Kathryn Maegan Gervais |
Hij reageerde niet op mijn woorden, hij leek zelfs in gedachten verzonken. Alhoewel ik niet wist waarover het ging, werd ik wel met de seconde nieuwsgieriger. Hierdoor bleef ik hem aankijken, alsof ik zijn gedachtegang in zou kunnen duiken en alles, als in een bibliotheek, zou kunnen lezen wat erin om ging. Het schijnt wel interessant voor mij te zijn, iets waardoor mijn simpele blik wel staren leek te worden totdat hij scheen te “ontwaken”.
Lichtelijk ongelovig had hij mij aangekeken toen ik gniffelde, iets dat onbewust was gekomen, het was in elk geval niet gepast om thuis te laten tonen. Daar toonde eveneens een zeer ijzige sfeer, wat continu aan leek te houden. Vooral wanneer de familie bij elkaar was, bijvoorbeeld in de woonkamer. Al kwam dat niet zo vaak voor. Het kleine glimlachje dat daarna op zijn lippen verscheen, verbaasde me. Was dat vanwege het feit dat ik gegniffeld had, of stond hij nogmaals ergens aan te denken? Wat ging er toch in die man om? Jonger dan mij leek hij trouwens niet.
Het ogenblik dat hij zijn schouders optrok, echter vervolgens niets zei en me een tijdje zwijgzaam aankeek, voelde ik me lichtelijk nerveus worden. Dat zei ik vanzelfsprekend niet tegen hem, ik verbloemde het met mijn emotieloze gezichtsuitdrukking, waar ik in de loop van de jaren steeds beter in was geworden. Hoe kon het ook anders als je zo’n moeder had, waarvan je niet eens buiten mocht spelen? Want daar woonden bij wijze van spreken de “vieze mensen”.
In mijn eerste levensjaren ging ik stiekem naar buiten, ik was een buitenmens en hield dan ook werkelijk niet om telkens maar binnen te zitten. Ik deed me wel voor als een ander meisje, zodat ze wellicht niet wisten wie ik was, iets wat toch snel uitkwam. Er was een jongen, niet veel ouder dan ik toentertijd, rond de vijf á zes jaar, waar ik steeds vaker mee buiten ging spelen. Dan deed ik al vieze kledij aan ofwel iets wat vuil mocht worden, waarna ik me omkleedde in een nette jurk. Ik herinner me nog altijd het moment dat, op mijn negende verjaardag, ik samen met mijn moeder door het dorp liep om linten en stof voor een andere jurk te kiezen. De jongen kwam ons tegemoet en ik moest van het vrouwmens net doen alsof ik hem niet kende, samen met nog wat gemene woorden. Hij droop af en wilde nooit meer iets met mij te maken hebben. Ik vraag me af wat er nu van hem geworden was? Tot nog toe voel ik me zo schuldig, ze had al die tijd geweten waar ik in de tussentijd was…
“Je houding.” Langzaam keek hij in de richting die ik eerder opgekeken had, waar ik blij toe aan was, aangezien hij mijn hint dus gesnapt had. En dat terwijl we elkaar pas net kenden, of had ik hem toch eerder gezien? Ik dacht het in elk geval niet, maar hij zei een stalknecht te zijn, dus werkte hij waarschijnlijk voor de Heer.
“Greyjoy.” Antwoordde hij mij uiteindelijk, waarop hij kort naar mijn moeder keek en terug naar mij. “Andrew Greyjoy maar als het u pleziert mag u me ook altijd Drew noemen. Dat doen veel mensen.” Na deze woorden van hem schudde ik vrijwel direct mijn hoofd al, waardoor enkele roodbruine plukken heen en weer zwierden. Ik had wat willen zeggen, maar sloot toch mijn mond toen ik zijn glimlach in een beschaamde trek zag veranderen. “Mensen noemen me vaak ook andere dingen maar ik denk niet dat deze zo geschikt zijn voor uw oren en ook niet voor de mijne. Mensen kunnen echt zo verdomd laag zijn, weet u?” Hierbij werden mijn ogen kort droevig, die ik al traag naar de grond liet wenden, aangezien ik wel zo’n idee had met wat hij had gezegd. Ik was één van die mensen, want ik had erg beschaamde namen naar meerderen mensen geroepen. Er kwam een diepe zucht mijn mond uit, terwijl ik mijn hoofd opnieuw naar hem ophief.
“Andrew Greyjoy…” liet ik zacht over mijn lippen rollen, zodat het nauwelijks te horen was, iets wat wel goed klonk voor mij. Het voelde goed. “Nee, ik noem je gewoon bij je naam. Als je ouders hadden gewild dat mensen je ‘Drew’ zouden noemen, hadden ze je wel die naam gegeven.”
“Maar nu u deze informatie heeft, wat bent u er mee van plan als ik vragen mag? Moet ik me zorgen maken?” Bij deze vraag verstijfde mijn hele lichaam en bleef ik naar mijn moeder kijken met mijn kaken strak op elkaar. Ze had gif in haar ogen, het was duidelijk dat ze iets van plan was, de moederfiguur. Mijn vingers verstrengelde ik in elkaar voor me, terwijl ik langzaam een paar stappen naar voor deed totdat mijn zij naar de man wees. Geen enkel moment waren mijn ogen van mijn moeder gelost, tot nu dan. Ik blikte richting de man met een waarschuwende blik, maar wel met mijn oude arrogantie over me heen.
“Om mij hoef je, je geen zorgen te maken,” fluisterde ik zacht tegen hem, waarna ik mijn kin ophief en weer naar mijn moeder keek. “Ik ben zo terug.” Was nog het enige wat ik hem vermeldde voor ik wegliep met een elegante tred richting mijn moeder.
“Moeder,” begroette ik haar, toen ik bij haar aankwam, met een klein knikje ter respect. Iets wat in de loop ter jaren in feite afgenomen was, enkel dan had ik het nog moeten doen. De andere lui van Adel die erbij stonden, keken me niet zo giftig aan als mijn moeder, maar wel alsof ik me nodig moest wassen. Met een blik vertelde de vrouwpersoon dat ze een woord met mij wilde, dus verlieten ze ons en gingen ergens anders staan.
“Kathryn,” Zelfs op de manier hoe ze mijn naam vermeldde, klonk er helder afschuw. “Wat zijn de roddels die mij te oor kwamen; het hulpje die jou afdankt als een oude lap?” Haar dunne lippen werden zo mogelijk nog dunner door het feit dat ze het op elkaar persten.
“Dat is niet waar, moeder, ik was degene die hem op zijn plaats wees.” Loog ik, iets wat wel bij haar moest. Alleen als ze erachter kwam wat de echte waarheid was, was niet enkel ik er geweest, maar hij eveneens. In mijn hoofd gooide ik allerlei scheldwoorden door elkaar, wat ik niet op liet merken door mijn stalen gezichtsuitdrukking.
Ze snoof spottend, waarop ze een korte blik liet op Andrew en haar neus optrok. “Waarom danste je met hem? Je weet dat ik je niet met een dienaar wil zien tenzij ze je daadwerkelijk bedienen. Nu doe je hem waarschijnlijk enkel een plezier om met je te dansen.”
“Dat is ook precies de reden dat ik met hem danste, om hem eens te laten merken hoe het is met een echte vrouwe, moeder, en zeker nadat ik hem op zijn plek had gezet.” Mijn moeder keek er bedenkelijk bij, maar liet het gelukkig zoals het was. Ik heb een hekel eraan dat ik telkens bij haar moet liegen.
“Ik zeg het niet nog eens Kathryn, denk aan de familie-eer. Zoek iemand met een hoge stand, zoals je zuster.”
“Vanzelfsprekend, moeder.” Beaamde ik met een knikje, maar in mijn gedachtegang kon ik enkel denken: Altijd maar ‘zoals je zuster’, nooit eens wat ik zelf wil. Er kwam nog net geen zucht achteraan.
Hierna draaide ik mij om en liep met rechte rug naar Andrew terug. Bij hem aangekomen, ging ik expres met mijn rug naar mijn moeder staan. Ik keek hem aan met een donkere blik. “Kijk maar uit voor mijn moeder, ze heeft haar zinnen op je staan.” Ik wist zeker dat ze nog altijd onze kant opkeek, ik voelde de blik in mijn rug branden.
[ bericht aangepast op 19 okt 2013 - 16:02 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
