit geval krap en stil. "Ik ga het laatste stuk wel te paard, ik word gek van dat gehobbel." Hoor ik dan van langs me komen, het was Anna, mijn oudste zusje en waarschijnlijk ook mijn beste vriendin in deze koets. Paardrijden, God, wat is dat fijn, soms zouden we samen gaan paardrijden, dat is natuurlijk ook heel leuk. "Ga je ook mee Arabella?" Vraagt ze dan. Ik geef haar een glimlach. "Met alle plezier." Zeg ik vrolijk. De reserve paarden worden al los gehaakt en met een glimlach stap ik de koets uit, 'lucht!' is het eerste wat in me opkomt. Wat ben ik blij om daar uit te zijn. "Kom je nog Arabella?" Ik zie dat Anna al op haar maar is geklommen en zelf neem ik mijn eigen paard van de bediende aan. "Dank U." zeg ik vriendelijk waarna ik me op het paard hijs. "Klaar." Ik stoot het paard zachtjes aan en voel al snel de wind door mijn haren gaan, dit is vrijheid.

The artist is the kid that survived.

[Cyborg > Alecia]

26 - 02 - '16

Anna Rose Montrose
Ook Arabella hoeft niet lang na te denken en stapt de koets uit. Ook voor haar wordt een paard losgemaakt en al snel rijden we samen weg. Dit was 1000 keer beter dan die koets. We draven rustig voor de koets uit. Van al mijn zussen en mijn broer kan ik het het beste vinden met Arabella. we deelden bijna alles met elkaar en hadden eigenlijk ook bijna geen ruzie. Tuurlijk hadden we wel eens een meningsverschil waar we dan wel eens met elkaar over discusieerde, maar het liep nooit echt uit op ruzie. Mochten we een keer boos worden op elkaar, barsten we meestal in lachen uit, omdat we ons dan best kinderachtig kunnen gedragen. Vaak is het dan meteen vergeven en vergeten en is alles weer goed. Tuurlijk houdt ik ook van mijn andere zusjes en broer en ook met hun kan ik het meestal goed vinden, maar de band is niet zo sterk als met Arabella. "Wedstrijdje??" Vraag ik dan met een grijns. We hoefden niet zo ver meer en ik kon niet wachten tot we er weer waren en van de rust konden genieten.

[ bericht aangepast op 11 juni 2013 - 15:28 ]

James Edmund Carter || Landgoed Dashwood || Paardenknecht
Iedereen was nog steeds druk in de weer om e aankomst van de Lockhearts voor te bereiden, ik daarentegen was nog steeds rustig de dameszadels aan het poetsen. In de verte hoorde ik het hoefgetrappel van de paarden, ze waren er bijna. Ik borg de al gepoetste zadels op en ging daarna richting de binnenkoer. Zoals altijd stond een groot deel van het personeel daar klaar om de familie te verwelkomen. De koetsen kwamen aan en ik ontfermde me meteen over de vermoeide paarden. Ik bracht hun allemaal richting de stallen, waar ik hun ontdeed van al hun tuig, hun grondig poetste en in hun stal zette zodat ze ongestoord konden eten en drinken. Daar was ik natuurlijk wel een tijdje mee bezig aangezien ik het allemaal alleen moest doen, maar het was haalbaar. Ondertussen zette ik ook nog eens een deel van de andere paarden op de weide en hield de drachtige merrie goed in de gaten. Het zou niet lang meer duren voor ze zou bevallen van haar eerste veulen.

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

Kai Damian Lockheart

Eindelijk, we zijn er! Ik voel me vrolijk en huppel uit de koets. Wat ga ik nu doen? Ik heb geen zin om iets te moeten, dus ren ik meteen naar mijn hutje, die ik buiten ergens heb gebouwd. Ik zie al meteen dat hij weg is, en begin bijna te huilen. Ik heb hem een tijdje geleden gebouwd, en had zo veel zin om erin te spelen. De hele boom is weg, en ik voel me echt verdrietig. Vele zomerdagen heb ik hier doorgebracht, in een boom die hier was, hier stond. Ik trap tegen een tak aan die op de grond ligt. Wat nu? Ik besluit dat ik veel zin heb om mijn paard, Achmead weer te zien. Ik ren meteen naar James toe, om te vragen waar Achmead is. Ik kijk in de stallen, maar hij is er niet. Wel zie ik een paar andere paarden die ik even knuffel. Ik heb altijd al van paarden gehouden. Meteen erna ren ik naar de buitenwei, waar ik James aantref.
'Hallo James, hoe maak je het? Ik kwam even kijken naar Achmead, want ik heb hem erg gemist.' Leg ik uit. Ik heb James altijd gemogen. Vooral omdat hij voor mijn paard zorgt, en ik erg op Achmead gesteld ben.

Spoiler alert: you will save yourself

James Edmund Carter || Landgoed Dashwood || Paardenknecht
Ik was klaar met alle koetspaarden te verzorgen en moest nog een enkel paard naar de weide brengen, Achmead van jongeheer Kai. Ik haalde hem uit zijn stal en zo gehoorzaam als hij was, bleef hij mooi achter me lopen zonder opdringerig te zijn. Ik loodste hem naar buiten, de wei op en sloot het hek achter ons. Ik liet hem los en meteen liep hij richting de andere paarden, met hier en daar een vrolijk bokje tijdens zijn galop. Op een paar meter afstand ging hij liggen en rolde eens goed door het stof, zoals hij altijd deed. Genietend keek ik ernaar toen ik opeens een bekende stem achter me hoorde. Ik draaide me om en zag dat het jongeheer Kai was. "Hallo James, hoe maak je het?" vroeg hij. "Uitstekend en u, jongeheer Kai?" vroeg ik hem op mijn beurt. Ondertussen legde hij ook uit wat hij kwam doen en ik vertelde hem dat Achmead net klaar was met rollebollen door het stof en wees naar hem. "Hij heeft zich erg goed gedragen de afgelopen maanden", vertelde ik hem met een glimlachje.

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

Kai Damian Lockheart

Ik wacht op James' antwoord en kijk even naar de paarden. "Uitstekend en u, jongeheer Kai?" Vraagt hij. Ik haat het altijd als iemand me jongeheer of zoiets noemt, want ik ben gewoon Kai. "Ik zei vorig jaar toch ook al dat je Kai moest zeggen? Anders voel ik me zo stom. Maar het was niet echt leuk op het andere landgoed. Ik kon niet bij Achmead zijn, en moest trainen op een heel saai paard dat Prins heette en heel stom was. Hij wou nooit luisteren. En..." Ik merk dat ik weer te veel praat. Ik mag niet zoveel praten van mijn leraar, maar praten is heel leuk. "Hij heeft zich erg goed gedragen de afgelopen maanden." Zegt James over Achmead. Ik glimlach trots. Op de een of andere manier voel ik me altijd trots als iemand me een complimentje geeft over Achmead. Ik zie Achmead en ren meteen naar mijn lievelingspaard toe. "Hallo jongen, ik heb je echt gemist. Je bent toch zó lief! Ja, kijk eens wat papa voor je heeft!" Zeg ik vrolijk, en ik geef Achmead een worteltje. Ik glimlach als hij het heel snel opeet. "James, zou je alsjeblieft Achmead op willen zadelen? En zadel anders ook een ander paard op, dan kunnen we samen een ritje maken!" Zeg ik vrolijk. Eigenlijk wil ik gewoon zorgen dat niemand tegen me zegt dat ik iets moet doen.

Spoiler alert: you will save yourself

James Edmund Carter || Landgoed Dashwood || Paardenknecht
Hij zei dat hij liever had dat ik hem gewoon Kai noemde en toen herinnerde ik het me weer. "Het spijt me Kai, ik was het vergeten. Het was dan ook al zo lang geleden", zei ik hem. Daarna vertelde hij over wat hij het afgelopen jaar had gedaan en hij keek erg trots toen ik Achmead complimenteerde. Hij liep naar hem toe en gaf Achmead en wortel, die hij met alle plezier aannam. Hij vroeg me of ik Achmead en nog een ander paard wou opzadelen zodat we samen een ritje konden maken. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen en ik antwoordde hem met een glimlach: "Natuurlijk Kai, ga jij alvast met Achmead richting de stallen? Dan kom ik er zo meteen aan." Ik wachtte niet echt op antwoord, ik wist toch dat hij het wel zou doen. Zelf liep ik richting Pandora, mijn eigen merrie. Ik had van Lord Lockheart de toestemming om haar hier te stallen en daar was ik hem voor eeuwig dankbaar om. Meteen kwam ze zelf ook mijn richting uit en we gingen richting de stallen, samen met Kai en Achmead. "Help je me even met borstelen?" vroeg ik aan Kai toen we er waren en de paarden hadden vastgezet.

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

Airé-Jake Lockheart

"Tuurlijk broertje..." zegt Damon en haalt zijn hand door mijn haar. Ik lach omdat mijn broer met een grijns naar mij kijkt. Snel haal ik mijn handen door mijn haar zodat het weer goed zit.
"Anders ga je hem eerst zoeken, als hij er niet staat roep je mij maar, oké?" zegt Damon en daarna gaat hij op de grond in het gras liggen. Ik kijk even en knik dan.
"Ja, ik ga kijken of hij er nog is!" zeg ik opgewonden en ik draai me meteen om. Daarna ren rond het huis heen, over het erf. Ik merk wel dat ik erg snel moe ben, maar dat is ook niet zo gek, ik heb bijna een jaar niet zoveel gerend.
"Hij is weg denk ik," zeg ik tegen mezelf en ik kijk rond. Ineens zie ik een paar takken omhoog staan. "Ja!" roep ik en ik ren erheen. Ik ga steeds langzamer als ik door heb dat het maar een paar takken zijn die overeind staan. Als ik eraan kom zie ik meer en deels op de grond liggen. Ik kijk er beduusd naar en duw de andere takken ook om. "Stomme wind en regen!" roep ik dan en ik ren terug naar Damon. Als ik hem op de grond zie liggen laat ik me bovenop hem vallen.
"Hij is stuk broer, helemaal stuk!" zeg ik en kijk naar hem. Ik heb zijn shirt vastgepakt in mijn handen en trek eraan. Maar omdat ik op hem zit gebeurd er niet heel er veel met hem. "Gaan we hem straks opnieuw maken?" vraag ik en kijk hem met grote smekende ogen aan. Mijn rode haren liggen helemaal verwilderd op mijn hoofd door het rennen.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Damon Micheal Lockheart

Hij lacht even en ik grinnik. "Ja, ik ga kijken of hij er nog is!" zegt hij opgewonden en hij draait zich meteen om. Ik lach even en knik hem toe. 'Succes broertje.' zeg ik en sluit mijn ogen weer. Ik hoor hem wegrennen en rek me even uit. "Ja!" hoor ik hem roepen verderop en ik kijk op. Ik leun even op mijn ellebogen maar laat me al snel weer vallen. "Stomme wind en regen!" hoor ik hem roepen en ik zie hem terug rennen. Al snel laat hij zich op me vallen en ik open mijn rechteroog een stukje om hem aan te kijken. "Hij is stuk broer, helemaal stuk!" zegt hij en hij pakt mijn blouse vast met zijn handen en trekt eraan. "Gaan we hem straks opnieuw maken?" vraagt hij met grote, smekende ogen. Ik aai even door zijn haren en zet hem van me af. 'Tuurlijk, let's go.' zeg ik en wrijf nog even in mijn ogen. Ik sta snel op en pak zijn hand terwijl ik naar een paar takken loop die nog rechtop staan. 'Nou, waar zijn de rest van die takken?' vraag ik...

El Diablo.

Yuléne Amaris Oath//Bediende Landgoed Dashwood
Het was weer zover, de familie Lockheart kwam weer naar het landgoed, veel van de bediendes die hier werkten waren helemaal in paniek en onrustig, terwijl ik en een paar andere nog rustig waren, ik zou dat ook wel blijven als de familie Lockheart er is, ik bedoel, het is niet de eerste keer dat ze hier komen. Als de Lockhearts eraan komen, maak ik de laatste dingen schoon en klaar zodat hun niks te klagen hebben. Ik kijk dan even naar buiten en ik zie twee zonen al buiten rondkijken, dan zie ik dat Amelia direct naar boven loopt, ik kijk haar even na en richt me dan weer op de rest van de groep. Nadat iedereen al een tijdje binnen is hoor ik een bel gaan, die van Amelia komt. Ik kijk eerst even of niemand anders er heen gaat, en als ik merk dat niemand van de bediendes er op let, loop ik naar boven. Als ik boven ben, klop ik eerst op de deur van Amelia, voordat ik naar binnen kan, misschien mag ik zo naar binnen lopen, maar ik doe het uit gewoonte niet.

That is a perfect copy of reality.

Amelia Gwendolynn Lockheart
Ik hoorde al snel een zachte klop op mijn kamerdeur. "Binnen." zei ik opgetogen. Ik vond het heerlijk hier te zijn tijdens de zomer. Dan mocht ik mijn elkels weer laten zien, van de zon genieten en voor mezelf kiezen wat ik deed. Ook dingen als paardrijden konden hier. Toch had ik niet heel veel zin nu met mijn broertjes en zusjes te dollen. Op Damon na waren ze allemaal een stuk jonger en ik was nu eenmaal bijna toe aan de gala's om te kijken wie een goede echtgenoot voor me zou kunnen worden. Zelf hoopte ik dat het een van de jongens mocht zijn die ik al kende, maar ik wist niet of die goed gingen vallen bij vader. Ik keek even over mijn schouder. Ik hoopte dat een van de dienstmeisjes kwam. Ik kon namelijk wel wat vrouwenadvies gebruiken, hoe veel lager ze qua stand ook stonden. Moeder kon me met deze dilemma's niet helpen. Mijn grootste problemen zou ik een dienstmeid nooit toevertrouwen, maar om wat advies kon ik altijd vragen.

Bowties were never Cooler

Leslie Micheal Voilence. || 20. || Kok/Leidinggevende in de keuken.

"Melody, zou jij voor mij wat water kunnen halen?" Ik ben bijna klaar met de laatste voorbereidingen voor de familie Montrose, wanneer er word gemeld dat de familie is gearriveerd. Ik weet wel zeker dat ze honger hebben na een rit zoals deze, daarom heb ik voor iedereen een aantal hapjes klaar gemaakt. Hierbij heb ik rekening gehouden met hun voorkeur. Na zo'n twee jaar voor hun gewerkt te hebben, weet ik wel wie liever kip eet of van welke groente ze wel en niet houden.
Ik kijk even naar de lach die op Melody haar gezicht staat. Bijna iedereen heeft vandaag een glimlach op zijn of haar gezicht en ik weet wel zeker dat het komt door de komst van de familie. Wanneer zij hier aanwezig zijn is de sfeer zo veel beter. De Montrose familie is het hart van landgoed Norland en ik voel mij vereert om hier te werken.
Ik werp een blik op Leonie, die de keuken aan het schrobben is. Ik kan wel zeggen dat ze genoeg heeft gedaan en dat de keuken er schoon uit ziet, maar Leonie kennende heeft dat geen zin. Ze zal doorgaan totdat een lid van de familie haar een compliment toewerpt. "Kun je er voor zorgen dat niemand hier aan komt?" Ik kijk haar aan, maar wacht niet op antwoord aangezien ik weet dat ze het zal doen en loop de keuken uit. Ik vraag me af of ze veel veranderd zijn. Als er iemand wel veranderd is dan zal het vast William zijn, aangezien hij de jongste is en midden zestien was toen ik hem hier voor het laatst gezien heb. Op de een of andere manier verlang ik gewoon naar een bevel. Ik wil weer iets te doen hebben in de keuken. Koken, bijvoorbeeld.

[Felicia's post komt waarschijnlijk morgen.]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'