Changes || One Direction || 01 - Speeltopics

C h a n g e s

Niall Horan, Harry Styles, Louis Tomlinson, Liam Payne en Zayn Malik. De populairste jongens van Rosewood Highschool. Badasses, niet te vertrouwen en boven alles players, hartenbrekers. En toch vallen veel meiden van Rosewood als een blok voor de jongens, de een erger dan de ander. Of sommige weer helemaal niet, gewoon omdat het simpelweg asshole's zijn.
Niall, Harry, Louis, Liam en Zayn hebben een hekel aan nerds, brave, suffe of onschuldige meisjes en jongens. Maar wat gebeurd er als ze een weddenschap verliezen en hét suffe groepje met vijf nerds, onschuldige meisjes die geen vlieg kwaad doen, rebels moeten maken? Gaan de meiden erop in, werken ze mee of juist tegen? Maar wat gebeurd er als de meiden dan op hun beurt de jongens willen veranderen? Hoe ver gaan ze om de ander te veranderen. Lukt het ze eigenlijk wel?

[ bericht aangepast op 31 aug 2013 - 20:47 ]

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

[is goed]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

( Zal ik die van Niall iets inkorten? Gezien dit van ons steeds langer worden)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Is goed]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Ik was dicht tegen Liam aangekropen terwijl een, steeds breder wordende, glimlach op mijn gezicht te vinden was. Dat kwam niet alleen door het uitzicht was we hadden op de mensen buiten, maar ook door de jongen die ik had benoemd tot mijn teddybeer. Het waren toch altijd wel dingen die mijn dag goedmaakte en eigenlijk ook wel elke dag opnieuw vol te houden vielen.
Langzaam volgde mijn heldere blauwe ogen de jongen die uiteindelijk uit de container klom en nog net niet groen zag. Het verdere gestuntel kreeg ik niet meer mee, want mijn naam verliet de mond van een van de conciërges. Dat was voor mij een teken dat mijn straf nu duidelijk zou worden. 'Ik kom al, ik kom al.' mompelde ik waarna ik Liam losliet en overeind kwam. 'Tot zo.'
Met nog steeds dezelfde grijns liep ik naar degene toe die ondertussen alweer bezig was met een preek. Een preek die elke keer weer het ene oor inging en het andere weer uit. Ik kreeg dan ook bijna geen woord ervan mee. 'Misschien moeten jullie die regel wel voor ons in gaan voeren dan. Al is het minder leuk, want dan valt er voor ons minder te doen en is school echt saai.' zei ik onschuldig bij de laatste woorden waar wel nog iets van tot me doordrong. Alleen drongen deze volgens mij niet door tot de conciërge, want die praatte er gewoon weer overheen. Heel even keek ik over mijn schouder naar buiten en bedacht of er zo snel een mogelijkheid was, om ook nog van die man af te komen. Ik kwam alleen niet zo snel op een plan, dus plofte maar weer naast Liam neer toen de man wegliep. 'Ik weet het wel, dus laat de rest van de preek maar en tot vanmiddag.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik glimlachte naar Niall en keek hem na. "Tot zo." zei ik vrolijk. Ik zakte wat verder onderuit en haalde een stripboek uit mijn tas. Rustig begon ik verder te lezen waar ik was. Ja, ik las stripboeken. Ik, een van de schrikken van de school, had ook een nerderige kant. Ik was geen nerd, maar ik vond ze gewoon leuk. Rustig sloeg ik de pagina's om en werd in het verhaal gezogen. Ik zat er zo ver in dat ik erg schrok toen Niall naast me neer plofte. Ik stopte het ding weg en sloeg mijn arm weer om hem heen. Ik glimlachte naar hem en aaide eens door zijn haren. "Dus. Zullen we onze nerds gaan zoeken of blijven we lekker hier?" Ik wilde het liefst hier bij hem blijven zitten en thuis films gaan kijken en plannen maken. Toch zat ik nu met hem zo zeker goed. Ik zuchtte gelukzalig en sloot mijn ogen in diepe rust waar ik langzaam in schoof. Het geaai door Niall's haar zorgde bij mij alleen maar voor meer rust. Ik was hem zoveel verschuldigd, hij wist niet eens hoeveel en zou het waarschijnlijk nooit weten. Ik zou het namelijk nooit durven te zeggen. Ik probeerde er zo veel mogelijk voor hem te zijn om hem ervoor terug te betalen. Nu moesten we jammer genoeg wachten op het nablijven. Mijn hoofd legde ik tegen zijn hoofd aan en zuchtte nog eens gelukzalig. Ik zou zo echt lang kunnen blijven zitten.

[ bericht aangepast op 18 sep 2013 - 21:11 ]

Bowties were never Cooler

( Ik probeer zo tussendoor even te reageren, maar anders komt het als ik thuis ben)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Prima]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Een zachte grinnik verliet mijn mond toen ik zag dat Liam erg schrok doordat ik me weer naast hem liet vallen. Blijkbaar zat hij echt te diep verhaal en de wereld, die op sommige momenten toch beter leek dan de echte, waar het zich afspeelde. 'Ik wist dat ik eng kon zijn, maar had echt verwacht dat je je me nu wel kende en er anders overdacht.'
Natuurlijk wist ik wel dat -dat laatste zo was, want ik kende de jongen beter en daarbij zou zo'n iemand niet zijn armen om me heen slaan. Dat was ook de reden dat ik me beter tegen hem aan nestelde, om mijn armen om hem heen te slaan. Gewoon vertrouwd en dichtbij de jongen die het meest voor me betekende. Voor een seconde sloot ik mijn ogen toen Liam zijn hand ook nog door mijn haar haalde en bij zijn vraag schudde ik mijn hoofd. Iets wat er, volgens mij, weer voor zorgde dat mijn haar alle kanten opstond. 'Laten we hier blijven, want de nerds mogen van mij nog wel even gek worden van hun gedachten De gedachten over wat wij van plan zijn de komende tijd.'
Er verscheen een grijns op mijn gezicht bij die gedachten, al was dat niet de enige reden. Ik wilde ook gewoon hier blijven en iets gezelligs doen met Liam, al was dat laatste niet moeilijk, want dat was altijd wel het geval. Zelfs nu het stil was en we allebei in gedachten verzonken waren. Al leek Liam nog iets dieper in een andere wereld leek, want ik had het te druk met het blikje cola, wat ik ondertussen in mijn handen had en meespeelde, om kort ook nog een blik op de klok te werpen. De aanwezigheid van de ander was voor mij al meer dan genoeg om te zorgden dat alles goed was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Sorry maar ik schrijf me uit.]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Liam Payne
Ik glimlachte naar Niall toen ik merkte dat hij het was. "Je bent nog niet eng als je een lopende kettingzaag op mijn keel drukt." ik sloeg een arm om hem heen en relaxte weer. "Ik zat alleen vrij diep in m'n stripboek." Ik glimlachte wat breder toen hij tegen me aan zakte en zijn armen om me heen sloeg. Het was rustgevend. Tegen mijn soms bijna psychotische momenten van kwaadaardigheid was hij het beste medicijn. Medicijnen hielpen namelijk niet, daardoor werd het alleen maar erger, maar deze blonde Ier kon ze direct stoppen als hij wilde. Ik aaide rustig door zijn haren en knikte bij zijn hoofdgeschut. zelf had ik er ook helemaal geen zin in. Stomme weddenschap. Ik fixte zijn haar weer een beetje. Hij kreeg het ook altijd voor elkaar het weer totaal door de war te schoppen door een kleine beweging, al was het ook bijna altijd mijn schuld. Ik grijnsde bij zijn woorden. Ow, wat hield ik er toch van als hij zijn kwaadaardige trekjes door liet schemeren. Ik glimlachte en liet mijn hoofd tegen het zijne zakken. Misschien moest ik zo mijn moeder eens smsen dat Niall bleef slapen, al dacht ik dat ze dat al wel wist. Hij sliep zoizo al vaak bij ons en nu mocht het voor een week. Zo zitten was gewoon al heel fijn. Ik was oprecht rustig en gelukkig. Mijn leven was verre van perfect, maar ik had een lieve familie en een geweldige beste vriend. Meer hoefde ik eigenlijk niet. Alles was goed als ik dat maar had. Met deze jongen die me rugdekking gaf kon ik alles aan. Afwezig keek ik naar het blikje waarmee hij klooide. Met mijn vrije hand opende ik rustig het lipje voor hem. Daarna zonk ik weer terug in een staat van totale rust en bewegeloosheid terwijl mijn hoofd naar verre rijken van mijn stripboeken verdween.

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Met een gezicht waar een plan van af te lezen was, keek ik Liam aan. 'Weet je het zeker? Misschien moeten we dat toch eens uitproberen.' Het verliet serieuzer dan verwacht mijn mond, maar Liam wist ook wel dat ik dat nooit zou doen. Ik kon gemeen zijn, maar ik kon geen enkel iets daarvan uitvoeren tegenover deze jongen. 'Dat zeggen ze allemaal, Li, maar ondertussen. Ondertussen zijn ze allemaal bang van ons.' Een zachte grinnik verliet mijn mond waarna ik me tegen hem aan liet zakken en mijn armen om hem heen sloeg. Het bleef me keer op keer weer verbazen hoe we met elkaar omgingen. Het ene moment was de vriendelijkheid naar het uiterste puntje van ons lichaam verdwenen en eigenlijk nog geeneens te bestaan, maar zodra we bij elkaar in de buurt waren, leek het alsof we nog geen vlieg kwaad deden. Net als op dit moment dat we gewoon tegen elkaar aangekropen zaten en zijn hand door mijn blond, bijna weer bruine, kapsel liet gaan, om het vervolgens te fixen door mijn stomme acties. Mijn tong stak ik dan ook uit naar Liam toen hij grijnsde bij mijn woorden waar ik toch weer lichtelijk gemeen kant naar boven kwam. Sowieso zou deze straks helemaal naar boven komen, zodra de jongen naast me zijn plan had verteld. Zijn woorden net waren vrij serieus, maar dat was niet zo vreemd ook, want zo zou ik ook zo geklonken hebben. Misschien was dat ook een van de redenen dat ik het zo goed met hem kon vinden, want ondanks we toch verschillend waren, hadden we genoeg met elkaar gemeen. Het was vreemd, maar ik zou het ook niet anders willen hebben. Mijn gedachten dwaalde dan ook langzaam af naar onze eerste ontmoeting, toen ik dit nooit had verwacht en nog wat angstig was, en eigenlijk alles wat er daarna was gebeurd. Maar niet voor ik een klein pruillipje naar Liam trok doordat hij het blikje voor me openmaakte, maar deze veranderde toch wel al snel weer in een glimlach. Zoals ik al zei, wisten precies hoe of wat bij de ander, en woorden waren dan niet nodig ook.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik vond het heerlijk om zo met Niall te zitten. Niet te praten, geen geluid, gewoon zitten. Zijn armen gaven me rust, net als zijn blonde, bijna bruine, haren waar ik doorheen aaide. Wij konden allebei apart, of samen nog erger, de grootste verschrikkingen zijn van de school, maar een paar seconden later konden we weer zo zitten als twee kleine kinderen die nooit iemand kwaad zouden kunnen doen. Ik hield van zijn kwaadaardige kant, echt heel veel, maar zijn lieve zachte Ierse kabouter kant was ook wel heel fijn om gewoon tegen me aan te houden. Hij gaf me troost en rust en vriendschap. Met hem aan mijn zijde waren als hij het wilde al mijn verdriet, pijn, woede en eenzaamheid verdwenen. Ik zou hem vanavond bij mij thuis hem mijn plan voorleggen, maar nu konden we heerlijk gewoon samen zitten. Ik snapte ook wel een beetje dat mensen ons als een stelletje zagen omdat we eigenlijk altijd aan elkaar en dicht tegen elkaar zaten. Ik zag hem kloten met zijn blikje. Met een soepele beweging maakte ik hem open. Ik zag hem pruilen, maar al snel veranderde die in een glimlach en ik glimlachte ook. Wij waren een soort tweeling van andere ouders. De tweelingtelepathie werkte in elk geval. We konden dagen niets tegen elkaar zeggen, maar toch erg close zijn, zo zitten en elkaar met alles uit de brand helpen. Mijn hand ging nogsteeds zacht over zijn haren en ik keek met stralende oogjes naar hem. "Gaan we het andere plan al in werking zetten, of ook niet?" Ik was erg blij met hem als vriend. Hij was zo'n schatje. In elk geval tegen mij, zelfs al zou hij de hele wereld uitmoorden, ik had volgens mij niets te vrezen, vooral omdat ik hem waarschijnlijk zou helpen. Ik glimlachte bij die gedachte. Toen richtte ik mijn ogen weer op hem in de hoop op een antwoord. Als de nerds al zouden weten dat we een 'koppel' waren zou het voor ons veel makkelijker zijn ze af te schepen.

[ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 22:38 ]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Soms had ik echt het idee dat wij de beste vrienden waren, omdat ze ons anders niet in de hand konden houden, want we waren ook echt twee figuren apart. Ik moest dan ook zeggen dat ik medelijden zou hebben met degene die ons op zou moeten voeden. Een zachte grinnik verliet mijn mond bij de gedachten en onbewust verstrakte mijn greep nog ietwat om de middel van de jongen naast me. Nu vielen we wel mee, want hadden we een moment rust en genoten van de aanwezigheid van de ander, maar zodra de slechte kanten naar boven kwamen dan leken we soms wel de duiveltjes zelf. Niemand kon ons dan ook stoppen afgezien van elkaar. In dat opzicht konden we toch wel alles bij elkaar vinden en waren wij ook bijna altijd samen. Bij Liam hoefde ik dan ook niet bang te zijn. Hij had me in laten zien dat niet alles slecht was en dat sommige mensen wel degelijk te vertrouwen waren, dus dat er eigenlijk ook een andere kant van de wereld bestond, om het zomaar even te noemen. Gewoon van de duisternis naar het licht. Volgens mij liepen onze gedachten dan ook wel gelijk aan elkaar al hadden we soms wel een andere reden voor iets. Ik nam een slok van mijn cola, die de jongen ondertussen al voor me had opengemaakt, om Liam vervolgens nog een glimlach toe te werpen. Ik kon veel zeggen, maar zelfs zonder deze woorden uit te spreken, zouden mensen me wel snappen. De stralende oogjes van de jongen lieten me hem weer aankijken. 'Ik vind het goed, maar dan moet jij er ook voor de volledige honderd procent achter staan.' Ik was niet bang om het uit te voeren, want ik wist met wie ik het plan uitvoerde. De jongen die niet zo slecht was als dat de mensen dachten, althans tegen mij was hij dat niet en dat zou volgens mij niet meer veranderen ook. 'Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar de reacties en of we er zo echt onderuit komen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik zat rustig tegen Niall aan en liet mijn gedachten de vrije loop. Ze gingen van het een naar het ander. Ik was nu erg rustig, zelfs voor mijn rustige doen. Dat kwam allemaal door de jongen naast me. Voor ik hem leerde kennen had ik echt tijden van onhandelbaarheid. Dan kon niemand, zelfs mijn ouders amper, me in de hand houden. nu was dat anders. Zolang ik elke dag maar met hem om ging, al was het maar op school, dan ging het goed. Zodra dat niet gebeurde was ik hel op benen. Soms nogsteeds, maar dan mocht het van hem. Ik had inmiddels het blikje open gemaakt waarmee Niall zat te kloten en luisterde naar hoe hij dronk. Mijn hand bleef maar zacht door zijn haren gaan. Het werkte bij mij als een soort therapie, net als dat sommige mensen katten aaiden, had ik zijn blonde manen. Met sprankelende oogjes keek ik hem aan en legde mijn voorstel voor. Als het zou werken zouden de nerds echt niets van ons moeten hebben, waren we van de weddenschap af, en zouden we alsnog geen gezichtsverlies lijden want iedereen was nu al bang voor ons en driekwart dacht al dat we gay waren. Ik glimlachte en knikte bij zijn woorden. "Anders zou ik het niet hebben voorgesteld." Zolang het mijn wederhelft en partner-in-crime was waarmee ik dit plan in ging, kon het me niets deren. wij zouden weten hoe het zat en dat was voor mij genoeg. Hij was de liefste jongen hier op school, voor mij in elk geval, en steunde me ook al deed ik echt iets idioots wat nooit goed kon aflopen, vaak deed hij zelf mee en zaten we erna lachend in het nablijflokaal of op de eerste hulp. Dit konden we echt ook wel aan. Ik grijnsde bij zijn woorden. "Ik denk dat het niet veel verandert. Iedereen zal nogsteeds bang voor ons zijn en iedereen zal nogsteeds denken dat we gay zijn." Ik wist niet zeker of het ons eronderuit kreeg, maar ik had het gevoel dat de kans vrij groot was. "kom, hier is net iets te opvallend. Bij jou kluisje zijn meer mensen, maar staan we toch schijnbaar iets meer beschut." Het moest wel geloofwaardig zijn en gesnapt worden midden in de aula terwijl je zelf nog hebt gezegt dat je niet gay bent is dat niet. Ik stond op en trok hem zachtjes aan zijn arm mee tot zijn kluisje. "Klaar?" vroeg ik zacht terwijl ik hem al in mijn armen trok en mijn armen om zijn middel sloot. Nu kon hij nog terug, maar zodra onze lippen zouden raken niet meer. het was een raar idee om mijn beste vriend te zoenen, maar het was in elk geval beter dan zo'n nerd.

[Elk personage kan op deze post reageren volgens mij]

[ bericht aangepast op 24 sep 2013 - 20:25 ]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Ik draaide ietwat zodat ik me nog wat verder tegen Liam aan kon laten zakken. Mijn blik volgde de mensen die langsliepen en ondanks we allebei rustig waren en er niet uitzagen alsof we elk moment iets gemeens konden, betekende het niet dat mijn gedachten daar ook niet bij waren. Ondertussen probeerde ik me te bedenken wat het plan van Liam kon zijn, maar ook hoe het geweest zou zijn als deze jongen niet mijn beste vriend was. Al was dat laatste niet iets wat ik zou willen weten, want dit vond ik meer dan perfect. Hij was echt een van de weinige bij wie ik mezelf kon zij, die me had laten zien wat vriendschap en alles eromheen was. Mensen hadden de hoop in me opgeven, omdat ik een angstig iemand was, maar tegelijkertijd ook heel schijnheilig kon zijn. En eigenlijk na te gaan dat er toch iemand was die niet veel had gedaan, maar nu wel blindelings kon vertrouwen en als knuffelbeer kon gebruiken. Dat laatste was nu ook het geval, want had me weer een keer helemaal tegen hem opgekruld. Iets waardoor ik hem ietwat moeilijk aankon kijken, maar het wel probeerde bij zijn sprankelende oogjes en het voorstel. Zoals altijd stemde ik er mee in, maar dat was negen van de tien keer wel het geval. Het maakte niet uit wat de gevolgen zouden zijn en als we van te voren al wisten dat het nooit goed kon gaan, zoals wel een paar keer het geval was. 'Dat is waar, maar alsnog wilde ik het nog een keer horen.' Op dit moment wist ik zeker dat onze gedachten hetzelfde waren, maar dan over de ander, dus hield verder mijn mond maar dicht. Het ging anders eerst nog uitlopen op een zinloze discussie waar we ons uiteindelijk neerlegde bij het besluit dat we beide toch wel de waarheid spraken. 'Als je het zo zegt, dan veranderd er inderdaad niet veel.' Althans ik hoopte dat het toch wel dat het de weddenschap zou veranderen, maar dat was een ander verhaal. Er waren dingen die altijd leuk bleven, maar ook dingen waar je nooit aan wilde beginnen. 'Ja, het valt me echt op dat we weer de drukste plek van de school hebben qua kluisjes. Iets wat nu wel een voordeel is.' Het duurde dan ook niet lang voor ik met hem mee huppelde tot aan mijn kluisje. Met dit soort dingen dacht Liam toch iets verder na over dingen dan mij. 'Zo klaar als mogelijk is.' antwoordde ik zacht, nadat ik mijn armen om zijn nek had geslagen en een moment in zijn bruine kijkers keek. Ik had normaal echt iemand voor gek verklaard met deze voorstellen of had iemand uitgelachen als ze hadden gezegd dat onze plannen ooit zover zouden gaan, maar dat nam niet weg dat het niet bij ons paste. Ik ging op mijn tenen staan waarna mijn ogen weer afdwaalde naar zijn bruine kijkers. 'Je weet het zeker? Dit is het moment dat jij ook nog terug kan.'

( Als er iemand nog reageert hier ^^
Ik hoop trouwens dat het klopt, maar het word ergens halverwege een beetje onoverzichtelijk via telefoon )

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer