[300] The Avalon Tradition. - Speeltopics

The Avalon Tradition.
De wereld waarin het zich afspeelt is een magische wereld. Het zit vol mensen van verschillende rassen, magische wezens en gekke drankjes. De tijd waarin het zich afspeelt is de vergelijken met de Middeleeuwen, maar then again, het is een fantasiewereld.
Deze wereld is opgedeeld in acht provinciën: Fincayra, Varigal, Rodirraen, Dahngard, Lund, Aondir, Tintagel en Dragenfeld, en verschillende eilanden.

Er is een traditie dat de provincies om de vijf jaar vier uitverkorenen moeten voortbrengen, twee jonge mannen en twee jonge vrouwen, de Wachters van de Provinciën. Deze traditie gaat eeuwen terug en de meesten weten niet meer precies hoe de traditie is ontstaan, toch hebben de uitverkorenen vaak veel aanzien.

Het verhaal gaat dat toen de provinciën nog in oorlog waren er duizenden en duizenden mensen sneuvelden in de strijd. Daarom besloten de koningen van die tijd een select gezelschap te gaan trainen, vier mannen in het bezit van een machtig en magisch wezen. Dit laatste om tijd te sparen, zo hoefden de mannen niet meer te trainen met een wezen en er een band mee te scheppen, op deze manier bleef er meer tijd over om de vier te trainen op andere vlakken. Snelheid, kracht, conditie, maar ook bijzondere onderdelen zoals overleven in de wildernis, bespioneren en ga zo maar verder. Deze vier mannen werden erop uit gestuurd om te strijden en zo werd jarenlang bepaald welke provincie de meeste macht zou krijgen. Elke vijf jaar moesten de provincies opnieuw strijden om hun macht te behouden, of om eindelijk meer macht te krijgen.

Door de jaren heen veranderde de mensen en zo veranderde ook deze traditie mee, maar hij verdween niet. Voortaan waren er ook vrouwelijke uitverkorenen en ook was het niet langer een eis dat de uitverkorene in het bezit was van een machtig en magisch wezen. Het belangrijkste verschil was nog wel dat er uiteindelijk vrede werd gesloten en vandaag de dag hoeven de uitverkorenen niet meer tegen elkaar te strijden tot de dood erop volgt.

De uitverkorenen, meestal gewoon De Wachters (van de Provinciën) genoemd, zijn tegenwoordig vooral bedoeld als voorbeeld voor het volk. Door deze voorheen gewone dorpelingen hogerop te laten komen, worden zij een idool en blijven de dorpelingen hopen op deze kans. Het volk zou zich beter gaan gedragen en de heerschappij van de koning sneller accepteren. De Wachters hebben dus naast de normale trainingen zoals die van vroeger ook een andere taak, die minstens even lastig is, geliefd worden bij het volk.

Gelukkig staan de Wachters er niet alleen voor, ze hebben immers een trainer. De twee vrouwelijke uitverkorenen delen er één en de mannelijke ook. Dit was ook jarenlang geleden geregeld, zodat de uitverkorene niet in de weg gestaan zouden worden door gevoelens zoals liefde.

De Wachters die voorheen net zo gewoon waren als ieder ander, worden ineens voor de leeuwen geworpen, hoe reageren zijzelf en alle anderen hierop?

Rollen:

De Heer: Wensekornik: Hendrik II Constatijn Vermond - 26 (3,7)
Oudste zoon heer: Cashby: Quinten Vermond - 25 (2,20)
Nauwe verwanten heer:
Sivan: Olivia Isabella Amelia Vermond - 18 - Dochter (1,3)
Florentina: Camille Ariane Vermond - 20 - Dochter (1,4)
Naerys: Ameline Rose Ermengard - 21 - Nichtje vd heer, hofdame (1,17)

Trainers:
Cas: Scythe Mylo - 29 (1,6)
Delahaye: Sarnek Learco Saye - 29 (1,19)

Uitverkorenen:
Ubiquitous: Esmée Hawthorne - 23 (1,6)
Wensekronik: Sebastian "Bash" Stark - 25 (3,7)
Vrij1 vrouwelijke

Personeel heer:
Jaeger: Sora Revaille - 22 - Bediende, huurmoordnaar (1,7)
Cas: Mirre Adaira - 16 - Dienstmeid (1,20)
Naerys: Andrew "Drew" Greyjoy - 27 - Stalknecht (1,19)
Goldenwing: Phelan Laoidheach Aedán Ruadh - 26 - Bakker (2,20)
Marhsall: Violet Calla - 24 - Tuinierster (3,11)
Cashby: Vini Sanches - 20 - Tuinier (3,11)
Wensekronik: Kenrick Paster - 25 - Kok [/grey](3,9)[/grey]
Florentina: Daniel Skylar - 25 - Arts (2,2)
Onbeperkt

Dorpelingen:
Ubiquitous: Eleanor Collins - 21 - Op reis (2,
Jaeger: Skye Xerxes Lunar - 24 - Magiër (1,19)

Onbeperkt

Overig:
Nikolaevna:Kathryn Maegan Gervais - 24 - Zus van Evelyn (2,2)
DreamerN: Casper Felix Barathane - 23 - Bastaardzoon koning (1,20)
Rider: Scarlett Lupe Red - 25 - Bandiet/heks (2,20)
Onbeperkt

[ bericht aangepast op 7 dec 2013 - 19:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eleanor Collins
Toen ik Andrew vertelde dat ik nog nooit iemand die met draken werkte had ontmoet en dat ik het een bijzonder beroep vond liep hij rood aan. "Het zijn echt mooie wezens, ondanks hun agressieve gewoontes," de bewondering in zijn stem verried dat hij van zijn werk hield en ik glimlachte kort. Ik vond het altijd mooi om te zien dat iemand zoveel van zijn werk hield, dat ze een doel hadden. Toch had ik zo op het eerste gezicht het geen beroep voor Andrew gevonden, absoluut niet, maar soms konden mensen je aardig verrassen had ik gemerkt. Toen ik Andrew daarna om een gunst vroeg bleef hij een poos stil, waarschijnlijk de verschillende keuzes overwegend. Het was dan ook niet niks wat ik van hem vroeg, dat realiseerde ik me best, maar ik moest toch ergens beginnen? Zwijgend wachtte ik af en hoopte dat de goden me een beetje geluk gezind waren, maar dit was helaas niet het geval. "Ik zou het kunnen, maar dan moet ik wel weten wie je wilt zien en waarom. Jou het kasteel in smokkelen is niet zonder risico's en ik wil mijn baan niet op het spel zetten om een vreemdeling te helpen, ik hou te veel van mijn werk, snap je?" vertelde hij uiteindelijk en ik knikte kort. Het was een vrij logisch antwoord dat ik had kunnen verwachten, maar één waar ik zéker niet op gehoopt had. Andrew voegde er nog aan toe dat ik eerlijk moest zijn als ik hulp wilde en kort keek ik hem verbaasd aan. "Ik ben eerlijk," viel ik hem in de rede, maar mijn stem klonk verre van boos of beledigd. Dit was ook niet hoe ik me voelde, het waren sowieso gevoelens die ik haast nooit ervoer, maar ik wilde niet dat hij het idee kreeg dat ik stond te liegen. Zacht beet ik op mijn onderlip terwijl ik de voor- en nadelen van deze kans en uiteindelijk zuchtte ik zachtjes. "Ik ben eerlijk, maar ik kan je niet meer vertellen.. Toch bedankt," ik glimlachte flauwtjes. Ik had het hem graag in vertrouwen genomen zodat ik eindelijk de kans zou krijgen mijn broer te ontmoeten, maar er was een grote kans dat hij me niet zou vertrouwen en misschien lekte het nieuws uit.. Ik wilde niet dat Neal het van een ander hoorde, ik wilde hem zelf ontmoeten, voor het geval hij me toch niet wilde zien.
Een sterke en helaas bekende geur drong plots mijn neusgaten binnen en mijn aandacht werd getrokken door de bloederige zak die Andrew nog vast had. "Misschien moet je maar gaan, voordat je nog meer onder het bloed zit en de draken jóúw straks aanzien als lunch." Het was een trieste poging een grapje te maken en het onderwerp weer te veranderen, maar de woorden hadden wat ongemakkelijk uit mijn mond geklonken. Ik was thuis nooit de grootste grappenmaker geweest, maar zo nu en dan bleef ik het proberen. "Ik moet trouwens ook gaan," bedacht ik me plots, "ik moet nog goedkoop onderdak vinden voor de nacht valt. Het was leuk je te ontmoeten Andrew en ik zou graag alsnog een keer komen kijken waar je werkt, als het kan natuurlijk." Ik glimlachte naar hem en meende mijn laatste woorden, ik was erg benieuwd naar de draken waar ik al zo veel verhalen over had gehoord. Zouden ze echt zo angstaanjagend zijn? Ik kon het me haast niet voorstellen, aangezien ik dol was op dieren. Sommige mensen van thuis beweerden soms ook dat ik ze simpelweg aantrok, of dit waar was wist ik niet, maar ik smolt bij het zien van dieren. Met name kleinere zoals katten. Ik zou graag nog een keer een pegasus of eenhoorn zien, maar tot nu toe had ik niet het geluk gehad andere mythische wezens dan satyrs en trollen te ontmoeten. Met name die laatste waren altijd erg onaangenaam bezoek, op zijn zachts gezegd.

Soms gaat schrijven als vanzelf en soms heb ik van die dagen zoals vandaag dat het echt.. Ik weet niet, gewoon niet lukt en gaat zoals ik wil :l Hopelijk kan je er wat mee.

Esmée Hawthorne ~ Uitverkorene
Toen Scythe me complimenteerde vroeg ik me af of hij dit altijd zo snel deed. Eigenlijk hoopte ik van niet, ik was gewend aan een hardere aanpak en had altijd het idee gehad dat dit beter werkte. Eerst moesten we trouwens nog maar eens zien of hij dat inderdaad van me zou vinden, want ik wist prima van mezelf dat ik soms iets te snel mijn mond opentrok en dat viel logischerwijs niet altijd bij iedereen in de smaak. Gelukkig waren zijn volgende woorden veelbelovender. "Voor mij is het geen enkel probleem als je elke dag tijd neemt met je draak, Sammael. Ik zou het zelfs prefereren als je er elke dag een uurtje aan besteed, het zou een goed onderdeel van je training zijn." Mijn ogen lichtten op toen hij dit zei, blij dat ik niet geheel van hem gescheiden zou worden. Anders had ik er zelf wel een stokje voor gestoken, maar dit was makkelijker en paste beter bij mijn plan om me hier te gedragen zoals van me werd verwacht. Net toen ik me afvroeg wat ik dus eigenlijk van het feest kon verwachten en hoe ik me moest gedragen, begon Scythe al uit zichzelf over het feest te vertellen. "Je hebt vast wel doorgekregen dat er bepaalde regels gelden voor vrouwen op dit kasteel. Van mij hoef jij je er niet al te strak aan te houden." Dat werd makkelijk, bedacht ik me triomfantelijk en luisterde naar zijn andere instructies. "Dat is alles?" vroeg ik toen hij klaar was, de woorden waren over mijn lippen gerold voordat ik er erg in had. Voordat ik hierheen kwam had ik mezelf voorbereid op het allerergste, dat ik mezelf anders voor zou moeten doen dan dat ik was, dat ik mezelf in zou moeten houden en 'braaf' moest wezen. Toch leek dit niet wat Scythe van me verwachtte. Of dit me veel punten zou scoren betwijfelde ik, maar ik vond het zeker erg fijn.
Niet veel later had hij me nog een aantal dingen uitgelegd en waren we naar de zaal waar het feest gehouden werd gelopen. Onderweg had ik me weer verwonderd over hoe groot en mooi alles was. Overal hingen grote schilderijen van mensen die het land eerder hadden geregeerd, of die simpelweg veel voor het land betekent hadden. Dit waren echter niet de enige versieringen en ik vroeg me af waar ze al het geld voor deze dure dingen vandaan haalden. Thuis kenden wij zulke rijkdom, laat staan zulke grote gebouwen, niet. Toen ik de grote zaal binnen liep, werden mijn ogen dan ook kort haast zo groot als de zaal zelf. Het plafond was meters hoog en langs de rand had hij allerlei versiersels, ook de zaal zelf was prachtig, maar vooral érg vol. Er waren al ontzettend veel mensen die allemaal druk met elkaar in gesprek waren of gretig de naar de hapjes en drank graaiden, maar zodra we binnen kwamen viel er kort een stilte. Even leek het alsof alles bevroren was. Ik vroeg me af of ze me zouden herkennen en vermoedde dat ze waarschijnlijk mijn trainer herkende en anders al verhalen hadden gehoord van bediendes die me hadden gezien. Wat het ook was, al gauw raakten de mensen weer aan de praat en ik liet gauw mijn ogen over de mensen heen glijden. Ik zocht Camille, ik mocht haar en had gehoopt dat ik vanavond weer wat met haar zou kunnen praten, maar die was nog nergens de bekennen. De mensen die er wel al waren kende ik geen van allen en het waren ook niet types waar ik zelf op af zou stappen, de meesten waren chique gekleed. Wel was het duidelijk welke mensen een betere afkomst hadden en wie dorpelingen waren die zich gelukkig mochten prijzen met een uitnodiging voor dit feest. Of ik de mensen om me heen mocht of niet deed er helaas niet toe vandaag. Ik wist dat ik indruk op ze zou moeten maken en dat zou niet gebeuren als ik hier zou bleven staan. Daarom had ik besloten me te mengen in een gesprek bij een aantal dorpelingen, gewoon om makkelijk te beginnen. Ik had al een stap in de richting gezet toen ik bleef staan en een vragende blik op mijn trainer wierp. Hij had me verteld dat hij me vanavond aan een aantal mensen voor wilde stellen en ik wist niet wanneer hij dit wilde doen, misschien was hij het nu al van plan of wilde hij sowieso met me mee om het in de gaten te houden of iets dergelijks. Ik hoopte echter niet dat het, het laatste zou zijn, aangezien ik me wel zou redden. Ik hield van een feestje, net zoals ieder ander. De sfeer was ontspannen en ik zag niet wat er een probleem zou moeten worden, enkel het feit dat mensen vast naar mijn afkomst zouden vragen en niet iedereen zou hier positief over zijn wist ik. Niet iedereen hield van het onbekende.

[ bericht aangepast op 5 sep 2013 - 20:02 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Scythe Mylo

Ik leg de jonge vrouw no bepaalde dingen uit over van alles en besef ook wel dat ik redelijk soft over sommige dingen ben. Dat komt ook omdat ik me niet snel druk maak, zolang ze maar enige vorm van respect zal laten zien en zich goed in zal zetten. Hierna gaan we naar het feest dat ondertussen wel begonnen zal zijn. Esmée lijkt alles interessant te vinden en haar ogen schieten bewonderend alle kanten op tijdens onze tocht naar de grote zaal. Bij de zaal zelf is het nog veel erger als ze alles bekijkt, terwijl wij ook bekeken worden. Ik wacht rustig tot ze dat gedaan heeft, want ik weet ook wel dat de mensen die hier zijn het leuk vinden als iemand anders hun rijkdom bewonderd. Ook al is het niet van de dorpelingen, of van de hoge gasten zelf, zo voelen zij het wel, het is bij hen in de buurt en ze zijn er allemaal trots op.
De mensen gaan al snel weer verder met wat ze aan het doen zijn, hoewel ik kan zien dat sommigen nog altijd blikken op ons werpen als we verder lopen. Esmée heeft al een blik geworpen op een paar dorpelingen die maar weinig betekenen. Status zegt niet veel voor mij, maar in dit geval is het wel belangrijk om bepaalde mensen eerst te ontmoeten. Ik krijg een vragende blik om toestemming van haar waarop ik spijtig mijn hoofd schud. "Eerst de belangrijke mensen, weet je nog?" vraag ik haar als ik verder loop met haar aan mijn zijde. Als Esmée loopt kan je een bepaalde kracht zien, je kan haar spieren onder haar lichaam zien bewegen en daarbij loopt ze ook met sierlijke, zekere bewegingen. Het is goed, want ze is behoorlijk slank en niet al te groot. Haar postuur betekent namelijk dat ze helemaal niet rijk is, eerder arm. Maar zodra je die krachtige bewegingen ziet, weet je dat het spieren zijn en dat ze een goede wachter kan zijn.
ik neem haar mee langs bepaalde mensen, maak een beleefd praatje en stel Esmée voor. Sommige mensen maken een grapje over vrouwen en ik, omdat het op een langere periode nooit goed gaat, waarop ik schaapachtig moet lachen en Esmée snel meeneem naar de volgende. Al snel heb ik er echter geen zin meer in. "Je bent vrij om te gaan en staan waar je nu wilt, zolang je maar op het feest blijft," zeg ik dan tegen haar, met een glimlachje. Het eerste wat ik doe is een drankje halen, wat niet echt meer een drankje te noemen is. Het is een grote, houten beker waar een hoop mede in gaat. Aarzelend kijk ik even om me heen naar waar iedereen is, waarop ik besluit op mijn normale, slome pas tussen iedereen door te lopen tot ik leuk gezelschap vind.

Your make-up is terrible

Neal Collins

Gelukkig ging hij mee in het idee om niet al te vroeg te starten. Ik was sowieso al geen geweldig ochtend mens. Je kon van mij niet verwachten dat ik s'ochtend actief bezig was, laat staan laten zien wat ik kon. Daar zal waarschijnlijk wel verandering in moeten komen als ik een beetje een goede uitverkorene wou worden. Wat ik natuurlijk wou. Ik kon het niet aan om hier in te gaan falen. Oké misschien zou ik er niet echt problemen mee hebben. Als ik terug zou verhuizen naar Aondir zou niemand daar weten wat er precies was gebeurt. Alleen denk ik niet dat ze me graag terug zouden hebben nadat Greg en ik weg zijn gegaan. Misschien waren ze ondertussen ook al gestorven door een aanval op het dorp, of een gebrek aan geld. Ik hoopte dat dat niet het geval was, ik hoopte het echt. Het was al erg genoeg om Greg te moeten begraven. Hopelijk ging het met mijn zussen tenminste wel goed, hadden ze een man gevonden die ze goed verzorgde en van hun hield.
'Je komt zeker uit een goede familie? Er zijn niet veel mensen die het geluk hebben naar grote feesten te mogen. Of om trainer te worden. Maar ik denk dat ook mensen uit niet zulk hoogstaande families trainers zouden kunnen worden. Het gaat echter om je vaardigheden zou ik denken dan.' Het begon al niet goed. Mijn zinnen kwamen er naar mijn gevoel uit alsof ik zei dat hij alleen maar een trainer was geworden omdat hij rijke en hoogstaande ouders had. Terwijl dat misschien niet eens waar was. Misschien was het maar de helft of zelfs helemaal niks.
'Ik denk dat het feest is begonnen.' De geluiden die uit de hal naast ons kwamen werden luider en luider. 'Zullen we gaan kijken?'

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

David Chase

Nadat Sproet weg was gegaan duurde het niet lang voor ik de stallen ook verliet. De geur van de stallen was al deels in mijn kleren getrokken, maar hopelijk was het nog niet zo erg dat iemand het zou opmerken. De klokken van de kerk luiden als teken dat het feest op het punt stond te beginnen. En "enthousiast" als ik was besloot ik er gelijk heen te gaan. Het zou onbeleefd zijn om niet op te komen dagen, en het alternatief voor niet komen was vroeg komen en zo snel mogelijk weer weg gaan. Heel misschien werd het zelfs nog leuk. Wat niet erg waarschijnlijk was. Meelopend met de mensen die ook naar het feest gingen liep ik het kasteel in. Het was nog niet vaak gebeurt dat ik in het kasteel binnen was. Behalve natuurlijk bij speciale gelegenheden. Na een tijdje kwamen we bij de deuren van de zaal. Het waren geen kleine deuren, maar nog steeds hadden de mensen er moeite mee om naar binnen te komen. Na ongeveer vijf minuten stond ik ook in de zaal. Waar duidelijk meer bewegingsruimte was dan in de hal. Intussen was ook bijna iedereen binnen gekomen. Het eerste wat ik deed was naar een plek aan de muur gaan. Waar stenen bekers stonden gevuld met een vloeistof waarvan ik niet zo weten wat het was, maar het smaakte zeker goed. Waarschijnlijk was het niet de bedoeling dat de gasten zelf drinken zouden pakken, maar tot nu toe zei niemand er iets van. Vanaf de zijkant van de zaal keek ik naar de mensen die rondliepen. De meesten waren dorpelingen, die hun netste kleding aan hadden aangetrokken voor deze speciale dag. En dan waren er ook meerdere mensen van adel, waarvan de meesten Vermonds of aanhang waren. Enkelen waren mij onbekend en kwamen waarschijnlijk uit andere grote steden. Een iemand viel me op. Het was een nog aardig jong meisje dat nogal verloren om zich heen keek. Of misschien niet echt verloren maar meer alsof ze niet precies weet wat ze moest doen. Aan haar kleding te zien zag ze eruit als iemand van adel, ik had haar echter nooit eerder gezien. De keuze tussen hier blijven staan voor de rest van de avond of haar aan te spreken was snel gemaakt.
'Hallo, ik heb u hier niet eerder gezien?'

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

{Gawain ---> Delone
Mijn stukje komt waarschijnlijk morgen :')}

Stenenlikker

Casper Felix Barathane

De gehele middag had ik door de straatjes gewandeld en gekeken naar de drukte van de laatste voorbereidingen, wat altijd het ergste is omdat er overal wel iets was wat toch nog vergeten ergens in een ander hoekje lag en wat absoluut nog gedaan moest worden omdat alles van het grootste belang was, ieder afzonderlijk detail.
Schei toch uit, alsof één extra appeltaart of één extra vaandel voor de perfectie zou zorgen.
Niets kon echt perfect zijn, iedereen en alles is imperfect en zo moest het ook blijven, hoe goed iets ook word geacht.
Maar het was vermakelijk om andere mensen zo druk bezig te zien, iets wat ik de afgelopen weken gemist had, de algemene aanwezigheid van mensen. Ook al had ik sinds het korte praatje met de oudere man niemand meer aangesproken of gesproken, waar ik me fijn onder voelde. Het gaf me een gevoel van onzichtbaarheid, iets waar ik ook wel aan gewend was en zeer op gesteld was geraakt de afgelopen tijd.
En hoe minder mensen mij zagen hoe minder de kans was dat ze iets in me herkenden wat kon wijzen op hun koning, want dat was iets wat ik ten zeerste voor me wou houden.
Misschien als ik in een meewerkende lijn van het lot belande, dat ik dan mijn half broer en mijn halfzussen zou zien om te kijken of ik misschien iets met hen gemeen had, al leefden zij natuurlijk in een totaal andere wereld dan ik.
Misschien hadden we wel helemaal niets gemeen en kon ik ze niet uitstaan en zij mij niet en soms vroeg ik me af hoe mijn leven geweest zou zijn als ik samen met mijn moeder opgroeide aan het hof, al werd ik dan vast aan alle kanten lastig gevallen omdat ik een bastaard ben en daarom niet geoorloofd onder vele ogen.

Inmiddels was het feest al in volle gang, maar ik genoot nog net zo erg als een aantal uur geleden.
Ik had her en der een stuk eten gekocht wat ik genoegzaam tot me nam terwijl ik tussen de mensen door liep.
Ergens dacht ik eraan om mijn kap weer op te toen, maar dat zou alleen maar voor argwaan zorgen en dat zou me in de problemen kunnen krijgen.
Al maakte ik me daar niet al te veel zorgen om, om eerlijk te zijn. Het zou misschien alleen voor iets meer opschudding zorgen als ze er dan achterkwamen.
Het feest was voor de uitverkorenen, dus misschien werd het ook maar tijd dat ik naar hun ging kijken.

{ Sorry dat ik nu pas weer reageer, maar ik had het de afgelopen dagen even druk met school en een lichte writersblock, hoop dat die nu een beetje begint op te klaren... }

Credendo Vides

Camille Vermond ~ Van adel

Af en toe keek ze nog op haar pols, het uurwerk vertelde haar dat het tijd werd om maar eens naar de grootste feestzaal te gaan. Grootste feestzaal, ja natuurlijk, ze hadden meerdere feestzalen. Allen waren makkelijk te bereiken als de deuren open stonden. Dan kon je zo van de ene zaal naar de andere zaal lopen. Niet altijd waren alle zalen open, soms was er een zaal gereserveerd voor alleen diegene met de hoogste rangen, op een feest waar ook burgers waren uitgenodigd. Camille zelf vond dit maar een vreemd verschijnsel, maar ze zei er nooit wat van. Van haar werd geacht dat ze zich aan bepaalde regels hield en als ze dit niet deed zou ze zomaar de familiereputatie kunnen schaden. Iedere zaal was uniek en had een eigen karakter. De ene zaal was ingericht als een ballroomzaal terwijl een andere zaal erop gericht was een intieme sfeer te behouden. Er was altijd wel voor ieder wat wils. Camille moest zichzelf eraan herinneren dat ze maar eens haar entree moest maken en niet in de gang moest blijven hangen. Hoewel ze al lang klaar was geweest voor het feest arriveerde ze nooit precies op het begin van het feest. Zo hoorde dat ook niet. Eerst moesten er al gasten zijn, zodat de zaal genoeg gevuld was om hen welkom te heten en het feest officieel te openen. Dit deed ze altijd bovenaan de trap, een plek waar iedereen je goed kon zien. Graag wilde ze dat haar zuster en haar broer dan ook aan haar zijde stonden om samen met haar de gasten te verwelkomen, maar dit verplichtte ze hen niet. Het was niet één van de strakke tradities waar ze zich aan vast moesten houden, maar ze wist dat vader het wel liever zou hebben. Toch vond ze dat ze haar broer en haar zuster niet aan kon spreken bij ieder feest om naast haar zijde te staan. Ze had de afgelopen tijd ook heel wat feestjes georganiseerd en alhoewel dit één van de grotere feesten was, was het volk eraan gewend dat zij de feesten opende. Niet altijd dit ze dit natuurlijk, want er waren ook familieleden aan het hof die graag wat wilde organiseren of feesten wilden openen om hun reputatie op te krikken. Het kwam ook meer dan genoeg voor dat ze voorbereidingen trof voor een feest dat vrijwel alleen door haar georganiseerd was maar onder iemand anders zijn naam kwam te staan. Ze was blij dat ze nu die positie had verworven dat ze zelf helemaal feesten mocht organiseren en openen. Het was toch wel leuker als je zelf iedereen welkom kon heten op iets waar je zoveel moeite en tijd in had gestoken. Camille liep langs een paar belangrijke heren en maakte beleefd een praatje met hen. Ze wist precies hoe lang ze met hen moest praten en wanneer het tijd was om verder te lopen. Ze moest niet te lang met iedereen praten, maar ook zeker niet te kort. Vooral niet als het om belangrijke kennissen ging. Bijna ieder zijn gezicht had ze moeten leren, wat haar in het begin veel moeite had gekost. Nu kende ze velen wel bij gezicht en wist ze hen namen ook een stuk beter. Nadat ze hen nog een beleefd knikje had gegeven versnelde ze haar pas lichtelijk. Haar hakken waren goed in de hal te horen. Zodra ze aankwam bij de zaal werd dit geluid gedempt door het rode tapijt dat er lag. Haar ogen gleden langs de gasten die allemaal aanwezig waren. In enkele seconden maakte ze een schatting van de hoeveelheid mensen die aanwezig was. Het was nu nog te vroeg om te zeggen of er veel of minder mensen dan gebruikelijk zouden komen. Aan het begin van het feest waren er altijd een stuk minder mensen. Heel wat mensen hadden de opvatting dat het beter was om fashionable late te komen. Dit vond Camille geen probleem, het feest zou toch tot de vroege uurtjes doorgaan. En er waren meer dan genoeg slaapplaatsen voor gasten die daarvoor in aanmerking zouden komen. Al snel stonden er twee dienstmeisjes naast Camille, haar gebruikelijke dienstmeisjes, die haar haar snel nog goed zetten voordat ze bovenaan de trap ging staan. Nadat ze er ook op hadden toegezien dat haar jurk perfect zat, kreeg Camille groen sein om te beginnen met haar welkomspraatje. Ze liep soepeltjes op haar hakken naar de plek waar ze altijd stond. In haar handen had ze een leeg glas, speciaal voor officiële gelegenheden. Met een sierlijk lepeltje tikte ze tegen het glas, precies zoals ze hoorde te doen, zodat er een geluid klonk waarvan iedereen behoorde op te kijken. Het was geen zacht geluid, maar ook niet akelig hard. De akoestiek in de zaal zorgde ervoor dat het goed te horen was. Een glimlach verscheen op haar gezicht, en ze begon met spreken nadat ze zeker was dat ze bijna iedereen hun aandacht had. “Welkom, iedereen, het volk van adel, de burgers en in het speciaal de uitverkorenen. Wij zijn hier allen bijeen gekomen op een feest dat voor iedereen bedoelt is, voor jong en oud, maar ook voor diegenen die uit verre streken zijn gekomen. Het is mij een genoegen om jullie allemaal op het hof te verwelkomen.” sprak ze. Nu moest ze een officieel praatje houden, wat ze behoorlijk saai vond, maar ze probeerde het altijd met enthousiasme en overtuiging te vertellen. “..En dan is het natuurlijk nu tijd om te feesten. Vrees niet om meer dan een paar glazen wijn te drinken, onze vrouwen van de keuken hebben meer dan genoeg ingeslagen.” waren haar laatste woorden voor het feest officieel was begonnen. Dit waren misschien woorden die niet bij iedereen in goede aarde vielen, maar haar was de vrijheid gegeven om na het officiële gedeelte zelf nog wat woorden te spreken, en daar maakte ze meer dan eens gebruik van. Op hoop van zege liep ze de trap af met een rechte rug, op haar torenhoge hakken. Het was haar nog nooit overkomen dat ze de trap was afgevallen (afgezien van die keren dat ze dronken was geweest) maar met zoveel ogen op je gericht was een misstap fataal. Ze was opgelucht toen ze de trap af was en zich nu eindelijk kon mengen tussen de mensen. De muziek kwam al snel op gang en het duurde ook niet lang voordat de eerste wijnflessen werden geopend. Zelf had ze ook wel zin in een drankje, vooral om los te komen.

Aan niets denken is ook denken.

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de heer

Verveeld liet ik de wijn rondkolken in mijn glas dat ik vasthield in mijn rechterhand. Mijn linkerarm steunde op de tafel terwijl ik met mijn kin op mijn handpalm steunde. Zwijgzaam sloeg ik het hele tafereel gade en kwam tot de conclusie dat het er naar uit zag dat iedereen zich wel vermaakte. Het was een gezellige boel, of iedereen deed gewoon zijn best om het zo uit te laten schijnen.
Ik voelde me niet echt op mijn gemak om eerlijk te zijn, het leek gewoon alsof ik hier niet langer thuishoorde. Alles was zo verandert in het jaar dat ik weg was geweest en ik was niet echt zeker of ik dat wel zo leuk vond. Iedereen deed anders tegen me, sommige mensen deden alsof ik lucht was, anderen waren bang voor me en dan had je nog het groepje dat er uit zag alsof ze een geest hadden gezien.
"Welkom, iedereen, het volk van adel, de burgers en in het speciaal de uitverkorenen. Wij zijn hier allen bijeen gekomen op een feest dat voor iedereen bedoelt is, voor jong en oud, maar ook voor diegenen die uit verre streken zijn gekomen. Het is mij een genoegen om jullie allemaal op het hof te verwelkomen." Ik schrok op uit mijn gedachtes. "..En dan is het natuurlijk nu tijd om te feesten. Vrees niet om meer dan een paar glazen wijn te drinken, onze vrouwen van de keuken hebben meer dan genoeg ingeslagen."
Ik dronk mijn glas wijn in één teug neer zodra de muziek begon te spelen en stond met opgeheven hoofd op van mijn stoel waar ik al die tijd had opgezeten. Het was een feit dat ik hier liever niet was, maar aangezien ik geen keuze had, kon ik er net zo goed het beste van maken. Ik begaf me naar de dansvloer maar bleef toch op een veilige afstand staan zodat ik iedereen kon zien dansen. Het was vermakelijk om te zien.



Andrew "Drew" Greyjoy

Met grote ogen van verwondering keek ik de zaal rond. Ik had mijn beste kleren aangedaan nadat ik had vernomen dat ik was uitgenodigd op dit feest. Normaal gezien werd ik nooit uitgenodigd en al zeker niet door mensen van adel. Het was echt een grote eer om hier te zijn, ik had zelfs voor deze gelegenheid mijn krullenbos gekamd en in een klein staartje gedaan zodat het niet in mijn gezicht hing en mijn stoppelbaardje had plaatsgemaakt voor een gladgeschoren huid. Ik zag er echt netjes uit, al zei ik het zelf.
De vrouwen aan het hof zagen er echt stuk voor stuk prachtig uit in hun mooie jurken en hun satijn zachte haren. Het leek wel alsof ze engelen waren die uit de hemel waren neergestreken op aarde, ze straalden allemaal een oogverblindende schoonheid uit. Als ik niet beter wist, zou ik hen ten dans vragen maar helaas bezat ik de moed niet om hen die vraag te stellen en bleef ik in een hoekje staan om toe te kijken hoe iedereen zich amuseerde.
"Welkom, iedereen, het volk van adel, de burgers en in het speciaal de uitverkorenen. Wij zijn hier allen bijeen gekomen op een feest dat voor iedereen bedoelt is, voor jong en oud, maar ook voor diegenen die uit verre streken zijn gekomen. Het is mij een genoegen om jullie allemaal op het hof te verwelkomen. En dan is het natuurlijk nu tijd om te feesten. Vrees niet om meer dan een paar glazen wijn te drinken, onze vrouwen van de keuken hebben meer dan genoeg ingeslagen."
Ik was niet meteen van plan om wijn te gaan drinken aangezien ik niet goed wist wat voor effect het op me zou hebben. In mijn leven had ik wel vaker dronken mannen gezien en om eerlijk te zijn vond ik het niet zo prettig om hen te zien brabbelen tegen elkaar omdat het merendeels uitliep tot een gevecht. Je had dan ook nog de handtastelijke mannen die elke vrouw lastigvielen die passeerde. Jammer gewoon.

[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 16:53 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Olivia Isabella Amelia Vermond

Ik wuifde het aanbod dat ze mijn broeder en zuster zou zoeken af.
''Nee bedankt. Exuseert u mij. Ik moet naar de feestzaal.'' Ik liep weg en klom een beetje moeizaam de trap af. Ik zag hoe verlaten de gangen waren en keek snel rond en liep een gang in die naar de zaal toeliep. Vlakvoor de dichte deur keek ik naar de tas met papieren en aarzelde eventjes waar ik ze zou moeten opbergen. Ik keek naar de jurk en naar het bovenstuk. Afgrijzelijk voelde ik mij maar toch pakte ik de papieren en deed deze via de onderkant van de jurk tussen mijn buik en het stof. Toen ik mijn hand terug haalde keek ik snel rond en zag dat niemand het had gezien. Ik maakte een klein sprongentje en geen een blad verschuifde van zijn plaats. Een triomfantelijk gevoel overspoelde mij en ik legde mijn hand op de deurklink van de deur die naar de feestzaal leide. Ik hoorde Camille's stem door de deur heen en ik haalde mijn hand van de klink.
“Welkom, iedereen, het volk van adel, de burgers en in het speciaal de uitverkorenen. Wij zijn hier allen bijeen gekomen op een feest dat voor iedereen bedoelt is, voor jong en oud, maar ook voor diegenen die uit verre streken zijn gekomen. Het is mij een genoegen om jullie allemaal op het hof te verwelkomen.En dan is het natuurlijk nu tijd om te feesten. Vrees niet om meer dan een paar glazen wijn te drinken, onze vrouwen van de keuken hebben meer dan genoeg ingeslagen.” Snel klopte ik de jurk nog eventjes af en deed de deur open en zag veel mensen. Camille liep van de trap af en tot vol mijn verbazing zag ik mijn broer niet naast haar zijde. Ik bleef eventjes aan de zijkant van de trap staan en liep toen maar naar beneden. Onderhand bekeken mijn ogen de gestaltes van de personen en ik herkende Ameline. Ze keek naar de dansende mensen en mijn gezicht betrok bij het zien van het geluk van de mensen en de liefde. Nog altijd was ik niet over Xander heen. Nog steeds werd ik geconfrenteerd door mensen met zijn plotteselinge vertrek. Ik herrinerde mij nog hoe het dorp in rep en roer was. Veel mensen hadden verwacht dat ik de ware had gevonden. Een ongelukkige zucht verliet mijn lippen en ik keek rond en liep richting mijn zuster. Ik wilde haar laten weten dat ik terug was van de reis. Ik liep mee met de menigte en voelde opeens een hand op mijn schouder. Geschrokken draaide ik mij om en zag een jonge man staan. Zijn hand uitnodigend uitgestoken. Ik aarzelde. Dansen kon ik niet. Maar een klein beetje lol kon toch wel? Ik legde mijn hand op de zijne en hij begeleide mij mee naar de dansvloer. Hij legde zijn hand op mijn middel en ik legde mijn hand op zijn schouder. Onze andere handen waren verstrengeld met elkaar en langzaam begonnen we te dansen. Ik volgde nauwkeurig de voetstappen van de jongeheer. En probeerde niet op zijn tenen te staan. ''Wat een eer om u te ontmoeten.'' Zei hij om een gesprek te starten. Iets waar ik geen behoefde aan had. ''Hetzelfde. Verteld u eens. Wat is uw naam?'' Zei ik. Lichtelijk nieuwschierig. Maar nog altijd ijzig kijkend. ''James Telsins mevrouw.'' Ik knikte en het gesprek liep ten dode. Na een aantal dansen liet ik zijn hand los en hij knikte eventjes en kuste mijn hand. Iets waardoor ik opscrok uit mijn gedachtes. ''Bedankt James Telsins voor de dansen.'' Zei ik en ik draaide mij om en liep naar mijn zuster toe. ''Camille? Ik ben terug van mijn reis. '' Deelde ik aan mijn zuster mee. Hopend dat ze mij daarnet niet had zien dansen.

-Eindelijk had ik tijd gevonden. Sorry voor het bagger stukje trouwens en de spelfouten. Heb dit geschreven in de auto namelijk.

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Sarnek Learco Saye

'Je komt zeker uit een goede familie? Er zijn niet veel mensen die het geluk hebben naar grote feesten te mogen. Of om trainer te worden. Maar ik denk dat ook mensen uit niet zulk hoogstaande families trainers zouden kunnen worden. Het gaat echter om je vaardigheden zou ik denken dan.' Neal geeft weer een heel verhaal en ik krijg direct daarna het gevoel dat hij niet heel tevreden is met zijn woorden. Dan lijkt hij even te luisteren en ook ik zet mijn oren open. Vage geluiden van een feest dat lijkt te beginnen dringen tot de kamer door. 'Ik denk dat het feest is begonnen,' zegt Neal. 'Zullen we gaan kijken?'
Inwendig wil ik mezelf dan voor mijn hoofd slaan. Ik moest me nog omkleden en zou daardoor weer eens te laat komen. Lekker begin, Sarnek.
'Ik denk het ook ja, maar ga maar alvast. Ik moet mezelf nog omkleden.' Met een beetje hulpeloos gebaar wijs ik naar mijn voor mijn doen eenvoudige kleding, waar nog steeds is eruit op te maken dat ik van goede huize ben. En als ik met deze stoffige kleding op het feest verschijn, dan zal ik zeker opmerkingen krijgen die niet goed zijn voor mijn imago en dat wil ik niet en kan ik trouwens nou niet echt goed gebruiken.
Ik wil de deur uitlopen, als ik me bedenk dat ik nog geen antwoord heb gegeven op Neal's eerdere vraag. 'Ja, ik kom uit goede familie,' zeg ik. 'En ik ben enkel trainer geworden, omdat zij dat zo graag wilden. Ze kijken inderdaad naar kwaliteiten, maar de rijkste families kunnen ook aardig wat invloed uitoefenen. Dat heb ik wel gemerkt. Maar ik spreek je zo vast nog wel op het feest, ik moet nu gaan.' Met een hoofdknik naar de man die mijn leerling zal zijn, verlaat ik zijn vertrek en snel dan naar de mijne. Gelukkig is die vlakbij en gauw loop ik de kamer binnen die de komende tijd van mij zal zijn. Gauw pak ik een van mijn netste kleding uit de kist die ik heb meegenomen. Een zandkleurige linnen broek en groen shirt van een vrij kostbare stof. Ik houd er niet heel erg van om me heel opzichtig te kleden en houd het liever simpel, maar door de stof keuze laat ik merken dat ik van goede huize ben. Ik haal nog even een doek over mijn laarzen heen om ze van het stof van de rit te ontdoen. Ook haal ik nog een kam door mijn lange bruine haar om de ergste klitten eruit te halen.
Het uiteindelijke eindresultaat kan beter, maar door gebrek aan tijd moet het zo maar. Maar ik kan ermee door en dat is het belangrijkste. Al ontloop ik liever mijn familie die ook zeker aanwezig zal zijn op dit feest. Want zij zullen zeker wel opmerkingen hebben over mijn uiterlijk en ik heb deze avond geen zin in gezeur.
Als ik mijn kamer uitloop, merk ik dat de geluiden van het feest al wat harder zijn geworden dan daarnet en ik loop vlug door de gangen op weg naar de grootste feestzaal waar het feest ook zou beginnen. Gelukkig ben ik al vaker naar feesten hier geweest, waardoor ik de weg ondertussen wel een beetje ken in het kasteel. Anders was ik nu waarschijnlijk wat verdwaald zijn geweest, niet hopeloos, want je loopt altijd wel de goede richting op als je je gehoor volgt. Het gepraat van mensen wordt steeds luider hoe dichter ik in de buurt van de feestzaal kom en al gauw sta ik in de deuropening. Ik lijk net het welkomst praatje gemist te hebben, want ik zie Camille Vermond, een van de dochters van de heer, de trap aflopen vanaf waar wel eens vaker welkomst praatjes gehouden worden. Fijn, ik ben dus officieel te laat al lijkt het niet dat iedereen al aanwezig is. Ik kijk maar wat om me heen en loop wat rond, ondertussen ergens een glas wijn vandaan pakkend. Een feest is natuurlijk niks zonder de wijn en laat ik nou net dol zijn op die drank. Ik weet dat ik niet te veel moet drinken vanavond, omdat ik morgen alweer met Neal aan de slag moet. Maar een paar wijntjes kunnen geen kwaad.
Dan zie ik opeens ergens een van mijn ooms lopen en in de haast om uit zijn buurt te komen, bots ik per ongeluk tegen iemand op. Great, ik ben echt lekker bezig vandaag. Hopelijk is deze persoon wat vriendelijker dan de vriendin van de zoon van de heer. 'Mijn excuses,' zeg ik dan ook tegen diegene.

{Hèhè, eindelijk weer een stukje.
Tegen wie mag Sarnek opgebotst zijn?}

Stenenlikker

Delone schreef:
Sarnek Learco Saye

'Je komt zeker uit een goede familie? Er zijn niet veel mensen die het geluk hebben naar grote feesten te mogen. Of om trainer te worden. Maar ik denk dat ook mensen uit niet zulk hoogstaande families trainers zouden kunnen worden. Het gaat echter om je vaardigheden zou ik denken dan.' Neal geeft weer een heel verhaal en ik krijg direct daarna het gevoel dat hij niet heel tevreden is met zijn woorden. Dan lijkt hij even te luisteren en ook ik zet mijn oren open. Vage geluiden van een feest dat lijkt te beginnen dringen tot de kamer door. 'Ik denk dat het feest is begonnen,' zegt Neal. 'Zullen we gaan kijken?'
Inwendig wil ik mezelf dan voor mijn hoofd slaan. Ik moest me nog omkleden en zou daardoor weer eens te laat komen. Lekker begin, Sarnek.
'Ik denk het ook ja, maar ga maar alvast. Ik moet mezelf nog omkleden.' Met een beetje hulpeloos gebaar wijs ik naar mijn voor mijn doen eenvoudige kleding, waar nog steeds is eruit op te maken dat ik van goede huize ben. En als ik met deze stoffige kleding op het feest verschijn, dan zal ik zeker opmerkingen krijgen die niet goed zijn voor mijn imago en dat wil ik niet en kan ik trouwens nou niet echt goed gebruiken.
Ik wil de deur uitlopen, als ik me bedenk dat ik nog geen antwoord heb gegeven op Neal's eerdere vraag. 'Ja, ik kom uit goede familie,' zeg ik. 'En ik ben enkel trainer geworden, omdat zij dat zo graag wilden. Ze kijken inderdaad naar kwaliteiten, maar de rijkste families kunnen ook aardig wat invloed uitoefenen. Dat heb ik wel gemerkt. Maar ik spreek je zo vast nog wel op het feest, ik moet nu gaan.' Met een hoofdknik naar de man die mijn leerling zal zijn, verlaat ik zijn vertrek en snel dan naar de mijne. Gelukkig is die vlakbij en gauw loop ik de kamer binnen die de komende tijd van mij zal zijn. Gauw pak ik een van mijn netste kleding uit de kist die ik heb meegenomen. Een zandkleurige linnen broek en groen shirt van een vrij kostbare stof. Ik houd er niet heel erg van om me heel opzichtig te kleden en houd het liever simpel, maar door de stof keuze laat ik merken dat ik van goede huize ben. Ik haal nog even een doek over mijn laarzen heen om ze van het stof van de rit te ontdoen. Ook haal ik nog een kam door mijn lange bruine haar om de ergste klitten eruit te halen.
Het uiteindelijke eindresultaat kan beter, maar door gebrek aan tijd moet het zo maar. Maar ik kan ermee door en dat is het belangrijkste. Al ontloop ik liever mijn familie die ook zeker aanwezig zal zijn op dit feest. Want zij zullen zeker wel opmerkingen hebben over mijn uiterlijk en ik heb deze avond geen zin in gezeur.
Als ik mijn kamer uitloop, merk ik dat de geluiden van het feest al wat harder zijn geworden dan daarnet en ik loop vlug door de gangen op weg naar de grootste feestzaal waar het feest ook zou beginnen. Gelukkig ben ik al vaker naar feesten hier geweest, waardoor ik de weg ondertussen wel een beetje ken in het kasteel. Anders was ik nu waarschijnlijk wat verdwaald zijn geweest, niet hopeloos, want je loopt altijd wel de goede richting op als je je gehoor volgt. Het gepraat van mensen wordt steeds luider hoe dichter ik in de buurt van de feestzaal kom en al gauw sta ik in de deuropening. Ik lijk net het welkomst praatje gemist te hebben, want ik zie Camille Vermond, een van de dochters van de heer, de trap aflopen vanaf waar wel eens vaker welkomst praatjes gehouden worden. Fijn, ik ben dus officieel te laat al lijkt het niet dat iedereen al aanwezig is. Ik kijk maar wat om me heen en loop wat rond, ondertussen ergens een glas wijn vandaan pakkend. Een feest is natuurlijk niks zonder de wijn en laat ik nou net dol zijn op die drank. Ik weet dat ik niet te veel moet drinken vanavond, omdat ik morgen alweer met Neal aan de slag moet. Maar een paar wijntjes kunnen geen kwaad.
Dan zie ik opeens ergens een van mijn ooms lopen en in de haast om uit zijn buurt te komen, bots ik per ongeluk tegen iemand op. Great, ik ben echt lekker bezig vandaag. Hopelijk is deze persoon wat vriendelijker dan de vriendin van de zoon van de heer. 'Mijn excuses,' zeg ik dan ook tegen diegene.

{Hèhè, eindelijk weer een stukje.
Tegen wie mag Sarnek opgebotst zijn?}

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Esmée Hawthorne ~ Uitverkorene
"Eerst de belangrijke mensen, weet je nog?" de woorden zorgden ervoor dat de moed me in de schoenen zonk. Moest dat nou echt? Wie wist hoe lang we bezig waren met al die arrogante, saaie hoge piefen. Toch liep ik en mee en uiteindelijk bleek het vermakelijker te zijn dan ik in eerste instantie gedacht had. Ik koos zorgvuldig mijn woorden, maakte zo nu een grapje en moest oprecht lachen of grijnzen om de woorden die er gesproken werden over Scythe en vrouwen. Elke keer als dat onderwerp ter sprake kwam, nam hij me gauw mee naar een volgende en ik vond dit alles wel amusant. Uiteindelijk kwamen dan de verlossende woorden: ""Je bent vrij om te gaan en staan waar je nu wilt, zolang je maar op het feest blijft."
Ik grijnsde om dit laatste en maakte nog een opmerking dat ik niet iemand was die een feestje zou missen voordat ik mezelf tussen de leeuwen wierp. In het begin bleven er steeds mensen naar me toe komen om te vragen waar ik vandaan kwam, wat ik van alles vond en nog een hoop dingen die me eerlijk gezegd niet interesseerden. Ik had erg weinig zin om me bezig te houden met zulke mensen, vooral omdat ik het idee had dat het enkel roemzoekers waren en mijn antwoorden waren dan ook niet zeer uitgebreid. Gelukkig leken de mensen dit op te vatten als mysterieus en vertrokken ze elke keer weer tevreden. Toen ik eindelijk even 'alleen' was besloot ik wat te drinken te halen en ik keek mijn ogen uit. Dit liet ik echter niet merken, aangezien ik niet over wilde komen als een dom schaap. Mijn voorkeur ging uit naar wijn, (ik neem aan dat ze dat toen al hadden, aangezien ze ook druiven hadden ;p) aangezien ik dit nog nooit op had. Het smaakte verbazingwekkend goed en al genietend liep ik rond, op zoek naar deze keer een gewone dorpeling om mee te praten. Ik had namelijk het idee dat zij minder stijf en dus gezelliger zouden zijn. Nog voordat ik een gesprek kon aanknopen met iemand kwam er alweer iemand op me af. Ik zou jongeman willen zeggen, maar naar mijn mening zag hij er erg jong uit. Ook vielen zijn felblauwe ogen mij direct op en na een korte blik op zijn kleding concludeerde ik dat hij geen hoge pief was. "'Hallo, ik heb u hier niet eerder gezien?" stelde hij vast en ik knikte. "Ik ben dan ook niet van hier," antwoordde ik en glimlachte kort alvorens ik mijn hand naar hem uitstak. "Esmée, Esmée Hawthorne. En wie ben jij?" De woorden ontglipte me vliegensvlug als zand dat door je vingers glijd. Geen beleefdheden nu, daar had ik weinig trek in. We waren immers op een feestje, nietwaar? Toch knaagde er iets van twijfel in me.

Een groep mensen zaten om een kampvuur te eten en voerden gezellige gesprekken terwijl zij zichzelf opwarmden bij het vuur. De zon was al uren onder en zoals elke avond zochten de mensen elkaar op, op één klein mens na. Het was een jong meisje van ongeveer 11 jaar met haren zo donker als de nacht. Ze zat ver van de mensen verwijderd en was nog net te zien door het licht van de vlammen die haar nog net verlichtten. Ze zat met haar rug naar de anderen toe en staarde al mokkend voor zich uit, toen er plots vanuit haar ooghoeken een groot gedaante zag opdoemen. "Esmée," begon de stem. Het jonge meisje, Esmée, keek nog altijd niet op of om. Ze wist dat het haar vader was, als ze hem niet aan zijn zware stem had herkend, dan wel aan de vorm van het gedaante. Groot en gespierd, zoals het een man van zijn kaliber betaamde. Helaas wist ze precies waarom hij gekomen was. Eerder op de dag hadden ze een onenigheid gehad en vanaf toen had ze zichzelf afgezonderd. Het was toen nog licht geweest en ze was de bossen ingetrokken, maar toen de zon steeds lager zakte werd ze gedwongen naar huis te gaan.
"Esmée, kijk me aan als ik tegen je praat." Twee eigenwijze ogen keken deze keer zijn kant op, maar de man kende zijn dochter langer dan vandaag en deinsde er niet van terug. "Ik had gelijk," viel ze de man al in de rede, nog voordat hij een woord had kunnen uitbrengen. Dit veroorzaakte kort een glimlach om de man zijn gezicht voordat hij naast haar ging zitten. "Wij weten allebei dat je geen gelijk had," vertelde hij en ging gauw verder voordat ze hem weer in de rede kon vallen, "Je moet leren dat je niet altijd kan doen en laten wat je wilt, of zeggen wat je ervan vind. Zolang je onder de mensen bent zul je je aan moeten passen, of je dat nou leuk vind of niet." "Wat een onzin.." mopperde ze, terwijl ze een paar grassprieten uit de grond trok en ze weer liet vallen. "Er is wel grotere onzin in het leven. Nou, stel je niet zo aan en kom erbij zitten voordat je hier nog doodvriest." Geen vaderlijke arm om haar heen en hij had zelfs niks te eten voor haar meegenomen, terwijl hij wist dat ze nog niks op had. Nee, zoals gewoonlijk verlangde hij van haar dat ze onafhankelijk en volwassen zou zijn. Dat ze zou met alles om zou gaan, zoals het hoorde.. Zwijgend keek ze toe hoe hij opstond en weer wegliep naar de anderen, maar zijzelf twijfelde er niet over. Ze verlangde naar de warmte, het lekkere eten en het gezelschap, maar wist goed dat als ze terug zou gaan naar de anderen, dat ze toegaf dat ze fout had gezeten. Hoe onbenullig hun voorval ook geweest was, ze was niet van plan zichzelf gewonnen te geven. Toe te geven dat ze fout had gezeten. Nee, geen haar aan haar hoofd die er aan dacht, dan vroor ze nog liever dood.


(Yeah.. Ben al het hele weekend ziek, dus heb er maar wat van proberen te maken, sorry n_n)
(Oooh, ben Camille's speech vergeten. argh, die gooi ik er morgen nog wel tussenin, maar verandert verder niks aan mijn post)

[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 19:31 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Naerys schreef:
(...)

[Ik heb Ameline en Andrew nog...Ik heb vandaag voor het eerst sinds lange tijd nog eens iets gepost met hen.]

Stenenlikker

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de heer

Mijn ogen dwaalde over de vrolijke mensen, het leek me zo gezellig dat ik er zelf een beetje opgewekt van werd. Alleen wilde ik het niet toegeven. Hoe minder mensen mijn emoties konden peilen, hoe beter. In het verleden had ik er al genoeg problemen mee gehad en ik leerde uit mijn fouten zodat ik ze nooit meer opnieuw kon maken. Ik was van adel, niet achterlijk.
Voorzichtig nipte ik nog wat van mijn zoete wijn en keek toe hoe een koppel op de dansvloer wel erg close waren. Ik onderdrukte een kleine glimlach, ze zagen er zo gelukkig uit dat je vrijwel meteen kon zien dat het geliefden waren. Van welke stand ze waren, wist ik niet, ik scheen hen ook niet echt te kennen maar daar lag ik om eerlijk te zijn ook niet wakker van. Beiden hadden ze een glimlach op hun gezicht staan waar het geluk van afdroop, iets waar ik best jaloers op kon zijn. Het leek wel alsof ze over de dansvloer zweefden, het was leuk om te zien.
Wanneer iemand plots tegen me opbotste, schoof het glas met wijn uit mijn handen en sprong het glas vervolgens onder een luid gerinkel in duizend stukjes. Ik voelde hoe de wijn op mijn bloedrode jurk terecht kwam en kneep hierbij mijn ogen even stijf op elkaar terwijl ik mijn tanden ook op elkaar klemde. Wanneer ik ze weer langzaam, aarzelend opende, zag ik dat de wijn enkele donkere vlekken op mijn jurk had veroorzaakt.
"Verdorie," Mompelde ik zacht en enigszins geschrokken met mijn blik op de jurk gericht en schudde mijn handen, die ook onder de wijn hingen, wat uit. Met de achterkant van mijn hand haalde ik een donkere krul uit mijn gezicht en keek vervolgens om naar de persoon die zonet tegen mij was gebotst. Bij de aanblik van een redelijk grote, gespierde man, voelde ik mijn gezicht een klein beetje ontspannen.
Ik had de man al eerder gezien, maar kende hem niet van naam en had hem ook nog nooit gesproken. Hij was een stuk langer dan mij en ik verbaasde me er over dat ik nog steeds op mijn beide voeten stond nadat hij tegen me op was gelopen. Ik besefte dat ik hem aan stond te staren en wendde daarom mijn ogen snel even af om naar het kapotte glas op de grond te kijken. Ik stond er nog net niet met mijn voeten in en deed daarom een kleine pas achteruit.
"Mijn excuses," Het was al iets dat hij zich verontschuldigde voor het incident dat zonet was gebeurd maar toch had ik de neiging om het hem er op te wijzen dat hij beter uit zou moeten kijken voor andere mensen. Toch hield ik me in, het zou niet bepaald gepast zijn om hier op een feest ruzie te staan maken voor een dom ongelukje dat iedereen zou kunnen overkomen.
"Geweldig gewoon," Zei ik sarcastisch. "Dit is echt mijn dag niet." Ik haalde een klein zakdoekje uit mijn mouw en probeerde, nadat ik mijn handen had afgedroogd, de vlekken uit de jurk te vegen. Het meeste ging er wel vlot af, maar toch zag je nog dat er iets over me heen was gemorst. Gelukkig was het toch een donkere stof en zou het waarschijnlijk niet zo hard opvallen als het eenmaal droog was.
"Sorry, ik had niet zo mogen reageren. Dat was verkeerd van me."Zuchtte ik verontschuldigend en probeerde toch een beetje te glimlachen ten teken dat ik mijn verontschuldiging echt meende. ""Het is niets. Het zou iedereen kunnen overkomen, toch? Ik overleef het wel, echt." Van een beetje wijn op mijn jurk zou ik niet sterven en van wat meer beleefdheid van mijn kant ook niet. "Ik hoop niet dat ik u heb beledigd, dat zou ik namelijk best jammer vinden."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Sarnek Learco Saye

Geschokt zie ik hoe de gemorste wijn vlekken maakt op de jurk van de dame tegen wie ik aangebotst ben. Gelukkig is de jurk rood, waardoor je de vlekken minder ziet dan op bijvoorbeeld een witte jurk, maar je ziet ze. En dat is mijn schuld, verdomme, ik ben echt niet handig bezig vandaag. Hopelijk zal dat vanaf morgen beter gaan, want vanaf dan kan ik me echt geen problemen veroorloven.
'Geweldig gewoon,' zegt ze sarcastisch. 'Dit is echt mijn dag niet.' Ze haalt een kleine zakdoek uit haar mouw om haar handen mee af te drogen, die ook onder de wijn zitten, en daarna probeert ze de wijnvlekken van haar jurk af te krijgen. Hmm, kennelijk zijn er meer mensen die hun dag niet hebben, geeft mij weer een iets beter gevoel. Ik vraag me nu ook af wat haar dan nog meer is gebeurd, waardoor ze haar dag niet heeft, maar het lijkt me wat onbeleefd om dat te vragen. Ze is vrij klein en tenger gebouwd, ik steek ruim een kop boven haar uit. Ik hoop dat het haar geen al te ongemakkelijk gevoel geeft.
'Sorry, ik had niet zo mogen reageren. Dat was verkeerd van me,' zuchtte de dame en een kleine glimlach verscheen op haat gezicht. Het is niets. Het zou iedereen kunnen overkomen, toch? Ik overleef het wel, echt. Ik hoop niet dat ik u heb beledigd, dat zou ik namelijk best jammer vinden.' De plotselinge vriendelijkheid van de dame overrompeld me. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik ook van haar op zijn minst onvriendelijke woorden zou krijgen. Maar het tegendeel is waar. Opgelucht tover ik ook een kleine glimlach op mijn gezicht, hopelijk zou ze het me vergeven en dan zou dit probleem meteen opgelost zijn.
'Nogmaals mijn excuses, het was echt niet mijn bedoeling tegen u op te lopen,' zeg ik verontschuldigend. 'En u heeft me helemaal niet beledigd, het was volstrekt mijn fout, als u wilt kan ik u de kosten voor het schoonmaken of iets anders van uw jurk voor u betalen.' Ik weet ondertussen uit ervaring dat je bij de dames beleefd en neerbuigend moet blijven en deze dame lijkt me van zeer hoge afkomst te zijn, waarschijnlijk staat ze hoger dan mij. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze mijn aanbod afslaat, want ik heb niet echt zin om voor een jurk te moeten gaan betalen, mijn familie vanwaar het geld zal moeten komen zal niet bepaald blij zijn daarmee. Maar ik vond het wel zo beleefd om dat aanbod te doen.
'Wat is uw naam trouwens, als ik vragen mag?' vraag ik dan, me bedenkend dat het wel handig zou zijn om haar naam te kennen. Ze komt me wel bekend voor, ik heb haar vaak door het kasteel zien lopen, maar ik zou haar naam eigenlijk niet weten. Misschien is het toch een idee om de mensen in het kasteel eens wat beter te leren kennen, in ieder geval dat ik hun naam weet. In dit soort gevallen kan dat best wel praktisch zijn, dan kom je hopelijk wat minder oneerbiedig over.

Stenenlikker