[RPG]Summer Residence||Topic 1 - Speeltopics

Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2013 - 21:52 ]

---

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Arabella Tuesday Montrose

Langzaam loop ik over het paadje, het is rustig, hier en daar hoor je een vogeltje, de wind die zachtjes door het bos, wat naast het paadje ligt, ruist en de zon die nog prettig schijnt. Vader heeft de laatste tijd vaak aangedrongen dat ik een man moet vinden, 'Of ik doe het zelf wel.' ik snap het wel, ik ben ook al eenentwintig, maar een man, nu al? Wel de meeste van mijn vriendinnen hadden al lang een kindje en wel, ik nog niet. Ik zucht en stamp tegen een steentje dat ik tegen kom. Gewoon rustig blijven, je vind wel iemand, Arabella. Maar wie? God, wie wil er nu trouwen met mij. Ik draai een lok haar lichtjes rond mijn vinger en laat hem dan weer los om het nog eens opnieuw te doen. Vader vermoord me als ik met een jongen van lagere klasse thuiskom. Maar ik ken niet bepaald jongens uit een hogere klasse dan ons. Hij waarschijnlijk wel maar die zullen nog maar achttien zijn, misschien zelfs zeventien, dat kan ik toch ook niet doen! Toch?

[Oh, deze is kort.]

---

The artist is the kid that survived.

Amelia Gwendolynn Lockheart
Ik keek naar wat Yulene deed. Ik pakte het drinken aan en schonk twee glazen in. Een voor haar en een voor mij. Ze was dan wel mijn dienstmeisje, ik had wel manieren. "Ik zit in een raar pakket." zuchtte ik. Haar vraag tussendoor vond ik een beetje onbeleefd, maar ze leek nog redelijk oprecht, dus ik zag het door de vingers. "Ik heb het erg gemist hier, maar dat is nu niet ter zaken." Ik nam een slokje drinken. Ah, lekker. "Binnekort zal ik waarschijnlijk naar een van de eerste ballen gaan om opzoek te gaan naar een echtgenoot. Ik ben alleen wat bang ervoor. Tuurlijk wil ik een man en kinderen, maar ik wil geen echtgenoot die me slaat of waarvan ik nooit meer buiten mag komen. Van mijn vriendinnen heb ik gehoord dat die er ook tussen zitten." Het was fijn om dit een keer uit te kunnen spreken. Met vader of moeder durfte ik dat echt niet, maar met een bediende ging het wel. Ik nam nog een slokje drinken en keek weer even naar mijn borduursel. Ik moest echt beter mijn best daarop gaan doen.

Jonathan Mitchell
Hij was echt altijd blij als de familie terug was. Tja, als tuinman hoefde je neit constant te schrobben om het huis te laten voldoen aan de standaarden van de familie. Ik schonk voor hem ook een beker water in uit het vat en draaide het kraantje weer dicht. Ik gaf een van de bekers aan hem en nam een slokje uit de mijne. Toen hoorde ik een bel. Snel gooide ik de rest van het water achterover. "Sorry, ik moet gaan." Ik zette de beker neer en liep snel richting het geluid van de bel. Ik zag uiteindelijk in een van de hallen William staan. "Hallo, fijn je ook weer te zien. Wat kan ik voor je doen?" vroeg ik beleefd. Ik veegde wat wilde krullen uit mijn ogen. Ik was een trouwe bediende van de familie, maar dat betekende niet helemaal dat ik dit soort dingen altijd leuk vond. Ik boende liever vloeren. Die zwegen tenminste als ik iets raars deed wat een normaal mens niet kon.

[Sorry, beiden kort]

[ bericht aangepast op 13 juni 2013 - 8:46 ]

---

Bowties were never Cooler

Airé-Jake Lockheart

"Tuurlijk Airé," ik kijk even met een dodelijke blik naar Damon. Hij weet dat ik het haat als hij mij zo noemt. Ach Damon is mijn favoriete broer, dus hem vergeef ik het wel. Ik pak hem wel terug met een streek of zo.
Ik pak de tak die Damon aangeeft aan en zet hem met een glimlach tegen de andere taken aan, nu staat het al iets steviger. Ik kijk naar Damon als hij gaat liggen en lach dan even. Ik pak de volgende takken aan en zet ze allemaal stevig neer.
"Ik heet Jake, wet je nog," zeg ik en kijk naar mijn broer. "Airé is een meisjesnaam." zeg ik en ik prik even met een tak in Damon zijn buik. Dan loop ik weer terug naar de beginnende takkenhut en zet hem erbij. Nu hoef ik eigenlijk alleen nog maar takken ertegenaan te zetten zodat het dicht word. Daar heb ik er niet genoeg voor, wat wel jammer is, maar ook weer niet.
"Ik ga meer takken zoeken," zeg ik en ik ren er vandoor. Opzoek naar takken.

William Thomas Montrose

Ik sta al een tijde bij de bel, veel zin om er nog een keer aan te ringelen heb ik niet. Het doet een beetje zeer aan mijn oren namelijk, eigenlijk betekend dat wel iets goeds; De andere kunnen het horen. Ik laat mezelf iets tegen de muur aan zakken, maar blijf wel staan. Rustig laat ik mijn ogen door de gang dwalen, niemand.
Net wanneer ik weg wil gaan hoorde ik een deur openen, ik duw mezelf recht en glimlach als ik Jonathan aan zie komen lopen.
"Hallo, fijn je ook weer te zien. Wat kan ik voor je doen?" vraagt hij en ik kijk hoe hij zijn haren uit zijn gezicht veegt. Ik denk even na, ik verveel me een beetje, maar zin om naar mijn kamer toe te gaan heb ik niet.
"Ik verveel me," zeg ik dan uiteindelijk en kijk Jonathan aan. "Zou jij misschien iets met me willen doen?" vraag ik dan en leun weer naar achter, tegen de muur. Misschien weet Jonathan iets leuks om te doen. Zelf komt er niet echt iets in me op. En ik denk dat niet iedereen het leuk vind als ik de hele dag alleen maar aan het dromen ben, al doe ik dat wel het liefst. Lekker wegzinken en me nergens druk over maken.

[ bericht aangepast op 13 juni 2013 - 11:12 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Zijn Kai, Kyle en James nu bij de stallen? Dan laat ik Felicia daar heen gaan ^^]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[mijn Lockheart zit nog steeds in de koets]

---

KIDS ARE BABY GOATS THEY ARE CUTE AND THEY HAVE REDEEMING SOCIAL VALUE. YOU ARE DEFINITELY NOT KIDS.

@Andhera ze zijn inderdaad alle 3 bij de stallen

---

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

Felicia 'Fella' Belle lockheart.

Een opgeluchte zucht rolt over mijn lippen, wanneer ik mijn eerste stappen van deze zomer op landgoed Norland zet. Het voelt goed om weer terug te zijn. Niet iedereen die continu achter je aan loopt, alsof je honing aan je kont hebt en niet altijd in de spotlights staan. Ik wordt nog steeds bediend door de bediendes, maar hier is het een minder grote schande wanneer je iets zelf doet, aangezien de buitenwereld er toch niets van merkt.
Mijn eerste gedachte is om naar binnen te gaan, maar dan bedenk ik me, wanneer 'Caelan' door mijn hoofd heen schiet. Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht bij de gedachte aan hem. Caelan betekend sterke krijger. Het spreekt eigenlijk wel voor zich waarom ik hem zo heb genoemd. Ik bedenk me geen seconde en begin richting de stallen te lopen. Ik weet bijna zeker dat Kai er ook zal zijn. Dat is meestal het eerste waar we heen gaan. Een enkele keer begin ik met het begroeten van alle bediendes, maar daar ben ik na twee keer mee gestopt, aangezien het zoveel werk was.
Naarmate ik dichterbij de stallen ben, zie ik iemand rondrennen en af en toe iets oprapen van de grond. Ik minder mijn vaart en maak mijn ogen tot spleetjes om goed te kunnen zien wie het is. Aan zijn lengte, haar en lichaamsbouw te zien is het Jake. Ik glimlach, waarna ik in een snel tempo verder loop.
Eenmaal bij de stallen aangekomen, zie ik dat niet alleen Kai op het idee kwam om een kijkje te nemen bij de paarden. Ook mijn vader kon het niet laten en het is vrij logisch dat James er is. Ik loop naar binnen en begroet James met een vriendelijk glimlach. "Heb je goed voor Caelan gezorgd?" Ik ben niet de eigenaar van Caelan, dat zal uiteraard altijd mijn vader blijven, maar ik zie hem wel als mijn paard. Ik werp een blik op mijn vader. "Gaat u rijden, vader?"
Wanneer een bekend gehinnik mijn oor binnenkomt, kijk ik vrijwel direct naar de richting waar het vandaan komt. "Caelan!" Ik loop naar hem toe en ga met de rug van mijn hand over zijn witte bles heen. Ik grinnik zachtjes, als hij aan mijn hand begint te snuffelen. Ik druk een klein kusje op zijn bles en kijk dan van James naar mijn vader, terwijl ik Caelan zijn hals streel.

Leslie Micheal Voilence. || Landgoed Norland || Kok.

"Vreetzak" Ik kijk naar Camille of ze het meent en haar gezichtsuitdrukking maakt dat al meteen duidelijk. "Tja, ik moet de rest van het jaar inhalen en een reserve opbouwen voor als we weer terug gaan" Grapt ze dan terug. Ik glimlach flauw naar beide en loop alvast naar het houten aanrecht. Je kunt er duidelijk aan zien dat het al een paar jaar uit is, maar ik heb geen reden om te klagen. Ik heb er geen moeite mee, aangezien ik het thuis met een tafel van één vierkante meter moet doen.
"Hmm.. Ik ben bang dat ik de rest ook meteen wil opeten als ik er een proef" Geeft ze als antwoord op mijn vraag. "Zoals ik al zei, ik zou ook iets anders voor u kunnen maken" Ik kijk haar afwachtend aan. Het maakt me eerlijk gezegd niet heel veel uit wat ze wilt, als ik nu maar iets kan doen. Ik heb de hapjes klaar voor iedereen, dus in feite heb ik pauze totdat ik ik straks met het middag eten kan beginnen.
"Heb je misschien iets van aardbeien met chocolade of slagroom?" Een nadenkende uitdrukking verschijnt om mijn gezicht, waarna ik een paar keer knik. "Ja, ik heb wel iets met chocola. Is het erg als het richting een dessert gaat?" Ik kijk haar aan, terwijl ik de vraag stel. Vrijwel direct nadat ik de vraag heb gesteld, zoek ik de benodigdheden bij elkaar en wacht ik op haar antwoord. Ik vind het leuk om desserts te maken en vooral om het aan te kleden, het mooi te presenteren. Ik zou er ook niet tegen kunnen als iets on-afgemaakt de keuken uit gaat richting de eetzaal.

[ bericht aangepast op 13 juni 2013 - 17:04 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Het wordt me even wat teveel omdat ik ineens op heel veel mensen moet reageren. Ik heb ga vanavond alles even teruglezen en een goede post maken]

---

26 - 02 - '16

James Edmund Carter || Landgoed Dashwood || Paardenknecht
Ik was nog steeds zeer geduldig op het antwoord van Lord Lockheart aan het wachten, toen plots Felicia de stallen binnen kwam. Ze begroette me met een glimlach en vroeg of Caelan zich had gedragen. "Welkom terug op Dashwood Felicia," begroette ik haar terug, "en u weet toch dat ik nooit een paard slecht zou behandelen, zeker zo'n lieverd als Caelan niet. Hij heeft zich zoals elk jaar voorbeeldig gedragen." Ze vroeg aan haar vader of hij ging rijden en liep richting Caelan toen deze vrolijk begon te hinniken. Ik keek glimlachend naar de twee, ze hadden elkaar vast gemist. Nog steeds wachtend op de Lord zijn antwoord, ging ik rustig verder met het opzadelen van Pandora. Ik had eerlijk gezegd veel zin in een wandeling en Pandora zou er vast en zeker ook van genieten. Ze houdt ervan om door het bos te rennen en af en toe eens een hindernis te springen en wie ben ik dan ook om haar tegen te houden. Het zou ons beiden deugt doen, zo een frisse rit door het prachtige bos.

---

If you can dream it, you can do it ~ Walt Disney

[Voor mij begint morgen de toets week, die duurt tot volgende week vrijdag. Ik weet dus niet of ik veel kan reageren, want ik kan geen toets van deze toets week herkansen, dus ik moet echt goed leren..]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Magne Drew Free

Ik loop naar landgoed Montrose. Ik was even in het dorp op bezoek bij mijn oude familie. Ik zie ze maar een keer per jaar, in de zomer. Ze zijn en blijven geweldig. Ik loop het gebouw binnen en ga naar mijn kamer. Ik moet mijn eigen spullen uitruimen. Ik ga even op bed liggen en glimlach. Ik hou van deze baan. Mensen van adel leren vechten. Ook heb ik nu een verzekering. Als heer William later een adviseur of generaal of zoiets nodig heeft, zal ik voor hem klaar staan. Ik zet mijn oefenpop goed en pak mijn pistool. Goed richten Magne, je kan het wel. Zeg ik tegen mezelf, en ik schiet. Precies recht. Ik loop naar de oefenzaal en zet alles goed. De lessen beginnen pas morgen, dus kan ik vandaag rusten. Niet dat ik ooit gebruik maak van mijn rust. Ik vecht liever. Ik loop naar een oefenpop en trek een mes uit mijn riem. Tjak, hoofd eraf. Gelukkig kan ik het hoofd weer goed vast binden. Ik glimlach als alles weer goed staat.

---

Spoiler alert: you will save yourself

[@ Llamarmy en Malino, mijn posts staan op de vorige pagina]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(Iemand voor Magne?)

---

Spoiler alert: you will save yourself

MonkeySwag schreef:
(Iemand voor Magne?)

[Ik heb Jai voor je?]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Jonathan Mitchell
Ik keek naar hem, maar keek hem niet aan. Dat durfde ik niet met de mensen hier. Te bang dat ze mijn geheim zouden ontdekken en tegelijk bang dat ik in hen dingen zou zien die ik niet wilde zien. Ik trok een wenkbrauw op toen hij dat vroeg en fronste toen lichtjes. "Opzich wel, maar wat?" Als hij iets zou voorstellen wat buiten plaats vond zou ik het meest onbeleefde doen en zeggen dat ik de vloeren nog moest boenen. Ik kon echt niet naar buiten. De zon was veel te fel. Het zou pijn doen, zo fel. Ik haalde nog een hand door mijn haren. Wat deed ik eigenlijk toen ik jong was voor de lol? Ik had eigenlijk geen idee. Ik speelde buiten, maar meestal moest ik werken, dus echt vrije tijd had ik niet. Nu probeerde ik mezelf te leren lezen, maar het ging echt heel moeizaam. Het lukte me echt nog lang niet. "Wat vind je leuk om te doen?" vroeg ik rustig. ik tuurde even naar buiten, waar veel mensen bedrevig waren, zowel van de familie als van ons personeel. Het was echt prachtig buiten. Dat was wel heel erg jammer. Ik kon niet naar buiten, of ik moest bijna al mijn huid bedekken en een manier vinden om mijn ogen te beschermen. Dan zou het misschien kunnen, maar nu lukte het zeker niet.

---

Bowties were never Cooler