[300] The Avalon Tradition. - Speeltopics

The Avalon Tradition.
De wereld waarin het zich afspeelt is een magische wereld. Het zit vol mensen van verschillende rassen, magische wezens en gekke drankjes. De tijd waarin het zich afspeelt is de vergelijken met de Middeleeuwen, maar then again, het is een fantasiewereld.
Deze wereld is opgedeeld in acht provinciën: Fincayra, Varigal, Rodirraen, Dahngard, Lund, Aondir, Tintagel en Dragenfeld, en verschillende eilanden.

Er is een traditie dat de provincies om de vijf jaar vier uitverkorenen moeten voortbrengen, twee jonge mannen en twee jonge vrouwen, de Wachters van de Provinciën. Deze traditie gaat eeuwen terug en de meesten weten niet meer precies hoe de traditie is ontstaan, toch hebben de uitverkorenen vaak veel aanzien.

Het verhaal gaat dat toen de provinciën nog in oorlog waren er duizenden en duizenden mensen sneuvelden in de strijd. Daarom besloten de koningen van die tijd een select gezelschap te gaan trainen, vier mannen in het bezit van een machtig en magisch wezen. Dit laatste om tijd te sparen, zo hoefden de mannen niet meer te trainen met een wezen en er een band mee te scheppen, op deze manier bleef er meer tijd over om de vier te trainen op andere vlakken. Snelheid, kracht, conditie, maar ook bijzondere onderdelen zoals overleven in de wildernis, bespioneren en ga zo maar verder. Deze vier mannen werden erop uit gestuurd om te strijden en zo werd jarenlang bepaald welke provincie de meeste macht zou krijgen. Elke vijf jaar moesten de provincies opnieuw strijden om hun macht te behouden, of om eindelijk meer macht te krijgen.

Door de jaren heen veranderde de mensen en zo veranderde ook deze traditie mee, maar hij verdween niet. Voortaan waren er ook vrouwelijke uitverkorenen en ook was het niet langer een eis dat de uitverkorene in het bezit was van een machtig en magisch wezen. Het belangrijkste verschil was nog wel dat er uiteindelijk vrede werd gesloten en vandaag de dag hoeven de uitverkorenen niet meer tegen elkaar te strijden tot de dood erop volgt.

De uitverkorenen, meestal gewoon De Wachters (van de Provinciën) genoemd, zijn tegenwoordig vooral bedoeld als voorbeeld voor het volk. Door deze voorheen gewone dorpelingen hogerop te laten komen, worden zij een idool en blijven de dorpelingen hopen op deze kans. Het volk zou zich beter gaan gedragen en de heerschappij van de koning sneller accepteren. De Wachters hebben dus naast de normale trainingen zoals die van vroeger ook een andere taak, die minstens even lastig is, geliefd worden bij het volk.

Gelukkig staan de Wachters er niet alleen voor, ze hebben immers een trainer. De twee vrouwelijke uitverkorenen delen er één en de mannelijke ook. Dit was ook jarenlang geleden geregeld, zodat de uitverkorene niet in de weg gestaan zouden worden door gevoelens zoals liefde.

De Wachters die voorheen net zo gewoon waren als ieder ander, worden ineens voor de leeuwen geworpen, hoe reageren zijzelf en alle anderen hierop?

Rollen:

De Heer: Wensekornik: Hendrik II Constatijn Vermond - 26 (3,7)
Oudste zoon heer: Cashby: Quinten Vermond - 25 (2,20)
Nauwe verwanten heer:
Sivan: Olivia Isabella Amelia Vermond - 18 - Dochter (1,3)
Florentina: Camille Ariane Vermond - 20 - Dochter (1,4)
Naerys: Ameline Rose Ermengard - 21 - Nichtje vd heer, hofdame (1,17)

Trainers:
Cas: Scythe Mylo - 29 (1,6)
Delahaye: Sarnek Learco Saye - 29 (1,19)

Uitverkorenen:
Ubiquitous: Esmée Hawthorne - 23 (1,6)
Wensekronik: Sebastian "Bash" Stark - 25 (3,7)
Vrij1 vrouwelijke

Personeel heer:
Jaeger: Sora Revaille - 22 - Bediende, huurmoordnaar (1,7)
Cas: Mirre Adaira - 16 - Dienstmeid (1,20)
Naerys: Andrew "Drew" Greyjoy - 27 - Stalknecht (1,19)
Goldenwing: Phelan Laoidheach Aedán Ruadh - 26 - Bakker (2,20)
Marhsall: Violet Calla - 24 - Tuinierster (3,11)
Cashby: Vini Sanches - 20 - Tuinier (3,11)
Wensekronik: Kenrick Paster - 25 - Kok [/grey](3,9)[/grey]
Florentina: Daniel Skylar - 25 - Arts (2,2)
Onbeperkt

Dorpelingen:
Ubiquitous: Eleanor Collins - 21 - Op reis (2,
Jaeger: Skye Xerxes Lunar - 24 - Magiër (1,19)

Onbeperkt

Overig:
Nikolaevna:Kathryn Maegan Gervais - 24 - Zus van Evelyn (2,2)
DreamerN: Casper Felix Barathane - 23 - Bastaardzoon koning (1,20)
Rider: Scarlett Lupe Red - 25 - Bandiet/heks (2,20)
Onbeperkt

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

I swear I'm gonna write real soon.

not procrastination for like 2 days now nope

Andrew "Drew" Greyjoy - Stalknecht

"Nee hoor, ik heb me niet bezeerd," Mijn houding ontspande zich een beetje wanneer ze tegen mijn verwachtingen in, niet lachte zoals de meesten op de markt wel deden. Maar wanneer haar glimlach plaats maakte voor iets anders, voelde ik hoe een misselijkmakende knoop zich in mijn maag bevond. "is dat echt.. Bloed?" Door de walging in haar stem had ik de neiging om de zak achter mijn rug te verstoppen zodat ze zich beter op haar gemak zou voelen. Maar alle schade was toch al gericht dus dat zou toch niets uithalen.
"Het spijt me, ik bedoelde.. Nou ja, gaat het? Dat was een lelijke val." Mijn ogen lichtten een beetje op bij het horen van haar verontschuldiging. Het kwam absoluut niet veel voor dat mensen zich tegenover mij verontschuldigden en al zeker niet als het mijn fout was. Dwaas staarde ik de vrouw aan en liet haar woorden even doordringen zodat ik een goed antwoord kon geven zonder mezelf nog belachelijker te maken. "I-ik ben in orde." Zei ik met een blik op mijn bebloede kleding terwijl mijn maag nog meer samentrok. "Denk ik."
Ik haalde een diepe teug adem en probeerde me wat meer te ontspannen. Door de vriendelijkheid van deze voor mij onbekende dame, was het al wel goed gelukt. Het stotteren was geminderd, maar de knikkende knieën waren nog steeds een beetje aanwezig. Gelukkig viel het niet zo erg hard op.
"En ja, dat is bloed." Zei ik met een beschaamd glimlachje. "Maar slechts dierenbloed, in de zak zitten restjes van de slager. Ik werk op het kasteel als stalknecht en moet de draken nog voederen maar ik doe het liever zo dan ze levende dieren te schenken, ik kan het gekrijs niet aan van die arme diertjes. En het is echt een smerig zicht als de draken zich op hun eten storten, ook dat moet ik ook nog opruimen. Bij de paarden is het anders ze," Abrupt hield ik mijn mond wanneer ik besefte dat ik op een wel heel snelle toon aan het praten was.
Beschaamd sloeg ik mijn ogen neer en pulkte met mijn vrije hand aan mijn trui. "Sorry," Prevelde ik vervolgens en keek de dame weer aan. "Als ik nerveus ben, praat ik te veel."
Het drong eindelijk tot me door dat ik deze vrouwe eigenlijk totaal niet kende en ik kon me nog vaag herinneren hoe ik tegen een dame moest doen. "Ik ben Andrew," Zei ik terwijl ik lichtjes mijn hoofd boog. "Maar je mag Drew zeggen als je dat liever hebt, iedereen noemt me zo." Ik had ook nog andere bijnamen, maar die hoorde ikzelf persoonlijk niet zo graag omdat sommige ervan nogal kwetsend of grofgebekt waren, woorden die ik liever niet zei in het openbaar tegen een dame.
Misschien zou ze me uitlachen, of medelijden met me krijgen. Medelijden wilde ik niet, daar voelde ik me ondanks mijn armzalige status net iets te trots voor maar ik wilde nog minder dat ze me uit zou lachen. Hoewel ze me toch het gevoel gaf dat ze niet het type was dat me uit zou lachen, anders had ze dat waarschijnlijk al veel eerder gedaan, toch?
Ik kon maar beter een beetje oppassen, het zou immers niet de eerste keer zijn dat ik dacht dat mensen eerst aardig tegen me deden om me vervolgens een mes in de rug te steken. Voor nu waagde ik het er op, indien nodig kon ik nog altijd een vluchtroute nemen.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Eleanor Collins
Het viel me op dat hij na mijn woorden een beetje ontspande en het deed me goed dat te zien. "I-ik ben in orde. Denk ik," antwoordde de man uiteindelijk na kort nagedacht te hebben. "Goed om te horen," antwoordde ik en nog voordat ik verder wat kon zeggen kwam er onverwachts een hele woordenstroom uit de man, die op het eerste gezicht erg verlegen en stil leek te zijn, zijn mond. Mijn ogen werden groot toen hij vertelde dat hij werkte op het kasteel. Neal, hij werkte bij Neal! schoot het door mijn hoofd. Ik had werkelijk geen idee hoe moeilijk het was het kasteel binnen te komen, maar wellicht dat de man me kon helpen. Alleen bij het idee dat ik Neal weer zou zien werd ik enthousiast, maar het boezemde me ook angst en schaamte in. Misschien wilde hij me niet zien en als ik hem zag zou hij vast vragen hoe het me vergaan was. Ik was de 20 gepasseerd en we wisten thuis allemaal wat die leeftijd betekende. Een huwelijk. Misschien keek hij wel op me neer, je man zomaar verlaten was niet niks, om wat voor reden dan ook. Daarnaast had ik Charles zelfs bestolen en dat was iets wat me ook dwars zat, ondanks hoe hij me behandeld had, maar ik had me goed gerealiseerd dat ik het nodig zou hebben. De keuze was nog snel gemaakt.
"Sorry, als ik nerveus ben, praat ik te veel." Ik lachte zachtjes om zijn verontschuldiging en haalde mijn schouders op. "Is niet erg, ik hoef nu in ieder geval niet bang te zijn dat je een slachtoffer meezeult in die zak." De bloederige zak was nog altijd niet aan mijn aandacht, of neus, ontsnapt. Toch krulden mijn lippen om in een vriendelijke glimlach toen ik hem aankeek, nog steeds verrast over zijn ommezwaai. Toen hij daar zo had gelegen had ik het idee gehad dat hij een erg ingetogen en stil persoon was, maar misschien had ik me vergist. "En ik vond het ook wel interessant, ik heb nog nooit iemand ontmoet die met draken werkt. Het klinkt erg leuk, maar ook erg gevaarlijk," voegde ik er nog aan toe, verbaasd over het feit dat hij dat durfde. Een hoop mensen waren bang voor draken, ikzelf had er slechts nog nooit één gezien en moest het doen met de verhalen die ik over ze hoorde. Gevaarlijke, grote wezens die alles op hun pad verslonden, dat was het idee dat mij was meegegeven. Plots leek de man zich zijn aangeleerde manieren te herinneren, want hij stelde zich voor als Andrew, of Drew als ik dat prefereerde. "Ik ben Eleanor, Eleanor Co-" Nog net op tijd kon ik de rest van mijn woorden inslikken. Het was een gewoonte om mijn achternaam te vertellen, dit was beleefd, maar op dit moment kwam het misschien niet zo van pas. Ten eerste wilde ik niet dat Neal via een ander hoorde dat ik er was en ik was er nog altijd niet van overtuigd of hij me wel wilde zien, ondanks dat dit verlangen wel had. "Gewoon Eleanor, of Noor is ook goed," sprak ik gauw, hopend dat hij mijn verspreking niet zou opmerken. Ik zweeg even en friemelde met mijn vingers en dat was toen het me opviel. Het voelde alsof iemand me een klap in mijn gezicht gaf. Nee! Hoe had ik zo stom kunnen zijn? De trouwring zat nog altijd om mijn vinger en het drong tot me door dat, dat misschien wel de reden was geweest dat mensen me geen onderdak wilden geven. Door alle heisa van de afgelopen paar dagen was ik het compleet vergeten, ik had ergens anders gezeten met mijn gedachten en het liefst had ik de ring meteen afgedaan en weggegooid, Helaas, het zou opvallen en ontzettend raar staan, daarbij bedacht ik me dat ik de ring in tijden van nood nog kon verkopen bij een zilversmid. (Geen idee hoe zoiets heette.) Ik beet zacht op mijn onderlip en rechtte mijn rug een beetje. Niet aan denken, zei ik in mezelf en richtte mijn aandacht weer op Andrew. "U zei dat u werkte bij het kasteel.." begon ik voorzichtig. Het liefst had ik een mooie smoes opgehangen, dat ik graag zijn werkplek eens wilde zien of de draken, maar ik kreeg het niet over mijn hart om te liegen. Alleen om hem dit te vragen deed al pijn in mijn hart, ik wilde dit graag zelf doen en anderen niet opzadelen met mijn problemen. "Kijk.. Het zit zo, er is iemand in het kasteel die ik moet zien," ik slikte, "het is erg belangrijk voor me, dat is waarom ik hier gekomen ben. Is er.. Denkt u dat er een mogelijkheid dat ik naar het kasteel kan om hem te zien? Kunt u helpen?" Erger dan het feit dat ik hem opzadelde met mijn probleem was dat ik me schaamde, ik schaamde me ervoor dat ik het niet alleen kon en baalde. Toch bleef ik Andrew aankijken, er was geen manier om mijn woorden nog terug te nemen en het was nu aan hem.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Neal Collins

'Ahh oké,' dat klonk niet positief. Dat klonk zeker niet positief. 'Maar aardig. Ik ben erg benieuwd naar hoe je het er in de praktijk vanaf gaat brengen. Zullen we dan morgen daar al meteen mee beginnen?' Geweldig morgen al beginnen. Ik had gehoopt nog even een paar dagen niks te hoeven doen na het feest. Of tenminste een dag. Dat betekende dus dat ik vanavond maar van de drank af moest blijven tijdens het feest. Als ik eenmaal begon was het moeilijk om te stoppen. En de dingen die ik zei als ik dronken was waren ook niet de beste. Net als de dingen die ik deed. Dus het was eigenlijk vanaf het begin af aan geen goed idee geweest om aan drank te beginnen. En met de hoofdpijn die zeker ook ging volgen werd het nog slechter. Vooral als we morgen de training al gingen beginnen. En ik moest goed mijn best doen om te laten zien wat ik kon, de eerste indruk van mijn vechtkunsten moesten toch wel iets voorstellen.
'Ik ben ook benieuwd. Maar morgen klinkt goed. Niet te vroeg mag ik hopen? Ik weet niet hoe laat het feest eindigt maar het zal niet vroeg zijn verwacht ik zomaar.' En ik was ook niet van plan vroeg weg te gaan. Ik vroeg over de andere uitverkorene. Die nog steeds niet aangekomen was en nu zeker al te laat was
'Nee, ik weet het ook niet. Ik ben bang dat er onderweg iets met hem gebeurd is.'
'Dat klinkt niet goed. Hopelijk is het niets ernstigs.' Verschillende scenario's kwamen naar boven. Waarvan de meesten nogal bloederig eindigden. En degenen die dat niet deden eindigden in een bloedeloze dood.
'Wanneer begint het trouwens, ik heb er al weken lang over moeten horen maar niemand heeft gezegd Hoelaat het feest begint.'




David Chase

Het duurde niet lang voor de man zijn paard had gevonden. Ik moest toegeven het was een mooi paard en hij zou zeker ook wat waard zijn als je hem verkocht. Hij bedankte me nog en steeg toen op en reed weg. Verbaasd keek ik hem na. Het was normaal dat mensen van een hogere stand nogal vreemd deden tegenover de normale dorpelingen.
Maar dat was zelfs voor een van hen nog kortaf. Ik zette me eroverheen en liep naar een van de boxen. Als ik het goed had was het paard dat erin stond Luna, het paard van Kyle. Het was in principe geen bijzonder paard. Ze had een vrij normale bruinige kleur en een witte bles. Wel was het paard duidelijk net iets beter verzorgd als de andere paarden. Waarschijnlijk deed Kyle zelf ook nog wat qua het verzorgen van het paard. Veel rijkere mensen lieten dat over aan de stalknecht. Die zeker een heel druk leven zou moeten hebben. Ik zou het niet langer dan een da uithouden in de stank hier. In het dorp zelf kon het soms ook ontzettend stinken, bijna altijd eigenlijk, maar hier was het net altijd iets erger. Tenminste dat dacht ik dan. Er waren mensen die hielden van de geur in een stal. Ik zou nooit kunnen begrijpen hoe iemand van de geur van stront kon houden. Maar iedereen zijn eigen ding toch? Ik had liever de geur van de bakker als je er morgens vroeg langs liep als ze nog aan het bakken waren. Of de geur van het bos.
'Sproet, misschien moet je vandaag maar naar huis. Het feest gaat zo beginnen en je kan echt niet mee.' Zover het kon keek Sproet me beschuldigend aan maar daarna liep hij naar buiten. Waarschijnlijk beginnend aan zijn ronde door het dorp om te kijken of er nog ergens restjes over waren die zelfs de armsten niet op wouden eten.

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Skye Lunar ~ magiër
Ze vroeg of ik ook ging. 'Ik weet niet,' zei ik twijfelachtig. Waar zouden ze me voor nodig hebben? Magie lijkt allemaal wel fantastisch en leuk, maar dat valt best mee. Waarschijnlijk kwam ik gewoon even omdat het moest, omdat je je zou moeten schamen om niet te komen terwijl uitnodigingen zo zeldzaam zijn. Omdat mensen het van je verwachtten.
'Ik heb eigenlijk niet zo'n zin,' gaf ik toe. 'Maar ik denk dat ik wel zal moeten.'
Binnen waren ze druk in de weer met voorbereidingen voor het feest. Schoonmaaksters inspecteerden alle hoeken en gaten om te zien of alles schoon genoeg was, mensen zetten de grote tafel en een paar kleinere op hun plaats, het podium werd in elkaar gezet. Doeken werden opgehangen als versiering.
'Ze hebben er zin in,' mompelde Kathalena, bijna onhoorbaar. Ik knikte instemmend, ook al zou ze het niet zien.
Ik merkte dat de drukte van alle mensen me lichtelijk nerveus maakte. Alsof ik elk moment de drukte in gezogen zou worden en ook als een kip zonder kop in het rond zou moeten rennen om alles op tijd klaar te krijgen. Ik verlangde opeens weer heel erg naar mijn kelder, mijn bibliotheek, mijn huis, mijn kamer, mijn haven. Zonder drukte, zonder felle zon en zonder zoveel mensen. Alleen een dim licht van de kaarsen die er stonden en het beetje licht wat door de deuropening kwam.
'Zullen we teruggaan?' stelde ik voor. 'Het lijkt er nu op dat we alleen in de weg staan.'

[ bericht aangepast op 25 aug 2013 - 20:11 ]

Jaeger schreef:
Skye Lunar ~ magiër
Ze vroeg of ik ook ging. 'Ik weet niet,' zei ik twijfelachtig. Waar zouden ze me voor nodig hebben? Magie lijkt allemaal wel fantastisch en leuk, maar dat valt best mee. Waarschijnlijk kwam ik gewoon even omdat het moest, omdat je je zou moeten schamen om niet te komen terwijl uitnodigingen zo zeldzaam zijn. Omdat mensen het van je verwachtten.
'Ik heb eigenlijk niet zo'n zin,' gaf ik toe. 'Maar ik denk dat ik wel zal moeten.'
Binnen waren ze druk in de weer met voorbereidingen voor het feest. Schoonmaaksters inspecteerden alle hoeken en gaten om te zien of alles schoon genoeg was, mensen zetten de grote tafel en een paar kleinere op hun plaats, het podium werd in elkaar gezet. Doeken werden opgehangen als versiering.
'Ze hebben er zin in,' mompelde Kathalena, bijna onhoorbaar. Ik knikte instemmend, ook al zou ze het niet zien.
Ik merkte dat de drukte van alle mensen me lichtelijk nerveus maakte. Alsof ik elk moment de drukte in gezogen zou worden en ook als een kip zonder kop in het rond zou moeten rennen om alles op tijd klaar te krijgen. Ik verlangde opeens weer heel erg naar mijn kelder, mijn bibliotheek, mijn huis, mijn kamer, mijn haven. Zonder drukte, zonder felle zon en zonder zoveel mensen. Alleen een dim licht van de kaarsen die er stonden en het beetje licht wat door de deuropening kwam.
'Zullen we teruggaan?' stelde ik voor. 'Het lijkt er nu op dat we alleen in de weg staan.' Misschien hoorde ze me niet, want ze liep gewoon door.
Ik houd niet van drukte. Net zo min als van grote groepen mensen. Mensen zouden dieren zijn die in groepen leefden. Nou, dan was ik vast een verstoteling.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Enjoy schreef:
(...)

Hè, ehm, niet lullig bedoeld, maar je bestuurd alweer mijn personage. De vorige keer zei je dat mijn personage op de grond viel, maar dat was niet zo, dat kon ook een mis opvatting zijn, ik weet het niet, maar ook hier. Mijn personage loopt niet door. Ze staat gewoon stil.. Dus zou je het kunnen veranderen?

Sarnek Learco Saye

De man voor me die mijn leerling zal worden, lijkt niet heel blij te zijn met mijn voorstel om meteen morgen te gaan kijken hoe het met zijn zwaardvechten staat. Achja, wie weet hoe ik er morgen over zal denken. Mischien zal ik meteen de volgende ochtend geen zin hebben op dat moment. Dan zal ik die arme man ook meteen een beetje sparen.
'Ik ben ook benieuwd,' zegt hij. 'Maar morgen klinkt goed. Niet te vroeg mag ik hopen? Ik weet niet hoe laat het feest eindigt maar het zal niet vroeg zijn verwacht ik zomaar.' Nee, zeker niet te vroeg. 's Ochtends vroeg kan ik niks. De zon moet tenminste al een paar uur aan de hemel staan als je wilt dat ik wat intensiefs uitvoer.
'Dat klinkt niet goed. Hopelijk is het niets ernstigs,' zegt hij daarna over de ontbrekende leerling. Ik hoop ook dat het niks ernstigs is, maar ik ben bang dat dat wel het geval zal zijn. Hij had hier namelijk allang moeten zijn.
'Eerlijk gezegd ben ik bang dat we hem nooit te zien gaan krijgen,' zucht ik met een toon van droefenis in mijn stem. Iets zegt mij dat. Zou zijn vertraging dan zo lang zijn, dat hij zo laat hier zou aankomen. Ik hoop voor de man of jongen, dat hij toch ontkomen is aan wat hem overkomen is. Niemand wilt gedood worden als hij op weg was naar iets waar hij voor uitverkoren is. Dan spelen de goden wel een heel wreed spel. Of zou de vertoornde Rastullah zich ermee bemoeid hebben?
'Wanneer begint het trouwens, ik heb er al weken lang over moeten horen maar niemand heeft gezegd hoelaat het feest begint,' vraagt Neal dan. Goede vraag eigenlijk. Pff, niemand heeft mij eigenlijk vertelt hoe laat het inderdaad begint. Nahja, we zullen vast nog wel een teken krijgen. Al moest ik dan zo wel weg, want in mijn ruiterkleding kan ik niet op een feest verschijnen. Echt niet, dan zal ik echt voor de rest van mijn baan hier bespot worden, iets waar ik nou niet bepaald veel zin in heb en zeker veel te trots voor ben. Normaal boeit het mij niet zoveel wat voor kleding ik aan heb, maar op een feest moet ik toch echt wel goed voor de dag komen.
'Ik heb geen flauw idee wanneer het feest begint,' zeg ik. 'Kennelijk heeft ook niemand de moeite genomen mij dat te vertellen. Maar heel waarschijnlijk wordt er wel een of ander teken gegeven, waardoor wij weten dat het bijna gaat beginnen.' Ik werp even een blik door een van de ramen naar buiten en bedenk me dat ik zijn vraag over de training nog niet beantwoord op.
'Oh, over morgenochtend: Ik wil zeker ook niet te vroeg beginnen, dat ga ik ook niet aankunnen. Ik zit te denken aan rond het eind van de ochtend, hebben we allebei de tijd gehad om een beetje wakker te worden en bij te komen van het feest. Want die grote feesten aan het hof kunnen zeker lang doorgaan. Ik ben wel eens vaker op zulk soort grote feesten geweest en die waren nou niet bepaald vroeg afgelopen.' Ondanks dat het feest betekend dat ik in de maanden daarna hier aan het hof zal moeten verblijven om mijn leerling te begeleiden, heb ik toch best wel zin in het feest. Ik heb me altijd wel weten te maken en van de drank heb ik ook zeker altijd kunnen genieten. Er wordt toch altijd het beste van het beste geschonken en daar zal ik zeker goed gebruik van maken.

Stenenlikker

{Iemand voor Casper ?}

Credendo Vides

DreamerN schreef:
{Iemand voor Casper ?}

Aan niets denken is ook denken.

Scythe Mylo

Het meisje imiteert mijn buiging, hoewel het een typische mannenbuiging is. Met dit kleine gebaar vertelt ze al veel over zichzelf en over haar afkomt. "Esmée Hawthorne," stelt ze zichzelf trots voor, wat voor mij een pluspunt is. Ze hoort trots te zijn op haar afkomst en dan kunnen doorgeven aan het publiek. De lichte arrogantie moet echter wel verdwijnen erover, ze mogen niet denken dat Esmée denkt dat haar afkomst beter is dan die van hen. Ik moet toegeven dat ik haar karakter wel mag, de opgetrokken wenkbrauw, haar gerechte rug en hoe ze gewoon onbeschaamd terug kijkt als ik dit doe. Geen gebloos of verlegen houding. Gelukkig maar, want ik weet vaak niet wat ik ermee aan moet. Een vrouw die weet wat ze wilt en zegt wat ze wilt is voor mij een stuk duidelijker, waardoor ik automatisch meer aan haar zal hebben. Een leerling die aan mij gewaagd kan zijn.
Plotseling wijkt haar blik een stukje af en ik besef me dat de jonge man ook mee naar binnen was gekomen. Ik negeer hem een beetje en ga door met waar ik mee bezig was. "Je mag het wel neerzetten hoor," zegt ze tegen hem met een vloeiend gebaar. Een beetje bazig, eigenlijk, wat bij haar nieuw verworven status past. "Bedankt," voegt ze er dan nog wel beleefder aan toe. De jonge Felbion verlaat de kamer weer vlak hierna terwijl onze ogen elkaar ontmoeten. Haar blik staat afwachtend. Op mijn lippen is het tevreden grijnsje te zien. Haar blik glijd kort over mij heen, opnieuw. "Ga zitten, Esmée," zeg ik tegen haar, hoewel het eigenlijk een commando is, klinkt het toch alsof ze het kan weigeren. Ik maak er een armgebaar bij richting de rode bank die er staat. Pas als ze ook echt aanstalten maakt ga ik ook richting de bank om er plaats op te nemen.
"Ze hebben je flink opgepoetst zo te zien," stel ik vast. "Maar daar heb ik weinig aan. Als ik het goed heb kom je hier ook niet vandaan. Zou je iets over jezelf kunnen vertellen, je afkomst, dingen waar jij volgens jou beter in bent dan anderen." Mijn lage stem heeft een respectvolle ondertoon en ik vraag het dan ook netjes, hoewel ik een respecteerde trainer ben, is zij een uitverkorene en daar heb ik een diep respect voor. Zij is gekozen en ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om het beste in haar naar buiten te brengen. Toch heb ik zo'n vermoeden dat ze er niet heel veel hulp bij nodig zal hebben en anders een snelle leerling zal zijn. Ik begin er steeds meer zin in te krijgen, na de tweede indruk die ik van haar gekregen heb. Toen ik zag dat het een jonge vrouw was had ik er eerst weinig zin in, maar nu veranderd dat.

[ bericht aangepast op 27 aug 2013 - 17:30 ]

Your make-up is terrible

Pfft, hij is langer dan verwacht en ik voel er vrij weinig voor hem nogmaals helemaal over te lezen, haha, sorry als er spelfouten instaan.

Esmée Hawthorne ~ Uitverkorene
Het eerste wat mijn trainer opmerkte toen we zaten was dat ze me flink opgepoetst hadden. Mijn blik viel weer op mijn nu zachtroze handpalmen, me nog steeds afvragend hoeveel spijt ik daar van ging krijgen. Mensen kregen niet voor niks eelt op hun handen en voeten, maar blijkbaar dachten ze daar hier anders over. Mijn gedachten werden onderbroken door mijn trainer -hemel, hoe wilde hij dat ik hem aansprak?- weer begon te spreken. "Maar daar heb ik weinig aan. Als ik het goed heb kom je hier ook niet vandaan. Zou je iets over jezelf kunnen vertellen, je afkomst, dingen waar jij volgens jou beter in bent dan anderen," voegde hij eraan toe en ik baalde nu al van al het formele gedoe. Hoe kon je iemand nou goed leren kennen, als er allerlei formele regels waren die hun ware ik maskeerden? Zo bleef er weinig persoonlijks over aan een gesprek en ik hoopte dat we tijdens de trainingen al die formele ingewikkeldheden achterwege konden laten. Het leek me immers zeer onpraktisch als ik me na elke stoot moest verontschuldigen.
"Natuurlijk," antwoordde ik terwijl ik Scythe aankeek, me later pas bedenkend dat ik er waarschijnlijk Heer aan toe had moeten voegen. Ik zweeg een paar momenten voordat ik verder sprak, er over nadenkend wat ik hem zou vertellen. Hij hoefde vast niet heel mijn levensverhaal weten, ondanks dat ik hem best met alle trots van de wereld wilde vertellen hoe ver ik het thuis geschopt had. Toch besloot ik hem uiteindelijk te vertellen waarvan ik dacht dat het belangrijk kon zijn voor mijn verdere zogenaamde opleiding. "Ik ben dus Esmée, 23 jaar en ik ben geboren vlak bij Silver Lake. In de Maghnild Clan, om precies te zijn." Ik zweeg even om zijn reactie te peilen, wetende dat er ook een hoop rare verhalen over rondgingen. Dit had er echter niet voor gezorgd dat ik er minder trots over sprak, in tegendeel zelfs. Je afkomst was iets wat je je hele leven met je mee zou dragen en ik had lang geleden al besloten dat ik trots kon zijn op de mijne en ik was dan ook niet bang dit te laten merken, ondanks alle vreemde roddels. Het ontstaan van al deze vragen was echter niet erg vreemd, we waren een erg onafhankelijk volk en hadden erg weinig contact met mensen van buitenaf, hierdoor was er waarschijnlijk erg weinig over ons bekend bij andere volkeren, wat hun een mooie kans had geboden spannende verhalen te verzinnen. "Een moeder heb ik nooit gehad, ze was gestorven bij mij geboorte, en mijn vader. Tja, onze band was niet een typische vader-dochter band, maar hij was zeker een vader om trots op te zijn," vertelde ik en haalde mijn schouders op. Ik had geen idee hoe ik de band anders zou moeten beschrijven en besloot dit dan ook achterwege te laten toen ik verder ging: "Ik heb nog nooit echt wapens gebruikt, maar heb wel het één en ander van een aantal vrienden opgestoken en ik kan dan ook wel een paar rake klappen uitdelen. Maar het beste ben ik waarschijnlijk in me te verplaatsen zonder dat iemand het ziet of hoort. dit doe ik ook al van kinds af aan." Kort glimlachte ik bij de herinnering aan hoe ik als klein meisje altijd weg probeerde te sluipen. Toen ik jong was probeerde ik al eens naar de 'grotere jongens' te gaan, ze waren altijd erg interessant en beleefden naar mijn mening altijd avonturen waar ik maar al te graag graag op mee ging. Toen ik ouder werd begon ik ook 's nachts weg te sluipen, ofwel om alleen te zijn, of omdat ik met anderen had afgesproken. Al met al, het was inmiddels iets waar ik aardig goed in was geworden en ik ging er vanuit dat me dat wel verder kon gaan helpen.
Er waren natuurlijk nog meer dingen waar ik niet goed in was, zoals koken, maar ik geloofde niet dat een stoofpotje goed als wapen ingezet kon worden. Terwijl ik nadacht over wat ik nog meer kon vertellen wilde ik met mijn hand door mijn haar gaan, maar toen ik me halverwege realiseerde dat mijn haren opgestoken waren liet ik deze weer wachten. "Oh," zei ik plotseling toen me nog iets te binnen schoot, "ik heb een draak, Sammael." Het lukte me niet de trots uit mijn stem te houden, maar dat maakte me weinig uit. De band die ik met dat beest had betekende veel voor me en momenteel voelde het zelfs alsof ik enkel hem kon vertrouwen. Helaas had ik hem niet meer gezien sinds mijn vertrek. "Ik wilde toen straks naar hem toe, maar Camille zei dat ik beter niet de stal- Vrouwe Vermond bedoel ik, ze raadde me het af de stallen te betreden." Ha, ik wist wel dat het me zou lukken te praten en me te gedragen naar iemand van mijn status, zelfs al was het een status die me werkelijk gestolen kon worden hier. Even keek ik naar de thee en koekjes die voor ons stonden, maar ik had er erg weinig trek in. Ik keek kort de kamer weer rond terwijl ik onder mijn jurk stiekem mijn schoenen uitschoof, hakken waren niet mijn ding. "Hoe vroeg beginnen we morgen ochtend?" vroeg ik en richtte mijn blik weer op Scythe, hoe ik had besloten dat ik hem zou noemen, mits hij zei dat hij anders prefereerde natuurlijk. Aan mijn stem was te horen geweest dat ik het niet erg vond vroeg op te moeten staan, in tegenstelling zelfs. Ik was het gewend vroeg op te staan en hard werken was mij ook zeker niet onbekend, ik had zelfs zin in te training. Hoewel ik Sammael graag zou willen zien, had ik meer behoefte aan een training waarbij we ons zouden concentreren op mijn vechttechnieken. Ik keek er werkelijk naar uit om te leren hoe je iemand een rake klap of schop gaf, het was immers zeer praktisch in mijn ogen en een must, om jezelf te kunnen verdedigen. Hoewel ik het vechten met de blote hand nog wel aardig onder de knie had dankzij het stoeien, en later oefenen, met jongens, waren wapens me nog onbekend. Het leek me ontzettend gaaf om bijvoorbeeld met messen of zwaarden over weg te kunnen, pijl en boog was dan een wapen waar ik minder enthousiast over was. Ik zag het altijd als een wapen voor de zwakkeren, diegene die achter bleven en vanaf een veilige plaats onschuldige mensen beschoten. Een erg laffe daad in mijn ogen, nee, ik vocht het liever man tegen man uit. Of in mijn geval, vrouw tegen man.
Het drong tot me door dat mijn vraag misschien erg irrelevant was voor het moment en ik was ook erg benieuwd naar wat hij van me verwachtte van het feest, of beter gezegd, wat de anderen van me verwachtten. Toch hield ik mijn mond en liet ik hem weer aan het woord, er vanuit gaande dat hij me dat vanzelf zou vertellen. Daarbij wilde ik niet overkomen als een domme gans door al mijn vragen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Andrew "Drew" Greyjoy - Stalknecht

"Is niet erg, ik hoef nu in ieder geval niet bang te zijn dat je een slachtoffer meezeult in die zak." Ik was echt verbaasd over het feit dat deze dame zo vriendelijk tegen me deed, dat gebeurde immers niet vaak en al zeker niet als ik weer eens iets doms had gedaan. Misschien was er dan toch nog hoop voor de mensheid, al hadden vele nog een hele weg te gaan om ook maar iets in de buurt van vriendelijkheid te zijn. "En ik vond het ook wel interessant, ik heb nog nooit iemand ontmoet die met draken werkt. Het klinkt erg leuk, maar ook erg gevaarlijk,"
Ik voelde hoe ik rood aanliep en haar een voorzichtige glimlach schonk. "Het zijn echt mooie wezens, ondanks hun agressieve gewoontes." Zei ik met een zweem van bewondering in mijn stem. Ondanks dat het echt gevaarlijke dieren waren, stond ik ze meestal te bewonderen van op een afstandje. Zolang je maar met wat lekkers in hun kooien kwam, deden ze je niets. Draken waren slimme beesten, maar erg gevreesd door de mens en onhandelbaar als je niet wist hoe je er mee om moest gaan. Ik had al genoeg verhalen gehoord van mensen die gestorven waren na een aanval van een draak. Al had ik momenteel nog geen enkel probleem ondervonden met deze immense wezens.
"Ik ben Eleanor, Eleanor Co-" Ik wist dat ze iets voor me verborgen hield, maar het was mijn plek niet om te vragen wat dat was. Ik kende deze vrouw immers niet en het zou ook best onbeleefd zijn als ik door zou vragen. "Gewoon Eleanor, of Noor is ook goed,"
De naam paste wel bij haar, het was een naam waar ik me een vriendelijk en aardig iemand met onschuldige trekjes bij voorstelde. "Dat is een mooie naam," Zei ik uit beleefdheid en haalde met de rug van mijn hand een zwarte krul voor mijn ogen vandaan.
"U zei dat u werkte bij het kasteel," Ik knikte even kort en wachtte geduldig af tot ze haar zin af zou werken. "Kijk.. Het zit zo, er is iemand in het kasteel die ik moet zien," Een vreemd gevoel begon op te spelen in mijn maag. Ze had iets nodig, zo ver was ik al maar toch kreeg ik de indruk dat ze het moeilijk vond om het me te vragen. Ik besloot om toch haar vraag geduldig af te wachten en niet te snel te oordelen, misschien was het wel iets geheel onschuldigs en kon ik haar wel helpen. Dat was ik haar tenslotte toch verschuldigd nadat ik haar zowat omver had geknald.
"het is erg belangrijk voor me, dat is waarom ik hier gekomen ben. Is er.. Denkt u dat er een mogelijkheid dat ik naar het kasteel kan om hem te zien? Kunt u helpen?" Ik keek haar een tijdje zwijgzaam aan en was alles een beetje aan het overwegen.
Ik kon haar het kasteel wel in krijgen als ik dat echt wilde, mits enige moeite maar het was niet onmogelijk. Toch twijfelde ik een beetje aan haar. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand zulke dingen vroeg aan het personeel van de heer om hem of zijn zoon vervolgens het hoekje om te helpen. Het waren uitstekende en vriendelijke mensen, dus ik zou het niet echt over mijn hart kunnen krijgen om hen te verraden.
"Ik zou het kunnen," Zei ik uiteindelijk erg behoedzaam en koos mijn woorden zorgvuldig uit zodat ik haar niet af zou schrikken. "Maar dan moet ik wel weten wie je wilt zien en waarom. Jou het kasteel in smokkelen is niet zonder risico's en ik wil mijn baan niet op het spel zetten om een vreemdeling te helpen, ik hou te veel van mijn werk, snap je?"
Een bezorgde frons verscheen op mijn gezicht. Langs de ene kant wilde ik deze vrouw best helpen, maar niet ten koste van mijn werk of mijn leven. Maar hoe oprecht was deze vrouw? Ze kon eender wie zijn en mijn mensenkennis was niet al te best om uit te pluizen of ze al dan niet slechte bedoelingen had.
"Als je wilt dat ik je help, zul je eerlijk moeten zijn vrees ik." Het was er uit voor ik het wist en vroeg me af of ze dit als een belediging op zou vatten. Niets wees er immers op dat ze niet eerlijk tegen me was maar het feit dat ze haar volledige naam bewust verzweeg, was voor mij een goede rede om achterdochtig te zijn, al leek ze me echt wel een aardige persoon.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Het spijt me heel erg voor het niet reageren in dit rpg maar mijn laptop is de laatste tijd zo rot bezig en quizlet is er de dupe van. Mijn laptop is zo traag aan het worden, en volgens mijn ouders ligt het niet aan mijn laptop zelf, maar aan het internet. Hopelijk, als we overgestapt zijn naar een andere provider in Oktober, gaat alles weer normaal verder]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Scythe Mylo

"Natuurlijk," antwoord Esmée als ik haar vraag of ze meer over zichzelf kan bedenken. Ik vraag me af of de plek waar zij vandaan komt vrouwen niet lager in rang staan zoals het hier is. Het komt door de manier waarop ze mij aanspreekt en schaamteloos aankijkt en bekijkt. Ik zeg niet dat het erg is, want het is erg vervelend als iemand steeds enorm beleefd doet als je diegene wilt trainen. In haar ogen verschijnt een nadenkende blik voordat ze begint te vertellen. "Ik ben dus Esmée, 23 jaar en ik ben geboren vlak bij Silver Lake. In de Maghnild Clan, om precies te zijn." Ik trek mijn wenkbrauw kort op omdat ik dat niet verwacht had. Ze klinkt trots en ik vind dat ze dat best mag zijn. Ik als zwerver heb geen echte afkomst en ben blij met waar ik alsnog terecht ben gekomen. Ik geef haar een knikje dat ze door moet gaan, terwijl ik stiekem toch erg enthousiast raak over haar. Hoewel anderen niet erg van haar afkomst zullen houden, bied het mij zoveel extra perspectief. Het is geen boerenvolk, je kan ze nog beter vergelijken met de Amazones.
"Een moeder heb ik nooit gehad, ze was gestorven bij mij geboorte, en mijn vader. Tja, onze band was niet een typische vader-dochter band, maar hij was zeker een vader om trots op te zijn. Ik heb nog nooit echt wapens gebruikt, maar heb wel het één en ander van een aantal vrienden opgestoken en ik kan dan ook wel een paar rake klappen uitdelen. Maar het beste ben ik waarschijnlijk in me te verplaatsen zonder dat iemand het ziet of hoort. dit doe ik ook al van kinds af aan." Ze glimlacht erbij waardoor mijn mondhoeken ook iets omhoog trekken. "Volgens mij heb ik zojuist de loterij gewonnen en een perfecte leerlinge gekregen," glimlach ik naar haar, naar werkelijkheid. Het is verbazingwekkend hoeveel ik hiermee ga kunnen in een zeer korte tijd, zo veelbelovend. Vorige keer had ik enkel mannelijke leerlingen, maar de vrouwen waren hulpeloos en ik was blij dat ik ze niet gekregen had. Daardoor was ik in het begin ook bang dat Esmée net zo zou worden, maar ik heb echt geluk.
Haar hand gaat omhoog, maar dan weer naar beneden. "Oh," zegt ze plotseling, "ik heb een draak, Sammael." Haar gezicht veranderd ter plekken als ze die naam noemt. In haar ogen verschijnen kleine lichtjes en ze straalt de trotsheid van een ouder uit. "Ik wilde toen straks naar hem toe, maar Camille zei dat ik beter niet de stal- Vrouwe Vermond bedoel ik, ze raadde me het af de stallen te betreden." Ik frons aangezien ik dat niet begrijp. Misschien ligt het aan Camille, of aan haar idee dat Esméé netjes moet blijven, want ik zie geen reden waarom ze daar niet heen zou moeten gaan. "Voor mij is het geen enkel probleem als je elke dag tijd neemt met je draak, Sammael. Ik zou het zelfs prefereren als je er elke dag een uurtje aan besteed, het zou een goed onderdeel van je training zijn." geef ik mijn mening erover.
"Hoe vroeg beginnen we morgen ochtend?" vraagt ze en ze klinkt enthousiast. Ik grinnik eventjes. "Niet al te vroeg, in ieder geval. Morgen is de introductiedag, je krijgt nog geen lessen en ik laat je het terrein zien, leg de trainingen uit en geef je een paar kleine testjes om te zien waar je aan toe bent om de training samen te kunnen stellen," vertel ik haar. En ik wil gewoon uitslapen na het feest, maar het lijkt me niet de juiste attitude om mee aan te komen zetten bij mijn leerlinge. "Over het feest gesproken trouwens..." bedenk ik me dan hardop, terwijl ik met mijn hand over mijn baardje strijk en een nadenkende blik in mijn ogen krijg. "Je hebt vast wel doorgekregen dat er bepaalde regels gelden voor vrouwen op dit kasteel. Van mij hoef jij je er niet al te strak aan te houden, zolang je maar niemand beledigd en probeert om je beste beentje voor te zetten. Ik zal je aan bepaalde mensen voorstellen en dan is het jouw taak om je sociaal open te stellen en met deze mensen te praten. Maak een beetje indruk op ze, kakel desnoods over weet ik veel waarover ze willen kakelen. Maar het belangrijkste, laat een beetje karakter zien."

Your make-up is terrible