The Ladies Of Kaleo || Topic O1. - Speeltopics

Spring, Summer, Autumn and Winter. Everyone knows the seasons, but the people of the land of Kaleo know them better as the Ladies of Kaleo. Four empires, each controlled by one of them. The flowery fields of Themna. The sunny beaches of Orthane. The mountains covered in fallen leaves in Zendreij. And the frozen sea of Yurdill.
Everything was fine, until the rebels, whom where hiding at center of Kaleo, kidnapped the Ladies of Kaleo. Spring was captured by Orthane, Summer by the rebels of Zendreij, Autumn was brought to the icy prison of Yurdill and Winter was kidnapped by those of Themna.
This was where the war started.

The Ladies of Kaleo worden naar een gevangenis gebracht, elk in een van de empires. Zij worden daar vierentwintig uur per dag bewaakt. Omdat hun band immens sterk is, houden zij vol door met elkaar te communiceren. Ze besluiten om hun bewaker te verleiden, zodat hij haar wil helpen te ontsnappen. Maar is het wel net alsof? Of worden ze echt verliefd, en vluchten ze samen?

[ bericht aangepast op 18 nov 2013 - 19:52 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Autumn Dahlrae Zendreij.
Hij draaide zijn stoel een stukje mijn kant op, zodat we nu tegenover elkaar zaten, met alleen de spijlen tussen ons in. "Nou eigenlijk niet heel lang. Mijn vader is een van de rebellenleiders van dit gebied en hij verplichtte me." Ik knikte begripvol. Nog een ijzige windvlaag trok door de gang. Ik rilde en sloeg de mantel wat dichter om me heen. "Hoe ziet Zendreij er eigenlijk uit?" Ik hoorde de nieuwsgierigheid in zijn stem. Alleen de gedachte al aan het koele en regenachtige Zendreij deed me glimlachen. "Ik vind het prachtig. Overal zijn kleuren, voornamelijk rood, oranje en geel. Sommige bomen hebben nog bladeren, anderen zijn al helemaal uitgevallen. De bladeren die in dikke lagen op de grond liggen veren heerlijk onder je voeten, en als het een klein beetje regent vind ik het echt zalig om een wandeling te maken. En stormen zien er altijd heel bijzonder uit. Door de felle wind die dan opsteekt waaien veel bladeren op en door elkaar heen, zodat ook de hele lucht gekleurd is." Vertelde ik hem. Zonder dat ik het door had was er passie voor mijn empire in mijn stem te horen. Diezelfde passie deed me verdriet. Dat ik die wandelingen waarschijnlijk niet meer ging maken, dat als ik hier liep het niet zou veren, maar alleen in zou zakken. Dat bijna alles in Yurdill wit was. Onbewust begonnen tranen over mijn wangen te stromen, en ik snikte. Ik wilde terug naar Zendreij, naar mijn vertrouwde empire met de kleuren en de regen.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Summer Eleionome Orthane II Rebellengevangenis van Zendreij.
De jongen keek op en zijn chocoladebruine ogen vonden mijn blauwe. 'Ik ben je bewaker, Summer.' Zijn zoete stem vulde mijn oren en ik ademde diep in. Mijn bewaker, was alleen me opsluiten niet goed genoeg?
Ik merkte dat ik te lang in de smeuïge ogen van de jongen keek, en wendde mijn blik naar de grond. De lichtelijke grijns die op de jongen zijn gezicht was verschenen was werkelijk prachtig en toen hij iets wat voorover leunde bereikte zijn cologne mijn neus. Jemig, hij rook ook nog eens lekker! 'Je bent hier omdat wij de heerschappij van Kaleo moe worden. Autumn is, net zoals alle andere Vrouwen, in een ander empire,' legde hij me uit, waardoor ik hem geschrokken aanstaarde. Het was de rebellen gelukt om ons alle vier te pakken te krijgen?
De koele ondertoon in de jongen zijn stem deed mijn smalle wenkbrauwen iets wat fronzen, maar ik hield me in. Opnieuw vonden mijn ogen de zijne. 'Dus als ik jou was, zou ik het er maar het beste van maken. Je zal hier namelijk nog wel voor een tijd zitten, Summer.' Het viel me op dat hij mijn naam herhaalde.
Opnieuw schoot paniek door me heen bij zijn zin. We wisten beiden dat ik hier nog een tijd vast zou zitten. Tranen prikten in mijn ogen, maar ik liet ze niet hun gang gaan. Ik ging hem niet mijn zwakke kant laten zien.
'Wel, als jij mijn bewaker bent, geef me dan tenminste je naam.' Ik liet mijn ogen nogmaals over de jongen glijden, van zijn donkere haar, langs zijn knappe gezicht, langs zijn kleren, naar de sigaret die uitgetrapt op de grond lag.
Op dat moment draaide ik me van hem om, zodat ik met mijn rug naar hem toe stond, zodat ik de kamer waar ik me in bevond kon rondkijken. Het was een luxe, donkere kamer. Ik was geen donkere kleuren gewent. In Orthane was alles licht en warm. Mijn huis was vrijwel helemaal wit, op de oceaanblauwe, grasgroene en roze accessoires na. Toen viel me het kleinere bed aan de voet van mijn bed op. 'Is dit jouw bed?' vroeg ik, terwijl ik me half omdraaien om de jongen nog een blik te gunnen.
Omdat ik pas net lady van Orthane was geworden, ongeveer drie jaar geleden, kwam ik pas laat op het idee contact te maken met de andere ladies. Eest zou ik maar eens contact maken met Autumn, sinds ik in haar rijk gevangen zat. Autumn? Hoor je me? Probeerde ik. Ik had het nog nooit eerder gebruikt, dus was niet zeker van wat ik aan het doen was. Om niet op te vallen liep ik een rondje door de kamer, waarbij ik voor de spiegel stopte. Ik bekeek mezelf in de spiegel en mijn gezicht betrok bij het aanzien van de wond bij mijn slaap, die vlak onder mijn haargrens lag en de rode striemen in mijn nek. Met mijn vingers, die koel aanvoelden, streelde ik er heel zacht langs, terwijl ik contact legde met Autumn. Ben jij ook gevangen genomen? Ik weet niet hoe of wat, maar ik ben gevangen genomen in jouw empire en ik ben bang.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Winter knikte langzaam, “Het valt altijd te proberen, toch? Voor hetzelfde geld werkt het wel en anders moet ik een andere oplossing gaan verzinnen.” Ik grinnikte zachtjes. Ze had inderdaad ergens wel gelijk. Als ik vertoefde in dezelfde situatie waarin zij nu verkeerde, zou ik waarschijnlijk net op dezelfde manier hebben gereageerd. We hadden meer gemeen dan we eigenlijk dachten. “Het valt inderdaad te proberen. Maar dat wil niet zeggen dat het bij mij werkt.” Ik knipoogde even snel waarna er een scheve glimlach tevoorschijn kwam. Vervolgens praatte ze verder waarna ik zoals gewoonlijk weer een raak antwoord op gaf. “Nah, liever niet, want we zitten nog te lang met elkaar opgescheept, dus het kan maar beter goed lopen.” hoorde ik haar mompelen. Ze was echt helemaal anders dan ik had verwacht. Haar grote mond had ik al verwacht maar haar iets of wat gevoelige kant was voor mij een totale verrassing. Ik dacht dat de mensen in Yurdill ontzettend koud waren. Koud als in dat ze geen gevoelens toonden, geen reacties, gewoonweg geen emoties. Mijn ogen vlogen naar het meisje dat voor me zat terwijl haar woorden langzaam door me drongen. Haar lichtpaarse haar pasten mooi bij haar sneeuwwitte huid. Geen enkel speurtje van oneffenheden kon ik dan ook opmerken. Mijn blik viel vervolgens op haar ogen. Grijze irissen keken me dan ook aan terwijl ze verder sprak. Ze hadden iets magisch, iets dat enkel The Ladies zouden hebben. “… Ik ben degene die zich moest, en eigenlijk nog steeds, moet bewijzen tegenover Yurdill. Je kan het dus zien als hetzelfde.” Met deze zin eindigde ze haar gesprek. Ik had tijdens het bestuderen van haar gezicht alles gehoord. Ik slikte even kort. Waarom wist dit meisje opeens alles van mij? Hoe kon zij nu weten waarmee ik al die jaren kampte? De minderwaardige gevoelens die wel elke dag naar mijn hoofd werden gesmeten. Ik knikte, “Je kan het inderdaad ook zo bekijken.” Antwoordde ik kortaf. Ik had geen zin om er verder over te praten met mijn gevangene. Ze was mijn gevangene en dat mocht ik niet vergeten. Ik moest mijn afstand bewaren. Ik begon dus over een ander onderwerp te praten. Een zachte zucht rolde over haar zachtroze lippen, “Je weet dat wij dit ook maar opgedragen hebben gekregen, hé? Een meisje van negen, die nu inmiddels zeventien is, gaat echt niet doodleuk zeggen dat ze de heersen wil worden. Het is dan ook alleen omdat ze als enige over de krachten beschikt.” Mijn wenkbrauwen fronsten zich. “Je hebt gelijk.” zei ik daarna simpel. Ik ging niet ontkennen dat ze geen gelijk had. “Maar ons rebellen maakt het niet uit of de persoon die op die troon zit daar wil zitten of niet. Bij ons is het simpel: we zijn het niet eens met de heerschappij en er moet verandering komen. We zien het zwart en wit.” Even later begon het fragiele meisje dat nu over me zat weer een beetje kattig te doen waardoor ik even bot terug antwoordde. Vervolgens keek ze me verbaasd aan, “Je hebt manieren geleerd? Nee, dat verbaasd me eigenlijk niet en ik zal je vorige woorden maar gelijk in werking zetten. En dat is lief van je.” Ik keek Winter verbaasd aan. Ik had niet gedacht dat ze zo snel ging omkeren. “Wen er maar niet aan.” Ik zei het wel koeltjes maar toch kon ik een glimlach niet onderdrukken. Deze keer was hij dan ook oprecht en kwam helemaal niet arrogant over.

Rise and rise again until lambs become lions

Karif Phyllidos Lascia || Bewaker van Zendreij.

Het viel me op dat de blondine één seconde te lang in mijn ogen keek, waardoor de grijns op mijn gezicht enkel breder werd. Het was niet zo zeer dat ik een casanova was die elke vrouw om zijn vinger kon winden, maar het streelde toch mijn ego als het opviel dat iemand je wel degelijk interessant leek te vinden.
Ik besefte, veel te laat voor mijn doen, dat ik Summer iets te veel had verteld. Het was niet de bedoeling geweest om haar direct te vertellen dat het ons gelukt was om alle Vrouwen te ontvoeren, wier nu elk in een ander empire in gevangenschap zat. Hoewel ik wist dat zij weinig met deze informatie zou kunnen doen, had ik dit laatste detail beter voor mezelf kunnen houden.
De dame vond mijn ogen opnieuw en liet haar blik vervolgens over mijn lichaam glijden terwijl ze sprak: "Wel, als jij mijn bewaker bent, geef me dan tenminste je naam." Hierna draaide ze zich om, waardoor ik enkel en alleen nog zicht had op haar achterste.
"Mijn naam is Karif," antwoordde ik na een kort moment van stilte. Het klonk kortaf, maar niet zo koel als mijn laatste woorden. Misschien was het beter om niet meteen de typische, koelbloedige en bovenal chagrijnige bewaker te spelen. Natuurlijk ging ik me nu niet meteen hartelijk en vriendelijk opstellen, maar een beetje respect mocht ik tonen. Ik hoefde immers niet meteen een grote vijand te maken van Summer, hoewel we ook geen vriendschap hoefden te sluiten. Daar vroeg ik ook helemaal niet om.
Ik merkte pas na een korte tijd dat zij zich gedeeltelijk had omgedraaid en vroeg of het kleinere bed aan het voeteneinde van het grote, zachtere bed van mij was. Misschien moest ik minder in mijn eigen gedachten verzinken en meer aandacht besteden aan het feit dat ik iemand in de gaten moest houden.
"Natuurlijk. Verwachtte je iets anders dan? Wellicht zouden we nog van slaapplek kunnen ruilen, mocht je daar behoefte aan hebben," antwoordde ik, waarna ik mijn wenkbrauwen vragend optrok en ik mijn hoofd lichtelijk kantelde. Terwijl ik dit deed volgde ik met een arendsblik de bewegingen van de Vrouwe, wier een ronde door de kamer begon te lopen en uiteindelijk stopte voor een spiegel. In haar spiegelbeeld kon ik zien dat haar gezicht lichtelijk betrok bij het zien van haar verwondingen. Ze streek er zachtjes langs met de toppen van haar vingers.
"Water zou misschien helpen bij het reinigen en verkoelen van de wonden. Ik kan je wel een kommetje geven, als je wilt," zei ik, terwijl ik de striemen in haar hals van een afstand bekeek. Ze waren vuurrood en ik zou zweren dat Summer wel wat verkoeling kon gebruiken.

[ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 23:11 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Summer Eleionome Orthane II Rebellengevangenis van Zendreij.
'Mijn naam is Karif,' antwoordde mijn bewaker, hoewel zijn stem minder koel klonk. Ik knikte zacht, stapte weg van de spiegel en liep terug naar de spijlen. Mijn hoofd liet mijn bewegingen beter toe, wat betekende dat ik me sneller voort kon bewegen. Mijn arm paste door de koele, ijzeren spijlen door, waardoor ik mijn hand naar hem uit kon steken, zodat hij die kon schudden. Dat ik door hem gevangen was genomen betekende niet dat we elkaar niet fatsoenlijk aan elkaar voor konden stellen. Daarbij kon ik hem toch niets doen, buiten mijn empire en buiten bereik van mijn krachten.
Toen hij antwoord gaf op mijn volgende vraag, over zijn bed, vormde er zich voor de eerste keer een glimlachje rond mijn roze, volle lippen. 'Erg verleidelijk, maar nee,' antwoordde ik grinnikend. Ik wist niet zeker of ik het prettig vond dat hij de nacht zou doorbrengen in hetzelfde vertrek.
'Water zou misschien helpen bij het reinigen en verkoelen van de wonden. Ik kan je wel een kommetje geven, als je wilt,' zei Karif toen, terwijl ik zijn ogen over mijn wonden zag gaan. Ik knikte opnieuw, waarna er een oprechte glimlach rond mijn lippen verscheen. 'Graag, dank je wel. Zou je me ook een doek kunnen brengen, zodat ik het bloed van mijn gezicht kan wassen?'
Ik draaide me om en liep naar mijn bed, waarna ik op de zachte lakens ging zitten, en mijn handen in mijn schoot liet vallen. Wanneer Karif het kommetje aan me zou overhandigen, zou hij dan door de deur komen? Niet dat ik zou kunnen ontsnappen, ik wist totaal niet waar ik was en daarbij zou ik nooit tegen Karif op kunnen, hij was veel groter en sterker dan ik was.
Mijn blik gleed af naar mijn voeten, waar nog wat gedroogd zand aan geplakt zat. Ik wreef er zacht overheen en beet op mijn onderlip, waarna ik mijn ogen sloot. Ik was nog geen dag weg uit mijn empire en ik miste het nu al. Het voelde zo leeg, alsof er een deel van me miste. Ik dacht dat - dat was omdat ik Lady of Orthane was, het empire was natuurlijk een deel van mij, wat ik achter had moeten laten. De tranen, die al die tijd achter mijn oogleden hadden geprikt, kon ik niet meer bedwingen en langzaam gleed de eerste al over mijn wang.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Winter Crystal Yurdill
Ik liet een onschuldige grijns zien toen de jongen zachtjes grinnikte, wetende dat hij, en meerdere mensen, hetzelfde zouden reageren als ze in mijn situatie zouden zitten. Daarbij was ik ook niet bang om mijn mond open te trekken waardoor we misschien ook nog eens meer gemeen hadden dan we dachten. Alleen was het dan in een net ietwat andere situatie. “Het valt inderdaad te proberen. Maar dat wil niet zeggen dat het bij mij werkt.” Hij knipoogde even snel waarna er een scheve glimlach tevoorschijn kwam. 'Oh, vertel me dan eens wat bij jou wel werkt, want dan ga ik dat proberen,' zei ik, zo onschuldig als dat ik er op dit moment uit moest zien, met een paar nieuwsgierige ogen ook gelijk op hem gericht. Niet dat dit zou werken, maar ik kon het niet laten om het toch te proberen. Dit was dan ook totaal niet serieus bedoeld. Ik moest zeggen, voor iemand die hier gevangen zat, het op zich nog wel meeviel, maar dat nam niet weg dat ik het geweldig vond. Wel dat het slechter kon, alleen kon het natuurlijk altijd nog veranderen. Mijn ogen namen de jongen die voor me zat nauwkeurig op terwijl de woorden nog steeds mijn mond verlieten. Woorden die tot hem doordrongen, ondanks hij hetzelfde deed als mij, en deze leken hem te verbazen, maar ook vielen ze volgens mij niet al te goed. Niet dat ik het vreemd vond, want ik zou hetzelfde gereageerd hebben, maar diep van binnen zou er ook opluchting te vinden zijn doordat iemand het snapte. Het leek namelijk vaak alsof je alleen maar verwijtingen naar je toegeworpen kreeg. Toch knikte hij, “Je kan het inderdaad ook zo bekijken.' was het antwoord wat kortaf. 'Sorry, ik had er niet over moeten beginnen, zeker niet omdat ik hier ook nog zit als een gevangen, een nieuwsgierig wel te verstaan, maar dat is een verhaal apart,' Het was dan ook mijn nieuwsgierigheid die zorgde dat dit gesprek tot stand was gekomen. Het onderwerp had alleen al snel plaatsgemaakt voor de heerschappij over Kaleo. Iets waar we beide wel een andere mening overhadden, maar toch kon ik me wel vinden in de woorden “Maar ons rebellen maakt het niet uit of de persoon die op die troon zit daar wil zitten of niet. Bij ons is het simpel: we zijn het niet eens met de heerschappij en er moet verandering komen. We zien het zwart en wit.” nadat ik mijn gelijk had gekregen. 'Ik ben blij dat ik mijn gelijk krijg en dat maakt het ook zo eerlijk om jou je gelijk te geven. Ergens snap ik inderdaad je conclusie, maar dat neemt niet weg dat ik het ook kan veranderen,' Ik wist eigenlijk niet heel goed wat ik erop moest zeggen, dus was dan ook opgelucht dat dit onderwerp al snel van de baan was. Het was een 50/50 gesprek, want het enige moment leken wel elkaar in de haren te kunnen vliegen en het andere moment zorgde we voor de verbazing. Het laatste was dan ook het geval toen ik zijn woorden serieus nam en me wat aardiger begon te gedragen. 'Ik zal nergens aan wennen, als jij er niet aan went dat ik altijd zal luisteren,' zei ik met een onschuldige glimlach. Nee, dat zou de lol er toch best wel snel vanaf zijn en dat was ik ook gewoon niet. 'Al moet ik zeggen dat deze glimlach, dus zonder een greintje arrogantie, je wel beter staat, dus wie weet komen er nog uitzonderingen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Karif Phyllidos Lascia || Bewaker van Zendreij.

Het duurde niet lang voordat de Vrouwe besloot om terug te gaan naar de spijlen, waar ik nog steeds achter stond. Eerlijk gezegd vond ik mezelf erg afstandelijk overkomen, aangezien ik simpelweg bij haar in de ruimte kon gaan zitten en niet vanachter deze spijlen hoefde toe te kijken. Aan de andere kant vroeg ik me af of ze wel behoefte had aan mijn aanwezigheid in haar vertrek. Ik mocht weliswaar haar bewaker zijn, maar Summer zelf had recht op persoonlijke ruimte. Ze had niets misdaan, ze zat hier niet omdat ze een moord had gepleegd of een andere misdaad was begaan. Daarom vond ik het ook onterecht van mezelf, mocht ik haar nu gaan behandelen als een stuk vuil.
"Erg verleidelijk, maar nee," antwoordde ze op mijn laatste vraag, waarna ze grinnikte en ik voor het eerst haar lach kon bewonderen. Ze had spierwitte tanden en ze stonden allemaal kaarsrecht naast elkaar, iets wat ik toch als verzorgd en misschien wel aantrekkelijk beschouwde. Niets was mooier dan een vrouw met een prachtige lach.
De glimlach leek enkel breder te worden na mijn aanbod. "Graag, dankjewel. Zou je me ook een doek kunnen brengen, zodat ik het bloed van mijn gezicht kon wassen?" Summer ging vervolgens op het bed zitten.
Ik knikte enkel als bevestiging, waarna ik naar de kraan liep die aan de rechterkant was geplaatst, een metertje of twee van mijn stoel af. Hij was geplaatst tegen de wand die tegenover de spijlen gemetseld was, waardoor ik de ruimte enkel hoefde te verlaten om een zacht doekje te halen. Terwijl ik een kommetje liet vullen met koud, fris water verliet ik de ruimte en liep ik het hoekje om, waar een handdoekenrek te vinden was. Ik pakte een kleinere doek en een handdoek, zodat de Vrouwe zichzelf nog kon drogen als ze daar baat bij had.
Ik was nog geen minuut weg of ik was alweer terug. Het kommetje was inmiddels gevuld met water. Ik slaagde erin om de doeken zo vast te houden dat ik het kommetje water erop kon zetten. Met een beetje oplettendheid zou ik niets morsen.
Ik opende de deur met mijn vrije hand, waarna ik hem weer achter mijn rug sloot en richting het bed liep. Toen ik de spullen aan Summer wilde overhandigen, viel het me pas op dat er tranen over haar wangen gleden. Ik zette alles voorzichtig naast haar neer en ging zwijgend tegenover haar zitten op het kleinere bed.
"Ik begrijp dat dit niet de meest geweldige situatie is, maar huilen heeft geen enkele zin. Je verspilt er enkel je energie mee", zei ik stug, terwijl ik toekeek hoe een verdwaalde traan op het zachte laken spatte. "Ik verwacht niet dat je -je hier thuis zal gaan voelen, maar probeer het er maar het beste van te maken. Meer dan dat kan ik niet doen."
Een zachte zucht verliet mijn mond, waarna ik het kommetje op mijn schoot zette en het kleinere doekje drenkte in het water, om het vervolgens in de Vrouwe haar handen te drukken.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Een onschuldige grijns sierde het meisje haar gezicht, “Oh, vertel me dan eens wat bij jou wel werkt, want dan ga ik dat proberen.” De onschuldigheid was in haar zoete stem te horen terwijl haar nieuwsgierige ogen de mijne leken te doorboren. Ze leek op deze moment de onschuldigheid zelve. “Sorry maar ik als je nu mijn zwakheden en diepste geheimen zou vertellen, dan zou ik je moeten vermoorden, iets wat jij, Elijah, Samuel en Damian niet zal bevallen dus houd ik beter mijn mond.” Ik grijnsde lichtjes. Ik wist ook wel dat ze helemaal niet serieus was. Daarom had ik er ook geen serieus antwoord op gegeven. Vervolgens bestudeerde ik haar gezicht waarna ik zorgvuldig elk woordje in me opnam, “Sorry, ik had er niet over moeten beginnen, zeker niet omdat ik hier ook nog zit als een gevangenen, een nieuwsgierige wel te verstaan, maar dat is een verhaal apart.” Een ‘hmm’ geluidje verliet brommend mijn keel. Ik wist dat ze me ergens wel begreep, maar waarom moest het dan ook perse mijn gevangene zijn? Duizenden mensen zwerven rond, duizenden of zelfs nog meer mensen die me zouden kunnen begrijpen en natuurlijk moet het meisje dat voor me zit diegene zijn. Ik besloot om het er verder niet meer over te hebben. Zoals ze zei was zij mijn gevangen en niet andersom. Ik besloot dus om al snel weer over het heerschappij over Kaleo te beginnen. Haar mening was helemaal het tegenovergestelde van de mijne maar toch waren ze beide op één of andere manier met elkaar verbonden. “Ik ben blij dat ik mijn gelijk krijg en dat maakt het ook zo eerlijk om jou je gelijk te geven.” Ik knikte. Ik was misschien koppig, zou haar advies niet aannemen maar als ze gelijk had dan kon ik er ook eerlijk voor uitkomen. “Ergens snap ik inderdaad je conclusie, maar dat neemt niet weg dat ik het ook kan veranderen.” Mijn rechterwenkbrauw schoot sceptisch de lucht in waarna een verontwaardig geluidje al snel mijn mond verliet. “Wat zeg je daar? Veranderen? Hoe zou jij dat nu kunnen veranderen? Je wordt onder de duim gehouden door je hele empire, snap je dat dan niet?” De woorden kwamen er sneller en botter uit dan gedacht. Hoe kon Winter nu nog geloven in verandering. Al vanaf haar negende had ze de heerschappij over Yudrill. En nog nooit heeft ze ook maar één ding veranderd. Nog nooit heeft er een Ladie of Kaleo iéts veranderd. Zij worden onder de duim gehouden. Alleen beseffen ze dat niet. Het meisje voelde zich blijkbaar niet geheel op haar gemak met het gesprek en besloot om weer de rustigere kant opgaan. We leken wel kat en hond. Op sommige momenten leek het dat we elkaar niet konden uitstaan en vallen we elkaar aan en andere momenten leek het wel dat we normale vrienden waren, die een gesprek aanknoopten of elkaar plaagden. “Ik zal nergens aan wennen, als jij er niet aan went dat ik altijd zal luisteren.” De onschuldige glimlach was weer te speuren op haar sneeuwwitte fragiele gezichtje. Een lach verliet dus al snel mijn mond maar toch liet ik Winter uitpraten. De glimlach sierde automatisch weer rond mijn mond. “Ik wist niet dat je zo manipulatief was, ijsprinsesje. Maar mij niet gelaten. Des te beter voor mij.”

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Crystal Yurdill
“Sorry maar ik als je nu mijn zwakheden en diepste geheimen zou vertellen, dan zou ik je moeten vermoorden, iets wat jij, Elijah, Samuel en Damian niet zal bevallen dus houd ik beter mijn mond.” Hij grijnsde lichtjes waardoor ik eruit op kon maken dat het ook niet serieus was bedoeld. Toch kon ik het niet laten om een klein stukje naar achteren te kruipen. 'Je gaat toch niet vertellen dat jou wel bevalt, hé? Want als dat wel het geval is, word ik toch een beetje bang.' Het volgende onderwerp, waar we het niet veel later over hadden, was een onderwerp dat zorgde dat heel de sfeer ineens omkantelde. Een ‘hmm’ geluidje verliet dan ook brommend zijn keel. Niet dat ik er vreemd van opkeek, want dit was nu niet de meeste optimale situatie om elkaar te snappen, of de juiste persoon. Toch viel er nu weinig aan te veranderen, want het was nu eenmaal het geval. Dat maakte het misschien beter om heel snel weer over te schakelen naar een ander onderwerp. De heerschappij over Kaleo. Ondanks onze mening toch het tegenovergestelde was, waren we het op een of andere manier het wel weer ergens met elkaar eens. Dat zorgde er voor dat ik me toch nog wel op mijn gemak voelde, maar wat ook zorgde dat het lichtelijk eng werd. Hoe vaak kwam het voor dat een gevangen het eens wat met haar bewaker en andersom? Zeker ook omdat we allebei net zo koppig waren, maar we de ander ondertussen wel gelijk gaven. Zijn rechterwenkbrauw schoot sceptisch de lucht in waarna een verontwaardig geluidje al snel zijn mond verliet na mijn woorden. “Wat zeg je daar? Veranderen? Hoe zou jij dat nu kunnen veranderen? Je wordt onder de duim gehouden door je hele empire, snap je dat dan niet?” De woorden kwamen snel en bot uit zijn mond waardoor ik mijn tanden zacht in mijn onderlip zette en langzaam knikte. 'Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ik nooit wat probeer?' Ik moest de neiging onderdrukken om mijn mond open te trekken, want ik wist van mezelf hoe ik dan kon zijn. Dat wilde ik ons liever besparen, dus het duurde niet lang voor ik een wat rustigere kant opging. Al kwam dat ook omdat dit gesprek me niet echt lag. Een onschuldig kant kwam weer naar voren waardoor we allebei weer konden lachen. Een lach verliet dus al snel zijn mond, maar het duurde niet lach voor de mijne ook te horen was, al kwam dat ook door zijn woorden. “Ik wist niet dat je zo manipulatief was, ijsprinsesje. Maar mij niet gelaten. Des te beter voor mij.” Ik trok een onschuldig gezicht waarna ik mij schouders ophaalde. 'Je hoeft van mij ook niet alles te weten, want dat mocht ik van jou ook niet. Maar we zien wel hoe het gaat lopen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Winter kroop een klein stukje naar achteren waardoor de vertrouwde arrogante glimlach weer tevoorschijn kwam. Had ik haar nu serieus bang gemaakt? Ik plaagde gewoon maar wat. “Je gaat toch niet vertellen dat het jou wel bevalt, hé? Want als dat wel het geval is, word ik toch een beetje bang.” Nee, ik had haar niet bang gemaakt. Ze wist dat ik haar gewoon aan het plagen was. “Nou, zo één keer per week iemand vermoorden? Lijkt me wel een leuke bezigheid.” Antwoordde ik luchtig terwijl de sarcasme ervan afdroop. De sfeer sloeg echter onmiddellijk om door het volgende onderwerp dat werd aangesneden. Het leek dat Winter genoegen nam met mijn brommend geluid en dus al snel schakelde ze over naar een ander onderwerp. Blijkbaar was dit niet het ideale onderwerp want al snel verlieten er botte woorden mijn mond nadat ze was uitgepraat. Haar tanden zette ze zacht in haar onderlip en langzaam knikte ze. Misschien had ik niet zo bot moeten reageren? “Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ik nooit wat probeer?” Haar stem klonk luid doorheen de luxueuze gevangenis. Blijkbaar was dit toch een gevoelig onderwerp. “Een gevoelig onderwerp, zie ik?” Ik keek haar aan waarna ik wat meer naar achteren leunde op de stoel en vermoeid door mijn gezicht wreef terwijl mijn hoofd naar achteren hing. “Je moet de waarheid zeggen. En de waarheid is dat je onder de duim wordt gehouden en dat je niets kan doen.” zei ik toen resoluut. Ik haatte het als mensen rond de pot bleven draaien. Gewoon rechtuit zijn. Ze moest leren om de waarheid en realiteit onder ogen te komen. Misschien hadden The Ladies of Kaleo dat nooit gehoeven en werden ze beschermd door alles in een doofpot te stoppen. In de realiteit ging het er echter helemaal anders aan toe. “Het zou me niet eens verbazen als jullie nog niet zoveel op de hoogte zijn van alle rebellenlegers.” Zei ik daarna opeens terwijl ik haar peinzend aankeek. Onmiddellijk begon ik dan ook weer aan mijn neusring te frullen. Dit was een tic die ik had ontwikkeld als ik nadacht. De sfeer werd echter helemaal over een andere boeg gegooid toen haar onschuldige kant weer naar boven kwam. Haar lach drong mijn oren binnen door de woorden die ik eerder zei. Een oprechte en iets of wat trotse glimlach verscheen op m’n gezicht. Ik had haar aan het lachen gekregen.“Je hoeft van mij ook niet alles te weten, want dat mocht ik van jou ook niet. Maar we zien wel hoe het gaat lopen.” Haar schouders haalde ze op terwijl ze me onschuldig aankeek. “Touché.”

[ bericht aangepast op 23 okt 2013 - 18:48 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

"Ik vind het prachtig. Overal zijn kleuren, voornamelijk rood, oranje en geel. Sommige bomen hebben nog bladeren, anderen zijn al helemaal uitgevallen. De bladeren die in dikke lagen op de grond liggen veren heerlijk onder je voeten, en als het een klein beetje regent vind ik het echt zalig om een wandeling te maken. En stormen zien er altijd heel bijzonder uit. Door de felle wind die dan opsteekt waaien veel bladeren op en door elkaar heen, zodat ook de hele lucht gekleurd is." zei ze gepassioneerd over haar land. Ergens zou ik het me niet echt helemaal kunnen voorstellen. Ik was gewend aan de ijzige koude en het prachtige landschap. Ik werd wakker uit mijn gedachten door een luide snik en ik keek op richting mijn gevangene. Tranen rolden over haar porseleinlijkende wangen en ik beet even op mijn lip. Ik kon er niet echt tegen als meiden gingen huilen en zeker niet als ik de reden daarvan was. Ik keek even weg en probeerde het te negeren. Maar bij iedere snik begon ik me rotter te voelen. Ik stond op en richting haar cel toe. "Hé, je hoeft niet te huilen. "zei ik sussend. Bang iets verkeerd te zeggen keek ik even naar de grond en dacht even zorgvuldig na over mijn woorden en keek haar dan even aan. "Je zult gauw weer vrij zijn en een gewone dame zijn. Zodra de rebellen alle leidsters van Kaleo hebben en het hele land hebben overgenomen dan is niemand meer oppermachtig en kunnen we in vrede leven" legde ik dan voorzichtig uit met een troostend glimlachje.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Autumn Dahlrae Zendreij.
Hij stond na eventjes op en kwam naar me toe. "He, je hoeft niet te huilen." Zei hij sussend, maar dit maakte me alleen maar meer van streek. Hij keek me aan, en toen hij sprak leek hij zijn woorden zorgvuldig uit te kiezen. "Je zult gauw weer vrij zijn en een gewone dame zijn. Zodra de rebellen alle leidsters van Kaleo hebben en het hele land hebben overgenomen dan is niemand meer oppermachtig en kunnen we in vrede leven." Hij glimlachte troostend, en ik beet op mijn lip. "Dat is het hem juist. De rebellen hebben ons gevangen genomen omdat ze vonden dat het land anders bestuurd moet worden. Dat geeft me het gevoel dat ik niet goed heb geregeerd." Ik snikte nogmaals, en stond op, om naar Gabriel toe te lopen. "En ik ben bang dat ze met het overnemen van het land mensen pijn doen. Mensen die niet mee willen werken, dat die door hen gestraft worden."

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

Autumn beet op haar lichtrode lippen "Dat is het hem juist. De rebellen hebben ons gevangen genomen omdat ze vonden dat het land anders bestuurd moet worden. Dat geeft me het gevoel dat ik niet goed heb geregeerd." zei ze en snikte weer. Langzaam kwam ze recht en liep richting de tralies om vervolgens vlak voor me te staan. "En ik ben bang dat ze met het overnemen van het land mensen pijn doen. Mensen die niet mee willen werken, dat die door hen gestraft worden." zei ze. Ik schudde zacht mijn hoofd ,waardoor mijn krullen sierlijk meebewogen. "Dat doen ze heus niet. Mijn familie zal nooit medemensen pijnigen. "begon ik en keek haar dan aan met mijn ijsblauwe ogen. " En ze willen gewoon dat er niemand macht heeft, niemand de regels verzint en iedereen een vrije keuze heeft. Zo heel moeilijk is het niet echt."zei ik schouder ophalend. Zelf vond ik mijn uitleg ook erg verwarrend , maar ik had nooit echt de plannen van de rebellen begrepen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Autumn Dahlrae Zendreij.
Hij schudde zijn hoofd, waardoor zijn krulletjes schattig meebewogen. "Dat doen ze heus niet. Mijn familie zal nooit medemensen pijnigen. En ze willen gewoon dat er niemand macht heeft, niemand de regels verzint en iedereen een vrije keuze heeft. Zo heel moeilijk is het echt niet." Zei hij schouderophalend. Ik veegde mijn tranen weg en keek hem aan. "En toch sloegen ze mij zonder aarzelen bewusteloos, zonder dat ik ook maar iets had gedaan." Ik zuchtte en draaide me om. "Ik ga douchen." Verkondigde ik mompelend. Nadat ik dat gezegd had zag ik tot mijn onzag dat de douche niet in een apart kamertje was, maar gewoon waar mijn bewaker me kon zien. Ik wierp een vluchtige blik op Gabriel, maar begon me dan toch te ontdoen van mijn kleding. Ik legde de mantel over een stoel, waar ik ook mijn hoofdtooi neerzette. Vervolgens ging ik voor de douchedeur staan, zorgvuldig met mijn rug naar de spijlen gekeerd. Toen ik de deur opende, vielen de bladeren van mijn jurk uit en ging ik snel onder de stralen staan. Tot mijn opluchting was dit water wel warm, en ik begon me in te zepen met de douchegel, die ijzig aanvoelde op mijn huid.
-Hehehe. I'm mean to Gabriel.-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

Ze veegde haar tranen weg en keek me dan even aan. "En toch sloegen ze mij zonder aarzelen bewusteloos, zonder dat ik ook maar iets had gedaan." ik opende mijn mond ,maar deed die dan weer toe. Veel tegenspreken kon ik niet ,want ze had wel gelijk. Een zucht verliet haar lippen en ze draaide haar rug naar me toe."Ik ga douchen." mompelde ze en keek toen weer de ruimte in. Ze draaide zich nog een keer om en keek me kort aan en daarna ging ze vervolgens richting de douche. Ik Liep weer naar mijn stoel toe een draaide die om ,zodat ik met mijn rug naar de tralies zat, zodat ik haar toch privacy kon gunnen. Toen ik de douche stralen hoorde kletteren ,keek ik even kort om en daarna weer meteen voor me. Hopelijk ging het rap voorbij zijn. Want dit voor meer dan een maand doen ging ik echt niet volhouden. Zuchtend haalde ik een hand door mijn krullen en keek ik even naar de klok die aan de muur hing.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH